Als je kan accepteren dat anders OK is...

Ik zie regelmatig worstelingen voorbij komen van ouders met kinderen die zich (soms tijdelijk) afwijkend van “de norm” gedragen. En ik voel die worsteling soms ook: ik had het al met mijn eigen leven (met ASS en ADD en een ontwricht gezin als bagage is het struikelen van fout naar fout in de maatschappij) en nu heeft mijn zoon ook twee diagnoses, en moet hij dingen echt op zijn eigen manier doen om ze te kunnen verwerken. Dan voel je natuurlijk ook spanning als hij bijvoorbeeld dingen niet wil (en dan ook ECHT niet wil) die leeftijdsgenoten al probleemloos doen.

En er wordt heel makkelijk geoordeeld als je hier wat referentiemateriaal komt zoeken (we zijn slechte ouders, hij is een snowflake, ik ben gek...).

Dus nu mijn zoon al weer 10 is, wil ik wat dingen delen waar blij mee ben. Gewoon uit trots, maar ook als hart onder de riem voor ouders die ook worstelen. Het duurt wel een tijdje voordat je je eigen “normen” durft los te laten (wie wil niet het liefst onopvallend meekomen als je altijd maar er uit springt omdat aanpassen nooit helemaal lukt).

Sowieso zit mijn zoon op een hele leuke reguliere school en valt zijn ASS niet enorm op. Hij komt goed mee, is echt socialer dan sommige etiketloze vriendjes, de leraren hebben altijd wel lol in hem. Hij is driekwart jaar gelden (na de ADD test) begonnen met metylfenhidaat en ineens kon hij in de klas laten zien wat hij ECHT kan, en zijn zijn resultaten de pan uit gerezen. Ja: hij is gevoelig, en in de Corona tijd werd hij vreselijk passief en hing als een zuignap aan ons. Wat hebben we veel energie moeten steken in hem op gang helpen om zijn werk te doen... Er draaide heel veel om hem; veel meer dan in andere huishoudens mogelijk is. En nog is zijn hoofd een storm en is het ‘s ochtends uit bed krijgen, laten eten, tanden poetsen en naar school krijgen iets waar we enorm aan moeten trekken. Dat is best zwaar als je zelf al moeite hebt om je hoofd bij je eigen taken te houden (Oh ja ik moet ook nog eten. WAAR zijn mijn schoenen!? Shit nu is hij zijn schooltas vergeten).

Maar hij is super goed in rekenen, heeft hele leuke humor, heeft hele afwisselende vrienden waarmee hij trouw al jaren speelt, hij heeft zijn leesachterstand (dyslexie vermoeden) omgezet in enorme voorsprong (en enorme woordenschat). Hij doet samen met zijn vader leuke stemmetje na (kent kabouter Wesley uit zijn hoofd in sappig Vlaams), hij kan dankzij gamen en filmpjes gewoon films en gesprekken in het Engels volgen.

Hij is altijd moeilijk naar bed te krijgen (weinig slaap nodig/valt moeilijk in slaap).

Ik heb het omarmd; dat komt met sprongen en ik ben er natuurlijk nog niet helemaal. Maar gisteravond kwam er een heleboel samen, dat mij enorm steunt om het toe te laten en de gedeelde eigenaardigheden te vieren i.p.v. te vechten om alles naar de norm om te buigen.

Ik had 3 kaartjes gekocht voor de stadsschouwburg, voor een avondvoorstelling van 20:30 tot 21:45 ( en het liep nog uit). Dus we lieten hem niet achter met een oppas (zou hij ook absoluut nooit accepteren: dat durft hij niet), maar hij ging mee. We gingen naar Erik v Muiswinkel die een ode bracht aan drs. P. En het was ZO gezellig! Man en ik zijn eigenlijk bijna nooit meer uitgeweest (door dat oppas verhaal plus gewoon weinig energie), en het was zo fijn om weer eens in onze ouwe stad te zijn. Maar dat zoon er bij was, zat ons geen moment in de weg. Het was leuk om met hem te delen.

