Gezondheid
alle pijlers
Na het halen van onze puppy compleet mentaal en fysiek onwel
dinsdag 16 juni 2020 om 12:26
Hallo allemaal,
Ik maak me aardig zorgen en voel alsof ik met mijn rug tegen de muur sta.
Ik kamp al zo'n 3 jaar met een angststoornis, gekregen na het omgaan met mijn zwaar depressieve vader en moeder die een hartinfarct kreeg, hier ben ik meteen voor in therapie gegaan en dit ben ik nog steeds. 3 jaar geleden kon ik geen stap uit mijn huis zetten zonder het krijgen van buikpijn en diarree en nu was ik juist al bezig met weer naar school gaan, vakanties etc. Het ging eigenlijk super goed ondanks dat Corona wel zorgde dat ik wat set-backs had doordat ik niet veel meer naar buiten kon.
Nu het probleem waar ik echt radeloos door ben. Ik wilde al jaren een puppy. Ik en mijn vriend zijn bijna 4 jaar samen en wonen ook al 2 jaar samen. Ik had bij mijn ouders twee pups meegemaakt en had er zoveel zin in. We zijn meerdere keren langs geweest en ik was helemaal verliefd. Nu had ik last van de angst voordat we hem gingen ophalen met kenmerkende buikpijn, maar dit had ik al verwacht. Ik heb het ook bij positieve zenuwachtigheid. Wij haalden hem op en brachten hem thuis. In de auto merkte ik al dat ik geen blijdschap voelde maar eigenlijk niks. Eenmaal thuis ging het fout. Ik kon niet meer eten, amper adem halen, mijn hele huid begon te branden. Ik heb rust genomen en de pup vooral aan mijn vriend overgelopen. De dag erna was dit nog steeds en kon ik ook niet slapen. Ik kreeg zelfs ernstig depressieve gevoelens en gedachten, iets wat ik nog nooit gehad heb.
Ik dacht dat ik misschien heftig reageerde op de nieuwe verandering van de pup en vroeg mijn moeder hem op te halen zodat ik kon kalmeren. Helaas werd het niet minder. Maandagochtend met spoed naar de huisarts geweest omdat ik de fysieke klachten niet meer trok. Van hem heb ik oxazepam gehad, wat niet erg bleek te werken. Vandaag ben ik weer terug gegaan en moest ik met spoed bloed laten prikken waar ik straks de uitslag van zou horen. Ze vertelde me iniedergeval dat mijn hart compleet op hol was geslagen. Morgen heb ik een bel afspraak met mijn pscycholoog.
Ik weet dat ik hier geen uitslag kan krijgen maar ben benieuwd of iemand hier herkenning in ziet of advies heeft. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. De enige keer dat hier op lijkt was toen wij vorig jaar op vakantie gingen en alles heel erg tegenviel. Toen kon ik ook niet eten en had ik een extreme paniekaanval. Na 3 dagen hebben wij toen onze vlucht omgeboekt en zijn naar huis gegaan. Eenmaal thuis was alles goed en heb ik hier nooit meer last van gehad. Het probleem is nu dat de pup weg is, mijn moeder is bereid hier voor jaren voor te zorgen als dit moet, en ik me thuis nog steeds zo benauwd en warm voel. Mijn hart voel ik constant. Mijn vriend kan hier niet meer tegen en ik voel aan hem dat we op het randje zitten. Voor hem heb ik zijn hond afgepakt door mijn angst. Ik ben even radeloos en zoek steun aangezien ik dit nu even nergens meer kan vinden. Ik kan nu ook niets meer doen dan rustig proberen te blijven en afleiding zoeken. De huisarts en psycholoog zijn al ingeschakeld dus ook daar kan ik nu niets meer mee.
Ik maak me aardig zorgen en voel alsof ik met mijn rug tegen de muur sta.
Ik kamp al zo'n 3 jaar met een angststoornis, gekregen na het omgaan met mijn zwaar depressieve vader en moeder die een hartinfarct kreeg, hier ben ik meteen voor in therapie gegaan en dit ben ik nog steeds. 3 jaar geleden kon ik geen stap uit mijn huis zetten zonder het krijgen van buikpijn en diarree en nu was ik juist al bezig met weer naar school gaan, vakanties etc. Het ging eigenlijk super goed ondanks dat Corona wel zorgde dat ik wat set-backs had doordat ik niet veel meer naar buiten kon.
