Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
donderdag 9 november 2006 om 10:23
hoi huppel en moortje,
hier ben ik dan weer even, zit in een internetcafe om gewoon toch even contact te hebben in deze rare week. we hebben een goede verhuizing gehad, ik voel me oprecht al thuis in ons nieuwe huis. e.e.a. zal nog wel gemaakt moeten worden, maar we slapen en leven er heerlijk.
mijn liefste vriendin is bevallen. ze belde me huilend op, voor haar moet het ook ongelooflijk zwaar zijn mij te bellen, en ik huilde mee van geluk en van verdriet. Wat had ik Philip graag meegenomen naar haar. Nu ga ik morgen of zo alleen. Lief gaat niet mee. Die wil dat gewoon niet, zo'n klein mensje is voor hem echt te dicht bij.
Het andere goede nieuws is dat ons huis verhuurd is. DAt is echt een last van de schouders. Vanaf 15 december is het voor 18 maanden verhuurd. Wij gaan dus voorlopig niet terug.....mensen hebben een optie te verlengen tot 24 maanden.....wij kijken dus wat we na 31-12 volgend jaar gaan doen.
Ik ben nu druk aan het verzamelen van adressen, zodat ik straks thuis sollicitatiebrieven kan gaan schrijven. Volgende project dus.
Als het goed is hebben we na het weekend internet. lekker snel dus.
Moortje, wat een verschrikkelijke tijd maak je door en wat ga je hard van start. Meteen naar de HEMA, en zo ook nog op kraamvisite. Ik deed hetzelfde, met hetzelfde gevoel hoor: gewoon meteen de confrontatie aangaan. Dat is pittig. En over de onverwachte momenten dat je kunt huilen en het soms gewoon niet kunnen huilen. Dat heb ik nog. Gisterenochtend belde mijn vriendinnetje me tijden mijn wandeltocht op dat ze bevallen is van een dochtertje....ik liep met grote biggelende tranen over straat. Men zal wel gedacht hebben.....ik heb meteen mijn lief gebeld, die zat natuurlijk ook te wachten op het nieuws. We waren allebei blij voor haar, maar tegelijk moesten we samen heel hard slikken om niet de hele dag te blijven huilen. Dat gebeurt.
Gisteren waren de zus van lief en haar man en hun dochtertje van bijna 3 bij ons. Op een gegeven moment zegt de kleine tegen mij: waar is Philip nou? Waar is Philip nou? Dus wij: die is in de hemel, en toen zei ik maar: als je een vlindertje ziet vliegen is dat Philip, en er zijn heel veel vlindertjes. Toen vroeg ze: maar wie is dan de mama van Philip? Toen moest ik, mijn schoonzusje en zwager alledrie heeeeel hard huilen, tranen over de wangen, maar ondertussen bleef zij maar vragen: wie is dan de mama van Philip? Ik dus natuurlijk geantwoord: dat ben ik. Zij nog, maar jij bent ...Parelhoen....wie is de mama. Dat is wel raar hoor. Voor een kind van 3 hoort een naam bij een persoontje, een kind, en daar hoort dan weer een moeder bij. Het is wel bijzonder fijn dat zij gewoon over Philip praat. En weet dat hij er is. Wij hebben haar ook eens meegenomen naar de begraafplaats. Daar vroeg ze toen ook: waar is Philip nou. Want ze wist dat we naar Philip gingen....
Nou, ik meld me in het weekend weer.
LIefs Parelhoen
NB: Moortje, ik heb als het goed is mijn tel. nr. doorgegeven en je hebt mijn mailadres. Kijk maar. Als je behoefte hebt, mag je me altijd bellen en uithuilen of gewoon praten.
hier ben ik dan weer even, zit in een internetcafe om gewoon toch even contact te hebben in deze rare week. we hebben een goede verhuizing gehad, ik voel me oprecht al thuis in ons nieuwe huis. e.e.a. zal nog wel gemaakt moeten worden, maar we slapen en leven er heerlijk.
mijn liefste vriendin is bevallen. ze belde me huilend op, voor haar moet het ook ongelooflijk zwaar zijn mij te bellen, en ik huilde mee van geluk en van verdriet. Wat had ik Philip graag meegenomen naar haar. Nu ga ik morgen of zo alleen. Lief gaat niet mee. Die wil dat gewoon niet, zo'n klein mensje is voor hem echt te dicht bij.
Het andere goede nieuws is dat ons huis verhuurd is. DAt is echt een last van de schouders. Vanaf 15 december is het voor 18 maanden verhuurd. Wij gaan dus voorlopig niet terug.....mensen hebben een optie te verlengen tot 24 maanden.....wij kijken dus wat we na 31-12 volgend jaar gaan doen.
Ik ben nu druk aan het verzamelen van adressen, zodat ik straks thuis sollicitatiebrieven kan gaan schrijven. Volgende project dus.
Als het goed is hebben we na het weekend internet. lekker snel dus.
Moortje, wat een verschrikkelijke tijd maak je door en wat ga je hard van start. Meteen naar de HEMA, en zo ook nog op kraamvisite. Ik deed hetzelfde, met hetzelfde gevoel hoor: gewoon meteen de confrontatie aangaan. Dat is pittig. En over de onverwachte momenten dat je kunt huilen en het soms gewoon niet kunnen huilen. Dat heb ik nog. Gisterenochtend belde mijn vriendinnetje me tijden mijn wandeltocht op dat ze bevallen is van een dochtertje....ik liep met grote biggelende tranen over straat. Men zal wel gedacht hebben.....ik heb meteen mijn lief gebeld, die zat natuurlijk ook te wachten op het nieuws. We waren allebei blij voor haar, maar tegelijk moesten we samen heel hard slikken om niet de hele dag te blijven huilen. Dat gebeurt.
Gisteren waren de zus van lief en haar man en hun dochtertje van bijna 3 bij ons. Op een gegeven moment zegt de kleine tegen mij: waar is Philip nou? Waar is Philip nou? Dus wij: die is in de hemel, en toen zei ik maar: als je een vlindertje ziet vliegen is dat Philip, en er zijn heel veel vlindertjes. Toen vroeg ze: maar wie is dan de mama van Philip? Toen moest ik, mijn schoonzusje en zwager alledrie heeeeel hard huilen, tranen over de wangen, maar ondertussen bleef zij maar vragen: wie is dan de mama van Philip? Ik dus natuurlijk geantwoord: dat ben ik. Zij nog, maar jij bent ...Parelhoen....wie is de mama. Dat is wel raar hoor. Voor een kind van 3 hoort een naam bij een persoontje, een kind, en daar hoort dan weer een moeder bij. Het is wel bijzonder fijn dat zij gewoon over Philip praat. En weet dat hij er is. Wij hebben haar ook eens meegenomen naar de begraafplaats. Daar vroeg ze toen ook: waar is Philip nou. Want ze wist dat we naar Philip gingen....
Nou, ik meld me in het weekend weer.
LIefs Parelhoen
NB: Moortje, ik heb als het goed is mijn tel. nr. doorgegeven en je hebt mijn mailadres. Kijk maar. Als je behoefte hebt, mag je me altijd bellen en uithuilen of gewoon praten.
donderdag 9 november 2006 om 15:39
Hoi Parelhoen,
Wat fijn dat je je nu al thuis voelt in je huisje, dit is toch wel erg belangrijk. En ik kan me voorstellen dat het een goed gevoel geeft dat jullie huis nu ook verhuurd is, hoef je je daar geen zorgen meer over te maken.
Ik heb inderdaad je telefoonnr gekregen, alleen geen emailadres of ik weet gewoon niet hoe het werkt, want ben echt een nul met dit soort dingen. Ik zou het wel prettig vinden om je mailadres te hebben. Ik ben wat meer van het mailen dan het praten op het moment. Ik begreep van hummel dat jullie ook op een besloten forum zitten, daarvoor moet ik emailen naar hummel, maar moet nog even uitzoeken hoe ik bij haar profiel kom.
Mijn emoties komen met ups en downs. Het lijkt bij mij wel of mijn geest het niet in een keer toelaat, maar af en toe een beetje. Dit voelt wel prettig. Ik wil ook niet de hele dag verdrietig op de bank zitten en m.i. hoef je niet te huilen om verdriet te hebben, want dat verdriet dat zit er toch wel. We gaan elke dag even bij Pien langs en de bloemen van de begrafenis staan er nog mooi bij. Ik durf ook wat beter op haar kamertje te komen en merk dat ik het zelfs wel prettig vind om daar te zitten.
Liefs Moortje
Hoi Hummel,
Bedankt voor je reactie, maar hoe kom ik bij jou profiel. Sorry, ben niet zo handig met dit soort dingen.
Liefs Moortje
Wat fijn dat je je nu al thuis voelt in je huisje, dit is toch wel erg belangrijk. En ik kan me voorstellen dat het een goed gevoel geeft dat jullie huis nu ook verhuurd is, hoef je je daar geen zorgen meer over te maken.
