Gezondheid
alle pijlers
Na het halen van onze puppy compleet mentaal en fysiek onwel
dinsdag 16 juni 2020 om 12:26
Hallo allemaal,
Ik maak me aardig zorgen en voel alsof ik met mijn rug tegen de muur sta.
Ik kamp al zo'n 3 jaar met een angststoornis, gekregen na het omgaan met mijn zwaar depressieve vader en moeder die een hartinfarct kreeg, hier ben ik meteen voor in therapie gegaan en dit ben ik nog steeds. 3 jaar geleden kon ik geen stap uit mijn huis zetten zonder het krijgen van buikpijn en diarree en nu was ik juist al bezig met weer naar school gaan, vakanties etc. Het ging eigenlijk super goed ondanks dat Corona wel zorgde dat ik wat set-backs had doordat ik niet veel meer naar buiten kon.
Nu het probleem waar ik echt radeloos door ben. Ik wilde al jaren een puppy. Ik en mijn vriend zijn bijna 4 jaar samen en wonen ook al 2 jaar samen. Ik had bij mijn ouders twee pups meegemaakt en had er zoveel zin in. We zijn meerdere keren langs geweest en ik was helemaal verliefd. Nu had ik last van de angst voordat we hem gingen ophalen met kenmerkende buikpijn, maar dit had ik al verwacht. Ik heb het ook bij positieve zenuwachtigheid. Wij haalden hem op en brachten hem thuis. In de auto merkte ik al dat ik geen blijdschap voelde maar eigenlijk niks. Eenmaal thuis ging het fout. Ik kon niet meer eten, amper adem halen, mijn hele huid begon te branden. Ik heb rust genomen en de pup vooral aan mijn vriend overgelopen. De dag erna was dit nog steeds en kon ik ook niet slapen. Ik kreeg zelfs ernstig depressieve gevoelens en gedachten, iets wat ik nog nooit gehad heb.
Ik dacht dat ik misschien heftig reageerde op de nieuwe verandering van de pup en vroeg mijn moeder hem op te halen zodat ik kon kalmeren. Helaas werd het niet minder. Maandagochtend met spoed naar de huisarts geweest omdat ik de fysieke klachten niet meer trok. Van hem heb ik oxazepam gehad, wat niet erg bleek te werken. Vandaag ben ik weer terug gegaan en moest ik met spoed bloed laten prikken waar ik straks de uitslag van zou horen. Ze vertelde me iniedergeval dat mijn hart compleet op hol was geslagen. Morgen heb ik een bel afspraak met mijn pscycholoog.
Ik weet dat ik hier geen uitslag kan krijgen maar ben benieuwd of iemand hier herkenning in ziet of advies heeft. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. De enige keer dat hier op lijkt was toen wij vorig jaar op vakantie gingen en alles heel erg tegenviel. Toen kon ik ook niet eten en had ik een extreme paniekaanval. Na 3 dagen hebben wij toen onze vlucht omgeboekt en zijn naar huis gegaan. Eenmaal thuis was alles goed en heb ik hier nooit meer last van gehad. Het probleem is nu dat de pup weg is, mijn moeder is bereid hier voor jaren voor te zorgen als dit moet, en ik me thuis nog steeds zo benauwd en warm voel. Mijn hart voel ik constant. Mijn vriend kan hier niet meer tegen en ik voel aan hem dat we op het randje zitten. Voor hem heb ik zijn hond afgepakt door mijn angst. Ik ben even radeloos en zoek steun aangezien ik dit nu even nergens meer kan vinden. Ik kan nu ook niets meer doen dan rustig proberen te blijven en afleiding zoeken. De huisarts en psycholoog zijn al ingeschakeld dus ook daar kan ik nu niets meer mee.
Ik maak me aardig zorgen en voel alsof ik met mijn rug tegen de muur sta.