Hij was natuurlijk het enige kind, maar we zaten daar tussen de liefhebbers van taalkronkels en creativiteit. De avond was een combinatie van wat leuke geschiedenis en anekdotes over drs P, aandacht voor zijn rijmvormen (oogdichten, ollekebollekes), leuke liedjes die meegezongen konden worden, en we pasten er ontzettend goed tussen. Zoon kon de Engelse filmfragmenten volgen, moest grinniken om de geraffineerde beschrijvingen van de drs over een bordeelbezoek dat hij zo in kleurrijke taal had verpakt dat er niets shocquerends aan was, en natuurlijk kende hij de liedjes.

Vanochtend was hij vrolijk weer op (ietsje te laat zoals altijd), ook al lag hij er pas na 23.00 in.
Hij stond te dansen bij de cd speler met zijn boterham in zijn mond, en toen ik vroeg wat hij op school wilde vertellen zei hij gewoon weer “niets”.

Ik voel me nu langzaam thuis komen in mijn eigen gezin. Ik wens die ervaring veel worstelende ouders toe. Sommige mensen durven vanuit hun eigen zelfvertrouwen en overtuiging sowieso dit soort beslissingen te nemen en die zullen het gek vinden dat ik er zo over uitwijd. Maar ik heb heel lang het gevoel gehad dat we tekort schoten als we niet aan de verwachting van anderen voldeden. Ik ben zo trots dat ik het een beetje aan het leren ben...

Dus al deze info is veel te herkenbaar en gedetailleerd, maar ik hoop dat het bij sommigen de juiste snaar raakt, en dat ze ook wat spanning kunnen loslaten. Bij mij begint het pas na 10 jaar...

Whateffa schreef: ↑

04-07-2020 08:19

Dank je. Omdat ik nu echt mij realiseer hoe zwaar het voor haar is geweest, heb soms moeite om foto's terug te zien. Ook confronterend omdat het voor mij ook heel zwaar is geweest, in ben echt door roeien en ruiten gegaan (mijn ex wilde niet weten dat er wat aan de hand was met ons kind, het heeft jaren geduurd voordat hij toestemming gaf voor therapie, moest escaleren en toen ging hij overstag (moest ook wel anders had hij problemen gekregen met de instanties)), mijn werk stond lange tijd op een laag pitje of zelfs stil, mijn gezondheid heeft een enorme klap gehad etc. Nu komt er ruimte voor mijzelf, ben met een opleiding gestart en ben al een tijdje weer bezig met werk en nu op zoek naar een baan. Maar ik ben niet meer de allerjongste dus ik vind het allemaal best wel eng. Ik kan ontzettend goed doorzetten en doorgaan voor een ander, voor mijzelf is dat een stuk lastiger, ik ben bang dat ik te laat ben en dat ik ga falen. Maar goed dat zijn mijn angsten, de confrontatie daarmee, ik ga rustig stapje voor stapje door en ga er vanuit dat het uiteindelijk lukt. Ik voel mij ook wel een beetje schuldig dat ik mijn aandacht niet meer alleen op mijn dochter focus maar nu ook op mijzelf. Nou ja heel verhaal

Ik ben er trouwens sinds een paar jaar achter dat ik zelf ADD heb, ik snap nu wel het een en ander. De worstelingen vanwege een etiketje herken ik.

Gelukkig heb ik geen ex, maar wel heel veel gedoe gehad met werk. Na een tweede hele zware burn-out afgekeurd toen mijn zoon baby/peuter was. Ook nog een arbeidsconflict. Mijn man heeft er echt een tijd alleen voor gestaan omdat ik bijna niets kon. Dus hij later ook weer een burn-out. En toen was zoon niet eens een probleem in die tijd!

Pas toen mijn zoon afgelopen jaar aan de ADD medicatie ging, viel dat kwartje bij mij. We zijn het dus tegelijk gaan uitproberen; ik via begeleiding van onze huisarts. Ik vond het sowieso belangrijk dat ik wist wat we hem lieten slikken, en heb het dus eerst zelf geprobeerd met zijn medicatie voordat we dat aan hem gaven.

