Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
woensdag 3 januari 2007 om 21:48
Misaba, ik hoop dat mijn pad net zal vergaan als het jouwe, met nog een paar prachtige babys. Ik voel helaas vandaag weer de mestruatie opkomen, precies op de te verwachten tijd. Weer wachten op de volgende kans dus......
Arwen en Merel, ik lees jullie stukjes. En gedichtje: echt weer prachtig. Ik kan me alleen de eerste zin herinneren: streep hun naam niet door. Heel fijn dat je het voor me neergezet hebt Arwen, prachtig om te lezen.
Ik heb het zo naar mijn zin op mijn werk, echt heerlijk.....
Arwen en Merel, ik lees jullie stukjes. En gedichtje: echt weer prachtig. Ik kan me alleen de eerste zin herinneren: streep hun naam niet door. Heel fijn dat je het voor me neergezet hebt Arwen, prachtig om te lezen.
Ik heb het zo naar mijn zin op mijn werk, echt heerlijk.....
woensdag 3 januari 2007 om 22:28
parelhoen, wat doe je eigenlijk voor werk, ik weet dat jullie van amsterdam naar rotterdam zijn verhuisd, maar ik heb gemist wat jij voor werk doet. Wat fijn dat je het zo naar je zin hebt, is zo belangrijk dat je nu dingen doet waar je je goed door voelt. En wat rot dat je weer ongesteld wordt, jullie tijd komt echt nog wel, geduld is het moeilijkste wat er is, zeker bij zwanger worden, maar ik hoop zo dat het binnenkort raak is. Was je bij philip snel zwanger? Ik stel allemaal persoonlijke vragen, hoop niet dat je dat erg vindt,
liefs, arwen
liefs, arwen
vrijdag 5 januari 2007 om 16:51
hoi arwen,
ik ben secretaresse op een grooooot kantoor met ongeveer 500 mensen, onderdeel van nog een grotere organisatie.....ik zit op een secretariaat.
ik ben inmiddels ongesteld geworden hoor. van Philip was ik na 3,5 maand zwanger. Wij hebben dus goede hoop dat het wel een keer goed komt, ik word echter in april 36 en ik merk dus gewoon dat ik een langere cyclus heb, pijnlijkere eisprong. Ik merk gewoon dat mijn kansen echt minder zijn geworden. In mei is het alweer 2 jaar geleden dat wij begonnen........de tijd vliegt...
ik word als het goed is maandag door de prof gebeld, ga ik weer eens vragen wat de volgende stap wordt. wij zijn nu best geduldig, maar willen dat niet te lang zijn. ik ben dus nu keurig aan het tempen, heb 2 mooie lijsten, waarvan 1 best goed, de tweede ok is, maar met kerst en oud/nieuw sliep ik toch wat langer uit, dus zit er wel weer een hogere temp in. Goed, ik dacht dat ik dan zou stoppen, ik ga nog 1 maandje door, nu ik weer in een ritme zit, zal het makkelijker bijhouden zijn.
Zo, ik ga zo naar huis, weekend houden.
Liefs Parelhoen
ik ben secretaresse op een grooooot kantoor met ongeveer 500 mensen, onderdeel van nog een grotere organisatie.....ik zit op een secretariaat.
ik ben inmiddels ongesteld geworden hoor. van Philip was ik na 3,5 maand zwanger. Wij hebben dus goede hoop dat het wel een keer goed komt, ik word echter in april 36 en ik merk dus gewoon dat ik een langere cyclus heb, pijnlijkere eisprong. Ik merk gewoon dat mijn kansen echt minder zijn geworden. In mei is het alweer 2 jaar geleden dat wij begonnen........de tijd vliegt...
ik word als het goed is maandag door de prof gebeld, ga ik weer eens vragen wat de volgende stap wordt. wij zijn nu best geduldig, maar willen dat niet te lang zijn. ik ben dus nu keurig aan het tempen, heb 2 mooie lijsten, waarvan 1 best goed, de tweede ok is, maar met kerst en oud/nieuw sliep ik toch wat langer uit, dus zit er wel weer een hogere temp in. Goed, ik dacht dat ik dan zou stoppen, ik ga nog 1 maandje door, nu ik weer in een ritme zit, zal het makkelijker bijhouden zijn.
Zo, ik ga zo naar huis, weekend houden.
Liefs Parelhoen
zaterdag 6 januari 2007 om 15:13
Lieve Parelhoen,
Mijn vriend en ik zijn een paar dagen in Lissabon geweest. Ik ben zelf niet gelovig, maar als ik in een grote mooie kerk kom, ben ik toch altijd een beetje onder de indruk. Van de sfeer en de sereniteit. Er was een plek om kaarsjes te branden. Vriend en ik hebben er ook voor jou en Philp een kaarsje aangestoken.
Liefs Frans
Mijn vriend en ik zijn een paar dagen in Lissabon geweest. Ik ben zelf niet gelovig, maar als ik in een grote mooie kerk kom, ben ik toch altijd een beetje onder de indruk. Van de sfeer en de sereniteit. Er was een plek om kaarsjes te branden. Vriend en ik hebben er ook voor jou en Philp een kaarsje aangestoken.
