Gezondheid
alle pijlers
Na het halen van onze puppy compleet mentaal en fysiek onwel
dinsdag 16 juni 2020 om 12:26
Hallo allemaal,
Ik maak me aardig zorgen en voel alsof ik met mijn rug tegen de muur sta.
Ik kamp al zo'n 3 jaar met een angststoornis, gekregen na het omgaan met mijn zwaar depressieve vader en moeder die een hartinfarct kreeg, hier ben ik meteen voor in therapie gegaan en dit ben ik nog steeds. 3 jaar geleden kon ik geen stap uit mijn huis zetten zonder het krijgen van buikpijn en diarree en nu was ik juist al bezig met weer naar school gaan, vakanties etc. Het ging eigenlijk super goed ondanks dat Corona wel zorgde dat ik wat set-backs had doordat ik niet veel meer naar buiten kon.
Nu het probleem waar ik echt radeloos door ben. Ik wilde al jaren een puppy. Ik en mijn vriend zijn bijna 4 jaar samen en wonen ook al 2 jaar samen. Ik had bij mijn ouders twee pups meegemaakt en had er zoveel zin in. We zijn meerdere keren langs geweest en ik was helemaal verliefd. Nu had ik last van de angst voordat we hem gingen ophalen met kenmerkende buikpijn, maar dit had ik al verwacht. Ik heb het ook bij positieve zenuwachtigheid. Wij haalden hem op en brachten hem thuis. In de auto merkte ik al dat ik geen blijdschap voelde maar eigenlijk niks. Eenmaal thuis ging het fout. Ik kon niet meer eten, amper adem halen, mijn hele huid begon te branden. Ik heb rust genomen en de pup vooral aan mijn vriend overgelopen. De dag erna was dit nog steeds en kon ik ook niet slapen. Ik kreeg zelfs ernstig depressieve gevoelens en gedachten, iets wat ik nog nooit gehad heb.
Ik dacht dat ik misschien heftig reageerde op de nieuwe verandering van de pup en vroeg mijn moeder hem op te halen zodat ik kon kalmeren. Helaas werd het niet minder. Maandagochtend met spoed naar de huisarts geweest omdat ik de fysieke klachten niet meer trok. Van hem heb ik oxazepam gehad, wat niet erg bleek te werken. Vandaag ben ik weer terug gegaan en moest ik met spoed bloed laten prikken waar ik straks de uitslag van zou horen. Ze vertelde me iniedergeval dat mijn hart compleet op hol was geslagen. Morgen heb ik een bel afspraak met mijn pscycholoog.
Ik weet dat ik hier geen uitslag kan krijgen maar ben benieuwd of iemand hier herkenning in ziet of advies heeft. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. De enige keer dat hier op lijkt was toen wij vorig jaar op vakantie gingen en alles heel erg tegenviel. Toen kon ik ook niet eten en had ik een extreme paniekaanval. Na 3 dagen hebben wij toen onze vlucht omgeboekt en zijn naar huis gegaan. Eenmaal thuis was alles goed en heb ik hier nooit meer last van gehad. Het probleem is nu dat de pup weg is, mijn moeder is bereid hier voor jaren voor te zorgen als dit moet, en ik me thuis nog steeds zo benauwd en warm voel. Mijn hart voel ik constant. Mijn vriend kan hier niet meer tegen en ik voel aan hem dat we op het randje zitten. Voor hem heb ik zijn hond afgepakt door mijn angst. Ik ben even radeloos en zoek steun aangezien ik dit nu even nergens meer kan vinden. Ik kan nu ook niets meer doen dan rustig proberen te blijven en afleiding zoeken. De huisarts en psycholoog zijn al ingeschakeld dus ook daar kan ik nu niets meer mee.
Ik maak me aardig zorgen en voel alsof ik met mijn rug tegen de muur sta.
Ik kamp al zo'n 3 jaar met een angststoornis, gekregen na het omgaan met mijn zwaar depressieve vader en moeder die een hartinfarct kreeg, hier ben ik meteen voor in therapie gegaan en dit ben ik nog steeds. 3 jaar geleden kon ik geen stap uit mijn huis zetten zonder het krijgen van buikpijn en diarree en nu was ik juist al bezig met weer naar school gaan, vakanties etc. Het ging eigenlijk super goed ondanks dat Corona wel zorgde dat ik wat set-backs had doordat ik niet veel meer naar buiten kon.
