Gezondheid
alle pijlers
Na het halen van onze puppy compleet mentaal en fysiek onwel
dinsdag 16 juni 2020 om 12:26
Hallo allemaal,
Ik maak me aardig zorgen en voel alsof ik met mijn rug tegen de muur sta.
Ik kamp al zo'n 3 jaar met een angststoornis, gekregen na het omgaan met mijn zwaar depressieve vader en moeder die een hartinfarct kreeg, hier ben ik meteen voor in therapie gegaan en dit ben ik nog steeds. 3 jaar geleden kon ik geen stap uit mijn huis zetten zonder het krijgen van buikpijn en diarree en nu was ik juist al bezig met weer naar school gaan, vakanties etc. Het ging eigenlijk super goed ondanks dat Corona wel zorgde dat ik wat set-backs had doordat ik niet veel meer naar buiten kon.
Nu het probleem waar ik echt radeloos door ben. Ik wilde al jaren een puppy. Ik en mijn vriend zijn bijna 4 jaar samen en wonen ook al 2 jaar samen. Ik had bij mijn ouders twee pups meegemaakt en had er zoveel zin in. We zijn meerdere keren langs geweest en ik was helemaal verliefd. Nu had ik last van de angst voordat we hem gingen ophalen met kenmerkende buikpijn, maar dit had ik al verwacht. Ik heb het ook bij positieve zenuwachtigheid. Wij haalden hem op en brachten hem thuis. In de auto merkte ik al dat ik geen blijdschap voelde maar eigenlijk niks. Eenmaal thuis ging het fout. Ik kon niet meer eten, amper adem halen, mijn hele huid begon te branden. Ik heb rust genomen en de pup vooral aan mijn vriend overgelopen. De dag erna was dit nog steeds en kon ik ook niet slapen. Ik kreeg zelfs ernstig depressieve gevoelens en gedachten, iets wat ik nog nooit gehad heb.
Ik dacht dat ik misschien heftig reageerde op de nieuwe verandering van de pup en vroeg mijn moeder hem op te halen zodat ik kon kalmeren. Helaas werd het niet minder. Maandagochtend met spoed naar de huisarts geweest omdat ik de fysieke klachten niet meer trok. Van hem heb ik oxazepam gehad, wat niet erg bleek te werken. Vandaag ben ik weer terug gegaan en moest ik met spoed bloed laten prikken waar ik straks de uitslag van zou horen. Ze vertelde me iniedergeval dat mijn hart compleet op hol was geslagen. Morgen heb ik een bel afspraak met mijn pscycholoog.
Ik weet dat ik hier geen uitslag kan krijgen maar ben benieuwd of iemand hier herkenning in ziet of advies heeft. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. De enige keer dat hier op lijkt was toen wij vorig jaar op vakantie gingen en alles heel erg tegenviel. Toen kon ik ook niet eten en had ik een extreme paniekaanval. Na 3 dagen hebben wij toen onze vlucht omgeboekt en zijn naar huis gegaan. Eenmaal thuis was alles goed en heb ik hier nooit meer last van gehad. Het probleem is nu dat de pup weg is, mijn moeder is bereid hier voor jaren voor te zorgen als dit moet, en ik me thuis nog steeds zo benauwd en warm voel. Mijn hart voel ik constant. Mijn vriend kan hier niet meer tegen en ik voel aan hem dat we op het randje zitten. Voor hem heb ik zijn hond afgepakt door mijn angst. Ik ben even radeloos en zoek steun aangezien ik dit nu even nergens meer kan vinden. Ik kan nu ook niets meer doen dan rustig proberen te blijven en afleiding zoeken. De huisarts en psycholoog zijn al ingeschakeld dus ook daar kan ik nu niets meer mee.
Ik maak me aardig zorgen en voel alsof ik met mijn rug tegen de muur sta.
Ik kamp al zo'n 3 jaar met een angststoornis, gekregen na het omgaan met mijn zwaar depressieve vader en moeder die een hartinfarct kreeg, hier ben ik meteen voor in therapie gegaan en dit ben ik nog steeds. 3 jaar geleden kon ik geen stap uit mijn huis zetten zonder het krijgen van buikpijn en diarree en nu was ik juist al bezig met weer naar school gaan, vakanties etc. Het ging eigenlijk super goed ondanks dat Corona wel zorgde dat ik wat set-backs had doordat ik niet veel meer naar buiten kon.
