Kinderen
alle pijlers
Alleenstaande moeder werk dochter ernstig ziek
vrijdag 16 april 2021 om 14:42
Goedendag dames,
(Ik twijfel over welke pijler, werk of kinderen, dus even hier neergezet)
Ik zit met mijn handen in het haar en heb advies nodig. Ik weet niet meer wat ik moet doen en ben mentaal helemaal opgebrand. Ik ben alleenstaande moeder en heb 2 kinderen, nu 12 en 10 jaar. Mijn oudste, een meisje van 12 jaar, blijkt sinds een paar maanden complexe psychische problematiek te hebben. Ze word intussen behandeld met therapie, heeft consulten met een psychiater en is onder controle bij een kinderarts. Verder is er hulpverlening opgestart voor de rest van het gezin, dus mijzelf, mijn zoontje van 10 (broertje) en mijn ex-man. Tot dusver krijgt mijn dochter en de rest dus hele goede hulp en zorg. Echter loop ik tegen een groot probleem aan. Ik heb geen partner of directe familie om ergens mee te helpen, ik werk nu 32 uur per week, verdeeld over 4 of 5 dagen. Alle afspraken voor haar zijn altijd overdag onder kantoortijd, einde van de middag is vaak moeilijk en de artsen en specialisten willen ook niet erg meewerken met schuiven of mij tegemoet komen. Daardoor ben ik de laatste maanden vaak afwezig geweest omdat ik mijn dochter niet alleen thuis kon laten, omdat het zo slecht gaat. Mijn kortdurend zorgverlof is op, mijn vakantiedagen ook bijna inmiddels, ik sta op het punt om mijn zomervakantie te moeten intrekken zodat ik die uren ook kan gebruiken. Mijn ex heeft de kinderen de helft van de week en gaat soms op zijn dagen met onze dochter naar een afspraak, maar 9 van de 10 keer komen ze bij mij terecht. Ook wil mijn dochter vanwege de situatie eigenkijk niet meer naar haar vader, omdat deze weinig begrip toont. Langdurig zorgverlof kan, maar dit is voor mij onbetaald en mijn rekeningen lopen wel gewoon door. Mijn ex heeft te kennen gegeven dat als onze dochter voorlopig bij mij wil wonen, hij dit accepteert maar hij is niet bereid dan toch een deel van de afspraken voor zijn rekening te nemen. Ik moet het dan maar zelf uitzoeken, daar komt het op neer. En anders moet ik maar ontslag nemen en bijstand aanvragen, ik heb immers een huurwoning en hij een koopwoning is zijn argument. Mijn werkgever is op zich welwillend, maar zit aan regels en wetten gebonden. Ik heb al andere werktijden gekregen, heel veel (onverwacht en op korte termijn) verlof, maar de rek lijkt eruit. Ik krijg volgende maand een nieuwe manager die ik niet ken, en er komt later dit jaar een reorganisatie aan in het bedrijf. Ik ben totaal wanhopig inmiddels. Ik zou moeten kunnen denken, kind gaat voor werk, wat ook echt zo is. En wat dan? En wat doe ik als dochter weer aan de betere hand is en ik ben werkloos? Ik ben in de afgelopen jaren in deze functie gegroeid, zonder de goede diploma’s, ik zal nooit meer zomaar aan een baan als deze komen met dit loon. Ik voel me totaal machteloos en vastzitten in de situatie. Mijn ex laat me keihard vallen nu ons kind zo ziek is, gaat door met zijn leven en het mijne is een totale chaos geworden. Ik heb geen netwerk, geen lieve oma’s of tantes die een keer met haar naar een afspraak kunnen gaan. Als de artsen het hebben over een eventuele opname in het ziekenhuis voor dochter word ik helemaal misselijk van de zorgen en hoe alles dan verder moet. Ik wil er voor mijn dochter zijn, het liefst natuurlijk 24/7, maar ik wil ook mijn baan niet kwijt. Help!
