Kinderen
alle pijlers
Als je kan accepteren dat anders OK is...
vrijdag 3 juli 2020 om 09:57
Ik zie regelmatig worstelingen voorbij komen van ouders met kinderen die zich (soms tijdelijk) afwijkend van “de norm” gedragen. En ik voel die worsteling soms ook: ik had het al met mijn eigen leven (met ASS en ADD en een ontwricht gezin als bagage is het struikelen van fout naar fout in de maatschappij) en nu heeft mijn zoon ook twee diagnoses, en moet hij dingen echt op zijn eigen manier doen om ze te kunnen verwerken. Dan voel je natuurlijk ook spanning als hij bijvoorbeeld dingen niet wil (en dan ook ECHT niet wil) die leeftijdsgenoten al probleemloos doen.
En er wordt heel makkelijk geoordeeld als je hier wat referentiemateriaal komt zoeken (we zijn slechte ouders, hij is een snowflake, ik ben gek...).
Dus nu mijn zoon al weer 10 is, wil ik wat dingen delen waar blij mee ben. Gewoon uit trots, maar ook als hart onder de riem voor ouders die ook worstelen. Het duurt wel een tijdje voordat je je eigen “normen” durft los te laten (wie wil niet het liefst onopvallend meekomen als je altijd maar er uit springt omdat aanpassen nooit helemaal lukt).
Sowieso zit mijn zoon op een hele leuke reguliere school en valt zijn ASS niet enorm op. Hij komt goed mee, is echt socialer dan sommige etiketloze vriendjes, de leraren hebben altijd wel lol in hem. Hij is driekwart jaar gelden (na de ADD test) begonnen met metylfenhidaat en ineens kon hij in de klas laten zien wat hij ECHT kan, en zijn zijn resultaten de pan uit gerezen. Ja: hij is gevoelig, en in de Corona tijd werd hij vreselijk passief en hing als een zuignap aan ons. Wat hebben we veel energie moeten steken in hem op gang helpen om zijn werk te doen... Er draaide heel veel om hem; veel meer dan in andere huishoudens mogelijk is. En nog is zijn hoofd een storm en is het ‘s ochtends uit bed krijgen, laten eten, tanden poetsen en naar school krijgen iets waar we enorm aan moeten trekken. Dat is best zwaar als je zelf al moeite hebt om je hoofd bij je eigen taken te houden (Oh ja ik moet ook nog eten. WAAR zijn mijn schoenen!? Shit nu is hij zijn schooltas vergeten).
Maar hij is super goed in rekenen, heeft hele leuke humor, heeft hele afwisselende vrienden waarmee hij trouw al jaren speelt, hij heeft zijn leesachterstand (dyslexie vermoeden) omgezet in enorme voorsprong (en enorme woordenschat). Hij doet samen met zijn vader leuke stemmetje na (kent kabouter Wesley uit zijn hoofd in sappig Vlaams), hij kan dankzij gamen en filmpjes gewoon films en gesprekken in het Engels volgen.
Hij is altijd moeilijk naar bed te krijgen (weinig slaap nodig/valt moeilijk in slaap).
Ik heb het omarmd; dat komt met sprongen en ik ben er natuurlijk nog niet helemaal. Maar gisteravond kwam er een heleboel samen, dat mij enorm steunt om het toe te laten en de gedeelde eigenaardigheden te vieren i.p.v. te vechten om alles naar de norm om te buigen.
Ik had 3 kaartjes gekocht voor de stadsschouwburg, voor een avondvoorstelling van 20:30 tot 21:45 ( en het liep nog uit). Dus we lieten hem niet achter met een oppas (zou hij ook absoluut nooit accepteren: dat durft hij niet), maar hij ging mee. We gingen naar Erik v Muiswinkel die een ode bracht aan drs. P. En het was ZO gezellig! Man en ik zijn eigenlijk bijna nooit meer uitgeweest (door dat oppas verhaal plus gewoon weinig energie), en het was zo fijn om weer eens in onze ouwe stad te zijn. Maar dat zoon er bij was, zat ons geen moment in de weg. Het was leuk om met hem te delen.
Hij was natuurlijk het enige kind, maar we zaten daar tussen de liefhebbers van taalkronkels en creativiteit. De avond was een combinatie van wat leuke geschiedenis en anekdotes over drs P, aandacht voor zijn rijmvormen (oogdichten, ollekebollekes), leuke liedjes die meegezongen konden worden, en we pasten er ontzettend goed tussen. Zoon kon de Engelse filmfragmenten volgen, moest grinniken om de geraffineerde beschrijvingen van de drs over een bordeelbezoek dat hij zo in kleurrijke taal had verpakt dat er niets shocquerends aan was, en natuurlijk kende hij de liedjes.