Nu het probleem waar ik echt radeloos door ben. Ik wilde al jaren een puppy. Ik en mijn vriend zijn bijna 4 jaar samen en wonen ook al 2 jaar samen. Ik had bij mijn ouders twee pups meegemaakt en had er zoveel zin in. We zijn meerdere keren langs geweest en ik was helemaal verliefd. Nu had ik last van de angst voordat we hem gingen ophalen met kenmerkende buikpijn, maar dit had ik al verwacht. Ik heb het ook bij positieve zenuwachtigheid. Wij haalden hem op en brachten hem thuis. In de auto merkte ik al dat ik geen blijdschap voelde maar eigenlijk niks. Eenmaal thuis ging het fout. Ik kon niet meer eten, amper adem halen, mijn hele huid begon te branden. Ik heb rust genomen en de pup vooral aan mijn vriend overgelopen. De dag erna was dit nog steeds en kon ik ook niet slapen. Ik kreeg zelfs ernstig depressieve gevoelens en gedachten, iets wat ik nog nooit gehad heb.
Ik dacht dat ik misschien heftig reageerde op de nieuwe verandering van de pup en vroeg mijn moeder hem op te halen zodat ik kon kalmeren. Helaas werd het niet minder. Maandagochtend met spoed naar de huisarts geweest omdat ik de fysieke klachten niet meer trok. Van hem heb ik oxazepam gehad, wat niet erg bleek te werken. Vandaag ben ik weer terug gegaan en moest ik met spoed bloed laten prikken waar ik straks de uitslag van zou horen. Ze vertelde me iniedergeval dat mijn hart compleet op hol was geslagen. Morgen heb ik een bel afspraak met mijn pscycholoog.
Ik weet dat ik hier geen uitslag kan krijgen maar ben benieuwd of iemand hier herkenning in ziet of advies heeft. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. De enige keer dat hier op lijkt was toen wij vorig jaar op vakantie gingen en alles heel erg tegenviel. Toen kon ik ook niet eten en had ik een extreme paniekaanval. Na 3 dagen hebben wij toen onze vlucht omgeboekt en zijn naar huis gegaan. Eenmaal thuis was alles goed en heb ik hier nooit meer last van gehad. Het probleem is nu dat de pup weg is, mijn moeder is bereid hier voor jaren voor te zorgen als dit moet, en ik me thuis nog steeds zo benauwd en warm voel. Mijn hart voel ik constant. Mijn vriend kan hier niet meer tegen en ik voel aan hem dat we op het randje zitten. Voor hem heb ik zijn hond afgepakt door mijn angst. Ik ben even radeloos en zoek steun aangezien ik dit nu even nergens meer kan vinden. Ik kan nu ook niets meer doen dan rustig proberen te blijven en afleiding zoeken. De huisarts en psycholoog zijn al ingeschakeld dus ook daar kan ik nu niets meer mee.
woensdag 17 juni 2020 om 05:44
Verhelderend.helena2 schreef: ↑16-06-2020 23:04Ik herken je klachten van de angsten en de fysieke reacties van je lijf op stress. Niet dat van de pup, maar misschien helpt het om het wat breder te trekken.
Ik ben er inmiddels achter dat ik hier last van krijg op het moment dat ik het gevoel heb ‘vast’ te zitten en geen kant meer op te kunnen. En dan bedoel ik niet dat ik letterlijk niet weg kan (zoals in een bus ofzo), maar dat ik het gevoel heb vast te zitten in een situatie.
Dus bijvoorbeeld op vakantie: ik kan niet gaan en staan waar ik wil (want ik ben niet alleen en ver van huis). Maar ook in een ruzie met mijn vriend: als ik het gevoel heb dat ik in een hopeloze situatie vastzit, dan voel ik paniek.
Een pup zou dat misschien ook wel bij me doen. Het moet. Je kunt niets anders. En je weet (dit was vast niet te eerste keer) dat jij hierin de hoofdverantwoordelijkheid draagt.
En als je dan, zoals jij, een paniekaanval in de auto voelt, dan koppel jij dat aan de pup. Hondje=paniek. Terwijl het misschien veel meer te maken heeft met het onderliggende gevoel dan met t beestje zelf.
En als jij denkt dat de pup thuis hebben die paniek veroorzaakt, dan zal je ook steeds stress voelen als je hem in huis hebt.