Ik heb inderdaad je telefoonnr gekregen, alleen geen emailadres of ik weet gewoon niet hoe het werkt, want ben echt een nul met dit soort dingen. Ik zou het wel prettig vinden om je mailadres te hebben. Ik ben wat meer van het mailen dan het praten op het moment. Ik begreep van hummel dat jullie ook op een besloten forum zitten, daarvoor moet ik emailen naar hummel, maar moet nog even uitzoeken hoe ik bij haar profiel kom.
Mijn emoties komen met ups en downs. Het lijkt bij mij wel of mijn geest het niet in een keer toelaat, maar af en toe een beetje. Dit voelt wel prettig. Ik wil ook niet de hele dag verdrietig op de bank zitten en m.i. hoef je niet te huilen om verdriet te hebben, want dat verdriet dat zit er toch wel. We gaan elke dag even bij Pien langs en de bloemen van de begrafenis staan er nog mooi bij. Ik durf ook wat beter op haar kamertje te komen en merk dat ik het zelfs wel prettig vind om daar te zitten.
Liefs Moortje
Hoi Hummel,
Bedankt voor je reactie, maar hoe kom ik bij jou profiel. Sorry, ben niet zo handig met dit soort dingen.
Liefs Moortje
donderdag 9 november 2006 om 17:01
Hi Parelhoen en Moortje,
Terug van weggeweest! Sorry voor het lange late wachten...
Lieve Moortje, wat verschrikkelijk dat jullie dit meemaken. Ook weer zoveel herkenning in jouw verhaal! Na het lezen van jouw verhaal kreeg ik weer precies hetzelfde gevoel als wat ik voelde tijdens de begrafenis van onze mooie dochter! Ik voel zo ontzettend met je mee. Wat een onmacht he?
Ook wij waren heel erg open naar onze omgeving en dat heeft absoluut geholpen in het verwerkingsporces. Voor ons is het nu bijna een half jaar geleden en ze is geen seconde uit mijn gedachten. Elke x als mijn vriend en ik ook proosten zeggen we:"Op ons en onze mooie dochter."
We zijn ouders en voelen dat ook zo! Trots op inze dappere meid en weet zeker dat jullie die trots ook zo sterk voelen! Sterkte...
Parelhoen, wat fijn dat de verhuizing goed is verlopen en dat jullie huis is verhuurd. Wat een fijn gevoel moet dat zijn.
Wij hebben onze dochter inderdaad begraven op de Oosterbegraafplaats in Amsterdam! We zijn nog steeds bezig met een steen... We weten nu wel wat we precies willen en net als jullie vrij strak, zonder poespas. Wij hebben gekozen voor zwart marmeren blokken met witte steentjes en dan niet zo'n hele grote grafsteen maar een kleine, en niet staand maar liggend.
Ik heb Bo (haar naam) eigenlijk altijd bij me. Uiteraard in mijn hart, maar ook een foto van haar en zelfs haar echofoto's!!! Zitten in een mapje van het ziekenhuis en zelfs als ik van tas wissel, word het mapje mee verwisselt.
Gister mijn 2e echo gehad en die echo foto's heb ik samen in het mapje van Bo gedaan. Ze horen bij elkaar!
Vorige week zaterdag is er nog een boom geplant voor Bo in het geboortebos. De boom krijgt een plaatje met haar naam. Ook op die manier blijft zij aanwezig. .
Ik had mijn zus een paar weken geleden aan de telefoon en toen kreeg ik opeens mijn neefje van bijna 5 aan de telefoon, hij zei:"Tante *naam*, ik weet zeker dat het nu wel heel erg goed gaat!" Zo schattig. Mijn zus had hem namelijk verteld dat er weer een babytje in mij groeit en hij dacht eerst dat Bo weer terug in de buik zat, maar nadat mijn zus had gezegd dat het een nieuw kindje is en dat tante en oom het natuurlijk wel erg spannend vinden allemaal, had hij gezegd"O, het gaat nu wel helemaal goed, hoor!"
En je weet wat ze zeggen.... Kinderen spreken de waarheid!
Ik zal niet al teveel over mijn zwangerschap hebben hier (daar hebben we andere toppics voor), maar bovenstaande vond ik zo lief en heeft juist te maken met het moeder (of neefje) worden van een dood kindje... bah, wat klinkt dat toch naar....
Hebben jullie dat trouwens ook? Ik wil Bo het liefst aan iedereen laten zien. Op de foto die il altijd bij me heb, ziet het er helemaal niet uit dat ze niet leeft. Super mooie dame! Maar dan laat ik soms vol trots die foto aan iemand zien en die verteld mij dan achteraf dat ze best geschrokken zijn. Niet om de foto maar toch dat ze weten dat ze kijken naar een dood kindje!! Stom he, van mij! Dat ik daar helemaal niet bij stil sta.
Nou... nog even werken.....
Dikke X
Terug van weggeweest! Sorry voor het lange late wachten...
Lieve Moortje, wat verschrikkelijk dat jullie dit meemaken. Ook weer zoveel herkenning in jouw verhaal! Na het lezen van jouw verhaal kreeg ik weer precies hetzelfde gevoel als wat ik voelde tijdens de begrafenis van onze mooie dochter! Ik voel zo ontzettend met je mee. Wat een onmacht he?
Ook wij waren heel erg open naar onze omgeving en dat heeft absoluut geholpen in het verwerkingsporces. Voor ons is het nu bijna een half jaar geleden en ze is geen seconde uit mijn gedachten. Elke x als mijn vriend en ik ook proosten zeggen we:"Op ons en onze mooie dochter."
We zijn ouders en voelen dat ook zo! Trots op inze dappere meid en weet zeker dat jullie die trots ook zo sterk voelen! Sterkte...
Parelhoen, wat fijn dat de verhuizing goed is verlopen en dat jullie huis is verhuurd. Wat een fijn gevoel moet dat zijn.
Wij hebben onze dochter inderdaad begraven op de Oosterbegraafplaats in Amsterdam! We zijn nog steeds bezig met een steen... We weten nu wel wat we precies willen en net als jullie vrij strak, zonder poespas. Wij hebben gekozen voor zwart marmeren blokken met witte steentjes en dan niet zo'n hele grote grafsteen maar een kleine, en niet staand maar liggend.
Ik heb Bo (haar naam) eigenlijk altijd bij me. Uiteraard in mijn hart, maar ook een foto van haar en zelfs haar echofoto's!!! Zitten in een mapje van het ziekenhuis en zelfs als ik van tas wissel, word het mapje mee verwisselt.
Gister mijn 2e echo gehad en die echo foto's heb ik samen in het mapje van Bo gedaan. Ze horen bij elkaar!
Vorige week zaterdag is er nog een boom geplant voor Bo in het geboortebos. De boom krijgt een plaatje met haar naam. Ook op die manier blijft zij aanwezig. .
Ik had mijn zus een paar weken geleden aan de telefoon en toen kreeg ik opeens mijn neefje van bijna 5 aan de telefoon, hij zei:"Tante *naam*, ik weet zeker dat het nu wel heel erg goed gaat!" Zo schattig. Mijn zus had hem namelijk verteld dat er weer een babytje in mij groeit en hij dacht eerst dat Bo weer terug in de buik zat, maar nadat mijn zus had gezegd dat het een nieuw kindje is en dat tante en oom het natuurlijk wel erg spannend vinden allemaal, had hij gezegd"O, het gaat nu wel helemaal goed, hoor!"
En je weet wat ze zeggen.... Kinderen spreken de waarheid!
Ik zal niet al teveel over mijn zwangerschap hebben hier (daar hebben we andere toppics voor), maar bovenstaande vond ik zo lief en heeft juist te maken met het moeder (of neefje) worden van een dood kindje... bah, wat klinkt dat toch naar....
Hebben jullie dat trouwens ook? Ik wil Bo het liefst aan iedereen laten zien. Op de foto die il altijd bij me heb, ziet het er helemaal niet uit dat ze niet leeft. Super mooie dame! Maar dan laat ik soms vol trots die foto aan iemand zien en die verteld mij dan achteraf dat ze best geschrokken zijn. Niet om de foto maar toch dat ze weten dat ze kijken naar een dood kindje!! Stom he, van mij! Dat ik daar helemaal niet bij stil sta.
Nou... nog even werken.....
Dikke X
vrijdag 10 november 2006 om 19:55
@moortje, het profiel van huppel vind je door op haar naam te klikken. Helemaal onderaan staat haar emailadres. Ik hoop dat het lukt. Als het goed is heeft de viva angel jou op je door jou opgegeven emailadres (dat moest je opgeven om je hier aan te melden) een mail gestuurd met mijn gegevens en een kort briefje met mijn nummer.
