Kinderen
alle pijlers
Als je kan accepteren dat anders OK is...
vrijdag 3 juli 2020 om 09:57
Ik zie regelmatig worstelingen voorbij komen van ouders met kinderen die zich (soms tijdelijk) afwijkend van “de norm” gedragen. En ik voel die worsteling soms ook: ik had het al met mijn eigen leven (met ASS en ADD en een ontwricht gezin als bagage is het struikelen van fout naar fout in de maatschappij) en nu heeft mijn zoon ook twee diagnoses, en moet hij dingen echt op zijn eigen manier doen om ze te kunnen verwerken. Dan voel je natuurlijk ook spanning als hij bijvoorbeeld dingen niet wil (en dan ook ECHT niet wil) die leeftijdsgenoten al probleemloos doen.
En er wordt heel makkelijk geoordeeld als je hier wat referentiemateriaal komt zoeken (we zijn slechte ouders, hij is een snowflake, ik ben gek...).
Dus nu mijn zoon al weer 10 is, wil ik wat dingen delen waar blij mee ben. Gewoon uit trots, maar ook als hart onder de riem voor ouders die ook worstelen. Het duurt wel een tijdje voordat je je eigen “normen” durft los te laten (wie wil niet het liefst onopvallend meekomen als je altijd maar er uit springt omdat aanpassen nooit helemaal lukt).
Sowieso zit mijn zoon op een hele leuke reguliere school en valt zijn ASS niet enorm op. Hij komt goed mee, is echt socialer dan sommige etiketloze vriendjes, de leraren hebben altijd wel lol in hem. Hij is driekwart jaar gelden (na de ADD test) begonnen met metylfenhidaat en ineens kon hij in de klas laten zien wat hij ECHT kan, en zijn zijn resultaten de pan uit gerezen. Ja: hij is gevoelig, en in de Corona tijd werd hij vreselijk passief en hing als een zuignap aan ons. Wat hebben we veel energie moeten steken in hem op gang helpen om zijn werk te doen... Er draaide heel veel om hem; veel meer dan in andere huishoudens mogelijk is. En nog is zijn hoofd een storm en is het ‘s ochtends uit bed krijgen, laten eten, tanden poetsen en naar school krijgen iets waar we enorm aan moeten trekken. Dat is best zwaar als je zelf al moeite hebt om je hoofd bij je eigen taken te houden (Oh ja ik moet ook nog eten. WAAR zijn mijn schoenen!? Shit nu is hij zijn schooltas vergeten).
Maar hij is super goed in rekenen, heeft hele leuke humor, heeft hele afwisselende vrienden waarmee hij trouw al jaren speelt, hij heeft zijn leesachterstand (dyslexie vermoeden) omgezet in enorme voorsprong (en enorme woordenschat). Hij doet samen met zijn vader leuke stemmetje na (kent kabouter Wesley uit zijn hoofd in sappig Vlaams), hij kan dankzij gamen en filmpjes gewoon films en gesprekken in het Engels volgen.
Hij is altijd moeilijk naar bed te krijgen (weinig slaap nodig/valt moeilijk in slaap).
Ik heb het omarmd; dat komt met sprongen en ik ben er natuurlijk nog niet helemaal. Maar gisteravond kwam er een heleboel samen, dat mij enorm steunt om het toe te laten en de gedeelde eigenaardigheden te vieren i.p.v. te vechten om alles naar de norm om te buigen.
Ik had 3 kaartjes gekocht voor de stadsschouwburg, voor een avondvoorstelling van 20:30 tot 21:45 ( en het liep nog uit). Dus we lieten hem niet achter met een oppas (zou hij ook absoluut nooit accepteren: dat durft hij niet), maar hij ging mee. We gingen naar Erik v Muiswinkel die een ode bracht aan drs. P. En het was ZO gezellig! Man en ik zijn eigenlijk bijna nooit meer uitgeweest (door dat oppas verhaal plus gewoon weinig energie), en het was zo fijn om weer eens in onze ouwe stad te zijn. Maar dat zoon er bij was, zat ons geen moment in de weg. Het was leuk om met hem te delen.
Hij was natuurlijk het enige kind, maar we zaten daar tussen de liefhebbers van taalkronkels en creativiteit. De avond was een combinatie van wat leuke geschiedenis en anekdotes over drs P, aandacht voor zijn rijmvormen (oogdichten, ollekebollekes), leuke liedjes die meegezongen konden worden, en we pasten er ontzettend goed tussen. Zoon kon de Engelse filmfragmenten volgen, moest grinniken om de geraffineerde beschrijvingen van de drs over een bordeelbezoek dat hij zo in kleurrijke taal had verpakt dat er niets shocquerends aan was, en natuurlijk kende hij de liedjes.
Vanochtend was hij vrolijk weer op (ietsje te laat zoals altijd), ook al lag hij er pas na 23.00 in.
Hij stond te dansen bij de cd speler met zijn boterham in zijn mond, en toen ik vroeg wat hij op school wilde vertellen zei hij gewoon weer “niets”.
Ik voel me nu langzaam thuis komen in mijn eigen gezin. Ik wens die ervaring veel worstelende ouders toe. Sommige mensen durven vanuit hun eigen zelfvertrouwen en overtuiging sowieso dit soort beslissingen te nemen en die zullen het gek vinden dat ik er zo over uitwijd. Maar ik heb heel lang het gevoel gehad dat we tekort schoten als we niet aan de verwachting van anderen voldeden. Ik ben zo trots dat ik het een beetje aan het leren ben...
Dus al deze info is veel te herkenbaar en gedetailleerd, maar ik hoop dat het bij sommigen de juiste snaar raakt, en dat ze ook wat spanning kunnen loslaten. Bij mij begint het pas na 10 jaar...
