Alleenstaande moeder werk dochter ernstig ziek

Goedendag dames,

(Ik twijfel over welke pijler, werk of kinderen, dus even hier neergezet)

Ik zit met mijn handen in het haar en heb advies nodig. Ik weet niet meer wat ik moet doen en ben mentaal helemaal opgebrand. Ik ben alleenstaande moeder en heb 2 kinderen, nu 12 en 10 jaar. Mijn oudste, een meisje van 12 jaar, blijkt sinds een paar maanden complexe psychische problematiek te hebben. Ze word intussen behandeld met therapie, heeft consulten met een psychiater en is onder controle bij een kinderarts. Verder is er hulpverlening opgestart voor de rest van het gezin, dus mijzelf, mijn zoontje van 10 (broertje) en mijn ex-man. Tot dusver krijgt mijn dochter en de rest dus hele goede hulp en zorg. Echter loop ik tegen een groot probleem aan. Ik heb geen partner of directe familie om ergens mee te helpen, ik werk nu 32 uur per week, verdeeld over 4 of 5 dagen. Alle afspraken voor haar zijn altijd overdag onder kantoortijd, einde van de middag is vaak moeilijk en de artsen en specialisten willen ook niet erg meewerken met schuiven of mij tegemoet komen. Daardoor ben ik de laatste maanden vaak afwezig geweest omdat ik mijn dochter niet alleen thuis kon laten, omdat het zo slecht gaat. Mijn kortdurend zorgverlof is op, mijn vakantiedagen ook bijna inmiddels, ik sta op het punt om mijn zomervakantie te moeten intrekken zodat ik die uren ook kan gebruiken. Mijn ex heeft de kinderen de helft van de week en gaat soms op zijn dagen met onze dochter naar een afspraak, maar 9 van de 10 keer komen ze bij mij terecht. Ook wil mijn dochter vanwege de situatie eigenkijk niet meer naar haar vader, omdat deze weinig begrip toont. Langdurig zorgverlof kan, maar dit is voor mij onbetaald en mijn rekeningen lopen wel gewoon door. Mijn ex heeft te kennen gegeven dat als onze dochter voorlopig bij mij wil wonen, hij dit accepteert maar hij is niet bereid dan toch een deel van de afspraken voor zijn rekening te nemen. Ik moet het dan maar zelf uitzoeken, daar komt het op neer. En anders moet ik maar ontslag nemen en bijstand aanvragen, ik heb immers een huurwoning en hij een koopwoning is zijn argument. Mijn werkgever is op zich welwillend, maar zit aan regels en wetten gebonden. Ik heb al andere werktijden gekregen, heel veel (onverwacht en op korte termijn) verlof, maar de rek lijkt eruit. Ik krijg volgende maand een nieuwe manager die ik niet ken, en er komt later dit jaar een reorganisatie aan in het bedrijf. Ik ben totaal wanhopig inmiddels. Ik zou moeten kunnen denken, kind gaat voor werk, wat ook echt zo is. En wat dan? En wat doe ik als dochter weer aan de betere hand is en ik ben werkloos? Ik ben in de afgelopen jaren in deze functie gegroeid, zonder de goede diploma’s, ik zal nooit meer zomaar aan een baan als deze komen met dit loon. Ik voel me totaal machteloos en vastzitten in de situatie. Mijn ex laat me keihard vallen nu ons kind zo ziek is, gaat door met zijn leven en het mijne is een totale chaos geworden. Ik heb geen netwerk, geen lieve oma’s of tantes die een keer met haar naar een afspraak kunnen gaan. Als de artsen het hebben over een eventuele opname in het ziekenhuis voor dochter word ik helemaal misselijk van de zorgen en hoe alles dan verder moet. Ik wil er voor mijn dochter zijn, het liefst natuurlijk 24/7, maar ik wil ook mijn baan niet kwijt. Help!

lilalinda schreef: ↑

16-04-2021 15:10

ik zal we gek-zijn, maar er worden hier aan alle kanten tips aan de hand gedaan, dat TO maar minder moet gaan werken, Hulp moet vragen. Andere werktijden etc.
En jullie zien massaal over het hoofd, dat het meisje een vader heeft??
Laten we TO helpen met hoe ze hem een enorme schop verkoopt, dat hij zijn rol als vader eens normaal in gaat vullen. En vooral niet TO haar leven anders in gaan laten richten, daar gaat ze aan onderdoor!

