Gezondheid
alle pijlers
voor het leven getekend na bevaling.
dinsdag 23 september 2008 om 11:17
halo
ik heb net een pracht van een dochter gekregen.
met haar is alles goed.
maar met mij:ik ben 2 juni ingeleid ze hebben mij 2 keer gel gegeven om de weeen op te wekken en dat werkte.
ik ging naar de verloskamer.maar ik kwam niet verder dan 3 cm ondsluiteng.toen wouden ze mij een ruggerik geven.maar ik had al door gegeven dat ik dat niet wou.maar ik kom hoog of laag springen ze luisterden niet naar ons.
nou toen een ruggeprik de eerste ging mis de 2de ook,oen de derde ik gilde van de pijn en de prik gong te ver in mijn rug hij raakte mijn zenuwen mijn been schoot voor uit.toen moesten ze na vragen of deze naald goed zat
en nee hij zat niet goed voor de pijn bestrijding maar wel voor een keizersnee.
nou toen naar de ok kreeg een verdooving in mijn rug .
toen gingen ze snijnden ik voelde alles stop schreeude ik en ze gingen door ik heb alles gevoeld.toen ze bezig waren met snijden,zweefde ik boven mijn bed ik nam afscheid van mijn man en mijn dochter die ik zag terwijl ze haar uit mijn buik nam.en nu heb ik hel erg veel pijn mijn zenuwen in mijn been en mijn rug doen ongeloofelijk veel pijn.en geestelijk kan ik het niet meet aan.
heefd iemand dit ook mee gemaakt of weet iemand hoe ik met alles om moet gaan. dan hoor ik het graag.
ik heb net een pracht van een dochter gekregen.
met haar is alles goed.
maar met mij:ik ben 2 juni ingeleid ze hebben mij 2 keer gel gegeven om de weeen op te wekken en dat werkte.
ik ging naar de verloskamer.maar ik kwam niet verder dan 3 cm ondsluiteng.toen wouden ze mij een ruggerik geven.maar ik had al door gegeven dat ik dat niet wou.maar ik kom hoog of laag springen ze luisterden niet naar ons.
nou toen een ruggeprik de eerste ging mis de 2de ook,oen de derde ik gilde van de pijn en de prik gong te ver in mijn rug hij raakte mijn zenuwen mijn been schoot voor uit.toen moesten ze na vragen of deze naald goed zat
en nee hij zat niet goed voor de pijn bestrijding maar wel voor een keizersnee.
nou toen naar de ok kreeg een verdooving in mijn rug .
toen gingen ze snijnden ik voelde alles stop schreeude ik en ze gingen door ik heb alles gevoeld.toen ze bezig waren met snijden,zweefde ik boven mijn bed ik nam afscheid van mijn man en mijn dochter die ik zag terwijl ze haar uit mijn buik nam.en nu heb ik hel erg veel pijn mijn zenuwen in mijn been en mijn rug doen ongeloofelijk veel pijn.en geestelijk kan ik het niet meet aan.
heefd iemand dit ook mee gemaakt of weet iemand hoe ik met alles om moet gaan. dan hoor ik het graag.
dinsdag 23 september 2008 om 11:23
jeetje wat heftig!
ben je nog op controle geweest en heb je dit toen besproken met de gyn?
veel er over praten kan je helpen het een beetje beter te verwerken, eventueel je verhaal opschrijven voor jezelf. als je echt psychisch hier mee blijft zitten ga dan naar je huisarts en laat je door verwijzen voor een psycholoog!
wat betreft de lichamelijke klachten, ik heb echt geen idee, als je het besproken hebt met de gyn kan je ook vragen of de 'schade' blijvend is en zo niet hoe lang het duren gaat.
heel veel sterkte in ieder geval!
ben je nog op controle geweest en heb je dit toen besproken met de gyn?