Liefs Frans
zaterdag 6 januari 2007 om 16:40
hi Parelhoen,
af en toe kom ik hier kijken hoe het met je is en hoop met heel mijn hart dat je binnenkort zwanger zult worden, ik gun het je zo !! Hoe je over het overlijden van Philip en het verwerken ervan schrijft, ik heb er echt bewondering voor.*; Regelmatig een brok in mijn keel omdat ik dan weer heel erg besef hoe het ook kan gaan.
Ik ga een kaarsje voor je branden en heel hard voor je duimen!
liefs,
Jopje
af en toe kom ik hier kijken hoe het met je is en hoop met heel mijn hart dat je binnenkort zwanger zult worden, ik gun het je zo !! Hoe je over het overlijden van Philip en het verwerken ervan schrijft, ik heb er echt bewondering voor.*; Regelmatig een brok in mijn keel omdat ik dan weer heel erg besef hoe het ook kan gaan.
Ik ga een kaarsje voor je branden en heel hard voor je duimen!
liefs,
Jopje
zondag 7 januari 2007 om 17:18
Lieve Parelhoen,
Ik heb nog nooit gerageerd maar ook ik wil even zeggen hoe erg ik onder de indruk ben van hoe je met het verlies van Philip omgaat. Je kunt het heel mooi en eerlijk beschrijven. Je komt echt heel krachtig over en ook ik heb daar bewondering voor!
Ik wil je dan ook (alsnog) het allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Ik hoop dat je snel zwanger mag worden want dat is je echt heel erg gegund!
*; Minywieny
Ik heb nog nooit gerageerd maar ook ik wil even zeggen hoe erg ik onder de indruk ben van hoe je met het verlies van Philip omgaat. Je kunt het heel mooi en eerlijk beschrijven. Je komt echt heel krachtig over en ook ik heb daar bewondering voor!
Ik wil je dan ook (alsnog) het allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Ik hoop dat je snel zwanger mag worden want dat is je echt heel erg gegund!
*; Minywieny
dinsdag 9 januari 2007 om 13:07
Lieve Parelhoen,
Ook ik heb nog nooit eerder geschreven, maar leef al sinds het overlijden van Philip enorm met je mee. Vooral omdat mijn zoontje (geboren 28 mei 2006) zeer ernstig ziek geboren is en drie maanden levensbedreigend in het ziekenhuis heeft gelegen. Elke avond vroegen we ons af of hij de volgende ochtend wel zou halen, en iedere keer als ik dit topic las dan dacht ik; binnenkort kan ik jouw ervaring waarschijnlijk delen.
Ik wilde iedere keer al schrijven, over dat ik mijn zoontje zou gaan verliezen, maar iets hield me tegen. Ik denk niet dat ik het aankon om het al echt op te schrijven. Wonder boven wonder is het tij voor mijn zoontje gekeerd en is hij blijven leven. Echt niemand had dat ooit gedacht, van te voren (nog in mijn zwangerschap) kwamen de artsen tot de conclusie dat mijn zoontje het nooit zou kunnen redden.
Lieve Parelhoen, mijn hart huilt met je mee en iedere keer als ik naar mijn zoontjes kijk (het is een tweeling) dan denk ik aan jouw Philip. Hoe oneerlijk het is en hoe vreselijk het moet zijn om je kind echt te verliezen. Wij waren hem bijna kwijt, maar jij bent hem echt kwijt...
Ik denk heel veel aan jullie en gun je voor 2007 een jaar met veel mooie momenten en uiteraard met een prachtig broertje of zusje voor Philip. *;
Veel liefs,
Abc
Ook ik heb nog nooit eerder geschreven, maar leef al sinds het overlijden van Philip enorm met je mee. Vooral omdat mijn zoontje (geboren 28 mei 2006) zeer ernstig ziek geboren is en drie maanden levensbedreigend in het ziekenhuis heeft gelegen. Elke avond vroegen we ons af of hij de volgende ochtend wel zou halen, en iedere keer als ik dit topic las dan dacht ik; binnenkort kan ik jouw ervaring waarschijnlijk delen.
Ik wilde iedere keer al schrijven, over dat ik mijn zoontje zou gaan verliezen, maar iets hield me tegen. Ik denk niet dat ik het aankon om het al echt op te schrijven. Wonder boven wonder is het tij voor mijn zoontje gekeerd en is hij blijven leven. Echt niemand had dat ooit gedacht, van te voren (nog in mijn zwangerschap) kwamen de artsen tot de conclusie dat mijn zoontje het nooit zou kunnen redden.
Lieve Parelhoen, mijn hart huilt met je mee en iedere keer als ik naar mijn zoontjes kijk (het is een tweeling) dan denk ik aan jouw Philip. Hoe oneerlijk het is en hoe vreselijk het moet zijn om je kind echt te verliezen. Wij waren hem bijna kwijt, maar jij bent hem echt kwijt...
Ik denk heel veel aan jullie en gun je voor 2007 een jaar met veel mooie momenten en uiteraard met een prachtig broertje of zusje voor Philip. *;
Veel liefs,
Abc
dinsdag 9 januari 2007 om 18:20
Lieve Frans: je kaarsje gaat helpen, sinds gisteren zijn we voor de volgende poging begonnen, dus wie weet....