Nu het probleem waar ik echt radeloos door ben. Ik wilde al jaren een puppy. Ik en mijn vriend zijn bijna 4 jaar samen en wonen ook al 2 jaar samen. Ik had bij mijn ouders twee pups meegemaakt en had er zoveel zin in. We zijn meerdere keren langs geweest en ik was helemaal verliefd. Nu had ik last van de angst voordat we hem gingen ophalen met kenmerkende buikpijn, maar dit had ik al verwacht. Ik heb het ook bij positieve zenuwachtigheid. Wij haalden hem op en brachten hem thuis. In de auto merkte ik al dat ik geen blijdschap voelde maar eigenlijk niks. Eenmaal thuis ging het fout. Ik kon niet meer eten, amper adem halen, mijn hele huid begon te branden. Ik heb rust genomen en de pup vooral aan mijn vriend overgelopen. De dag erna was dit nog steeds en kon ik ook niet slapen. Ik kreeg zelfs ernstig depressieve gevoelens en gedachten, iets wat ik nog nooit gehad heb.
Ik dacht dat ik misschien heftig reageerde op de nieuwe verandering van de pup en vroeg mijn moeder hem op te halen zodat ik kon kalmeren. Helaas werd het niet minder. Maandagochtend met spoed naar de huisarts geweest omdat ik de fysieke klachten niet meer trok. Van hem heb ik oxazepam gehad, wat niet erg bleek te werken. Vandaag ben ik weer terug gegaan en moest ik met spoed bloed laten prikken waar ik straks de uitslag van zou horen. Ze vertelde me iniedergeval dat mijn hart compleet op hol was geslagen. Morgen heb ik een bel afspraak met mijn pscycholoog.
Ik weet dat ik hier geen uitslag kan krijgen maar ben benieuwd of iemand hier herkenning in ziet of advies heeft. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. De enige keer dat hier op lijkt was toen wij vorig jaar op vakantie gingen en alles heel erg tegenviel. Toen kon ik ook niet eten en had ik een extreme paniekaanval. Na 3 dagen hebben wij toen onze vlucht omgeboekt en zijn naar huis gegaan. Eenmaal thuis was alles goed en heb ik hier nooit meer last van gehad. Het probleem is nu dat de pup weg is, mijn moeder is bereid hier voor jaren voor te zorgen als dit moet, en ik me thuis nog steeds zo benauwd en warm voel. Mijn hart voel ik constant. Mijn vriend kan hier niet meer tegen en ik voel aan hem dat we op het randje zitten. Voor hem heb ik zijn hond afgepakt door mijn angst. Ik ben even radeloos en zoek steun aangezien ik dit nu even nergens meer kan vinden. Ik kan nu ook niets meer doen dan rustig proberen te blijven en afleiding zoeken. De huisarts en psycholoog zijn al ingeschakeld dus ook daar kan ik nu niets meer mee.
dinsdag 16 juni 2020 om 16:08
Zolang je geen diagnostiek hebt gehad, is het natuurlijk niet zeker.recall5050 schreef: ↑16-06-2020 15:51Nou dat is eigenlijk een beetje hoe ik mijn angststoornis zou beschrijven. Ik krijg vaak diarree en misselijkheid van bepaalde dingen. Gek genoeg niet van bijvoorbeeld sollicitatiegesprekken of dingen waarvan ik weet hoe ze ongeveer volgens de regels zouden moet verlopen. Ik reageerde toen ook zo heftig op de vakantie omdat het totaal niet was wat ik had verwacht. Wij zijn hiervoor ook twee keer samen op vakantie geweest en toen had ik zeker geen heftige reactie. Hoogstens wat misselijkheid omdat ik Off-road Carten een beetje eng vond en de 2 uur durende busreis daar naar toe. Dit is ook de reden dat mijn psycholoog nu twijfelt tussen een angststoornis en autisme. Maar goed ik heb daar nu verder ook nog geen uitspraak over, dat gaat nog een halfjaar duren, dus noem ik het maar zoals het toen vastgesteld is. Mijn broertje is pas ook gediagnostiseerd met autisme en hierom is bij mij toen het balletje gaan rollen en vertelde mijn psycholoog mij dat ze hier ook al aan dacht.
Wat doe jij op de momenten dat er zulke veranderingen plaatsvinden? Dus waardoor je echt overprikkeld raakt? Zijn er dingen waardoor je je beter voelt? Wellicht dat ik hier zelf mee aan de slag zou kunnen, ik weet er helaas vrij weinig van nog.