veel er over praten kan je helpen het een beetje beter te verwerken, eventueel je verhaal opschrijven voor jezelf. als je echt psychisch hier mee blijft zitten ga dan naar je huisarts en laat je door verwijzen voor een psycholoog!
wat betreft de lichamelijke klachten, ik heb echt geen idee, als je het besproken hebt met de gyn kan je ook vragen of de 'schade' blijvend is en zo niet hoe lang het duren gaat.
heel veel sterkte in ieder geval!
dinsdag 23 september 2008 om 11:32
Hallo sunshinelady,
Eerst en vooral proficiat met je dochter en een dikke, dikke
voor jou! En neen, jammer genoeg weet ik niet wat je eraan of ermee moet....
Toen ik moest bevallen van de oudste en ik vroeg voor epidurale, kwam een vroedvrouw, weliswaar een pas afgestudeerde studente, met een brochure af. Of mijn man en ik deze eerst eens zouden willen lezen.....Bij het lezen van de nadelen....ja idd, toen had ik het wel gehad! Ik dacht wat zovelen me voor hebben gedaan, zónder verdoving, dan moet dat bij mij ook lukken!
Ik snap eigenlijk niet waarom je wél een verdoving moest......zagen zij (de verpleegkundigen) misschien complicaties?
Eerst en vooral proficiat met je dochter en een dikke, dikke
voor jou! En neen, jammer genoeg weet ik niet wat je eraan of ermee moet....
Toen ik moest bevallen van de oudste en ik vroeg voor epidurale, kwam een vroedvrouw, weliswaar een pas afgestudeerde studente, met een brochure af. Of mijn man en ik deze eerst eens zouden willen lezen.....Bij het lezen van de nadelen....ja idd, toen had ik het wel gehad! Ik dacht wat zovelen me voor hebben gedaan, zónder verdoving, dan moet dat bij mij ook lukken!
Ik snap eigenlijk niet waarom je wél een verdoving moest......zagen zij (de verpleegkundigen) misschien complicaties?
dinsdag 23 september 2008 om 11:33
Jeetje zeg, wat moet dat verschrikkelijk voor je geweest zijn, en nog!
Je bent natuurlijk ongelooflijk blij met je dochter, maar ik kan me voorstellen dat je door al het gebeurde niet zorgeloos kunt genieten.. Ben je al weer op gesprek geweest bij de gyn?
En om dit eens aan te kaarten bij de huisarts is ook niet verkeerd hoor, zij kan je mss doorverwijzen naar iemand die je kan helpen om dit te verwerken.
Heel veel sterkte!
Je bent natuurlijk ongelooflijk blij met je dochter, maar ik kan me voorstellen dat je door al het gebeurde niet zorgeloos kunt genieten.. Ben je al weer op gesprek geweest bij de gyn?
En om dit eens aan te kaarten bij de huisarts is ook niet verkeerd hoor, zij kan je mss doorverwijzen naar iemand die je kan helpen om dit te verwerken.
Heel veel sterkte!
dinsdag 23 september 2008 om 11:34
Och meid, wat een gruwel!
Ik heb geen persoonlijke ervaring met bevallingen, wilde je alleen sterkte wensen. Ik hoop dat je dit tzt een goede plek kunt geven en dat je fysieke klachten niet al te lang aanhouden.
Ik vind het echt heel erg voor je dat het zo gelopen is, dat lijkt me verschrikkelijk.
, Lys
Ik heb geen persoonlijke ervaring met bevallingen, wilde je alleen sterkte wensen. Ik hoop dat je dit tzt een goede plek kunt geven en dat je fysieke klachten niet al te lang aanhouden.
Ik vind het echt heel erg voor je dat het zo gelopen is, dat lijkt me verschrikkelijk.
, Lys
Known to cause insanity in laboratory mice
dinsdag 23 september 2008 om 11:45
Jeetje. In elk geval het betreffende ziekenhuis aanklagen. Gaat je pijn niet mee weg, maar je kunt je frustratie daar in elk geval op bot vieren.