Lieve ABC: wat geweldig dat je zoontje het heeft gered. Was hij te vroeg geboren? Heeft hij een zusje of broertje? Ik ben echt blij voor je. Wat een heftige tijd moeten jullie hebben gehad. Het heeft zo moeten zijn dat je het niet kon opschrijven, en maar goed ook: je hebt zo'n enorm vertrouwen gehad in hem en dat heeft er vast voor gezorgd dat hij het heeft gered (over bijgeloof gesproken..daar had iemand het over...).
Op mijn werk is het helemaal leuk: prettige mensen, goede sfeer, maar vooral een hele fijne collega en baas. Ik ben op het moment helemaal kapot, maar ik moest gewoon een aantal mensen vertellen wat er met me is gebeurd en waarom ik daar nieuw ben. Mensen reageren zo lief. Ik ben blij dat ik het tegen een enkeling waar ik veel mee te maken krijg heb kunnen zeggen., Dat heeft echt veel energie gekost. Lief was best boos: ik was eigenlijk alweer als vanouds van alles aan het plannen, bijna elke avond wel iets, en dus opnieuw aan het werk en opnieuw gaan sporten en allerlei afspraken. Ik heb dus maar het e.e.a. afgezegd en voel me daar niet helemaal lekker bij (omdat ik het altijd zo leuk vind), maar ik weet ook hoe vermoeid ik daarna ben. Dus ook wel weer blij. Ik moet gewoon even pas op de plaats maken.....
Dus, vanavond niets, morgen sport, dan nieuwjaarsborrel en dan weer vrij.....
Nu dus maar even koken.
Nou, liefs Parelhoen
Lieve ABC: wat geweldig dat je zoontje het heeft gered. Was hij te vroeg geboren? Heeft hij een zusje of broertje? Ik ben echt blij voor je. Wat een heftige tijd moeten jullie hebben gehad. Het heeft zo moeten zijn dat je het niet kon opschrijven, en maar goed ook: je hebt zo'n enorm vertrouwen gehad in hem en dat heeft er vast voor gezorgd dat hij het heeft gered (over bijgeloof gesproken..daar had iemand het over...).
Op mijn werk is het helemaal leuk: prettige mensen, goede sfeer, maar vooral een hele fijne collega en baas. Ik ben op het moment helemaal kapot, maar ik moest gewoon een aantal mensen vertellen wat er met me is gebeurd en waarom ik daar nieuw ben. Mensen reageren zo lief. Ik ben blij dat ik het tegen een enkeling waar ik veel mee te maken krijg heb kunnen zeggen., Dat heeft echt veel energie gekost. Lief was best boos: ik was eigenlijk alweer als vanouds van alles aan het plannen, bijna elke avond wel iets, en dus opnieuw aan het werk en opnieuw gaan sporten en allerlei afspraken. Ik heb dus maar het e.e.a. afgezegd en voel me daar niet helemaal lekker bij (omdat ik het altijd zo leuk vind), maar ik weet ook hoe vermoeid ik daarna ben. Dus ook wel weer blij. Ik moet gewoon even pas op de plaats maken.....
Dus, vanavond niets, morgen sport, dan nieuwjaarsborrel en dan weer vrij.....
Nu dus maar even koken.
Nou, liefs Parelhoen
woensdag 10 januari 2007 om 07:53
Hoi Parelhoen,
Mijn zoontje heeft nog een broertje (en nog een grote zus). Hij is niet te vroeg geboren (met bijna 38 weken) maar had (heeft) een zeer ernstige hartafwijking. Dat was in mijn 34ste zwangerschapsweek geconstateerd en na veel gesprekken met cardiologen en chirurgen bleek dat ze niks meer voor hem konden doen (dit is natuurlijk heel kort opgeschreven, hier hebben ze wel een aantal weken over gedaan (tot strak voor de bevalling) met veel onderzoeken e.d.).
De bevalling lieten ze gewoon spontaan op gang komen, omdat dat het beste was voor mij en mijn andere zoontje. Dus op 28 mei zijn ze na een superbevalling van nog geen 3 uur totaal geboren. De cardioloog heeft nog een keer naar hem gekeken en sprak toen de magische woorden: "Ik moet hem een kans geven. Ik kan mezelf morgen niet in de ogen kijken als ik hem nu laat gaan". Dat laatste was namelijk de bedoeling, hij zou morfine krijgen zodat hij rustig kon sterven.. Hij was echt opgegeven.
Dus hij is een uur na de geboorte op de High Intensive Care opgenomen en heeft daar ruim 3 maanden gelegen en meerdere open hart operaties ondergaan. En dankzij het geweldige team artsen, chirurgen en zeker niet te vergeten verpleegkundigen van het WKZ, ligt hij hier nu op het kleed te spartelen... Kan er zo nog om janken.. Pfff wat een periode was dat.. Maar ik kijk er echt (hoe raar dat misschien ook klinkt) met ontzettend goede en fijne herinneringen op terug.
Super dat het zo goed gaat op je werk, en inderdaad, neem niet teveel hooi op je vork. Goed dat je vriend zo op je let en voor je zorgt, daar mag je blij mee zijn. En luister goed naar jezelf, maar geniet ook van alle mooie en goede dingen om je heen. Waarom niet? Jij hebt meer dan wie dan ook, een leuke tijd echt verdiend!
