Gezondheid
alle pijlers
Verloren van de leukemie
woensdag 5 december 2007 om 13:12
Het is over. De strijd is gestreden. Geen behandelingen meer. 18 juni 2007 is mijn vriend, Patrick, opgenomen met acute leukemie. 3 chemokuren laten kregen we op 3 december te horen dat de leukemie alweer terug was (dit was inmiddels de 2e keer, op 18 oktober kregen we hetzelfde te horen) met de mededeling dat dit het was. Klaar, je kunt naar huis. Meer chemo's heeft geen zin. Hoe verwerk je zoiets? Na 13 jaar samen te zijn geweest moeten we ongewild afscheid gaan nemen van elkaar. En dat na een tijd van bijna alleen maar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Het is oneerlijk, zoiets verwacht je niet als je 33 bent (op een andere leeftijd overigens ook niet). We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van elkaar, we wilden nog zoveel doen.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
maandag 7 juli 2008 om 01:02
Gisteren mijn eerste zaterdagavond zonder mijn Lief. Ik dacht dat ik dat wel zou kunnen. Het was op zijn zachtst gezegd akelig. Het is niet zozeer dat het er toe doet welke dag het is, maar op bepaalde dagen waren we normaal gewoon meer samen dan op andere dagen en dat merk ik nu dubbel zo hard.
Overdag gaat het allemaal best redelijk en kom ik 'goed' de dag door, maar de nachten zijn vreselijk. Ik weet ook niet of ik te streng ben voor mezelf, dat ik vind dat ik nu al alleen thuis moet kunnen zijn. Het is nog maar zo kort geleden dat Patrick overleden is. Ik ben alleen zo bang dat als ik nu alle dagen her en der ga logeren dat ik er dan helemaal nooit aan wen. Dan maar gelijk in het diepe. Gister is overigens mijn lieve vriendin naar me toe gekomen. Ze belde me om te horen hoe het ging en ze wist meteen hoe laat het was. Een uur later stond ze op de stoep en daar ben ik haar erg dankbaar voor. Soms wil ik gewoon niet toegeven dat ik het moeilijk heb. Ik slaap ook echt nog niet iedere dag thuis, of iemand logeert bij mij. Ik ben echter ook graag alleen want dan laat ik mijn verdriet eerder toe.
Het ene moment wil ik alleen zijn en het andere moment wil ik mensen om me heen. Er is geen pijl op te trekken.
Slapen gaan stel ik zo lang mogelijk uit. Zonder slaappil slaap ik ook helemaal niet als ik alleen ben. Alleen heb ik maar voor 2 wkn slaappillen gehad en die zijn nu zo langzamerhand op aan het raken en ik weet niet hoe ik het zonder ga doen.
En dan alles wat je regelen moet na een overlijden. Voor iedere dag plan ik wat dingen die ik moet regelen. Zo hoef ik het niet allemaal tegelijk te doen. Zo heb ik Pat zijn mobiel ook nog niet opgezegd. Nu heeft hij helaas geen ingesproken voicemail waar ik naar zou kunnen luisteren, maar het is allemaal zo definitief. En puur administratieve dingen regelen lukt me dan nog wel, maar in huis laat ik alles zoals het was toen hij er nog was. Zijn gewassen kleding leg ik nog netjes in de kast. In de badkamer liggen zijn spullen nog exact zoals hij ze achtergelaten heeft. Wanneer is het juiste moment om daar iets mee te doen? Zolang ik het niet kan laat ik het lekker zoals het is.
Hoe lang blijft het gewone leven pijn doen? Ik ben zo bang dat het lege gevoel nooit meer overgaat. Het bizarre is dat ik het gevoel heb dat ik hem al maanden moet missen, terwijl het eigenlijk nog maar 17 dgn zijn. Toch voelt het voor mij als een eeuwigheid.
Ik heb maar een flinke vakantie gepland. Aan de ene kant vind ik dat fijn, aan de andere kant ben ik bang dat ik mijn thuis met alle herinneringen zo erg ga missen. Nooit heb ik heimwee gehad op vakantie, en nu vrees ik voor heimwee naar een leeg huis....
En als ik dan denk aan een eerste vliegreis zonder hem, naar de zonsondergang op het strand kijken zonder hem, niet meer hand in hand wandelen op het strand met hem...... Ik stop maar met opnoemen, want ik word al onwel bij de gedachte aan deze gebeurtenissen. Hoop dat ik er goed aan doe door zo snel al op vakantie te gaan, misschien ben ik daar wel helemaal nog niet klaar voor. Maar hoe weet je zoiets?
