Kinderen
alle pijlers
Alleenstaande moeder werk dochter ernstig ziek
vrijdag 16 april 2021 om 14:42
Goedendag dames,
(Ik twijfel over welke pijler, werk of kinderen, dus even hier neergezet)
Ik zit met mijn handen in het haar en heb advies nodig. Ik weet niet meer wat ik moet doen en ben mentaal helemaal opgebrand. Ik ben alleenstaande moeder en heb 2 kinderen, nu 12 en 10 jaar. Mijn oudste, een meisje van 12 jaar, blijkt sinds een paar maanden complexe psychische problematiek te hebben. Ze word intussen behandeld met therapie, heeft consulten met een psychiater en is onder controle bij een kinderarts. Verder is er hulpverlening opgestart voor de rest van het gezin, dus mijzelf, mijn zoontje van 10 (broertje) en mijn ex-man. Tot dusver krijgt mijn dochter en de rest dus hele goede hulp en zorg. Echter loop ik tegen een groot probleem aan. Ik heb geen partner of directe familie om ergens mee te helpen, ik werk nu 32 uur per week, verdeeld over 4 of 5 dagen. Alle afspraken voor haar zijn altijd overdag onder kantoortijd, einde van de middag is vaak moeilijk en de artsen en specialisten willen ook niet erg meewerken met schuiven of mij tegemoet komen. Daardoor ben ik de laatste maanden vaak afwezig geweest omdat ik mijn dochter niet alleen thuis kon laten, omdat het zo slecht gaat. Mijn kortdurend zorgverlof is op, mijn vakantiedagen ook bijna inmiddels, ik sta op het punt om mijn zomervakantie te moeten intrekken zodat ik die uren ook kan gebruiken. Mijn ex heeft de kinderen de helft van de week en gaat soms op zijn dagen met onze dochter naar een afspraak, maar 9 van de 10 keer komen ze bij mij terecht. Ook wil mijn dochter vanwege de situatie eigenkijk niet meer naar haar vader, omdat deze weinig begrip toont. Langdurig zorgverlof kan, maar dit is voor mij onbetaald en mijn rekeningen lopen wel gewoon door. Mijn ex heeft te kennen gegeven dat als onze dochter voorlopig bij mij wil wonen, hij dit accepteert maar hij is niet bereid dan toch een deel van de afspraken voor zijn rekening te nemen. Ik moet het dan maar zelf uitzoeken, daar komt het op neer. En anders moet ik maar ontslag nemen en bijstand aanvragen, ik heb immers een huurwoning en hij een koopwoning is zijn argument. Mijn werkgever is op zich welwillend, maar zit aan regels en wetten gebonden. Ik heb al andere werktijden gekregen, heel veel (onverwacht en op korte termijn) verlof, maar de rek lijkt eruit. Ik krijg volgende maand een nieuwe manager die ik niet ken, en er komt later dit jaar een reorganisatie aan in het bedrijf. Ik ben totaal wanhopig inmiddels. Ik zou moeten kunnen denken, kind gaat voor werk, wat ook echt zo is. En wat dan? En wat doe ik als dochter weer aan de betere hand is en ik ben werkloos? Ik ben in de afgelopen jaren in deze functie gegroeid, zonder de goede diploma’s, ik zal nooit meer zomaar aan een baan als deze komen met dit loon. Ik voel me totaal machteloos en vastzitten in de situatie. Mijn ex laat me keihard vallen nu ons kind zo ziek is, gaat door met zijn leven en het mijne is een totale chaos geworden. Ik heb geen netwerk, geen lieve oma’s of tantes die een keer met haar naar een afspraak kunnen gaan. Als de artsen het hebben over een eventuele opname in het ziekenhuis voor dochter word ik helemaal misselijk van de zorgen en hoe alles dan verder moet. Ik wil er voor mijn dochter zijn, het liefst natuurlijk 24/7, maar ik wil ook mijn baan niet kwijt. Help!