Groetjes,
Abc
Mijn zoontje heeft nog een broertje (en nog een grote zus). Hij is niet te vroeg geboren (met bijna 38 weken) maar had (heeft) een zeer ernstige hartafwijking. Dat was in mijn 34ste zwangerschapsweek geconstateerd en na veel gesprekken met cardiologen en chirurgen bleek dat ze niks meer voor hem konden doen (dit is natuurlijk heel kort opgeschreven, hier hebben ze wel een aantal weken over gedaan (tot strak voor de bevalling) met veel onderzoeken e.d.).
De bevalling lieten ze gewoon spontaan op gang komen, omdat dat het beste was voor mij en mijn andere zoontje. Dus op 28 mei zijn ze na een superbevalling van nog geen 3 uur totaal geboren. De cardioloog heeft nog een keer naar hem gekeken en sprak toen de magische woorden: "Ik moet hem een kans geven. Ik kan mezelf morgen niet in de ogen kijken als ik hem nu laat gaan". Dat laatste was namelijk de bedoeling, hij zou morfine krijgen zodat hij rustig kon sterven.. Hij was echt opgegeven.
Dus hij is een uur na de geboorte op de High Intensive Care opgenomen en heeft daar ruim 3 maanden gelegen en meerdere open hart operaties ondergaan. En dankzij het geweldige team artsen, chirurgen en zeker niet te vergeten verpleegkundigen van het WKZ, ligt hij hier nu op het kleed te spartelen... Kan er zo nog om janken.. Pfff wat een periode was dat.. Maar ik kijk er echt (hoe raar dat misschien ook klinkt) met ontzettend goede en fijne herinneringen op terug.
Super dat het zo goed gaat op je werk, en inderdaad, neem niet teveel hooi op je vork. Goed dat je vriend zo op je let en voor je zorgt, daar mag je blij mee zijn. En luister goed naar jezelf, maar geniet ook van alle mooie en goede dingen om je heen. Waarom niet? Jij hebt meer dan wie dan ook, een leuke tijd echt verdiend!
Groetjes,
Abc
woensdag 10 januari 2007 om 16:49
Hi Parelhoen,
Ook ik ben als zovelen met mij hier vanaf het eerste moment gegrepen door jouw verhaal.. Ik lees hier af en toe even bij, vooral ook om te kijken of je misschien al zwanger bent.... helaas is dit nog niet zo, maar ik blijf iig duimen en hopen voor je meid!
Voor nu wil ik graag een gedichtje met jou (en alle anderen hier die een kindje verloren hebben!) delen wat ik tegenkwam. Bij alles wat ik tegenwoordig lees over dit onderwerp moet ik namelijk aan je denken...
Hoe blauw de lucht is,
. . . dat zal je nooit zien.
Hoe de geur van gemaaid gras is,
. . . dat zal je nooit ruiken.
Hoe lekker jouw eigen bedje ligt,
. . . dat zal je nooit voelen.
Hoe s’zomers de vogeltjes fluiten,
. . . dat zal je nooit horen.
Hoeveel je papa en mama van je houden,
. . . dat zal je altijd weten, en nooit vergeten.
Ook ik ben als zovelen met mij hier vanaf het eerste moment gegrepen door jouw verhaal.. Ik lees hier af en toe even bij, vooral ook om te kijken of je misschien al zwanger bent.... helaas is dit nog niet zo, maar ik blijf iig duimen en hopen voor je meid!
Voor nu wil ik graag een gedichtje met jou (en alle anderen hier die een kindje verloren hebben!) delen wat ik tegenkwam. Bij alles wat ik tegenwoordig lees over dit onderwerp moet ik namelijk aan je denken...
Hoe blauw de lucht is,
. . . dat zal je nooit zien.
Hoe de geur van gemaaid gras is,
. . . dat zal je nooit ruiken.
Hoe lekker jouw eigen bedje ligt,
. . . dat zal je nooit voelen.
Hoe s’zomers de vogeltjes fluiten,
. . . dat zal je nooit horen.
Hoeveel je papa en mama van je houden,
. . . dat zal je altijd weten, en nooit vergeten.
woensdag 10 januari 2007 om 21:45
Lieve parelhoen,
ik schrijf zo her en der wel eens wat, maar niet op het mei topic. Ik ben zelf afgelopen september bevallen van een meisje en schreef mee op oktobermoeders en dan af en toe bij een topic wat me aanspreekt. Ik weet niet waar je me van kent. Ik lees jouw topic vanaf de dag dat je het geopend hebt en het doet me altijd heel veel. Vind het ook bijzonder dat het nog steeds bestaat en dat je hier ook elke keer komt schrijven hoe het met je gaat. Ik heb pas heel laat hier gereageerd omdat ik het heel moeilijk vond en omdat ik het heb meegemaakt vorig jaar bij mijn beste vriendin vond ik het ook heel schrijnend om jouw verdriet elke keer te lezen, tegelijk vond ik je zo sterk en zo mooi schrijven dat ik wel elke keer getrokken werd naar je topic en bleef lezen, op een gegeven moment ben ik toen wel gaan reageren. Ik zou je zoveel willen vertellen en willen vragen en tegelijk vind ik het soms ook genoeg om alleen maar je verhaal te lezen en elke keer hoop ik dat je met goed nieuws komt en dat je zwanger bent. Geef de moed niet op, het gaat jullie lukken. Mijn beste vriendin is net na mij bevallen van een gezonde zoon en ik herken al jouw emoties en gevoelens bij haar, alleen is zij nu een jaar verder en dat gun ik jullie ook zo. Ik blijf hier lezen. *;, net zo lang tot je met goed nieuws komt. En dan delen we je in je geluk, maar ook nog altijd in je verdriet om philip en daar mag je altijd over blijven schrijven.