Ik raak heel snel overprikkeld (over allerlei dingen; de stomste dingen) maar als het niet hele erge overprikkeling is helpt thee zetten (daar heb ik ritueel van gemaakt; water koken, verse thee uitzoeken, mokje uitzoeken etc) en rustig op de bank dat drinken, daarnaast helpt 'plaatjes kijken' mij ook. Dan open ik pinterest of zalando of instagram en ga ik gewoon alleen maar scrollen, vooral kledingsites vind ik prettig want alle foto's zijn even groot maar niet heel druk, daar word ik rustig van en leid af (moet je wel niet graag online willen shoppen, dat doe ik zo goed als niet, dus dat scheelt haha).
Of ik ga wandelen (al dan niet met de hond) of hardlopen of fietsen (maar sport is mijn vorm van therapie en vind ik heel leuk). Soms lukt lezen ook nog, dan ga ik uurtje lezen.
Douchen helpt soms ook, het ligt er ook aan waardoor ik overprikkeld ben. Ik heb een lijst aan dingen die me kalmeren en een man die ook gewoon zegt 'ga dit doen, dat helpt je' en daar luister ik naar.
dinsdag 16 juni 2020 om 16:40
Wat ik doe als ik de overprikkeling niet meer aan kan: op bed liggen, gordijnen dicht en heel bewust ademhalen.
Tegen mezelf zeggen: 'het is goed, ik ben veilig.
Zorgen dat ik warm ben (eerst warme douche en dan met badjas aan in bed gaan liggen), dat ik een slokje water neem.
En als het lukt, lekker een potje janken. Alles eruit laten stromen. Daarna ben ik dan heel moe en slaap ik goed.
Veel sterkte TO
Tegen mezelf zeggen: 'het is goed, ik ben veilig.
Zorgen dat ik warm ben (eerst warme douche en dan met badjas aan in bed gaan liggen), dat ik een slokje water neem.
En als het lukt, lekker een potje janken. Alles eruit laten stromen. Daarna ben ik dan heel moe en slaap ik goed.
Veel sterkte TO
dinsdag 16 juni 2020 om 17:08
Ik kan me voorstellen dat je in de fase van het fantaseren, uitzoeken, reserveren van een pup nog op de roze wolk zit maar als hij er eenmaal is dan houdt dat subiet op en dan is het serieus een wezen dat ontzettend veel tijd kost om op te voeden. Dus dan donder je van je roze wolk. En voorlopig is het alleen maar hard werken en in de kou buiten staan met je hondje totdat hij iets wil doen. En de volgende dag liggen er weer twee plassen en een drol als je hem los rond laat lopen.
Vergelijk het met een kraamdepressie.
Vergelijk het met een kraamdepressie.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 16 juni 2020 om 17:19
Je hebt de pup nu wel naar je ouders gebracht, maar de aanvankelijke opgetogenheid is wel geëindigd in een anticlimax. Je dromen zijn niet uitgekomen en ineens zit je zonder dromen in de realiteit van een gefaalde actie. Niet alleen moesten je ouders je redden, maar ook stel je je vriend teleur, dus aangezien je nu tussen de scherven van je dromen zit lijkt het mij nogal voor de hand liggen dat je niet loopt te zingen maar in een depressie bent beland. 
Ik veroordeel je niet (mag wel zo klinken) maar hopelijk leer je hier toch van en weet je dit soort acties in de toekomst te vermijden.
Ik veroordeel je niet (mag wel zo klinken) maar hopelijk leer je hier toch van en weet je dit soort acties in de toekomst te vermijden.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 16 juni 2020 om 17:28
Ik denk dat je daar wel goed zit, het voelde ook als een soort kraamdepressie hoe gek het ook klinkt. Het voelt inderdaad alsof mijn grootste droom nu mijn grootste nachtmerrie is geworden. Ergens voelt het wel alsof ik de hond wel wil maar niet met mijn vriend? Ik kan het niet goed uitleggen, ik moet hier nog goed over nadenken en niet te impulsief zijn. Wel vind ik het heel jammer dat mijn vriend nu wel heeft besloten dat hij geen contact meer wilt of mij wilt helpen. Hij is nu alleen maar aan het gamen en spreekt niet tegen me terwijl ik hem nu eigenlijk harder dan ooit nodig heb. Zijn reactie op mijn idee om een poging om de hond terug te halen als ik me wat beter voelde was ook niet echt iets waar ik mee kon. Het komt voor mij nu neer op: als de hond terug komt maakt het niet meer uit. Het voelt dus wel alsof dit een afgesloten hoofdstuk is met mijn vriend. Ik weet alleen niet zo goed hoe het boek dicht te slaan, dit is niet goed voor ons allebei. Ik wil nu graag steun en geen haat, wat voor hem nu, begrijpelijk, onmogelijk is. Hij hoeft helemaal niks meer van mij, wat mij ook een beetje hopeloos achterlaat.