Dat was voor mij nog niet de werkzame dosis, maar het idee kwam dus wel dat mijn hoofd ook wel heel veel kenmerken had. Ik heb nu erg last van een droge mond, wat weer negatieve gevolgen heeft voor mijn gebit, maar toch is het verder een grote hulp. Daardoor is het leven van mijn man ietsje minder zwaar geworden...

Nu is er voor mij ook ietsje meer ruimte, maar ik merk ook dat er blijvend muren zijn tussen mij en de maatschappij. Ik kon vroeger heel goed dingen organiseren voor mijn werk, maar ik ben nu gewoon veel vaker het overzicht kwijt.

Had me laatst aangemeld voor de medenzeggenschapsraad van school, maar me toch bij voorbaat weer teruggetrokken.

Ik kan goed dingen bedenken en analyseren, maar daarvoor moeten de mensen met wie ik spar, ook wel iets begrip hebben voor wat voor mij wat lastiger is. En in zo’n MR draait het daar gewoon niet om: dus dat wilde ik ze maar niet aandoen.

Woez schreef: ↑

03-07-2020 17:32

Bedankt voor je lieve reactie!

Onze familie gaat er heel erg goed mee om. We hebben zelfs 1 logeeradres om af en toe samen een avondje weg te kunnen (oppas is schaars als je kind epilepsie heeft).

Bij vrienden vind ik steun vinden lastiger. Je ziet hun denken 'Gelukkig is mijn kind gezond'. Ze zeggen ook constant dingen als 'wat knap dat jullie hiermee om kunnen gaan, ik zou dat nooit kunnen'. Daar heb ik echt niets aan. Want je weet zelf dat je geen keuze hebt of je er wel of niet mee om kunt gaan. Je moet gewoon en doet dat met heel je hart.

We hebben een abonnement op het ziekenhuis en al hun zorgverleners. Die zijn geweldig, echt hele lieve mensen die luisteren naar ons als ouders (van neuroloog tot verpleegkundige tot de mensen van de catering als we weer eens logeren in het ziekenhuis ) . Ze zijn ook zeer goed bereikbaar voor ons. Daar voelen we ons heel erg gehoord en gesteund.

Het is nog een lange weg, maar we komen er uiteindelijk wel.

Fijn van je familie: is goud. Ik ken een gezin met een zwaar epileptisch kind waarvan de familie jaarlijks een weekje/weekendje weg houdt voor alle familieleden. Speciaal voor hun zoontje wordt er dan altijd een locatie gezocht waarbij een ziekenhuis binnen 10 min rijden aanwezig is omdat hij daar een injectie moet krijgen om uit een aanval te komen (voor zover ik het goed begreep). Het lijkt me erg fijn als je daarin zo gesteund wordt, en dat je toch mee kan doen.

Vaasje2000 schreef: ↑

03-07-2020 23:19

Hij is 7, de eerste 5 jaar leek er nog niet zoveel aan de hand.
Inmiddels komt ie niet meer weg met de onbeheerste impulsen en driftbuien.....

Dat lijkt me moeilijk voor jullie.
Met het risico dat ik helemaal de plank missla, toch even 2 boeken die ik de afgelopen jaren heb aangeschaft:

“Houvast - contactgericht spelen en leren met kinderen in het autistisch spectrum”. Van Anneke Groot. Ook zonder een ASS diagnose een interessant boek om ergens verwachtingloos in te stappen en de regie even bij je kind te leggen, waar jij dan op inspeelt i.p.v. dat het andersom moet.

En een boek dat ik in de babytijd heel interessant vond, maar dat gaat over omgaan met emoties bij kinderen van 0 - 8 jaar: “Huilen, boos zijn, ruzie”. Van Hanneke van Hasselt.
De functie van huilen en je uiten was voor mij nieuw; in mijn eigen jeugd was emotie bedreigend en mocht ik mijn ouders daar niet mee belasten. Ik vond een huilend kind dus eng en moest dat dan oplossen. Maar de oplossing WAS soms gewoon het huilen, en daar maak je dan ruimte voor. Misschien dat jij er hele andere inzichten uit haalt.