Terwijl als je snapt wat eronder zit, je het misschien makkelijker los kunt koppelen. En dan is het makkelijker te verdragen en je angst er gewoon te laten zijn.
Als ik nu paniek voel als ik ruzie heb met mijn vriend, dan weet ik dat ik me klem gezet voel. En dat er niks aan de hand is, behalve dat ik dat even tegen mezelf moet zeggen. En dan snap ik het gevoel en is het minder eng. En dus minder erg.
Ik heb geen idee of dit je gaat helpen, maar ach, wie weet...
Ik vind je vriend ook niet erg behulpzaam reageren trouwens. Kan het niet zijn dat hij het triggert ipv de pup?
woensdag 17 juni 2020 om 05:50
Oh ik heb niet eens dit soort angsten, en ik hou niet van honden maar als ik dit soort dingen lees word ik ook niet lekker hoor.recall5050 schreef: ↑16-06-2020 22:06Ja we hadden zeker wel dingen afgesproken. Maar helaas ziet hij opletten op de pup als iets compleet anders dan ik. Ik zag dit als met de hond spelen en hem laten plassen op de goede tijden en vooral ja letterlijk een oogje op hem houden. Toen ik hem de hele avond zag gamen vond ik dit dan ook erg verwarrend en raakte ik wel in paniek. Hij liet hem uiteindelijk wel uit, maar toen had hij al twee keer gepoept en een keer geplast. Hierdoor voelde ik nog meer dat ik op hem had moeten letten continu.
Dit is inderdaad niet de bedoeling.
woensdag 17 juni 2020 om 07:28
Kijk, op dit moment spelen jouw angsten op, de pup heb je bij je moeder ondergebracht (wat voor nu zo te horen een goede keuze is) en er staat enorm veel druk op je relatie.
Zo te horen speelt die druk op je relatie al langer, heb je vaker om hulp gevraagd in bijvoorbeeld het huishouden maar neemt je vriend weinig verantwoordelijkheid hierin.
Een groot deel hiervan is erg herkenbaar. Mijn man en ik zijn al sinds we tieners zijn samen. Door mijn psychische problemen had ik een grote controlebehoeftigheid. Niet om zijn doen en laten, maar wel als het ging om huishouden, financieën, zaken regelen. Ik nam automatisch alle taken en problemen op me omdat het veiliger voelde alles zelf op te lossen, en gaf mijn man niet de ruimte te groeien hierin. En ook ik vroeg vaak om hulp, maar ik gaf hem nauwelijks de kans.
Het lag niet alleen aan mijn man, maar ook aan mij. We hadden regelmatig ruzie, en nog steeds wel eens, maar we zien tegenwoordig ons eigen aandeel. Onze kracht is ook dat we veel praten - maar ook weten wanneer we niet moeten praten en gewoon iets leuks moeten doen.
Je bent trouwens niet de boosdoener. Je kiest hier niet voor. Het is ook niet de schuld van je vriend. Jullie zijn twee mensen die op verschillende manieren met een lastige situatie te dealen hebben. Je vriend mag boos en gefrustreerd zijn op de situatie. Negeren en schelden is echter not done.
Ik denk dat het verstandig is als je vriend meegaat naar de psycholoog, zo kunnen jullie misschien meer inzicht krijgen, en begrip tonen voor de gevoelens van de ander. Emoties zitten bij beiden heel hoog nu, ik denk dat het moeilijk is om de rust weer te laten terugkeren thuis als je continue de ruzie 'voelt'.
Zo te horen speelt die druk op je relatie al langer, heb je vaker om hulp gevraagd in bijvoorbeeld het huishouden maar neemt je vriend weinig verantwoordelijkheid hierin.
Een groot deel hiervan is erg herkenbaar. Mijn man en ik zijn al sinds we tieners zijn samen. Door mijn psychische problemen had ik een grote controlebehoeftigheid. Niet om zijn doen en laten, maar wel als het ging om huishouden, financieën, zaken regelen. Ik nam automatisch alle taken en problemen op me omdat het veiliger voelde alles zelf op te lossen, en gaf mijn man niet de ruimte te groeien hierin. En ook ik vroeg vaak om hulp, maar ik gaf hem nauwelijks de kans.
Het lag niet alleen aan mijn man, maar ook aan mij. We hadden regelmatig ruzie, en nog steeds wel eens, maar we zien tegenwoordig ons eigen aandeel. Onze kracht is ook dat we veel praten - maar ook weten wanneer we niet moeten praten en gewoon iets leuks moeten doen.