Jij omschrijft trouwens heel mooi hoe je je de hele dag rustig voelt en beetje bij beetje je verdriet toelaat. Da's nou precies wat mij ook enorm heeft verbaasd bij mij en lief. Maar wij concludeerden dat je lichaam, je geest het gewoon overneemt en zorgt voor die dosering. Je kan het hoe gek dat ook klinkt, gewoon dragen, je kan het aan, dit ongelooflijk zware verdriet. Er zullen dagen zijn dat je meteen in de morgen al aanvoelt dat het een zware klotedag wordt, een dag waarop je alleen maar loopt te brullen, maar langzaam komen de dagen dat je je weer 'normaal' voelt ook weer tevoorschijn. En dan voel je je weer schuldig omdat je je normaal voelt......
@lief. Wat goed dat je er weer bent. En precies wat jij schrijft over het laten zien van je dochter: ik zou het liefst een grote foto op mijn tas of t-shirt of in de woonkamer in een grote lijst hangen. Ik ben benieuwd naar jouw dochter, hoe ze eruit ziet. Ik heb helaas maar zo'n 25 foto's, niet eens allemaal goed genomen, maar 1 van zijn handje, kan zo in een lijst, lijkt wel zo'n kaartenfoto. Helaas was Philip grotendeels op zijn rug, in zijn gezicht en bovenlijf ontveld. Dit ziet eruit alsof hij zwaar verbrand is, hele rode, glimmende huid. Ik heb 3 goede vriendinnen de foto laten zien, maar alleen omdat zij hier zelf om gevraagd hebben. Verder kijk ik alleen zelf. Alleen onze ouders hebben een mooie foto van Philip, zijn bovenlijfje en zijn gezicht staan hier echt mooi duidelijk op, en een foto van zijn handje. Helaas wil ik Philip het liefst aan iedereen laten zien, maar dat shockeer is ze echt teveel. Met lief is nu afgesproken dat we alleen als mensen er om vragen én goede vrienden zijn, we de foto laten zien.
Wat jammer dat ik nu pas weet dat ook jij in A'dam zit. Ik zit inmiddels in R'dam dus, maar met nog een andere dame heb ik al thee gedronken. Zij schreef ook over haar zoontje. Zij verloor hem ook eind mei. Zo dicht bij elkaar.....
En goed dat jullie eruit zijn en een steentje hebben gevonden. Vind jij het ook zo fijn om haar te kunnen 'verzorgen' op die speciale plek? En is jouw kijk op het gaan naar zo'n plek ook niet veranderd? Dat een kerkhof niet eng is, maar juist prettig en rust geeft?
Wij gaan zondag eindelijk kijken naar het geplaatste steentje, ik ben zo benieuwd.
Lief, zou jij ook mee willen schrijven op de msngroep?
Trouwens, Lief, ik vind dat je gewoon moet kunnen vertellen over je zwangerschap. Het is zo ontzettend fijn dat je alweer zwanger bent. Was je dochter jullie eerste? En wat fijn dat je echo goed was. Hoe voel je je nu? Kan je er ondanks de angst van genieten? Daar ben ik zo benieuwd naar? Wijzelf zijn ook nog steeds aan het oefenen natuurlijk, maar ik denk dat de stress van verhuizen e.e.a. toch heeft tegengehouden. Ik hoop dat we in de komende maanden wat meer ontspannen en dat het dan vanzelf weer komt, het zwanger zijn....
Allemaal goed weekend, ik ben echt superblij als verslaafde internetter, dat ik er weer ben. Ik heb zo een 'American Party' met de studiegenoten van lief, dus ik ga eens lekker een borrel drinken denk ik (ik lig vast na 2 drankjes onder de tafel, want ik drink nooit......).
Liefs Parelhoen
Jij omschrijft trouwens heel mooi hoe je je de hele dag rustig voelt en beetje bij beetje je verdriet toelaat. Da's nou precies wat mij ook enorm heeft verbaasd bij mij en lief. Maar wij concludeerden dat je lichaam, je geest het gewoon overneemt en zorgt voor die dosering. Je kan het hoe gek dat ook klinkt, gewoon dragen, je kan het aan, dit ongelooflijk zware verdriet. Er zullen dagen zijn dat je meteen in de morgen al aanvoelt dat het een zware klotedag wordt, een dag waarop je alleen maar loopt te brullen, maar langzaam komen de dagen dat je je weer 'normaal' voelt ook weer tevoorschijn. En dan voel je je weer schuldig omdat je je normaal voelt......
@lief. Wat goed dat je er weer bent. En precies wat jij schrijft over het laten zien van je dochter: ik zou het liefst een grote foto op mijn tas of t-shirt of in de woonkamer in een grote lijst hangen. Ik ben benieuwd naar jouw dochter, hoe ze eruit ziet. Ik heb helaas maar zo'n 25 foto's, niet eens allemaal goed genomen, maar 1 van zijn handje, kan zo in een lijst, lijkt wel zo'n kaartenfoto. Helaas was Philip grotendeels op zijn rug, in zijn gezicht en bovenlijf ontveld. Dit ziet eruit alsof hij zwaar verbrand is, hele rode, glimmende huid. Ik heb 3 goede vriendinnen de foto laten zien, maar alleen omdat zij hier zelf om gevraagd hebben. Verder kijk ik alleen zelf. Alleen onze ouders hebben een mooie foto van Philip, zijn bovenlijfje en zijn gezicht staan hier echt mooi duidelijk op, en een foto van zijn handje. Helaas wil ik Philip het liefst aan iedereen laten zien, maar dat shockeer is ze echt teveel. Met lief is nu afgesproken dat we alleen als mensen er om vragen én goede vrienden zijn, we de foto laten zien.
Wat jammer dat ik nu pas weet dat ook jij in A'dam zit. Ik zit inmiddels in R'dam dus, maar met nog een andere dame heb ik al thee gedronken. Zij schreef ook over haar zoontje. Zij verloor hem ook eind mei. Zo dicht bij elkaar.....
En goed dat jullie eruit zijn en een steentje hebben gevonden. Vind jij het ook zo fijn om haar te kunnen 'verzorgen' op die speciale plek? En is jouw kijk op het gaan naar zo'n plek ook niet veranderd? Dat een kerkhof niet eng is, maar juist prettig en rust geeft?
Wij gaan zondag eindelijk kijken naar het geplaatste steentje, ik ben zo benieuwd.
Lief, zou jij ook mee willen schrijven op de msngroep?
Trouwens, Lief, ik vind dat je gewoon moet kunnen vertellen over je zwangerschap. Het is zo ontzettend fijn dat je alweer zwanger bent. Was je dochter jullie eerste? En wat fijn dat je echo goed was. Hoe voel je je nu? Kan je er ondanks de angst van genieten? Daar ben ik zo benieuwd naar? Wijzelf zijn ook nog steeds aan het oefenen natuurlijk, maar ik denk dat de stress van verhuizen e.e.a. toch heeft tegengehouden. Ik hoop dat we in de komende maanden wat meer ontspannen en dat het dan vanzelf weer komt, het zwanger zijn....
Allemaal goed weekend, ik ben echt superblij als verslaafde internetter, dat ik er weer ben. Ik heb zo een 'American Party' met de studiegenoten van lief, dus ik ga eens lekker een borrel drinken denk ik (ik lig vast na 2 drankjes onder de tafel, want ik drink nooit......).
Liefs Parelhoen
maandag 13 november 2006 om 13:06
Hallo,
Vandaag is mijn vriendje voor het eerst weer gaan werken en ben ik dus alleen. Dit voelt zo vreemd. Voor dat Pien geboren was, was ik ook al een tijdje thuis en dus weet ik wat het is om thuis te moeten zitten. Toen kon ik de hele dag een beetje aanrommelen en doen, nu doe ik dat ook, maar op een hele andere manier. Soms denk ik dat ik uiteraard wel weet wat er gebeurd is, maar dat ik het nog niet echt besef. Ik merk dat ik steeds vaker tegen mezelf zeg dat Pien niet meer leeft en dus niet in de box meer komt te liggen. Herkennen jullie dit?
Lief: Gefeliciteerd met je zwangerschap, hoever ben je? Weet even niet of je dat nu al geschreven hebt. Wat mij betreft geen probleem als je iets over je zwangerschap vermeld. Ik kan alleen maar blij voor je zijn!
gr. Moortje
Vandaag is mijn vriendje voor het eerst weer gaan werken en ben ik dus alleen. Dit voelt zo vreemd. Voor dat Pien geboren was, was ik ook al een tijdje thuis en dus weet ik wat het is om thuis te moeten zitten. Toen kon ik de hele dag een beetje aanrommelen en doen, nu doe ik dat ook, maar op een hele andere manier. Soms denk ik dat ik uiteraard wel weet wat er gebeurd is, maar dat ik het nog niet echt besef. Ik merk dat ik steeds vaker tegen mezelf zeg dat Pien niet meer leeft en dus niet in de box meer komt te liggen. Herkennen jullie dit?
