Kinderen
alle pijlers
Adviezen uitwisselen over communicatie met basisschool
donderdag 24 september 2020 om 09:45
Tja; ik heb jaren geleden een topic geopend over hoe beroerd de communicatie met school ging. Tot onze verbazing veranderde er na anderhalf jaar gerommel ineens veel nadat de gruwelijke IB'er met pensioen ging, en zoon bij een begripvolle lerares kwam (die zelf twee zoons met ASS heeft). En toen bleken we hele goede afspraken te kunnen maken en werden de adviezen prima begrepen en opgevolgd.
Ondertussen zijn allerlei positieve ontwikkelingen met zoon ingezet, en zijn we hem hartstikke lekker aan het begeleiden met diverse professionals; veel speelt zich ook thuis af (zeker ivm corona en met ook nog die lange zomervakantie). Zoon van 10 zit op regulier onderwijs en dat is echt prima. Hij heeft diagnose ASS, wat hem ontzettend weinig parten speelt, en vorig jaar was hij oude genoeg voor ADD onderzoek, en kwam dat er dus ook uit. Door medicatie heeft hij enorme sprongen gemaakt op school; hij kreeg zijn werk nooit af en kon niet laten zien hoeveel hij begreep, en sinds de medicatie doet hij ineens pluswerk en is hij enorm gelukkig nu hij eindelijk kan laten zien dat hij slim is. De medicatie gebruikt hij buiten de concentratie taken in de klas zo min mogelijk omdat hij de bijwerkingen niet prettig vindt. Maar goed: al met al is het in de klas een super makkelijk kind nu, en hij heeft al jaren verschillende vriendjes waarmee hij lol heeft. Hij ligt lekker in de klas, doet goed mee en past zich aan.
Thuis zijn er nog bergen issues waar we aan moeten werken. Zoon is niet heel zelfstandig, en hangt emotioneel ook nog erg aan ons. Dat is mede te verklaren door een slecht tijdsbesef, moeite met planning, onveilig gevoel omdat hij dingen niet kan overzien en hij sommige (negatieve)emoties heel intens kan ervaren en daar helemaal door van zijn stuk raakt. Bovendien is zijn hoofd op school iedere dag keihard bezig, en is het daarna wel op; geen clubjes of sporten meer dus.
We zijn heel veel begrip aan het krijgen dankzij psycho edecucatie met Brainblox. Zoon kan tot de zelfde resultaten komen als anderen, maar soms gebeurt er van binnen een heleboel dat anders is. Dingen kunnen hem ook veel meer moeite kosten dan anderen. Binnenkort gaan we SI-therapie starten om te kijken of we hem kunnen helpen met zijn prikkelverwerking. Ik geloof dat de therapeute onder andere denkt aan borsteltherapie.
Wij beseffen heel goed, dat als er dingen lekker lopen, dit betekent dat we misschien andere aandachtspunten kunnen oppakken die nog wel nodig zijn om aan te werken voordat zoon naar de middelbare school gaat. Daar moet hij wel veel zelfstandig voor kunnen.
Als zijn nieuwe lerares en (weer een andere) IB'er open zouden staan voor onze input, dan zouden ze zoon kunnen helpen op school, en ONS helpen om zoon bij te staan met dingen die thuis spelen. Wij doen ook ons best om hun werk zo makkelijk mogelijk te laten verlopen.
Maar ja: wat er net gebeurd is, kan je teruglezen in het topic (dat ik nogal off topic heb laten gaan) over eten bestellen in een hotel...
Zoon ging op kamp voor 2 nachtjes, en was heel erg bang om te slapen ivm nachtmerries. Niet omdat het op kamp was, maar omdat de omgeving (prehistorisch huttendorp) niet zo veilig voelde bij de dromen over enge reuzespinnen die hem lastig vallen in zijn slaap.
We hebben afspraken met hem gemaakt dat hij mocht vertrouwen dat we voor de nacht een veilige oplossing zouden regelen, en dat hij overdag niet gespannen hoefde te zijn, en dat ging prima. Ik ben in een hotel vlakbij gaan zitten, en heb de lerares laten weten dat zoon bij mij kon komen als het niet meer ging.
Vervolgens heeft de lerares zowel alle hulpvragen van mijn zoon genegeerd (eigenlijk overruled) en ook alle info genegeerd die ik gegeven heb over hoe onduidelijk de signalen bij mijn zoon te lezen zijn, en dat je hem echt moet vragen hoe hij zich voelt etc.
Kortom; ik zat voor de kat zijn kut vlakbij in een hotel, maar heb helemaal niets kunnen doen, en mijn zoon heeft twee hele nare nachten gehad. Toen ik direct bij het ophalen naar de lerares liep om eigenlijk alsnog een vertaling te geven van wat mijn zoon had gezegd, en hoe ze dat had moeten interpreteren, werden we nog weggewuifd; tegen zoon zei ze dat hij vooral aan de leuke dingen van kamp moest denken, en tegen mij zei ze dat hij xxx zei, maar dat ze had GEDACHT dat dat xxxx betekende. En dat hij wel gezegd had dat hij niet nog een nacht wilde slapen, maar dat hij daar "maar" 2x over was begonnen (en ze hem toen afwimpelde) en dat ze daarna had geconcludeerd dat het goed was zonder dit aan hem te vragen.
En nu zie ik ontzettend op tegen de komende 2 jaar. Ik weet niet wat ik moet doen om deze enorme kloof te overbruggen. Ik HOOP dat het goed komt, en dat we gewoon een slecht start hebben, maar diep van binnen denk ik dat dit eigenlijk is hoe deze mensen er in staan, en dat dat echt niet zomaar kan veranderen. En dat we weer alleen dingen aan hun verstand gepeuterd krijgen als we alle professionals weer extra moeite laten doen met verklaringen en brieven waarin gewoon exact hetzelfde staat wat wij te zeggen hebben.
Ik weet gewoon niet of ik nu moet beginnen met VOL tegengas, om ze duidelijk te maken dat ik dit gewoon niet ga accepteren, of dat we weer gaan wurmen en draaien in de hoop dat ze niet al te boos en geïrriteerd gaan doen, en ze dan misschien bij de gratie gods toch wel een beetje meedoen...
Het punt is dat de school altijd een soort arrogante basishouding heeft van "wij bepalen alles" en dat ze vinden dat zij de regie taak hebben. Er is ons het eerste jaar wel letterlijk gezegd dat ze de schoolzaken aan hun moesten overlaten en dat wij maar een beetje thuis moesten gaan opvoeden. Ze hadden een raar wijf van het samenwerkingsverband betrokken, dat haar adviezen en bevindingen (die grotendeels echt niet klopten) alleen met de lerares wilde doornemen.
Inmiddels, na een aantal jaar ervaring, is het mij duidelijk dat wij, de ouders, degenen zijn die de verantwoordelijkheid en dus de regie hebben. Wij zijn eigenlijk een soort spin in het web en aanspreekpunt van diverse professionals die soms een tijd aanhaken op ons verzoek. Wij proberen te zorgen dat niemand elkaar werk dubbel doet, dat er kennis en inzichten worden uitgewisseld, en dat het duidelijk is aan welke doelen er gewerkt wordt.
School is onderdeel van ons team van hulpverleners. Er zijn inzichten die niet opnieuw hoeven te worden ontdekt, en kwetsbare punten die aandacht vergen.
Zijn er meer ouders met dit soort ervaring? En hoe gaan jullie om met de momenten dat school eigenlijk een kennisachterstand heeft, maar nog niet beseft dat ze dit moeten inhalen?
Onze methode is altijd conflict mijden en proberen mensen mee te krijgen, maar wie heeft er wel eens echt hard tegengas gegeven, en hielp dat?