Ik ga morgen het gesprek met mijn psycholoog aan en afwachten wat zij te vertellen heeft. Afwachten dus.. Een compleet andere wending dan ik afgelopen zaterdag voor ogen zag.
Ik ga morgen het gesprek met mijn psycholoog aan en afwachten wat zij te vertellen heeft. Afwachten dus.. Een compleet andere wending dan ik afgelopen zaterdag voor ogen zag.
dinsdag 16 juni 2020 om 17:28
Haha, klopt.
dinsdag 16 juni 2020 om 17:36
Let goed op het ras. Een vroegere vriendin had ook dit soort klachten en de hond had veel dominantie en duidelijkheid nodig. Dit ging het mis met vriendin, zij kon niet alleen zijn met de hond want hoe ouder hij werd, hoe sterker hij op haar reageerde en ging proberen te domineren.
Heel sneu want het werd echt een vicieuze cirvel van angst, reactie hond, nog grotere angst.
Ik zou hier dus heel goed opletten.
Heel sneu want het werd echt een vicieuze cirvel van angst, reactie hond, nog grotere angst.
Ik zou hier dus heel goed opletten.
dinsdag 16 juni 2020 om 17:48
WTF Ben blij voor je dat je je gewoon uitspreekt hoor, zoals je pas opperde in je eigen topic. Maar jemig, wat een kutopmerkingen maak jij.
Had je ook zo gereageerd als partner op vakantie een been had gebroken of een hartaanval had gehad? 'ja jezus, nou is mijn vakantie verpest, ik maak het uit'. Tjonge jonge, empathie van een dronken aardbei.
dinsdag 16 juni 2020 om 17:49
Ik zou de hond voorlopig bij je ouders laten en vaak gaan kijken dus geen concessies doen aan je vriend op dit gebied. Fijn dat je zulke lieve ouders hebt! Daar heb je meer aan dan aan je vriend. De relatie was niet bestand tegen de stress denk ik. Goed dat je dat nu weet.recall5050 schreef: ↑16-06-2020 17:28Ik denk dat je daar wel goed zit, het voelde ook als een soort kraamdepressie hoe gek het ook klinkt. Het voelt inderdaad alsof mijn grootste droom nu mijn grootste nachtmerrie is geworden. Ergens voelt het wel alsof ik de hond wel wil maar niet met mijn vriend? Ik kan het niet goed uitleggen, ik moet hier nog goed over nadenken en niet te impulsief zijn. Wel vind ik het heel jammer dat mijn vriend nu wel heeft besloten dat hij geen contact meer wilt of mij wilt helpen. Hij is nu alleen maar aan het gamen en spreekt niet tegen me terwijl ik hem nu eigenlijk harder dan ooit nodig heb. Zijn reactie op mijn idee om een poging om de hond terug te halen als ik me wat beter voelde was ook niet echt iets waar ik mee kon. Het komt voor mij nu neer op: als de hond terug komt maakt het niet meer uit. Het voelt dus wel alsof dit een afgesloten hoofdstuk is met mijn vriend. Ik weet alleen niet zo goed hoe het boek dicht te slaan, dit is niet goed voor ons allebei. Ik wil nu graag steun en geen haat, wat voor hem nu, begrijpelijk, onmogelijk is. Hij hoeft helemaal niks meer van mij, wat mij ook een beetje hopeloos achterlaat.
Ik ga morgen het gesprek met mijn psycholoog aan en afwachten wat zij te vertellen heeft. Afwachten dus.. Een compleet andere wending dan ik afgelopen zaterdag voor ogen zag.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 16 juni 2020 om 17:56
Ik ben bang dat je daar misschien wel de kern te pakken hebt. Ik vind het lastig om het niet compleet op mezelf te gooien aangezien ik degene ben met de heftige reactie op de pup. Maar goed, ik zie nu dankzij de reacties op mijn bericht wel in dat er meer aan de hand is.
dinsdag 16 juni 2020 om 18:05
Om nou alles op haar vriend af te gooien vind ik niet oke.