Lief: Gefeliciteerd met je zwangerschap, hoever ben je? Weet even niet of je dat nu al geschreven hebt. Wat mij betreft geen probleem als je iets over je zwangerschap vermeld. Ik kan alleen maar blij voor je zijn!
gr. Moortje
maandag 13 november 2006 om 13:55
Hi,
Moortje, wilde nog zeggen dat ik Pien echt een enorm mooie naam vind!!
En ja... ik herken het absoluut... je voelt je doelloos en weet eigenlijk niet wat te doen... ik probeerde zoveel mogelijk weg te zijn of dingen te ondernemen om maar bezig te zijn. Je leeft in een soort roes en alles dringt inderdaad niet helemaal tot je door. Moet ik zeggen dat ik dat nu nog wel heb... dan denk ik opeens, sjesus.... dat dit allemaal is gebeurd!!! Waar was ik?? Alsof je alles op een afstandje hebt bekeken. Wat ik kan zeggen is dat je er enorm de tijd voor moet nemen.... echt niet eerder dingen doen dan dat je erzelf aan toe bent! Lekker alleen maar doen wat jij op dat moment wil.... En wt parelhoen ook zegt: Opeens is er zo'n dag dat je je beter voelt en die dagen komen er steeds meer!!!
Parelhoen: Leuk feestje gehad vrijdag?
Wij hebben behoorlijk wat foto's gemaakt, maar de foto die het amc heeft gemaakt was eigenlijk het mooiste en die heb ik dus ook elke dag bij mij. Op de foto's die wij hebben gemaakt staat ze inderdaad wat donkerder (paars!) op, maar ze was nog niet aan het vervellen dus ze ziet er op de foto's heel gaaf uit. Ook hadden wij van amc een voet en handafdruk gekregen (jullie waarschijnlijk ook?) Deze hebben we ingelijst en hangt tussen onze muur met andere ingelijste foto's.
T'is zo apart om op de begraafplaast rond te lopen.... We lopen nu heel relaxt het kinderhofje op, lopen langs alle andere kindergrafjes en begroeten de grafjes. (...) Een jaar geleden zou ik het VERSCHRIKKELIJK vinden om op zo'n hofje rond te moeten lopen, maar nu we zelf ouders zijn en ons kindje hebben moeten verliezen is het zo'n ander gevoel! Wat je zegt... zo vredig bijna... niet eng, helemaal niet eng!!! Wel schrikken we als we een nieuw grafje zien... wat een rotgevoel geeft dat!!! Ook wisten we dat er naast Bo ook nog een kindje zou komen te liggen, want dat plekje was nog vrij.... inmiddels ligt daar nu ook een klein kindje en dat maakt
Moortje, wilde nog zeggen dat ik Pien echt een enorm mooie naam vind!!
En ja... ik herken het absoluut... je voelt je doelloos en weet eigenlijk niet wat te doen... ik probeerde zoveel mogelijk weg te zijn of dingen te ondernemen om maar bezig te zijn. Je leeft in een soort roes en alles dringt inderdaad niet helemaal tot je door. Moet ik zeggen dat ik dat nu nog wel heb... dan denk ik opeens, sjesus.... dat dit allemaal is gebeurd!!! Waar was ik?? Alsof je alles op een afstandje hebt bekeken. Wat ik kan zeggen is dat je er enorm de tijd voor moet nemen.... echt niet eerder dingen doen dan dat je erzelf aan toe bent! Lekker alleen maar doen wat jij op dat moment wil.... En wt parelhoen ook zegt: Opeens is er zo'n dag dat je je beter voelt en die dagen komen er steeds meer!!!
Parelhoen: Leuk feestje gehad vrijdag?
Wij hebben behoorlijk wat foto's gemaakt, maar de foto die het amc heeft gemaakt was eigenlijk het mooiste en die heb ik dus ook elke dag bij mij. Op de foto's die wij hebben gemaakt staat ze inderdaad wat donkerder (paars!) op, maar ze was nog niet aan het vervellen dus ze ziet er op de foto's heel gaaf uit. Ook hadden wij van amc een voet en handafdruk gekregen (jullie waarschijnlijk ook?) Deze hebben we ingelijst en hangt tussen onze muur met andere ingelijste foto's.
T'is zo apart om op de begraafplaast rond te lopen.... We lopen nu heel relaxt het kinderhofje op, lopen langs alle andere kindergrafjes en begroeten de grafjes. (...) Een jaar geleden zou ik het VERSCHRIKKELIJK vinden om op zo'n hofje rond te moeten lopen, maar nu we zelf ouders zijn en ons kindje hebben moeten verliezen is het zo'n ander gevoel! Wat je zegt... zo vredig bijna... niet eng, helemaal niet eng!!! Wel schrikken we als we een nieuw grafje zien... wat een rotgevoel geeft dat!!! Ook wisten we dat er naast Bo ook nog een kindje zou komen te liggen, want dat plekje was nog vrij.... inmiddels ligt daar nu ook een klein kindje en dat maakt
maandag 13 november 2006 om 13:55
Hi,
Moortje, wilde nog zeggen dat ik Pien echt een enorm mooie naam vind!!
En ja... ik herken het absoluut... je voelt je doelloos en weet eigenlijk niet wat te doen... ik probeerde zoveel mogelijk weg te zijn of dingen te ondernemen om maar bezig te zijn. Je leeft in een soort roes en alles dringt inderdaad niet helemaal tot je door. Moet ik zeggen dat ik dat nu nog wel heb... dan denk ik opeens, sjesus.... dat dit allemaal is gebeurd!!! Waar was ik?? Alsof je alles op een afstandje hebt bekeken. Wat ik kan zeggen is dat je er enorm de tijd voor moet nemen.... echt niet eerder dingen doen dan dat je erzelf aan toe bent! Lekker alleen maar doen wat jij op dat moment wil.... En wt parelhoen ook zegt: Opeens is er zo'n dag dat je je beter voelt en die dagen komen er steeds meer!!!
Parelhoen: Leuk feestje gehad vrijdag?
Wij hebben behoorlijk wat foto's gemaakt, maar de foto die het amc heeft gemaakt was eigenlijk het mooiste en die heb ik dus ook elke dag bij mij. Op de foto's die wij hebben gemaakt staat ze inderdaad wat donkerder (paars!) op, maar ze was nog niet aan het vervellen dus ze ziet er op de foto's heel gaaf uit. Ook hadden wij van amc een voet en handafdruk gekregen (jullie waarschijnlijk ook?) Deze hebben we ingelijst en hangt tussen onze muur met andere ingelijste foto's.
T'is zo apart om op de begraafplaast rond te lopen.... We lopen nu heel relaxt het kinderhofje op, lopen langs alle andere kindergrafjes en begroeten de grafjes. (...) Een jaar geleden zou ik het VERSCHRIKKELIJK vinden om op zo'n hofje rond te moeten lopen, maar nu we zelf ouders zijn en ons kindje hebben moeten verliezen is het zo'n ander gevoel! Wat je zegt... zo vredig bijna... niet eng, helemaal niet eng!!! Wel schrikken we als we een nieuw grafje zien... wat een rotgevoel geeft dat!!! Ook wisten we dat er naast Bo ook nog een kindje zou komen te liggen, want dat plekje was nog vrij.... inmiddels ligt daar nu ook een klein kindje en dat maakt
Moortje, wilde nog zeggen dat ik Pien echt een enorm mooie naam vind!!
En ja... ik herken het absoluut... je voelt je doelloos en weet eigenlijk niet wat te doen... ik probeerde zoveel mogelijk weg te zijn of dingen te ondernemen om maar bezig te zijn. Je leeft in een soort roes en alles dringt inderdaad niet helemaal tot je door. Moet ik zeggen dat ik dat nu nog wel heb... dan denk ik opeens, sjesus.... dat dit allemaal is gebeurd!!! Waar was ik?? Alsof je alles op een afstandje hebt bekeken. Wat ik kan zeggen is dat je er enorm de tijd voor moet nemen.... echt niet eerder dingen doen dan dat je erzelf aan toe bent! Lekker alleen maar doen wat jij op dat moment wil.... En wt parelhoen ook zegt: Opeens is er zo'n dag dat je je beter voelt en die dagen komen er steeds meer!!!
Parelhoen: Leuk feestje gehad vrijdag?
Wij hebben behoorlijk wat foto's gemaakt, maar de foto die het amc heeft gemaakt was eigenlijk het mooiste en die heb ik dus ook elke dag bij mij. Op de foto's die wij hebben gemaakt staat ze inderdaad wat donkerder (paars!) op, maar ze was nog niet aan het vervellen dus ze ziet er op de foto's heel gaaf uit. Ook hadden wij van amc een voet en handafdruk gekregen (jullie waarschijnlijk ook?) Deze hebben we ingelijst en hangt tussen onze muur met andere ingelijste foto's.