Ondertussen zijn allerlei positieve ontwikkelingen met zoon ingezet, en zijn we hem hartstikke lekker aan het begeleiden met diverse professionals; veel speelt zich ook thuis af (zeker ivm corona en met ook nog die lange zomervakantie). Zoon van 10 zit op regulier onderwijs en dat is echt prima. Hij heeft diagnose ASS, wat hem ontzettend weinig parten speelt, en vorig jaar was hij oude genoeg voor ADD onderzoek, en kwam dat er dus ook uit. Door medicatie heeft hij enorme sprongen gemaakt op school; hij kreeg zijn werk nooit af en kon niet laten zien hoeveel hij begreep, en sinds de medicatie doet hij ineens pluswerk en is hij enorm gelukkig nu hij eindelijk kan laten zien dat hij slim is. De medicatie gebruikt hij buiten de concentratie taken in de klas zo min mogelijk omdat hij de bijwerkingen niet prettig vindt. Maar goed: al met al is het in de klas een super makkelijk kind nu, en hij heeft al jaren verschillende vriendjes waarmee hij lol heeft. Hij ligt lekker in de klas, doet goed mee en past zich aan.
Thuis zijn er nog bergen issues waar we aan moeten werken. Zoon is niet heel zelfstandig, en hangt emotioneel ook nog erg aan ons. Dat is mede te verklaren door een slecht tijdsbesef, moeite met planning, onveilig gevoel omdat hij dingen niet kan overzien en hij sommige (negatieve)emoties heel intens kan ervaren en daar helemaal door van zijn stuk raakt. Bovendien is zijn hoofd op school iedere dag keihard bezig, en is het daarna wel op; geen clubjes of sporten meer dus.
We zijn heel veel begrip aan het krijgen dankzij psycho edecucatie met Brainblox. Zoon kan tot de zelfde resultaten komen als anderen, maar soms gebeurt er van binnen een heleboel dat anders is. Dingen kunnen hem ook veel meer moeite kosten dan anderen. Binnenkort gaan we SI-therapie starten om te kijken of we hem kunnen helpen met zijn prikkelverwerking. Ik geloof dat de therapeute onder andere denkt aan borsteltherapie.
Wij beseffen heel goed, dat als er dingen lekker lopen, dit betekent dat we misschien andere aandachtspunten kunnen oppakken die nog wel nodig zijn om aan te werken voordat zoon naar de middelbare school gaat. Daar moet hij wel veel zelfstandig voor kunnen.
Als zijn nieuwe lerares en (weer een andere) IB'er open zouden staan voor onze input, dan zouden ze zoon kunnen helpen op school, en ONS helpen om zoon bij te staan met dingen die thuis spelen. Wij doen ook ons best om hun werk zo makkelijk mogelijk te laten verlopen.
Maar ja: wat er net gebeurd is, kan je teruglezen in het topic (dat ik nogal off topic heb laten gaan) over eten bestellen in een hotel...
Zoon ging op kamp voor 2 nachtjes, en was heel erg bang om te slapen ivm nachtmerries. Niet omdat het op kamp was, maar omdat de omgeving (prehistorisch huttendorp) niet zo veilig voelde bij de dromen over enge reuzespinnen die hem lastig vallen in zijn slaap.
We hebben afspraken met hem gemaakt dat hij mocht vertrouwen dat we voor de nacht een veilige oplossing zouden regelen, en dat hij overdag niet gespannen hoefde te zijn, en dat ging prima. Ik ben in een hotel vlakbij gaan zitten, en heb de lerares laten weten dat zoon bij mij kon komen als het niet meer ging.
Vervolgens heeft de lerares zowel alle hulpvragen van mijn zoon genegeerd (eigenlijk overruled) en ook alle info genegeerd die ik gegeven heb over hoe onduidelijk de signalen bij mijn zoon te lezen zijn, en dat je hem echt moet vragen hoe hij zich voelt etc.
Kortom; ik zat voor de kat zijn kut vlakbij in een hotel, maar heb helemaal niets kunnen doen, en mijn zoon heeft twee hele nare nachten gehad. Toen ik direct bij het ophalen naar de lerares liep om eigenlijk alsnog een vertaling te geven van wat mijn zoon had gezegd, en hoe ze dat had moeten interpreteren, werden we nog weggewuifd; tegen zoon zei ze dat hij vooral aan de leuke dingen van kamp moest denken, en tegen mij zei ze dat hij xxx zei, maar dat ze had GEDACHT dat dat xxxx betekende. En dat hij wel gezegd had dat hij niet nog een nacht wilde slapen, maar dat hij daar "maar" 2x over was begonnen (en ze hem toen afwimpelde) en dat ze daarna had geconcludeerd dat het goed was zonder dit aan hem te vragen.
En nu zie ik ontzettend op tegen de komende 2 jaar. Ik weet niet wat ik moet doen om deze enorme kloof te overbruggen. Ik HOOP dat het goed komt, en dat we gewoon een slecht start hebben, maar diep van binnen denk ik dat dit eigenlijk is hoe deze mensen er in staan, en dat dat echt niet zomaar kan veranderen. En dat we weer alleen dingen aan hun verstand gepeuterd krijgen als we alle professionals weer extra moeite laten doen met verklaringen en brieven waarin gewoon exact hetzelfde staat wat wij te zeggen hebben.
Ik weet gewoon niet of ik nu moet beginnen met VOL tegengas, om ze duidelijk te maken dat ik dit gewoon niet ga accepteren, of dat we weer gaan wurmen en draaien in de hoop dat ze niet al te boos en geïrriteerd gaan doen, en ze dan misschien bij de gratie gods toch wel een beetje meedoen...
Het punt is dat de school altijd een soort arrogante basishouding heeft van "wij bepalen alles" en dat ze vinden dat zij de regie taak hebben. Er is ons het eerste jaar wel letterlijk gezegd dat ze de schoolzaken aan hun moesten overlaten en dat wij maar een beetje thuis moesten gaan opvoeden. Ze hadden een raar wijf van het samenwerkingsverband betrokken, dat haar adviezen en bevindingen (die grotendeels echt niet klopten) alleen met de lerares wilde doornemen.
Inmiddels, na een aantal jaar ervaring, is het mij duidelijk dat wij, de ouders, degenen zijn die de verantwoordelijkheid en dus de regie hebben. Wij zijn eigenlijk een soort spin in het web en aanspreekpunt van diverse professionals die soms een tijd aanhaken op ons verzoek. Wij proberen te zorgen dat niemand elkaar werk dubbel doet, dat er kennis en inzichten worden uitgewisseld, en dat het duidelijk is aan welke doelen er gewerkt wordt.
School is onderdeel van ons team van hulpverleners. Er zijn inzichten die niet opnieuw hoeven te worden ontdekt, en kwetsbare punten die aandacht vergen.
Zijn er meer ouders met dit soort ervaring? En hoe gaan jullie om met de momenten dat school eigenlijk een kennisachterstand heeft, maar nog niet beseft dat ze dit moeten inhalen?
Onze methode is altijd conflict mijden en proberen mensen mee te krijgen, maar wie heeft er wel eens echt hard tegengas gegeven, en hielp dat?
woensdag 30 september 2020 om 10:50
Okee; hoe is het nu met mijn zoon?
Hij is vrij duidelijk dat het kamp op zich echt waanzinnig fantastisch was. Helemaal zijn ding. Maar over de nachten praat hij liever niet, en hij wil nu ook na 1x de foto's kijken die de lerares had rondgestuurd, niet steeds weer met het kamp geconfronteerd worden. Hij was ook gewoon heel erg moe, en ik weet dat alle kinderen dat zijn, maar als je ADD hebt en geen medicatie gebruikt, dan is het echt wel intenser.
Mijn zoon kan zo intens genieten dat het echt opvalt, en een leuke leraar kan daar van meegenieten. Zo hebben ze mijn zoon dus ook beschreven. Dat hij tegelijkertijd ook intens bang kan zijn, omdat hij heel erg "in zijn emoties" zit, was minder duidelijk. Hij heeft op kamp geen nachtmerries gehad, maar is wel eenzaam geweest met de angst dat dat zou komen, wat hij absoluut niet kan hanteren.