En er wordt heel makkelijk geoordeeld als je hier wat referentiemateriaal komt zoeken (we zijn slechte ouders, hij is een snowflake, ik ben gek...).
Dus nu mijn zoon al weer 10 is, wil ik wat dingen delen waar blij mee ben. Gewoon uit trots, maar ook als hart onder de riem voor ouders die ook worstelen. Het duurt wel een tijdje voordat je je eigen “normen” durft los te laten (wie wil niet het liefst onopvallend meekomen als je altijd maar er uit springt omdat aanpassen nooit helemaal lukt).
Sowieso zit mijn zoon op een hele leuke reguliere school en valt zijn ASS niet enorm op. Hij komt goed mee, is echt socialer dan sommige etiketloze vriendjes, de leraren hebben altijd wel lol in hem. Hij is driekwart jaar gelden (na de ADD test) begonnen met metylfenhidaat en ineens kon hij in de klas laten zien wat hij ECHT kan, en zijn zijn resultaten de pan uit gerezen. Ja: hij is gevoelig, en in de Corona tijd werd hij vreselijk passief en hing als een zuignap aan ons. Wat hebben we veel energie moeten steken in hem op gang helpen om zijn werk te doen... Er draaide heel veel om hem; veel meer dan in andere huishoudens mogelijk is. En nog is zijn hoofd een storm en is het ‘s ochtends uit bed krijgen, laten eten, tanden poetsen en naar school krijgen iets waar we enorm aan moeten trekken. Dat is best zwaar als je zelf al moeite hebt om je hoofd bij je eigen taken te houden (Oh ja ik moet ook nog eten. WAAR zijn mijn schoenen!? Shit nu is hij zijn schooltas vergeten).
Maar hij is super goed in rekenen, heeft hele leuke humor, heeft hele afwisselende vrienden waarmee hij trouw al jaren speelt, hij heeft zijn leesachterstand (dyslexie vermoeden) omgezet in enorme voorsprong (en enorme woordenschat). Hij doet samen met zijn vader leuke stemmetje na (kent kabouter Wesley uit zijn hoofd in sappig Vlaams), hij kan dankzij gamen en filmpjes gewoon films en gesprekken in het Engels volgen.
Hij is altijd moeilijk naar bed te krijgen (weinig slaap nodig/valt moeilijk in slaap).
Ik heb het omarmd; dat komt met sprongen en ik ben er natuurlijk nog niet helemaal. Maar gisteravond kwam er een heleboel samen, dat mij enorm steunt om het toe te laten en de gedeelde eigenaardigheden te vieren i.p.v. te vechten om alles naar de norm om te buigen.
Ik had 3 kaartjes gekocht voor de stadsschouwburg, voor een avondvoorstelling van 20:30 tot 21:45 ( en het liep nog uit). Dus we lieten hem niet achter met een oppas (zou hij ook absoluut nooit accepteren: dat durft hij niet), maar hij ging mee. We gingen naar Erik v Muiswinkel die een ode bracht aan drs. P. En het was ZO gezellig! Man en ik zijn eigenlijk bijna nooit meer uitgeweest (door dat oppas verhaal plus gewoon weinig energie), en het was zo fijn om weer eens in onze ouwe stad te zijn. Maar dat zoon er bij was, zat ons geen moment in de weg. Het was leuk om met hem te delen.
Hij was natuurlijk het enige kind, maar we zaten daar tussen de liefhebbers van taalkronkels en creativiteit. De avond was een combinatie van wat leuke geschiedenis en anekdotes over drs P, aandacht voor zijn rijmvormen (oogdichten, ollekebollekes), leuke liedjes die meegezongen konden worden, en we pasten er ontzettend goed tussen. Zoon kon de Engelse filmfragmenten volgen, moest grinniken om de geraffineerde beschrijvingen van de drs over een bordeelbezoek dat hij zo in kleurrijke taal had verpakt dat er niets shocquerends aan was, en natuurlijk kende hij de liedjes.
Vanochtend was hij vrolijk weer op (ietsje te laat zoals altijd), ook al lag hij er pas na 23.00 in.
Hij stond te dansen bij de cd speler met zijn boterham in zijn mond, en toen ik vroeg wat hij op school wilde vertellen zei hij gewoon weer “niets”.
Ik voel me nu langzaam thuis komen in mijn eigen gezin. Ik wens die ervaring veel worstelende ouders toe. Sommige mensen durven vanuit hun eigen zelfvertrouwen en overtuiging sowieso dit soort beslissingen te nemen en die zullen het gek vinden dat ik er zo over uitwijd. Maar ik heb heel lang het gevoel gehad dat we tekort schoten als we niet aan de verwachting van anderen voldeden. Ik ben zo trots dat ik het een beetje aan het leren ben...
Dus al deze info is veel te herkenbaar en gedetailleerd, maar ik hoop dat het bij sommigen de juiste snaar raakt, en dat ze ook wat spanning kunnen loslaten. Bij mij begint het pas na 10 jaar...
vrijdag 3 juli 2020 om 13:23
Spannend! Ja; ik weet dat de pubertijd ook nog gaat komen, en met een dwarse, enorm verbaal begaafde autist kan dat ook hier een uitdagende periode worden. Dan moet ik mijn post maar eens terug lezenYella78 schreef: ↑03-07-2020 12:20Mooi om te lezen!
Bij mij is het een beetje andersom, of op en af wat dat gezinsgevoel betreft. Mijn twee zoons hebben diagnoses, maar op de slaapproblemen van onze jongste na waren er binnenshuis geen noemenswaardige problemen. Toen ze klein waren naar de gewone peuterspeelzaal en dagverblijf, allebei gestart op regulier onderwijs. De oudste vanaf groep 2 en in groep 3 geen aansluiting meer op school, vanaf groep 4 naar het speciaal onderwijs cluster 4, waar hij heerlijk op zijn plek was. Jongste na groep 3 van school geswitcht, naar een andere reguliere school waarvan het rooster en de visie beter pasten.