ik schrijf zo her en der wel eens wat, maar niet op het mei topic. Ik ben zelf afgelopen september bevallen van een meisje en schreef mee op oktobermoeders en dan af en toe bij een topic wat me aanspreekt. Ik weet niet waar je me van kent. Ik lees jouw topic vanaf de dag dat je het geopend hebt en het doet me altijd heel veel. Vind het ook bijzonder dat het nog steeds bestaat en dat je hier ook elke keer komt schrijven hoe het met je gaat. Ik heb pas heel laat hier gereageerd omdat ik het heel moeilijk vond en omdat ik het heb meegemaakt vorig jaar bij mijn beste vriendin vond ik het ook heel schrijnend om jouw verdriet elke keer te lezen, tegelijk vond ik je zo sterk en zo mooi schrijven dat ik wel elke keer getrokken werd naar je topic en bleef lezen, op een gegeven moment ben ik toen wel gaan reageren. Ik zou je zoveel willen vertellen en willen vragen en tegelijk vind ik het soms ook genoeg om alleen maar je verhaal te lezen en elke keer hoop ik dat je met goed nieuws komt en dat je zwanger bent. Geef de moed niet op, het gaat jullie lukken. Mijn beste vriendin is net na mij bevallen van een gezonde zoon en ik herken al jouw emoties en gevoelens bij haar, alleen is zij nu een jaar verder en dat gun ik jullie ook zo. Ik blijf hier lezen. *;, net zo lang tot je met goed nieuws komt. En dan delen we je in je geluk, maar ook nog altijd in je verdriet om philip en daar mag je altijd over blijven schrijven.
woensdag 17 januari 2007 om 22:01
ABC lief dat je je verhaal even vertelde. Wat een prachtig geluk dat jullie je zonen beide zullen zien opgroeien en wat fijn dat jullie dokter het niet op wilde geven. Hoe zwaar je ziekenhuisbezoeken ook waren, het is het allemaal waard geweest. Zo'n ziekenhuisstaf verdient een lintje, die mensen doen zulk zwaar, emotioneel werk, niet te geloven......
arwen, ik heb waarschijnlijk je naam idd meerdere malen voorbij zien komen. je dochtertje is nu bijna een half jaar, hoe is het met jullie? HOe bevalt het meoderschap? Is zij je eerste? En ik hoop ook snel te kunnen melden dat ik zwanger ben, al ga ik ervan uit dat het nog even gaat duren. Ik zal me daar bij neer moeten leggen. Ik weet nog dat de huisarts jaar geleden in maart toen lief en ik nieuw bij hem waren en vroegen naar waar op te rekenen en wat als beste te kunnen doen om zwanger te worden, hij ons meldde dat vanwege mijn leeftijd (toen 33) we echt moesten rekenen op een jaar tot ik zwanger zou zijn. Dat het toen slechts 3,4 maanden heeft geduurd heeft ons verrast, maar maakte ons toen ook blij. We zijn nu aan mijn 5e cyclus toe waarin ik zwanger zou kunnen worden, dus het valt misshien nog best mee. Toch word ik in april al 36 en ook al weet ik dat het allemaal best kan meevallen, ik vind dat ik hier toch rekening mee moet houden. Mijn cyclus is echt 5 dagen langer dan jaar geleden....
IK heb nu ook weer zo'n fase waar ik denk dat ikzelf wat ernstigs heb, dan krijg ik het echt om het hart. Het zal er ook mee temaken hebben dat ik al sinds mijn zwangershap weet dat ik een uitstrijkje moet. Daar ga ik morgen voor. Ga me ook laten doorverwijzen voor een mamografie. Wil gewoon zekerheid over mijn lijf: dat lijf wat me voor mijn gevoel natuurlijk in de steek heeft gelaten. Heel raar. Hetzelfde lijf, voelt niet anders dan anders. Alleen weer meer moe, maar vind je het gek, nieuwe baan, weer sporten. Ik lig momenteel vroeg op bed, wordt door lief gewoon gestuurd, hahahah, komt hij me lief toedekken. Het helpt wel, ik slaap rustiger en beter en ben iets uitgeruster.
Zaterdag gaan we er een weekendje tussenuit. Lekker naar een hotel aan de kust, heerlijk uitwaaien, zal met de storm wel lukken.
Mijn gedachten gaan deze dagen ook uit naar een hele lieve vriendin. Zij herdenkt haar zoontje en ik denk aan haar en haar man en haar andere zoontje.