Verder is pijnbestrijding in Belgie (en meer landen) standaard. Vind dat persoonlijk juist 'n goede zaak. Maar misprikken en dat meermaals en dan ook nog 'n chronische pijn er aan over houden is natuurlijk compleet klote.
Ga in elk geval naar 'n ziekenhuis dat goed staat aangeschreven om te proberen van deze pijn af te raken en verder dus de advocaat/rechtsbijstand inschakelen om af te rekenen met de klungels die je die pijn bezorgd hebben.
Verder is pijnbestrijding in Belgie (en meer landen) standaard. Vind dat persoonlijk juist 'n goede zaak. Maar misprikken en dat meermaals en dan ook nog 'n chronische pijn er aan over houden is natuurlijk compleet klote.
Ga in elk geval naar 'n ziekenhuis dat goed staat aangeschreven om te proberen van deze pijn af te raken en verder dus de advocaat/rechtsbijstand inschakelen om af te rekenen met de klungels die je die pijn bezorgd hebben.
dinsdag 23 september 2008 om 11:46
wow, wat erg voor je.
Ik heb dit zelf niet meegemaakt maar een vriendin van mij wel, 18 jaar geleden. Dit heeft er behoorlijk ingehakt bij haar, vooral het gevoel van onmacht, ze voelde alles terwijl haar buik werd opengesneden en ze kon gillen wat ze wilde, er werd niet geluisterd.
Door er veel over te praten, met man, verloskundige,vriendinnen, huisarts en ook een gesprek bij het ziekenhuis heeft ze het wel kunnen verwerken.
En ze heeft daarna nog drie kinderen, ook met keizersnede, gekregen. Neem jezelf hierin heel serieus, en zoek hulp.
Bedenk ook wat je wilt, wat jou kan helpen om dit een plekje te geven. Wil je excususes van het ziekenhuis, wil je hier een zaak van maken en op die manier gerechtigheid krijgen, of wil je het gewoon goed een plekje kunnen geven zodat, als je later terugdenkt aan je dochter als baby, dat gevoel niet overschaduwd wordt door deze verschrikkelijke ervaring.
Ik wens je heel erg veel sterkte, en een hele dikke knuffel!!
enne...wel gefeliciteerd met je dochter!
Ik heb dit zelf niet meegemaakt maar een vriendin van mij wel, 18 jaar geleden. Dit heeft er behoorlijk ingehakt bij haar, vooral het gevoel van onmacht, ze voelde alles terwijl haar buik werd opengesneden en ze kon gillen wat ze wilde, er werd niet geluisterd.
Door er veel over te praten, met man, verloskundige,vriendinnen, huisarts en ook een gesprek bij het ziekenhuis heeft ze het wel kunnen verwerken.
En ze heeft daarna nog drie kinderen, ook met keizersnede, gekregen. Neem jezelf hierin heel serieus, en zoek hulp.
Bedenk ook wat je wilt, wat jou kan helpen om dit een plekje te geven. Wil je excususes van het ziekenhuis, wil je hier een zaak van maken en op die manier gerechtigheid krijgen, of wil je het gewoon goed een plekje kunnen geven zodat, als je later terugdenkt aan je dochter als baby, dat gevoel niet overschaduwd wordt door deze verschrikkelijke ervaring.
Ik wens je heel erg veel sterkte, en een hele dikke knuffel!!
enne...wel gefeliciteerd met je dochter!
dinsdag 23 september 2008 om 11:50
dinsdag 23 september 2008 om 12:02
Mijn moeder heeft ook zoiets meegemaakt. Toen ik geboren werd, moest dat ook met een keizersnede. De narcose werkte maar halfjes. Ze heeft gevoeld dat ze sneden en hechten... Dat ik eruit gehaald werd heeft ze gek genoeg niet meegekregen.