Ditissarah schreef: ↑

04-07-2020 15:16

Wat een mooie post. Herkenbaar ook. Hier ervaring met een iets oudere Ass-er van bijna 20. Vooral de jaren op de basisschool hebben we geleerd niet te ver vooruit te kijken. Kon hij dingen ineens wel die voorheen nog problemen gaven.
De middelbare is hij ook rustig doorgekomen, hij had het geluk om in een hele fijne klas terecht te komen. De overgang naar de eerste was echt wel zwaar. Maar hij groeide in zijn rol. In de eerste paar jaar kon hij nog niet eens op excursie, in de vijfde is hij op werkweek naar Rome geweest. Hadden we vooraf nooit kunnen bedenken! Nu net het eerste jaar op de Uni gehad. Het eerste half jaar is weer heel zwaar geweest ( na 6 jaar veilige middelbare), maar hij vond zijn draai en gelukkig heeft de Coronatijd hem ook geen problemen geven. Hij vindt het heerlijk om vanuit zijn eigen veilige kamer te werken. Geen prikkels meer van elke dag met het OV en de grote Uni.
Ik vind het vooral gaan golven. Sommige periode is het zwaar om vervolgens weer in rustiger water te komen. Kunnen we weer opladen voor de volgende golf

Dank je voor een hoopgevende blik in de toekomst .

Ik heb bij mijn zoon al gevreesd dat hij sowieso niet op zijn niveau naar de middelbare school zou kunnen. Vroeg me af via welke opeenstapeling van praktische beroepsopleidingen (timmerman?), hij ergens naar toe zou rollen. Heb ook al besloten dat ouders niet zo bang zouden moeten zijn voor zo’n route, als het daarmee haalbaar wordt voor je kind om het leven in kleinere stapjes aan te gaan. Ken kinderen die te lang op hun tenen liepen met angst en paniekaanvallen en volledige uitval tot gevolg. Dan kan je beter creatieve mbo’er worden en je lang blijven specialiseren of veranderen. Vaak zie je dat rond hun 24e er rust in de hersenen komt (rijpheid), en de motivatie voor een theoretische studie veel groter wordt.

Maar nu zoon met de medicatie ineens zoveel kan laten zien, zijn er meer opties.
Nu nog geen idee of mijn zoons hersens straks klaar zijn voor havo/vwo onderwijs met huiswerk en vakken die hij echt niet leuk vindt. Hij heeft een enorme weerzin tegen moeten.
Ik ben benieuwd wat er de komende 2 jaar nog bij gaat komen aan vaardigheden. We zijn net met school maar weer het gesprek aangegaan over dyslexie onderzoek, om zeker te weten dat zijn belemmeringen voldoende in beeld zijn als hij meer moet presteren. Daarvoor hebben we groep 7 en 8 nog.

Oh trouwens iets anders, maar als je het zo over openbaar vervoer hebt... Ik heb als kind zelf heel veel geforensd, en hoewel ik als autist misschien wel veel zenuwen had over het missen van een aansluiting, heb ik een enorme routine ontwikkeld om het reizen, je weg vinden, en oplossingen vinden als er iets mis liep. Al in de basisschooltijd en ook tijdens mijn middelbare school en studie.

Nu met mijn zoon reizen we heel erg weinig, en ook praktisch nooit meer met de trein. Laatst ging ik naar Utrecht CS omdat ik daar bij een loket iets moest kopen, en toen was ik compleet in shock; het is echt ZO ontzettend verander rond het station! En daarmee zijn er ontzettend veel routines uit mijn hoofd in een klap weggevaagd. Ik kon wel janken. Je weet niet meer waar je je fiets moet neerzetten (ergens in een stalling op 5 minuten lopen van de stationshal ofzo), alle busplatforms zijn “verdwenen” (dus hoe vind ik de bus naar ons dorp), de stationshal is onherkenbaar (terwijl in in mijn hoofd nog zo tussen alle kiosken in loop naar Hoog Catharijne). En ik gebruik dus ook nooit een chipkaart, en weet dan niet eens wat je precies moet die als je alleen maar de hal wilt oversteken of als je iemand ophaalt (hoezo nog afspreken onder het grote blauwe bord?).