(Ik twijfel over welke pijler, werk of kinderen, dus even hier neergezet)
Ik zit met mijn handen in het haar en heb advies nodig. Ik weet niet meer wat ik moet doen en ben mentaal helemaal opgebrand. Ik ben alleenstaande moeder en heb 2 kinderen, nu 12 en 10 jaar. Mijn oudste, een meisje van 12 jaar, blijkt sinds een paar maanden complexe psychische problematiek te hebben. Ze word intussen behandeld met therapie, heeft consulten met een psychiater en is onder controle bij een kinderarts. Verder is er hulpverlening opgestart voor de rest van het gezin, dus mijzelf, mijn zoontje van 10 (broertje) en mijn ex-man. Tot dusver krijgt mijn dochter en de rest dus hele goede hulp en zorg. Echter loop ik tegen een groot probleem aan. Ik heb geen partner of directe familie om ergens mee te helpen, ik werk nu 32 uur per week, verdeeld over 4 of 5 dagen. Alle afspraken voor haar zijn altijd overdag onder kantoortijd, einde van de middag is vaak moeilijk en de artsen en specialisten willen ook niet erg meewerken met schuiven of mij tegemoet komen. Daardoor ben ik de laatste maanden vaak afwezig geweest omdat ik mijn dochter niet alleen thuis kon laten, omdat het zo slecht gaat. Mijn kortdurend zorgverlof is op, mijn vakantiedagen ook bijna inmiddels, ik sta op het punt om mijn zomervakantie te moeten intrekken zodat ik die uren ook kan gebruiken. Mijn ex heeft de kinderen de helft van de week en gaat soms op zijn dagen met onze dochter naar een afspraak, maar 9 van de 10 keer komen ze bij mij terecht. Ook wil mijn dochter vanwege de situatie eigenkijk niet meer naar haar vader, omdat deze weinig begrip toont. Langdurig zorgverlof kan, maar dit is voor mij onbetaald en mijn rekeningen lopen wel gewoon door. Mijn ex heeft te kennen gegeven dat als onze dochter voorlopig bij mij wil wonen, hij dit accepteert maar hij is niet bereid dan toch een deel van de afspraken voor zijn rekening te nemen. Ik moet het dan maar zelf uitzoeken, daar komt het op neer. En anders moet ik maar ontslag nemen en bijstand aanvragen, ik heb immers een huurwoning en hij een koopwoning is zijn argument. Mijn werkgever is op zich welwillend, maar zit aan regels en wetten gebonden. Ik heb al andere werktijden gekregen, heel veel (onverwacht en op korte termijn) verlof, maar de rek lijkt eruit. Ik krijg volgende maand een nieuwe manager die ik niet ken, en er komt later dit jaar een reorganisatie aan in het bedrijf. Ik ben totaal wanhopig inmiddels. Ik zou moeten kunnen denken, kind gaat voor werk, wat ook echt zo is. En wat dan? En wat doe ik als dochter weer aan de betere hand is en ik ben werkloos? Ik ben in de afgelopen jaren in deze functie gegroeid, zonder de goede diploma’s, ik zal nooit meer zomaar aan een baan als deze komen met dit loon. Ik voel me totaal machteloos en vastzitten in de situatie. Mijn ex laat me keihard vallen nu ons kind zo ziek is, gaat door met zijn leven en het mijne is een totale chaos geworden. Ik heb geen netwerk, geen lieve oma’s of tantes die een keer met haar naar een afspraak kunnen gaan. Als de artsen het hebben over een eventuele opname in het ziekenhuis voor dochter word ik helemaal misselijk van de zorgen en hoe alles dan verder moet. Ik wil er voor mijn dochter zijn, het liefst natuurlijk 24/7, maar ik wil ook mijn baan niet kwijt. Help!
vrijdag 16 april 2021 om 15:40
Want daar kan ze nog even verder met haar ziekte, anders dan in het ziekenhuis, waar ze geen uitweg meer heeft om te smokkelen met haar eten.moetditnou schreef: ↑16-04-2021 15:37Ja dit is wel eens ter sprake gekomen, ook opname in het ziekenhuis als ze te snel afvalt. Maar tot nu toe nog niet gebeurd en begrijpelijkerwijs wil dochter liever thuis herstellen dan in het ziekenhuis gedwongen worden
Al is het maar om jou en haar broer even op adem te laten komen. Want je dochter haar ziekte trekt een loodzware wissel op jullie gezin.