Nu het probleem waar ik echt radeloos door ben. Ik wilde al jaren een puppy. Ik en mijn vriend zijn bijna 4 jaar samen en wonen ook al 2 jaar samen. Ik had bij mijn ouders twee pups meegemaakt en had er zoveel zin in. We zijn meerdere keren langs geweest en ik was helemaal verliefd. Nu had ik last van de angst voordat we hem gingen ophalen met kenmerkende buikpijn, maar dit had ik al verwacht. Ik heb het ook bij positieve zenuwachtigheid. Wij haalden hem op en brachten hem thuis. In de auto merkte ik al dat ik geen blijdschap voelde maar eigenlijk niks. Eenmaal thuis ging het fout. Ik kon niet meer eten, amper adem halen, mijn hele huid begon te branden. Ik heb rust genomen en de pup vooral aan mijn vriend overgelopen. De dag erna was dit nog steeds en kon ik ook niet slapen. Ik kreeg zelfs ernstig depressieve gevoelens en gedachten, iets wat ik nog nooit gehad heb.
Ik dacht dat ik misschien heftig reageerde op de nieuwe verandering van de pup en vroeg mijn moeder hem op te halen zodat ik kon kalmeren. Helaas werd het niet minder. Maandagochtend met spoed naar de huisarts geweest omdat ik de fysieke klachten niet meer trok. Van hem heb ik oxazepam gehad, wat niet erg bleek te werken. Vandaag ben ik weer terug gegaan en moest ik met spoed bloed laten prikken waar ik straks de uitslag van zou horen. Ze vertelde me iniedergeval dat mijn hart compleet op hol was geslagen. Morgen heb ik een bel afspraak met mijn pscycholoog.
Ik weet dat ik hier geen uitslag kan krijgen maar ben benieuwd of iemand hier herkenning in ziet of advies heeft. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. De enige keer dat hier op lijkt was toen wij vorig jaar op vakantie gingen en alles heel erg tegenviel. Toen kon ik ook niet eten en had ik een extreme paniekaanval. Na 3 dagen hebben wij toen onze vlucht omgeboekt en zijn naar huis gegaan. Eenmaal thuis was alles goed en heb ik hier nooit meer last van gehad. Het probleem is nu dat de pup weg is, mijn moeder is bereid hier voor jaren voor te zorgen als dit moet, en ik me thuis nog steeds zo benauwd en warm voel. Mijn hart voel ik constant. Mijn vriend kan hier niet meer tegen en ik voel aan hem dat we op het randje zitten. Voor hem heb ik zijn hond afgepakt door mijn angst. Ik ben even radeloos en zoek steun aangezien ik dit nu even nergens meer kan vinden. Ik kan nu ook niets meer doen dan rustig proberen te blijven en afleiding zoeken. De huisarts en psycholoog zijn al ingeschakeld dus ook daar kan ik nu niets meer mee.
dinsdag 16 juni 2020 om 20:02
Hier ben ik het mee eens.Dubbeljus schreef: ↑16-06-2020 13:03Het valt me op dat je toegeeft aan je angst. Je vliegt terug van vakantie, brengt de pup naar je moeder.
Is het niet beter om met je angst te dealen terwijl je wel in de situatie blijft?
De verantwoordelijkheid van de pup vliegt je letterlijk naar de keel. Dat is helemaal niet gek en heel veel mensen hebben dat wel in meer of mindere mate. Dat went. Maar niet als je de pup gelijk naar je moeder doet natuurlijk.
De angstgevoelens zijn er. Dat is de stoornis. Maar de keuzes die je vervolgens maakt doe je toch echt zelf, je hebt een keuze.
dinsdag 16 juni 2020 om 20:02
Nee hij heeft toen wel op mijn verzoek even met een psycholoog gepraat omdat ik me wel goed besef hoe zwaar dit kan zijn voor een ander maar hij is daar na 3 keer gestopt. Ik zeg ook zeker niet dat ik het slachtoffer ben hoor begrijp me niet verkeerd. Ik ben 100% de boosdoener, als ik dit niet zou hebben zou er nu niks aan de hand zijn. Het probleem is eerder denk ik dat wij allebei nu niet weten hoe we verder moeten en of dit kan. Ik heb zijn steun nodig. Hij kan dit niet geven. Hij wilt de hond zsm terug, ik kan dit nu nog niet geven. Dus ook al willen we er zijn voor elkaar het lukt niet nu. Ik doe heel erg mijn best om dit op te lossen. Gister en vanochtend met spoed bij de huisarts gezeten. Morgen een afspraak bij mijn psycholoog waar ik hopelijk iets aan ga hebben. Ik hoop dat zij mij begeleiding kan krijgen in hoe ik dit kan doen of wellicht juist verteld dat het niet slim is. Ik heb al genoeg moeite met mezelf rustig te houden en normaal te laten ademen de gehele dag door te wandelen en mediteren. Meer kan ik nu even niet doen ben ik bang.GreenLadyFern schreef: ↑16-06-2020 19:43Ik sluit me hierbij aan. Ik ben degene met de psychische problemen in onze relatie, maar het leven van mijn man staat ook op zijn kop. Ook zijn toekomst staat op het spel. Wij zouden bijvoorbeeld ook graag een hond willen, maar dat is in de huidige situatie onverstandig.