Ik kamp al zo'n 3 jaar met een angststoornis, gekregen na het omgaan met mijn zwaar depressieve vader en moeder die een hartinfarct kreeg, hier ben ik meteen voor in therapie gegaan en dit ben ik nog steeds. 3 jaar geleden kon ik geen stap uit mijn huis zetten zonder het krijgen van buikpijn en diarree en nu was ik juist al bezig met weer naar school gaan, vakanties etc. Het ging eigenlijk super goed ondanks dat Corona wel zorgde dat ik wat set-backs had doordat ik niet veel meer naar buiten kon.
Nu het probleem waar ik echt radeloos door ben. Ik wilde al jaren een puppy. Ik en mijn vriend zijn bijna 4 jaar samen en wonen ook al 2 jaar samen. Ik had bij mijn ouders twee pups meegemaakt en had er zoveel zin in. We zijn meerdere keren langs geweest en ik was helemaal verliefd. Nu had ik last van de angst voordat we hem gingen ophalen met kenmerkende buikpijn, maar dit had ik al verwacht. Ik heb het ook bij positieve zenuwachtigheid. Wij haalden hem op en brachten hem thuis. In de auto merkte ik al dat ik geen blijdschap voelde maar eigenlijk niks. Eenmaal thuis ging het fout. Ik kon niet meer eten, amper adem halen, mijn hele huid begon te branden. Ik heb rust genomen en de pup vooral aan mijn vriend overgelopen. De dag erna was dit nog steeds en kon ik ook niet slapen. Ik kreeg zelfs ernstig depressieve gevoelens en gedachten, iets wat ik nog nooit gehad heb.
Ik dacht dat ik misschien heftig reageerde op de nieuwe verandering van de pup en vroeg mijn moeder hem op te halen zodat ik kon kalmeren. Helaas werd het niet minder. Maandagochtend met spoed naar de huisarts geweest omdat ik de fysieke klachten niet meer trok. Van hem heb ik oxazepam gehad, wat niet erg bleek te werken. Vandaag ben ik weer terug gegaan en moest ik met spoed bloed laten prikken waar ik straks de uitslag van zou horen. Ze vertelde me iniedergeval dat mijn hart compleet op hol was geslagen. Morgen heb ik een bel afspraak met mijn pscycholoog.
Ik weet dat ik hier geen uitslag kan krijgen maar ben benieuwd of iemand hier herkenning in ziet of advies heeft. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. De enige keer dat hier op lijkt was toen wij vorig jaar op vakantie gingen en alles heel erg tegenviel. Toen kon ik ook niet eten en had ik een extreme paniekaanval. Na 3 dagen hebben wij toen onze vlucht omgeboekt en zijn naar huis gegaan. Eenmaal thuis was alles goed en heb ik hier nooit meer last van gehad. Het probleem is nu dat de pup weg is, mijn moeder is bereid hier voor jaren voor te zorgen als dit moet, en ik me thuis nog steeds zo benauwd en warm voel. Mijn hart voel ik constant. Mijn vriend kan hier niet meer tegen en ik voel aan hem dat we op het randje zitten. Voor hem heb ik zijn hond afgepakt door mijn angst. Ik ben even radeloos en zoek steun aangezien ik dit nu even nergens meer kan vinden. Ik kan nu ook niets meer doen dan rustig proberen te blijven en afleiding zoeken. De huisarts en psycholoog zijn al ingeschakeld dus ook daar kan ik nu niets meer mee.
dinsdag 16 juni 2020 om 21:57
Een puppy in huis nemen, is net als een baby in feite.
Vooraf maak je samen afspraken hoe je dingen gaan aanpakken en hoe je gaat opvoeden. Je maakt een verwachtingspatroon en verwacht altijd dat het zwaarder/lastiger/moeilijker wordt dan ingeschat. Daarnaast lees je je in, althans ik heb diverse boeken over puppy opvoeden gelezen en vroegtijdig een hondentrainer gezocht.
Dat lijken jullie niet gedaan te hebben?
Zowel jij als je vriend hebben te makkelijk over gedacht.
Een hond/pup bij je ouders hebben in je jeugd is heel anders dan met al je verantwoordelijkheden ook de verantwoording van een pup erbij te hebben, zeker als je moeite hebt met ballen omhoog houden.