(Ik twijfel over welke pijler, werk of kinderen, dus even hier neergezet)
Ik zit met mijn handen in het haar en heb advies nodig. Ik weet niet meer wat ik moet doen en ben mentaal helemaal opgebrand. Ik ben alleenstaande moeder en heb 2 kinderen, nu 12 en 10 jaar. Mijn oudste, een meisje van 12 jaar, blijkt sinds een paar maanden complexe psychische problematiek te hebben. Ze word intussen behandeld met therapie, heeft consulten met een psychiater en is onder controle bij een kinderarts. Verder is er hulpverlening opgestart voor de rest van het gezin, dus mijzelf, mijn zoontje van 10 (broertje) en mijn ex-man. Tot dusver krijgt mijn dochter en de rest dus hele goede hulp en zorg. Echter loop ik tegen een groot probleem aan. Ik heb geen partner of directe familie om ergens mee te helpen, ik werk nu 32 uur per week, verdeeld over 4 of 5 dagen. Alle afspraken voor haar zijn altijd overdag onder kantoortijd, einde van de middag is vaak moeilijk en de artsen en specialisten willen ook niet erg meewerken met schuiven of mij tegemoet komen. Daardoor ben ik de laatste maanden vaak afwezig geweest omdat ik mijn dochter niet alleen thuis kon laten, omdat het zo slecht gaat. Mijn kortdurend zorgverlof is op, mijn vakantiedagen ook bijna inmiddels, ik sta op het punt om mijn zomervakantie te moeten intrekken zodat ik die uren ook kan gebruiken. Mijn ex heeft de kinderen de helft van de week en gaat soms op zijn dagen met onze dochter naar een afspraak, maar 9 van de 10 keer komen ze bij mij terecht. Ook wil mijn dochter vanwege de situatie eigenkijk niet meer naar haar vader, omdat deze weinig begrip toont. Langdurig zorgverlof kan, maar dit is voor mij onbetaald en mijn rekeningen lopen wel gewoon door. Mijn ex heeft te kennen gegeven dat als onze dochter voorlopig bij mij wil wonen, hij dit accepteert maar hij is niet bereid dan toch een deel van de afspraken voor zijn rekening te nemen. Ik moet het dan maar zelf uitzoeken, daar komt het op neer. En anders moet ik maar ontslag nemen en bijstand aanvragen, ik heb immers een huurwoning en hij een koopwoning is zijn argument. Mijn werkgever is op zich welwillend, maar zit aan regels en wetten gebonden. Ik heb al andere werktijden gekregen, heel veel (onverwacht en op korte termijn) verlof, maar de rek lijkt eruit. Ik krijg volgende maand een nieuwe manager die ik niet ken, en er komt later dit jaar een reorganisatie aan in het bedrijf. Ik ben totaal wanhopig inmiddels. Ik zou moeten kunnen denken, kind gaat voor werk, wat ook echt zo is. En wat dan? En wat doe ik als dochter weer aan de betere hand is en ik ben werkloos? Ik ben in de afgelopen jaren in deze functie gegroeid, zonder de goede diploma’s, ik zal nooit meer zomaar aan een baan als deze komen met dit loon. Ik voel me totaal machteloos en vastzitten in de situatie. Mijn ex laat me keihard vallen nu ons kind zo ziek is, gaat door met zijn leven en het mijne is een totale chaos geworden. Ik heb geen netwerk, geen lieve oma’s of tantes die een keer met haar naar een afspraak kunnen gaan. Als de artsen het hebben over een eventuele opname in het ziekenhuis voor dochter word ik helemaal misselijk van de zorgen en hoe alles dan verder moet. Ik wil er voor mijn dochter zijn, het liefst natuurlijk 24/7, maar ik wil ook mijn baan niet kwijt. Help!
zaterdag 17 april 2021 om 17:28
Mijn insteek ook. Daarnaast was het ook om te laten zien dat er misschien veel meer mensen willen helpen dan dat je nu denkt. Misschien niet met naar het ziekenhuis of therapeuten gaan, maar een keer niet koken, geen boodschappen doen of mensen die iets ondernemen met je zoon; dat kan je net even lucht geven. Dan is een vreemde van het Viva forum ongetwijfeld een brug te ver, maar geeft wel een idee hoe graag mensen er voor je willen zijn.
zaterdag 17 april 2021 om 19:54
zaterdag 17 april 2021 om 19:58
Mijn gedachte is trouwens:
De behandeling van uw dochter is belangrijker dan uw carrière.