En ik snap dat je wel kan janken. Doe je dat ook wel echt? En schreeuwen tegen de zee of in het weiland? Hoe oneerlijk je op dit moment bedeeld wordt? Want dat wordt je.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 16 april 2021 om 15:40
TO, ben je al naar je bedrijfsarts geweest? Het klinkt alsof het je echt allemaal te veel is en dat je er niets meer bij kan hebben. Je gezin lijdt eronder en je dochter is er slecht aan toe zeg je. Misschien kan je bedrijfsarts je verder helpen, misschien is de ziektewet iets. Ik weet het natuurlijk niet, maar een burn-out bij jou kan je ook niet gebruiken en aan je schrijfstijl te zien ben je best in paniek. Er zijn ook al geen goede vooruitzichten op werk (nieuwe manager, etc). Er moet echt iets gedaan worden en die ex van je daar heb je geen bal aan. Ga eens naar de bedrijfsarts en leg hem/haar de situatie uit.
En ik zal -in tegenstelling tot veel andere forummers- afraden je ex nog te betrekken bij dit. Het zorgt alleen voor meer frustratie en negatieve energie. Iets wat jullie nu echt niet kunnen gebruiken. Op lange termijn komt hij er echt niet zo makkelijk mee weg zoals het nu lijkt. Hij laat namelijk zijn kinderen in de steek en dat is meestal niet goed voor een relatie.
En ik zal -in tegenstelling tot veel andere forummers- afraden je ex nog te betrekken bij dit. Het zorgt alleen voor meer frustratie en negatieve energie. Iets wat jullie nu echt niet kunnen gebruiken. Op lange termijn komt hij er echt niet zo makkelijk mee weg zoals het nu lijkt. Hij laat namelijk zijn kinderen in de steek en dat is meestal niet goed voor een relatie.
Hakuna Matata
vrijdag 16 april 2021 om 15:42
Ik probeer vooral voor dochter overeind te blijven, maar nee het gaat niet zo goed met mijboekenlegger0 schreef: ↑16-04-2021 15:38@TO
Ik kan me trouwens voorstellen dat jij ook niet helemaal super in je vel zit. Hoe gaat het met jou? Ben je als je tijd hebt voor je werk wel in staat om je werk te doen?
vrijdag 16 april 2021 om 15:44
Dat zou ik ook doen. Het leest nu als hap-snap oplossingen: er is een afspraak, dus neemt ze verlof op voor de afspraak. Maar er is een structurele oplossing nodig.boekenlegger0 schreef: ↑16-04-2021 15:35Dat is jammer, maar nog steeds zou ik daar gebruik van maken en niet je arbeidsuren officieel aanpassen. Hoeveel uur per week zou je verlof nodig hebben? Heb je nog vakantieverlof? Ik zou langdurig zorgverlof en vakantieverlof combineren en kijken hoe ver je daarmee komt. Is je kortdurend zorgverlof voor 2021 op of voor 2020?
Als structureel zorgverlof onbetaald is, zal ex moeten bijspringen. TO zegt dat hij geen geld heeft - ik vraag me af of dat echt zo is. Is hij wat dat betreft te vertrouwen?