Vanochtend was hij vrolijk weer op (ietsje te laat zoals altijd), ook al lag hij er pas na 23.00 in.
Hij stond te dansen bij de cd speler met zijn boterham in zijn mond, en toen ik vroeg wat hij op school wilde vertellen zei hij gewoon weer “niets”.
Ik voel me nu langzaam thuis komen in mijn eigen gezin. Ik wens die ervaring veel worstelende ouders toe. Sommige mensen durven vanuit hun eigen zelfvertrouwen en overtuiging sowieso dit soort beslissingen te nemen en die zullen het gek vinden dat ik er zo over uitwijd. Maar ik heb heel lang het gevoel gehad dat we tekort schoten als we niet aan de verwachting van anderen voldeden. Ik ben zo trots dat ik het een beetje aan het leren ben...
Dus al deze info is veel te herkenbaar en gedetailleerd, maar ik hoop dat het bij sommigen de juiste snaar raakt, en dat ze ook wat spanning kunnen loslaten. Bij mij begint het pas na 10 jaar...
En er wordt heel makkelijk geoordeeld als je hier wat referentiemateriaal komt zoeken (we zijn slechte ouders, hij is een snowflake, ik ben gek...).
Dus nu mijn zoon al weer 10 is, wil ik wat dingen delen waar blij mee ben. Gewoon uit trots, maar ook als hart onder de riem voor ouders die ook worstelen. Het duurt wel een tijdje voordat je je eigen “normen” durft los te laten (wie wil niet het liefst onopvallend meekomen als je altijd maar er uit springt omdat aanpassen nooit helemaal lukt).
Sowieso zit mijn zoon op een hele leuke reguliere school en valt zijn ASS niet enorm op. Hij komt goed mee, is echt socialer dan sommige etiketloze vriendjes, de leraren hebben altijd wel lol in hem. Hij is driekwart jaar gelden (na de ADD test) begonnen met metylfenhidaat en ineens kon hij in de klas laten zien wat hij ECHT kan, en zijn zijn resultaten de pan uit gerezen. Ja: hij is gevoelig, en in de Corona tijd werd hij vreselijk passief en hing als een zuignap aan ons. Wat hebben we veel energie moeten steken in hem op gang helpen om zijn werk te doen... Er draaide heel veel om hem; veel meer dan in andere huishoudens mogelijk is. En nog is zijn hoofd een storm en is het ‘s ochtends uit bed krijgen, laten eten, tanden poetsen en naar school krijgen iets waar we enorm aan moeten trekken. Dat is best zwaar als je zelf al moeite hebt om je hoofd bij je eigen taken te houden (Oh ja ik moet ook nog eten. WAAR zijn mijn schoenen!? Shit nu is hij zijn schooltas vergeten).
Maar hij is super goed in rekenen, heeft hele leuke humor, heeft hele afwisselende vrienden waarmee hij trouw al jaren speelt, hij heeft zijn leesachterstand (dyslexie vermoeden) omgezet in enorme voorsprong (en enorme woordenschat). Hij doet samen met zijn vader leuke stemmetje na (kent kabouter Wesley uit zijn hoofd in sappig Vlaams), hij kan dankzij gamen en filmpjes gewoon films en gesprekken in het Engels volgen.
Hij is altijd moeilijk naar bed te krijgen (weinig slaap nodig/valt moeilijk in slaap).
Ik heb het omarmd; dat komt met sprongen en ik ben er natuurlijk nog niet helemaal. Maar gisteravond kwam er een heleboel samen, dat mij enorm steunt om het toe te laten en de gedeelde eigenaardigheden te vieren i.p.v. te vechten om alles naar de norm om te buigen.
Ik had 3 kaartjes gekocht voor de stadsschouwburg, voor een avondvoorstelling van 20:30 tot 21:45 ( en het liep nog uit). Dus we lieten hem niet achter met een oppas (zou hij ook absoluut nooit accepteren: dat durft hij niet), maar hij ging mee. We gingen naar Erik v Muiswinkel die een ode bracht aan drs. P. En het was ZO gezellig! Man en ik zijn eigenlijk bijna nooit meer uitgeweest (door dat oppas verhaal plus gewoon weinig energie), en het was zo fijn om weer eens in onze ouwe stad te zijn. Maar dat zoon er bij was, zat ons geen moment in de weg. Het was leuk om met hem te delen.
Hij was natuurlijk het enige kind, maar we zaten daar tussen de liefhebbers van taalkronkels en creativiteit. De avond was een combinatie van wat leuke geschiedenis en anekdotes over drs P, aandacht voor zijn rijmvormen (oogdichten, ollekebollekes), leuke liedjes die meegezongen konden worden, en we pasten er ontzettend goed tussen. Zoon kon de Engelse filmfragmenten volgen, moest grinniken om de geraffineerde beschrijvingen van de drs over een bordeelbezoek dat hij zo in kleurrijke taal had verpakt dat er niets shocquerends aan was, en natuurlijk kende hij de liedjes.