T'is zo apart om op de begraafplaast rond te lopen.... We lopen nu heel relaxt het kinderhofje op, lopen langs alle andere kindergrafjes en begroeten de grafjes. (...) Een jaar geleden zou ik het VERSCHRIKKELIJK vinden om op zo'n hofje rond te moeten lopen, maar nu we zelf ouders zijn en ons kindje hebben moeten verliezen is het zo'n ander gevoel! Wat je zegt... zo vredig bijna... niet eng, helemaal niet eng!!! Wel schrikken we als we een nieuw grafje zien... wat een rotgevoel geeft dat!!! Ook wisten we dat er naast Bo ook nog een kindje zou komen te liggen, want dat plekje was nog vrij.... inmiddels ligt daar nu ook een klein kindje en dat maakt
maandag 13 november 2006 om 14:00
Stomme laptop!!!!
En dat maakt het zo verschrikkelijk zuur!!!
Thuis hebben we nog geen goedlopende computer, dus helaas kan ik voorlopig niet op de msn...
Bo was inderdaad onze 1e.
Of ik nu geniet? Dubbel en dwars! Tuurlijk is het spannend, maar word nu ook zo goed in de gaten gehouden... heb as vrijdag al mijn 3e echo en dan ben ik pas 9,5 week.....
Denk dat het pas echt spannend gaat worden met de uitslag van de nekplooimeting!
Nu lekker genieten en niet meer stressen... mijn gyn zei... als je lichaam en geest eraan toe is dan zal je pas opnieuw zwanger raken. (Niet dat dat nu zo vanzelfsprekend is...) Dus rust lekker uit en de dag met een positieve test komt vast en zeker voor jou ook!!!!
En lieve Moortje, jij ook rustig aan... doe zoals jij het wilt... sterkte en een dikke knuffel!
maandag 13 november 2006 om 18:27
Zo, na een weekend vol drukte en lief de hele dag op de computer, althans in de kamer waar de computer staat, kan ik nu eindelijk weer THUIS schrijven.
Ik vind het wonderbaarlijk hoe wij vrouwen overkomen. Als ik lees wat jullie ervaren, lief en moortje, dan is er naast dat diepgewortelde verdriet, heel erg veel kracht. Het is eigenlijk verbazingwekkend hoe het 'leven' er voor zorgt dat je zo'n heftige iets als het verliezen van je dochtertje of zoontje kunt doorleven en er mee kunt leven. De rouw is afschuwelijk, maar doordat je het helemaal zelf doet en er dagelijks in zit, gaat je verdriet een soort van makkelijk. Dat is stom gezegd, maar je doet per dag je ding en kijkt per dag wat je kunt en het wordt makkelijker.
O, ik hoop zo dat ik snel weer zwanger ben. En jij alweer 9,5 week lief. Pff, dat is echt snel gegaan. Zit je nu dan net voorbij de uitgerekende datum van afgelopen mei? Of een beetje rondom dezelfde datum als Bo? Ik kan me je blijschap zo ontzettend voorstellen. Je weet tenslotte dat je onder controle staat en dat je mag komen wanneer je wilt en dan is het hopelijk weer genieten. Ik had toevallig vanmorgen een t-shirt nodig. Een zwart zwangerschaps t-shirt. Heb ik mijn zwangerschapskleding even vastgehad. Zoveel goede herinneringen aan mijn superheerlijke zwangerschap. Dat is toch raar he? Dat het dan zo fout kan gaan. Tja.
Lief, ik had ook van die hand en voetafdrukjes. Nou ja, voetafdrukjes.....onze zoon had enorme voeten. Wij hebben deze afdrukken op de voorkant van het overlijdens/geboortekaartje gezet en werden naderhand vaak gebeld met de vraag of de voetjes op ware grootte waren. Jongen ouders hadden ze bij hun eigen kroost gehouden en vermoedden dat het misschien vergrootte voetjes waren. Niet dus. Maar ja, mijn lief is 2 meter en heeft ook grote voeten. Wat mooi dat je die afdrukken ingelijst hebt. Bij ons thuis hangt aan de muur het kinderversje wat mijn schoonmoeder op canvas heeft geschilderd en wat ik in en lijstje meegegeven heb op het kistje in het grafje en wat mijn schoonmoeder begon met opzeggen en waar mijn moeder, mijn tante en ik invielen en het mee opzegde.
Heb jij Bo vastgehouden? Hoe was dat? Gekke vraag, maar ik realiseer me steeds vaker dat wij er bewust voor hebben gekozen Philip niet vast te houden, wel aan te raken, maar niet vast te houden en dat dat bij veel mensen vreemd overkomt. Hij was echter zo mooi zoals hij was. Ik heb hem de 2e keer dat ik hem zag, uitgebreid aangeraakt, zijn buik vastgehouden. Ik vind het goed zoals het is gegaan. Ben wel benieuwd naar hoe het bij jou was.
Ik heb hetzelfde hoor met het kinderhofje, wij liggen op Zorgvlied. Wij waren op 3 plekjes na de cirkel rond aan het maken. De cirkel is inmiddels rond en in een nieuwe binnenring en zelfs op een andere plek zijn inmiddels nog 8 (!) andere grafjes bijgekomen.....te veel voor woorden. toch is het prettig speciaal op het kinderhofje te liggen, dan kom je gelijkgestemden tegen en je begrijpt elkaar zonder woorden.
Nou, ik ga koken, liefs Parelhoen
Ik vind het wonderbaarlijk hoe wij vrouwen overkomen. Als ik lees wat jullie ervaren, lief en moortje, dan is er naast dat diepgewortelde verdriet, heel erg veel kracht. Het is eigenlijk verbazingwekkend hoe het 'leven' er voor zorgt dat je zo'n heftige iets als het verliezen van je dochtertje of zoontje kunt doorleven en er mee kunt leven. De rouw is afschuwelijk, maar doordat je het helemaal zelf doet en er dagelijks in zit, gaat je verdriet een soort van makkelijk. Dat is stom gezegd, maar je doet per dag je ding en kijkt per dag wat je kunt en het wordt makkelijker.
O, ik hoop zo dat ik snel weer zwanger ben. En jij alweer 9,5 week lief. Pff, dat is echt snel gegaan. Zit je nu dan net voorbij de uitgerekende datum van afgelopen mei? Of een beetje rondom dezelfde datum als Bo? Ik kan me je blijschap zo ontzettend voorstellen. Je weet tenslotte dat je onder controle staat en dat je mag komen wanneer je wilt en dan is het hopelijk weer genieten. Ik had toevallig vanmorgen een t-shirt nodig. Een zwart zwangerschaps t-shirt. Heb ik mijn zwangerschapskleding even vastgehad. Zoveel goede herinneringen aan mijn superheerlijke zwangerschap. Dat is toch raar he? Dat het dan zo fout kan gaan. Tja.
Lief, ik had ook van die hand en voetafdrukjes. Nou ja, voetafdrukjes.....onze zoon had enorme voeten. Wij hebben deze afdrukken op de voorkant van het overlijdens/geboortekaartje gezet en werden naderhand vaak gebeld met de vraag of de voetjes op ware grootte waren. Jongen ouders hadden ze bij hun eigen kroost gehouden en vermoedden dat het misschien vergrootte voetjes waren. Niet dus. Maar ja, mijn lief is 2 meter en heeft ook grote voeten. Wat mooi dat je die afdrukken ingelijst hebt. Bij ons thuis hangt aan de muur het kinderversje wat mijn schoonmoeder op canvas heeft geschilderd en wat ik in en lijstje meegegeven heb op het kistje in het grafje en wat mijn schoonmoeder begon met opzeggen en waar mijn moeder, mijn tante en ik invielen en het mee opzegde.
Heb jij Bo vastgehouden? Hoe was dat? Gekke vraag, maar ik realiseer me steeds vaker dat wij er bewust voor hebben gekozen Philip niet vast te houden, wel aan te raken, maar niet vast te houden en dat dat bij veel mensen vreemd overkomt. Hij was echter zo mooi zoals hij was. Ik heb hem de 2e keer dat ik hem zag, uitgebreid aangeraakt, zijn buik vastgehouden. Ik vind het goed zoals het is gegaan. Ben wel benieuwd naar hoe het bij jou was.
Ik heb hetzelfde hoor met het kinderhofje, wij liggen op Zorgvlied. Wij waren op 3 plekjes na de cirkel rond aan het maken. De cirkel is inmiddels rond en in een nieuwe binnenring en zelfs op een andere plek zijn inmiddels nog 8 (!) andere grafjes bijgekomen.....te veel voor woorden. toch is het prettig speciaal op het kinderhofje te liggen, dan kom je gelijkgestemden tegen en je begrijpt elkaar zonder woorden.