Je kan niet blijven pingpongen in deze keus, de pup krijgt daar last van als die steeds versleept wordt.
Vooraf maak je samen afspraken hoe je dingen gaan aanpakken en hoe je gaat opvoeden. Je maakt een verwachtingspatroon en verwacht altijd dat het zwaarder/lastiger/moeilijker wordt dan ingeschat. Daarnaast lees je je in, althans ik heb diverse boeken over puppy opvoeden gelezen en vroegtijdig een hondentrainer gezocht.
Dat lijken jullie niet gedaan te hebben?
Zowel jij als je vriend hebben te makkelijk over gedacht.
Een hond/pup bij je ouders hebben in je jeugd is heel anders dan met al je verantwoordelijkheden ook de verantwoording van een pup erbij te hebben, zeker als je moeite hebt met ballen omhoog houden.
Je kan niet blijven pingpongen in deze keus, de pup krijgt daar last van als die steeds versleept wordt.
dinsdag 16 juni 2020 om 21:57
Nou dat was een idee wat iemand hier opperde. Ergens denk ik dat dit wellicht de druk weg neemt dat ik het constant alleen moet gaan doen. Ik zie zelf niet voor me dat ik dan heel de dag de pup negeer maar dat hij wel de verantwoording neemt om s-ochtends vroeg eruit te gaan als ik dat dan s-nachts doe. Dat ik dan s-avonds niet op hoef te letten omdat ik dat al overdag doe. Dat soort dingen. Ik weet ook niet of de klachten weggaan maar ik dacht dat het een idee was om te opperen. Ik ga dat sowieso eerst nog met mijn psycholoog bespreken of dat überhaupt een slim idee is mocht hij dit willen. En je stelt daar zeker een paar goeden vragen, samen oud worden wilden we wel maar de leuk is er inderdaad wel vanaf.OohBoy schreef: ↑16-06-2020 21:38Maar waarom moet hij de complete verantwoording hebben? Je hebt hier samen voor gekozen, dan moet je het ook samen aangaan. Ondanks jouw angstklachten.
Je zegt dat de klachten ook niet minder zijn geworden door het hondje naar je moeder te doen, dus waarom zou de verantwoordelijkheid van je afschuiven dan wel helpen?
Verder, hoe zie jij deze relatie voor je? Wil je met hem oud worden? Wil hij dat met jou? Wat moet je doen om het weer leuk te maken en houden, als het überhaupt al haalbaar is?
Als jullie niet samen hier iets mee gaan doen is het echt vroeg of laat einde oefening. En dat is dan niet jouw of zijn schuld.
dinsdag 16 juni 2020 om 21:59
dinsdag 16 juni 2020 om 22:00
recall5050 schreef: ↑16-06-2020 21:57samen oud worden wilden we wel maar de leuk is er inderdaad wel vanaf.
Tijd om je conclusies te trekken dan.
dinsdag 16 juni 2020 om 22:01
Ik heb dat zeker wel gedaan. Ik was me ook heel bewust van wat er gevraagd werd van me, alleen bleek dat mijn vriend dit niet zo had gedaan. Ik ben zelfs 4 uur bezig geweest om het beste soort voeding uit te kiezen. Ik denk zelf niet dat daar het probleem ligt maar goed ik denk wel dat ik iets te makkelijk heb nagedacht over hoe het tussen ons zou zijn en dat hij precies hetzelfde zou gaan aanhouden als wat ik in mijn hoofd had. Ik had een compleet puppy schema geprint waar ik me aan probeer te houden. Slapen en meteen plassen bijvoorbeeld met bepaalde tijden voor het uitlaten van 10 minuten, hij liet dit gewoon gaan. Het pingpongen is zeker niet wat ik wil..Thuis-in-eigen-huis schreef: ↑16-06-2020 21:57Een puppy in huis nemen, is net als een baby in feite.
Vooraf maak je samen afspraken hoe je dingen gaan aanpakken en hoe je gaat opvoeden. Je maakt een verwachtingspatroon en verwacht altijd dat het zwaarder/lastiger/moeilijker wordt dan ingeschat. Daarnaast lees je je in, althans ik heb diverse boeken over puppy opvoeden gelezen en vroegtijdig een hondentrainer gezocht.