Heeft je vriend hier ondersteuning bij? Mijn man heeft bijvoorbeeld gesprekken gehad bij de poh, en we gaan nu regelmatig samen naar therapie.
dinsdag 16 juni 2020 om 20:04
Ja ergens ben ik het hier ook mee eens en ergens ben ik heel erg bang dat ik het hart van mijn vriend breek als ik dit probeer en het lukt wederom niet. Alsof ik na het steken van een mes hem nog eventjes doordraai. Ook hij is hier bang voor.
dinsdag 16 juni 2020 om 20:18
Het is niet alleen jouw verantwoordelijkheid. Ik heb het idee dat je vriend niet veel moeite meer wilt doen. Dan wordt het een lastig verhaal.recall5050 schreef: ↑16-06-2020 20:04Ja ergens ben ik het hier ook mee eens en ergens ben ik heel erg bang dat ik het hart van mijn vriend breek als ik dit probeer en het lukt wederom niet. Alsof ik na het steken van een mes hem nog eventjes doordraai. Ook hij is hier bang voor.
Bij een scheiding in je haar gaat het ook 2 kanten uit dus dikke doei! (by GrumpyCat1983)
dinsdag 16 juni 2020 om 20:19
Ga bij je moeder wonen en de hond bij je vriend.recall5050 schreef: ↑16-06-2020 20:02Nee hij heeft toen wel op mijn verzoek even met een psycholoog gepraat omdat ik me wel goed besef hoe zwaar dit kan zijn voor een ander maar hij is daar na 3 keer gestopt. Ik zeg ook zeker niet dat ik het slachtoffer ben hoor begrijp me niet verkeerd. Ik ben 100% de boosdoener, als ik dit niet zou hebben zou er nu niks aan de hand zijn. Het probleem is eerder denk ik dat wij allebei nu niet weten hoe we verder moeten en of dit kan. Ik heb zijn steun nodig. Hij kan dit niet geven. Hij wilt de hond zsm terug, ik kan dit nu nog niet geven. Dus ook al willen we er zijn voor elkaar het lukt niet nu. Ik doe heel erg mijn best om dit op te lossen. Gister en vanochtend met spoed bij de huisarts gezeten. Morgen een afspraak bij mijn psycholoog waar ik hopelijk iets aan ga hebben. Ik hoop dat zij mij begeleiding kan krijgen in hoe ik dit kan doen of wellicht juist verteld dat het niet slim is. Ik heb al genoeg moeite met mezelf rustig te houden en normaal te laten ademen de gehele dag door te wandelen en mediteren. Meer kan ik nu even niet doen ben ik bang.
dinsdag 16 juni 2020 om 20:20
Waarom zou het niet lukken dan? Zet je wel eens door of ontwijk je altijd?recall5050 schreef: ↑16-06-2020 20:04Ja ergens ben ik het hier ook mee eens en ergens ben ik heel erg bang dat ik het hart van mijn vriend breek als ik dit probeer en het lukt wederom niet. Alsof ik na het steken van een mes hem nog eventjes doordraai. Ook hij is hier bang voor.
dinsdag 16 juni 2020 om 20:21
Heel goed verwoord!Route88 schreef: ↑16-06-2020 18:05Om nou alles op haar vriend af te gooien vind ik niet oke.
Hij heeft zich enorm verheugd op een puppy. Dan mag hij best balen. En vaak gaat dat gepaard met een foute opmerking of even rot gedrag.
Ik ben zelf ernstig ziek. En door mij gaan vaak geplande leuke dingen niet door.
Dan baalt man ook. En soms reageert hij dat af op mij.
Is het eerlijk... nee. Menselijk... ja.