Nou, ik ga koken, liefs Parelhoen
maandag 13 november 2006 om 19:03
Lief en Parelhoen, jullie schrijven dat jullie rekening houden met andermans gevoelens door niet aan iedereen de foto's van jullie kindjes te laten zien. Maar doe toch alsjeblieft wat jij zelf wilt. Dat het andere mensen kan schokken: soit. Jullie zijn ouders van ontzettend bijzondere en mooie kindjes. Ondanks vervelde huidjes, ondanks misschien een iets te donkere kleur, het zijn jullie kindjes. Ze zijn het waard om over gesproken en naar gekeken te worden.
En ja, misschien moet iemand wel even slikken bij het besef dat hij/zij naar een kindje kijkt waarvan het hartje niet meer klopt. Maar hoe meer mensen jullie kindjes leren kennen, hoe meer ze voort zullen leven....
liefs, Meave
En ja, misschien moet iemand wel even slikken bij het besef dat hij/zij naar een kindje kijkt waarvan het hartje niet meer klopt. Maar hoe meer mensen jullie kindjes leren kennen, hoe meer ze voort zullen leven....
liefs, Meave
maandag 13 november 2006 om 21:28
Lieve Parelhoen, Liefs en Moortje,
Jullie zeggen dat het mensen schokt om de fotos van jullie kindjes te zien. Als ik erover nadenk, dan denk ik dat ik zelf niet zozeer geschokt zou zijn door de foto op zich, dus hoe jullie kindjes eruit zien. Maar eerder dat je zo met je neus op de feiten gedrukt wordt dat je een foto ziet van een heel gewenst, prachtig kindje wat niet leeft. Dat je je dan realiseert dat er een kinderwens is geweest, een zwangerschap, voorpret, blijdschap, een bevalling en dan zoveel verdriet.
Nou ja ik weet niet hoe ik het moet zeggen en het staat er waarschijnlijk lomp en niet goed, maar wat ik bedoel is dat je/jullie niet moeten denken dat mensen jullie kindje niet mooi vinden als ze de foto zien en geschokt zijn.
Liefs Frans
Jullie zeggen dat het mensen schokt om de fotos van jullie kindjes te zien. Als ik erover nadenk, dan denk ik dat ik zelf niet zozeer geschokt zou zijn door de foto op zich, dus hoe jullie kindjes eruit zien. Maar eerder dat je zo met je neus op de feiten gedrukt wordt dat je een foto ziet van een heel gewenst, prachtig kindje wat niet leeft. Dat je je dan realiseert dat er een kinderwens is geweest, een zwangerschap, voorpret, blijdschap, een bevalling en dan zoveel verdriet.
Nou ja ik weet niet hoe ik het moet zeggen en het staat er waarschijnlijk lomp en niet goed, maar wat ik bedoel is dat je/jullie niet moeten denken dat mensen jullie kindje niet mooi vinden als ze de foto zien en geschokt zijn.
Liefs Frans
maandag 13 november 2006 om 22:43
Lieve allemaal,
Ben het helemaal met Frans eens; het is niet dat je kindje er naar uitziet, het is het hele idee en al het verdriet erachter. Dat nou juist dat kindje er niet mocht zijn. Ik heb toevallig een paar weken terug foto's gezien van een doodgeboren kindje. Ik vond het niet eng, natuurlijk zag je dat het een dood kindje was, maar het was een heel mooi kindje. En dan is het veel verdrietiger dat dat kindje er niet is dan dat het eng is om er naar te kijken. En in mijn geval ga je ook projecteren op je eigen kinderen, stel dat het míjn kind zou zijn? Daar wil je niet aan denken, net zo min als jullie. Misschien geldt dat voor andere mensen ook wel en maakt dat het zo confronterend.
Parelhoen, fijn dat je je al zo thuis voelt!
Liefs Pam
Ben het helemaal met Frans eens; het is niet dat je kindje er naar uitziet, het is het hele idee en al het verdriet erachter. Dat nou juist dat kindje er niet mocht zijn. Ik heb toevallig een paar weken terug foto's gezien van een doodgeboren kindje. Ik vond het niet eng, natuurlijk zag je dat het een dood kindje was, maar het was een heel mooi kindje. En dan is het veel verdrietiger dat dat kindje er niet is dan dat het eng is om er naar te kijken. En in mijn geval ga je ook projecteren op je eigen kinderen, stel dat het míjn kind zou zijn? Daar wil je niet aan denken, net zo min als jullie. Misschien geldt dat voor andere mensen ook wel en maakt dat het zo confronterend.
Parelhoen, fijn dat je je al zo thuis voelt!
Liefs Pam
dinsdag 14 november 2006 om 12:07
He lieve pammie, je bent er weer! Leuk dat je nog steeds meeleest/leeft.
En meave en frans.
ik begrijp wel wat jullie bedoelen hoor en ik ga nu een hele foute vergelijking maken, maar je moet ons (van mijn eigen man en mij) gevoel zo zien: wij zouden het vreselijk vinden om ongevraagd een geboortefilm van anderen te zien of tussen de fotos van een pasgeboren kleintje de moederkoek. Ieder voor zich als ze het prettig vinden om dit te doen, maar wij vinden dat erg prive en dat vinden wij van onze foto's ook. Ik zal nooit iemand zomaar de foto van Philip laten zien. Ikzelf kijk natuurlijk vaak naar hem en in ons huis zie je heus wel dat er een baby is geweest (nu niet meer, maar zijn kaartje staat pontificaal in de kast, kan je niet omheen en er hangt een schilderijtje met zijn naam en het vers van de engeltjes in de kamer), maar als mensen er om vragen dan laat ik de foto zien, anders niet. Dat is een voor ons bewuste keuze. Wat ik wel doe: als ik merk dat het gesprek niet een keer over Philip gaat, dan praat ik gewoon over mijn zwangerschap (die heerlijk was), over het in verwachting zijn en daar gelukkig over zijn toen ik dat was, ik praat over Philip, over de bevalling, ik noem hem dus! En dat doe ik heus niet lang, maar ik vind het raar als ik bij mensen ben en ik het gevoel heb dat er niet over gesproken wordt. Dan doe ik dat dus wel!
vorige week was er zo'n vrouw bij Oprah, wiens zoon was overleden op 16-jarige leeftijd. Het noemen van zijn naam was erg belangrijk en dat begrijp ik. Ik moet Philips naam dagelijks zien, uitspreken of doordenken, dat kan niet anders. Dat moet!
Nou, dank voor jullie lieve woorden, ik begrijp dat het zien van een foto van een dood kindje geen shock geeft, maar zeker je eigen moedergevoelens doet realiseren wat voor een schat je in huis hebt.....
Liefs parelhoen.
En meave en frans.
ik begrijp wel wat jullie bedoelen hoor en ik ga nu een hele foute vergelijking maken, maar je moet ons (van mijn eigen man en mij) gevoel zo zien: wij zouden het vreselijk vinden om ongevraagd een geboortefilm van anderen te zien of tussen de fotos van een pasgeboren kleintje de moederkoek. Ieder voor zich als ze het prettig vinden om dit te doen, maar wij vinden dat erg prive en dat vinden wij van onze foto's ook. Ik zal nooit iemand zomaar de foto van Philip laten zien. Ikzelf kijk natuurlijk vaak naar hem en in ons huis zie je heus wel dat er een baby is geweest (nu niet meer, maar zijn kaartje staat pontificaal in de kast, kan je niet omheen en er hangt een schilderijtje met zijn naam en het vers van de engeltjes in de kamer), maar als mensen er om vragen dan laat ik de foto zien, anders niet. Dat is een voor ons bewuste keuze. Wat ik wel doe: als ik merk dat het gesprek niet een keer over Philip gaat, dan praat ik gewoon over mijn zwangerschap (die heerlijk was), over het in verwachting zijn en daar gelukkig over zijn toen ik dat was, ik praat over Philip, over de bevalling, ik noem hem dus! En dat doe ik heus niet lang, maar ik vind het raar als ik bij mensen ben en ik het gevoel heb dat er niet over gesproken wordt. Dan doe ik dat dus wel!
vorige week was er zo'n vrouw bij Oprah, wiens zoon was overleden op 16-jarige leeftijd. Het noemen van zijn naam was erg belangrijk en dat begrijp ik. Ik moet Philips naam dagelijks zien, uitspreken of doordenken, dat kan niet anders. Dat moet!
Nou, dank voor jullie lieve woorden, ik begrijp dat het zien van een foto van een dood kindje geen shock geeft, maar zeker je eigen moedergevoelens doet realiseren wat voor een schat je in huis hebt.....
Liefs parelhoen.
woensdag 15 november 2006 om 14:41
Hallo,
Frans, ik wilde even kwijt dat ik helemaal niet vind dat je het lomp hebt omschreven, zoals je zelf schrijft.
Als mensen hier zijn, zeg ik wel dat we veel foto's hebben gemaakt, maar vraag nooit of ze ze ook willen zien. De meeste vragen toch zelf of ze een foto van Pien mogen zien. Ik zelf heb nog geen foto van Pien in mijn portomonnee, maar mijn vriendje heeft wel een foto van ons drieen bij zich. Dat vind ik wel heel lief.