Dat lijken jullie niet gedaan te hebben?
Zowel jij als je vriend hebben te makkelijk over gedacht.
Een hond/pup bij je ouders hebben in je jeugd is heel anders dan met al je verantwoordelijkheden ook de verantwoording van een pup erbij te hebben, zeker als je moeite hebt met ballen omhoog houden.
Je kan niet blijven pingpongen in deze keus, de pup krijgt daar last van als die steeds versleept wordt.
dinsdag 16 juni 2020 om 22:01
recall5050 schreef: ↑16-06-2020 21:57Nou dat was een idee wat iemand hier opperde. Ergens denk ik dat dit wellicht de druk weg neemt dat ik het constant alleen moet gaan doen. Ik zie zelf niet voor me dat ik dan heel de dag de pup negeer maar dat hij wel de verantwoording neemt om s-ochtends vroeg eruit te gaan als ik dat dan s-nachts doe. Dat ik dan s-avonds niet op hoef te letten omdat ik dat al overdag doe. Dat soort dingen. Ik weet ook niet of de klachten weggaan maar ik dacht dat het een idee was om te opperen. Ik ga dat sowieso eerst nog met mijn psycholoog bespreken of dat überhaupt een slim idee is mocht hij dit willen. En je stelt daar zeker een paar goeden vragen, samen oud worden wilden we wel maar de leuk is er inderdaad wel vanaf.
Ja voor jou kan het dan de druk wel wegnemen, maar die druk leg je vervolgens hem dan op. Dat gaat je relatie natuurlijk geen goed doen. Samenwerken is wat jullie beiden nodig hebben. En als één van beide partijen dat niet doet/ kan/ wil, houdt het wel zo’n beetje op.
oohboy wijzigde dit bericht op 16-06-2020 22:02
0.05% gewijzigd
dinsdag 16 juni 2020 om 22:01
Nee, ik heb gezegd dat mijn man de nachten op zich nam en dat ging puur om plasjes omdat zindelijkheid er nog niet was maar ik trek de korte nachten niet en man wel, daarentegen kon (en kan) man in de ochtend blijven liggen want ik vind vroeg opstaan geen punt. Je verdeelt het, zo werkt een relatie. Samen de lusten en de lasten.recall5050 schreef: ↑16-06-2020 21:57Nou dat was een idee wat iemand hier opperde. Ergens denk ik dat dit wellicht de druk weg neemt dat ik het constant alleen moet gaan doen. Ik zie zelf niet voor me dat ik dan heel de dag de pup negeer maar dat hij wel de verantwoording neemt om s-ochtends vroeg eruit te gaan als ik dat dan s-nachts doe. Dat ik dan s-avonds niet op hoef te letten omdat ik dat al overdag doe. Dat soort dingen. Ik weet ook niet of de klachten weggaan maar ik dacht dat het een idee was om te opperen. Ik ga dat sowieso eerst nog met mijn psycholoog bespreken of dat überhaupt een slim idee is mocht hij dit willen. En je stelt daar zeker een paar goeden vragen, samen oud worden wilden we wel maar de leuk is er inderdaad wel vanaf.
Overdag heb ik nooit mijn verantwoording over de pup niet genomen, we hebben het wel verdeeld als in dat je het samen doet.
Maar gezien je vriend gewoon gaat gamen en niet de pup naar buiten laat voor poep/plasje lijkt me dit sowieso een raar idee dat hij alles gaat doen overdag.
dinsdag 16 juni 2020 om 22:03
Ja dat begrijp ik maar het is nu een pup.. Ik dacht dat dat beter was dan 'hond' aangezien het puppy stadium toch net wat anders is. Verder bedoel ik daar niets mee ik begrijp zeker dat ze rond de 15 jaar zullen worden.