Gekukkig kunnen we er daarna over praten en is het weer oke.
Vergeet niet dat het hebben van een ziekte kut is. Maar partner zijn van iemand met een ziekte ook gewoon erg kut.
dinsdag 16 juni 2020 om 20:21
Het-groepje schreef: ↑16-06-2020 17:36Let goed op het ras. Een vroegere vriendin had ook dit soort klachten en de hond had veel dominantie en duidelijkheid nodig. Dit ging het mis met vriendin, zij kon niet alleen zijn met de hond want hoe ouder hij werd, hoe sterker hij op haar reageerde en ging proberen te domineren.
Heel sneu want het werd echt een vicieuze cirvel van angst, reactie hond, nog grotere angst.
Ik zou hier dus heel goed opletten.
Zeker als die hond Sloeber heet.
dinsdag 16 juni 2020 om 20:23
Maar weet je waar je precies bang voor bent? Is het de verantwoordelijkheid? Want je zou met vriend af kunnen spreken dat hij de hoofdzorg van de hond op zich neemt. Dan hoef jij alleen maar te aaien en te spelen met hem als je dat kan.recall5050 schreef: ↑16-06-2020 20:04Ja ergens ben ik het hier ook mee eens en ergens ben ik heel erg bang dat ik het hart van mijn vriend breek als ik dit probeer en het lukt wederom niet. Alsof ik na het steken van een mes hem nog eventjes doordraai. Ook hij is hier bang voor.
dinsdag 16 juni 2020 om 20:24
Nee ik zet eigenlijk altijd door. Het is meer dat de fysieke klachten die ik nu heb gewoon bizar zijn. Ik heb het gevoel alsof ik al 4 dagen aan het overleven ben elke minuut. Normaal bij mijn angst krijg ik buikpijn van te voren en dan denk ik jammer dan we gaan er gewoon voor en doe ik alles. Dit is gewoon next level voor mij. Ik snap dat het misschien klinkt alsof ik mij aanstel maar ik kan het niet beter verwoorden.
dinsdag 16 juni 2020 om 20:26
Ik denk dat dat het is. Ik zie alleen niet hoe hij de verantwoordelijkheid op zich moet nemen als ik degene ben die altijd thuis is terwijl hij werkt. Maar misschien denk ik hier te simpel over. Hoe zou dat kunnen?GinnyJones schreef: ↑16-06-2020 20:23Maar weet je waar je precies bang voor bent? Is het de verantwoordelijkheid? Want je zou met vriend af kunnen spreken dat hij de hoofdzorg van de hond op zich neemt. Dan hoef jij alleen maar te aaien en te spelen met hem als je dat kan.
dinsdag 16 juni 2020 om 20:30
Niet altijd. Vakantie heb je ook gelijk een vlucht teruggeboekt. De hond heb je ook gelijk op laten halen.recall5050 schreef: ↑16-06-2020 20:24Nee ik zet eigenlijk altijd door. Het is meer dat de fysieke klachten die ik nu heb gewoon bizar zijn. Ik heb het gevoel alsof ik al 4 dagen aan het overleven ben elke minuut. Normaal bij mijn angst krijg ik buikpijn van te voren en dan denk ik jammer dan we gaan er gewoon voor en doe ik alles. Dit is gewoon next level voor mij. Ik snap dat het misschien klinkt alsof ik mij aanstel maar ik kan het niet beter verwoorden.
En gezien de hechting snap ik dat vriend hem gelijk terug wil.
Maar jij bij je moeder ene de hond thuis?
dinsdag 16 juni 2020 om 20:36
Weet je wat het is, de psyche is een complex iets en wij zijn allemaal geen professionals hier. Wie weet heeft het helemaal niets te maken met de hond zelf maar heeft het enkel iets getriggerd dat voor een heftige reactie heeft gezorgd. Angsten zijn complex en soms slaat het ook gewoon nergens op. Ik denk dat je dit met je psycholoog zal moeten gaat uitpluizen.recall5050 schreef: ↑16-06-2020 20:26Ik denk dat dat het is. Ik zie alleen niet hoe hij de verantwoordelijkheid op zich moet nemen als ik degene ben die altijd thuis is terwijl hij werkt. Maar misschien denk ik hier te simpel over. Hoe zou dat kunnen?