Natuurlijk kan ik ook de weg vinden op het station in Barcelona, maar ik voelde me nu ineens een soort onzekere bejaarde die er niets van snapt. En dan vind ik het wel een zorg hoe ik mijn zoon ooit reisvaardigheid ga bijbrengen als het voor mij ineens zo onbekend is geworden. Je wilt dan toch een beetje zelfvertrouwen en gezag uitstralen om hem er doorheen te loodsen...

Misschien is dat over een aantal jaar helemaal niet nodig, en zoeken we het samen grinnikend uit. Maar ik vond het toch wel eng om onverwacht zo uit mijn element te raken. Zelfacceptatie is dan even ver te zoeken.

Het gaat er meer om dat ik denk dat ik alles moet weten als moeder.

Het wordt de laatste tijd leuker nu hij ouder word, en we soms gelijkwaardiger optrekken. Dat hebben we met gamen, waarin hij gewoon veel sneller is dan ik, maar bijvoorbeeld ook tijdens Corona met zijn thuiswerk (pluswerk) van rekenen. Ik heb een soort dyscalculie, maar dat weet hij nu wel. Dus ik ging soms zijn sommen narekenen, en deed dat vaak goed, maar maakt ook wel eens een vergissing. Daar wijst hij me dan op en dan ben je meer samen aan het bespreken wat je strategie is om tot een antwoord te komen. Hij doet het daar erg goed bij als ik niet de autoriteit uithang.

Dus hij kan ook best een relaxte puber worden die gewoon zijn suffe ouwe moeder een beetje op het pad houdt, en dat we het samen uitzoeken als hij gewoon iets wil gaan doen waar hij de trein voor nodig heeft .

Dymphnatam schreef: ↑

06-07-2020 08:22

Ik lees met belangstelling beide ASS topics mee van dit moment.

(Deze post voegt precies niets toe, maar wilde het even kwijt )

Welke andere bedoel
Je? Er zijn er vast wel meer dan 2...

Nog even terugkomend op mijn vraag om voorbeelden; ik leer vaak van succesverhalen van anderen. Dus ik was benieuwd naar het moment dat er bij jullie of je dochter een kwartje viel m.b.t. “zelf oplossen”. Ging dat heel gelijkelijk of was er een moment waar je zag dat er echt van geleerd werd?

Je kan natuurlijk geen advies geven over mijn situatie want je kent mijn zoon niet. Maar ik kan wel iets van jullie opsteken.

Bij mijn zoon heb ik voor de medicatie meteen besloten dat ik hem niet afhankelijk wil maken van de oplettendheid van een leerkracht voor de 2e pil die hij moet nemen (rond 12:00). Dus kreeg hij een smartwatch waar ik verschillende tril alarmen ik kon programmeren. En hij heeft een kokertje om zijn nek met de pil.
Het gaat goed met vallen en opstaan. Kostte wel even om de juiste mindset bij de lerares te krijgen: eerst stuurde ze ter controle steeds een kind op hem af om te helpen herinneren (kinderen werken soms bij verschillende medewerkers op basis van niveau). Vond zoon superirritant. Tegelijk zag ik dat de overdracht bij invallers altijd in de soep liep, dus dat het goed was om het bij zoon te houden.

Hij is het wel eens vergeten, en begon voor Corona wat meer bewuste keuzes te maken of hij de 2e pil wel nodig vond. Ik liet het vaak, en heb in februari een paar keer gemeld als de pil niet genomen was (omdat ik benieuwd was of de juf verschil merkte). Op 1 dag zat er nog een pil in het kokertje en vroeg ik of er ‘smiddags nog iets bijzonders was geweest. Neu zei zoon. Toch gemeld bij juf, en bij haar viel ineens het kwartje waarom zoon zijn AVI- toets net niet gehaald had. Hij mocht het de volgende dag over doen, en haalde AVI- uit.