Vooral voor de oudste (jongste is ietsje afstandelijker) was ik altijd de liefste van de wereld en hij was heel graag in mijn buurt. Nu hij een puber is, is dat veranderd. Dat zal vast normaal en gezond zijn, maar ik vind dat lastig. Wass sich liebt, neckt sich zeggen ze weleens en ook dat zal best, maar ik voel me tegenwoordig juist vaak níet thuis in mijn eigen gezin. Ik hoop dat dat weer terugkomt. We gaan over 1,5 week als gezin op vakantie en ik denk dat we die tijd samen op dit moment heel goed kunnen gebruiken.
. Ik ben benieuwd of er ouders zijn met nog langer ervaring, die hun post-puber ervaring met je kunnen delen.
Gaan vakanties (altijd periodes met veel verandering, minder structuur en wat minder zekerheid) vaak goed in jullie gezin?
Wij hebben de vakantie nu echt aangepast; dat is in stappen gegroeid. Ik zie altijd als een berg op tegen de “volksverhuizing” die een vouwwagen met inventaris met zich medebrengt. Ik ben geen kampeermens, maar we hebben geen budget voor het soort vakantie dat ik relaxed zou vinden (hoogseizoen in een huisje of chalet op de wadden ofzo).
Vorig jaar zaten we op een Staatsbosbeheer camping op 1 uur rijden. En toen besloot ik dat ik gewoon op de dag van de boeking alleen zou gaan. Dan heb je geen onrustig kind dat overal doorheen dendert (terwijl ik zelf ook best gespannen ben), en geen hond die dingen staat te slopen terwijl man en ik druk bezig zijn... Dus ik heb de hele vouwwagen in mijn eentje opgezet en ingericht, heb heerlijk een nachtje in mijn eentje geslapen, en ben toen mijn gezin gaan halen (hoera: op de trekhaak konden fietsen mee)! Mijn man is tussendoor een paar nachtjes met de hond terug naar huis gegaan, en de terugtocht ging ook in 2 dagen.
Dit jaar nog meer aangepast (mede dankzij Corona), en ik verheug me nu echt. Ik zet de vouwwagen op een minicamping 5 km hiervandaan. Man en hond blijven thuis (hond bleek een camping te zien als de ideale plek om kuilen te graven zodat je aandacht krijgt), maar man kan makkelijk even boodschappen brengen zodat ik er niet alleen voor sta. Zoon en ik gaan kamperen, en een vriendinnetje is uitgenodigd. Vlakbij blijkt een hele leuke creatieve cursus te zijn op een eilandje, waar zoon normaal niet op wil omdat het “onbekend” is. Vriendinnetje wil wel heel graag.
Ik heb afgestemd met de organisatie dat ik daar ook ergens mag gaan zitten (boek lezen of whatever). Zoon en vriendinnetje kunnen lekker meedoen, en ALS zoon niet wil, ga ik daar ergens een hut met hem bouwen ofzo. We hoeven het vriendinnetje in ieder geval niet achter te laten. Grootste kans dat zoon gewoon helemaal mee gaat doen als het alternatief niet is dat hij en ik terug gaan naar de camping. En anders is het ook niet erg.
Als vriendinnetje niet in slaap kan komen (heeft ze soms), dan zijn haar ouders zo opgebeld. Dus ik heb wat zekerheden ingebouwd waardoor ik er wel luchtig in kan stappen. Ik heb hierdoor opties in kunnen bouwen die heel leuk kunnen uitpakken. Zoon zou ze het liefst bij voorbaat al schrappen, waarmee hij zichzelf ook een succeservaring ontzegt.
Ik ben heel benieuwd hoe het uitpakt.
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 03-07-2020 13:34
1.47% gewijzigd
vrijdag 3 juli 2020 om 13:30
Wat een fijne post. Ik was even bang dat je schreef dan je, als je denkt dat je ze in de peiling hebt, weer achteruit gaat. Maar gelukkig het tegendeel! Deze kinderen kunnen in de juiste omstandigheden heel er groeien he?Dymphnatam schreef: ↑03-07-2020 13:09Hier twee kids met een etiketje. Ik heb inmiddels geleerd dat de veranderingen heel snel kunnen gaan.
Denk je dat je je kinderen aardig in de peiling hebt, hebben ze ineens een jaar later niet één maar drie stappen vooruit gemaakt. Je blijft je verbazen.
Ik moest ook wel een traantje wegpinken bij de OP. Mooi geschreven!
vrijdag 3 juli 2020 om 13:31
Die overstap was heel eng, want ‘wat als het hier ook niet zou lukken’? Niet zozeer vanwege het stigma. Hoe anderen naar ons kijken leer ik steeds meer schijt aan te krijgen (is ook een leerproces!). En inderdaad, heel lullig, maar wat voor andere kinderen zou hij daar treffen? Gelukkig zit hij in een hele leuke klas met een geweldige juf en meester. En ja, er flipt er wel eens eentje de pan uit. Mijn zoon ook heel soms. Dan gaan ze naar de ‘achterwacht’ en verder vinden ze daar allemaal niet zoveel van. Zoon zei in zijn eerste week daar: ‘mama, hier ben ik niet meer raar of anders, hier ben ik net als de rest’. Dat maakte mij heel gelukkig. Dat gun ik hem het allermeest, dat hij zich normaal voelt en net zoals de rest. Niet meer altijd de uitzondering.blijmetmij schreef: ↑03-07-2020 12:46Liefs voor jullie!
