Gezondheid
alle pijlers
Verloren van de leukemie
woensdag 5 december 2007 om 13:12
Het is over. De strijd is gestreden. Geen behandelingen meer. 18 juni 2007 is mijn vriend, Patrick, opgenomen met acute leukemie. 3 chemokuren laten kregen we op 3 december te horen dat de leukemie alweer terug was (dit was inmiddels de 2e keer, op 18 oktober kregen we hetzelfde te horen) met de mededeling dat dit het was. Klaar, je kunt naar huis. Meer chemo's heeft geen zin. Hoe verwerk je zoiets? Na 13 jaar samen te zijn geweest moeten we ongewild afscheid gaan nemen van elkaar. En dat na een tijd van bijna alleen maar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Het is oneerlijk, zoiets verwacht je niet als je 33 bent (op een andere leeftijd overigens ook niet). We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van elkaar, we wilden nog zoveel doen.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
maandag 18 augustus 2008 om 20:44
Hee Kris,
Goed dat je op vakantie bent. Ik ben net 3 dagen terug van twee weken op een warm eiland. Het was fijn even weg te zijn, ook al was het verdriet natuurlijk wel meegereisd. Terwijl ik het heus niet ingepakt had Maar ik heb geprobeerd alles te laten komen en te laten zijn. Het is wat het is. Ik heb niet krampachtig vastgehouden aan het idee 'deze vakantie moet TOP zijn' of 'hierna gaat het vast stúkken beter'. Nee dus. En juist dat heeft me geholpen ook te genieten van de mooie natuur, het heerlijke weer, de bloemen die 's avonds en 's nachts haast bedwelmend begonnen te geuren, een goed boek, een koud biertje bij de ondergaande zon, de mevrouw van het appartement die verse eieren van haar eigen kippen kwam brengen, de schaal met bananen zo van de boom die klaarstond...
Ik hoop dat het jou ook lukt om naast je grote schrijnende verdriet te genieten van de mooie en leuke dingen, groot en klein. Het kan naast elkaar bestaan is mijn ervaring. En soms wekt een genietmoment juist een golf van gemis en pijn op.
En wat een prachtige tekst, dat wilde ik ook nog even zeggen. Sterkte meid.
Liefs, Snoek
Goed dat je op vakantie bent. Ik ben net 3 dagen terug van twee weken op een warm eiland. Het was fijn even weg te zijn, ook al was het verdriet natuurlijk wel meegereisd. Terwijl ik het heus niet ingepakt had Maar ik heb geprobeerd alles te laten komen en te laten zijn. Het is wat het is. Ik heb niet krampachtig vastgehouden aan het idee 'deze vakantie moet TOP zijn' of 'hierna gaat het vast stúkken beter'. Nee dus. En juist dat heeft me geholpen ook te genieten van de mooie natuur, het heerlijke weer, de bloemen die 's avonds en 's nachts haast bedwelmend begonnen te geuren, een goed boek, een koud biertje bij de ondergaande zon, de mevrouw van het appartement die verse eieren van haar eigen kippen kwam brengen, de schaal met bananen zo van de boom die klaarstond...
Ik hoop dat het jou ook lukt om naast je grote schrijnende verdriet te genieten van de mooie en leuke dingen, groot en klein. Het kan naast elkaar bestaan is mijn ervaring. En soms wekt een genietmoment juist een golf van gemis en pijn op.
En wat een prachtige tekst, dat wilde ik ook nog even zeggen. Sterkte meid.
Liefs, Snoek
donderdag 21 augustus 2008 om 13:13
Even kort in NL voordat mijn vakantie weer verder gaat.
Vanaf vandaag zijn mijn Lief en ik weer samen. Ik heb zijn as opgehaald. En daar liep ik dan met mijn Lief tegen me aangedrukt. Hoe bedoel je met je neus op de feiten gedrukt worden. Het lijkt ineens veel echter dan tot nu toe. En misschien gaat het besef dat hij nooit meer terugkomt nu dan toch een keer komen.
Ik ben in ieder geval blij dat ik hem nu weer bij me heb. Voor altijd samen.
Vanaf vandaag zijn mijn Lief en ik weer samen. Ik heb zijn as opgehaald. En daar liep ik dan met mijn Lief tegen me aangedrukt. Hoe bedoel je met je neus op de feiten gedrukt worden. Het lijkt ineens veel echter dan tot nu toe. En misschien gaat het besef dat hij nooit meer terugkomt nu dan toch een keer komen.
Ik ben in ieder geval blij dat ik hem nu weer bij me heb. Voor altijd samen.
