baby overleden.....

Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.

We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.

We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...



Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?

Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).

Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?



Parelhoen

dag stadgenoot.

ik heb tot nu toe alleen moeite gehad vóór dat ik naar rotterdam kwam. niet omdat ik de stad niet kende of er niet wilde wonen. lief heeft er al gewoond en ik leerde hem kennen dat hij hier woonde. dus het is wel vertrouwd. Het is gewoon de angst geweest philip achter te laten, mijn vriendinnetjes achter te laten, opnieuw te moeten beginnen, alles gewoon geweest, waar ik me vooraf erg druk over heb gemaakt. ik zit hier nu 2 weken en voel me eigenlijk voor het eerst in al die maanden erg rustig en eigenlijk best wel weer blij. Uitgeslapen en uitgerust lijkt het. weer ruimte om nieuwe dingen op te pakken. Dus we zien wel hoe het solliciteren verloopt, maar ik vermaak me prima. vind het wel lange dagen als lief van s'morgens vroeg tot 's avonds laat weg is.

Parelhoen

Lieve Loek,



Wat goed dat je dit onderwerp helaas hebt weten te vinden en nogmaals welkom. Ik hoop zo dat ik wat voor je kan doen. Ik zou je het liefst een dikke knuffel geven en zeggen dat het wel goed komt. Al komt het nooit goed natuurlijk want je bent je kind gewoon kwijt.



Gisteren was ikzelf bij Philip en werd getroffen door het feit dat er een gat in de grond zat, een nieuw kindje was overleden. Ik liep weg bij Philip toen de hele stoet eraan kwam. Ik stond in een zijpad maar even te wachten om de mensen hun privacy te geven. Ik heb daar flink staan huilen voor weer een moeder en vader die helaas afscheid hebben moeten nemen van hun baby. De opa droeg samen met de moeder een rieten mandje met deksel en daarvan was ik zo ontzettend onder de indruk. Ik was het liefst naar de moeder toegelopen en had haar het liefst gezegd dat het echt wel beter wordt. Maar dat kon natuurlijk niet. Ik ben naar een bankje toegelopen en heb flink zitten huilen. Heb mijn lief gebeld, die thuis was, en die was weer zo lief en leefde mee met de ouders en troostte mij.



Liefs Parelhoen en heel veel sterkte...

Lieve ADL,

Dank je voor je lieve woorden. Het is fijn te lezen dat je dochtertje het zo goed maakt.



Ik was afgelopen zaterdag nog even met lief en met mijn schoonvader bij Philip. De dame die ongeveer 1,5 week ervoor haar kindje, bleek zoontje, had begraven zat heel verdrietig bij het grafje. Ik had haar zo graag willen omhelzen en naar haar toe willen gaan, maar het zo prive als je daar staat. Lief en ik en schoonvader hebben nog een traantje weggepinkt. We zijn zo trots op hoe mooi Philip daar ligt. Echt ongelooflijk. De lichte kleur steen komt echt in dit sombere weer als een lichtje op je af. Het is echt de opvallendste steen van de hele cirkel. Dat was nou net niet per se de bedoeling, maar het is fijn als je aan komt lopen dat je meteen ziet waar Philip is.



Ik heb maandag een baan geaccepteerd en ga de 18e beginnen. Echt fijn. Nog even 2 weken echt vakantiegevoel, even geen verplichtingen.

Behalve dan dat ik uit de ziektewet ben geknikkerd, helemaal goedgekeurd om te gaan werken. Maar ik ben blij dat ik al een baan heb gevonden. Ik moet nog even voor de laatste 2 weken ww aanvragen, wat een gedoe, maar ik moet zeggen dat het CWI wat commercieler en sneller te werk gaat dan het uwv en dat werkt prettig. Het is meteen spijkers met koppen slaan en daar houden we hier thuis van.