Je bent trouwens niet de boosdoener. Je kiest hier niet voor. Het is ook niet de schuld van je vriend. Jullie zijn twee mensen die op verschillende manieren met een lastige situatie te dealen hebben. Je vriend mag boos en gefrustreerd zijn op de situatie. Negeren en schelden is echter not done.
Ik denk dat het verstandig is als je vriend meegaat naar de psycholoog, zo kunnen jullie misschien meer inzicht krijgen, en begrip tonen voor de gevoelens van de ander. Emoties zitten bij beiden heel hoog nu, ik denk dat het moeilijk is om de rust weer te laten terugkeren thuis als je continue de ruzie 'voelt'.
woensdag 17 juni 2020 om 08:29
Voor het welzijn van de hond zou ik hem terugbrengen naar de fokker. Tis triest, maar wel het beste denk ik.
Een pup heeft baat bij een stabiele thuissituatie, zeker zo'n tiepje als Jack Russel. De eerste maanden van het hondenleven zijn heel belangrijk.
Als die niet goed zijn, heb je vervolgens een hond met gedragsproblemen.
Een pup heeft baat bij een stabiele thuissituatie, zeker zo'n tiepje als Jack Russel. De eerste maanden van het hondenleven zijn heel belangrijk.
Als die niet goed zijn, heb je vervolgens een hond met gedragsproblemen.
woensdag 17 juni 2020 om 08:47
Het helpt ook niet echt in de paniek als in je achterhoofs speelt dat je geen paniek mag hebben omdat je vriend er anders conclusies aan verbindt. Dat kan misschien heel logisch zijn voor sommige reageerders, maar dit zijn gewoon triggers. Het zit al in je hoofd genesteld dat je vooral normaal moet doen en dan gaat het (bij mij althans dan) JUIST mis.
Mijn angststoornis zit ook heel erg rondom het verantwoordelijkheidsstuk. Vanuit een extreme zorgsituatie. Ik was op dat moment onmisbaar en ik kreeg paniekaanvallen omdat ik ineens voel dat ik ziek word (want ja, dat was ook totaal niet handig omdat iedereen afhankelijk was van mij). Het komt bij mij altijd opzetten vanuit de slaap. Vaak gaat er toch onbewust al een gedachte aan vooraf die het proces op gang zet naar de paniekaanval toe (iets in de trant van; het zou nu echt slecht uitkomen als...)
als ik het zo lees is het niet alleen de pup, maar ook de gedachte 'wat gaat er gebeuren als ik dit niet kan doen zoals vriend het wil'
Mijn angststoornis zit ook heel erg rondom het verantwoordelijkheidsstuk. Vanuit een extreme zorgsituatie. Ik was op dat moment onmisbaar en ik kreeg paniekaanvallen omdat ik ineens voel dat ik ziek word (want ja, dat was ook totaal niet handig omdat iedereen afhankelijk was van mij). Het komt bij mij altijd opzetten vanuit de slaap. Vaak gaat er toch onbewust al een gedachte aan vooraf die het proces op gang zet naar de paniekaanval toe (iets in de trant van; het zou nu echt slecht uitkomen als...)
als ik het zo lees is het niet alleen de pup, maar ook de gedachte 'wat gaat er gebeuren als ik dit niet kan doen zoals vriend het wil'
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 17 juni 2020 om 08:54
Wat ik ook vooral probeer te blijven doen en dat is misschien mijn eigen ding hoor, maar ik beleef de paniekaanvallen alleen en ik draag ook de consequenties alleen. Het gebeurt sowieso meestal al 's nachts en dan maak ik niemand wakker. Ik heb ook een flinke gehad tijdens 1 van mijn vakanties met ons jongste zoontje, maar ik vecht mezelf er dusdanig doorheen dat hij er niet zoveel van merkt. Voor mij zou een vakantie afbreken dus een stap te ver gaan.
Vakantie is voor mij ook zeker wel een trigger (want de gedachte, als ik nu ziek word dan zou dat heel onhandig zijn) maar ik weiger om mezelf te beperken in herinneringen maken.
Het is mijn eigen probleem en ik wil niet dat anderen er onder te lijden hebben. Misschien wel heel hard voor mezelf maar ik heb een ouder met psychische klachten en ik heb daar als kind teveel van mee gekregen en dat wil ik niet voor mijn gezin.