Hoe eng was de stap naar het speciaal onderwijs voor jou? Dat is in mijn ogen ook zo’n stigmatiserend ding, ook al wil je graag zien dat het voor je kind gewoon beter is.
Ik zou de vrees hebben dat je kind dan tussen de “afwijkende” kinderen zit en daarmee niet meer de gewone dingetjes van de meer mainstream kinderen meekrijgt. Wat dus meer zegt over mijn angst en vooroordelen.
Maar valt dat in de praktijk mee? Komen ze ook gewoon gezellig na school bij elkaar spelen, of gaat dat lastig met (vaak) het speciaal vervoer?
Dat is nl wel wat je ieder kind gunt...
Hij heeft nog veel ‘gewone’ vriendjes uit de buurt en van zijn vorige school, dus qua contact is het heel gemengd. Net als sport, dat is ook gewoon een groep ‘normale’ kinderen. Afspreken met klasgenoten gebeurt niet veel omdat ze allemaal in een andere stad wonen en omdat het niet handig is met taxivervoer. Dat is inderdaad een nadeel. Maar de voordelen zijn echt enorm in de meerderheid voor ons kind.
vrijdag 3 juli 2020 om 13:35
Dit klinkt als een geweldig bedachte vakantie! Met heel veel ingebouwde escapes. Top!blijmetmij schreef: ↑03-07-2020 13:23Spannend! Ja; ik weet dat de pubertijd ook nog gaat komen, en met een dwarse, enorm verbaal begaafde autist kan dat ook hier een uitdagende periode worden. Dan moet ik deze post maar eens terug lezen
Gaan vakanties (altijd periodes met veel verandering, minder structuur en wat minder zekerheid) vaak goed in jullie gezin?
Wij hebben de vakantie nu echt aangepast; dat is in stappen gegroeid. Ik zie altijd als een berg op tegen de “volksverhuizing” die een vouwwagen met inventaris met zich medebrengt. Ik ben geen kampeermens, maar we hebben geen budget voor het soort vakantie dat ik relaxed zou vinden (hoogseizoen in een huisje of chalet op de wadden ofzo).
Vorig jaar zaten we op een Staatsbosbeheer camping op 1 uur rijden. En toen besloot ik dat ik gewoon op de dag van de boeking alleen zou gaan. Dan heb je geen onrustig kind dat overal doorheen dendert (terwijl ik zelf ook best gespannen ben), en geen hond die dingen staat te slopen terwijl man en ik druk bezig zijn... Dus ik heb de hele vouwwagen in mijn eentje opgezet en ingericht, heb heerlijk een nachtje in mijn eentje geslapen, en ben toen mijn gezin gaan halen (hoera: op de trekhaak konden fietsen mee)! Mijn man is tussendoor een paar nachtjes met de hond terug naar huis gegaan, en de terugtocht ging ook in 2 dagen.
Dit jaar nog meer aangepast (mede dankzij Corona), en ik verheug me nu echt. Ik zet de vouwwagen op een minicamping 5 km hiervandaan. Man en hond blijven thuis (hond bleek een camping te zien als de ideale plek om kuilen te graven zodat je aandacht krijgt), maar man kan makkelijk even boodschappen brengen zodat ik er niet alleen voor sta. Zoon en ik gaan kamperen, en een vriendinnetje is uitgenodigd. Vlakbij blijkt een hele leuke creatieve cursus te zijn op een eilandje, waar zoon normaal niet op wil omdat het “onbekend” is. Vriendinnetje wil wel heel graag.
Ik heb afgestemd met de organisatie dat ik daar ook ergens mag gaan zitten (boek lezen of whatever). Zoon en vriendinnetje kunnen lekker meedoen, en ALS zoon niet wil, ga ik daar ergens een hut met hem bouwen ofzo. We hoeven het vriendinnetje in ieder geval niet achter te laten. Grootste kans dat zoon gewoon helemaal mee gaat doen als het alternatief niet is dat hij en ik terug gaan naar de camping. En anders is het ook niet erg.
Als vriendinnetje niet in slaap kan komen (heeft ze soms), dan zijn haar ouders zo opgebeld. Dus ik heb wat zekerheden ingebouwd waardoor ik er wel luchtig in kan stappen. Ik heb hierdoor opties in kunnen bouwen die heel leuk kunnen uitpakken. Zoon zou ze het liefst bij voorbaat al schrappen, waarmee hij zichzelf ook een succeservaring ontzegt.
Ik ben heel benieuwd hoe het uitpakt.
Heel veel type vakanties die ik en de jongste juist leuk zouden vinden kunnen bij ons niet (pretpark, drukke stad). Maar vliegen en naar een hotel of op de camping vindt zoon (en zijn zusje ook) heerlijk. Vooral de camping. En het grappige is, hij duikelt elk jaar wel weer een andere ‘rare druif’ op waar hij een klik mee heeft en lekker kan spelen. Waar zijn zusje dan ongeveer alle kinderen van haar leeftijd van de camping kent, heeft hij er eentje. En dat is genoeg. En dan hebben we altijd ook wel een fijne vakantie.
vrijdag 3 juli 2020 om 14:29
Nou, dit klinkt bij jou ook wel als een vakantie waarbij je puberzoon weer even kan landen. Rondscharrelen met een rare druif terwijl je verder weinig moet, is heel ontspannen in vergelijking met schoolleven en dagelijkse sociale prikkels. Ik hoop dat jullie op vakantie weer even bij elkaar thuis komenLente19251003 schreef: ↑03-07-2020 13:35Heel veel type vakanties die ik en de jongste juist leuk zouden vinden kunnen bij ons niet (pretpark, drukke stad). Maar vliegen en naar een hotel of op de camping vindt zoon (en zijn zusje ook) heerlijk. Vooral de camping. En het grappige is, hij duikelt elk jaar wel weer een andere ‘rare druif’ op waar hij een klik mee heeft en lekker kan spelen. Waar zijn zusje dan ongeveer alle kinderen van haar leeftijd van de camping kent, heeft hij er eentje. En dat is genoeg. En dan hebben we altijd ook wel een fijne vakantie.