Liefs Parelhoen
NB: ik ben op een Amerikaanse site gegaan waar ook veel engeltjes wonen: http://www.missfoundation.org.
arwen, ik heb waarschijnlijk je naam idd meerdere malen voorbij zien komen. je dochtertje is nu bijna een half jaar, hoe is het met jullie? HOe bevalt het meoderschap? Is zij je eerste? En ik hoop ook snel te kunnen melden dat ik zwanger ben, al ga ik ervan uit dat het nog even gaat duren. Ik zal me daar bij neer moeten leggen. Ik weet nog dat de huisarts jaar geleden in maart toen lief en ik nieuw bij hem waren en vroegen naar waar op te rekenen en wat als beste te kunnen doen om zwanger te worden, hij ons meldde dat vanwege mijn leeftijd (toen 33) we echt moesten rekenen op een jaar tot ik zwanger zou zijn. Dat het toen slechts 3,4 maanden heeft geduurd heeft ons verrast, maar maakte ons toen ook blij. We zijn nu aan mijn 5e cyclus toe waarin ik zwanger zou kunnen worden, dus het valt misshien nog best mee. Toch word ik in april al 36 en ook al weet ik dat het allemaal best kan meevallen, ik vind dat ik hier toch rekening mee moet houden. Mijn cyclus is echt 5 dagen langer dan jaar geleden....
IK heb nu ook weer zo'n fase waar ik denk dat ikzelf wat ernstigs heb, dan krijg ik het echt om het hart. Het zal er ook mee temaken hebben dat ik al sinds mijn zwangershap weet dat ik een uitstrijkje moet. Daar ga ik morgen voor. Ga me ook laten doorverwijzen voor een mamografie. Wil gewoon zekerheid over mijn lijf: dat lijf wat me voor mijn gevoel natuurlijk in de steek heeft gelaten. Heel raar. Hetzelfde lijf, voelt niet anders dan anders. Alleen weer meer moe, maar vind je het gek, nieuwe baan, weer sporten. Ik lig momenteel vroeg op bed, wordt door lief gewoon gestuurd, hahahah, komt hij me lief toedekken. Het helpt wel, ik slaap rustiger en beter en ben iets uitgeruster.
Zaterdag gaan we er een weekendje tussenuit. Lekker naar een hotel aan de kust, heerlijk uitwaaien, zal met de storm wel lukken.
Mijn gedachten gaan deze dagen ook uit naar een hele lieve vriendin. Zij herdenkt haar zoontje en ik denk aan haar en haar man en haar andere zoontje.
Liefs Parelhoen
NB: ik ben op een Amerikaanse site gegaan waar ook veel engeltjes wonen: http://www.missfoundation.org.
donderdag 18 januari 2007 om 12:06
Dag Parelhoen en anderen die een kindje verloren hebben,
Ik heb vandaag dit forum voor een groot deel zitten lezen.
Allereerst wil ik jou parelhoen, feliciteren met de geboorte van jullie zoon en vervolgens condoleren met zo'n groot verlies. Ik kan me zo voorstellen dat nu na zeven maanden geleden het verlies nog dagelijks een onderdeel is van jullie leven.
Als verlies en rouwbegeleidster wil ik je graag complimenteren dat je je verdriet gedeeld hebt op deze manier via het forum en ik zou je graag willen attenderen op een aantal websites die er zijn mbt het verlies van een kindje, het verlies in het algemeen, andere forums waar mensen hetzelfde hebben meegemaakt en ook websites waar je een plekje voor philip zou kunnen creeeren als je dat zou willen.
Nu heb ik verschillende malen dit berichtje willen plaatsen maar hij wordt niet geplaatst ivm niet correcte data of html.
Mijn voorstel is dat ik je deze website adressen email. Als je naar mijn eigen website surft en dan via contact mij een emailtje stuurt dan zal ik daar direct op reageren.
Mijn website is detroostboom.nl
Veel sterkte,
Larissa
Ik heb vandaag dit forum voor een groot deel zitten lezen.
Allereerst wil ik jou parelhoen, feliciteren met de geboorte van jullie zoon en vervolgens condoleren met zo'n groot verlies. Ik kan me zo voorstellen dat nu na zeven maanden geleden het verlies nog dagelijks een onderdeel is van jullie leven.
Als verlies en rouwbegeleidster wil ik je graag complimenteren dat je je verdriet gedeeld hebt op deze manier via het forum en ik zou je graag willen attenderen op een aantal websites die er zijn mbt het verlies van een kindje, het verlies in het algemeen, andere forums waar mensen hetzelfde hebben meegemaakt en ook websites waar je een plekje voor philip zou kunnen creeeren als je dat zou willen.
Nu heb ik verschillende malen dit berichtje willen plaatsen maar hij wordt niet geplaatst ivm niet correcte data of html.
Mijn voorstel is dat ik je deze website adressen email. Als je naar mijn eigen website surft en dan via contact mij een emailtje stuurt dan zal ik daar direct op reageren.
Mijn website is detroostboom.nl
Veel sterkte,
Larissa
donderdag 18 januari 2007 om 12:28
Lieve Parelhoen,
Ik heb lang getwijfeld of ik zou schrijven, maar heb besloten het toch te doen, omdat ik je heel erg dankbaar ben. Ik ben er een paar weken geleden nl. achter gekomen dat jij een hele grote rol hebt gespeeld bij mijn eigen bevalling op 16 juni 2006.