Overigens ga ik wel binnenkort met een therapeut een paniekaanval opwekken en kijken wat ik zelf kan doen met ademhaling om mezelf er eerder uit te krijgen. Omdat ik vaak ook erg veel pijn heb de volgende dag (verkrampingspijn van de borstspieren van verkeerd ademhalen).
Probeer zelf eens te vinden welke gedachte jouw paniekproces in gang zet en hoe kun je die gedachte uitzetten of een ander helpende zin tegenover zetten.
Vakantie is voor mij ook zeker wel een trigger (want de gedachte, als ik nu ziek word dan zou dat heel onhandig zijn) maar ik weiger om mezelf te beperken in herinneringen maken.
Het is mijn eigen probleem en ik wil niet dat anderen er onder te lijden hebben. Misschien wel heel hard voor mezelf maar ik heb een ouder met psychische klachten en ik heb daar als kind teveel van mee gekregen en dat wil ik niet voor mijn gezin.
Overigens ga ik wel binnenkort met een therapeut een paniekaanval opwekken en kijken wat ik zelf kan doen met ademhaling om mezelf er eerder uit te krijgen. Omdat ik vaak ook erg veel pijn heb de volgende dag (verkrampingspijn van de borstspieren van verkeerd ademhalen).
Probeer zelf eens te vinden welke gedachte jouw paniekproces in gang zet en hoe kun je die gedachte uitzetten of een ander helpende zin tegenover zetten.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 17 juni 2020 om 08:59
Ik vind het geen makkelijke situatie. Vriend en jij staan letterlijk aan een andere kant en dat zorgt voor een grote botsing.
Het pupje zit er tussenin en ik vind wel dat je het gevoel van falen minder zwaar mag laten wegen dan wat het beste is voor het pupje. Je faalt namelijk niet als je dat bovenaan zet.
Het pupje zit er tussenin en ik vind wel dat je het gevoel van falen minder zwaar mag laten wegen dan wat het beste is voor het pupje. Je faalt namelijk niet als je dat bovenaan zet.
woensdag 17 juni 2020 om 09:33
Bij mij is mijn angststoornis ook op komen zetten nadat ik de verantwoordelijkheid voor twee zieke ouders moest gaan dragen op mijn 18e. Ik ben dus ook meestal heel erg bang dat ik ziek wordt, omdat ik nodig ben. Dat heb ik nu ook heel erg naar de pup toe. En dan gebeurd het juist, dan wordt ik fysiek niet goed. Het is een cyclus die ik redelijk had doorbroken in het doorgaande leven. Ik probeer mijn angst aanvallen ook altijd alleen te hebben, puur omdat ik me daar ook fijner bij voel. Dan kan ik me even laten gaan zonder me schuldig te voelen dat ik een ander hiermee belast. Dat is nu wel heel erg moeilijk omdat ik het continu heb. Gisteren ging het wat beter en werd ik maar een paar keer wakker s-nachts en had ik wat eetlust terug. Helaas vannacht weer maar 3 uur geslapen en er maar uit gegaan na uren liggen woelen. Ik hoop dat mijn psycholoog mij vandaag kan helpen met waarom ik hier zo heftig op reageer en wat het precies is. Zelf snap ik het even niet meer. Is het de verantwoordelijkheid voor de pup, is het het gevoel van vast zitten wat me benauwd, ben ik bang dat mijn relatie het niet aankan. Al het bovenstaande? Ik heb geen idee op het moment. Voel me nu ook weer echt even er door heen doordat ik amper geslapen heb weer. Probeer mijn best te doen om alsnog gewoon te eten en positief te blijven, wat erg lastig is op het moment.Maleficent schreef: ↑17-06-2020 08:47Het helpt ook niet echt in de paniek als in je achterhoofs speelt dat je geen paniek mag hebben omdat je vriend er anders conclusies aan verbindt. Dat kan misschien heel logisch zijn voor sommige reageerders, maar dit zijn gewoon triggers. Het zit al in je hoofd genesteld dat je vooral normaal moet doen en dan gaat het (bij mij althans dan) JUIST mis.