Er waren ouders die me de afgelopen week vertelden dat hun kind 's avonds met ze mocht sms'en, en een moeder vertelde dat ze haar zoon zelf heeft opgehaald omdat de bus terug wel heel intensief zou zijn. Ik was beschikbaar om te slapen of mee terug te rijden, maar de lerares heeft bij mijn zoon niet gezien dat hij daar wel aan toe was, en heeft vooral oog gehad voor het groepsvormend proces dat in zo'n kamp op gang komt. Ik denk dat hij nog meer van het kamp genoten had als er een paar rustmomenten in hadden gezeten, zonder dat dat nou erg afbreuk doet aan het groepsproces (omdat we zo dichtbij zaten).
Maar goed; was er grote schade? Nee. Er was een groepsproces, zoon vertrouwt de lerares nog, en hij was uiteindelijk wel blij om te horen dat ik iets geregeld had om mijn belofte na te komen, zonder dat hij dat heeft opgevat als een gemiste kans die iemands schuld was.
Voor mij en mijn man was het jammer dat we voor ons budget veel geld uitgaven dat niet optimaal benut is, en dat we in het proces van onze zoon zelfstandig laten worden, niet een tussenstap hebben kunnen belonen die goed was geweest, waar hij zeker vertrouwen aan zou kunnen ontlenen om meer te blijven durven.
Hij is vrij duidelijk dat het kamp op zich echt waanzinnig fantastisch was. Helemaal zijn ding. Maar over de nachten praat hij liever niet, en hij wil nu ook na 1x de foto's kijken die de lerares had rondgestuurd, niet steeds weer met het kamp geconfronteerd worden. Hij was ook gewoon heel erg moe, en ik weet dat alle kinderen dat zijn, maar als je ADD hebt en geen medicatie gebruikt, dan is het echt wel intenser.
Mijn zoon kan zo intens genieten dat het echt opvalt, en een leuke leraar kan daar van meegenieten. Zo hebben ze mijn zoon dus ook beschreven. Dat hij tegelijkertijd ook intens bang kan zijn, omdat hij heel erg "in zijn emoties" zit, was minder duidelijk. Hij heeft op kamp geen nachtmerries gehad, maar is wel eenzaam geweest met de angst dat dat zou komen, wat hij absoluut niet kan hanteren.
Er waren ouders die me de afgelopen week vertelden dat hun kind 's avonds met ze mocht sms'en, en een moeder vertelde dat ze haar zoon zelf heeft opgehaald omdat de bus terug wel heel intensief zou zijn. Ik was beschikbaar om te slapen of mee terug te rijden, maar de lerares heeft bij mijn zoon niet gezien dat hij daar wel aan toe was, en heeft vooral oog gehad voor het groepsvormend proces dat in zo'n kamp op gang komt. Ik denk dat hij nog meer van het kamp genoten had als er een paar rustmomenten in hadden gezeten, zonder dat dat nou erg afbreuk doet aan het groepsproces (omdat we zo dichtbij zaten).
Maar goed; was er grote schade? Nee. Er was een groepsproces, zoon vertrouwt de lerares nog, en hij was uiteindelijk wel blij om te horen dat ik iets geregeld had om mijn belofte na te komen, zonder dat hij dat heeft opgevat als een gemiste kans die iemands schuld was.
Voor mij en mijn man was het jammer dat we voor ons budget veel geld uitgaven dat niet optimaal benut is, en dat we in het proces van onze zoon zelfstandig laten worden, niet een tussenstap hebben kunnen belonen die goed was geweest, waar hij zeker vertrouwen aan zou kunnen ontlenen om meer te blijven durven.
woensdag 30 september 2020 om 11:21
Betty_Slocombe schreef: ↑30-09-2020 11:18Dus het viel uiteindelijk allemaal mee, maar jij bent boos omdat je voor niks een hotelkamer geboekt hebt en omdat de juf niet gedaan heeft wat jij gewild had dat ze deed, zonder dat haar duidelijk was wat jij waarom wanneer en op welke manier wilde.
Maar dat komt in alle topics over zoon naar boven. Het moet gaan zoals moeder wil. Dat wordt nog wat.
woensdag 30 september 2020 om 11:22
Nou inderdaad, dit dus.Betty_Slocombe schreef: ↑30-09-2020 11:18Dus het viel uiteindelijk allemaal mee, maar jij bent boos omdat je voor niks een hotelkamer geboekt hebt en omdat de juf niet gedaan heeft wat jij gewild had dat ze deed, zonder dat haar duidelijk was wat jij waarom wanneer en op welke manier wilde.
woensdag 30 september 2020 om 11:35
Jeetje TO, daar heb je toch echt zelf voor gekozen. En al helemaal de tweede nacht.blijmetmij schreef: ↑30-09-2020 10:50Voor mij en mijn man was het jammer dat we voor ons budget veel geld uitgaven dat niet optimaal benut is, en dat we in het proces van onze zoon zelfstandig laten worden, niet een tussenstap hebben kunnen belonen die goed was geweest, waar hij zeker vertrouwen aan zou kunnen ontlenen om meer te blijven durven.
Joh, laat het los. Je hebt van die twee nachten genoten.
woensdag 30 september 2020 om 11:42
Je kan ook zeuren om het zeuren hoor. Snap niet dat je man je daar ook nog eens in versterkt. Jij hebt het heerlijk gehad in dat hotel en genoten van je dagen. Nu ga je achteraf wéér lopen zeiken en deze keer omdat je geld niet optimaal benut is. Je bent geen makkelijk mens pfff.blijmetmij schreef: ↑30-09-2020 10:50Voor mij en mijn man was het jammer dat we voor ons budget veel geld uitgaven dat niet optimaal benut is, en dat we in het proces van onze zoon zelfstandig laten worden, niet een tussenstap hebben kunnen belonen die goed was geweest, waar hij zeker vertrouwen aan zou kunnen ontlenen om meer te blijven durven.
woensdag 30 september 2020 om 11:43
Derde deel van de update:
Hoe hebben we dit met de school opgelost?
Ik had de lerares via Parro gevraagd of we konden nabespreken wat er nou was misgelopen omdat ik er een vervelend gevoel over had, en alsnog de indruk had gekregen dat ze mij of mijn informatie niet serieus had genomen. Ik vroeg me af wat ik anders had moeten doen. Daarop stuurde ze een uitnodiging voor een bespreking met de IB'er erbij.
Hierna liep er iets mis dat mijn reactie verdween voor hij verzonden werd in Parro; ik vroeg nog naar het doel van het gesprek, en gaf aan dat de begeleiding bij het CJG bezig was met een wissel, dus dat het misschien handig was om dat af te wachten als het doel ook was om algemene info uit te wisselen (omdat de medewerker van het CJG dus mijn aanspreekpunt is om dit soort gesprekken voor te bereiden en de huidige medewerker ook mee kwam naar besprekingen).
Gister werd ik overvallen door een telefoontje van de IB'er of we nog kwamen die middag. Was mijn reactie dus niet aangekomen. Ter plekke besloten dat dit gesprek een "napraat" zou worden, en dat dat zonder CJG kon; dat we daarvoor een andere afspraak plannen.
Na school samen met mijn man het gesprek aan gegaan met IB'er en medewerker. Dat was een eerlijk gesprek met veel info over en weer. Ik heb geschetst dat wat er in mij ogen vooral speelde (met dank aan het sparren op dit topic) was dat op kamp de scheiding van schoolsituatie en thuissituatie verbroken werd, en er thuis gewoon een andere situatie is met zoon dan op school, waar hij een probleemloze indruk maakt.
We hebben nogmaals uitgelegd wat het effect is van geen medicatie, en dat zoon dan juist te makkelijk is af te leiden als hij iets komt melden. Dus wat de lerares dan bij andere kinderen doet (even nog afleiding zoeken), bij hem zorgt dat hij weer opgeslokt wordt in de leuke realiteit van het moment, terwijl er niets gebeurt met het probleem dat hij neerlegt, en dat hij er zelf ook echt niet steeds aan denkt om het gesprek weer op te pakken. Dat ze daarin meer had kunnen begeleiden door concrete afspraken te maken (zullen we het er straks weer even over hebben?). Ze vroeg namelijk ook wat ze anders had kunnen doen. Zoon kreeg bewust meer aandacht overdag, maar dat was wat ons betreft helemaal niet nodig geweest; daar zat geen enkel probleem. Nou ja; zo was er nog wel wat uitwisseling.