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:31
Kris,
Ik kwam (nu pas) jouw topic tegen, en heb het een stukje mee gelezen, een stukje mee gehuild, een beetje mee gevoeld,
Het is nog vroeg, en de dag is net begonnen, ik hoop zo dat het voor jou een goede dag gaat worden, een dag met een beetje zon, een dag met een lach,
Een dikke knuffel van een onbekende...
Ik kwam (nu pas) jouw topic tegen, en heb het een stukje mee gelezen, een stukje mee gehuild, een beetje mee gevoeld,
Het is nog vroeg, en de dag is net begonnen, ik hoop zo dat het voor jou een goede dag gaat worden, een dag met een beetje zon, een dag met een lach,
Een dikke knuffel van een onbekende...
vrijdag 12 september 2008 om 20:31
Tjee wat een sterk wijf ben jij!
Tranen met tuiten heb ik hier zitten huilen.
Maar petje af hoor!
Wat mooi juist dat je je zo goed hebt gevoeld,ik herkende dat "goed voelen"paar dagen al na het overlijden van mijn moeder,dat ik dacht..he? dat kan niet dat mag! niet...maar je gevoel is je gevoel en waarom zou je een gevoel als het zo oprecht is niet mogen voelen?
Lieve meid ik hoop oprecht dat je je altijd goed blijft voelen,daarmee doe je jezelf en je lief juist heel veel goeds!!!
Knuffel,
Lilith.
Tranen met tuiten heb ik hier zitten huilen.
Maar petje af hoor!
Wat mooi juist dat je je zo goed hebt gevoeld,ik herkende dat "goed voelen"paar dagen al na het overlijden van mijn moeder,dat ik dacht..he? dat kan niet dat mag! niet...maar je gevoel is je gevoel en waarom zou je een gevoel als het zo oprecht is niet mogen voelen?
Lieve meid ik hoop oprecht dat je je altijd goed blijft voelen,daarmee doe je jezelf en je lief juist heel veel goeds!!!
Knuffel,
Lilith.
dinsdag 16 september 2008 om 00:40
Hoi lieve meiden, allereerst een en voor jullie!!!
En Lilith75
Lief dat jullie aan me denken!
Met mij gaat het best goed, denk ik. Ik ben erg druk. Ben weinig thuis en heb het naar mijn zin.
Ik ben inmiddels begonnen met werken en sporten. Dat gaat beide goed. Vooral het sporten vind ik echt weer geweldig.
Of ik aan het vluchten ben weet ik niet. Als ik thuis ben, vind ik dat echt fijn, maar het is erg wennen om alleen te zijn.
Je komt thuis en je wilt vertellen dat je een leuke dag hebt gehad. Jammer, niemand thuis. Je hebt behoefte aan een knuffel en een dikke zoen. Jammer, niemand thuis. Je gaat slapen, en ja daar heb je het weer HIJ is er niet. Je wordt wakker, HIJ is er niet.
En dat iedere dag weer opnieuw. En als ik dan een dag voor mezelf heb, dan weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik mezelf aanmoet. En weer op andere dagen vermaak ik me ook thuis wel.
Ondanks alles voel ik me best gelukkig en nog steeds zijn er mensen die mij menen te moeten wijzen op het feit dat 'DE KLAP' nog wel gaat komen. Wat kan mij dat nou schelen. Ga ik daar dan op zitten wachten? Nou ik pieker er niet over. Alsof ik moet laten zien dat ik verdriet heb. Ik kan jullie zeggen dat de buitenkant niks zegt over iemands gevoel. Ik vind het nou eenmaal prettiger om mijn verdriet zelf te verwerken. Dus ben ik door de bank genomen gezellig en vrolijk en maak ik er iedere dag weer een leuke dag van. En dat wil echt niet zeggen dat ik Pat niet mis bij alles wat ik doe. Dat zal niet zo gauw veranderen, en dat hoeft van mij ook niet.
Ik ben steeds bewuster aan het leven en wil graag dingen doen die ik nog nooit gedaan heb, of al lang niet gedaan heb. En daar geniet ik van.
Ik baal van mensen die me niet durven te benaderen en doen alsof er niks gebeurd is. Maar ja, als mensen heel dramatisch doen (alsof ik ieder moment van de Euromast denk te gaan springen), dan baal ik daar ook van. Ach, het is gewoon lastig allemaal.
Aangezien ik weinig aan pc-tijd doe, ben ik ook minder op het forum te vinden. Ik wil wel zeggen dat jullie me enorm tot steun zijn geweest op die momenten dat ik het het hardste nodig had en ik vind het geweldig dat zoiets bestaat op dit forum. Bedankt daarvoor!!!
