Als je kan accepteren dat anders OK is...

Ik zie regelmatig worstelingen voorbij komen van ouders met kinderen die zich (soms tijdelijk) afwijkend van “de norm” gedragen. En ik voel die worsteling soms ook: ik had het al met mijn eigen leven (met ASS en ADD en een ontwricht gezin als bagage is het struikelen van fout naar fout in de maatschappij) en nu heeft mijn zoon ook twee diagnoses, en moet hij dingen echt op zijn eigen manier doen om ze te kunnen verwerken. Dan voel je natuurlijk ook spanning als hij bijvoorbeeld dingen niet wil (en dan ook ECHT niet wil) die leeftijdsgenoten al probleemloos doen.

En er wordt heel makkelijk geoordeeld als je hier wat referentiemateriaal komt zoeken (we zijn slechte ouders, hij is een snowflake, ik ben gek...).

Dus nu mijn zoon al weer 10 is, wil ik wat dingen delen waar blij mee ben. Gewoon uit trots, maar ook als hart onder de riem voor ouders die ook worstelen. Het duurt wel een tijdje voordat je je eigen “normen” durft los te laten (wie wil niet het liefst onopvallend meekomen als je altijd maar er uit springt omdat aanpassen nooit helemaal lukt).

Sowieso zit mijn zoon op een hele leuke reguliere school en valt zijn ASS niet enorm op. Hij komt goed mee, is echt socialer dan sommige etiketloze vriendjes, de leraren hebben altijd wel lol in hem. Hij is driekwart jaar gelden (na de ADD test) begonnen met metylfenhidaat en ineens kon hij in de klas laten zien wat hij ECHT kan, en zijn zijn resultaten de pan uit gerezen. Ja: hij is gevoelig, en in de Corona tijd werd hij vreselijk passief en hing als een zuignap aan ons. Wat hebben we veel energie moeten steken in hem op gang helpen om zijn werk te doen... Er draaide heel veel om hem; veel meer dan in andere huishoudens mogelijk is. En nog is zijn hoofd een storm en is het ‘s ochtends uit bed krijgen, laten eten, tanden poetsen en naar school krijgen iets waar we enorm aan moeten trekken. Dat is best zwaar als je zelf al moeite hebt om je hoofd bij je eigen taken te houden (Oh ja ik moet ook nog eten. WAAR zijn mijn schoenen!? Shit nu is hij zijn schooltas vergeten).

Maar hij is super goed in rekenen, heeft hele leuke humor, heeft hele afwisselende vrienden waarmee hij trouw al jaren speelt, hij heeft zijn leesachterstand (dyslexie vermoeden) omgezet in enorme voorsprong (en enorme woordenschat). Hij doet samen met zijn vader leuke stemmetje na (kent kabouter Wesley uit zijn hoofd in sappig Vlaams), hij kan dankzij gamen en filmpjes gewoon films en gesprekken in het Engels volgen.

Hij is altijd moeilijk naar bed te krijgen (weinig slaap nodig/valt moeilijk in slaap).

Ik heb het omarmd; dat komt met sprongen en ik ben er natuurlijk nog niet helemaal. Maar gisteravond kwam er een heleboel samen, dat mij enorm steunt om het toe te laten en de gedeelde eigenaardigheden te vieren i.p.v. te vechten om alles naar de norm om te buigen.

Ik had 3 kaartjes gekocht voor de stadsschouwburg, voor een avondvoorstelling van 20:30 tot 21:45 ( en het liep nog uit). Dus we lieten hem niet achter met een oppas (zou hij ook absoluut nooit accepteren: dat durft hij niet), maar hij ging mee. We gingen naar Erik v Muiswinkel die een ode bracht aan drs. P. En het was ZO gezellig! Man en ik zijn eigenlijk bijna nooit meer uitgeweest (door dat oppas verhaal plus gewoon weinig energie), en het was zo fijn om weer eens in onze ouwe stad te zijn. Maar dat zoon er bij was, zat ons geen moment in de weg. Het was leuk om met hem te delen.