En toen kwamen we bij het ophaalmoment, en dat heb ik pas gisteravond na het gesprek echt goed kunnen plaatsen. Ik was erg overvallen door de acute mededeling van zoon dat het niet goed was geweest. Ik ben daarop naar de lerares gelopen met het idee dat als zij zou horen dat ze zich vergist had, ze hem nog wel wat erkenning kon geven voor het gevoel niet begrepen te zijn.
Maar er was iets onprettigs bij mij getriggerd, en dat maakte dat ik het erg heftig opvatte. Dat heeft zij ook zo ervaren, en dat was voor haar niet prettig direct na het kamp.
Haar antwoord tegen zoon daarna, was voor mij ook een rode lap, en het bleek dat niemand dat verder zo opvatten als ik deed. We hebben dit in alle redelijkheid uitgesproken, en elkaar over en weer verzekerd van alle goede bedoelingen. Maar ik was daarna erg aangedaan, en heb het echt met een lange wandeling met de hond even moeten plaatsen. Daarna heb ik het opgeschreven, 10 X geredigeerd tot het veel korter was, en dit nog nagestuurd via Parro.
Ik weet dat een aantal van jullie dit weer belachelijk zullen vinden, maar ik wilde haar tegelijk echt laten weten dat ik haar goede bedoelingen had gezien, en uitleggen waarom mijn uitleg van de situatie zo anders was als die van hen. Omdat ik denk dat het heel soms nuttig kan zijn als dit bij haar bekend is, en we het ook over andere dingen gehad hebben rondom zoon, die in dit licht misschien ook beter te plaatsen zijn.
Er was vanuit school sowieso (wat ik ontzettend fijn vond) een grote bereidheid om kennis te nemen van wat we verder met zoon ontwikkelen, en toen ik aangaf dat ik het nuttig vond dat iedereen van elkaar wist waar ze aan werken, zodat school het in ieder geval WEET (ook al spelen dingen nu vooral thuis) werd er benadrukt dat als school daar in kan stappen, en mee kan doen om deze processen te helpen, ze dit zeker willen. Ik had hier zoveel tegengas gehad over dat ik onrealistische eisen had aan school, dat ik dit al absoluut niet van ze verwachtte, maar dat schept wel hoop voor komend jaar.
De uitleg waarom ik er zo anders in stond bij het ophalen, is hier heel beknopt samengevat dat ik zelf in mijn jeugd nogal verwaarloosd en mishandeld ben (narcistische patronen), en dat ik daardoor gedrild ben om hele subtiele boodschappen te herkennen als een opdracht. Zo gaat dat nou eenmaal. Het heeft geen donder met autisme te maken.
De emotionele lading van wat mijn zoon me meegaf toen ik hem ophaalde, triggerde de grote boze stem in mijn hoofd dat ik veel te veel geld had uitgegeven en zelfs nog een beetje GENOTEN had, terwijl ik dat absoluut niet verdiend had en het helemaal verkeerd had gedaan. Alles is altijd mijn schuld. Ik was echt even totaal overvallen, en was er wanhopig onder dat ik echt niets beter had kunnen doen zonder info van de juf.
De juf zei daarna dat mijn zoon vooral naar de leuke dingen moest kijken en niet zo naar de nare dingen. Als een narcist zoiets zegt, betekent dat: "je moet NU ophouden met die verontrustende emoties dat je ongelukkig bent: jouw gevoel doet er niet toe!". Het was voor mij even duidelijk als wanneer iemand gezegd had: houd op met boos kijken, anders krijg je nog een klap (dat was de variatie die gebruikt werd als er niemand bij stond tegen wie de schijn moest worden opgehouden). En ik ben heel boos geworden omdat ik vroeger nooit in verzet mocht komen tegen zulke dingen, en ik nu niet ging accepteren dat mijn zoon dat van iemand zou moeten.
Het leek me netjes om, nadat het kwartje bij mij was gevallen, dit maar gewoon te delen, om alle ruis weg te nemen. Ik heb ook gezegd dat ik nu wel snap dat zij er een andere lading mee bedoelde.
Wat ik na dit verhaal aan jullie wil zeggen, is dat is ook wel weet dat het voor een medewerker nog veel fijner is als mensen "normaal" doen; ze heeft het druk genoeg.
Maar als je iets hebt (of het nou is dat je blind bent, autistisch, getraumatiseerd of in een rolstoel zit), dan is dat helaas iets waar je in de communicatie met school niet omheen kan. Je kan wel oordelen dat iemand met autisme die onhandig afstemt, een belachelijke overbelasting is van het schoolsysteem, maar hoe moet je het anders doen? Een blinde ouder kan je ook niet negeren en zeggen dat ze gewoon de brieven van school moeten lezen die in de tassen worden meegegeven, en een oude in een rolstoel is inderdaad wat meer gedoe als er een voorstelling van de kinderen is waarbij ouders mogen komen kijken.
Ik heb op deze school echt heel uiteenlopende dingen meegemaakt, en zelfs nu, naast onze aardige ervaring, heb ik weer dingen gehoord van andere ouders die droevig zijn. Dus het is altijd spannend of je wel terecht kan met dingen waar je feitelijk niet omheen kan.
Dus als er ouders zijn die hier ook mee worstelen, dan hoop ik dat ze dat willen blijven delen. Ik kan er nog een boel van opsteken (ook als zoon naar het VO gaat). Van anderen hoop ik dat ze wat minder fel oordelen; je weet zelf heus ook wel dat je altijd extra tijd kost. En je PROBEERT dat ook te ondervangen waar mogelijk. Ik vond het de eerste weken in deze klas erg lastig om de opening te vinden waar ik op af kon stemmen. Ik denk/hoop dat die er nu wel gekomen is, en ik dus ook beter passend kan reageren, waardoor het allemaal weer "kleiner" kan blijven. Ik vind het nog spannend om de wissel van het CJG te doen straks; de vorige medewerker was soms echt heel hard nodig, en ik weet nog niet of de opvolger hetzelfde kan leveren.
Hoe hebben we dit met de school opgelost?
Ik had de lerares via Parro gevraagd of we konden nabespreken wat er nou was misgelopen omdat ik er een vervelend gevoel over had, en alsnog de indruk had gekregen dat ze mij of mijn informatie niet serieus had genomen. Ik vroeg me af wat ik anders had moeten doen. Daarop stuurde ze een uitnodiging voor een bespreking met de IB'er erbij.
Hierna liep er iets mis dat mijn reactie verdween voor hij verzonden werd in Parro; ik vroeg nog naar het doel van het gesprek, en gaf aan dat de begeleiding bij het CJG bezig was met een wissel, dus dat het misschien handig was om dat af te wachten als het doel ook was om algemene info uit te wisselen (omdat de medewerker van het CJG dus mijn aanspreekpunt is om dit soort gesprekken voor te bereiden en de huidige medewerker ook mee kwam naar besprekingen).
Gister werd ik overvallen door een telefoontje van de IB'er of we nog kwamen die middag. Was mijn reactie dus niet aangekomen. Ter plekke besloten dat dit gesprek een "napraat" zou worden, en dat dat zonder CJG kon; dat we daarvoor een andere afspraak plannen.
Na school samen met mijn man het gesprek aan gegaan met IB'er en medewerker. Dat was een eerlijk gesprek met veel info over en weer. Ik heb geschetst dat wat er in mij ogen vooral speelde (met dank aan het sparren op dit topic) was dat op kamp de scheiding van schoolsituatie en thuissituatie verbroken werd, en er thuis gewoon een andere situatie is met zoon dan op school, waar hij een probleemloze indruk maakt.
