Gezondheid
alle pijlers
Verloren van de leukemie
woensdag 5 december 2007 om 13:12
Het is over. De strijd is gestreden. Geen behandelingen meer. 18 juni 2007 is mijn vriend, Patrick, opgenomen met acute leukemie. 3 chemokuren laten kregen we op 3 december te horen dat de leukemie alweer terug was (dit was inmiddels de 2e keer, op 18 oktober kregen we hetzelfde te horen) met de mededeling dat dit het was. Klaar, je kunt naar huis. Meer chemo's heeft geen zin. Hoe verwerk je zoiets? Na 13 jaar samen te zijn geweest moeten we ongewild afscheid gaan nemen van elkaar. En dat na een tijd van bijna alleen maar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Het is oneerlijk, zoiets verwacht je niet als je 33 bent (op een andere leeftijd overigens ook niet). We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van elkaar, we wilden nog zoveel doen.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
vrijdag 18 juli 2008 om 00:01
voor alle lieve berichtjes!!
bass: wat vreselijk dat je je dochter hebt moeten verliezen aan leukemie. Zoiets zou je als ouder nooit mee moeten maken. Ik kan me indenken hoe je je voelt.
Ik wil al een paar dagen schrijven, maar ik durf het eigenlijk niet. Ik durf namelijk niet te schrijven dat het goed met me gaat. Want het gaat namelijk goed met me. Ik doe leuke dingen, vermaak me prima en de dagen vliegen voorbij. Dit betekent niet dat ik geen verdriet voel, maar ik loop niet de hele dag huilend rond. Af en toe denk ik dat mijn gedrag moet verantwoorden aan anderen. Verwachten mensen misschien dat ik mijn bed niet meer uitkom, mezelf laat verslonzen of wat dan ook? Willen mensen per se zien/horen dat het slecht me gaat om te weten dat ik verdriet heb? Vooralsnog reageert iedereen in mijn omgeving heel positief en is iedereen blij dat ik van alles onderneem.
Soms denk ik, stop ik het weg? Ik praat iedere dag over Pat en bij sommige mensen ben ik erg open over hoe het afgelopen jaar verlopen is en dan vooral de laatste weken. Dat helpt enorm.
Na mijn vakantie heb ik weer een afspraak bij de psycholoog, maar ik vraag me werkelijk waar af wat ik daar ga doen. Wil ik misschien doen alsof er niks aan de hand is? Komt er een dag dat ik inderdaad mijn bed niet meer uit wil komen, dat ik denk is dit het nu? Voor altijd alleen door het leven moeten? Het is ontzettend verwarrend dat kan ik wel zeggen.
Maar ik heb gisteren en vandaag weer zulke leuke dagen gehad. Ik schaam me bijna om dat te zeggen. Maar waarom zou ik me daar voor schamen? Ik doe datgene wat ik met mijn Lief afgesproken heb en dat is verder leven. Ik denk iedere dag aan hem, en 's avonds doet het echt wel pijn als ik er aan denk dat ik weer een dag zonder hem heb moeten leven, en dan huil ik ook volop. Het weerhoudt me er echter niet van om te proberen er de volgende dag weer een leuke dag van te maken. Iedere dag schrijf ik aan Pat. Als ik niet meer met hem kan praten, dan maar schrijven. Iedere dag laat ik hem weten wat ik heb gedaan. Ik weet zeker dat hij trots op me is. En ik ga lekker zo door.
Ook nu denk ik, wie wil ik eigenlijk overtuigen? Waarschijnlijk mezelf. Ik mag gelukkig zijn. Ik vind mezelf echt wel heel erg zielig, maar als ik niet meer ga genieten van het leven dan word ik nog zieliger en dat wil ik niet.
En wie weet schrijf ik volgende week weer heel wat anders. Ik leef met de dag. Voor morgen en voor zaterdag heb ik weer leuke dingen in het verschiet. En volgende week ga ik bij mijn werk langs, daar ben ik al zo lang niet geweest dus dat voelt wel spannend. Ook moet ik nog van alles doen voordat ik op vakantie ga. Misschien is het voor mij gewoon goed om bezig te blijven.