Wat betreft jouw vriend, als hij graag genoeg dit hondje wil dan kan hij toch prima in zijn pauzes even naar huis voor een plas of een knuffel? Je zei toch dat hij naast de deur werkte? Het is ook aan hem natuurlijk. Ik begrijp dat hij zich heel teleurgesteld voelt nu maar ook hij heeft een keus. Of gaan zitten mokken als een klein kind of een oplossing zoeken die voor jullie beide werkt.
dinsdag 16 juni 2020 om 20:41
Ik heb op vakantie inderdaad een vlucht teruggeboekt maar wel na de 4de dag van me zo ziek voelen en zeker niet gelijk. De hond heb ik na een dag meegenomen naar mijn moeder met het idee daar dan even te blijven zodat zij de verantwoording op zich kon nemen in de hoop dat ik me beter zou voelen maar dit was niet het geval, dus ben ik naar huis gegaan zodat ik naar de huisarts kon.
Ik zou de hond heel graag thuis laten maar mijn vriend moet gewoon werken, anders was dat zeker de optie die mijn voorkeur had.
dinsdag 16 juni 2020 om 21:08
Ik vind dat jij nogal veel hooi op je vork hebt en verantwoordelijkheid voor iemand in jouw situatie.
Dan komt er een pup bij, iets wat eigenlijk hartstikke leuk is, maar wel weer een extra verantwoordelijkheid.
Het zou kunnen dat dat besef ineens keihard binnenkwam en je daardoor in paniek bent geraakt.
Is het een idee om wat taken die je nu hebt naar jouw vriend door te schuiven, een deel van het huishouden bijv.? Dan voelt de verantwoording voor de puppy wellicht wat minder zwaar.
Mocht je de puppy terugnemen zorg dan dat je op puppycursus gaat en iemand hebt die je kan helpen met vragen etc., daar kun je dan steun uit halen.
Wat jouw vriend betreft, kan ik me zijn teleurstelling wel voorstellen. Iets waar jullie je op verheugd hebben, draait nu op een fiasco uit. Daarmee wil ik niet zeggen dat het niks meer wordt. Het kan heel goed dat jullie over een tijdje helemaal happy zijn met het hondje.
Een hondje kan trouwens ook enorm goed werken bij psychische problemen, ik spreek uit ervaring.
Dan komt er een pup bij, iets wat eigenlijk hartstikke leuk is, maar wel weer een extra verantwoordelijkheid.
Het zou kunnen dat dat besef ineens keihard binnenkwam en je daardoor in paniek bent geraakt.
Is het een idee om wat taken die je nu hebt naar jouw vriend door te schuiven, een deel van het huishouden bijv.? Dan voelt de verantwoording voor de puppy wellicht wat minder zwaar.
Mocht je de puppy terugnemen zorg dan dat je op puppycursus gaat en iemand hebt die je kan helpen met vragen etc., daar kun je dan steun uit halen.
Wat jouw vriend betreft, kan ik me zijn teleurstelling wel voorstellen. Iets waar jullie je op verheugd hebben, draait nu op een fiasco uit. Daarmee wil ik niet zeggen dat het niks meer wordt. Het kan heel goed dat jullie over een tijdje helemaal happy zijn met het hondje.
Een hondje kan trouwens ook enorm goed werken bij psychische problemen, ik spreek uit ervaring.
Cum non tum age
dinsdag 16 juni 2020 om 21:11
dinsdag 16 juni 2020 om 21:25
Het idee van het verschuiven van meer taken was zeker de bedoeling, al een halfjaar geleden toen mijn studie begon. Helaas blijft dat vaak uit hoe vaak ik er ook over begin en hoe ik het niet alleen kan. Ik heb dit nog heftiger aangegeven toen we besloten een pup te nemen maar helaas. De katten mogen van geluk spreken als hij ze een keer aait per dag.noa schreef: ↑16-06-2020 21:08Ik vind dat jij nogal veel hooi op je vork hebt en verantwoordelijkheid voor iemand in jouw situatie.
Dan komt er een pup bij, iets wat eigenlijk hartstikke leuk is, maar wel weer een extra verantwoordelijkheid.
Het zou kunnen dat dat besef ineens keihard binnenkwam en je daardoor in paniek bent geraakt.
Is het een idee om wat taken die je nu hebt naar jouw vriend door te schuiven, een deel van het huishouden bijv.? Dan voelt de verantwoording voor de puppy wellicht wat minder zwaar.
Mocht je de puppy terugnemen zorg dan dat je op puppycursus gaat en iemand hebt die je kan helpen met vragen etc., daar kun je dan steun uit halen.