Een vrijwilliger voor ziekenhuisbezoeken zou ook een goed idee kunnen zijn, mits er niet verplicht een ouder aanwezig moet zijn. Zo'n rijwilliger zou dan ook een soort vertrouwenspersoon kunnen zijn voor dochter?
vrijdag 16 april 2021 om 15:46
Ik ga binnenkort onder werktijd naar de bedrijfsarts. Ziektewet is wel de allerlaatste optie, ik ben bang wegbezuinigd te worden later dit jaar als ik me ziek meld.spinnetje_ schreef: ↑16-04-2021 15:40TO, ben je al naar je bedrijfsarts geweest? Het klinkt alsof het je echt allemaal te veel is en dat je er niets meer bij kan hebben. Je gezin lijdt eronder en je dochter is er slecht aan toe zeg je. Misschien kan je bedrijfsarts je verder helpen, misschien is de ziektewet iets. Ik weet het natuurlijk niet, maar een burn-out bij jou kan je ook niet gebruiken en aan je schrijfstijl te zien ben je best in paniek. Er zijn ook al geen goede vooruitzichten op werk (nieuwe manager, etc). Er moet echt iets gedaan worden en die ex van je daar heb je geen bal aan. Ga eens naar de bedrijfsarts en leg hem/haar de situatie uit.
En ik zal -in tegenstelling tot veel andere forummers- afraden je ex nog te betrekken bij dit. Het zorgt alleen voor meer frustratie en negatieve energie. Iets wat jullie nu echt niet kunnen gebruiken. Op lange termijn komt hij er echt niet zo makkelijk mee weg zoals het nu lijkt. Hij laat namelijk zijn kinderen in de steek en dat is meestal niet goed voor een relatie.
Ik heb de strijd met mijn ex idd een beetje opgeheven, het heeft geen nut. En levert idd meer stress dan hulp op.
vrijdag 16 april 2021 om 15:46
moetditnou schreef: ↑16-04-2021 15:42Ik probeer vooral voor dochter overeind te blijven, maar nee het gaat niet zo goed met mij
Je mág aan jezelf denken.
Dat doet je dochter in zeker zin ook.
Dat doet je ex man ook.
Dat doet je werkgever in zekere zin ook.
Het eerste wat je leert bij EHBO: verleen pas hulp als het veilig is voor jou. En alleen als je zelf hulp kunt geven.
Kun je dit weekend uitblazen? Even niets? Je onttrekken aan je situatie? Een plek vinden voor dochter voor zaterdagnacht? Zodat jij in elk geval uit de spanning kan komen?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 16 april 2021 om 15:47
Humanitas heeft een speciale afdeling met vrijwilligers die met je mee kunnen op artsenbezoek. Misschien dat jullie langzaam de overgang kunnen maken van je dochter, jij en de medewerker naar je dochter en de medewerker samen?. Dan heb jij ook een volwassene die jou updates geeft van alles wat de artsen hebben gezegd.
Ik meen te lezen dat je het niet zit zitten als een “vreemde” meegaat maar als je zelf geen netwerk hebt is dit misschien toch de enige oplossing. Je kan zelf ook ziek worden en wat dan?
Ik meen te lezen dat je het niet zit zitten als een “vreemde” meegaat maar als je zelf geen netwerk hebt is dit misschien toch de enige oplossing. Je kan zelf ook ziek worden en wat dan?
vrijdag 16 april 2021 om 15:48
Phineas schreef: ↑16-04-2021 15:44Dat zou ik ook doen. Het leest nu als hap-snap oplossingen: er is een afspraak, dus neemt ze verlof op voor de afspraak. Maar er is een structurele oplossing nodig.
Als structureel zorgverlof onbetaald is, zal ex moeten bijspringen. TO zegt dat hij geen geld heeft - ik vraag me af of dat echt zo is. Is hij wat dat betreft te vertrouwen?
Een vrijwilliger voor ziekenhuisbezoeken zou ook een goed idee kunnen zijn, mits er niet verplicht een ouder aanwezig moet zijn. Zo'n rijwilliger zou dan ook een soort vertrouwenspersoon kunnen zijn voor dochter?