Ik weet niet waarom ik zo graag een verklaring wil hebben. Ik moet het ook allemaal maar uit zien te vogelen in mijn eentje, ondanks alle hulp en liefde van anderen. Ik mis toch mijn maatje bij alles, en ik mis die onvoorwaardelijke arm om mijn schouders, kusjes in overvloed. Misschien wil ik me gelukkig voelen om het gevoel van het missen van te overschaduwen....
Hoe dan ook. Ik doe ook maar wat ik denk dat goed is voor mij, en voorlopig voelt hetgeen ik doe goed.
bass: wat vreselijk dat je je dochter hebt moeten verliezen aan leukemie. Zoiets zou je als ouder nooit mee moeten maken. Ik kan me indenken hoe je je voelt.
Ik wil al een paar dagen schrijven, maar ik durf het eigenlijk niet. Ik durf namelijk niet te schrijven dat het goed met me gaat. Want het gaat namelijk goed met me. Ik doe leuke dingen, vermaak me prima en de dagen vliegen voorbij. Dit betekent niet dat ik geen verdriet voel, maar ik loop niet de hele dag huilend rond. Af en toe denk ik dat mijn gedrag moet verantwoorden aan anderen. Verwachten mensen misschien dat ik mijn bed niet meer uitkom, mezelf laat verslonzen of wat dan ook? Willen mensen per se zien/horen dat het slecht me gaat om te weten dat ik verdriet heb? Vooralsnog reageert iedereen in mijn omgeving heel positief en is iedereen blij dat ik van alles onderneem.
Soms denk ik, stop ik het weg? Ik praat iedere dag over Pat en bij sommige mensen ben ik erg open over hoe het afgelopen jaar verlopen is en dan vooral de laatste weken. Dat helpt enorm.
Na mijn vakantie heb ik weer een afspraak bij de psycholoog, maar ik vraag me werkelijk waar af wat ik daar ga doen. Wil ik misschien doen alsof er niks aan de hand is? Komt er een dag dat ik inderdaad mijn bed niet meer uit wil komen, dat ik denk is dit het nu? Voor altijd alleen door het leven moeten? Het is ontzettend verwarrend dat kan ik wel zeggen.
Maar ik heb gisteren en vandaag weer zulke leuke dagen gehad. Ik schaam me bijna om dat te zeggen. Maar waarom zou ik me daar voor schamen? Ik doe datgene wat ik met mijn Lief afgesproken heb en dat is verder leven. Ik denk iedere dag aan hem, en 's avonds doet het echt wel pijn als ik er aan denk dat ik weer een dag zonder hem heb moeten leven, en dan huil ik ook volop. Het weerhoudt me er echter niet van om te proberen er de volgende dag weer een leuke dag van te maken. Iedere dag schrijf ik aan Pat. Als ik niet meer met hem kan praten, dan maar schrijven. Iedere dag laat ik hem weten wat ik heb gedaan. Ik weet zeker dat hij trots op me is. En ik ga lekker zo door.
Ook nu denk ik, wie wil ik eigenlijk overtuigen? Waarschijnlijk mezelf. Ik mag gelukkig zijn. Ik vind mezelf echt wel heel erg zielig, maar als ik niet meer ga genieten van het leven dan word ik nog zieliger en dat wil ik niet.
En wie weet schrijf ik volgende week weer heel wat anders. Ik leef met de dag. Voor morgen en voor zaterdag heb ik weer leuke dingen in het verschiet. En volgende week ga ik bij mijn werk langs, daar ben ik al zo lang niet geweest dus dat voelt wel spannend. Ook moet ik nog van alles doen voordat ik op vakantie ga. Misschien is het voor mij gewoon goed om bezig te blijven.
Ik weet niet waarom ik zo graag een verklaring wil hebben. Ik moet het ook allemaal maar uit zien te vogelen in mijn eentje, ondanks alle hulp en liefde van anderen. Ik mis toch mijn maatje bij alles, en ik mis die onvoorwaardelijke arm om mijn schouders, kusjes in overvloed. Misschien wil ik me gelukkig voelen om het gevoel van het missen van te overschaduwen....