Mijn angststoornis zit ook heel erg rondom het verantwoordelijkheidsstuk. Vanuit een extreme zorgsituatie. Ik was op dat moment onmisbaar en ik kreeg paniekaanvallen omdat ik ineens voel dat ik ziek word (want ja, dat was ook totaal niet handig omdat iedereen afhankelijk was van mij). Het komt bij mij altijd opzetten vanuit de slaap. Vaak gaat er toch onbewust al een gedachte aan vooraf die het proces op gang zet naar de paniekaanval toe (iets in de trant van; het zou nu echt slecht uitkomen als...)
als ik het zo lees is het niet alleen de pup, maar ook de gedachte 'wat gaat er gebeuren als ik dit niet kan doen zoals vriend het wil'
woensdag 17 juni 2020 om 09:35
Ik heb sowieso al met mijn moeder afgesproken dat zij de hond houdt. Zij heeft zelf ook al een Jack Russel en woont vlakbij de duinen. Mijn vader is altijd thuis en zij werkt part time. In die zin maak ik me geen zorgen over dat hij geen stabiele thuissituatie heeft.Beter.Laat schreef: ↑17-06-2020 08:29Voor het welzijn van de hond zou ik hem terugbrengen naar de fokker. Tis triest, maar wel het beste denk ik.
Een pup heeft baat bij een stabiele thuissituatie, zeker zo'n tiepje als Jack Russel. De eerste maanden van het hondenleven zijn heel belangrijk.
Als die niet goed zijn, heb je vervolgens een hond met gedragsproblemen.
woensdag 17 juni 2020 om 14:36
Nou, even een update van vandaag. Mijn huisarts wilde dat ik een hartfilmpje liet maken omdat mijn hart zo op hol leek te zijn geslagen. Hier kwam dus inderdaad een te snelle hartslag uit en iets van een afwijking maar goed dat ga ik morgen pas echt met mijn huisarts bespreken. Ik probeer er maar niet veel naar te kijken aangezien ik er verder toch geen verstand van heb. Ook met mijn psycholoog gebeld en mijn hart gelucht. Zij dacht dat deze reacties en gevoelens in principe niet om de hond zelf ging, aangezien ik dan na 3 dagen zonder hond me wel beter zou horen voelen. Maar dat hij de trigger was. Wat ergens ook wel weer logisch klinkt. We kwamen er samen op uit dat ik vooral dacht dat het heel goed met me ging en dit ook zo bleek uit de afgelopen maanden. Dat onze hond mijn 'laatste level' zou zijn naar een 'ik ben weer normaal' en ik heb het weer allemaal op een rijtje. Dat ik hierdoor erg getriggerd werd door het wat als dit niet zo is. Wat als ik weer een terugval heb etc. Het was een lang gesprek en ik voelde me er gelukkig erg fijn bij. Wat moet je toch zonder ze.
Bij haar erg duidelijk aangegeven dat ik inderdaad erg bang ben hoe het nu met mij gaat en dat ik me erger voel dat in al die tijd van mijn angststoornis en behandeling. De depressieve gevoelens van 'dit kan ik niet langer volhouden' horen helemaal niet bij mijn persoonlijkheid. Ik ben altijd een doorzetter geweest ook als het even kut ging of moeilijk was. Prima voel je even een dag naar en ga een potje janken maar de volgende dag gaan we er weer voor. Dit baarde haar ook wel zorgen omdat ze mij zo niet kent. Zij gaat nu bespreken wat er voor mij nu mogelijk was aangezien ik erg aandrong op nu hulp krijgen of in ieder geval een plan zodat ik weet waar ik aan toe ben. Dit gevoel vind ik eng omdat ik het niet ken en het zo lang aanhoud. Dat zij me begrijpt en gelijk gaat helpen geeft mij wel wat meer rust. Ik weet nog steeds niet wat de hulp precies gaat zijn, zij zou mij om 5 uur terugbellen. Ik hoop dat dit iets gaat zijn waar ik me fijn bij voel waardoor ik wat meer kan kalmeren.
