Gezondheid
alle pijlers
Verloren van de leukemie
woensdag 5 december 2007 om 13:12
Het is over. De strijd is gestreden. Geen behandelingen meer. 18 juni 2007 is mijn vriend, Patrick, opgenomen met acute leukemie. 3 chemokuren laten kregen we op 3 december te horen dat de leukemie alweer terug was (dit was inmiddels de 2e keer, op 18 oktober kregen we hetzelfde te horen) met de mededeling dat dit het was. Klaar, je kunt naar huis. Meer chemo's heeft geen zin. Hoe verwerk je zoiets? Na 13 jaar samen te zijn geweest moeten we ongewild afscheid gaan nemen van elkaar. En dat na een tijd van bijna alleen maar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Het is oneerlijk, zoiets verwacht je niet als je 33 bent (op een andere leeftijd overigens ook niet). We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van elkaar, we wilden nog zoveel doen.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
donderdag 26 juni 2008 om 23:30
Die gemene verwoestende klote ziekte! Het is zo oneerlijk. Ik heb deze ellende al verschillende malen van dichtbij meegemaakt. Ook de euthanasiekant van het verhaal. Ook van dichtbij maar nog nooit zó dichtbij. Ik kan alleen maar raden naar hoe je je moet voelen. Lieve Kris, ik wens je alles wat je nodig hebt om dit te dragen. En zo veel meer. Woorden schieten tekort.
Liefs
Winterdip
Liefs
Winterdip
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
vrijdag 27 juni 2008 om 10:13
Gisteren was het opeens een week later.
Een week. Weken waren in het verleden altijd korte periodes, als je een weekje op vakantie ging was dat "eventjes weg". Een week was fractie van tijd.
Nu is een week opeens veels te lang. Een week zonder Patrick, wat zal het raar, rot, en naar voelen.
Mogelijkerwijs heb je teruggedacht aan "nu een week geleden" en alles op de klok opnieuw beleefd. Verwerken heet dat, maar het doet wel ontzettende, afschuwelijke pijn.
En wat zal er veel gebeurd zijn in een week. Ik begrijp dat je een prachtige uitvaartdienst hebt georganiseerd. Goed van je, en eigelijk had ik ook niet anders verwacht. Jouw Patrick verdient niet minder dan dat! Maar wat zul je veel hebben moeten regelen, wat zul je veel hebben moeten doen. Wat past er veel in een week, qua emoties, qua gebeurtenissen.
Maar nu heb je deze week gehad, en liggen er nog zoveel weken voor je. Weken die angst inboezemen. Tijd die leeg en pijnlijk is. Maar jij kunt het, jij kunt het! Samen met Patrick op jouw schouder.
Dagen zijn weken geworden, en weken zullen in maanden veranderen, en uiteindelijk zelfs jaren..maar Patrick blijft bij je, blijft in je. Jullie blijven samen, al is het soms zo ongelooflijk frustrerend en ontzettend verdrietig dat dit samen nu een zo andere vorm heeft gekregen.
Een week. Weken waren in het verleden altijd korte periodes, als je een weekje op vakantie ging was dat "eventjes weg". Een week was fractie van tijd.
Nu is een week opeens veels te lang. Een week zonder Patrick, wat zal het raar, rot, en naar voelen.
Mogelijkerwijs heb je teruggedacht aan "nu een week geleden" en alles op de klok opnieuw beleefd. Verwerken heet dat, maar het doet wel ontzettende, afschuwelijke pijn.
En wat zal er veel gebeurd zijn in een week. Ik begrijp dat je een prachtige uitvaartdienst hebt georganiseerd. Goed van je, en eigelijk had ik ook niet anders verwacht. Jouw Patrick verdient niet minder dan dat! Maar wat zul je veel hebben moeten regelen, wat zul je veel hebben moeten doen. Wat past er veel in een week, qua emoties, qua gebeurtenissen.
Maar nu heb je deze week gehad, en liggen er nog zoveel weken voor je. Weken die angst inboezemen. Tijd die leeg en pijnlijk is. Maar jij kunt het, jij kunt het! Samen met Patrick op jouw schouder.
Dagen zijn weken geworden, en weken zullen in maanden veranderen, en uiteindelijk zelfs jaren..maar Patrick blijft bij je, blijft in je. Jullie blijven samen, al is het soms zo ongelooflijk frustrerend en ontzettend verdrietig dat dit samen nu een zo andere vorm heeft gekregen.