Ik was vanmiddag helemaal over de emmer. Ik reed met de auto een straatje hier om de hoek in, wilde keren en werd ingesloten door een politieauto. Ik schrikken, ik ben nog nooit in mijn leven met de politie in aanraking geweest. Het zal wel dat ik ongesteld moet worden, maar ik ging van de schrik helemaal shaken, vervolgens huilen (probeerde ik in te houden). De agent vertelde in 1 zin wat ik fout had gedaan (ze zagen me trouwens omdat ik toevallig net voor ze reed.....) en dat ik een bon kreeg. Vervolgens raakte ik in paniek en het huilen werd erger ( ik huilde niet om de bon, maar ik denk gewoon van schrik en ik denk dat zoiets nu gewoon extra snel gaat na wat er allemaal gebeurd is). Terwijl ik mijn papier geef en dus gewoon meewerk, vertel ik dat ik mjin zoontje verloren ben en daarom waarschijnlijk zo huil, dat ik net in Rotterdam woon en de buurt niet ken. Uiteindelijk vraag ik of meneer een tissue heeft (nee...). Ik kan ook nog net vragen wat het dan kost. Meneer verteld dat ik een acceptgiro thuis krijg en gaat weg. De ene agent heeft de hele tijd gezien dat ik erger begon te snikken en keerder half van mij af en bleef bij hun auto staan en de schrijvende agent, keek me gewoon niet aan, wilde het niet zien of zo dat ik steeds harder ging snikken/huilen. Het was echt zo erg. Hij ging daarna gewoon weg. Ze hebben niet eens gevraagd of het verder wel ging. Of gezegd: goh mevrouw het is maar een bon....Ik vond het echt heel erg dat 2 volwassen kerels het blijkbaar normaal vinden dat een volwassen vrouw langzaam heel hard gaat huilen (wat echt niet gebruikelijk is als je een bon krijgt). Dan moet je toch op zijn minst vragen of het wel gaat? Ik gaf notabene informatie die ze in ieder geval zou moeten informeren dat emotioneel labiel ben op zo'n moment. Ik heb uiteindelijk het politiebureau gebeld waar zij bij horen, notabene bij mij echt om de hoek en er wat van gezegd. Ik moest meteen weer naar huis, kon niet meer naar de winkel, zo overstuur was ik. En zij lieten me gewoon zo achter. Ik heb ze later nog steeds dezelfde rondjes zien rijden om weer mensen 'te pakken'.

Ik vind het prima om een bon te krijgen, ik deed tenslotte wat fout, maar ik raakte echt in paniek en ze lieten me gewoon zo.....

Ik hoop dat ik zoiets niet meer meemaak.



Zo, genoeg, ik heb gelukkig later op de middag de kerstboom kunnen kopen en op deze sinterklaasavond de kerstboom opgetuigd. Schandalig te vroeg maar ik vond het heerlijk!



Parelhoen

Lieve Arwen, Mereltje en Pammie.

Ik vind het zo fijn dat jullie reageren.

En mijn gevoel bevestigen dat ik misschien de volgende keer gewoon naar die dame toe moet. Ik was nu met mjin lief en schoonvader. Mijn lief zegt dan altijd: doe maar niet, misschien zit iemand daar wel niet op te wachten. Dus met hem erbij zal ik het gewoon niet zo snel doen. Deze vrouw zat ook echt alleen....en wij stonden met zjin 3-en.

Vandaag was ik nog even bij Philip. Hij ligt er toch zo mooi bij. Zoals elke keer als ik aankom, valt zijn steentje echt zo op. Zo mooi. Ik blijf het zeggen: het geeft bjina licht....



Pammie, wat jij nu doet, een kaartje sturen naar je vriendin is gewoon heel fijn. Het geeft gewoon een opening voor haar zodat zij weet dat ze er met jou vrijuit over kan praten. Misschien doen jullie dat sowieso al, maar nu weet ze het extra.



Vandaag op baby bezoek bji mijn excollega. Ze heeft een zoontje van 5 weken. Echt mooi hoor. Ik wil zo graag.....

We gaan de nieuwe cyclus weer in.