. Hoe was de corona- tijd voor jouw kinderen? Heeft dat ook met zoons gedrag te maken?
vrijdag 3 juli 2020 om 14:46
Wat een heerlijke OP blijmetmij! Erg herkenbaar hier. En ik snap helemaal dat je blij met met soortgelijke reacties en herkenning ( en geen wijzende vingertjes..)
Mijn zoon ( bijna 10, ADHDer) zit sinds ruim 2 jaar op het SBO. Hij heeft daar echt zijn plek gevonden en wordt goed begeleid. Helaas blijft het ondanks medicatie nog steeds erg druk in zijn hoofd en dat belemmert hem en ook ons als gezin. Maar gelukkig kunnen wij ook meer en meer ( naast de soms toch wel confronterende en verdrietige momenten) positiviteit zien en ziet hij ook in dat hij ook sterke kanten heeft en niet alleen maar dat drukke kind is.
Vooral de herkenning op school ( “ ik ben niet de enige die medicatie krijgt en geregeld door de klas roept”
) helpt hem enorm. Helaas is er bijna geen contact met vriendjes van de oude school en is de aansluiting met kinderen van de SBO school ( buiten schooltijd om) erg lastig maar hij heeft 1 goede vriend van school en dat is wat hem betreft genoeg.
Onze “ rare druiven” komen er wel!
Mijn zoon ( bijna 10, ADHDer) zit sinds ruim 2 jaar op het SBO. Hij heeft daar echt zijn plek gevonden en wordt goed begeleid. Helaas blijft het ondanks medicatie nog steeds erg druk in zijn hoofd en dat belemmert hem en ook ons als gezin. Maar gelukkig kunnen wij ook meer en meer ( naast de soms toch wel confronterende en verdrietige momenten) positiviteit zien en ziet hij ook in dat hij ook sterke kanten heeft en niet alleen maar dat drukke kind is.
Vooral de herkenning op school ( “ ik ben niet de enige die medicatie krijgt en geregeld door de klas roept”
) helpt hem enorm. Helaas is er bijna geen contact met vriendjes van de oude school en is de aansluiting met kinderen van de SBO school ( buiten schooltijd om) erg lastig maar hij heeft 1 goede vriend van school en dat is wat hem betreft genoeg.Onze “ rare druiven” komen er wel!
vrijdag 3 juli 2020 om 14:47
blijmetmij schreef: ↑03-07-2020 13:30Wat een fijne post. Ik was even bang dat je schreef dan je, als je denkt dat je ze in de peiling hebt, weer achteruit gaat. Maar gelukkig het tegendeel! Deze kinderen kunnen in de juiste omstandigheden heel er groeien he?
Ja joh, er zit veel meer in dan je denkt! Echt! Ik ben er wars van om er van uit te gaan dat ASS'ers alleen maar volgens hele strakke schema's kunnen leven . Ze kunnen heus zelfstandig (leren) denken, alleen duurt het veel langer en bewandelen ze andere (soms wonderlijke) paden.
Zoon functioneert heel slecht onder druk/ bij stress. Wat we hem leren is hoe je stress kunt reduceren in je leven.
Dochter zit ineens in het alles zelf willen beslissen. Helemaal prima, dan bieden wij dus bij alles twee of drie keuzes. Die spreken we ook door en laten haar zelf de consequenties erbij verzinnen. Waarna ze 9 van de 10 keer een prima beslissing neemt.
We zijn hier al langere tijd mee bezig en ineens zie je ze zelf met oplossingen komen en dingen bedenken. Echt zo superleuk!
vrijdag 3 juli 2020 om 14:58
Vakanties zijn bij ons nooit een punt geweest, daar gingen de jongens altijd heel makkelijk mee om. Ze zijn het ook gewend, we gingen al met ze weg als baby's. Pretparken et cetera of vrij onverwachte dingen zijn normaal gesproken ook geen probleem. Ik ben benieuwd hoe het nu zal gaan, mijn man en ik wandelen graag en de jongens niet. Maar ze zijn nu 15 en 16 en kunnen natuurlijk prima in het huisje blijven als wij gaan wandelen, dat is wel fijn.
Maar ik kan soms wel een beetje jaloers zijn op mensen wier kinderen het echt heel leuk vinden om samen als gezin dingen te doen. Vooral onze jongste heeft daar totaal geen interesse in, zelfs een kaartspelletje vindt hij niks (vond hij korte tijd wel aardig, wij blij omdat ik, man en oudste zoon een bepaald kaartspel erg leuk vinden dat met z'n vieren moet, maar de lol was er bij hem al snel af). Op vakantie hanteren wij de regel dat de diverse beeldschermen naar keuze óf in de middag, óf in de avond uit blijven (de ochtend telt niet mee, want dan blijven ze gewoon op bed liggen tot die voorbij is), met uitzondering van als gezin een film kijken. Dat gaat over het algemeen goed. Maar ik zou het zo fijn vinden als ze eens uit zichzelf een activiteit zouden voorstellen.