Hoe dan ook. Ik doe ook maar wat ik denk dat goed is voor mij, en voorlopig voelt hetgeen ik doe goed.
vrijdag 18 juli 2008 om 10:51
Hoi lieve Kris,
Ik snap best hoe verwarrend het voor je moet voelen allemaal.
Maar ik zou niet gaan analyseren waarom je voelt wat je voelt.
Net zoals je mij schreef, niets is fout, alles is goed.
Je hoeft je zeker niet schuldig te voelen of iemand of jezelf te overtuigen.
Wij zijn erg trots op je en Pat is dat zeker!
Doe wat goed voelt voor je, of dat nu huilen en in bed liggen is of leuke dingen doen.
Kan me voorstellen dat het vreemd voelt dat je je nu goed voelt maar misschien hoort dit ook wel bij deze fase in het rouwproces. Ongetwijfeld zal er ook een andere periode aanbreken maar dat zie je dan wel weer. Alles komt toch zoals het komt. Niet over je gevoelens "piekeren" maar doen wat voor jou goed voelt, dat is het enige dat nu telt.
Dikke kus,
Danique.
Ik snap best hoe verwarrend het voor je moet voelen allemaal.
Maar ik zou niet gaan analyseren waarom je voelt wat je voelt.
Net zoals je mij schreef, niets is fout, alles is goed.
Je hoeft je zeker niet schuldig te voelen of iemand of jezelf te overtuigen.
Wij zijn erg trots op je en Pat is dat zeker!
Doe wat goed voelt voor je, of dat nu huilen en in bed liggen is of leuke dingen doen.
Kan me voorstellen dat het vreemd voelt dat je je nu goed voelt maar misschien hoort dit ook wel bij deze fase in het rouwproces. Ongetwijfeld zal er ook een andere periode aanbreken maar dat zie je dan wel weer. Alles komt toch zoals het komt. Niet over je gevoelens "piekeren" maar doen wat voor jou goed voelt, dat is het enige dat nu telt.
Dikke kus,
Danique.
vrijdag 18 juli 2008 om 11:39
ik vind het heel erg fijn om te horen dat het op dit moment goed met je gaat! je vriend zou heel erg trots op je zijn. en ik denk dat het beste is om het per dag te bekijken en leuke dingen doen. je geeft mij iedergeval kracht door je verhalen om door te gaan! je mag best trots op je zelf zijn hoe je het doet. djinnie
vrijdag 18 juli 2008 om 22:45
Lieve Kris, goed om te lezen dat het best goed met je gaat. Dat gun ik je ook zo!
Ik snap dat het wel wat verwarrend is. Toen mijn vader vorig jaar overleed aan een hersentumor dacht ik ook dat ik een paar maanden geen lol zou hebben, slank zou worden (want eten kan je natuurlijk niet) en dat ik heel veel zou huilen. Nou niets is minder waar. En eerlijk gezegd: ik voel me daar vaak schuldig over. Tuurlijk denk ik elke dag wel even aan hem, maar het is me allemaal zo mee gevallen. Maar misschien komt dat ook wel omdat het ziekteverloop slopend en heel erg verdrietig is, dat het overlijden wat er op volgt enigzins opluchting met zich mee brengt. Je hoeft niet meer bang te zijn voor het onvermijdelijke moment.
Hoe dan ook, ik ben echt superblij te lezen dat het naar omstandigheden gewoon goed met je gaat. Pat zal wel megatrots op je zijn.
Ik snap dat het wel wat verwarrend is. Toen mijn vader vorig jaar overleed aan een hersentumor dacht ik ook dat ik een paar maanden geen lol zou hebben, slank zou worden (want eten kan je natuurlijk niet) en dat ik heel veel zou huilen. Nou niets is minder waar. En eerlijk gezegd: ik voel me daar vaak schuldig over. Tuurlijk denk ik elke dag wel even aan hem, maar het is me allemaal zo mee gevallen. Maar misschien komt dat ook wel omdat het ziekteverloop slopend en heel erg verdrietig is, dat het overlijden wat er op volgt enigzins opluchting met zich mee brengt. Je hoeft niet meer bang te zijn voor het onvermijdelijke moment.
Hoe dan ook, ik ben echt superblij te lezen dat het naar omstandigheden gewoon goed met je gaat. Pat zal wel megatrots op je zijn.
maandag 21 juli 2008 om 13:20
He Kris, dank je wel voor je lieve berichtje wat je voor me hebt achtergelaten.