Lief en ik besloten van de week, dat ook al ben ik nu niet zwanger, dat we niet meteen naar de gyn gaan rennen, eerst nog even relaxen. We hebben pas 3 cycly gehad, dus pas 3 pogingen. Dat is in verhouding nog niet zo veel, dus wij vertrouwen er wel op dat het nog even duurt en dat is prima. Ik moest nl. tempen en dat lukte niet helemaal, dus nu weer een maand en dan ben je er zo mee bezig, we zijn ook al met de ovulatietesten gestopt. Het komt heus wel goed, maar we wordn steeds relaxter hoor....gelukkig maar. Ik ben deze maand gewoon weer gaan menstrueren en ik was eigenlijk niet eens verdrietig dat het zo was, het is gewoon zo.

Eerst maar eens lekker in die nieuwe baan beginnen.....



Nou, fijn weekend, liefs Parelhoen

Lieve Frans, avondrood en bloempje.



Bloempje, jij bevalt toch een dezer weken/dagen? Laat je even weten wat het geworden is en hoe hij/zij heet? Ben erg benieuwd hoe het gaat.



Lieve Frans: ik heb je advies opgevolgd hoor. Van de week was ik op het kerkhof en een dame die ik eerder sprak en die momenteel hoogzwanger is van haar 2e (1e overleden aan wiegendood met 5 mnd, echt verschrikkelijk....niet voor te stellen) even gevraagd hoe het met haar en haar man ging. Het was zaterdag een jaar geleden dat hun dochtertje geboren is. Toch een beetje raar, ik kan soms niet inschatten of mensen er wel op zitten te wachten. Maar goed. Het was prima en kort. Even belangstelling voor elkaar.



Ik vind het trouwens zo prettig dat als ik zo af en toe hier kom, ik lees wat jullie schrijven. Het is zo verschrikkelijk lief dat jullie meeleven en lieve dingen schrijven. Dat doet altijd zo goed. Gewoon, dat mensen woorden kunnen vinden om mij te schrijven.



Ik begin morgen aan mijn nieuwe baan en heb er zin in. Ga zo nog even tv kijken, hopelijk op tijd slapen. Lief zit met medestudenten in huiskamer te discussieren over hun project. Dat zal wel wat laat worden. Ik merk het wel als hij naast me kruipt. Wel gezellig hoor: de spanjaard en turk (of is het nou rus?) hebben een beetje hutspot gegeten, vonden het best lekker. Althans dat zeiden ze natuurlijk....hahahah.



Nou, ik ga, ik schrijf snel over mijn nieuwe baan.



NB: vandaag bij Philip echt mooie plantjes gepland....

Hahaha Frans, geen hutspot lusten, dat hoor ik wel vaker.

De rus en de Spanjaard zaten te smullen: dat mag ook wel, ze hadden keuze uit hutspot en lasagna en ze wilden allebei per se de Nederlandse pot eten.



Nou, ik ben inmiddels 3 dagen verder in mijn nieuwe baan. Ik word op een hele relaxte manier ingewerkt. Mijn collega op de kamer is directiesec van de directeur van een bepaalde divisie bij een groot electriciteitsbedrijf en ik zit bij haar om senior secretaresse van projecten te zijn. De projecten liggen een beetje stil zo rond kerst, maar ik kijk een beetje wat zij doet, hoe zij e.e.a. invult, want als zij afwezig is, moet ik haar vervangen. Maar erg relaxed dus en ik was alleen maandagavond heel erg moe, nu valt het alweer mee. Ik vind het heerlijk om weer in een ritme te gaan, lekker suf met zijn allen door de stad, pakketje brood mee, soepje eten bij de lunch, thee halen.

Mijn directe collega en de collega's van HR/PZ weten dat Philip er was en dat ik dus een half jaar geleden moeder ben geworden. Dit kwam best onverwacht in het gesprek naar voren, in het eerste gesprek, dus men wist er van en het heeft niet in de weg gestaan om verder te gaan. Kan er dus vrijuit over praten.



Ga nu, liefs Parelhoen