Bij haar erg duidelijk aangegeven dat ik inderdaad erg bang ben hoe het nu met mij gaat en dat ik me erger voel dat in al die tijd van mijn angststoornis en behandeling. De depressieve gevoelens van 'dit kan ik niet langer volhouden' horen helemaal niet bij mijn persoonlijkheid. Ik ben altijd een doorzetter geweest ook als het even kut ging of moeilijk was. Prima voel je even een dag naar en ga een potje janken maar de volgende dag gaan we er weer voor. Dit baarde haar ook wel zorgen omdat ze mij zo niet kent. Zij gaat nu bespreken wat er voor mij nu mogelijk was aangezien ik erg aandrong op nu hulp krijgen of in ieder geval een plan zodat ik weet waar ik aan toe ben. Dit gevoel vind ik eng omdat ik het niet ken en het zo lang aanhoud. Dat zij me begrijpt en gelijk gaat helpen geeft mij wel wat meer rust. Ik weet nog steeds niet wat de hulp precies gaat zijn, zij zou mij om 5 uur terugbellen. Ik hoop dat dit iets gaat zijn waar ik me fijn bij voel waardoor ik wat meer kan kalmeren.
woensdag 17 juni 2020 om 19:35
Ja we hebben gisteravond een goed gesprek gehad. Hij ziet nu wel echt in dat het niet goed gaat en dat ik alles probeer om me beter te voelen en hij wilt me die tijd geven ook al vind hij het moeilijk. We hebben het ook gehad over de verantwoordelijkheden in huis en wat gewoon echt anders zal moeten gaan als we samen verder willen. Ik heb nu ook met mijn psycholoog de afspraak dat ik een behandeltraject voor angst en spanning bij de specialistische ggz ga doen met haar zo snel mogelijk. A.s woensdag heb ik daar met haar en nog een persoon daar het gesprek over hoe en wat dat gaat zijn maar het zal in ieder geval op korte termijn zijn wat ik erg fijn vind. Het gaat nu allemaal dus wat beter hier maar het fysieke blijft helaas dus dat wordt nog even volhouden.GreenLadyFern schreef: ↑17-06-2020 18:58Fijn dat je een goed gesprek met de psycholoog hebt gehad.
Heb je ook al weer met je vriend gepraat?
fijn dat je gehoord word door je vriend en je psycholoog!
woensdag 17 juni 2020 om 20:26
maak je ook duidelijke afspraken met je vriend?recall5050 schreef: ↑17-06-2020 19:35Ja we hebben gisteravond een goed gesprek gehad. Hij ziet nu wel echt in dat het niet goed gaat en dat ik alles probeer om me beter te voelen en hij wilt me die tijd geven ook al vind hij het moeilijk. We hebben het ook gehad over de verantwoordelijkheden in huis en wat gewoon echt anders zal moeten gaan als we samen verder willen. Ik heb nu ook met mijn psycholoog de afspraak dat ik een behandeltraject voor angst en spanning bij de specialistische ggz ga doen met haar zo snel mogelijk. A.s woensdag heb ik daar met haar en nog een persoon daar het gesprek over hoe en wat dat gaat zijn maar het zal in ieder geval op korte termijn zijn wat ik erg fijn vind. Het gaat nu allemaal dus wat beter hier maar het fysieke blijft helaas dus dat wordt nog even volhouden.
wat gaat hij oppakken en wanneer, zodat de last wat minder op jouw schouders terecht komt?
het is nu ook weer niet helemaal jouw verantwoordelijkheid dat het weer goed moet komen he
woensdag 17 juni 2020 om 22:54
Ik vind je heel dapper.
Je hebt je angst onderkent. Je hebt hulp gezocht. Je hebt de puppy naar een hele goede plek gebracht. In alles heb je je verantwoordelijkheid genomen. Je hebt met je vriend een gesprek gehad.
Wees maar mild voor jezelf, dat heb jij wel verdiend en je vriend ook denk ik. Het is allemaal niet eenvoudig maar stap voor stap kom je verder. En soms is het leven even zodanig moeilijk dat je niet alleen even kan uithuilen en meteen weer door. Soms zit daar even nog een kleine pauze tussen. Dat is ook niet erg.
Soms is een pauze waarin je even kan in- en uitademen even nodig, om alles te resetten.
Je hebt je angst onderkent. Je hebt hulp gezocht. Je hebt de puppy naar een hele goede plek gebracht. In alles heb je je verantwoordelijkheid genomen. Je hebt met je vriend een gesprek gehad.
Wees maar mild voor jezelf, dat heb jij wel verdiend en je vriend ook denk ik. Het is allemaal niet eenvoudig maar stap voor stap kom je verder. En soms is het leven even zodanig moeilijk dat je niet alleen even kan uithuilen en meteen weer door. Soms zit daar even nog een kleine pauze tussen. Dat is ook niet erg.
Soms is een pauze waarin je even kan in- en uitademen even nodig, om alles te resetten.