Ik heb het echt geprobeerd, maar hij lijkt niets te snappen van de problematiek en maakt het daardoor alleen maar erger. Dochter is inmiddels al voor 2e week op rij niet naar haar vader geweest

himalaya schreef: ↑

16-04-2021 15:14

En op maandag een lange dag maken zodat je uren opspaart voor de ziekenhuisbezoeken?

En in het ziekenhuis hebben ze ook bepaalde dagen/uren dat ze patiënten zien of kunnen behandelen, dus ‘er valt niet over te praten’ is niet altijd onwil hè?

Ik zei niet dat het onwil is, maar wel dat ik totaal vastloop en nu moet gaan kiezen voor mijn kind of mijn baan. Ik heb ook nog een huishouden en nog een zoontje om te onderhouden. Zo simpel ligt het allemaal echt niet.

Potpourri schreef: ↑

16-04-2021 15:17

Ik zou ook kijken naar mogelijkheden om 24 uur p.w. te werken ipv 32. Heb je een woning waar je sociale huurtoeslag voor kunt krijgen om die klap enigszins op te vangen?

Wat pijnlijk voor zowel jou als je dochter dat vader jullie zo in de steek laat. Ik ben van mening dat hem dwingen om met je dochter naar het ziekenhuis te gaan waarschijnlijk meer schade doet dan goed. Als het zo'n typische vent is die mentale problemen maar 'gewauwel' vindt of iets dergelijks, versterkt dit alleen maar het schaamtegevoel bij je dochter. Ik kan het weten, want ik heb ook een vader gehad die depressie maar aanstelleritus vond. Die betrek je dan liever helemaal niet bij het behandelplan.

Ik heb naar die mogelijkheid gekeken en ja het zou allemaal net kunnen misschien. Met als vervolg dat ik bijvoorbeeld mijn auto weg moet doen die ik nu nodig heb om overal met dochter naartoe te gaan met zo kort mogelijke reistijd.

Ze heeft trouwens niet alleen een depressie maar primair een eetstoornis, anorexia, en ze is er op het moment heel slecht aan toe

doornroosje9 schreef: ↑

16-04-2021 15:19

Ten eerste, bij haar vader aankloppen!

Ten tweede, afspraken na 15u kunnen wel voor jou? Hoe reageer je als er afspraken voor 15u meegedeeld worden? Ik kan me echt niet voorstellen dat dat niet na 15u kan? Aanvaard je dat 'gewoon' of zeg je 'nee, sorry, het kan alleen na 15u, klaar.'

Ik heb dit al 100 keer herhaald tegen alle hulpverleners en dan word er gewoon gezegd: nee het kan alleen dan, spoed, enzovoort. En dat ik “iets met mijn werk” moet regelen. Ik zie zoveel verschillende behandelaars en hulpverleners dat ik soms wel 3 of 4 afspraken per week heb met haar. Iemand om zelf mee te praten heb ik aangeboden gekregen, maar door, wederom, tijdsgebrek heb ik deze vrouw enkel 1 keer ontmoet

Doreia* schreef: ↑

16-04-2021 15:20

Je kunt dus maandag en dinsdag een heleboel uren draaien. Van de 32 heb je er dan al 18 te pakken bij 9 uur per dag.
De andere 18 uur kun je dan in 6 uur per dag doen. Of je maakt gebruik van de opvang na school, dan kun je nog 4 x 8 uur maken en heb je standaard 1 dag vrij waarin je zoveel mogelijk afspraken plant.

En nogmaals: als je ex niet fysiek mee wil helpen met afspraken en er ZIJN voor zijn kind, dan moet het financieel ter afkoop omdat jij dan ZIJN werk doet.

Dochter gaat intussen helemaal niet meer naar haar vader, sinds 2 weken. Hij trekt z’n handen er volledig vanaf en iemand moet het doen. Dus ik ben de lul. Ik ben financieel bang voor een lang slepend proces dat niks oplevert terwijl ik gewoon een baan heb, die nu dus door een aankomende reorganisatie op de tocht staat.