Probeer met uw werkgever afspraken te maken over minder werken of onbetaald verlof o.i.d.
En ga dan de vader om alimentatie vragen.
Hij besteedt minder tijd aan zijn dochter dan u, en daardoor kan hij meer geld verdienen.
Ik weet niet of u recht op bijstand heeft als u stopt met werken.
(normaal gesproken niet, maar dit is een bijzondere situatie).
De behandeling van uw dochter is belangrijker dan uw carrière.
Probeer met uw werkgever afspraken te maken over minder werken of onbetaald verlof o.i.d.
En ga dan de vader om alimentatie vragen.
Hij besteedt minder tijd aan zijn dochter dan u, en daardoor kan hij meer geld verdienen.
Ik weet niet of u recht op bijstand heeft als u stopt met werken.
(normaal gesproken niet, maar dit is een bijzondere situatie).
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
zondag 18 april 2021 om 10:22
Wat bedoel je hiermee? Dagopname of interne opname zijn helemaal geen fase. Veel behandelingen van eetstoornissen gebeuren ambulant, 2 hele dagen per week, vijf dagen per week en dan thuis slapen of volledig intern. Je krijgt dan verschillende soorten therapie naast elkaar. Individueel met een psycholoog, psychiater en de begeleider van je groep, plus groepstherapie in verschillende vormen. (kinder)arts is ook betrokken. Groot voordeel is dat je dan dus niet meer met tig behandelaars zit, evenveel afspraken en mensen die langs elkaar heenpraten. Maar een team van professionals die met elkaar overleggen. Het is heel ongebruikelijk bij anorexia om zo individueel te behandelen en ook heel onhandig voor jullie allebei. Waarom is een dergelijke vorm nog niet ter sprake gekomen? Is haar gewicht daar te laag voor?moetditnou schreef: ↑16-04-2021 21:42Ken ik niet, maar in die fase van behandeling zijn we nog niet aangekomen, groepstherapie en dergelijke. Ze zijn nu nog individueel met haar bezig
zondag 18 april 2021 om 10:24
Hoe staat je dochter zelf trouwens in haar ziekte? Ziet ze in dat ze een heel groot probleem heeft? Wil ze beter worden? Ik heb ook anorexia gehad, vanaf mijn twaalfde. Helaas is het zo dat je doorgaans écht op de bodem moet zitten en er heel graag vanaf moet willen om het te doen slagen. Het is een rotziekte. Maar beter worden kan wel. Ik ben er zelf grotendeels vanaf (klein stukje zal altijd blijven maar ik ben gezond en verwacht nooit meer terug te vallen).
zondag 18 april 2021 om 11:44
Opname is sowieso een trauma.spuit_111 schreef: ↑18-04-2021 10:22Wat bedoel je hiermee? Dagopname of interne opname zijn helemaal geen fase. Veel behandelingen van eetstoornissen gebeuren ambulant, 2 hele dagen per week, vijf dagen per week en dan thuis slapen of volledig intern. Je krijgt dan verschillende soorten therapie naast elkaar. Individueel met een psycholoog, psychiater en de begeleider van je groep, plus groepstherapie in verschillende vormen. (kinder)arts is ook betrokken. Groot voordeel is dat je dan dus niet meer met tig behandelaars zit, evenveel afspraken en mensen die langs elkaar heenpraten. Maar een team van professionals die met elkaar overleggen. Het is heel ongebruikelijk bij anorexia om zo individueel te behandelen en ook heel onhandig voor jullie allebei. Waarom is een dergelijke vorm nog niet ter sprake gekomen? Is haar gewicht daar te laag voor?
zondag 18 april 2021 om 11:53
Ik deel mening en ervaring met Spuit_111.
