Gezondheid
alle pijlers
Wat gebeurd er na een herseninfarct?
woensdag 16 juni 2021 om 05:45
Mijn moeder is 54 jaar. En werd ineens onwel, reageerde niet (keek alleen recht voor zich). Kon niet staan, laat staan lopen.
Suikergehalte was 10. En werd doorverwezen naar neuroloog gezien ze 20jaar geleden een bloedprop aan haar hersen hebben bestraald. Na enkele onderzoeking scheen het om een herseninfarct te gaan. Ze reageerd nu wel maar heel kort ja en nee.
Wie heeft hier ervaring mee?
Suikergehalte was 10. En werd doorverwezen naar neuroloog gezien ze 20jaar geleden een bloedprop aan haar hersen hebben bestraald. Na enkele onderzoeking scheen het om een herseninfarct te gaan. Ze reageerd nu wel maar heel kort ja en nee.
Wie heeft hier ervaring mee?
woensdag 16 juni 2021 om 06:21
Het duurt bij een herseninfarct vaak eventjes voordat de artsen kunnen zeggen hoe ernstig het is geweest en welke gevolgen het mogelijk gaat hebben. Dat ligt er ook aan in welk deel van de hersenen het infarct plaats heeft gevonden en hoe snel dat behandeld kon worden.
Maar dat jouw moeder nu al met ja en nee kan reageren, is best een heel goed teken. Probeer daar in deze onzekere tijd maar aan vast te houden.
Maar dat jouw moeder nu al met ja en nee kan reageren, is best een heel goed teken. Probeer daar in deze onzekere tijd maar aan vast te houden.
woensdag 16 juni 2021 om 06:42
Och wat eng en verdrietig
Wat de gevolgen zijn en hoe ernstig, is niet te zeggen. Als alles goed blijft gaan, zal je moeder gaan revalideren. In het begin is de grootste vooruitgang te boeken en aan de hand daarvan kunnen ze ook een voorzichtige inschatting maken van het te verwachten herstel. Later gaat het herstel wat langzamer, maar pas na jaren weet je echt in hoeverre ze is hersteld.
Wat de gevolgen zijn en hoe ernstig, is niet te zeggen. Als alles goed blijft gaan, zal je moeder gaan revalideren. In het begin is de grootste vooruitgang te boeken en aan de hand daarvan kunnen ze ook een voorzichtige inschatting maken van het te verwachten herstel. Later gaat het herstel wat langzamer, maar pas na jaren weet je echt in hoeverre ze is hersteld.
woensdag 16 juni 2021 om 07:22
Ja dat is gister gebeurd. En ze ligt in het ziekenhuis. Alleen weten we nog niet hoe en wat de volgende de stap is. Ik voel me teneergeslagen
woensdag 16 juni 2021 om 07:23
DankjeNummer*Zoveel schreef: ↑16-06-2021 06:21Het duurt bij een herseninfarct vaak eventjes voordat de artsen kunnen zeggen hoe ernstig het is geweest en welke gevolgen het mogelijk gaat hebben. Dat ligt er ook aan in welk deel van de hersenen het infarct plaats heeft gevonden en hoe snel dat behandeld kon worden.
Maar dat jouw moeder nu al met ja en nee kan reageren, is best een heel goed teken. Probeer daar in deze onzekere tijd maar aan vast te houden.
woensdag 16 juni 2021 om 07:52
woensdag 16 juni 2021 om 07:53
Vervelend nieuws, en sterkte ermee!
Bij een infarct wordt er een bloedvat in de hersenen afgesloten, vaak door een bloedpropje. De hersencellen die via dit bloedvat zuurstof en voeding krijgen, krijgen dit dus niet, waardoor ze niet goed kunnen functioneren. Wat de klachten zijn, de restklachten en hoe het herstel duurt hangt dus heel erg af van waar het infarct precies gezeten heeft. Dit kan varieren van snel en goed herstel tot veel schade en forse restklachten zoals bij een infarct in de hersenstam.