Ik ben heel erg blij dat het naar omstandigheden goed met je gaat. Je hebt een hele lange moeilijke periode gehad. En je bent er nog lang niet, maar je mag best weer genieten van je leven. Ik denk dat Patrick daar heel blij om is. En dat hij het ziet, daar ben ik van overtuigd.
Dikke knuffel
Ik ben heel erg blij dat het naar omstandigheden goed met je gaat. Je hebt een hele lange moeilijke periode gehad. En je bent er nog lang niet, maar je mag best weer genieten van je leven. Ik denk dat Patrick daar heel blij om is. En dat hij het ziet, daar ben ik van overtuigd.
Dikke knuffel
maandag 21 juli 2008 om 15:46
Lieve Kris,
Ik ben trots op je meid, je doet het goed zo.
Geniet van alle momenten dat je genieten kunt, en huil als je verdriet hebt.
Je bent NIEMAND verantwoording schuldig.
Leef zoals jij en Pat dat hebben besproken samen.
Leef zoals het komt meissie,met alle hoogte en dieptepunten.
En weet dat Pat trots op jou is!
en van Red.
Ik ben trots op je meid, je doet het goed zo.
Geniet van alle momenten dat je genieten kunt, en huil als je verdriet hebt.
Je bent NIEMAND verantwoording schuldig.
Leef zoals jij en Pat dat hebben besproken samen.
Leef zoals het komt meissie,met alle hoogte en dieptepunten.
En weet dat Pat trots op jou is!
en van Red.
dinsdag 22 juli 2008 om 08:07
Er is geen vast omschreven plan hoe je om zou moeten gaan met het verliezen van een dierbare. Zoiets is per persoon anders en iedereen gaat er op zijn of haar eigen manier mee om.
Jij volgt jouw "plan", de weg die voor jou gewoon goed voelt. En Pat zou toch ook niet gewild hebben dat je alleen maar de hele dag door zou zitten treuren alleen maar omdat het zo zou horen volgens anderen of jezelf? Juist absoluut niet, hij wil je dolgraag gelukkig hebben en genietend van dingen.
Ik kan alleen maar blij voor je zijn dat jij het gevoel hebt dat het goed gaat en ik hoop voor je dat het alleen nog maar beter zal gaan.
Jij volgt jouw "plan", de weg die voor jou gewoon goed voelt. En Pat zou toch ook niet gewild hebben dat je alleen maar de hele dag door zou zitten treuren alleen maar omdat het zo zou horen volgens anderen of jezelf? Juist absoluut niet, hij wil je dolgraag gelukkig hebben en genietend van dingen.
Ik kan alleen maar blij voor je zijn dat jij het gevoel hebt dat het goed gaat en ik hoop voor je dat het alleen nog maar beter zal gaan.
dinsdag 22 juli 2008 om 19:29
Hee Kris10a, wat een ontzettend herkenbaar stuk heb je geschreven. Ruim 2 maanden geleden ben ik mijn broer van 30 kwijtgeraakt en ook ik heb inmiddels weer leuke dagen. Soms voel ik diezelfde druk die jij beschrijft: dat ik het niet leuk mag hebben anders zouden 'ze' wel eens kunnen denken dat het verdriet weg is. Dat het allemaal top verloopt en dat ik alles op de juiste plek heb opgeborgen. Terwijl het verdriet er altijd is, ook als ik het leuk heb en hard moet lachen.
Het verdriet kan bestaan naast de leuke dingen in het leven. Maar ook ik heb het 's avonds moeilijk, of op onverwachte momenten of juist na een leuke dag of avond. Dan denk ik: dat had mijn broertje ook mee moeten maken, nog 100.000 van dit soort leuke dingen.
Ik kan het me verbeelden maar soms heb ik het idee dat mensen verbaasd naar me kijken als ze constateren dat ik nog steeds 70 kilo weeg en mijn haren gekamd heb, in plaats van 20 kilo lichter ben met ongewassen slierten. Ze lijken wel in verwarring als ik nog steeds dezelfde grappen maak en met droge ogen over mijn broertje praat.