Maar bij een kind met een depressie en anorexia moet dat dan denk ik wel een bekende zijn? Voor een afspraak bij de orthodontist bijv kun je de buurvrouw, moeder van klasgenootje of Sinterklaas mee laten gaan, in dit geval ligt dat denk ik iets gecompliceerder.
liever een leuke hond in een restaurant dan zeurende kinderen
vrijdag 16 april 2021 om 15:48
Volgens mij mag je niet ontslagen worden als je in de ziektewet zit?moetditnou schreef: ↑16-04-2021 15:46Ik ga binnenkort onder werktijd naar de bedrijfsarts. Ziektewet is wel de allerlaatste optie, ik ben bang wegbezuinigd te worden later dit jaar als ik me ziek meld.
Ik heb de strijd met mijn ex idd een beetje opgeheven, het heeft geen nut. En levert idd meer stress dan hulp op.
Edit: Nee, eerste twee jaar niet.
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpe ... 0bij%20UWV.
spinnetje_ wijzigde dit bericht op 16-04-2021 15:50
21.83% gewijzigd
Hakuna Matata
vrijdag 16 april 2021 om 15:48
Die ex rot iets dwingen is leuk, maar TO geeft meermaals ana dat ze er doorheen zit. Ze heeft, lijkt mij, niet de energie om nu een rechtszaak tegen haar ex te starten! Bovendien duurt dat veel te lang.
Ze kan beter accepteren dat ze er nu alleen voor staat en externe hulp regelen op de hele korte termijn. Een lieve, betrouwbare buurvrouw of vrijwilligster is al een hele hulp voor de hele korte termijn.
Ze kan beter accepteren dat ze er nu alleen voor staat en externe hulp regelen op de hele korte termijn. Een lieve, betrouwbare buurvrouw of vrijwilligster is al een hele hulp voor de hele korte termijn.
anoniem_639dcde78f69d wijzigde dit bericht op 16-04-2021 15:48
2.00% gewijzigd
vrijdag 16 april 2021 om 15:48
Ik moet idd aanwezig zijn bij de afspraken. Mijn manager, die welwillend is, gaat eind van deze maand weg en volgens hem is de vervanger, die ik niet ken, bikkelhard. Die moet het bedrijf gaan schoonvegen tijdens de reorganisatie.Phineas schreef: ↑16-04-2021 15:44Dat zou ik ook doen. Het leest nu als hap-snap oplossingen: er is een afspraak, dus neemt ze verlof op voor de afspraak. Maar er is een structurele oplossing nodig.
Als structureel zorgverlof onbetaald is, zal ex moeten bijspringen. TO zegt dat hij geen geld heeft - ik vraag me af of dat echt zo is. Is hij wat dat betreft te vertrouwen?
Een vrijwilliger voor ziekenhuisbezoeken zou ook een goed idee kunnen zijn, mits er niet verplicht een ouder aanwezig moet zijn. Zo'n rijwilliger zou dan ook een soort vertrouwenspersoon kunnen zijn voor dochter?
vrijdag 16 april 2021 om 15:49
Enorm verdrietig om te lezen. Ik denk dat de kans groot is dat je uiteindelijk ziek uitvalt. Denk je ook aan dingen om jezelf te ontlasten? Ik ga er vanuit dat er niemand in je omgeving (familielid?) is die met jouw dochter naar de hulpverlening kan. Heb je mensen in je omgeving die je om hulp kunt vragen voor praktische zaken zoals koken, was wegvouwen, boodschappen doen/laten bezorgen?moetditnou schreef: ↑16-04-2021 15:42Ik probeer vooral voor dochter overeind te blijven, maar nee het gaat niet zo goed met mij
boekenlegger0 wijzigde dit bericht op 16-04-2021 15:51
3.14% gewijzigd
vrijdag 16 april 2021 om 15:49
En weet je? Dan ga je ziek uit dienst. En blijf je in de hulp op weg terug naar herstel en een andere baan. En die ga je krijgen. Want als je dit kunt doorstaan, dan is het vinden van een andere baan op den duur echt iets waar jij dan je hand niet voor omdraait.moetditnou schreef: ↑16-04-2021 15:46Ik ga binnenkort onder werktijd naar de bedrijfsarts. Ziektewet is wel de allerlaatste optie, ik ben bang wegbezuinigd te worden later dit jaar als ik me ziek meld.