Hij was natuurlijk het enige kind, maar we zaten daar tussen de liefhebbers van taalkronkels en creativiteit. De avond was een combinatie van wat leuke geschiedenis en anekdotes over drs P, aandacht voor zijn rijmvormen (oogdichten, ollekebollekes), leuke liedjes die meegezongen konden worden, en we pasten er ontzettend goed tussen. Zoon kon de Engelse filmfragmenten volgen, moest grinniken om de geraffineerde beschrijvingen van de drs over een bordeelbezoek dat hij zo in kleurrijke taal had verpakt dat er niets shocquerends aan was, en natuurlijk kende hij de liedjes.

Vanochtend was hij vrolijk weer op (ietsje te laat zoals altijd), ook al lag hij er pas na 23.00 in.
Hij stond te dansen bij de cd speler met zijn boterham in zijn mond, en toen ik vroeg wat hij op school wilde vertellen zei hij gewoon weer “niets”.

Ik voel me nu langzaam thuis komen in mijn eigen gezin. Ik wens die ervaring veel worstelende ouders toe. Sommige mensen durven vanuit hun eigen zelfvertrouwen en overtuiging sowieso dit soort beslissingen te nemen en die zullen het gek vinden dat ik er zo over uitwijd. Maar ik heb heel lang het gevoel gehad dat we tekort schoten als we niet aan de verwachting van anderen voldeden. Ik ben zo trots dat ik het een beetje aan het leren ben...

Dus al deze info is veel te herkenbaar en gedetailleerd, maar ik hoop dat het bij sommigen de juiste snaar raakt, en dat ze ook wat spanning kunnen loslaten. Bij mij begint het pas na 10 jaar...

Lente19251003 schreef: ↑

07-07-2020 10:28

Het ASS en ADHD deel heeft onze zoon van mijn man, het HB deel van ons allebei. Alleen heb ik daar nooit ‘last’ van gehad als kind.

Even een trots momentje; kinderfeestje van zoon is net geweest. Met een groep (pré)pubers op stap (waarvan veel met een etiketje). En het was zo gezellig! Zoon heeft genoten en ik ook van die leuke, grappige, gezellige jongens! Was wel gesloopt na afloop

Hoe oud was hij geworden?
En gefeliciteerd; met de verjaardag en met het geslaagde uitstapje. Heerlijk voor je zoon.

Yella78 schreef: ↑

06-07-2020 22:07

Dat vind ik het moeilijkste. Eigenschappen in mijzelf waar ik moeite mee heb en die mij belemmeren, zie ik (en ook nog in versterkte mate) bij mijn zoons.

Nou he!
Ik voelde me wel een beetje gepakt door het leven toen dit bleek. Maar goed; in geval van mijn zoon is het toch ook weet anders omdat er bij mij ook nog gezinsproblemen waren waardoor ik overdreven aandacht probeerde te krijgen met lastig gedrag omdat ik thuis gewoon niet gezien werd.

Ben wel heel erg blij dat het bij mijn zoon een stuk minder heftig is omdat hij “alleen maar” die diagnoses heeft, en dat hij daarmee ondertussen door veel mensen gewoon gewaardeerd wordt en zichzelf mag zijn. Misschien gaan we voor een paar onoplosbare problemen uit mijn jeugd gewoon nu wel oplossingen vinden omdat de oorzaak duidelijker is en er fijne deskundigen meekijken. Dat zou dan wel weer mooi kunnen zijn.

Valt een beetje stil zo he?

Wil iemand nog iets vertellen van een leermoment of waar je zelf trots op bent?

Mijn zoon heeft woensdag fantastisch gedanst voor alle ouders met zijn hele klas. Dat doen ze altijd buiten op een heel groot grasveld, en alle ouders staan er in een wijde kring omheen. Normaal met alle leerlingen van de school in 1x, nu opgedeeld in 5 groepen (klas 1/2 + klas 2/4 + klas 5/6 + klas 7/8, en dat 5 x), maar dan zit je met kinderen en ouders nog rond de 200-250 man.