Zoek hulp waarbij het totaalplaatje aan bod komt. Anorexia is niet enkel het niet willen of niet kunnen eten. Er is heel veel meer aan de hand.
Ik stond zelf op het punt van een opname (intern 24/7). Heb dit nav de zorg voor kind (therapeut sprak met mij af ihkv hechting moeder-kind te starten met behandeling op andere wijze) weten om te buigen naar dagbehandeling.
Ik begaf me hier temidden van anderen die wel de interne/ opname weg volgden. Alles kwam aan bod. Als ik zeg alles, bedoel ik ook echt alles.
Psychologische ondersteuning, groepssessies, maaltijdcoaching, psychomotorische therapie, sporten, exposure, systeembehadering, cognitieve therapie, gewichtsmeting, lichamelijke onderzoeken. Al met al flink aanpoten. En voordat ik stappen voorwaarts maakte holde ik eerst hard achteruit.
Ik moest wekelijks aantoonbaar zwaarder worden, verschrikkelijk! Sta je dan, als anorexiapatiënt, op die weegschaal en moet je verantwoorden waarom je bent afgevallen of niet voldoende zwaarder bent geworden.
Of de foto’s in je ondergoed. Het zwemmen in bikini. De blikken op je gericht wanneer je je boterham zo dun mogelijk smeert of de jus van je aardappelen schraapt met een gezicht vol walging, wanneer je de eetlijst van de diëtiste moet volgen. De kwetsbaarheid die je voelt wanneer je je letterlijk en figuurlijk bloot geeft aan je therapeut en je lotgenoten. De uitdagingen die je jezelf moet stellen bovenop de reeds gangbare onderdelen van de therapie.
Maar....ik kan nu met volle overtuiging zeggen dat het fijn was dat er meer waren zoals ik. Dat ik niet de enige was. De herkenning, de erkenning, hetzelfde gevecht. Het voelde als thuis komen!
De onderzoeken vonden plaats op dezelfde locatie als de rest. In een pauze liet ik bijvoorbeeld bloed prikken (hoewel mijn aderwanden zo goed als weg en onvindbaar bleken nav uitdroging), foto’s liet ik maken na gesprek therapeut om er nadien over te kunnen praten met de andere patiënten. Ik hoefde niet alleen rond te blijven lopen met mijn indrukken, zorgen en onzekerheden.
Het geheel zat zo in elkaar verweven waardoor elke behandelaar en therapeut nav interdisciplinaire overleggen op de hoogte was van alles. Wanneer in het ene onderdeel van therapie iets gebeurde, wist men in het aansluitende onderdeel van therapie reeds wat er aan de hand was en werd daarop ingespeeld.
Ik ben dolgelukkig dat ik de kans kreeg en nam (ja, de kans kreeg daar er enorme wachtlijsten waren en bij onvoldoende motivatie en inzet mocht je vertrekken).
Ik gun iedereen die dit meemaakt dat hij of zij hulp aanvaart en die ook krijgt.
Voor jou TO: ik ben een volwassen vrouw. Jouw dochter is een kind. In de therapie zoals ik beschrijf zul jij ook worden betrokken. En broertje wellicht ook, hoewel afhankelijk van zijn leeftijd. Wanneer vader het toelaat hij ook. Jullie zijn dochters systeem, jullie horen bij die therapie.
Hoewel het eerste belang voor de therapeuten dochters gezondheid is.
Ook met jullie kan rekening worden gehouden, voor jou zou dit dus ook heel goed zijn.
Zoek hulp waarbij het totaalplaatje aan bod komt. Anorexia is niet enkel het niet willen of niet kunnen eten. Er is heel veel meer aan de hand.