Ik heb de strijd met mijn ex idd een beetje opgeheven, het heeft geen nut. En levert idd meer stress dan hulp op.
Jij komt er wel. Je bent super sterk, gedreven, gemotiveerd. Je bent super betrokken en staat voor iedereen klaar. Nu is het zwart en uitzichtloos. Maar dat is niet voor altijd. En dan kom jij er wel weer.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 16 april 2021 om 15:50
Ja dat dacht ik al. Ben je mooi klaar mee zo'n vent.moetditnou schreef: ↑16-04-2021 15:35Mediator wil ex niet aan meewerken en dit is ook enkel bemiddeling. Ik moet maar een advocaat nemen als ik wat wil, punt. Geen tijd, geen geld en geen energie spelen mee dat ik dit nog niet heb gedaan.
Dochter heeft anorexia en een depressie, is er lichamelijk en geestelijk slecht aan toe. Vader heeft de gouden oplossing: “uit bed komen en eten” En als ze niet wil luisteren moet ze maar bij mij blijven. Ik kan wel janken
vrijdag 16 april 2021 om 15:50
moetditnou schreef: ↑16-04-2021 15:48Ik moet idd aanwezig zijn bij de afspraken. Mijn manager, die welwillend is, gaat eind van deze maand weg en volgens hem is de vervanger, die ik niet ken, bikkelhard. Die moet het bedrijf gaan schoonvegen tijdens de reorganisatie.
Dan zou ik me (langdurig) ziek melden wegens totale burnout (zit je tegenaan toch?), rekken tot de 2 jaar ziektetermijn om zijn en je dan laten ontslaan als de situatie dan niet beter is. WW trekken en dan hopen dat je op tijd weer nieuw werk vindt.
Heel eerlijk, dat is misschien unfair naar de werkgever maar ik vraag me af of je niet al overspannen bent en je hebt niet veel keus.
vrijdag 16 april 2021 om 15:51
Soms is dat ook een blessing in disguise. Krijg je een geldbedrag mee. Ga je in de zw. Kun je daar gebruik van maken tot je weer op je benen staat.moetditnou schreef: ↑16-04-2021 15:48Ik moet idd aanwezig zijn bij de afspraken. Mijn manager, die welwillend is, gaat eind van deze maand weg en volgens hem is de vervanger, die ik niet ken, bikkelhard. Die moet het bedrijf gaan schoonvegen tijdens de reorganisatie.
doreia* wijzigde dit bericht op 16-04-2021 15:51
0.22% gewijzigd
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 16 april 2021 om 15:51
Wat gebeurt er als je ex voor de keuze stelt: of hij gaat meer betalen (en jij meer zorgen, met behulp van zorgverlof) of hij gaat meer zorgen zodat jij je baan kan houden. En als hij geen keuze wil maken, dan schakel je een advocaat in.
Edit: ik lees dat er geen geld is voor een advocaat. Kom je in aanmerking van gesubsidieerde rechtsbijstand? Dan nog zou ik hem de keuze geven.
Edit: ik lees dat er geen geld is voor een advocaat. Kom je in aanmerking van gesubsidieerde rechtsbijstand? Dan nog zou ik hem de keuze geven.
anoniem_199331 wijzigde dit bericht op 16-04-2021 15:53
23.42% gewijzigd
vrijdag 16 april 2021 om 15:51
Ik heb geen goede plek om dochter te kunnen laten logeren op het moment, mijn moeder is zelf chronisch ziek en ik heb nauwelijks familie verder. Waarbij komt dat ik dat nu ook echt een heel slecht plan vind, om haar zomaar uit logeren te doen, bij iemand waar ze normaal nooit slaaptDoreia* schreef: ↑16-04-2021 15:46
Je mág aan jezelf denken.