dinsdag 16 juni 2020 om 22:04
Een pup is geen robot, schema weggooien en naar signalen van de pup gaan luisteren/kijken, zorgen voor genoeg slaapjes is het belangrijkst. Een echt recht-toe recht-aan schema komt pas veel later. (mijn pup is nu 9 maanden en heeft behoorlijk schema maar soms ook weer niet.)recall5050 schreef: ↑16-06-2020 22:01Ik heb dat zeker wel gedaan. Ik was me ook heel bewust van wat er gevraagd werd van me, alleen bleek dat mijn vriend dit niet zo had gedaan. Ik ben zelfs 4 uur bezig geweest om het beste soort voeding uit te kiezen. Ik denk zelf niet dat daar het probleem ligt maar goed ik denk wel dat ik iets te makkelijk heb nagedacht over hoe het tussen ons zou zijn en dat hij precies hetzelfde zou gaan aanhouden als wat ik in mijn hoofd had. Ik had een compleet puppy schema geprint waar ik me aan probeer te houden. Slapen en meteen plassen bijvoorbeeld met bepaalde tijden voor het uitlaten van 10 minuten, hij liet dit gewoon gaan. Het pingpongen is zeker niet wat ik wil..
dinsdag 16 juni 2020 om 22:04
Maar hebben jullie dat van tevoren niet zo afgesproken? Jij hoeft toch niet de hond altijd uit te laten. Jullie wilden samen de pup, dus dan ook beiden met de hond naar buiten.recall5050 schreef: ↑16-06-2020 21:57Nou dat was een idee wat iemand hier opperde. Ergens denk ik dat dit wellicht de druk weg neemt dat ik het constant alleen moet gaan doen. Ik zie zelf niet voor me dat ik dan heel de dag de pup negeer maar dat hij wel de verantwoording neemt om s-ochtends vroeg eruit te gaan als ik dat dan s-nachts doe. Dat ik dan s-avonds niet op hoef te letten omdat ik dat al overdag doe. Dat soort dingen. Ik weet ook niet of de klachten weggaan maar ik dacht dat het een idee was om te opperen. Ik ga dat sowieso eerst nog met mijn psycholoog bespreken of dat überhaupt een slim idee is mocht hij dit willen. En je stelt daar zeker een paar goeden vragen, samen oud worden wilden we wel maar de leuk is er inderdaad wel vanaf.
Ik begrijp steeds meer dat jij het als n druk voelt.
Cum non tum age
dinsdag 16 juni 2020 om 22:04
Tuurlijk. Een weldenkend mens gaat lekker zitten gamen terwijl ze net vijf minuten geleden een jonge pup in huis gehaald hebben en ze die los in huis rond hebben lopen. En dan laten ze de plas en poep lekker liggen. En dat verstaan ze dan onder 'ik let op de pup'.
dinsdag 16 juni 2020 om 22:04
dinsdag 16 juni 2020 om 22:06
recall5050 schreef: ↑16-06-2020 22:04Nou ik weet nu überhaupt even niet meer zo goed wat ik moet doen. Bedankt voor al jullie reacties. Ik kan er niet veel aan doen als mijn vriend niet mee doet en ik kan zelf niet de complete verantwoording op me nemen. Ik heb in ieder geval zat om over na te denken ben ik bang.
Ga met hem praten.
dinsdag 16 juni 2020 om 22:06
Ja we hadden zeker wel dingen afgesproken. Maar helaas ziet hij opletten op de pup als iets compleet anders dan ik. Ik zag dit als met de hond spelen en hem laten plassen op de goede tijden en vooral ja letterlijk een oogje op hem houden. Toen ik hem de hele avond zag gamen vond ik dit dan ook erg verwarrend en raakte ik wel in paniek. Hij liet hem uiteindelijk wel uit, maar toen had hij al twee keer gepoept en een keer geplast. Hierdoor voelde ik nog meer dat ik op hem had moeten letten continu.
dinsdag 16 juni 2020 om 22:07
recall5050 schreef: ↑16-06-2020 15:12Ja mijn vriend is wel serieus. Ook omdat mijn angst eerder dingen voor hem heeft verpest zoals de vakantie vorig jaar. Hij is vooral bang voor wat dat betekent in de toekomst. Ik vertelde hem net dat ik als ik mij nu gewoon weer goed ga voelen ik het graag nog een keer wil proberen en de hond hierheen te halen en er zoals een paar hierboven zeiden er door heen moet. Daarop was zijn reactie eigenlijk dat hij niet wist of hij het nog wilde omdat hij zijn enthousiasme nu is kwijt geraakt. Ik weet eigenlijk nu helemaal niet wat ik daar dan weer mee moet.. Ik voel me in ieder geval totaal niet gesteund maar ergens begrijp ik dat omdat ik nu eenmaal al lang die angst heb waar hij zeker ook last van heeft gehad.