Ik stond zelf op het punt van een opname (intern 24/7). Heb dit nav de zorg voor kind (therapeut sprak met mij af ihkv hechting moeder-kind te starten met behandeling op andere wijze) weten om te buigen naar dagbehandeling.
Ik begaf me hier temidden van anderen die wel de interne/ opname weg volgden. Alles kwam aan bod. Als ik zeg alles, bedoel ik ook echt alles.
Psychologische ondersteuning, groepssessies, maaltijdcoaching, psychomotorische therapie, sporten, exposure, systeembehadering, cognitieve therapie, gewichtsmeting, lichamelijke onderzoeken. Al met al flink aanpoten. En voordat ik stappen voorwaarts maakte holde ik eerst hard achteruit.
Ik moest wekelijks aantoonbaar zwaarder worden, verschrikkelijk! Sta je dan, als anorexiapatiënt, op die weegschaal en moet je verantwoorden waarom je bent afgevallen of niet voldoende zwaarder bent geworden.
Of de foto’s in je ondergoed. Het zwemmen in bikini. De blikken op je gericht wanneer je je boterham zo dun mogelijk smeert of de jus van je aardappelen schraapt met een gezicht vol walging, wanneer je de eetlijst van de diëtiste moet volgen. De kwetsbaarheid die je voelt wanneer je je letterlijk en figuurlijk bloot geeft aan je therapeut en je lotgenoten. De uitdagingen die je jezelf moet stellen bovenop de reeds gangbare onderdelen van de therapie.
Maar....ik kan nu met volle overtuiging zeggen dat het fijn was dat er meer waren zoals ik. Dat ik niet de enige was. De herkenning, de erkenning, hetzelfde gevecht. Het voelde als thuis komen!
De onderzoeken vonden plaats op dezelfde locatie als de rest. In een pauze liet ik bijvoorbeeld bloed prikken (hoewel mijn aderwanden zo goed als weg en onvindbaar bleken nav uitdroging), foto’s liet ik maken na gesprek therapeut om er nadien over te kunnen praten met de andere patiënten. Ik hoefde niet alleen rond te blijven lopen met mijn indrukken, zorgen en onzekerheden.
Het geheel zat zo in elkaar verweven waardoor elke behandelaar en therapeut nav interdisciplinaire overleggen op de hoogte was van alles. Wanneer in het ene onderdeel van therapie iets gebeurde, wist men in het aansluitende onderdeel van therapie reeds wat er aan de hand was en werd daarop ingespeeld.
Ik ben dolgelukkig dat ik de kans kreeg en nam (ja, de kans kreeg daar er enorme wachtlijsten waren en bij onvoldoende motivatie en inzet mocht je vertrekken).
Ik gun iedereen die dit meemaakt dat hij of zij hulp aanvaart en die ook krijgt.
Voor jou TO: ik ben een volwassen vrouw. Jouw dochter is een kind. In de therapie zoals ik beschrijf zul jij ook worden betrokken. En broertje wellicht ook, hoewel afhankelijk van zijn leeftijd. Wanneer vader het toelaat hij ook. Jullie zijn dochters systeem, jullie horen bij die therapie.
Hoewel het eerste belang voor de therapeuten dochters gezondheid is.
Ook met jullie kan rekening worden gehouden, voor jou zou dit dus ook heel goed zijn.
anoniem_63b6a03408332 wijzigde dit bericht op 19-04-2021 19:25
0.16% gewijzigd
zondag 18 april 2021 om 11:57
Zo'n dagbehandeling is geen opname en ook echt niet traumatisch, dat is juist nogal soft (als in: je wordt nergens toe gedwongen en ziet ook geen heel nare dingen gebeuren bij anderen)
Klinische opname (24/7) heb ik wel als heel heftig ervaren.
zondag 18 april 2021 om 12:15
Ze heeft het ook over interne opname.