1 ding weet ik wel, ik wil mijn Lief terug.
Overdag gaat het allemaal best redelijk en kom ik 'goed' de dag door, maar de nachten zijn vreselijk. Ik weet ook niet of ik te streng ben voor mezelf, dat ik vind dat ik nu al alleen thuis moet kunnen zijn. Het is nog maar zo kort geleden dat Patrick overleden is. Ik ben alleen zo bang dat als ik nu alle dagen her en der ga logeren dat ik er dan helemaal nooit aan wen. Dan maar gelijk in het diepe. Gister is overigens mijn lieve vriendin naar me toe gekomen. Ze belde me om te horen hoe het ging en ze wist meteen hoe laat het was. Een uur later stond ze op de stoep en daar ben ik haar erg dankbaar voor. Soms wil ik gewoon niet toegeven dat ik het moeilijk heb. Ik slaap ook echt nog niet iedere dag thuis, of iemand logeert bij mij. Ik ben echter ook graag alleen want dan laat ik mijn verdriet eerder toe.
Het ene moment wil ik alleen zijn en het andere moment wil ik mensen om me heen. Er is geen pijl op te trekken.
Slapen gaan stel ik zo lang mogelijk uit. Zonder slaappil slaap ik ook helemaal niet als ik alleen ben. Alleen heb ik maar voor 2 wkn slaappillen gehad en die zijn nu zo langzamerhand op aan het raken en ik weet niet hoe ik het zonder ga doen.
En dan alles wat je regelen moet na een overlijden. Voor iedere dag plan ik wat dingen die ik moet regelen. Zo hoef ik het niet allemaal tegelijk te doen. Zo heb ik Pat zijn mobiel ook nog niet opgezegd. Nu heeft hij helaas geen ingesproken voicemail waar ik naar zou kunnen luisteren, maar het is allemaal zo definitief. En puur administratieve dingen regelen lukt me dan nog wel, maar in huis laat ik alles zoals het was toen hij er nog was. Zijn gewassen kleding leg ik nog netjes in de kast. In de badkamer liggen zijn spullen nog exact zoals hij ze achtergelaten heeft. Wanneer is het juiste moment om daar iets mee te doen? Zolang ik het niet kan laat ik het lekker zoals het is.
Hoe lang blijft het gewone leven pijn doen? Ik ben zo bang dat het lege gevoel nooit meer overgaat. Het bizarre is dat ik het gevoel heb dat ik hem al maanden moet missen, terwijl het eigenlijk nog maar 17 dgn zijn. Toch voelt het voor mij als een eeuwigheid.
Ik heb maar een flinke vakantie gepland. Aan de ene kant vind ik dat fijn, aan de andere kant ben ik bang dat ik mijn thuis met alle herinneringen zo erg ga missen. Nooit heb ik heimwee gehad op vakantie, en nu vrees ik voor heimwee naar een leeg huis....
En als ik dan denk aan een eerste vliegreis zonder hem, naar de zonsondergang op het strand kijken zonder hem, niet meer hand in hand wandelen op het strand met hem...... Ik stop maar met opnoemen, want ik word al onwel bij de gedachte aan deze gebeurtenissen. Hoop dat ik er goed aan doe door zo snel al op vakantie te gaan, misschien ben ik daar wel helemaal nog niet klaar voor. Maar hoe weet je zoiets?
1 ding weet ik wel, ik wil mijn Lief terug.
maandag 7 juli 2008 om 02:26
maandag 7 juli 2008 om 07:14
Lieve Kris Wat is dit toch verschrikkelijk. Geef je zelf de tijd en de ruimte om dit te verwerken (zover mogelijk is). Laat Pat zijn kleding etc gewoon lekker liggen waar het ligt, zolang jij je daar goed bij voelt. Doe alles op je eigen tempo. Daar heb je alle recht op.
Meid, ik hoop dat je vakantie je nieuwe energie zal geven en dat je er op de een of andere manier iets positiefs aan over houdt.
(f)
Meid, ik hoop dat je vakantie je nieuwe energie zal geven en dat je er op de een of andere manier iets positiefs aan over houdt.
(f)
maandag 7 juli 2008 om 07:27
Laat de dingen op je af komen en pak ze op zodra jij denkt dat het goed is dat het gebeurt. Nu is er blijkbaar nog iets in je wat wil dat zijn kleren en zijn spullen zoals vanouds op bepaalde plekken liggen, dus gewoon zo laten totdat jij een keer het gevoel krijgt dat het veranderd moet worden.