Door zijn smartwatch kan hij ook een timer instellen voor iets dat hij niet moet vergeten, maar dat boeit hem niet. Maar nu hij online met een vriendje mag minecraften, gaat hij ineens VEEL bewuster met de tijd om: vriendje zit op het afgesproken tijdstip te wachten en dat motiveert wel... Dus dingen moeten aansluiten bij wat voor hem nut heeft om iets te willen leren...

Nu weer bezig met eten: groot probleem. Zoon is al super slank (net als ik), maar die medicijnen remmen je hongergevoel. Hij eet dus heel vaak niet of komt thuis met verhalen waarvan ik niet weet of het smoesjes zijn of dat zijn overzicht en planning tekort schiet: dan heeft hij te weinig gegeten “maar er werd getrakteerd en toen was er geen tijd meer voor de broodtrommel” (of er was brandalarm of iets anders dat de pauze ontregelde). Vrijdag zat hij te gillen van de buikpijn na school (hij wilde zijn wrap niet eten “omdat er teveel sardientjes op zaten”- je wilt niet weten in hoeveel bochten we ons wringen om hem met eten wel te prikkelen dus saai brood krijgt hij amper).

Nu toch via Parro juf maar om assistentie gevraagd. Maar ik wil dan niet dat zij broodtrommelpolitie speelt (werkt alleen maar averechts), maar dat ze meekijkt zodat iemand kan zien hoe mijn zoon keuzes maakt en waar hij ze op baseert. Met hem overleggen wat hij in welke pauze opeet en kijken of hij zich aan zijn plan houdt. Hij moet het echt zelf doen, maar soms helpt het wel om er samen aandacht op te richten omdat hij gewoon liever meteen naar buiten rent en gaat spelen.

Hij is de laatste tijd wel in lengte gegroeid maar zijn gewicht is hetzelfde gebleven, dus we twijfelen of het nu tijd is voor een diëtiste (jeugdpsychiater die de medicatie begeleidt raadt het aan). Dan is info van alle kanten welkom over wat er gebeurt zodat we zien waar we op moeten sturen. Maar het is best lastig om de juf hierop aan te sturen; vaak vergeet ze het of zet ze er alleen druk op.

We moeten voorkomen dat mijn zoon er “ons” probleem van maakt; het is zijn probleem. Maar gewoon geen eten geven tot hij honger heeft, gaat hier dus niet werken, en je wil de situatie voor zijn dat er een machtsstrijd of eetstoornis ontstaat.

Achgossie havermout, ik vind dat geen liefde hoor, als er voorwaarden aan verbonden zijn.
En dat is inderdaad voor altijd k*t.

Mijn moeder was zogenaamd dol op haar kinderen omdat ze ze nodig had als zelfbevestiging. Ze zegt nog steeds heel vaak “ik hou van jou”, maar vooral omdat ze wil dat ik dat terugzeg. Liefde en knuffels nemen, zo heb ik het ervaren. Ik heb helaas nul moedergevoel bij haar.

Dus geen ideale situatie om zelf moeder mee te worden: had weinig voorbeeld gehad waar ik wat mee kon...

Heb jij kinderen?

martje55 schreef: ↑

06-07-2020 17:23

Blijmetmij, mijn kinderen hebben (nog) geen diagnose, maar ik herken zoveel in dit topic. Ik zou graag willen aansluiten.

Ik reageer even op een klein stukje " je wilt niet weten in hoeveel bochten we ons wringen om hem met eten wel te prikkelen dus saai brood krijgt hij amper)."
Waarom wil je hem verschillende dingen laten eten? Mijn jongste eet 90% van de tijd boterham met chocopasta en stampot. Ook hij is superslank (en hyperactief). Ik ben al lang blij dat er voldoende energie in gaat.

Oh dat interpreteer je verkeerd.
Mijn zoon eet met zijn hoofd; zo noemen we het maar. Hij voelt de hongerprikkel niet zo sterk, en eten voor de voedingsstoffen vindt hij gewoon saai; hij wil liever allemaal leuke dingen gaan doen dat saai eten naar binnen werken. Komt ook door zijn ADD hoor; het is niet gewoon prinsjesgedrag.
Dus als iets de ene keer warm is, dan weer knapperig, dan weer kruidig, of hij mag het zelf samenstellen, dan zijn er meer factoren die zijn aandacht trekken, en dan lukt het beter. Voor dingen als brood is hij absoluut niet te porren, tenzij het een vers knapperig bolletje is dat hij zelf mag beleggen. Dus als je steeds weer met afwisselende dingen komt, heb je de meeste kans dat hij het opeet.