Ze wou de arts duidelijk maken dat ze pijn voelde, maar ze kon helemaal niks omdat ze wel "onder zeil" was. Ze heeft uit alle macht geprobeerd om haar grote teen te bewegen zodat iemand doorhad dat ze niet helemaal weg was. Maar dat lukte niet.
Later heeft onderzoek uitgewezen dat mijn moeders lichaam anders reageerd op verdovende middelen dan de gemiddelde patient. Het was dus niet de schuld van het ziekenhuis in haar geval. Ze heeft er nu vrede mee...
Maar crisis zeg, ik heb het echt met je te doen en raad je net als anderen aan om naar de huisarts te gaan en een doorverwijzing naar een proffesional te vragen.
Als je er aan toe bent kun je inderdaad juridische stappen gaan ondernemen. Maar eerst zelf opknappen hoor!
Ze wou de arts duidelijk maken dat ze pijn voelde, maar ze kon helemaal niks omdat ze wel "onder zeil" was. Ze heeft uit alle macht geprobeerd om haar grote teen te bewegen zodat iemand doorhad dat ze niet helemaal weg was. Maar dat lukte niet.
Later heeft onderzoek uitgewezen dat mijn moeders lichaam anders reageerd op verdovende middelen dan de gemiddelde patient. Het was dus niet de schuld van het ziekenhuis in haar geval. Ze heeft er nu vrede mee...
Maar crisis zeg, ik heb het echt met je te doen en raad je net als anderen aan om naar de huisarts te gaan en een doorverwijzing naar een proffesional te vragen.
Als je er aan toe bent kun je inderdaad juridische stappen gaan ondernemen. Maar eerst zelf opknappen hoor!
dinsdag 23 september 2008 om 12:07
quote:marie_liselotte1981 schreef op 23 september 2008 @ 11:50:
Ik heb het wel eens vaker gehoord maar dat was met volledige narcose. Iemand die, voorzover de doktoren wisten, volledig onder narcose maar die meneer heeft alles gevoeld en gehoord. Hij heeft er flink wat psychische problemen aan over gehouden.
Dat gebeurt inderdaad vaker. Probleem bij een te ondiepe volledige narcose is dat je niet meer in staat bent het medisch personeel hiervan op de hoogte te stellen. Bij een ruggenprik is dit niet het geval. Er zijn twee zaken die mij opvallen: 1) het dwingen tot medicatie en 2) het niet reageren op aanwijzingen dat de ruggenprik niet werkt.
Was dit in Nederland?
Ik heb het wel eens vaker gehoord maar dat was met volledige narcose. Iemand die, voorzover de doktoren wisten, volledig onder narcose maar die meneer heeft alles gevoeld en gehoord. Hij heeft er flink wat psychische problemen aan over gehouden.
Dat gebeurt inderdaad vaker. Probleem bij een te ondiepe volledige narcose is dat je niet meer in staat bent het medisch personeel hiervan op de hoogte te stellen. Bij een ruggenprik is dit niet het geval. Er zijn twee zaken die mij opvallen: 1) het dwingen tot medicatie en 2) het niet reageren op aanwijzingen dat de ruggenprik niet werkt.
Was dit in Nederland?
dinsdag 23 september 2008 om 12:08
Wil ook wel even reageren op dit topic.
Even voor de goede orde: ik vind dit verhaal heel erg kort om conclusies te trekken m.b.t. tot het aanklagen van het ziekenhuis.
Waarom een ruggenprik? Dat vertel je er niet bij. De artsen hadden wellicht hele goede redenen om over te gaan tot een ruggeprik. Dat doen ze absoluut niet zomaar, het liefst helemaal niet. Dus daar hebben ze vast een hele goede reden voor, anders doen ze dat niet.
Dan is het natuurlijk heel erg vervelend wat je hebt moeten meemaken, maar vergeet daarbij niet dat artsen ook mensen zijn en hun uiterste best doen om zo goed mogelijk zorg te bieden (oke op een uitzondering daargelaten).