De manier waarop jij met jezelf en je verdriet omgaat vind ik ontzettend herkenbaar. Je moet het inderdaad zelf uitvogelen, zo voel ik dat ook, een ander kan het je niet vertellen. Ik heb geen broer of zus meer om het mee te delen, alleen ik weet hoe het is om mijn broer te verliezen. Alleen jij weet hoe het is om Pat te verliezen. Dus het is goed dat je doet wat voor jou werkt. Jij kent jezelf het beste.
Dat je bij anderen af en toe even kunt ontluchten, afleiding kunt zoeken of wat dan ook, is een hele belangrijke ondersteuning bij het proces waar je verder zelf dwars doorheen moet. Jij doet dat, en daar mag je trots op zijn.
Zelf probeer ik te laten komen wat komt. Of dat nou een leuke dag is, een k..dag of een 'kan mij het wat schelen' dag. Tot nu toe werkt dat voor mij het beste. Negeren, forceren of ontkennen is kansloos gebleken. Ja en wie weet doe je leuke dingen om het verdriet te overschaduwen. So be it. Als dat niet blijkt te werken dient zich wel een andere weg aan.
Hou vol meisje.
Dikke digitale knuffel,
Snoek
Het verdriet kan bestaan naast de leuke dingen in het leven. Maar ook ik heb het 's avonds moeilijk, of op onverwachte momenten of juist na een leuke dag of avond. Dan denk ik: dat had mijn broertje ook mee moeten maken, nog 100.000 van dit soort leuke dingen.
Ik kan het me verbeelden maar soms heb ik het idee dat mensen verbaasd naar me kijken als ze constateren dat ik nog steeds 70 kilo weeg en mijn haren gekamd heb, in plaats van 20 kilo lichter ben met ongewassen slierten. Ze lijken wel in verwarring als ik nog steeds dezelfde grappen maak en met droge ogen over mijn broertje praat.
De manier waarop jij met jezelf en je verdriet omgaat vind ik ontzettend herkenbaar. Je moet het inderdaad zelf uitvogelen, zo voel ik dat ook, een ander kan het je niet vertellen. Ik heb geen broer of zus meer om het mee te delen, alleen ik weet hoe het is om mijn broer te verliezen. Alleen jij weet hoe het is om Pat te verliezen. Dus het is goed dat je doet wat voor jou werkt. Jij kent jezelf het beste.
Dat je bij anderen af en toe even kunt ontluchten, afleiding kunt zoeken of wat dan ook, is een hele belangrijke ondersteuning bij het proces waar je verder zelf dwars doorheen moet. Jij doet dat, en daar mag je trots op zijn.
Zelf probeer ik te laten komen wat komt. Of dat nou een leuke dag is, een k..dag of een 'kan mij het wat schelen' dag. Tot nu toe werkt dat voor mij het beste. Negeren, forceren of ontkennen is kansloos gebleken. Ja en wie weet doe je leuke dingen om het verdriet te overschaduwen. So be it. Als dat niet blijkt te werken dient zich wel een andere weg aan.
Hou vol meisje.
Dikke digitale knuffel,
Snoek
zondag 27 juli 2008 om 22:51
Meiden, dikke en voor jullie, omdat jullie toch steeds weer even aan mij denken en de moeite nemen om te reageren! LIEF! Mede door jullie word ik gesterkt in mijn gevoel dat ik het op MIJN manier MAG doen. En dat voelt fijn.
Snoek: Vreselijk dat je je broer bent verloren, gecondoleerd. Het deed me overigens wel goed om jouw verhaal te lezen..... Volgens mij doe je het goed en kan je broer alleen maar trots op je zijn!
Zoals ik al eerder geschreven heb, ga ik schandalig lang op vakantie. Ook nu weet ik niet hoe ik alles ga ervaren, en het zal echt niet makkelijk zijn iedere dag. Maar ik weet wel dat ik ga proberen om iedere dag met volle teugen te genieten, en in mijn hart geniet Pat met volle teugen met mij mee.