Toen ik hoogzwanger was, las ik dit topic. Het greep me enorm aan en hoewel ik je toen al een hart onder de riem wilde steken, durfde ik het niet aan. Op donderdag 15 juni werd ik in het zhs opgenomen om ingeleid te worden (wegens zwangerschapsdiabetes wilden ze me niet tot na mijn uitgerekende datum van 17-6 laten lopen). De eerste dag gebeurde er nog niks. De tweede dag kwam er een beetje beweging in de zaak. Ook op de CTG zag je dat er een heel klein beetje weeënactiviteit was, maar nog lang geen echte weeën. Tegen 17 uur kwamen de pijnscheuten (nog steeds geen weeën hoor) eens in de 4 minuten. Er stond voor 18 uur een CTG gepland en het eten kwam eraan. Dus mijn verstand zei: gewoon nog een uurtje wachten.
Mijn gevoel zei iets heel anders. En daar heeft jouw verhaal een hele grote rol in gespeeld. Dus ik heb op de knop gedrukt. Binnen 2 minuten lag ik aan de CTG en binnen 5 minuten werd besloten een spoedkeizersnee te doen. De hartslag van ons meisje daalde na iedere pijnscheut naar de 80-90, ze had het dus benauwd. Op de OK hoorde ik de gesprekken van de gynaecologen en begreep ik dat het kantje boord was geweest.
Een paar weken geleden had ik het met een collega over wat er allemaal mis kan gaan bij zwangerschap en bevalling. En toen realiseerde ik mij dat jouw verhaal mij over de streep heeft getrokken om op die bel te drukken. Dus eigenlijk heb jij ons meisje gered. En ik wil je bij deze toch even vertellen hoe ontzettend dankbaar ik je ben!
Inmiddels is Kari een stevige, gezonde dame van 7 maanden.
Ik wens je heeeel veel geluk en ik hoop dat je snel weer zwanger raakt.
Irene
Ik heb lang getwijfeld of ik zou schrijven, maar heb besloten het toch te doen, omdat ik je heel erg dankbaar ben. Ik ben er een paar weken geleden nl. achter gekomen dat jij een hele grote rol hebt gespeeld bij mijn eigen bevalling op 16 juni 2006.
Toen ik hoogzwanger was, las ik dit topic. Het greep me enorm aan en hoewel ik je toen al een hart onder de riem wilde steken, durfde ik het niet aan. Op donderdag 15 juni werd ik in het zhs opgenomen om ingeleid te worden (wegens zwangerschapsdiabetes wilden ze me niet tot na mijn uitgerekende datum van 17-6 laten lopen). De eerste dag gebeurde er nog niks. De tweede dag kwam er een beetje beweging in de zaak. Ook op de CTG zag je dat er een heel klein beetje weeënactiviteit was, maar nog lang geen echte weeën. Tegen 17 uur kwamen de pijnscheuten (nog steeds geen weeën hoor) eens in de 4 minuten. Er stond voor 18 uur een CTG gepland en het eten kwam eraan. Dus mijn verstand zei: gewoon nog een uurtje wachten.
Mijn gevoel zei iets heel anders. En daar heeft jouw verhaal een hele grote rol in gespeeld. Dus ik heb op de knop gedrukt. Binnen 2 minuten lag ik aan de CTG en binnen 5 minuten werd besloten een spoedkeizersnee te doen. De hartslag van ons meisje daalde na iedere pijnscheut naar de 80-90, ze had het dus benauwd. Op de OK hoorde ik de gesprekken van de gynaecologen en begreep ik dat het kantje boord was geweest.
Een paar weken geleden had ik het met een collega over wat er allemaal mis kan gaan bij zwangerschap en bevalling. En toen realiseerde ik mij dat jouw verhaal mij over de streep heeft getrokken om op die bel te drukken. Dus eigenlijk heb jij ons meisje gered. En ik wil je bij deze toch even vertellen hoe ontzettend dankbaar ik je ben!
Inmiddels is Kari een stevige, gezonde dame van 7 maanden.
Ik wens je heeeel veel geluk en ik hoop dat je snel weer zwanger raakt.
Irene
vrijdag 19 januari 2007 om 23:06
Lieve Irene,
Met een dubbel gevoel lees ik je verhaal. Als ik hoogzwanger was geweest en ik had zo'n verhaal gelezen had ik waarschijnlijk ook niet gereageerd, precies zoals je schrijft: je zit er zo middenin, het past niet bij wat je zelf nog moet doormaken. Maar wat fijn dat mijn verhaal je toch een 'gutfeeling' heeft gegeven waardoor je op de bel gedrukt hebt. Al zeg ik het zelf: ik had graag geweten dat zoiets kon gebeuren, dan hadden mijn lief en ik er waarschijnlijk met een hoop gestamp voor gezorgd dat ik de 42 weken niet had hoeven halen. Dus ik ben blij dat ik in die zin ' iets heb kunnen betekenen' en dat jullie een blakend gezonde dochter hebben. Dank voor je fijne reactie.
Parelhoen
Met een dubbel gevoel lees ik je verhaal. Als ik hoogzwanger was geweest en ik had zo'n verhaal gelezen had ik waarschijnlijk ook niet gereageerd, precies zoals je schrijft: je zit er zo middenin, het past niet bij wat je zelf nog moet doormaken. Maar wat fijn dat mijn verhaal je toch een 'gutfeeling' heeft gegeven waardoor je op de bel gedrukt hebt. Al zeg ik het zelf: ik had graag geweten dat zoiets kon gebeuren, dan hadden mijn lief en ik er waarschijnlijk met een hoop gestamp voor gezorgd dat ik de 42 weken niet had hoeven halen. Dus ik ben blij dat ik in die zin ' iets heb kunnen betekenen' en dat jullie een blakend gezonde dochter hebben. Dank voor je fijne reactie.