Of hier werkelijk sprake is van falende artsen en of een aanklacht tegen het ziekenhuis gegrond zou zijn, kun je niet uit dit topic afleiden hoor!
Zou ook graag het verhaal van de andere kant willen horen..
Even voor de goede orde: ik vind dit verhaal heel erg kort om conclusies te trekken m.b.t. tot het aanklagen van het ziekenhuis.
Waarom een ruggenprik? Dat vertel je er niet bij. De artsen hadden wellicht hele goede redenen om over te gaan tot een ruggeprik. Dat doen ze absoluut niet zomaar, het liefst helemaal niet. Dus daar hebben ze vast een hele goede reden voor, anders doen ze dat niet.
Dan is het natuurlijk heel erg vervelend wat je hebt moeten meemaken, maar vergeet daarbij niet dat artsen ook mensen zijn en hun uiterste best doen om zo goed mogelijk zorg te bieden (oke op een uitzondering daargelaten).
Of hier werkelijk sprake is van falende artsen en of een aanklacht tegen het ziekenhuis gegrond zou zijn, kun je niet uit dit topic afleiden hoor!
Zou ook graag het verhaal van de andere kant willen horen..
dinsdag 23 september 2008 om 12:10
quote:Jeanette76b schreef op 23 september 2008 @ 12:08:
Of hier werkelijk sprake is van falende artsen en of een aanklacht tegen het ziekenhuis gegrond zou zijn, kun je niet uit dit topic afleiden hoor!
Zou ook graag het verhaal van de andere kant willen horen..Is allemaal heel politiek correct gereageerd van je en je hebt zeker een punt, maar het lijkt me interessant genoeg voor TO om de mogelijkheden uit te diepen met betrekking tot het nemen van juridische stappen...hoor!
Of hier werkelijk sprake is van falende artsen en of een aanklacht tegen het ziekenhuis gegrond zou zijn, kun je niet uit dit topic afleiden hoor!
Zou ook graag het verhaal van de andere kant willen horen..Is allemaal heel politiek correct gereageerd van je en je hebt zeker een punt, maar het lijkt me interessant genoeg voor TO om de mogelijkheden uit te diepen met betrekking tot het nemen van juridische stappen...hoor!
dinsdag 23 september 2008 om 12:13
Ik had voor mijn ongeluk in 't buitenland een no-cure-no-pay bedrijf ingeschakeld die zich gespecialiseerd heeft op buitenland. Volgens mij zijn er ook die ziekenhuisfouten als specialisatie hebben.
Natuurlijk is er reden om ze aan te klagen. Aan 'n ruggenprik mag je geen hernia-achtige symptomen overhouden.
Natuurlijk is er reden om ze aan te klagen. Aan 'n ruggenprik mag je geen hernia-achtige symptomen overhouden.
dinsdag 23 september 2008 om 12:15
Kijk artsen gaan niet over tot het geven van een ruggeprik als daar medisch geen reden voor is. Mag er vanuit gaan dat het in dit geval wel zo is.
Zou het dan werkelijk zo zijn dat wanneer patiënt hier op tegen is de dokter zegt: "tja pech gehad..hier komt de prik"..
Nee daar gaat van alles aan vooraf en dat is in een verhaaltje van 10 zinnen niet uit te leggen.
Dus ik zou eerst maar eens gaan praten met betreffende artsen alvorens ik juridische stappen onderneem.
Zou het dan werkelijk zo zijn dat wanneer patiënt hier op tegen is de dokter zegt: "tja pech gehad..hier komt de prik"..
Nee daar gaat van alles aan vooraf en dat is in een verhaaltje van 10 zinnen niet uit te leggen.