Dat doet je dochter in zeker zin ook.
Dat doet je ex man ook.
Dat doet je werkgever in zekere zin ook.
Het eerste wat je leert bij EHBO: verleen pas hulp als het veilig is voor jou. En alleen als je zelf hulp kunt geven.
Kun je dit weekend uitblazen? Even niets? Je onttrekken aan je situatie? Een plek vinden voor dochter voor zaterdagnacht? Zodat jij in elk geval uit de spanning kan komen?
vrijdag 16 april 2021 om 15:52
Ik heb trouwens wel voor (de kinderen van) een vriendin in moeilijke situaties als deze gezorgd.
Ik heb het een beetje door de strot moeten duwen, want trotse vrouw en dat soort dingen. Maar uiteindelijk hebben we in eerste instantie voor een maand afspraken gemaakt. Bijv. elke dinsdag lette ik op de kinderen s morgens vroeg, dan waren mensen het best telefonisch bereikbaar. Elke zondagmiddag kwam ik langs om het eten voor de week voor te bereiden (om de week op vrijdag de boodschappen af laten leveren door Albert heijn), zodat dat doordeweeks geen zorg meer was, maar wel gezond en voedzaam. En dan sloten we die zondag af met een paar glazen wijn en gewoon gezellig kletsen, zodat er ook ruimte voor hen als normale volwassenen bleef.
Een andere vriendin deed ook het een en ander (wassen, schoonmaak) allemaal vaste afspraken, zodat niemand er meer over na hoefde te denken. Elke maand opnieuw bekeken.
Het was fijn om iemand bij te kunnen staan en heeft haar echt ademruimte opgeleverd. Al is het alleen maar omdat er over vaste praktische zaken niet meer nagedacht hoefde te worden. En daarbij was het ook gewoon gezellig. Met name die zondagavonden waren voor haar heel fijn, omdat ze dan ook weer even vrouw en vriendin kon zijn ipv moeder/zorger/projectmanager etc.
Is er iemand in jouw omgeving die al eens heeft gezegd; laat me weten als ik iets kan doen? Of iemand die je dit kunt vragen? Ik vond het geen opgave en was dankbaar dat ik dit samen met haar kon en mocht doen.
Ik heb het een beetje door de strot moeten duwen, want trotse vrouw en dat soort dingen. Maar uiteindelijk hebben we in eerste instantie voor een maand afspraken gemaakt. Bijv. elke dinsdag lette ik op de kinderen s morgens vroeg, dan waren mensen het best telefonisch bereikbaar. Elke zondagmiddag kwam ik langs om het eten voor de week voor te bereiden (om de week op vrijdag de boodschappen af laten leveren door Albert heijn), zodat dat doordeweeks geen zorg meer was, maar wel gezond en voedzaam. En dan sloten we die zondag af met een paar glazen wijn en gewoon gezellig kletsen, zodat er ook ruimte voor hen als normale volwassenen bleef.
Een andere vriendin deed ook het een en ander (wassen, schoonmaak) allemaal vaste afspraken, zodat niemand er meer over na hoefde te denken. Elke maand opnieuw bekeken.
Het was fijn om iemand bij te kunnen staan en heeft haar echt ademruimte opgeleverd. Al is het alleen maar omdat er over vaste praktische zaken niet meer nagedacht hoefde te worden. En daarbij was het ook gewoon gezellig. Met name die zondagavonden waren voor haar heel fijn, omdat ze dan ook weer even vrouw en vriendin kon zijn ipv moeder/zorger/projectmanager etc.