Gelukkig is het zelfherstellend vermogen van het lichaam erg goed. De eerste dagen zijn altijd heel heftig.
De artsen van je moeder kunnen jullie meer vertellen over wat er moeder precies aan de hand is en wat voor herstel je kunt verwachten.
Bij een infarct wordt er een bloedvat in de hersenen afgesloten, vaak door een bloedpropje. De hersencellen die via dit bloedvat zuurstof en voeding krijgen, krijgen dit dus niet, waardoor ze niet goed kunnen functioneren. Wat de klachten zijn, de restklachten en hoe het herstel duurt hangt dus heel erg af van waar het infarct precies gezeten heeft. Dit kan varieren van snel en goed herstel tot veel schade en forse restklachten zoals bij een infarct in de hersenstam.
Gelukkig is het zelfherstellend vermogen van het lichaam erg goed. De eerste dagen zijn altijd heel heftig.
De artsen van je moeder kunnen jullie meer vertellen over wat er moeder precies aan de hand is en wat voor herstel je kunt verwachten.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
woensdag 16 juni 2021 om 08:00
Mag je erbij met covid ? Anders eens bellen naar de dienst hoe het met hzar gaat en of je de neuroloog in de loop va' de dag eens kan horen?
woensdag 16 juni 2021 om 08:19
O wat heftig, snap dat je je teneergeslagen voelt. Die eerste weken zijn heel heftig en onzeker, veel sterkte!
Als je mijn ervaring wil lezen. ik heb dit ook met mijn moeder meegemaakt, maar zij ging volledig neer, kon eerst niets en daarna 1 helft van het lichaam weer bewegen. We dachten de eerste weken dat ze het niet zou redden of enkel als kasplantje. Pas na 6 weken ook een héél klein beetje de andere kant en toen vanuit ziekenhuis naar revalidatiecentrum. Inmiddels praat en loopt ze, ze kan zelfs haar hobby weer oppakken en beperkt sociaal contact, maar er is behoorlijk wat restschade. Ik heb toen veel contact gehad met de patientenvereniging en ben pre-corona ook op twee van hun middagen geweest en het verschilt enorm! Van helemaal en vlot herstellen naar alleen de tenen kunnen bewegen. Ook mensen waar niks meer aan te zien is, maar die bijvoorbeeld mentale klachten houden of snel het overzicht verliezen en daar niet mee kunnen omgaan. Dat laatste komt eigenlijk het meest voor. Maar het positieve is, er is zóveel mogelijk qua revalidatie en mensen boekten na jaren soms ineens vooruitgang of leerden -nog veeel belangrijjker- creatief rond de restschade heen te werken. Al met al heeft de primaire revalidatie bij mijn moeder 2-3 jaar geduurd. Nogmaals veel sterkte voor jullie en houd moed!
Als je mijn ervaring wil lezen. ik heb dit ook met mijn moeder meegemaakt, maar zij ging volledig neer, kon eerst niets en daarna 1 helft van het lichaam weer bewegen. We dachten de eerste weken dat ze het niet zou redden of enkel als kasplantje. Pas na 6 weken ook een héél klein beetje de andere kant en toen vanuit ziekenhuis naar revalidatiecentrum. Inmiddels praat en loopt ze, ze kan zelfs haar hobby weer oppakken en beperkt sociaal contact, maar er is behoorlijk wat restschade. Ik heb toen veel contact gehad met de patientenvereniging en ben pre-corona ook op twee van hun middagen geweest en het verschilt enorm! Van helemaal en vlot herstellen naar alleen de tenen kunnen bewegen. Ook mensen waar niks meer aan te zien is, maar die bijvoorbeeld mentale klachten houden of snel het overzicht verliezen en daar niet mee kunnen omgaan. Dat laatste komt eigenlijk het meest voor. Maar het positieve is, er is zóveel mogelijk qua revalidatie en mensen boekten na jaren soms ineens vooruitgang of leerden -nog veeel belangrijjker- creatief rond de restschade heen te werken. Al met al heeft de primaire revalidatie bij mijn moeder 2-3 jaar geduurd. Nogmaals veel sterkte voor jullie en houd moed!