Ik vind het vreselijk dapper dat je nu al zo veel alleen thuis probeert te slapen. Heb je het ook met je therapeut besproken? Het zal denk ik inderdaad beter zijn om geregeld alleen thuis te slapen, aan de andere kant moet je ook dat nemen zoals jij het voelt en als dat betekent dat je iedere nacht ergens anders slaapt of dat iedere nacht iemand anders bij jou slaapt, dan zij dat zo. Belangrijkste is dat je doet wat voor jou goed voelt nu.
En wat een lieve vriendin dat ze ook meteen komt . Wees niet te bang om op momenten dat je echt niet alleen wilt zijn om de telefoon te pakken, of even een smsje naar iemand te sturen waarvan je weet dat ze het begrijpen en er voor je kunnen zijn. Mensen weten zelf vaak ook niet waar jij behoefte aan hebt en als ze niets horen denken ze wellicht dat jij de behoefte hebt om alleen te zijn en blijven daardoor weg. Durf dus vooral aan te geven dat je niet alleen wilt zijn op bepaalde momenten, ik durf te wedden dat er dan weer een lief iemand bij je op de stoep staat.
Heel veel sterkte en je blijft voor mij enorm dapper
Ik vind het vreselijk dapper dat je nu al zo veel alleen thuis probeert te slapen. Heb je het ook met je therapeut besproken? Het zal denk ik inderdaad beter zijn om geregeld alleen thuis te slapen, aan de andere kant moet je ook dat nemen zoals jij het voelt en als dat betekent dat je iedere nacht ergens anders slaapt of dat iedere nacht iemand anders bij jou slaapt, dan zij dat zo. Belangrijkste is dat je doet wat voor jou goed voelt nu.
En wat een lieve vriendin dat ze ook meteen komt . Wees niet te bang om op momenten dat je echt niet alleen wilt zijn om de telefoon te pakken, of even een smsje naar iemand te sturen waarvan je weet dat ze het begrijpen en er voor je kunnen zijn. Mensen weten zelf vaak ook niet waar jij behoefte aan hebt en als ze niets horen denken ze wellicht dat jij de behoefte hebt om alleen te zijn en blijven daardoor weg. Durf dus vooral aan te geven dat je niet alleen wilt zijn op bepaalde momenten, ik durf te wedden dat er dan weer een lief iemand bij je op de stoep staat.
Heel veel sterkte en je blijft voor mij enorm dapper
maandag 7 juli 2008 om 20:44
Kris ook ik wil je heel veel sterkte wensen.
Helaas weet ik van nabij wat leukemie is.
Onze dochter is er 2 jaar geleden aan overleden.
Ze was 31.
Wat oneerlijk jonge mensen die niet verder mogen leven.
Wat een vreselijke ziekte, wat sta je machteloos aan de kant.
Kris dit verdriet kun je niet verwerken, verwerken doen mensen dingen in een fabriek.
Ook kun je het geen plekje geven, een hond krijgt een plekje.
Wel kun je er mee proberen te leven en kijken of je een manier kan vinden om er mee om te gaan.
Fijn dat je lieve mensen om je heen hebt, heel belangrijk.
Dat voelt als een warme deken.
Het is jouw verdriet en jij mag ermee omgaan zoals jezelf wilt.
Niets is fout en niets is goed.
Iedereen mag het op zijn eigen manier doen.
Ik wil je een knuffel geven en wens je heel veel sterkte en kracht.
Helaas weet ik van nabij wat leukemie is.
Onze dochter is er 2 jaar geleden aan overleden.
Ze was 31.
Wat oneerlijk jonge mensen die niet verder mogen leven.
Wat een vreselijke ziekte, wat sta je machteloos aan de kant.
Kris dit verdriet kun je niet verwerken, verwerken doen mensen dingen in een fabriek.
Ook kun je het geen plekje geven, een hond krijgt een plekje.
Wel kun je er mee proberen te leven en kijken of je een manier kan vinden om er mee om te gaan.
Fijn dat je lieve mensen om je heen hebt, heel belangrijk.
Dat voelt als een warme deken.
Het is jouw verdriet en jij mag ermee omgaan zoals jezelf wilt.
Niets is fout en niets is goed.
Iedereen mag het op zijn eigen manier doen.
Ik wil je een knuffel geven en wens je heel veel sterkte en kracht.