Parelhoen
maandag 22 januari 2007 om 20:42
Er is weer een klein engeltje geboren. Morgen naar de begravenis van een heel mooi klein kereltje. Ik heb een paar gedichtjes van hier op geschreven, van de week even een mooie kaart kopen.
Ik vind het zo walgelijk oneerlijk. Aan de ene kant mijn opa van 92 die al een paar jaar wacht op het inslapen en helemaal aan de andere kant van het leven al die mooie kleine jongetjes en meisjes die niet de kans krijgen hun leven te leven.
Parelhoen *;
liefs, Meave
Ik vind het zo walgelijk oneerlijk. Aan de ene kant mijn opa van 92 die al een paar jaar wacht op het inslapen en helemaal aan de andere kant van het leven al die mooie kleine jongetjes en meisjes die niet de kans krijgen hun leven te leven.
Parelhoen *;
liefs, Meave
woensdag 24 januari 2007 om 18:23
woensdag 24 januari 2007 om 20:59
Whitley: misschien lees je hier een deze dagen. NOgmaals veel sterkte, ik kan het steeds maar niet geloven dat het nog steeds gebeurt dat er kleine babytjes niet levend geboren kunnen worden of zo kort na de geboorte uit het leven worden gerukt. Het is niet eerlijk.
LIef van Vrolijk en de ander persoon om mijn onderwerp even te uppen, dank!
Arwen: ik was bij de huisarts, uitstrijkje hoor ik over paar weken de uitslag van, borstonderzoek was goed, een mamografie verwijzen ze niet zo snel voor door. Gelukkig was alles goed en zag er goed uit. Ik moest die bevestiging gewoon weer een keer hebben.
Zolang een zwangerschap uitblijft stel ik vraagtekens bij mijn lichaam. Ik wil natuurlijk NU zwanger worden. Maar goed, we gaan rustig door met oefenen en moeten maar even afwachten. Het komt vast wel goed. Zo niet, dan gaan we naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. De molen in. Maar goed, als er maar actie blijft.
Ik kan het dochterje van Whitley maar niet uit mijn hoofd zetten. Alle herinneringen aan die eerste paar dagen, weken na mijn bevalling, het regelen van de begrafenis, afschuwelijk, maar ook weer fijn omdat je nog zo dicht bij je babytje bent, maar ook zo klote omdat je weet dat het voorbij gaat en dat er daarna misshien wel weer nix is. HEt grote verdriet wat gaat komen. Whitley, ik denk zo aan je en hoop echt dat je je meld. Wie weet kan ik wat voor je betekenen.
Parelhoen
LIef van Vrolijk en de ander persoon om mijn onderwerp even te uppen, dank!
Arwen: ik was bij de huisarts, uitstrijkje hoor ik over paar weken de uitslag van, borstonderzoek was goed, een mamografie verwijzen ze niet zo snel voor door. Gelukkig was alles goed en zag er goed uit. Ik moest die bevestiging gewoon weer een keer hebben.
Zolang een zwangerschap uitblijft stel ik vraagtekens bij mijn lichaam. Ik wil natuurlijk NU zwanger worden. Maar goed, we gaan rustig door met oefenen en moeten maar even afwachten. Het komt vast wel goed. Zo niet, dan gaan we naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. De molen in. Maar goed, als er maar actie blijft.
Ik kan het dochterje van Whitley maar niet uit mijn hoofd zetten. Alle herinneringen aan die eerste paar dagen, weken na mijn bevalling, het regelen van de begrafenis, afschuwelijk, maar ook weer fijn omdat je nog zo dicht bij je babytje bent, maar ook zo klote omdat je weet dat het voorbij gaat en dat er daarna misshien wel weer nix is. HEt grote verdriet wat gaat komen. Whitley, ik denk zo aan je en hoop echt dat je je meld. Wie weet kan ik wat voor je betekenen.
Parelhoen
woensdag 24 januari 2007 om 21:02
En Whitley: misshien is dit voor jou niet de plek om een soort dagboek bij te houden, maar het schrijven hier is zo ontzettend fijn en de mensen van dit forum zo ontzettend lief. Ik heb het als een warme deken ervaren hier mijn verhaal te kunnen doen en nog steeds te doen. En al die lieve vrouwen die meeleven en hun steun bieden. Dat wilde ik nog even kwijt.
NB: ik zit ook op een msn groepjel, ook erg fijn.
En via een dame die ook een dochtertje aan wiegedood verloor weet ik dat er ook een website speciaal voor engeltjes is die overleden zijn via wiegedood. wie weet helpt het uiteindelijk lotgenoten te treffen.
NB: ik zit ook op een msn groepjel, ook erg fijn.
En via een dame die ook een dochtertje aan wiegedood verloor weet ik dat er ook een website speciaal voor engeltjes is die overleden zijn via wiegedood. wie weet helpt het uiteindelijk lotgenoten te treffen.