zondag 18 april 2021 om 13:56
OOK ja, en het is niet sowieso een trauma. Mij heeft het erg geholpen. Verder legt Ttroeteltje erg goed uit hun zo'n dagbehandeling eruit ziet bij eetstoornissen. Het betekent dat TO en haar dochter niet meer naar allerlei hulpverleners met eigen planningen hoeven. En dat dochter veel hulp krijgt. Anorexia is de meest dodelijke psychische stoornis, goede hulp is letterlijk van levensbelang.
zondag 18 april 2021 om 14:38
Voor kinderen is het sowieso een trauma. Lees de onderzoeken maar. Ik zou dat dus nooit zomaar even doen. Zeker niet als behandelaars anders adviseren.spuit_111 schreef: ↑18-04-2021 13:56OOK ja, en het is niet sowieso een trauma. Mij heeft het erg geholpen. Verder legt Ttroeteltje erg goed uit hun zo'n dagbehandeling eruit ziet bij eetstoornissen. Het betekent dat TO en haar dochter niet meer naar allerlei hulpverleners met eigen planningen hoeven. En dat dochter veel hulp krijgt. Anorexia is de meest dodelijke psychische stoornis, goede hulp is letterlijk van levensbelang.
zondag 18 april 2021 om 14:57
Voor anorexia-patiënt en hun naasten is het pas echt een trauma wanneer ze het loodje leggen.
Zoals Spuit_111 terecht zegt: Anorexia is de dodelijkste Psychische Stoornis en de juiste hulp is letterlijk van levensbelang.
Wanneer een opname noodzaak is pak dat dan, ondanks verdriet en angst en tegenwerking, aan.
Ik heb een jonge vrouw ontmoet die nav een rechterlijk bevel onder dwang werd opgenomen. Ze was een gevaar voor zichzelf en zonder opname zou ze hoe dan ook nu niet meer leven.
Ik heb ook jonge vrouwen ontmoet die ten tijde van de opname bang, boos, verdrietig en absoluut niet anti-Anorexia waren. Vergis je niet. Anorexia heeft grip op je en is behalve je grootste vijand ook je beste vriendin. Mevrouw Anorexia schreeuwt om het hardst naar haar te luisteren en haar vooral haar zin te geven. Pas wanneer de persoon zelf wat meer grip krijgt en tegengas kan geven krijgt mevrouw anorexia minder podium voor haar visie. En dan is met vallen en opstaan genezing mogelijk.
Meestal dus begint dat hele proces met tegenzin, tegenwerking, tegenstribbelen. Anorexia maakt iemand heel goed in liegen, bedriegen en omzeilen. Maar dat is de ziekte, niet de persoon.
Mevrouw Anorexia zal dan ook ten alle tijden roepen dat opname de hel is. Mevrouw Anorexia zal nooit en te nimmer een opname, of welke vorm van hulp dan ook, omarmen. Zij wil juist dat de persoon elke vorm van hulp weigert, uitstelt of afkapt. En om haar doel te bereiken hanteert ze uiterst heftige middelen.
Ik heb het bewust over mevrouw Anorexia. De persoon en de ziekte zijn vertegenwoordigd in 1 persoon, echter de persoon IS niet de ziekte.
Zoals Spuit_111 terecht zegt: Anorexia is de dodelijkste Psychische Stoornis en de juiste hulp is letterlijk van levensbelang.
Wanneer een opname noodzaak is pak dat dan, ondanks verdriet en angst en tegenwerking, aan.
Ik heb een jonge vrouw ontmoet die nav een rechterlijk bevel onder dwang werd opgenomen. Ze was een gevaar voor zichzelf en zonder opname zou ze hoe dan ook nu niet meer leven.
Ik heb ook jonge vrouwen ontmoet die ten tijde van de opname bang, boos, verdrietig en absoluut niet anti-Anorexia waren. Vergis je niet. Anorexia heeft grip op je en is behalve je grootste vijand ook je beste vriendin. Mevrouw Anorexia schreeuwt om het hardst naar haar te luisteren en haar vooral haar zin te geven. Pas wanneer de persoon zelf wat meer grip krijgt en tegengas kan geven krijgt mevrouw anorexia minder podium voor haar visie. En dan is met vallen en opstaan genezing mogelijk.