Is er iemand in jouw omgeving die al eens heeft gezegd; laat me weten als ik iets kan doen? Of iemand die je dit kunt vragen? Ik vond het geen opgave en was dankbaar dat ik dit samen met haar kon en mocht doen.
vrijdag 16 april 2021 om 15:52
Snap ik, maar eigenlijk moet je beginnen met jezelf overeind te houden. Bij een vliegtuigramp moet je ook eerst jezelf van zuurstof voorzien voordat je je kind gaat helpen.moetditnou schreef: ↑16-04-2021 15:42Ik probeer vooral voor dochter overeind te blijven, maar nee het gaat niet zo goed met mij
Ik denk dat je behoorlijk tegen een burnout aanzit, zoek echt een uitlaatklep voor jezelf. Je kan wel zeggen niet de ziektewet in te willen, maar dit ga je ook niet volhouden. Zorg voor goede psychologische hulp voor jezelf.
Misschien is af en toe weekendopvang voor je dochter, zodat jij met je andere kind even wat anders kan doen? Hoe graag je ook wilt, af en toe de zorg aan een ander overlaten kan voor allen goed werken.
Energie in de vader steken is zonde van de beperkte energie die je hebt en kevert je niets op.
vrijdag 16 april 2021 om 15:53
Och, wat een ellende voor je. Ik heb zelf anorexia en weet hoe ontzettend slopend het is voor je omgeving 
Ik begrijp heel goed dat je opname in een kliniek erg naar vindt en dat je dat het liefst zo lang mogelijk uitstelt. Maar als ik eerlijk ben, zou ik het toch nu al serieus overwegen. Je dochter kan thuis nog heel lang aanmodderen met eten, logisch dat zij thuis wil "herstellen". Maar een eetstoornis is héél sterk en afschuwelijk gemeen. Als je zo diep zit, gaat de knop thuis niet om. Het ís heel naar om opgenomen te worden, dat ga ik niet ontkennen, maar ze weten daar wat ze doen en ze is daar veilig. Thuis is dat maar lastig te controleren, anorexia breng helaas altijd stiekem gedoe en leugens met zich mee.
Veel kracht en liefs jullie kant op.
Ik begrijp heel goed dat je opname in een kliniek erg naar vindt en dat je dat het liefst zo lang mogelijk uitstelt. Maar als ik eerlijk ben, zou ik het toch nu al serieus overwegen. Je dochter kan thuis nog heel lang aanmodderen met eten, logisch dat zij thuis wil "herstellen". Maar een eetstoornis is héél sterk en afschuwelijk gemeen. Als je zo diep zit, gaat de knop thuis niet om. Het ís heel naar om opgenomen te worden, dat ga ik niet ontkennen, maar ze weten daar wat ze doen en ze is daar veilig. Thuis is dat maar lastig te controleren, anorexia breng helaas altijd stiekem gedoe en leugens met zich mee.
Veel kracht en liefs jullie kant op.
vrijdag 16 april 2021 om 15:53
Dit is dus wat ik bedoel, TO. Je klinkt burn-out achtig, je zit in een vreselijk moeilijke situatie zonder hulp en je verwacht heel veel van jezelf. Laat je jezelf in de ziektewet duwen. Nood breekt wetten. Je dochter is te belangrijk en daarvoor moet jij er kunnen zijn. Je mag niet ontslagen worden als je in de ziektewet zit en je situatie is ECHT NIET overdreven.Parella schreef: ↑16-04-2021 15:50Dan zou ik me (langdurig) ziek melden wegens totale burnout (zit je tegenaan toch?), rekken tot de 2 jaar ziektetermijn om zijn en je dan laten ontslaan als de situatie dan niet beter is. WW trekken en dan hopen dat je op tijd weer nieuw werk vindt.
Heel eerlijk, dat is misschien unfair naar de werkgever maar ik vraag me af of je niet al overspannen bent en je hebt niet veel keus.
Hakuna Matata
vrijdag 16 april 2021 om 15:54