woensdag 16 juni 2021 om 09:16
Mijn moeder heeft meerdere herseninfarcten gehad. Ik had een heel verhaal getikt en weer weg gehaald want iedere situatie is anders. Ik zou wel aandringen op nu al uitgebreid onderzoek naar de oorzaak, want ieder nieuw infarct levert weer schade op. Bij mijn moeder is meer dan de helft van haar hersenen beschadigd, maar op de een of andere manier krijgt ze het voor elkaar om precies om de vitale onderdelen heen stuk te gaan. Ze is natuurlijk wel duidelijk aan alle kanten beperkt, maar redt zich thuis nog redelijk zelfstandig.
Sterkte TO. Ik vind het echt een van de ergste dingen die je kunt meemaken. Zo plotseling en met een onzeker vooruitzicht.
Sterkte TO. Ik vind het echt een van de ergste dingen die je kunt meemaken. Zo plotseling en met een onzeker vooruitzicht.
woensdag 16 juni 2021 om 09:42
Ik vind dit nogal misleidend advies eerlijk gezegd. Niet helemaal eerlijk. Er kan best veel aan de hand zijn. Dat iemand ja en nee kan zeggen zegt nog niet zoveel.Nummer*Zoveel schreef: ↑16-06-2021 06:21Het duurt bij een herseninfarct vaak eventjes voordat de artsen kunnen zeggen hoe ernstig het is geweest en welke gevolgen het mogelijk gaat hebben. Dat ligt er ook aan in welk deel van de hersenen het infarct plaats heeft gevonden en hoe snel dat behandeld kon worden.
Maar dat jouw moeder nu al met ja en nee kan reageren, is best een heel goed teken. Probeer daar in deze onzekere tijd maar aan vast te houden.
Veel sterkte TO. Ik heb er helaas ook veel ervaring mee.
Grant me the serenity to accept the things I cannot change, courage to change the things I can and wisdom to know the difference.
woensdag 16 juni 2021 om 09:56
Heel belangrijk advies! Dit zullen ze zeker ook willen doen gezien de leeftijd van je moeder maar wel zelf extra op aandringen. Bij mij was ze nog nét in de 30 en heb hier toen -zelf was ik nog wat jonger- helemaal niet over nagedacht. Pas na maanden bleek er wel degelijk een oorzaak waar met medicatie infarcten konden worden voorkomen.
woensdag 16 juni 2021 om 10:36
Liebeskind² schreef: ↑16-06-2021 09:42Ik vind dit nogal misleidend advies eerlijk gezegd. Niet helemaal eerlijk. Er kan best veel aan de hand zijn. Dat iemand ja en nee kan zeggen zegt nog niet zoveel.
Veel sterkte TO. Ik heb er helaas ook veel ervaring mee.
De moeder is bij kennis, ze begrijpt taal en ze kan spreken. Dat zijn na een beroerte belangrijke eerste stappen.
Mijn referentiekader is mijn vader, die de eerste dagen na zijn beroerte in een soort coma lag en helemaal nergens op reageerde, en daarna ook nog een aantal dagen amper aanspreekbaar was.
Natuurlijk zegt dat niets over eventuele overige klachten of het verdere verloop van ziekte/herstel, maar voor nu is het een gunstig teken. En toen mijn vader er zo beroerd bij lag, waren het juist dat soort kleine lichtpuntjes die mij er doorheen sleepten.
woensdag 16 juni 2021 om 10:38
Dat is dan in jouw situatie. Ik heb hele andere ervaringen helaas. Het is altijd wat riskant om te zeggen of iets goed is of niet in dit soort situaties. Ik zou daar echt mee oppassen, hoe graag je ook positief wilt zijn of iemand wilt steunen.Nummer*Zoveel schreef: ↑16-06-2021 10:36De moeder is bij kennis, ze begrijpt taal en ze kan spreken. Dat zijn na een beroerte belangrijke eerste stappen.