Ik heb het gefilmd en dan kan je het nog eens bekijken met allemaal details erbij die je eerst ontgaan zijn. Van zijn klas waren er 1 jongetje dat helemaal niets wilde en plat in het gras bleef liggen toen de hele klas opstond, en 2 jongetjes die met hun vingers in hun oren bevroren in de kring stonden toen er gedanst werd. Ik weet dan wel wat er als ouder door je heen gaat als dat je kind is.
Maar die van mij stond vooraf al te huppelen en te dansen voor de muziek startte, deed echt prima mee, zat gezellig met klasgenoten te kletsen en mee te klappen aan de kant toen de andere klassen hun dans deden en kwam gewoon vrolijk (zeker niet overprikkeld) thuis aan het eind van de dag. Och wat ben ik dan trots, en blij voor hem.

Ik ben druk aan het voorbereiden voor onze vakantie, en dat lijkt me ook heel leuk worden. Hij weet nu het programma. Ik heb wel de hoop dat hij de activiteiten gewoon leuk vindt zodat ik misschien niet eens de hele tijd aanwezig hoef te zijn.
Ik ga zelf denk ik zitten lepels snijden als tijdsverdrijf; volgend schooljaar beginnen ze met een prehistorisch kamp, en dan eten ze met houten lepels. Ik neem genoeg spullen mee dat ze dat op vakantie zelf kunnen doen, en anders vind ik het leuk om er een paar te maken voor ze.
Ik moet zelf ook wat om handen hebben zodat ik me niet zit te vervelen als ze hun eigen gang gaan, en een boek lezen lijkt me wel hoog gegrepen. Dan kan ik beter iets gaan doen waar ze aan mee kunnen doen. Ben nu vast op zoek naar de juiste houtsoort om een aantal exemplaren uit te figuurzagen die dan verder bewerkt kunnen worden. Beukenhout heeft wel een goede structuur, dus ik hoop dat ik bij de kringloop nog een oude snijplank kan vinden om te verzagen...

Winst is in ieder geval dat mijn zoon de plannen voor kennisgeving aanneemt, en niet roept dat hij niet naar die cursus gaat. En ik zie dat hij de laatste schoolweek ook echt met plezier doorloopt, en geen last heeft van de verandering van structuur ofzo; nu zijn alle dagen totaal anders dan de gewone schoolweken, maar het ziet er niet uit alsof hij daar mee volloopt ofzo. Dus dan zit hij ook niet te ontploffen op de camping omdat hij een te drukke week had ervoor. Dat vond ik lastig vooraf inschatten (maar ja; die creatieve cursus was nu eenmaal precies de eerste week van de vakantie).

Woez schreef: ↑

17-07-2020 18:28

Wat heerlijk voor je zoon, en voor jou om naar te kijken!

Vandaag samen met het ziekenhuis de knoop doorgehakt om voor onze peuter een medisch kinderdagverblijf te zoeken.
Dit doet pijn, verdriet. Hij heeft het zo naar zijn zin op de plek waar hij al 3 jaar zit. Zo vertrouwd. Maar op een speciale opvang is betere begeleiding voor zijn ontwikkeling.
Uiteraard zit dat niet bepaald om de hoek, dat vind ik toch ook een lastige.

Deze beslissing nemen is misschien een klein stapje richting acceptie. Maar ik ben er wel erg verdrietig om.

Ach wat een lastige beslissing. Maar vast goed voor je kind. Wil je vertellen waarom hij het nu niet redt en wat jullie hopen van de overstap, of is dat te persoonlijk?

Woez schreef: ↑

17-07-2020 20:35

Ik heb me ook afgemeld voor alle nieuwsbrieven van Ouders van nu enzo.
Ik word daar zo onzeker en verdrietig van.