We hebben nogmaals uitgelegd wat het effect is van geen medicatie, en dat zoon dan juist te makkelijk is af te leiden als hij iets komt melden. Dus wat de lerares dan bij andere kinderen doet (even nog afleiding zoeken), bij hem zorgt dat hij weer opgeslokt wordt in de leuke realiteit van het moment, terwijl er niets gebeurt met het probleem dat hij neerlegt, en dat hij er zelf ook echt niet steeds aan denkt om het gesprek weer op te pakken. Dat ze daarin meer had kunnen begeleiden door concrete afspraken te maken (zullen we het er straks weer even over hebben?). Ze vroeg namelijk ook wat ze anders had kunnen doen. Zoon kreeg bewust meer aandacht overdag, maar dat was wat ons betreft helemaal niet nodig geweest; daar zat geen enkel probleem. Nou ja; zo was er nog wel wat uitwisseling.
En toen kwamen we bij het ophaalmoment, en dat heb ik pas gisteravond na het gesprek echt goed kunnen plaatsen. Ik was erg overvallen door de acute mededeling van zoon dat het niet goed was geweest. Ik ben daarop naar de lerares gelopen met het idee dat als zij zou horen dat ze zich vergist had, ze hem nog wel wat erkenning kon geven voor het gevoel niet begrepen te zijn.
Maar er was iets onprettigs bij mij getriggerd, en dat maakte dat ik het erg heftig opvatte. Dat heeft zij ook zo ervaren, en dat was voor haar niet prettig direct na het kamp.
Haar antwoord tegen zoon daarna, was voor mij ook een rode lap, en het bleek dat niemand dat verder zo opvatten als ik deed. We hebben dit in alle redelijkheid uitgesproken, en elkaar over en weer verzekerd van alle goede bedoelingen. Maar ik was daarna erg aangedaan, en heb het echt met een lange wandeling met de hond even moeten plaatsen. Daarna heb ik het opgeschreven, 10 X geredigeerd tot het veel korter was, en dit nog nagestuurd via Parro.
Ik weet dat een aantal van jullie dit weer belachelijk zullen vinden, maar ik wilde haar tegelijk echt laten weten dat ik haar goede bedoelingen had gezien, en uitleggen waarom mijn uitleg van de situatie zo anders was als die van hen. Omdat ik denk dat het heel soms nuttig kan zijn als dit bij haar bekend is, en we het ook over andere dingen gehad hebben rondom zoon, die in dit licht misschien ook beter te plaatsen zijn.
Er was vanuit school sowieso (wat ik ontzettend fijn vond) een grote bereidheid om kennis te nemen van wat we verder met zoon ontwikkelen, en toen ik aangaf dat ik het nuttig vond dat iedereen van elkaar wist waar ze aan werken, zodat school het in ieder geval WEET (ook al spelen dingen nu vooral thuis) werd er benadrukt dat als school daar in kan stappen, en mee kan doen om deze processen te helpen, ze dit zeker willen. Ik had hier zoveel tegengas gehad over dat ik onrealistische eisen had aan school, dat ik dit al absoluut niet van ze verwachtte, maar dat schept wel hoop voor komend jaar.
De uitleg waarom ik er zo anders in stond bij het ophalen, is hier heel beknopt samengevat dat ik zelf in mijn jeugd nogal verwaarloosd en mishandeld ben (narcistische patronen), en dat ik daardoor gedrild ben om hele subtiele boodschappen te herkennen als een opdracht. Zo gaat dat nou eenmaal. Het heeft geen donder met autisme te maken.
De emotionele lading van wat mijn zoon me meegaf toen ik hem ophaalde, triggerde de grote boze stem in mijn hoofd dat ik veel te veel geld had uitgegeven en zelfs nog een beetje GENOTEN had, terwijl ik dat absoluut niet verdiend had en het helemaal verkeerd had gedaan. Alles is altijd mijn schuld. Ik was echt even totaal overvallen, en was er wanhopig onder dat ik echt niets beter had kunnen doen zonder info van de juf.
De juf zei daarna dat mijn zoon vooral naar de leuke dingen moest kijken en niet zo naar de nare dingen. Als een narcist zoiets zegt, betekent dat: "je moet NU ophouden met die verontrustende emoties dat je ongelukkig bent: jouw gevoel doet er niet toe!". Het was voor mij even duidelijk als wanneer iemand gezegd had: houd op met boos kijken, anders krijg je nog een klap (dat was de variatie die gebruikt werd als er niemand bij stond tegen wie de schijn moest worden opgehouden). En ik ben heel boos geworden omdat ik vroeger nooit in verzet mocht komen tegen zulke dingen, en ik nu niet ging accepteren dat mijn zoon dat van iemand zou moeten.
Het leek me netjes om, nadat het kwartje bij mij was gevallen, dit maar gewoon te delen, om alle ruis weg te nemen. Ik heb ook gezegd dat ik nu wel snap dat zij er een andere lading mee bedoelde.
Wat ik na dit verhaal aan jullie wil zeggen, is dat is ook wel weet dat het voor een medewerker nog veel fijner is als mensen "normaal" doen; ze heeft het druk genoeg.
Maar als je iets hebt (of het nou is dat je blind bent, autistisch, getraumatiseerd of in een rolstoel zit), dan is dat helaas iets waar je in de communicatie met school niet omheen kan. Je kan wel oordelen dat iemand met autisme die onhandig afstemt, een belachelijke overbelasting is van het schoolsysteem, maar hoe moet je het anders doen? Een blinde ouder kan je ook niet negeren en zeggen dat ze gewoon de brieven van school moeten lezen die in de tassen worden meegegeven, en een oude in een rolstoel is inderdaad wat meer gedoe als er een voorstelling van de kinderen is waarbij ouders mogen komen kijken.
Ik heb op deze school echt heel uiteenlopende dingen meegemaakt, en zelfs nu, naast onze aardige ervaring, heb ik weer dingen gehoord van andere ouders die droevig zijn. Dus het is altijd spannend of je wel terecht kan met dingen waar je feitelijk niet omheen kan.
Dus als er ouders zijn die hier ook mee worstelen, dan hoop ik dat ze dat willen blijven delen. Ik kan er nog een boel van opsteken (ook als zoon naar het VO gaat). Van anderen hoop ik dat ze wat minder fel oordelen; je weet zelf heus ook wel dat je altijd extra tijd kost. En je PROBEERT dat ook te ondervangen waar mogelijk. Ik vond het de eerste weken in deze klas erg lastig om de opening te vinden waar ik op af kon stemmen. Ik denk/hoop dat die er nu wel gekomen is, en ik dus ook beter passend kan reageren, waardoor het allemaal weer "kleiner" kan blijven. Ik vind het nog spannend om de wissel van het CJG te doen straks; de vorige medewerker was soms echt heel hard nodig, en ik weet nog niet of de opvolger hetzelfde kan leveren.
woensdag 30 september 2020 om 11:54
Jazeker wel, juist degenen met autisme en dan voornamelijk vrouwen zijn door hun autisme getraind in het letten op kleine signalen en boodschappen.blijmetmij schreef: ↑30-09-2020 11:43Derde deel van de update:
Hoe hebben we dit met de school opgelost?
De uitleg waarom ik er zo anders in stond bij het ophalen, is hier heel beknopt samengevat dat ik zelf in mijn jeugd nogal verwaarloosd en mishandeld ben (narcistische patronen), en dat ik daardoor gedrild ben om hele subtiele boodschappen te herkennen als een opdracht. Zo gaat dat nou eenmaal. Het heeft geen donder met autisme te maken.
woensdag 30 september 2020 om 12:06
De beloning is dat hij een superleuk kamp heeft gehad waar niks verkeerd is gegaan.blijmetmij schreef: ↑30-09-2020 10:50Okee; hoe is het nu met mijn zoon?
Hij is vrij duidelijk dat het kamp op zich echt waanzinnig fantastisch was. Helemaal zijn ding. Maar over de nachten praat hij liever niet, en hij wil nu ook na 1x de foto's kijken die de lerares had rondgestuurd, niet steeds weer met het kamp geconfronteerd worden. Hij was ook gewoon heel erg moe, en ik weet dat alle kinderen dat zijn, maar als je ADD hebt en geen medicatie gebruikt, dan is het echt wel intenser.