Neem ajb een beslissing en ga niet heen en weer zeulen met de hond en je praat in de verleden tijd over de kittens, heb je die nog wel?
dinsdag 16 juni 2020 om 22:09
recall5050 schreef: ↑16-06-2020 15:12Ja mijn vriend is wel serieus. Ook omdat mijn angst eerder dingen voor hem heeft verpest zoals de vakantie vorig jaar. Hij is vooral bang voor wat dat betekent in de toekomst. Ik vertelde hem net dat ik als ik mij nu gewoon weer goed ga voelen ik het graag nog een keer wil proberen en de hond hierheen te halen en er zoals een paar hierboven zeiden er door heen moet. Daarop was zijn reactie eigenlijk dat hij niet wist of hij het nog wilde omdat hij zijn enthousiasme nu is kwijt geraakt. Ik weet eigenlijk nu helemaal niet wat ik daar dan weer mee moet.. Ik voel me in ieder geval totaal niet gesteund maar ergens begrijp ik dat omdat ik nu eenmaal al lang die angst heb waar hij zeker ook last van heeft gehad.
Neem ajb een beslissing en ga niet heen en weer zeulen met de hond en je praat in de verleden tijd over de kittens, heb je die nog wel?
dinsdag 16 juni 2020 om 22:09
Jullie zitten dus duidelijk niet op 1 lijn, dus snap best dat je dan over je toeren raakt. Het voelt dan of alles op jou neerkomt, daar zou ik ook van in de stress schieten.recall5050 schreef: ↑16-06-2020 22:06Ja we hadden zeker wel dingen afgesproken. Maar helaas ziet hij opletten op de pup als iets compleet anders dan ik. Ik zag dit als met de hond spelen en hem laten plassen op de goede tijden en vooral ja letterlijk een oogje op hem houden. Toen ik hem de hele avond zag gamen vond ik dit dan ook erg verwarrend en raakte ik wel in paniek. Hij liet hem uiteindelijk wel uit, maar toen had hij al twee keer gepoept en een keer geplast. Hierdoor voelde ik nog meer dat ik op hem had moeten letten continu.
Een goed gesprek hebben jullie wel nodig, niet alleen over de pup...
dinsdag 16 juni 2020 om 22:18
dinsdag 16 juni 2020 om 22:23
Begrijpelijk dat zo'n opmerking kut voelt, maar het is wel een hele realistische opmerking.recall5050 schreef: ↑16-06-2020 14:54Het allerliefst had ik hem gewoon hier gehouden en mijn vriend de verantwoordelijkheid gegeven. Maar mijn vriend werkt fulltime dus dan zou ik alsnog alle verantwoording voor de pup moeten dragen. Ik vind de opmerking van begin lig nooit aan kinderen aardig kut om te maken overigens. Ik ben nu 23 en al 3 jaar ben ik me verrot aan het vechten om weer normaal te kunnen functioneren waardoor ik 1000 keer door een hel heb moeten gaan. Angst aangaan is bijna alles wat ik gedaan heb de afgelopen 3 jaar. Dus nee, nu begin ik zeker niet aan kinderen maar ik ga er positief vanuit dat dit niet voor altijd een nee hoeft te zijn.