Heb je lotgenotengroepen waar je wel herkenning kan vinden? Of via een patiëntenvereniging?
Mijn man heeft veel gehad aan de patiëntenvereniging voor mensen met NAH na een ongeluk dat hij heeft gehad. De huisarts wees hem op die vereniging omdat hij er zelf niet genoeg over kon zeggen.

Er zijn echt wel ouders die jouw verhaal herkennen, het is vooral de vraag waar je ze kan vinden.

Woez schreef: ↑

17-07-2020 20:33

Zijn epilepsie zit zijn ontwikkeling in de weg. Hij heeft veel meer ondersteuning nodig zoals fysiotherapie en logopedie.
Maar hij is zo vrolijk en zo gelukkig op het kdv waar hij nu zit.
Maar het is inderdaad wel het beste voor ons vrolijke moppie.
Ik vind dit moeilijk hoor, even horen dat je kind mogelijk niet naar het normale basisonderwijs kan.

Krijgt hij bij het medisch kinderdagverblijf die therapeutische begeleiding terwijl hij opgevangen wordt? Dat scheelt wel veel extra afspraken, wachten en reizen buiten de opvang om.

En met een beetje geluk heb je voor hem gewoon lieve vaste gezichten die langere tijd betrokken blijven. Dat lijkt me best fijn.

Tot welke leeftijd kunnen ze naar die opvang; moet hij verkassen als de basisschool leeftijd aanbreekt, of kan hij hier langer terecht?

martje55 schreef: ↑

17-07-2020 20:25

Ik zal ook proberen weer mee te schrijven.

Ik had vorige week een interessant inzicht. Mijn jongste (6 jaar) heeft heel erg 2 gezichten. In de ochtend had hij zin om bij mij op schoot te zitten. Dan is hij heel knuffelig. In de middag gingen we het bos in. Hij vond een reuze interessant paadje en hoorde niet onze waarschuwingen dat wij een andere kant op gingen. Toen was hij ons kwijt, schreeuwen. Als hij weer bij ons is, wordt hij boos op mij en mag ik hem niet troosten.
Ik besefte mij dat ik juist die onvoorspelbaarheid zo moeilijk vind. Het ene moment wel contact, het andere moment niet. Dat doet pijn, omdat ik in mijn eigen jeugd veel onvoorspelbaarheid heb gekend. Ik wil proberen om daar de komende tijd bewust bij stil te staan.

Waar wil je precies bij stilstaan; hoe het voor jou is of wat er bij je zoon gebeurt?

Begrijp je waarom hij zo doet; kan het gewoon van de stress komen?

Wel goed dat je het opmerkt. Dan kan je ook pas echt gaan kijken wat er nou precies gebeurt. Wat is het verschil met je andere kind?

Hee wat leuk om te lezen! Ik zat dus op de camping afgelopen week; ben vandaag vertrokken om de vouwwagen droog in te kunnen klappen: morgen wordt er nog veel heftiger regen verwacht.

Ik ben nog even aan het landen; zoveel meegemaakt. Conclusie is in ieder geval dat ik denk dat mijn zoon heel veel belangrijke ervaringen heeft kunnen opdoen, ook met grenzen waar hij wel eens tegenaan loopt. Vriendinnetje dat mee was, was
Eerste even “teveel”, maar later met veranderde omstandigheden een zegen. Vertel er morgen wel meer over. Conclusie uiteindelijk: gauw voor volgend jaar vast boeken! Ik zou er zo 3 weken kunnen doorbrengen, zeker met de makkelijke mogelijkheid om tussendoor weer even naar huis te gaan (bv bij slecht weer). En het grappige; zo ongeveer alle mensen op het familieveldje woonden binnen een straal van 10 km ofzo!

Zo even wat details: in het begin van de week was het voor iedereen wel even wennen, en waren er ook wat grotere kinderen op de camping die voor mijn gevoel de sfeer wel erg beïnvloedden; er werd wat meer gespeeld op een "polupaire" manier (met truth or dare-achtige uitdagingen enzo).