Parelhoen, ik vind het ook prettig als de naam van Pien genoemd wordt. Ik heb dan namelijk ook echt het gevoel dat mensen vinden dat Pien bij ons hoort en dat doet ze ook. Het dochtertje van vrienden zei laatst tegen mij dat ze iets voor Pien had gemaakt. Ze weet niet half hoe blij ze me daar mee maakt. Ook op de tekening voor de begrafenis had ze gezet, al heb ik je niet gekend je bent toch mijn vriendinnetje, zo lieff.
Liefs
Frans, ik wilde even kwijt dat ik helemaal niet vind dat je het lomp hebt omschreven, zoals je zelf schrijft.
Als mensen hier zijn, zeg ik wel dat we veel foto's hebben gemaakt, maar vraag nooit of ze ze ook willen zien. De meeste vragen toch zelf of ze een foto van Pien mogen zien. Ik zelf heb nog geen foto van Pien in mijn portomonnee, maar mijn vriendje heeft wel een foto van ons drieen bij zich. Dat vind ik wel heel lief.
Parelhoen, ik vind het ook prettig als de naam van Pien genoemd wordt. Ik heb dan namelijk ook echt het gevoel dat mensen vinden dat Pien bij ons hoort en dat doet ze ook. Het dochtertje van vrienden zei laatst tegen mij dat ze iets voor Pien had gemaakt. Ze weet niet half hoe blij ze me daar mee maakt. Ook op de tekening voor de begrafenis had ze gezet, al heb ik je niet gekend je bent toch mijn vriendinnetje, zo lieff.
Liefs
woensdag 15 november 2006 om 15:07
Hallo allemaal,
Wat een lieve reacties, Meave, Frans en Pammie! Het is inderdaad meer de gedachte wat er achter die foto zit. Niemand die de foto van Bo ziet vind het eng of griezelig, het is meer het idee dat ze dood is en er geen toekomst is...
Het is even met beide benen op de grond staan...
Jeetje wat mooi, dat je man een foto van jullie drietjes in porto heeft zitten. En wat mooi hoe kleine kinderen kunnen reageren he? Zij zijn zo lekker nuchter...
Net zoals mijn neefje van vijf... hoe ongedwongen hij over Bo kan praten...
Helaas hebben wij Bo ook niet vastgehouden. Ik vond haar zo teer en breekbaar dat ik bang was haar te beschadigen... we haar wel miljoenen keren aangeraakt... heb wel wat spijt dat ik haar niet heb vastgehouden..
Toen we met haar kistje in de auto naar de begraafplaats reden deed ik ook steeds het dekseltje (!) eraf om voor de laatste keren naar haar te kunnen kijken.. ook zo raar...hihi, de auto's naast ons hadden eens moeten weten...
Zorgvliet, super mooie begraafplaats! Hebben wij ook gekeken. 1 dag na mijn bevalling (hoe gek kan je zijn...), maar ik vond het kinderhofje zo ver lopen vanaf de ingang.. (Vind je het gek na net bevallen te zijn...hihi)
Ik herken dat ook... lekker over Bo praten... en hoeft inderdaad niet lang te zijn. al is het maar een opmerking. Als ik dat doe dan merk ik ook dat de omgeving door heeft dat we het fijn vinden om er over te praten. Sommige zeggen expres niks daar ze denken dat wij het er niet over willen hebben. Al hebben wij gelukkig veel vrienden en familie die er net zo graag over praten als wij...
Ik ben in Juni uitgerekend... 1 maand na Bo!
X
Wat een lieve reacties, Meave, Frans en Pammie! Het is inderdaad meer de gedachte wat er achter die foto zit. Niemand die de foto van Bo ziet vind het eng of griezelig, het is meer het idee dat ze dood is en er geen toekomst is...
Het is even met beide benen op de grond staan...
Jeetje wat mooi, dat je man een foto van jullie drietjes in porto heeft zitten. En wat mooi hoe kleine kinderen kunnen reageren he? Zij zijn zo lekker nuchter...
Net zoals mijn neefje van vijf... hoe ongedwongen hij over Bo kan praten...
Helaas hebben wij Bo ook niet vastgehouden. Ik vond haar zo teer en breekbaar dat ik bang was haar te beschadigen... we haar wel miljoenen keren aangeraakt... heb wel wat spijt dat ik haar niet heb vastgehouden..
Toen we met haar kistje in de auto naar de begraafplaats reden deed ik ook steeds het dekseltje (!) eraf om voor de laatste keren naar haar te kunnen kijken.. ook zo raar...hihi, de auto's naast ons hadden eens moeten weten...
Zorgvliet, super mooie begraafplaats! Hebben wij ook gekeken. 1 dag na mijn bevalling (hoe gek kan je zijn...), maar ik vond het kinderhofje zo ver lopen vanaf de ingang.. (Vind je het gek na net bevallen te zijn...hihi)
Ik herken dat ook... lekker over Bo praten... en hoeft inderdaad niet lang te zijn. al is het maar een opmerking. Als ik dat doe dan merk ik ook dat de omgeving door heeft dat we het fijn vinden om er over te praten. Sommige zeggen expres niks daar ze denken dat wij het er niet over willen hebben. Al hebben wij gelukkig veel vrienden en familie die er net zo graag over praten als wij...
Ik ben in Juni uitgerekend... 1 maand na Bo!
X
woensdag 15 november 2006 om 18:08
Hoi allemaal
Ten eerste... ik heb voor jullie (moeders en vaders) heel veel respect en bewondering...
Ik ben een grafisch ontwerper en ik woon in amerika. Ik heb eeb vriendin die een kindje verloren heeft.... voor haar heb ik de foto digitaal bewerkt..omdat ze bang was dat haar "rode" dohtertje mensen zouden afschrikken..... een mooie foto zwart wit or in sephia laten af druken ... het is heel mooi geworden.. het is een tip... hoop dat jullie er wat aan hebben
Veel liefs en sterkte!!!!
Overzeese HUG!!!!!*;
Ten eerste... ik heb voor jullie (moeders en vaders) heel veel respect en bewondering...
Ik ben een grafisch ontwerper en ik woon in amerika. Ik heb eeb vriendin die een kindje verloren heeft.... voor haar heb ik de foto digitaal bewerkt..omdat ze bang was dat haar "rode" dohtertje mensen zouden afschrikken..... een mooie foto zwart wit or in sephia laten af druken ... het is heel mooi geworden.. het is een tip... hoop dat jullie er wat aan hebben
Veel liefs en sterkte!!!!
Overzeese HUG!!!!!*;
woensdag 15 november 2006 om 22:34
Lieve dutchie,
Ik heb zelf ook met het idee gespeeld Philip te laten 'bewerken' op een foto, maar daar ben ik nog niet aan toe. Ik vind het wel echt een heel mooi idee. En wat ontzettend lief dat jij dat voor je vriendin hebt gedaan.
Lief, wat een mooie datum, 1 maand na Bo, 1 jaar en 1 maand later. Kun je mooi naar toe leven.
Ik heb een beetje hetzelfde als jij: ook Philip niet vastgehouden, maar wel aangeraakt, ik heb Philip 3 keer gezien, 1 keer naakt, 1 keer aangekleed dezelfde avond en toen nog 5 dagen later, 1 dag voor de begrafenis. Wij zijn niet eens wezen kijken op Zorgvlied, wij zijn daar terecht gekomen, omdat we keuze maakten tussen Zorgvlied en de begraafplaats dichterbij het Vu (en die begraafplaats konden we vanuit ons huis zien......). We kwamen bij Zorgvlied omdat we daar een eigen grafje konden krijgen, op een kinderhofje, voor minstens 20 jaar....ik ben zelf gelopen naast lief die de kist droeg de hele weg (jij weet hoe ver dat is....), terwijl ik nog met mijn katheter liep en de kracht amper had. Maar ik wilde per se NAAST lief lopen. Terug ben ik in een rolstoel door mijn zusje terug geduwd. Het was 30 graden op maandag 12 juni.....heet joh! Nu vind ik de wandeling erg fijn, ik kom helemaal tot rust en geniet dan echt van het plekje wat we daar hebben. Helemaal nu het steentje er ligt. Morgen ga ik met de moeder en zus van lief, met ons nichtje van bijna 3....ze zal wel weer vragen waar Philip is....
Lief, wil je ook niet op de msngroep trouwens, buiten samen delen, delen we ook andere dingen hoor? Met je even bij huppel kijken en haar een mail sturen.
Ik ben een paar daagjes naar A-dam, morgen wandelen met een vriendin en bijkletsen natuurlijk, daar logeren, vrijdag naar mijn tante en met haar naar de sauna, zaterdag met de vrouw van een studiegenoot van lief die in amsterdam woont en nog wat andere buitenlandse dames een middag meidendingen doen, eten en filmpje pakken!