Mijn zoon kan zo intens genieten dat het echt opvalt, en een leuke leraar kan daar van meegenieten. Zo hebben ze mijn zoon dus ook beschreven. Dat hij tegelijkertijd ook intens bang kan zijn, omdat hij heel erg "in zijn emoties" zit, was minder duidelijk. Hij heeft op kamp geen nachtmerries gehad, maar is wel eenzaam geweest met de angst dat dat zou komen, wat hij absoluut niet kan hanteren.
Er waren ouders die me de afgelopen week vertelden dat hun kind 's avonds met ze mocht sms'en, en een moeder vertelde dat ze haar zoon zelf heeft opgehaald omdat de bus terug wel heel intensief zou zijn. Ik was beschikbaar om te slapen of mee terug te rijden, maar de lerares heeft bij mijn zoon niet gezien dat hij daar wel aan toe was, en heeft vooral oog gehad voor het groepsvormend proces dat in zo'n kamp op gang komt. Ik denk dat hij nog meer van het kamp genoten had als er een paar rustmomenten in hadden gezeten, zonder dat dat nou erg afbreuk doet aan het groepsproces (omdat we zo dichtbij zaten).
Maar goed; was er grote schade? Nee. Er was een groepsproces, zoon vertrouwt de lerares nog, en hij was uiteindelijk wel blij om te horen dat ik iets geregeld had om mijn belofte na te komen, zonder dat hij dat heeft opgevat als een gemiste kans die iemands schuld was.
Voor mij en mijn man was het jammer dat we voor ons budget veel geld uitgaven dat niet optimaal benut is, en dat we in het proces van onze zoon zelfstandig laten worden, niet een tussenstap hebben kunnen belonen die goed was geweest, waar hij zeker vertrouwen aan zou kunnen ontlenen om meer te blijven durven.
En wat die andere ouders betreft; je legt weer de 'schuld' bij de juf. Wellicht heeft andere moeder gewoon aangegeven dat ze haar kind kwam halen.
woensdag 30 september 2020 om 12:08
Vraag direct even wat ze met je zoon doet dan,blijmetmij schreef: ↑30-09-2020 11:43Derde deel van de update:
Hoe hebben we dit met de school opgelost?
Ik had de lerares via Parro gevraagd of we konden nabespreken wat er nou was misgelopen omdat ik er een vervelend gevoel over had, en alsnog de indruk had gekregen dat ze mij of mijn informatie niet serieus had genomen. Ik vroeg me af wat ik anders had moeten doen. Daarop stuurde ze een uitnodiging voor een bespreking met de IB'er erbij.
Hierna liep er iets mis dat mijn reactie verdween voor hij verzonden werd in Parro; ik vroeg nog naar het doel van het gesprek, en gaf aan dat de begeleiding bij het CJG bezig was met een wissel, dus dat het misschien handig was om dat af te wachten als het doel ook was om algemene info uit te wisselen (omdat de medewerker van het CJG dus mijn aanspreekpunt is om dit soort gesprekken voor te bereiden en de huidige medewerker ook mee kwam naar besprekingen).
Gister werd ik overvallen door een telefoontje van de IB'er of we nog kwamen die middag. Was mijn reactie dus niet aangekomen. Ter plekke besloten dat dit gesprek een "napraat" zou worden, en dat dat zonder CJG kon; dat we daarvoor een andere afspraak plannen.
Na school samen met mijn man het gesprek aan gegaan met IB'er en medewerker. Dat was een eerlijk gesprek met veel info over en weer. Ik heb geschetst dat wat er in mij ogen vooral speelde (met dank aan het sparren op dit topic) was dat op kamp de scheiding van schoolsituatie en thuissituatie verbroken werd, en er thuis gewoon een andere situatie is met zoon dan op school, waar hij een probleemloze indruk maakt.
We hebben nogmaals uitgelegd wat het effect is van geen medicatie, en dat zoon dan juist te makkelijk is af te leiden als hij iets komt melden. Dus wat de lerares dan bij andere kinderen doet (even nog afleiding zoeken), bij hem zorgt dat hij weer opgeslokt wordt in de leuke realiteit van het moment, terwijl er niets gebeurt met het probleem dat hij neerlegt, en dat hij er zelf ook echt niet steeds aan denkt om het gesprek weer op te pakken. Dat ze daarin meer had kunnen begeleiden door concrete afspraken te maken (zullen we het er straks weer even over hebben?). Ze vroeg namelijk ook wat ze anders had kunnen doen. Zoon kreeg bewust meer aandacht overdag, maar dat was wat ons betreft helemaal niet nodig geweest; daar zat geen enkel probleem. Nou ja; zo was er nog wel wat uitwisseling.
En toen kwamen we bij het ophaalmoment, en dat heb ik pas gisteravond na het gesprek echt goed kunnen plaatsen. Ik was erg overvallen door de acute mededeling van zoon dat het niet goed was geweest. Ik ben daarop naar de lerares gelopen met het idee dat als zij zou horen dat ze zich vergist had, ze hem nog wel wat erkenning kon geven voor het gevoel niet begrepen te zijn.
Maar er was iets onprettigs bij mij getriggerd, en dat maakte dat ik het erg heftig opvatte. Dat heeft zij ook zo ervaren, en dat was voor haar niet prettig direct na het kamp.
Haar antwoord tegen zoon daarna, was voor mij ook een rode lap, en het bleek dat niemand dat verder zo opvatten als ik deed. We hebben dit in alle redelijkheid uitgesproken, en elkaar over en weer verzekerd van alle goede bedoelingen. Maar ik was daarna erg aangedaan, en heb het echt met een lange wandeling met de hond even moeten plaatsen. Daarna heb ik het opgeschreven, 10 X geredigeerd tot het veel korter was, en dit nog nagestuurd via Parro.
Ik weet dat een aantal van jullie dit weer belachelijk zullen vinden, maar ik wilde haar tegelijk echt laten weten dat ik haar goede bedoelingen had gezien, en uitleggen waarom mijn uitleg van de situatie zo anders was als die van hen. Omdat ik denk dat het heel soms nuttig kan zijn als dit bij haar bekend is, en we het ook over andere dingen gehad hebben rondom zoon, die in dit licht misschien ook beter te plaatsen zijn.
Er was vanuit school sowieso (wat ik ontzettend fijn vond) een grote bereidheid om kennis te nemen van wat we verder met zoon ontwikkelen, en toen ik aangaf dat ik het nuttig vond dat iedereen van elkaar wist waar ze aan werken, zodat school het in ieder geval WEET (ook al spelen dingen nu vooral thuis) werd er benadrukt dat als school daar in kan stappen, en mee kan doen om deze processen te helpen, ze dit zeker willen. Ik had hier zoveel tegengas gehad over dat ik onrealistische eisen had aan school, dat ik dit al absoluut niet van ze verwachtte, maar dat schept wel hoop voor komend jaar.
De uitleg waarom ik er zo anders in stond bij het ophalen, is hier heel beknopt samengevat dat ik zelf in mijn jeugd nogal verwaarloosd en mishandeld ben (narcistische patronen), en dat ik daardoor gedrild ben om hele subtiele boodschappen te herkennen als een opdracht. Zo gaat dat nou eenmaal. Het heeft geen donder met autisme te maken.
De emotionele lading van wat mijn zoon me meegaf toen ik hem ophaalde, triggerde de grote boze stem in mijn hoofd dat ik veel te veel geld had uitgegeven en zelfs nog een beetje GENOTEN had, terwijl ik dat absoluut niet verdiend had en het helemaal verkeerd had gedaan. Alles is altijd mijn schuld. Ik was echt even totaal overvallen, en was er wanhopig onder dat ik echt niets beter had kunnen doen zonder info van de juf.