Het leek wel of het vriendinnetje dat mee was, wilde voorkomen om onderop te raken door zich enorm te laten gelden. Mijn zoon voelde zich af en toe buitengesloten, en probeerde wel aan te haken om haar niet te verliezen, maar moest daardoor veel te lang op zijn tenen lopen.

Dus na 2 nachtjes was het in de derde avond ineens huilen en zei hij dat hij wilde dat zij naar huis ging. Toen heeft mijn man hem een avond opgehaald om even thuis bij te trekken. Vriendinnetje bleef bij mij, en de volgende dag gingen zij en ik samen naar die creatieve cursus. Mijn man liet zoon lekker uitslapen en even gamen, en toen zei hij dat hij graag wilde dat ze bleef. Dus na de cursus om 12:30 haakte hij weer aan, en gingen we wat lekkers kopen en een bootje en luchtbed voor op de zwemsloot. Toen waren de wat oudere kinderen ook al weer weg, en werd het een super lief weekje met allemaal 9 en 10 jarigen die samen gingen tekenen, op de trampoline spelen , kreeftjes vangen en kletsen. Ik had er met liefde 4 achter de vouwwagen zitten (deels in mijn hangmat, deels op klapstoeltjes aan de slootkant met een hengel met salami in het water).

Zoon en vriendinnetje raakten echt leuk om elkaar ingespeeld, en hadden een afspraak gemaakt met een code om elkaar ongemerkt (in gezelschap) aan te geven als een van de twee ergens ongelukkig over zou zijn. Maar dat was allemaal niet meer nodig. Iedereen kwam echt tot rust.

De creatieve cursus was OK; niet briljant georganiseerd, maar op de 2 laatste dagen heb ik wat zelfstandiger een project opgepakt met mijn zoon dat hij leuk vond, en toen ging hij ook mee doen. Samen maquettes maken met karton en lijmpistool ipv portret tekenen en stoffen verven. Daarvoor zat hij in een hoek naast mij te lezen tot vriendinnetje klaar was. Vriendinnetje vond de cursus erg leuk, en zeker de eerste dagen was het een fijne doorbreking van de drukke camping dynamiek. Ik moest er dus wel de hele tijd bij blijven, maar werd heel goed geholpen met boodschappen door mijn man. We gingen ook nog een avond lekker uitgebreid barbecueën bij de ouders van het vriendinnetje thuis, dus het was voor mij logistiek te doen.

De andere mensen op de camping waren ook heel aardig, en ik voelde me zelf uiteindelijk ook echt thuis. Heb een beetje hier en daar geholpen bij noodgevallen, maar voelde me ook vrij om een opscheplepel en steelpannetje te lenen. Later toen mijn brood op was, kreeg ik van een moeder met 3 hongerige pubers (en dus bergen eten) een paar sneeën brood voor onder de gebakken eitjes plus een komkommer; toen konden we verder met restjes toe en hoefde ik niet meer weg voor boodschappen. Het was echt super gezellig en solidair.

Voor zoon hadden we een racefiets gekregen van een oudere neef, en hij vond dat prachtig; gister zijn we thuisgekomen (1 dag eerder dan verwacht omdat we de vouwwagen droog wilden inpakken), en vandaag heeft mijn man ons nog even met de auto teruggebracht zodat we met die fietsen naar huis konden fietsen.
De rest van de vakantie zullen we wel regelmatig doorgaan met tochtjes door de polder enzo. Zoon is vandaag enorm goed in zijn vel, hij heeft een stralend gezond kleurtje en zijn gezicht ziet er ontzettend ontspannen uit. Ik vind dat hij in de omgang met andere kinderen een hele week goede ervaringen heeft opgedaan. Daardoor is zijn zelfvertrouwen denk ik wel gegroeid.