We hebben soms (eigen recept gezonde) wafels met appel voor het ontbijt, en dan gaat dat ook mee naar school. Of lekkere maaltijdsoep met een stokbroodje met verse kruidenboter. Of zijn lievelingspastasaus (die kunnen we invriezen in porties; 'sochtends pasta erbij koken want anders vindt hij die te papperig). Of wraps, of crackers met guacemole en zongedroogde tomaat, of een shake met griekse yoghurt en fruit, of bananenpannenkoekjes. Het is best wel veel werk, en hij heeft soms alsnog geen zin. Wel frustrerend dus. Bij het avondeten eet hij wel vaak met smaak, maar dat is niet genoeg op een dag natuurlijk, Ontbijt en lunch zijn de lastige momenten...

Dymphnatam schreef: ↑

06-07-2020 15:59

Hee wat leuk dat je op mijn posts reageert. Ik heb mijn laptop maar even aangezet omdat ik daar sneller op typ dan op mijn telefoon.

Ik bedoelde de twee topics die nu lopen. -Welke dan? Ik lees ook een over een vader die dochter niet accepteert: bedoel je die?

Tsja, succesverhalen. Wat ik al zei, wij slaan ook nog wel eens de plank flink mis hoor. Wat denk ik belangrijk is, is dat je alles met de juiste intentie doet en met het einddoel voor ogen (lekker Steven Covey zeg maar, hahaha). Ik heb nagedacht over waarom het tot nu toe aardig lukt om ze steeds zelfstandiger te krijgen en ik denk dat het 'm in drie dingen zit. Of misschien vier.
....
Bedankt voor je ervaring!

Ons allergrootste succesmoment hebben we afgelopen weekend beleefd. Dochter zei aan tafel tussen neus en lippen door dat we (partner en ik) binnenkort best wel eens een weekend met zijn tweeën weg mochten gaan. Zij en haar broer konden prima een weekend alleen thuis blijven. Kwam ze met een goed uitgewerkt plan waarin de taken onderling al verdeeld waren tussen haar en haar broer. Die was het er uiteraard helemaal mee eens. Het leek hun wel lekker rustig, eens een weekend zonder ons. Ze zijn 15 en 17...

Haha; had ze dat zelfs al voorbereid?

Wel heel fijn dat ze zo gegroeid zij : je zult wel trots zijn. Blijf je je ervaring hier delen?

Hebben jullie ook “bagage” van jezelf?

Vaak komen die diagnoses van kinderen wel ergens vandaan (genetisch). Of overviel het jullie totaal?

martje55 schreef: ↑

06-07-2020 21:39

Ow ja dat las ik idd verkeerd. Pff lastig zeg dat je juist veel afwisseling qua eten moet aanbieden. Ben ik nu extra blij met de mijne die 2 dingen altijd eet.

Op je andere vraag. Ik en mijn beide kinderen hebben een genetische afwijking die gedragsproblemen kan veroorzaken. Daarom heb ik voor mezelf een ASS onderzoek gevraagd. Dat loopt nu al 6 maanden ofzo.
Hierna zou ik dat ook graag voor mijn jongste willen uitzoeken. Bij mijn oudste denk ik meer aan AD(H)D. Altijd weer te horen krijgen hoe dromerig hij is in de klas...

Had je dan zelf in je jeugd ook dingen waar je met je kinderen (opnieuw) tegenaan loopt?

En speelde het in jouw eigen gezin als kind misschien ook bij meerdere gezinsleden?

Ik vond dat wel een lastige kant van het moedershap; dingen waar je zelf last mee had, en waar je nooit was uitgekomen, maar die dan eindelijk lang achter je liggen komen weer keihard terug als je kind op school zit.