Op de rouwkaart stond de volgende tekst (deze tekst heb ik van lieve Danique mogen pikken, grote THNX dat je dat niet erg vond):
Neem m'n ogen en kijk met mij
Neem m'n voeten en loop met mij
We gaan naar huis toe, wij allebei
Vanaf vandaag leef jij in mij
Neem m'n mond en lach met mij
Neem m'n handen en voel met mij
Wat je nog doen wou, doe ik erbij
Vanaf vandaag leef jij in mij
Neem m'n ogen en kijk met mij
Neem m'n hart en leef met mij
Want jouw dood is nu voorbij
Vanaf vandaag leef jij in mij
Zal twee levens leven
Met jou in mij
Als ik dit zo lees, dan breekt mijn hart eigenlijk weer helemaal opnieuw en vraag ik me af waarom hij via mij moet leven en er niet meer is. Ik moet het er maar mee doen..........
Snoek: Vreselijk dat je je broer bent verloren, gecondoleerd. Het deed me overigens wel goed om jouw verhaal te lezen..... Volgens mij doe je het goed en kan je broer alleen maar trots op je zijn!
Zoals ik al eerder geschreven heb, ga ik schandalig lang op vakantie. Ook nu weet ik niet hoe ik alles ga ervaren, en het zal echt niet makkelijk zijn iedere dag. Maar ik weet wel dat ik ga proberen om iedere dag met volle teugen te genieten, en in mijn hart geniet Pat met volle teugen met mij mee.
Op de rouwkaart stond de volgende tekst (deze tekst heb ik van lieve Danique mogen pikken, grote THNX dat je dat niet erg vond):
Neem m'n ogen en kijk met mij
Neem m'n voeten en loop met mij
We gaan naar huis toe, wij allebei
Vanaf vandaag leef jij in mij
Neem m'n mond en lach met mij
Neem m'n handen en voel met mij
Wat je nog doen wou, doe ik erbij
Vanaf vandaag leef jij in mij
Neem m'n ogen en kijk met mij
Neem m'n hart en leef met mij
Want jouw dood is nu voorbij
Vanaf vandaag leef jij in mij
Zal twee levens leven
Met jou in mij
Als ik dit zo lees, dan breekt mijn hart eigenlijk weer helemaal opnieuw en vraag ik me af waarom hij via mij moet leven en er niet meer is. Ik moet het er maar mee doen..........
maandag 28 juli 2008 om 00:14
Ik lees nu pas dit topic en ook ik zit met tranen in m'n ogen alles te lezen.
Diep respect voor jou èn voor Patrick zoals jullie de strijd gestreden hebben. En ik hoop dat je de kracht vindt dit allemaal te dragen en te verwerken.
Toen ik je stukje las over dat je je "zo goed" voelt en dat je je daar schuldig over voelt soms kreeg ik ineens een gevoel dat Patrick daar misschien een beetje bij helpt.. Misschien vergezocht of raar maar misschien maakt het dat "goede gevoel" makkelijker te accepteren?
Diep respect voor jou èn voor Patrick zoals jullie de strijd gestreden hebben. En ik hoop dat je de kracht vindt dit allemaal te dragen en te verwerken.
Toen ik je stukje las over dat je je "zo goed" voelt en dat je je daar schuldig over voelt soms kreeg ik ineens een gevoel dat Patrick daar misschien een beetje bij helpt.. Misschien vergezocht of raar maar misschien maakt het dat "goede gevoel" makkelijker te accepteren?
dinsdag 29 juli 2008 om 08:49
Lieve Kris, Wat heerlijk dat je op een 'schandalig lange' vakantie gaat. Ik hoop dat je ervan geniet! En wat een prachtige tekst zeg.. kippenvel!
Ik vind dat je het super doet, met veel bewondering las ik je voorgaande stukje.. Kris, er is geen "fout" in dezen.. alleen maar goed.. Ik vind je een kanjer zoals je je aan jullie afspraak van 'verder leven' houdt! Ik weet zeker dat Pat razend trots op jou is.
Ik vind dat je het super doet, met veel bewondering las ik je voorgaande stukje.. Kris, er is geen "fout" in dezen.. alleen maar goed.. Ik vind je een kanjer zoals je je aan jullie afspraak van 'verder leven' houdt! Ik weet zeker dat Pat razend trots op jou is.
Computer says nooooo
vrijdag 8 augustus 2008 om 16:26