Waar ik me vooral zorgen over maak is dat ik me zo fysiek blijf voelen en dat ik dan niet voor de pup kan zorgen. Ik wil dat hij het allerbeste thuis heeft en ben bang dat ik niet goed genoeg ben in deze staat. Ik kan inmiddels al weer wat beter slapen en wat meer eten en voel mij dus ook wat beter. Ook de druk die mijn vriend op me legde 'We kijken woensdag nog aan en dan moet hij terug of anders' zorgde er waarschijnlijk voor dat ik compleet in de stress raakte. Droompup kwijt, relatie kwijt en huis kwijt omdat ik in de stress raakte. Ik hoop zelf heel erg dat ik over een paar dagen me gewoon prima voel en de pup echt thuis kan komen en ergens ben ik bang dat dit mij niet gaat lukken. Ik heb in ieder geval woensdag een gesprek met mijn psycholoog, ik ben inderdaad nog steeds in behandeling, en daar ga ik dit zeker aankaarten. Binnen mijn angststoornis was het fysiek niet goed voelen ook altijd juist de issue. Het mentale kan ik redelijk aan, het fysieke is helaas iets waar ik heel veel moeite mee heb.
Ergens begrijp ik het alleen niet dat ik dit nu heb gekregen omdat wij vorig jaar twee kittens hebben geadopteerd en daar had ik helemaal geen problemen mee. Echt 0,0, vond het heerlijk om ze heelde tijd bij me te hebben.
Een pup kun je naar je moeder brengen. Met kinderen kan dat niet op deze manier.
Voor je vriend is het ook zwaar. Ik kan me voorstellen dat hij ook geen gezin voor zich ziet op deze manier en dat hij ook niet altijd maar wil aanpassen op jouw behoefte om de angst te ontwijken. Kun je niet wat intensiever aan je stoornis werken, in plaats van anderen in te schakelen om je probleem op te lossen?
..
dinsdag 16 juni 2020 om 22:35
Ja de katten heb ik nog wel daar heb ik ook geen enkel probleem mee gehad. Ik heb altijd de intentie gehad een dier heb je voor het leven en dat meen ik ook echt. Daarom voel ik me hier ook zo vreselijk naar en schuldig door.Zwartkopje schreef: ↑16-06-2020 22:09Neem ajb een beslissing en ga niet heen en weer zeulen met de hond en je praat in de verleden tijd over de kittens, heb je die nog wel?
dinsdag 16 juni 2020 om 22:37
Volhouder666 schreef: ↑16-06-2020 22:23Begrijpelijk dat zo'n opmerking kut voelt, maar het is wel een hele realistische opmerking.
Een pup kun je naar je moeder brengen. Met kinderen kan dat niet op deze manier.
Voor je vriend is het ook zwaar. Ik kan me voorstellen dat hij ook geen gezin voor zich ziet op deze manier en dat hij ook niet altijd maar wil aanpassen op jouw behoefte om de angst te ontwijken. Kun je niet wat intensiever aan je stoornis werken, in plaats van anderen in te schakelen om je probleem op te lossen?
Ja ik heb na gesprekken met een psycholoog en creatieve therapie ook een groep therapie van 3 dagen een halfjaar lang gedaan en nu weer 1 op 1 gesprekken met een psycholoog. Het was ook echt ontzettend verbeterd voor een lange tijd anders had ik deze keuze nooit gemaakt. Het was voor ons beide compleet onverwacht. Maar het is iniedergeval duidelijk dat ik nog meer hulp nodig ga hebben.
dinsdag 16 juni 2020 om 22:53
Ik wil je daar succes mee wensen. Als ik je lees heb je nog een flinke weg te gaan en dat zal zeker niet makkelijk zijn.recall5050 schreef: ↑16-06-2020 22:37Ja ik heb na gesprekken met een psycholoog en creatieve therapie ook een groep therapie van 3 dagen een halfjaar lang gedaan en nu weer 1 op 1 gesprekken met een psycholoog. Het was ook echt ontzettend verbeterd voor een lange tijd anders had ik deze keuze nooit gemaakt. Het was voor ons beide compleet onverwacht. Maar het is iniedergeval duidelijk dat ik nog meer hulp nodig ga hebben.
Een pup lijkt me dan niet verstandig. Heb je bij het overdenken van de aanschaf van een pup misschien vooral gekeken naar de voordelen (afleiding) en nadelen (wandelen door de regen) en niet zozeer naar de verantwoordelijkheid en of je die al aankan? Misschien is het goed om dat nu alsnog te doen, en voor de pup het beste te kiezen.