Hij heeft zich enorm verheugd op een puppy. Dan mag hij best balen. En vaak gaat dat gepaard met een foute opmerking of even rot gedrag.
Ik ben zelf ernstig ziek. En door mij gaan vaak geplande leuke dingen niet door.
Dan baalt man ook. En soms reageert hij dat af op mij.
Is het eerlijk... nee. Menselijk... ja.
Gekukkig kunnen we er daarna over praten en is het weer oke.
Vergeet niet dat het hebben van een ziekte kut is. Maar partner zijn van iemand met een ziekte ook gewoon erg kut.
Hij heeft zich enorm verheugd op een puppy. Dan mag hij best balen. En vaak gaat dat gepaard met een foute opmerking of even rot gedrag.
Ik ben zelf ernstig ziek. En door mij gaan vaak geplande leuke dingen niet door.
Dan baalt man ook. En soms reageert hij dat af op mij.
Is het eerlijk... nee. Menselijk... ja.
Gekukkig kunnen we er daarna over praten en is het weer oke.
Vergeet niet dat het hebben van een ziekte kut is. Maar partner zijn van iemand met een ziekte ook gewoon erg kut.
dinsdag 16 juni 2020 om 18:11
Is jouw vriend niet gewoon het probleem. Jullie beslissen beiden voor een leven wezen te gaan zorgen, een pup dus dat betekent opvoeden en hij bezorgt jou een schuldgevoel terwijl hij geen poot uitstak toen de pup in jullie huis was.recall5050 schreef: ↑16-06-2020 15:12Ja mijn vriend is wel serieus. Ook omdat mijn angst eerder dingen voor hem heeft verpest zoals de vakantie vorig jaar. Hij is vooral bang voor wat dat betekent in de toekomst. Ik vertelde hem net dat ik als ik mij nu gewoon weer goed ga voelen ik het graag nog een keer wil proberen en de hond hierheen te halen en er zoals een paar hierboven zeiden er door heen moet. Daarop was zijn reactie eigenlijk dat hij niet wist of hij het nog wilde omdat hij zijn enthousiasme nu is kwijt geraakt. Ik weet eigenlijk nu helemaal niet wat ik daar dan weer mee moet.. Ik voel me in ieder geval totaal niet gesteund maar ergens begrijp ik dat omdat ik nu eenmaal al lang die angst heb waar hij zeker ook last van heeft gehad.
Ik denk dat je gezien ook jullie leeftijd niet zulke beslissingen moeten maken, want vooral je vriend klinkt erg onverantwoordelijk. Jouw moeder had jullie probleem niet het hare moeten maken. Is nogal wat een hond overnemen van een ander, tis geen goudvis.
Breng de pup terug wat al zielig genoeg is en geniet van je katten.
dinsdag 16 juni 2020 om 18:13
Moet tie er ook voor zorgen als tie zich zo heeft verheugd op een puppy, puppy's worden groot.Route88 schreef: ↑16-06-2020 18:05Om nou alles op haar vriend af te gooien vind ik niet oke.
Hij heeft zich enorm verheugd op een puppy. Dan mag hij best balen. En vaak gaat dat gepaard met een foute opmerking of even rot gedrag.
Ik ben zelf ernstig ziek. En door mij gaan vaak geplande leuke dingen niet door.
Dan baalt man ook. En soms reageert hij dat af op mij.
Is het eerlijk... nee. Menselijk... ja.
Gekukkig kunnen we er daarna over praten en is het weer oke.
Vergeet niet dat het hebben van een ziekte kut is. Maar partner zijn van iemand met een ziekte ook gewoon erg kut.
dinsdag 16 juni 2020 om 19:09
Dit begrijp ik heel erg. Ik snap compleet dat ik hem te veel kan worden. Het nare vond ik hier eerder dat hij mij een ultimatum stelde waar ik niets mee kon. Of ik voor woensdag beter of onze relatie stopte. Hij is nu langzaam aan het bijdraaien en praat weer wat meer met me maar het voelde wel ongelofelijk naar dat hij zo'n ultimatum stelde. Scheld tegen me, ontloop me een paar dagen, gooi alles eruit maar een ultimatum stellen waarvan hij wist dat ik het nooit ging halen deed me wel pijn. Ik dacht eerst ook dat dit gewoon zijn gevoel was in het moment maar dit is na 4 dagen nog steeds zijn mening. Wat mij natuurlijk ook weer stress geeft en waardoor ik me slechter voel. Ik zou willen dat ik zo een knopje om kon draaien, maar helaas. Over praten lukt helaas nog even niet.Route88 schreef: ↑16-06-2020 18:05Om nou alles op haar vriend af te gooien vind ik niet oke.