Dus: tot na of in het weekend,
Parelhoen
Ik heb zelf ook met het idee gespeeld Philip te laten 'bewerken' op een foto, maar daar ben ik nog niet aan toe. Ik vind het wel echt een heel mooi idee. En wat ontzettend lief dat jij dat voor je vriendin hebt gedaan.
Lief, wat een mooie datum, 1 maand na Bo, 1 jaar en 1 maand later. Kun je mooi naar toe leven.
Ik heb een beetje hetzelfde als jij: ook Philip niet vastgehouden, maar wel aangeraakt, ik heb Philip 3 keer gezien, 1 keer naakt, 1 keer aangekleed dezelfde avond en toen nog 5 dagen later, 1 dag voor de begrafenis. Wij zijn niet eens wezen kijken op Zorgvlied, wij zijn daar terecht gekomen, omdat we keuze maakten tussen Zorgvlied en de begraafplaats dichterbij het Vu (en die begraafplaats konden we vanuit ons huis zien......). We kwamen bij Zorgvlied omdat we daar een eigen grafje konden krijgen, op een kinderhofje, voor minstens 20 jaar....ik ben zelf gelopen naast lief die de kist droeg de hele weg (jij weet hoe ver dat is....), terwijl ik nog met mijn katheter liep en de kracht amper had. Maar ik wilde per se NAAST lief lopen. Terug ben ik in een rolstoel door mijn zusje terug geduwd. Het was 30 graden op maandag 12 juni.....heet joh! Nu vind ik de wandeling erg fijn, ik kom helemaal tot rust en geniet dan echt van het plekje wat we daar hebben. Helemaal nu het steentje er ligt. Morgen ga ik met de moeder en zus van lief, met ons nichtje van bijna 3....ze zal wel weer vragen waar Philip is....
Lief, wil je ook niet op de msngroep trouwens, buiten samen delen, delen we ook andere dingen hoor? Met je even bij huppel kijken en haar een mail sturen.
Ik ben een paar daagjes naar A-dam, morgen wandelen met een vriendin en bijkletsen natuurlijk, daar logeren, vrijdag naar mijn tante en met haar naar de sauna, zaterdag met de vrouw van een studiegenoot van lief die in amsterdam woont en nog wat andere buitenlandse dames een middag meidendingen doen, eten en filmpje pakken!
Dus: tot na of in het weekend,
Parelhoen
woensdag 15 november 2006 om 22:45
Wil het met alle liefde voor jullie doen hoor wanneer je er aan toe bent (geld voor de andere ook) Hoef er niets voor te hebben hoor... kan alleen een paar weekjes duren voordat het klaar is... (werk full time en in amerik ahoud dat 60 uur in hahahaha) Ik voeg mijn email adres aan mijn profiel toe voor de geintresseerde...
donderdag 16 november 2006 om 09:56
Dutchie, wat ontzettend lief, ik ga het zeker een dezer dagen met lief bespreken. Ik meld me dan bij je als het zover is.....ik zou het nl. heel erg fijn vinden. Lief kijkt de foto helemal niet, maar het idee dat ik mijn zoon kan zien zonder het ontvelde gedeelte, gewoon een keer zoals hij misschien wel zou zijn geweest, dat idee vind ik echt prachtig....Dus: nogmaals bedankt, ik kom er hopelijk op terug..
Vanmiddag ga ik naar mijn lieverd toe....
Parelhoen
Vanmiddag ga ik naar mijn lieverd toe....
Parelhoen
zondag 19 november 2006 om 15:21
Parelhoen, ik weet niet of je het erg vind dat ik je topic ge-"upped"
heb. Op ons forum is het dochtertje van ons digidinnetje overleden met
bijna 31 weken en ik weet niet of ze er iets aan heeft, maar als je
topic bovenaan staat kan ze misschien steun halen uit jullie verhalen.
Ik ben altijd heel erg onder de indruk geweest van hoe jij met je
verdriet omgaat en ik denk dat je een grote steun kan zijn voor heel
veel vrouwen in dezelfde situatie!
heb. Op ons forum is het dochtertje van ons digidinnetje overleden met
bijna 31 weken en ik weet niet of ze er iets aan heeft, maar als je
topic bovenaan staat kan ze misschien steun halen uit jullie verhalen.
Ik ben altijd heel erg onder de indruk geweest van hoe jij met je
verdriet omgaat en ik denk dat je een grote steun kan zijn voor heel
veel vrouwen in dezelfde situatie!
zondag 19 november 2006 om 19:54
Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Zelf heb ik twee maanden geleden na 16 weken zwangerschap mijn kindje verloren. Dit kwam door een infectie. Mijn kindje was nog niet volgroeid, maar al wel helemaal een mensje. Het is een groot verlies wat je heel diep raakt. Ook ik zie dit kindje als mijn eerste kindje, we hebben het ook een naam gegeven. Een jongens en een meisjes naam, omdat je nog niet kon zien of het een jongen of meisje was. Ook hebben we een "geboorte" kaartje gemaakt. Het kindje is voor onderzoek in het ziekenhuis gebleven, maar daar is niets uitgekomen.
Hoewel ik veel steun krijg van familie, vrienden en mijn vriend is het vooral een verdriet waar ik zelf door heen moet. Na een tijdje gaat het leven voor anderen weer gewoon door terwijl het voor jou nooit meer het zelfde is. Dit kindje hoort bij je voor de rest van je leven.
Nogmaals heel veel serkte en kracht.
Zelf heb ik twee maanden geleden na 16 weken zwangerschap mijn kindje verloren. Dit kwam door een infectie. Mijn kindje was nog niet volgroeid, maar al wel helemaal een mensje. Het is een groot verlies wat je heel diep raakt. Ook ik zie dit kindje als mijn eerste kindje, we hebben het ook een naam gegeven. Een jongens en een meisjes naam, omdat je nog niet kon zien of het een jongen of meisje was. Ook hebben we een "geboorte" kaartje gemaakt. Het kindje is voor onderzoek in het ziekenhuis gebleven, maar daar is niets uitgekomen.
Hoewel ik veel steun krijg van familie, vrienden en mijn vriend is het vooral een verdriet waar ik zelf door heen moet. Na een tijdje gaat het leven voor anderen weer gewoon door terwijl het voor jou nooit meer het zelfde is. Dit kindje hoort bij je voor de rest van je leven.
Nogmaals heel veel serkte en kracht.
zondag 19 november 2006 om 20:11
Hallo bloemje,
Ik denk dat je refereert aan loek en haar loekman. Zij verloren hun dochterjte Ava als ik het goed heb gelezen. Ik vind het alleen maar ontzettend lief dat je zo aan haar denkt en met haar meeleeft. Ik heb net een gedichtje voor haar en andere baby's achtergelaten op het geweldige topic: steek een kaarsje aan voor.....
Lieve Loek, voel je niet verplicht, maar ben van harte welkom om mee te schrijven en je verhaal hier te doen. Mijn topic is helaas ontstaan na het overlijden van mijn zoontje na 42 weken en 3 dagen....het ontstaan van een onderwerp als dit zou niet moeten bestaan, maar het is wel fijn dat het er is. Ik wens jou en je man heel veel sterkte met het rouwproces, veel steun en liefde bij elkaar. Mijn hart huilt met jullie mee....:(
Liefs Parelhoen.
Ik denk dat je refereert aan loek en haar loekman. Zij verloren hun dochterjte Ava als ik het goed heb gelezen. Ik vind het alleen maar ontzettend lief dat je zo aan haar denkt en met haar meeleeft. Ik heb net een gedichtje voor haar en andere baby's achtergelaten op het geweldige topic: steek een kaarsje aan voor.....
Lieve Loek, voel je niet verplicht, maar ben van harte welkom om mee te schrijven en je verhaal hier te doen. Mijn topic is helaas ontstaan na het overlijden van mijn zoontje na 42 weken en 3 dagen....het ontstaan van een onderwerp als dit zou niet moeten bestaan, maar het is wel fijn dat het er is. Ik wens jou en je man heel veel sterkte met het rouwproces, veel steun en liefde bij elkaar. Mijn hart huilt met jullie mee....:(
Liefs Parelhoen.
zondag 19 november 2006 om 21:02
Hoi Parelhoen
Ik vind het nog steeds zo moedig en lief hoe jij hier je verhaal schrijft! Ik hoop dat andere moeders die hetzelfde meemaken er hier kracht kunnen halen om te rouwen.....
*; voor jou!
Kan je je draai een beetje vinden in Rotterdam? Ik woon er ook vind het een fijne stad, ik hoop dat jij je plekje kan vinden!
Merel
Ik vind het nog steeds zo moedig en lief hoe jij hier je verhaal schrijft! Ik hoop dat andere moeders die hetzelfde meemaken er hier kracht kunnen halen om te rouwen.....
*; voor jou!
Kan je je draai een beetje vinden in Rotterdam? Ik woon er ook vind het een fijne stad, ik hoop dat jij je plekje kan vinden!
Merel