Dan kan jouw focus meer naar jezelf, en naar het bespreken en werken aan je relatie want die gaat ook niet goed.
Misschien ook één van de twee opleidingen tijdelijk uitstellen, even wat minder hooi op je vork.
..
dinsdag 16 juni 2020 om 23:04
Ik herken je klachten van de angsten en de fysieke reacties van je lijf op stress. Niet dat van de pup, maar misschien helpt het om het wat breder te trekken.
Ik ben er inmiddels achter dat ik hier last van krijg op het moment dat ik het gevoel heb ‘vast’ te zitten en geen kant meer op te kunnen. En dan bedoel ik niet dat ik letterlijk niet weg kan (zoals in een bus ofzo), maar dat ik het gevoel heb vast te zitten in een situatie.
Dus bijvoorbeeld op vakantie: ik kan niet gaan en staan waar ik wil (want ik ben niet alleen en ver van huis). Maar ook in een ruzie met mijn vriend: als ik het gevoel heb dat ik in een hopeloze situatie vastzit, dan voel ik paniek.
Een pup zou dat misschien ook wel bij me doen. Het moet. Je kunt niets anders. En je weet (dit was vast niet te eerste keer) dat jij hierin de hoofdverantwoordelijkheid draagt.
En als je dan, zoals jij, een paniekaanval in de auto voelt, dan koppel jij dat aan de pup. Hondje=paniek. Terwijl het misschien veel meer te maken heeft met het onderliggende gevoel dan met t beestje zelf.
En als jij denkt dat de pup thuis hebben die paniek veroorzaakt, dan zal je ook steeds stress voelen als je hem in huis hebt.
Terwijl als je snapt wat eronder zit, je het misschien makkelijker los kunt koppelen. En dan is het makkelijker te verdragen en je angst er gewoon te laten zijn.
Als ik nu paniek voel als ik ruzie heb met mijn vriend, dan weet ik dat ik me klem gezet voel. En dat er niks aan de hand is, behalve dat ik dat even tegen mezelf moet zeggen. En dan snap ik het gevoel en is het minder eng. En dus minder erg.
Ik heb geen idee of dit je gaat helpen, maar ach, wie weet...
Ik ben er inmiddels achter dat ik hier last van krijg op het moment dat ik het gevoel heb ‘vast’ te zitten en geen kant meer op te kunnen. En dan bedoel ik niet dat ik letterlijk niet weg kan (zoals in een bus ofzo), maar dat ik het gevoel heb vast te zitten in een situatie.
Dus bijvoorbeeld op vakantie: ik kan niet gaan en staan waar ik wil (want ik ben niet alleen en ver van huis). Maar ook in een ruzie met mijn vriend: als ik het gevoel heb dat ik in een hopeloze situatie vastzit, dan voel ik paniek.
Een pup zou dat misschien ook wel bij me doen. Het moet. Je kunt niets anders. En je weet (dit was vast niet te eerste keer) dat jij hierin de hoofdverantwoordelijkheid draagt.
En als je dan, zoals jij, een paniekaanval in de auto voelt, dan koppel jij dat aan de pup. Hondje=paniek. Terwijl het misschien veel meer te maken heeft met het onderliggende gevoel dan met t beestje zelf.
En als jij denkt dat de pup thuis hebben die paniek veroorzaakt, dan zal je ook steeds stress voelen als je hem in huis hebt.
Terwijl als je snapt wat eronder zit, je het misschien makkelijker los kunt koppelen. En dan is het makkelijker te verdragen en je angst er gewoon te laten zijn.
Als ik nu paniek voel als ik ruzie heb met mijn vriend, dan weet ik dat ik me klem gezet voel. En dat er niks aan de hand is, behalve dat ik dat even tegen mezelf moet zeggen. En dan snap ik het gevoel en is het minder eng. En dus minder erg.
Ik heb geen idee of dit je gaat helpen, maar ach, wie weet...