Meestal dus begint dat hele proces met tegenzin, tegenwerking, tegenstribbelen. Anorexia maakt iemand heel goed in liegen, bedriegen en omzeilen. Maar dat is de ziekte, niet de persoon.
Mevrouw Anorexia zal dan ook ten alle tijden roepen dat opname de hel is. Mevrouw Anorexia zal nooit en te nimmer een opname, of welke vorm van hulp dan ook, omarmen. Zij wil juist dat de persoon elke vorm van hulp weigert, uitstelt of afkapt. En om haar doel te bereiken hanteert ze uiterst heftige middelen.
Ik heb het bewust over mevrouw Anorexia. De persoon en de ziekte zijn vertegenwoordigd in 1 persoon, echter de persoon IS niet de ziekte.
anoniem_63b6a03408332 wijzigde dit bericht op 18-04-2021 15:02
2.76% gewijzigd
zondag 18 april 2021 om 15:10
Nee. Ik adviseer dan ook niet dat het kind in dagbehandeling moet of opname, omdat individuele therapie niet zou werken.
zondag 18 april 2021 om 15:22
Dat doe ik eveneens niet hoor. Ik adviseer bovenal hulp te aanvaarden.
Er schrijven in dit topic mensen mee die bepaalde vormen van hulp bij voorbaat ongeschikt vinden ivm verschrikkelijk, niet effectief, traumatisch etc. Las zelfs ergens de vergelijking met dagbesteding waarbij op de ukelele gespeeld werd. Dat is een beeld dat ik wel probeer af te vlakken.
In geval van TO is een vorm van hulp waarbij meer samenspel is tussen diverse zaken en tevens oog voor de complexiteit inplaats van tig afzonderlijke stromingen iets om over na te denken.
Geen idee in hoeverre dat al gebeurd en aan de orde is.
Zie het enkel als meedenken, net zoals jij dat op jouw manier doet.
zondag 18 april 2021 om 17:18
Er is inderdaad nog geen sprake van dagbehandeling of opname in een kliniek. Dochter is ook nog depressief, en daardoor zijn de GGZ behandelaren van mening dat dit meer schade toe zal brengen dan helpen op dit moment. Mocht over een poosje de depressie verminderen maar de anorexia blijven (terwijl de individuele therapie en behandeling doorgaat) dan gaat het behandelteam verder kijken en kan dit altijd nog. Maar voor nu is dus nog geen optie. De enige opname die evt geadviseerd word als de situatie verslechterd is in het ziekenhuis, medisch dus.
zondag 18 april 2021 om 17:23
En daar maak ik me eerlijk gezegd meer zorgen om dan opname in een kliniek. Een kliniek heeft een dagprogramma met intensieve begeleiding en dergelijke, wat mij idd wel eens rust zou kunnen geven overdag doordeweeks. Een ziekenhuis hanteert hele andere regels, terwijl ze daar opgenomen ligt moet ik constant aanwezig zijn voor consulten en dergelijke. Dat is dus geen kwestie van brengen en weer ophalen. Bij een kliniek nemen ze het echt van je over, in een ziekenhuis verwachten ze toch dat je (begrijpelijk) zoveel mogelijk aanwezig bent als je kind word opgenomen. Het is nog niet aan de orde nu, maar misschien komt het wel nog en dit zou de situatie voor mij in elk geval nog gecompliceerder maken
zondag 18 april 2021 om 17:26
Ik adviseer dat ook niet hè. Ik probeerde gewoon mee te denken en vroeg me af of ze dat al hebben overwogen (omdat het ook niet bij elke instelling wordt aangeboden, dus misschien had ze er nog niet van gehoord), omdat ik me kan voorstellen dat het wat verlichting geeft naast de individuele therapie. Maar nu niet geschikt dus.