De juf zei daarna dat mijn zoon vooral naar de leuke dingen moest kijken en niet zo naar de nare dingen. Als een narcist zoiets zegt, betekent dat: "je moet NU ophouden met die verontrustende emoties dat je ongelukkig bent: jouw gevoel doet er niet toe!". Het was voor mij even duidelijk als wanneer iemand gezegd had: houd op met boos kijken, anders krijg je nog een klap (dat was de variatie die gebruikt werd als er niemand bij stond tegen wie de schijn moest worden opgehouden). En ik ben heel boos geworden omdat ik vroeger nooit in verzet mocht komen tegen zulke dingen, en ik nu niet ging accepteren dat mijn zoon dat van iemand zou moeten.
Het leek me netjes om, nadat het kwartje bij mij was gevallen, dit maar gewoon te delen, om alle ruis weg te nemen. Ik heb ook gezegd dat ik nu wel snap dat zij er een andere lading mee bedoelde.
Wat ik na dit verhaal aan jullie wil zeggen, is dat is ook wel weet dat het voor een medewerker nog veel fijner is als mensen "normaal" doen; ze heeft het druk genoeg.
Maar als je iets hebt (of het nou is dat je blind bent, autistisch, getraumatiseerd of in een rolstoel zit), dan is dat helaas iets waar je in de communicatie met school niet omheen kan. Je kan wel oordelen dat iemand met autisme die onhandig afstemt, een belachelijke overbelasting is van het schoolsysteem, maar hoe moet je het anders doen? Een blinde ouder kan je ook niet negeren en zeggen dat ze gewoon de brieven van school moeten lezen die in de tassen worden meegegeven, en een oude in een rolstoel is inderdaad wat meer gedoe als er een voorstelling van de kinderen is waarbij ouders mogen komen kijken.
Ik heb op deze school echt heel uiteenlopende dingen meegemaakt, en zelfs nu, naast onze aardige ervaring, heb ik weer dingen gehoord van andere ouders die droevig zijn. Dus het is altijd spannend of je wel terecht kan met dingen waar je feitelijk niet omheen kan.
Dus als er ouders zijn die hier ook mee worstelen, dan hoop ik dat ze dat willen blijven delen. Ik kan er nog een boel van opsteken (ook als zoon naar het VO gaat). Van anderen hoop ik dat ze wat minder fel oordelen; je weet zelf heus ook wel dat je altijd extra tijd kost. En je PROBEERT dat ook te ondervangen waar mogelijk. Ik vond het de eerste weken in deze klas erg lastig om de opening te vinden waar ik op af kon stemmen. Ik denk/hoop dat die er nu wel gekomen is, en ik dus ook beter passend kan reageren, waardoor het allemaal weer "kleiner" kan blijven. Ik vind het nog spannend om de wissel van het CJG te doen straks; de vorige medewerker was soms echt heel hard nodig, en ik weet nog niet of de opvolger hetzelfde kan leveren.
En verder, blablabla, de school is er voor je zoon met autisme, niet voor jou. Je schrijft in een eerdere post dat hij het goed doet en geen extra begeleiding nodig heeft. Laat het los.
woensdag 30 september 2020 om 12:14
Beste TO, het is al heel vaak geschreven, maar als jullie de uitgaven voor het hotel optimaal benut hadden willen zien, hadden jullie zelf ook concretere afspraken moeten maken.
Je beschrijft zelf al hoe andere ouders dit dus wel hadden gedaan, zoals de ouder die haar kind met de auto kwam halen.
Maar goed, dit is nu allemaal mosterd.
Gelukkig kan je zoon toch terugkijken op een leuke ervaring.
En nog even dit: ik ben geen pedagoog of leerkracht en ik ken jou en jouw zoon geenszins.. maar echt, ik krijg een drukkend en benauwend gevoel van hoe je over je kind en zijn belevingen schrijft.. zo verstikkend.
Projecteer jij niet heel veel stress en angst op hem??
Je beschrijft zelf al hoe andere ouders dit dus wel hadden gedaan, zoals de ouder die haar kind met de auto kwam halen.
Maar goed, dit is nu allemaal mosterd.
Gelukkig kan je zoon toch terugkijken op een leuke ervaring.
En nog even dit: ik ben geen pedagoog of leerkracht en ik ken jou en jouw zoon geenszins.. maar echt, ik krijg een drukkend en benauwend gevoel van hoe je over je kind en zijn belevingen schrijft.. zo verstikkend.
Projecteer jij niet heel veel stress en angst op hem??
woensdag 30 september 2020 om 12:15
Ja dat is wel zo, maar de grootste problemen waar ik tegenaan loop, komen van een hele jeugd geprogrammeerd worden binnen een narcistisch patroon, met alle onrealistische eisen, gevoel voor grote dreiging als je niet binnen de bepaalde paden blijft, en en onredelijke verwachtingen over wat je "zou moeten weten" en waar je allemaal op zou moeten anticiperen (omdat anders alles JOUW SCHULD is).MacarenaFerreiro schreef: ↑30-09-2020 11:54Jazeker wel, juist degenen met autisme en dan voornamelijk vrouwen zijn door hun autisme getraind in het letten op kleine signalen en boodschappen.
Als autist ben je OOK stressgevoelig, maar het idee dat ik van iedereen moet begrijpen wat ze van me willen, en dat moet oplossen, is vooral de narcistische bagage. En daarmee kan je het dus nooit goed doen. Want je weet niet alles van iedereen. Maar soms geeft dat me erg veel paniek omdat ik bang ben voor repercussies, tot ik snap welk patroon er weer opspeelt en ik het na een paar tranen los laat, en echt begrijp dat dat een onrealistische instinker was.
Ik heb mijn diagnose van ASS pas een jaar of 9 geleden gekregen, maar het besef hoe raar ik denk dat de wereld in elkaar zit is van nog een jaar of 4 later; toen de hele dikke burn-out een beetje afzakten na een enorm arbeidsconflict rondom mijn uitval. En ik zag dat waarom dat arbeidsconflict voor mij zo'n enorme (PTTS) impact had gehad, was dat het een echo was van vroeger. Ik werd niet geloofd, er werden allerlei beschuldigingen geuit waarvan ik het tegendeel maar niet kon bewijzen (tot na een second opinion 2 jaar later), mijn gevoel en rapportage hoe het met me ging werd door niemand serieus genomen en ik mocht niet voor mezelf opkomen (er werd bij iedere stuiptrekking uit wanhoop verder gebouwd aan een dossier dat tot mijn ontslag zou moeten leiden). Zelfs mijn psycholoog zag de verwantschap pas nadat ik het haar heb uitgelegd; had ze gemist... Er was al zoveel qua werkstress en diagnose ASS dat alles steeds daarnaartoe herleid werd.
woensdag 30 september 2020 om 12:17
Het klinkt nogal alsof jij vooral degene bent die hulp kan gebruiken. En waar het probleem ligt. Je projecteert jouw ervaringen, jouw verleden en jouw zorgen en angsten op je zoon.blijmetmij schreef: ↑30-09-2020 12:15Ja dat is wel zo, maar de grootste problemen waar ik tegenaan loop, komen van een hele jeugd geprogrammeerd worden binnen een narcistisch patroon, met alle onrealistische eisen, gevoel voor grote dreiging als je niet binnen de bepaalde paden blijft, en en onredelijke verwachtingen over wat je "zou moeten weten" en waar je allemaal op zou moeten anticiperen (omdat anders alles JOUW SCHULD is).
Als autist ben je OOK stressgevoelig, maar het idee dat ik van iedereen moet begrijpen wat ze van me willen, en dat moet oplossen, is vooral de narcistische bagage. En daarmee kan je het dus nooit goed doen. Want je weet niet alles van iedereen. Maar soms geeft dat me erg veel paniek omdat ik bang ben voor repercussies, tot ik snap welk patroon er weer opspeelt en ik het na een paar tranen los laat, en echt begrijp dat dat een onrealistische instinker was.