Vanochtend was hij vrolijk weer op (ietsje te laat zoals altijd), ook al lag hij er pas na 23.00 in.
Hij stond te dansen bij de cd speler met zijn boterham in zijn mond, en toen ik vroeg wat hij op school wilde vertellen zei hij gewoon weer “niets”.
Ik voel me nu langzaam thuis komen in mijn eigen gezin. Ik wens die ervaring veel worstelende ouders toe. Sommige mensen durven vanuit hun eigen zelfvertrouwen en overtuiging sowieso dit soort beslissingen te nemen en die zullen het gek vinden dat ik er zo over uitwijd. Maar ik heb heel lang het gevoel gehad dat we tekort schoten als we niet aan de verwachting van anderen voldeden. Ik ben zo trots dat ik het een beetje aan het leren ben...
Dus al deze info is veel te herkenbaar en gedetailleerd, maar ik hoop dat het bij sommigen de juiste snaar raakt, en dat ze ook wat spanning kunnen loslaten. Bij mij begint het pas na 10 jaar...
dinsdag 28 juli 2020 om 09:19
Dit laatste vind ik heel herkenbaar, niet zozeer het douchen, maar wel het aan de hand nemen om hem stap voor stap er doorheen te loodsen. Dit doen wij ook nog bij zoon, ook al is hij 19. Bij alles wat nieuw is voor hem heeft hij geen idee hoe hij dingen moet aanpakken.blijmetmij schreef: ↑27-07-2020 15:33Punt was vooral dat ik nu echt mee gegaan ben het douche hokje in om ter plekke stap voor stap te zeggen wat hij moest doen.
Zo was hij in de brugklas in paniek omdat zijn pakje drinken per ongeluk in de prullenbak was gevallen. Iets nieuws, want nog niet eerder gebeurd. Geen idee wat hij moest doen. Is opgelost door een klasgenootje. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden. Maar het worden er wel minder, want eenmaal iets meegemaakt, maakt dat hij dit de volgende keer wel zelf kan oplossen.
Blijmetmij, wie weet kan hij volgend jaar ineens wel zelf douchen!
Op sommige punten is hij inderdaad nog niet zo ver als andere kinderen, maar dat wil niet zeggen dat het niet alsnog komt. Dit zie ik ook aan mijn zoon. Het duurt misschien wat langer, maar hij komt er wel!
dinsdag 28 juli 2020 om 09:32
Dank je; ik zie hem ook groeien, dus we komen er wel. Maar ookDitissarah schreef: ↑28-07-2020 09:19Dit laatste vind ik heel herkenbaar, niet zozeer het douchen, maar wel het aan de hand nemen om hem stap voor stap er doorheen te loodsen. Dit doen wij ook nog bij zoon, ook al is hij 19. Bij alles wat nieuw is voor hem heeft hij geen idee hoe hij dingen moet aanpakken.
Zo was hij in de brugklas in paniek omdat zijn pakje drinken per ongeluk in de prullenbak was gevallen. Iets nieuws, want nog niet eerder gebeurd. Geen idee wat hij moest doen. Is opgelost door een klasgenootje. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden. Maar het worden er wel minder, want eenmaal iets meegemaakt, maakt dat hij dit de volgende keer wel zelf kan oplossen.
Blijmetmij, wie weet kan hij volgend jaar ineens wel zelf douchen!
Op sommige punten is hij inderdaad nog niet zo ver als andere kinderen, maar dat wil niet zeggen dat het niet alsnog komt. Dit zie ik ook aan mijn zoon. Het duurt misschien wat langer, maar hij komt er wel!
wij als ouders overschatten hem soms. Hij wilde ook heel erg lang niet leren fietsen terwijl hij een geweldig balans had op zijn loopfietsje. Paar pogingen gedaan, tijd losgelaten. En toen relatief laat deden we het per ongeluk goed: op een mooi fietsje (mountainbike net als papa) een bos is om wat te oefenen. Want daar waren geen verkeerssituaties die je ook nog moet overzien. Ik hield hem vast en heb eerst uitgebreid geoefend met remmen; pas toen hij dat snapte, kon er meer input bij. En helpen met keuzes maken wat je doet aan het eind van het pad; rechtsaf voorzeggen i.p.v. laten kiezen. De motoriek had hij allang, maar toen pas kon hij het samenbrengen in “fietsen”. Daarna ging het uiteraard bijna meteen alsof hij nooit anders had gedaan.