Mijn referentiekader is mijn vader, die de eerste dagen na zijn beroerte in een soort coma lag en helemaal nergens op reageerde, en daarna ook nog een aantal dagen amper aanspreekbaar was.
Natuurlijk zegt dat niets over eventuele overige klachten of het verdere verloop van ziekte/herstel, maar voor nu is het een gunstig teken. En toen mijn vader er zo beroerd bij lag, waren het juist dat soort kleine lichtpuntjes die mij er doorheen sleepten.
Grant me the serenity to accept the things I cannot change, courage to change the things I can and wisdom to know the difference.
woensdag 16 juni 2021 om 10:47
Liebeskind² schreef: ↑16-06-2021 10:38Dat is dan in jouw situatie. Ik heb hele andere ervaringen helaas. Het is altijd wat riskant om te zeggen of iets goed is of niet in dit soort situaties. Ik zou daar echt mee oppassen, hoe graag je ook positief wilt zijn of iemand wilt steunen.
Dan staan wij er duidelijk anders in. Ik ben erg van het glas halfvol en richt me op wat goed gaat. Zo sta ik in het leven, en zo sta ik dus ook in ziekte.
Dat heb ik duidelijk van mijn vader, die echt wel wat heel vervelende beperkingen over heeft gehouden aan zijn beroerte, maar die zich ook richt op alles wat hij nog wel kan, en vooral heel blij is dat hij het allemaal nog na kan vertellen.
En natuurlijk kan het ook anders lopen, dat ontken ik ook niet. Maar wat heb je eraan om je nu te richten op alle doemscenario’s, in deze fase waarin er nog maar zo weinig bekend is, en je alle kracht nodig hebt om overeind te blijven? Als er onderweg zorgen bijkomen dan is het op dat moment vroeg genoeg om je daar druk over te maken.
woensdag 16 juni 2021 om 10:48
Och, wat ellendig dat je nu niet bij haar kunt zijn.
Heb je wel contact met de artsen?
woensdag 16 juni 2021 om 10:49
Ikzelf. ik moest gelijk starten met revalideren zodra ik mijn ogen open had want de eerste 3 maanden maak je het/de meeste progressie. Ik heb een jaar lang gerevalideerd en na een jaar zeggen ze dat je uit-gerevalideerd bent omdat je dan geen progressie meer maakt. Bij revalidatie komt van alles, ook het leren-omgaan-met en ook verwerking ervan dat je leven niet meer is als ervoor. Schade hou je altijd over, de 1 meer en heftiger dan de ander.
Bij mij zie je van buiten niets meer, het is vooral cognitief.
Bij mij zie je van buiten niets meer, het is vooral cognitief.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
woensdag 16 juni 2021 om 11:00
Ik lees net dat er elke dag 3-5 mensen binnengebracht worden met een beroerte in het academisch ziekenhuis van Paramaribo.
Beroertes schijnen in Suriname relatief veel voor te komen, waarbij 80% van de patiënten net als jouw moeder een infarct heeft gehad.
Er is daarom veel aandacht voor beroertes in Suriname, en de artsen hebben veel ervaring met dit ziektebeeld. Hopelijk kan dat jou iets geruststellen over de manier waarop het ziekenhuis hiermee om zal gaan.
Beroertes schijnen in Suriname relatief veel voor te komen, waarbij 80% van de patiënten net als jouw moeder een infarct heeft gehad.
Er is daarom veel aandacht voor beroertes in Suriname, en de artsen hebben veel ervaring met dit ziektebeeld. Hopelijk kan dat jou iets geruststellen over de manier waarop het ziekenhuis hiermee om zal gaan.