Dus ik zou eerst maar eens gaan praten met betreffende artsen alvorens ik juridische stappen onderneem.
dinsdag 23 september 2008 om 12:20
Ja, een vriendin van mij heeft een ook een zeer traumatische bevalling gehad en heeft op het randje van de dood gezweeft. Zij is depressief geworden want ze kon het allemaal niet verwerken en niet genieten van haar dochter (die kerngezond was).
Ze is naar de huisarts gegaan en die heeft haar doorgestuurd naar iemand van ggz (vroeger Riagg). Met die gesprekken en het erkennen van haar trauma, angst en verdriet is ze er langzaam weer uitgekrabbeld. Nu is haar dochter 3 en is ze zwanger van haar 2e kindje.
Ik vind het jammer dat mensen altijd zo snel verhaal willen halen en juridische stappen etc etc. Voordat je daar uberhaupt over na gaat denken gaat daar al een heel traject aan vooraf, namelijk in gesprek met de artsen uit het ziekenhuis, wat er nu precies mis is gelopen. Met een gesprek kom je vaak al een heel eind.
Maar de eerste zorg is dat jij er nu bovenop komt, voor jezelf en je gezinnetje.. Succes meid,
Ze is naar de huisarts gegaan en die heeft haar doorgestuurd naar iemand van ggz (vroeger Riagg). Met die gesprekken en het erkennen van haar trauma, angst en verdriet is ze er langzaam weer uitgekrabbeld. Nu is haar dochter 3 en is ze zwanger van haar 2e kindje.
Ik vind het jammer dat mensen altijd zo snel verhaal willen halen en juridische stappen etc etc. Voordat je daar uberhaupt over na gaat denken gaat daar al een heel traject aan vooraf, namelijk in gesprek met de artsen uit het ziekenhuis, wat er nu precies mis is gelopen. Met een gesprek kom je vaak al een heel eind.
Maar de eerste zorg is dat jij er nu bovenop komt, voor jezelf en je gezinnetje.. Succes meid,
dinsdag 23 september 2008 om 12:21
Nog een aanvulling op mijn mail.
Allereerst kom je in aanraking met de verpleegkundige (op de afdeling).
Je geeft daar neem ik aan ook gelijk aan dat je geen ruggeprik wilt...tja pech gehad.
Dan ga je naar de OK...je geeft daar nogmaals aan dat je geen ruggeprik wilt...tja weer pech gehad.
Dan komt de gyn....nogmaals...geen ruggeprik...weer pecht gehad.
Tot slot komt de anesthesist.....wederom pech gehad, de prik zit er al in...
Komt misschien een beetje jovel over, maar je maakt me echt niet wijs dat ze zomaar zo'n prik geven hoor, daar gaan heel wat stappen aan vooraf.
Gezien de manier waarop het verhaal hier is opgeschreven door TO, heb ik gewoon mijn twijfels over de handelswijze van het ziekenhuis en de handelswijze van TO.
Zou er graag wat meer van willen weten, bijvoorbeeld of TO kan uitleggen waarom de ruggeprik is gegeven.
Allereerst kom je in aanraking met de verpleegkundige (op de afdeling).
Je geeft daar neem ik aan ook gelijk aan dat je geen ruggeprik wilt...tja pech gehad.
Dan ga je naar de OK...je geeft daar nogmaals aan dat je geen ruggeprik wilt...tja weer pech gehad.
Dan komt de gyn....nogmaals...geen ruggeprik...weer pecht gehad.
Tot slot komt de anesthesist.....wederom pech gehad, de prik zit er al in...
Komt misschien een beetje jovel over, maar je maakt me echt niet wijs dat ze zomaar zo'n prik geven hoor, daar gaan heel wat stappen aan vooraf.
Gezien de manier waarop het verhaal hier is opgeschreven door TO, heb ik gewoon mijn twijfels over de handelswijze van het ziekenhuis en de handelswijze van TO.
Zou er graag wat meer van willen weten, bijvoorbeeld of TO kan uitleggen waarom de ruggeprik is gegeven.