Wat hij echt niet bleek te kunnen is douchen. Klinkt gek, maar thuis is douchen al een heel gedoe, en op de camping had ik er op een gegeven moment echt ruzie over met hem. Mijn man aan de telefoon ook nog een half uur op hem laten inpraten, en toen kwam mijn man er op dat hij handen wassen ook heel onoverzichtelijk blijkt te vinden (ja dan krijg je water in je mouwen en onder je horloge, en waar moet ik dan mijn horloge laten etc. etc.), en dat het dus gewoon echt moeilijk was. Hij kan in een campingdouche met een nat bankje en een kledderige vloer niet beslissen welke stappen hij moet zetten met omkleden, afdrogen en aankleden. Dus toen dat duidelijk was, heb ik aangeboden om mee te gaan. Helemaal een krukje en teil meegenomen, en laten zien dat als hij op het krukje zat, hij zijn afgedroogde voeten wel even in de teil kon neerzetten zonder vies te worden. Ik weer nog niet of hij het de volgende keer alleen kan. Dus dan loopt hij wel achter bij een 10-jarige. Maar verder was hij absoluut niet anders dan de rest, en had hij een enorm gevoel voor humor.

Ik ben echt blij dat ik de uitdaging voor mijzelf en mijn zoon ben aangegaan, en dat ik hem dit heb kunnen laten ervaren.

Woez schreef: ↑

27-07-2020 10:35

Ik heb via de website vd vereniging een gesloten Facebook groep gevonden voor ouders. Dus ik een Facebook account aangemaakt.
Blijkt bij aanmelding bij die groep dat ze als eis stellen dat je al minstens 6 maanden op FB zit, en ook andere groepen volgt
Ik hoop dat ik toch door de ballotage heen kom.

Is dit gebruikelijk bij FB groepen? Ik heb dus geen ervaring met FB.

Hmm; ik zit al lang op FB maar ik ben daar nooit tegenaan gelopen. Ze zullen wel ergens slechte ervaring mee hebben opgedaan. Kan me niet voorstellen dat je er niet omheen komt als je een berichtje kan sturen met wat uitleg.

Je kan in ieder geval makkelijk een andere groep opzoeken om te volgen. Meestal mag je je gewoon aanmelden.

Ik ben zelf lid van een groep “gratis op te halen in ... (woonplaats)”, een groep waar ze onderling barefoot schoenen verkopen en eentje voor activiteiten met je hond.

Ik gebruik FB echt om contact te houden met mensen die we vaak weinig in het echt zien, maar met wie we wel een band hebben. Familie en vrienden van vroeger enzo. Heb alles heel besloten ingesteld qua berichten en foto’s delen. Vriendschapsverzoeken van zijdelings bekenden wijs ik daarom ook af.

Eze schreef: ↑

27-07-2020 15:20

Blijmetmij, voor het doucheprobleem: als hij doucht met badslippers aan, hoeft hij niet op de vieze vloer te staan. Neemt wat makkelijker mee dan een teiltje ook.

Het probleem is de hoeveelheid prikkels en keuzes en daar overzicht bij houden; niet specifiek de vloer. Maar die vloer is op verschillende manieren op te lossen inderdaad.

Voordeel van een teil is dat hij de handdoek niet ook nog “hoog” moet houden omdat die in de teil kan hangen terwijl hij zijn voeten droogt. Hij kan dus erg lastig de combinatie maken van op meerdere dingen tegelijk letten. Douchen op badslippers is lastig omdat die slippers nat worden, en hij een droge voet in zijn broekspijp wil steken.

Ik had toevallig de teil meegenomen voor zijn kleren, maar hij ging er in staan en dat gaf vervolgens wel wat duidelijkheid voor hem.

Ik heb ook wel eens voorgesteld om na het douchen gewoon met de handdoek omgeslagen terug te komen en zich in de tent goed af te drogen en om te kleden.

Punt was vooral dat ik nu echt mee gegaan ben het douche hokje in om ter plekke stap voor stap te zeggen wat hij moest doen.