Ik heb mijn diagnose van ASS pas een jaar of 9 geleden gekregen, maar het besef hoe raar ik denk dat de wereld in elkaar zit is van nog een jaar of 4 later; toen de hele dikke burn-out een beetje afzakten na een enorm arbeidsconflict rondom mijn uitval. En ik zag dat waarom dat arbeidsconflict voor mij zo'n enorme (PTTS) impact had gehad, was dat het een echo was van vroeger. Ik werd niet geloofd, er werden allerlei beschuldigingen geuit waarvan ik het tegendeel maar niet kon bewijzen (tot na een second opinion 2 jaar later), mijn gevoel en rapportage hoe het met me ging werd door niemand serieus genomen en ik mocht niet voor mezelf opkomen (er werd bij iedere stuiptrekking uit wanhoop verder gebouwd aan een dossier dat tot mijn ontslag zou moeten leiden). Zelfs mijn psycholoog zag de verwantschap pas nadat ik het haar heb uitgelegd; had ze gemist... Er was al zoveel qua werkstress en diagnose ASS dat alles steeds daarnaartoe herleid werd.
woensdag 30 september 2020 om 12:19
Helemaal mee eens. Niet eerlijk om dit bij school / je kind neer te leggen.PietjeBello schreef: ↑30-09-2020 12:17Het klinkt nogal alsof jij vooral degene bent die hulp kan gebruiken. En waar het probleem ligt. Je projecteert jouw ervaringen, jouw verleden en jouw zorgen en angsten op je zoon.
woensdag 30 september 2020 om 12:30
Ik ben bekend met mijn valkuilen, en ik negeer die niet.
Dat betekent niet dat mijn zoon verder geen ASS diagnose heeft, geen ADD medicatie gebruikt, en geen paniekaanval had over zijn nachtmerries. Het kan naast elkaar bestaan. Het kan elkaar helaas ook beïnvloeden, en daarom vind ik het altijd fijn als het CJG met ons meekijkt; ik wil mijn zoon niet belasten met mijn bagage.
Dus je moet ook gewoon over praktische dingen met school overleggen.
Dat kamp was een eenmalig ding, dat gewoon erg geknald is omdat het aan het begin van een nieuw schooljaar kwam, wat met de wissel van allerlei gezichten best wat extra spanning geeft. Als ik eerlijk ben over mijn bagage, betekent het niet dat dat ineens de oorzaak is van alles...
Dat betekent niet dat mijn zoon verder geen ASS diagnose heeft, geen ADD medicatie gebruikt, en geen paniekaanval had over zijn nachtmerries. Het kan naast elkaar bestaan. Het kan elkaar helaas ook beïnvloeden, en daarom vind ik het altijd fijn als het CJG met ons meekijkt; ik wil mijn zoon niet belasten met mijn bagage.
Dus je moet ook gewoon over praktische dingen met school overleggen.
Dat kamp was een eenmalig ding, dat gewoon erg geknald is omdat het aan het begin van een nieuw schooljaar kwam, wat met de wissel van allerlei gezichten best wat extra spanning geeft. Als ik eerlijk ben over mijn bagage, betekent het niet dat dat ineens de oorzaak is van alles...
woensdag 30 september 2020 om 12:37
Niemand zegt dat het de oorzaak is van “alles”. Maar feit is wel dat je meerdere topics opent met ellendig lange verhalen waarin doorschemert dat je gelijk wilt hebben, dat je zoon een bijzonder kind is en iedereen hem bijzonder moet behandelen. Logisch, want het is jouw kind, maar je kunt hem niet heel z’n leven op handen blijven dragen. Je kunt niet met iedereen gaan overleggen over een goede aanpak. En je excuus met dat je het daarom nu op deze manier doet (om hem voor te bereiden op de toekomst) gaat niet op. Dat bereik je niet door overal je haaien tanden in te zetten en mensen jouw ellendig lange “ervaringsdeskundige” verhalen op te dringen. Over 1 of 2 jaar zal hij het ook gewoon moeten doen met soms wel 8 verschillende docenten op een dag, 8 verschillende lokalen etc.blijmetmij schreef: ↑30-09-2020 12:30Ik ben bekend met mijn valkuilen, en ik negeer die niet.
Dat betekent niet dat mijn zoon verder geen ASS diagnose heeft, geen ADD medicatie gebruikt, en geen paniekaanval had over zijn nachtmerries. Het kan naast elkaar bestaan. Het kan elkaar helaas ook beïnvloeden, en daarom vind ik het altijd fijn als het CJG met ons meekijkt; ik wil mijn zoon niet belasten met mijn bagage.
Dus je moet ook gewoon over praktische dingen met school overleggen.
Dat kamp was een eenmalig ding, dat gewoon erg geknald is omdat het aan het begin van een nieuw schooljaar kwam, wat met de wissel van allerlei gezichten best wat extra spanning geeft. Als ik eerlijk ben over mijn bagage, betekent het niet dat dat ineens de oorzaak is van alles...
Je kunt ook gewoon vertrouwen hebben in professionals. Docenten zijn niet achterlijk. Zij gaan met een heel scala aan diverse stoornissen, ziekten etc om in zo’n klas. Jouw manier is niet altijd de beste. Laat het los.
woensdag 30 september 2020 om 12:41
En als ik dit zo lees, dan valt dat allemaal reuze mee:PietjeBello schreef: ↑30-09-2020 12:37Niemand zegt dat het de oorzaak is van “alles”. Maar feit is wel dat je meerdere topics opent met ellendig lange verhalen waarin doorschemert dat je gelijk wilt hebben, dat je zoon een bijzonder kind is en iedereen hem bijzonder moet behandelen. Logisch, want het is jouw kind, maar je kunt hem niet heel z’n leven op handen blijven dragen. Je kunt niet met iedereen gaan overleggen over een goede aanpak. En je excuus met dat je het daarom nu op deze manier doet (om hem voor te bereiden op de toekomst) gaat niet op. Dat bereik je niet door overal je haaien tanden in te zetten en mensen jouw ellendig lange “ervaringsdeskundige” verhalen op te dringen. Over 1 of 2 jaar zal hij het ook gewoon moeten doen met soms wel 8 verschillende docenten op een dag, 8 verschillende lokalen etc.
Je kunt ook gewoon vertrouwen hebben in professionals. Docenten zijn niet achterlijk. Zij gaan met een heel scala aan diverse stoornissen, ziekten etc om in zo’n klas. Jouw manier is niet altijd de beste. Laat het los.
Mijn zoon hoeft ook echt niet naar het speciaal onderwijs; hij doet het qua lesstof dus prima, en hij komt gewoon mee in de klas zonder dat hij speciale begeleiding nodig heeft. Hij heeft pluswerk voor rekenen, en bleek nu ook voor lezen speciaal extra stof te krijgen. Wat ontzettend grappig is: normaal zijn er 2-3 kinderen per klas die dat krijgen, en nu heeft volgens zoon "de hele klas" dit pluswerk voor lezen. Dus hij zit wel op zijn plaats in deze groep; ze hebben allemaal veel aansluiting bij elkaar.
woensdag 30 september 2020 om 12:44
Inderdaad. Wat is nou het probleem? Jij die een probleem creëert of je kind die dus schijnbaar wel zulke grote problemen heeft waardoor hij alleen een zeer speciale, uitgebreide behandeling nodig heeft die alleen moeder kent?Star3 schreef: ↑30-09-2020 12:41En als ik dit zo lees, dan valt dat allemaal reuze mee:
Mijn zoon hoeft ook echt niet naar het speciaal onderwijs; hij doet het qua lesstof dus prima, en hij komt gewoon mee in de klas zonder dat hij speciale begeleiding nodig heeft. Hij heeft pluswerk voor rekenen, en bleek nu ook voor lezen speciaal extra stof te krijgen. Wat ontzettend grappig is: normaal zijn er 2-3 kinderen per klas die dat krijgen, en nu heeft volgens zoon "de hele klas" dit pluswerk voor lezen. Dus hij zit wel op zijn plaats in deze groep; ze hebben allemaal veel aansluiting bij elkaar.