Maar ik kan soms wel een beetje jaloers zijn op mensen wier kinderen het echt heel leuk vinden om samen als gezin dingen te doen. Vooral onze jongste heeft daar totaal geen interesse in, zelfs een kaartspelletje vindt hij niks (vond hij korte tijd wel aardig, wij blij omdat ik, man en oudste zoon een bepaald kaartspel erg leuk vinden dat met z'n vieren moet, maar de lol was er bij hem al snel af). Op vakantie hanteren wij de regel dat de diverse beeldschermen naar keuze óf in de middag, óf in de avond uit blijven (de ochtend telt niet mee, want dan blijven ze gewoon op bed liggen tot die voorbij is), met uitzondering van als gezin een film kijken. Dat gaat over het algemeen goed. Maar ik zou het zo fijn vinden als ze eens uit zichzelf een activiteit zouden voorstellen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 3 juli 2020 om 14:58
Als ik nog een leestip mag geven: "Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit" van Bianca Toeps.
Zij is zelf autistisch en beschrijft op een humoristische manier hoe ze de wereld om zich heen ervaart. Tussen de regels door geeft ze heel veel tips om met ASS'ers om te gaan.
Ze heeft ook een blog, zag ik net.
Zij is zelf autistisch en beschrijft op een humoristische manier hoe ze de wereld om zich heen ervaart. Tussen de regels door geeft ze heel veel tips om met ASS'ers om te gaan.
Ze heeft ook een blog, zag ik net.
vrijdag 3 juli 2020 om 15:02
Yella78 schreef: ↑03-07-2020 14:58Vakanties zijn bij ons nooit een punt geweest, daar gingen de jongens altijd heel makkelijk mee om. Ze zijn het ook gewend, we gingen al met ze weg als baby's. Pretparken et cetera of vrij onverwachte dingen zijn normaal gesproken ook geen probleem. Ik ben benieuwd hoe het nu zal gaan, mijn man en ik wandelen graag en de jongens niet. Maar ze zijn nu 15 en 16 en kunnen natuurlijk prima in het huisje blijven als wij gaan wandelen, dat is wel fijn.
Maar ik kan soms wel een beetje jaloers zijn op mensen wier kinderen het echt heel leuk vinden om samen als gezin dingen te doen. Vooral onze jongste heeft daar totaal geen interesse in, zelfs een kaartspelletje vindt hij niks (vond hij korte tijd wel aardig, wij blij omdat ik, man en oudste zoon een bepaald kaartspel erg leuk vinden dat met z'n vieren moet, maar de lol was er bij hem al snel af). Op vakantie hanteren wij de regel dat de diverse beeldschermen naar keuze óf in de middag, óf in de avond uit blijven (de ochtend telt niet mee, want dan blijven ze gewoon op bed liggen tot die voorbij is), met uitzondering van als gezin een film kijken. Dat gaat over het algemeen goed. Maar ik zou het zo fijn vinden als ze eens uit zichzelf een activiteit zouden voorstellen.
Heb je ze dit wel eens gezegd?
Of anders afgesproken dat iedereen om de dag een bepaalde activiteit voorstelt? Eerst je man en jij, daarna zijn de twee jongens aan de beurt.
En als zelf verzinnen nog een stap te ver is: maak kaartjes met de verschillende activiteiten en laat ze er zelf iedere dag één kiezen.
anoniem_283719 wijzigde dit bericht op 03-07-2020 15:10
4.46% gewijzigd
vrijdag 3 juli 2020 om 15:09
Ik denk dat ik hierin nog wel wat van je kan leren. Maar goed; mijn zoon is voorlopig helemaal niet zo zelfstandig, dus hem keuzes bieden en zelf dingen laten oplossen is dan lastiger. Voor hem hoeft het niet. Maar ook dat zal wel gaan komen...Dymphnatam schreef: ↑03-07-2020 14:47Ja joh, er zit veel meer in dan je denkt! Echt! Ik ben er wars van om er van uit te gaan dat ASS'ers alleen maar volgens hele strakke schema's kunnen leven . Ze kunnen heus zelfstandig (leren) denken, alleen duurt het veel langer en bewandelen ze andere (soms wonderlijke) paden.
Zoon functioneert heel slecht onder druk/ bij stress. Wat we hem leren is hoe je stress kunt reduceren in je leven.
Dochter zit ineens in het alles zelf willen beslissen. Helemaal prima, dan bieden wij dus bij alles twee of drie keuzes. Die spreken we ook door en laten haar zelf de consequenties erbij verzinnen. Waarna ze 9 van de 10 keer een prima beslissing neemt.
We zijn hier al langere tijd mee bezig en ineens zie je ze zelf met oplossingen komen en dingen bedenken. Echt zo superleuk!
Heb je een voorbeeldje hoe je dat met die keuzes aanpakt? Mijn ouders vertrouwen ons nooit en namen ons alle regie uit handen (ene was een narcist, de andere een autist). Ik merk dat ik met zoon ook die neiging moet onderdrukken nu, omdat hij toch al zo passief is. Aan de ene kant wil ik dan de weg voorbereiden zodat hij gemotiveerd blijft om door te gaan, maar ik weet ook niet zo goed welke fouten "zelf maken" eigenlijk helemaal niet erg zijn. Ik krijg daar altijd een (helaas letterlijk ingeramd) alarmgevoel van. En ik ben bang dat ik dat bij hem aanwakker ipv dat hij juist zelfvertrouwen krijgt dat fouten maken erbij hoort om iets te leren...
Nu moet ik wel zeggen dat mijn man gelukkig een hele lieve en stabiele, steunende factor is, dus dat zoon zeker ook het nodige vertrouwen krijgt. Maar voor mezelf zou ik het wat makkelijker willen geven; het komt niet natuurlijk...
vrijdag 3 juli 2020 om 15:12
Haha; die heb ik zelf in een ander topic ook aanbevolen. Goed boek he?Dymphnatam schreef: ↑03-07-2020 14:58Als ik nog een leestip mag geven: "Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit" van Bianca Toeps.