Hij heeft zich enorm verheugd op een puppy. Dan mag hij best balen. En vaak gaat dat gepaard met een foute opmerking of even rot gedrag.
Ik ben zelf ernstig ziek. En door mij gaan vaak geplande leuke dingen niet door.
Dan baalt man ook. En soms reageert hij dat af op mij.
Is het eerlijk... nee. Menselijk... ja.
Gekukkig kunnen we er daarna over praten en is het weer oke.
Vergeet niet dat het hebben van een ziekte kut is. Maar partner zijn van iemand met een ziekte ook gewoon erg kut.
dinsdag 16 juni 2020 om 19:17
En dat hoef je ook niet te willen, met hem praten. Wat een bizarre reactie, gezien dat hij de afgelopen 3 jaar met je heeft meegemaakt. De pup is niet het probleem. Maar je vriend!
Als iets je niet lukt, doe je dat niet voor je plezier. Dan heb je in een normale relatie steun verdiend en ook dat hij mee de pup opvoedt.
Wat een gekkigheid, dat jij dan een ultimatium krijgt, terwijl hij de eerste is die verzaakt.
Ga lekker naar je ouders en de pup en ga daar met hun hulp van je hondje genieten en laat hem lekker eerst volwassen worden.
Als iets je niet lukt, doe je dat niet voor je plezier. Dan heb je in een normale relatie steun verdiend en ook dat hij mee de pup opvoedt.
Wat een gekkigheid, dat jij dan een ultimatium krijgt, terwijl hij de eerste is die verzaakt.
Ga lekker naar je ouders en de pup en ga daar met hun hulp van je hondje genieten en laat hem lekker eerst volwassen worden.
dinsdag 16 juni 2020 om 19:34
Niet netjes, maar hij zit wel al jaren met dat 'gedoe' an jou. Hij verheugt zich, wederom, ergens enorm op wat weer door jou niet doorgaat. Ik snap wel dat hij daarop flipt. Had alleen wat netter gemogen. Maar doen alsof jij het slachtoffer bent is ook niet oke.recall5050 schreef: ↑16-06-2020 19:09Dit begrijp ik heel erg. Ik snap compleet dat ik hem te veel kan worden. Het nare vond ik hier eerder dat hij mij een ultimatum stelde waar ik niets mee kon. Of ik voor woensdag beter of onze relatie stopte. Hij is nu langzaam aan het bijdraaien en praat weer wat meer met me maar het voelde wel ongelofelijk naar dat hij zo'n ultimatum stelde. Scheld tegen me, ontloop me een paar dagen, gooi alles eruit maar een ultimatum stellen waarvan hij wist dat ik het nooit ging halen deed me wel pijn. Ik dacht eerst ook dat dit gewoon zijn gevoel was in het moment maar dit is na 4 dagen nog steeds zijn mening. Wat mij natuurlijk ook weer stress geeft en waardoor ik me slechter voel. Ik zou willen dat ik zo een knopje om kon draaien, maar helaas. Over praten lukt helaas nog even niet.
dinsdag 16 juni 2020 om 19:39
Eens. Een volwaardige relatie die je met zijn tweeën. Het is niet 1 iemand die alles mag doen en zeggen en de ander niet.
Hij geeft een duidelijk signaal af, hij kan zo niet met je verder.
Jij wil geen oordeel over jouw grens, je hebt wel een oordeel over de zijne.
dinsdag 16 juni 2020 om 19:43
Ik sluit me hierbij aan. Ik ben degene met de psychische problemen in onze relatie, maar het leven van mijn man staat ook op zijn kop. Ook zijn toekomst staat op het spel. Wij zouden bijvoorbeeld ook graag een hond willen, maar dat is in de huidige situatie onverstandig.
Heeft je vriend hier ondersteuning bij? Mijn man heeft bijvoorbeeld gesprekken gehad bij de poh, en we gaan nu regelmatig samen naar therapie.