Wat jouw vriend betreft, kan ik me zijn teleurstelling wel voorstellen. Iets waar jullie je op verheugd hebben, draait nu op een fiasco uit. Daarmee wil ik niet zeggen dat het niks meer wordt. Het kan heel goed dat jullie over een tijdje helemaal happy zijn met het hondje.
Een hondje kan trouwens ook enorm goed werken bij psychische problemen, ik spreek uit ervaring.
dinsdag 16 juni 2020 om 21:38
recall5050 schreef: ↑16-06-2020 21:11Bedankt ik heb hem iniedergeval het idee toegespeeld over dat hij de complete verantwoording zou hebben en of hij dit ziet zitten en hoe en wat. Hij moet er nog even over nadenken maar ik zou dit wel als een, hopelijk tijdelijke, oplossing zien.
Maar waarom moet hij de complete verantwoording hebben? Je hebt hier samen voor gekozen, dan moet je het ook samen aangaan. Ondanks jouw angstklachten.
Je zegt dat de klachten ook niet minder zijn geworden door het hondje naar je moeder te doen, dus waarom zou de verantwoordelijkheid van je afschuiven dan wel helpen?
Verder, hoe zie jij deze relatie voor je? Wil je met hem oud worden? Wil hij dat met jou? Wat moet je doen om het weer leuk te maken en houden, als het überhaupt al haalbaar is?
Als jullie niet samen hier iets mee gaan doen is het echt vroeg of laat einde oefening. En dat is dan niet jouw of zijn schuld.
dinsdag 16 juni 2020 om 21:48
recall5050 schreef: ↑16-06-2020 21:11Bedankt ik heb hem iniedergeval het idee toegespeeld over dat hij de complete verantwoording zou hebben en of hij dit ziet zitten en hoe en wat. Hij moet er nog even over nadenken maar ik zou dit wel als een, hopelijk tijdelijke, oplossing zien.
Ik kan me niet voorstellen dat hij daarvoor gaat. Iemand die verdorie nog geen dag een pup in huis heeft en dan al niet even op wil letten als de ander er even niet is gaat echt geen zin hebben om nu wel ineens verantwoording te nemen. Wat een lapzwans. Die pup leek hem leuk, er iets voor doen niet.
dinsdag 16 juni 2020 om 21:54
Dit, en dan wel gemeen doen omdat 'je hond wordt afgepakt'S-Groot schreef: ↑16-06-2020 21:48Ik kan me niet voorstellen dat hij daarvoor gaat. Iemand die verdorie nog geen dag een pup in huis heeft en dan al niet even op wil letten als de ander er even niet is gaat echt geen zin hebben om nu wel ineens verantwoording te nemen. Wat een lapzwans. Die pup leek hem leuk, er iets voor doen niet.
en de aap komt nu ook uit de mouw dat hij überhaupt te beroerd is om thuis dingen op te pakken
ik kan me voorstellen dat je in een relatie met iemand met een angststoornis soms ff loopt te balen, ja dat is menselijk
maar de vriend van TO klinkt gewoon over het algemeen niet leuk
dinsdag 16 juni 2020 om 21:56
Pinda-Kaas schreef: ↑16-06-2020 21:54Dit, en dan wel gemeen doen omdat 'je hond wordt afgepakt'
en de aap komt nu ook uit de mouw dat hij überhaupt te beroerd is om thuis dingen op te pakken
ik kan me voorstellen dat je in een relatie met iemand met een angststoornis soms ff loopt te balen, ja dat is menselijk
maar de vriend van TO klinkt gewoon over het algemeen niet leuk
Echt hè.
dinsdag 16 juni 2020 om 21:56
S-Groot schreef: ↑16-06-2020 21:48Ik kan me niet voorstellen dat hij daarvoor gaat. Iemand die verdorie nog geen dag een pup in huis heeft en dan al niet even op wil letten als de ander er even niet is gaat echt geen zin hebben om nu wel ineens verantwoording te nemen. Wat een lapzwans. Die pup leek hem leuk, er iets voor doen niet.
Wie zegt dat het een kwestie van willen is? Misschien ziet hij er echt de noodzaak niet zo van in, onderschat hij hoeveel zorg zo’n beestje nodig heeft. Weten wij het.
dinsdag 16 juni 2020 om 21:56
Geheel mee eens!
En wellicht bedoel je het anders maar waarom spreek je steeds over een puppy???
Het gaat hier om een hond die gemiddeld 15 jaar wordt.