Zij is zelf autistisch en beschrijft op een humoristische manier hoe ze de wereld om zich heen ervaart. Tussen de regels door geeft ze heel veel tips om met ASS'ers om te gaan.
Ze heeft ook een blog, zag ik net.
vrijdag 3 juli 2020 om 15:16
Mijn zoon houdt ook helemaal niet van spelletjes. Aan de ene kant vond het het concept van winnen en verliezen niet leuk; als ik win, verlies jij. Bovendien zie ik achteraf ook nog beter hoe moeilijk hij zijn aandacht ergens lang bij kan houden vanwege zijn ADD. Gamen is heel visueel en vaak helemaal wetenschappelijk opgebouwd zodat het tijdig de beloningssystemen in je hersenen activeert. Maar voor een gewoon spelletje moet je enorm lang focussen. Dat kan mijn zoon gewoon niet opbrengen, en hij vind het echt niet belangrijk genoeg om een pilletje voor te nemen...Yella78 schreef: ↑03-07-2020 14:58...
Maar ik kan soms wel een beetje jaloers zijn op mensen wier kinderen het echt heel leuk vinden om samen als gezin dingen te doen. Vooral onze jongste heeft daar totaal geen interesse in, zelfs een kaartspelletje vindt hij niks (vond hij korte tijd wel aardig, wij blij omdat ik, man en oudste zoon een bepaald kaartspel erg leuk vinden dat met z'n vieren moet, maar de lol was er bij hem al snel af).
vrijdag 3 juli 2020 om 15:18
Ja geweldig! Ik ben op zoek gegaan nadat dochter signalen gaf dat ze wilde begrijpen waarin ze zelf zo anders was dan haar omgeving. Wij konden hier niet goed woorden aan geven, maar dit boek bracht haar zo veel herkenning! We zijn het boek gaan bespreken met haar. Iedere week een hoofdstuk, waarna ze veel beter kon uitleggen wat er in haarzelf omging. Ze gebruikte de hoofdstukken als een soort kapstok voor haar eigen verhaal. Het heeft voor veel meer begrip over en weer geleidt.blijmetmij schreef: ↑03-07-2020 15:12Haha; die heb ik zelf in een ander topic ook aanbevolen. Goed boek he?
vrijdag 3 juli 2020 om 15:23
Dank je
. Ik moet zeggen dat ik me hierdoor ook een leukere/betere moeder voel, nu ik dit zo gepland heb, en het gaat niet ten koste van mijzelf. Ik laat mijn zoon niet in zijn sop gaarkoken omdat hij in de vakantie niets wil, maar ga hem ook niet teveel opleggen. Ik hoop dat er wat inspiratie voor hem langskomt, of levenservaring die nieuwe dingen voor hem makkelijker maken om aan te gaan. Als we de juiste balans vinden, heb je kans dat hij er voor kiest om weer wat zelfstandiger te worden. Dan "durft" hij dat ineens.
vrijdag 3 juli 2020 om 15:28
blijmetmij schreef: ↑03-07-2020 15:09Ik denk dat ik hierin nog wel wat van je kan leren. Maar goed; mijn zoon is voorlopig helemaal niet zo zelfstandig, dus hem keuzes bieden en zelf dingen laten oplossen is dan lastiger. Voor hem hoeft het niet. Maar ook dat zal wel gaan komen...
Heb je een voorbeeldje hoe je dat met die keuzes aanpakt? Mijn ouders vertrouwen ons nooit en namen ons alle regie uit handen (ene was een narcist, de andere een autist). Ik merk dat ik met zoon ook die neiging moet onderdrukken nu, omdat hij toch al zo passief is. Aan de ene kant wil ik dan de weg voorbereiden zodat hij gemotiveerd blijft om door te gaan, maar ik weet ook niet zo goed welke fouten "zelf maken" eigenlijk helemaal niet erg zijn. Ik krijg daar altijd een (helaas letterlijk ingeramd) alarmgevoel van. En ik ben bang dat ik dat bij hem aanwakker ipv dat hij juist zelfvertrouwen krijgt dat fouten maken erbij hoort om iets te leren...
Nu moet ik wel zeggen dat mijn man gelukkig een hele lieve en stabiele, steunende factor is, dus dat zoon zeker ook het nodige vertrouwen krijgt. Maar voor mezelf zou ik het wat makkelijker willen geven; het komt niet natuurlijk...
Nou, ik heb de wijsheid niet in pacht hoor. We doen ook best wel dingen die achteraf helamaal niet blijken te werken (het is net opvoeden, hahaha). Ook is iedere ASS`er anders en ik ken jouw zoon natuurlijk niet. Maar als ik je lees is het eerste dat in mij opkomt dat de drempel gewoon te hoog is. Iets zelf verzinnen vergt best wat creativiteit, en om het dan ook nog uit te voeren als je weinig zelfvertrouwen hebt...giet daar nog een scheutje puberale passiviteit overheen en de boel staat stil. Je kunt misschien beginnen met best kleine keuzes om zijn zelfvertrouwen te vergroten. Laat hem het avondeten uitkiezen bijvoorbeeld. En dan laten kiezen uit A of B. Daar kun je je nauwelijks een buil aan vallen. Als hij daar vertrouwd mee is kun je een meer open vraag stellen als "joh, wat zullen we eten vanavond?".
Ik noem nu natuurlijk een simpel voorbeeld, maar dit kun je op allerlei keuzes toepassen.
Fouten die niet erg zijn om zelf te maken: waarbij je gezondheid of je toekomst niet in het geding komt. Zo simpel is het. Laat hem maar een keer zijn schooltas vergeten. Of zijn huiswerk. Of whatever. Hij zal er niet slechter van worden.
vrijdag 3 juli 2020 om 15:31
Maar wat ik ook lees, is dat je vrij onzeker ben of je het allemaal wel goed doet. Misschien is het goed je te realiseren dat iedere ouder, van welk kind dan ook, dat heeft.