Wat wilde ik nou toch typen?
vrijdag 27 juni 2008 om 10:26
zondag 29 juni 2008 om 02:02
I've run out of complicated theories
So now I'm taking back my words
and I'm preparing for the breakdown
Your t-shirt's lost its smell of you
And the bathroom's still a mess
Remind me why we decided this was for the best
Because I miss you love
I miss you love
I miss you love
I miss you
Love..
I know the distance is a factor
But I stretch as often as I can
My goal's to reach your hands any day now
Please don't blame me for trying
To fix this one last time
I have a hard time as it is
Because I miss you love
I miss you love
I miss you love
I miss you love
Don't act like you don't know me
It's still me I've never changed
I'll be here when you come back
And I miss you love
I miss you love
I miss you love
I miss you love
I miss you love
I miss you love
I miss you love
I miss you
love..
(Miss you love- Maria Mena)
So now I'm taking back my words
and I'm preparing for the breakdown
Your t-shirt's lost its smell of you
And the bathroom's still a mess
Remind me why we decided this was for the best
Because I miss you love
I miss you love
I miss you love
I miss you
Love..
I know the distance is a factor
But I stretch as often as I can
My goal's to reach your hands any day now
Please don't blame me for trying
To fix this one last time
I have a hard time as it is
Because I miss you love
I miss you love
I miss you love
I miss you love
Don't act like you don't know me
It's still me I've never changed
I'll be here when you come back
And I miss you love
I miss you love
I miss you love
I miss you love
I miss you love
I miss you love
I miss you love
I miss you
love..
(Miss you love- Maria Mena)
zondag 29 juni 2008 om 22:09
Hoi kris10a,
Lees net de tekst die je hebt geschreven voor die lieve mooie man van jou.Heel mooi om te lezen en tegelijkertijd zie ik de tijd erbij......was midden in de nacht....dan voel je pas echt wat er aan de hand is hè?Jij en Pat waren denk ik nl altijd 's nachts samen wat er ook was en nu zit je daar opeens alleen je verdriet te verwerken en degene die jou daar altijd het beste mee kon helpen zelfs zonder woorden is niet meer!!!!!!!!
Dat verdriet is en blijft altijd onverteerbaar.Heb zelf een keertje het volgende gedichtje gekregen na het verlies van een dierbare;
Recht je weg,doel bewust,
hier en nu komt nooit meer terug!
Misschien wordt je op dit moment ook wel een beetje ziek van al die goed bedoelde gedichten,knuffels,groeten e.d.
Dat wil je denk ik diep in je hart nl helemaal niet horen,het enige wat je wilt op dit moment is Patrick om je heen en da's nou juist het moeilijke meis,de dood is onuitstaanbaar oneerlijk, en onacceptabel er is alleen een daar en toen,en wat er blijft is de herinnering, en daar zal je het mee moeten doen.Dit verlies zal ook nooit echt over gaan,je geeft het alleen op een bepaald moment een plekje in je hart en leert er mee leven en omgaan.
Wens jullie zoveel sterke toe(ik zeg jullie omdat jij en Patrick voor altijd "jullie"blijven toch?)
Liefs Boma.
Lees net de tekst die je hebt geschreven voor die lieve mooie man van jou.Heel mooi om te lezen en tegelijkertijd zie ik de tijd erbij......was midden in de nacht....dan voel je pas echt wat er aan de hand is hè?Jij en Pat waren denk ik nl altijd 's nachts samen wat er ook was en nu zit je daar opeens alleen je verdriet te verwerken en degene die jou daar altijd het beste mee kon helpen zelfs zonder woorden is niet meer!!!!!!!!
Dat verdriet is en blijft altijd onverteerbaar.Heb zelf een keertje het volgende gedichtje gekregen na het verlies van een dierbare;
Recht je weg,doel bewust,
hier en nu komt nooit meer terug!
Misschien wordt je op dit moment ook wel een beetje ziek van al die goed bedoelde gedichten,knuffels,groeten e.d.
Dat wil je denk ik diep in je hart nl helemaal niet horen,het enige wat je wilt op dit moment is Patrick om je heen en da's nou juist het moeilijke meis,de dood is onuitstaanbaar oneerlijk, en onacceptabel er is alleen een daar en toen,en wat er blijft is de herinnering, en daar zal je het mee moeten doen.Dit verlies zal ook nooit echt over gaan,je geeft het alleen op een bepaald moment een plekje in je hart en leert er mee leven en omgaan.
Wens jullie zoveel sterke toe(ik zeg jullie omdat jij en Patrick voor altijd "jullie"blijven toch?)
Liefs Boma.