Helaas ben ik een echte egotripper geworden en is iedere dag Kris-dag. Alles is voor Krissie. Best wel erg, maar het voelt zo lekker. Als ik iets niet wil, doe ik het lekker niet. Wil ik het wel, dan doe ik het wel. Wil ik ergens blijven slapen, dan doe ik dat. Tja er zit thuis toch niemand op mij te wachten. En het feit dat ik me nergens hoef te verantwoorden voelt eigenlijk bevrijdend. Als ik dit zo lees dan klinkt dat best wel lullig. Maar hé, ik modder ook maar wat aan.
Mocht iemand een leidraad hebben voor het leven na het overlijden van de liefde van je leven, dan ontvang ik graag een exemplaar.
Zodat ik kan lezen hoe ik mij moet voelen en gedragen op dag 90 (vandaag dus).
Het is weer vreselijk laat en ik moet echt gaan slapen (lees: nog een uur wakker liggen en luisteren naar alle geluiden in huis.....).
Veel liefs, KRIS
En Lilith75
Lief dat jullie aan me denken!
Met mij gaat het best goed, denk ik. Ik ben erg druk. Ben weinig thuis en heb het naar mijn zin.
Ik ben inmiddels begonnen met werken en sporten. Dat gaat beide goed. Vooral het sporten vind ik echt weer geweldig.
Of ik aan het vluchten ben weet ik niet. Als ik thuis ben, vind ik dat echt fijn, maar het is erg wennen om alleen te zijn.
Je komt thuis en je wilt vertellen dat je een leuke dag hebt gehad. Jammer, niemand thuis. Je hebt behoefte aan een knuffel en een dikke zoen. Jammer, niemand thuis. Je gaat slapen, en ja daar heb je het weer HIJ is er niet. Je wordt wakker, HIJ is er niet.
En dat iedere dag weer opnieuw. En als ik dan een dag voor mezelf heb, dan weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik mezelf aanmoet. En weer op andere dagen vermaak ik me ook thuis wel.
Ondanks alles voel ik me best gelukkig en nog steeds zijn er mensen die mij menen te moeten wijzen op het feit dat 'DE KLAP' nog wel gaat komen. Wat kan mij dat nou schelen. Ga ik daar dan op zitten wachten? Nou ik pieker er niet over. Alsof ik moet laten zien dat ik verdriet heb. Ik kan jullie zeggen dat de buitenkant niks zegt over iemands gevoel. Ik vind het nou eenmaal prettiger om mijn verdriet zelf te verwerken. Dus ben ik door de bank genomen gezellig en vrolijk en maak ik er iedere dag weer een leuke dag van. En dat wil echt niet zeggen dat ik Pat niet mis bij alles wat ik doe. Dat zal niet zo gauw veranderen, en dat hoeft van mij ook niet.
Ik ben steeds bewuster aan het leven en wil graag dingen doen die ik nog nooit gedaan heb, of al lang niet gedaan heb. En daar geniet ik van.
Ik baal van mensen die me niet durven te benaderen en doen alsof er niks gebeurd is. Maar ja, als mensen heel dramatisch doen (alsof ik ieder moment van de Euromast denk te gaan springen), dan baal ik daar ook van. Ach, het is gewoon lastig allemaal.
Aangezien ik weinig aan pc-tijd doe, ben ik ook minder op het forum te vinden. Ik wil wel zeggen dat jullie me enorm tot steun zijn geweest op die momenten dat ik het het hardste nodig had en ik vind het geweldig dat zoiets bestaat op dit forum. Bedankt daarvoor!!!
Helaas ben ik een echte egotripper geworden en is iedere dag Kris-dag. Alles is voor Krissie. Best wel erg, maar het voelt zo lekker. Als ik iets niet wil, doe ik het lekker niet. Wil ik het wel, dan doe ik het wel. Wil ik ergens blijven slapen, dan doe ik dat. Tja er zit thuis toch niemand op mij te wachten. En het feit dat ik me nergens hoef te verantwoorden voelt eigenlijk bevrijdend. Als ik dit zo lees dan klinkt dat best wel lullig. Maar hé, ik modder ook maar wat aan.
Mocht iemand een leidraad hebben voor het leven na het overlijden van de liefde van je leven, dan ontvang ik graag een exemplaar.
Zodat ik kan lezen hoe ik mij moet voelen en gedragen op dag 90 (vandaag dus).
Het is weer vreselijk laat en ik moet echt gaan slapen (lees: nog een uur wakker liggen en luisteren naar alle geluiden in huis.....).
Veel liefs, KRIS