Als ik lees wat voor superleuke oplossingen je hebt voor vakanties e.d. denk ik dat je een hele betrokken moeder ben met goede ideeën. Dus maak je geen zorgen, je doet het hartstikke goed.
Als ik lees wat voor superleuke oplossingen je hebt voor vakanties e.d. denk ik dat je een hele betrokken moeder ben met goede ideeën. Dus maak je geen zorgen, je doet het hartstikke goed.
vrijdag 3 juli 2020 om 16:57
Ja campingvakanties zijn erg fijn. Ik hoop dat hij dat leuk blijft vinden als hij echt gaat puberen. Leuk trouwens dat jullie een vriendin meenemen voor je zoon. Dan heeft hij altijd al een speelmaatje in de buurt!blijmetmij schreef: ↑03-07-2020 14:29Nou, dit klinkt bij jou ook wel als een vakantie waarbij je puberzoon weer even kan landen. Rondscharrelen met een rare druif terwijl je verder weinig moet, is heel ontspannen in vergelijking met schoolleven en dagelijkse sociale prikkels. Ik hoop dat jullie op vakantie weer even bij elkaar thuis komen
Hoe was de corona- tijd voor jouw kinderen? Heeft dat ook met zoons gedrag te maken?
Bij elkaar thuis komen is een mooie uitdrukking. Gelukkig zijn wij al erg bij elkaar thuis. De jarenlange zoektocht en strijd met de buitenwereld voor het beste plekje en überhaupt het beste voor onze zoon heeft ons als gezin wel heel sterk gemaakt.
De Coronatijd was verschrikkelijk hier. Laten we het erop houden dat de vlag uitging toen ze weer naar school mochten en dat de psychische hulp op het speciaal onderwijs gelukkig goed is.
vrijdag 3 juli 2020 om 17:32
blijmetmij schreef: ↑03-07-2020 12:57Als je kind pas 3 is, is de toekomst heel onzeker he? Zeker met die tegenslagen die je noemt. Ik kan me je eenzaamheid voorstellen als in je omgeving alle ouders over de gebruikelijke vorderingen vertellen.
Hoe is jullie familie er in; begrijpen ze het? Zijn ze geïnteresseerd en willen ze jullie vorderingen horen? Of kunnen ze het moeilijk plaatsen?
Ik gun jullie en je zoon de kracht van zelfacceptatie, en ik hoop dat je familie probeert om een band met je zoon op te bouwen. Dat is voor jullie als ouders belangrijk, en dat je ook vertrouwelijk mag praten over je zorgen en teleurstelling. Als dat niet in je netwerk zit, zoek steun bij professionals. Dan zie je echt dat je niet alleen bent.
Houd elkaar vast tijdens de hobbels in de weg: er gaan ook meevallers en
verrassingen komen.
Bedankt voor je lieve reactie!
Onze familie gaat er heel erg goed mee om. We hebben zelfs 1 logeeradres om af en toe samen een avondje weg te kunnen (oppas is schaars als je kind epilepsie heeft).
Bij vrienden vind ik steun vinden lastiger. Je ziet hun denken 'Gelukkig is mijn kind gezond'. Ze zeggen ook constant dingen als 'wat knap dat jullie hiermee om kunnen gaan, ik zou dat nooit kunnen'. Daar heb ik echt niets aan. Want je weet zelf dat je geen keuze hebt of je er wel of niet mee om kunt gaan. Je moet gewoon en doet dat met heel je hart.
We hebben een abonnement op het ziekenhuis en al hun zorgverleners. Die zijn geweldig, echt hele lieve mensen die luisteren naar ons als ouders (van neuroloog tot verpleegkundige tot de mensen van de catering als we weer eens logeren in het ziekenhuis ) . Ze zijn ook zeer goed bereikbaar voor ons. Daar voelen we ons heel erg gehoord en gesteund.
Het is nog een lange weg, maar we komen er uiteindelijk wel.
She was brave and strong and broken, all at once.
vrijdag 3 juli 2020 om 21:02
Dank voor dit topic.
Wat een mooie uitdrukking “thuis komen in mijn gezin”
Helaas geldt dat voor mij nu (nog) niet.
Af en toe kan ik me een voorstelling maken van een fase waarin we rust zullen vinden. Maar zolang we nog niet de goede hulp, behandeling en school hebben gevonden, blijf ik nog even thuisloos vrees ik.
De verhalen in dit topic lezend, krijg ik wel wat meer hoop en vertrouwen dat het ooit beter zal gaan.
Wat een mooie uitdrukking “thuis komen in mijn gezin”
Helaas geldt dat voor mij nu (nog) niet.
Af en toe kan ik me een voorstelling maken van een fase waarin we rust zullen vinden. Maar zolang we nog niet de goede hulp, behandeling en school hebben gevonden, blijf ik nog even thuisloos vrees ik.
De verhalen in dit topic lezend, krijg ik wel wat meer hoop en vertrouwen dat het ooit beter zal gaan.
vrijdag 3 juli 2020 om 23:13
Sterkte! Hoe oud is jouw kind?Vaasje2000 schreef: ↑03-07-2020 21:02Dank voor dit topic.
Wat een mooie uitdrukking “thuis komen in mijn gezin”
Helaas geldt dat voor mij nu (nog) niet.
Af en toe kan ik me een voorstelling maken van een fase waarin we rust zullen vinden. Maar zolang we nog niet de goede hulp, behandeling en school hebben gevonden, blijf ik nog even thuisloos vrees ik.
De verhalen in dit topic lezend, krijg ik wel wat meer hoop en vertrouwen dat het ooit beter zal gaan.
