Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
woensdag 24 januari 2007 om 21:06
Parelhoen, ik kan Whitley ook niet uit mijn gedachten krijgen. Het is ook zo wrang: eerst het mooiste van de wereld krijgen en het een weekje later weer kwijt moeten raken. Ik kan het me niet eens voorstellen.
Ik was straks naar dat liedje van Trijntje aan het luisteren dat voor Amalia geschreven is? Ik keek naar mijn dochter en dacht aan Whitley, hoeveel pijn ze moet meemaken. Tranen kwamen op. Raar is dat, dat je verdriet kan hebben voor iemand die je helemaal niet kent.
Ik was straks naar dat liedje van Trijntje aan het luisteren dat voor Amalia geschreven is? Ik keek naar mijn dochter en dacht aan Whitley, hoeveel pijn ze moet meemaken. Tranen kwamen op. Raar is dat, dat je verdriet kan hebben voor iemand die je helemaal niet kent.
woensdag 24 januari 2007 om 21:12
Hier ook zo'n verslagen gevoel. Gisterochtend de begrafenis van een doodgeboren jongetje bijgewoond en gisteravond het bericht van Witley. Hoewel ik niet heel dicht bij de familie van het jongetje sta en Witley helemaal niet ken voel ik me verslagen ofzo. Ik korte tijd zoveel leed, voor zoveel mensen. Pas is mijn collega overleden. Over 5 weken wordt zijn tweede kindje geboren. Ook zo wrang.
Ik weet het niet hoor. Ik nooit een rasoptimist geweest, maar van zoveel leed word ik bang. Soms zo bang dat het me belet te doen wat eigenlijk het belangrijkst is: genieten van wat je hebt en koesteren wat je hebt. Je neemt het leven voor vanzelfsprekend aan en staat pas stil bij de kwetsbaarheid als er in je omgeving iets gebeurt.
Ik weet het niet hoor. Ik nooit een rasoptimist geweest, maar van zoveel leed word ik bang. Soms zo bang dat het me belet te doen wat eigenlijk het belangrijkst is: genieten van wat je hebt en koesteren wat je hebt. Je neemt het leven voor vanzelfsprekend aan en staat pas stil bij de kwetsbaarheid als er in je omgeving iets gebeurt.
donderdag 25 januari 2007 om 18:54
Parelhoen, wat ben je toch weer fanatastisch voor Whitley op het topic wiegedood. Je kan het zo mooi beschrijven wat je allemaal voelt. Ik hoop dat zij er weer kracht uit kan halen, uit jouw verhalen.
Ik denk vaak aan je, leef met je mee, gek he? ik ken je immers alleen van het forum.
In ieder geval een *; en ik hoop dat het heel snel RAAK is voor jou en man.
Merel
Ik denk vaak aan je, leef met je mee, gek he? ik ken je immers alleen van het forum.
In ieder geval een *; en ik hoop dat het heel snel RAAK is voor jou en man.
Merel
vrijdag 26 januari 2007 om 16:20
tja, net als bij jullie allemaal denk je wel een: hoe is het otch mogelijk dat mensen al dat leed moeten doormaken en dan kijk ik naar mezelf en had het er gisteren nog over dat ik weer lach. Op mijn werk lach ik veel, met collega's, vooral met lief lach ik veel, altijd al gedaan. En dat komt langzaam weer meer terug. Soms voel je je schuldig. Vragen als: hoe kan het dat ik weer lol heb, dat ik me af en toe weer eens gelukkig voel? Maar ik leer in deze maanden dat dus werkelijk niets te voorspellen is, dat ik vandaag gelukkig kan zijn, veel l ol kan hebben en dat ik me morgen weer intens verdrietig voel. Dat er nooit een dag voorbij gaat dat ik aan Philip denk. Natuurlijk denk ik een paar keer per dag aan Philip, maar het rare is, dat je op je werk niet de hele dag over je dode kind gaat praten. Dat maakt het aan de ene kant lastig, ik weet dat ik bij mijn directe collega wel terecht kan, maar bij anderen doe ik het gewoon niet. Zo gaat dat nou eenmaal. Het geeft ook wel meer rust hoor, dat ik wel aan Philip denk, maar niet de hele dag over hem praat. Ik moet het gewoon zo doen, dat geeft niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk rust. Hier schrijf ik af en toe wel als ik baal, of verdrietig ben, of gewoon even wil schrijven.
Kijk, wat Whitley nu meemaakt, daar zijn geen woorden voor. Ze was zo mooi en gezond haar dochtertje, dat is niet voor te stellen. Gek als het klinkt, voor mij niet in ieder geval, Philip heeft nooit geleeft. Zij heeft haar dochtertje vastgehad, geknuffeld....ik kan me echt niet voorstellen hoe heftig dit voor haar moet zijn. Ik denk veel aan haar, aan wat ze nu moet doormaken, echt afschuwelijk.
Ik vind alle gedichten die mensen schrijven zo mooi, maar ook zo heftig. Tranen in mijn ogen.
Het is echt zo fijn dat ik hier terecht kan en dat iedereen zo meeleeft. Dat is voor mij al die tijd en nog steeds dus een enorme steun.
Dus weer: iedereen bedankt. Vooral niet stoppen!
Liefs parelhoen en fijn weekend allemaal.
Kijk, wat Whitley nu meemaakt, daar zijn geen woorden voor. Ze was zo mooi en gezond haar dochtertje, dat is niet voor te stellen. Gek als het klinkt, voor mij niet in ieder geval, Philip heeft nooit geleeft. Zij heeft haar dochtertje vastgehad, geknuffeld....ik kan me echt niet voorstellen hoe heftig dit voor haar moet zijn. Ik denk veel aan haar, aan wat ze nu moet doormaken, echt afschuwelijk.
Ik vind alle gedichten die mensen schrijven zo mooi, maar ook zo heftig. Tranen in mijn ogen.
Het is echt zo fijn dat ik hier terecht kan en dat iedereen zo meeleeft. Dat is voor mij al die tijd en nog steeds dus een enorme steun.
Dus weer: iedereen bedankt. Vooral niet stoppen!
Liefs parelhoen en fijn weekend allemaal.
vrijdag 26 januari 2007 om 16:27
Lieve Parelhoen!
Wat ben jij toch een prachtig mens. Het is zo gek, want ik ken je verder helemaal niet. Maar jij schrijft zo mooi en liefdevol over jezelf, Philip, je lief en over anderen.
Het verhaal van Whitley is ook echt vreselijk. Steeds als ik haar wanhopige eerste berichtje lees, dan moet ik huilen. Dat gebeurt ook als ik jouw eerste berichtje lees. Zoveel verdriet. En dan ben ik zo blij en zo dankbaar voor mijn eigen prachtige dochter. En ook wel eens een beetje bang dat haar iets overkomt. Ik weet niet of ik dan zo sterk zou zijn als jij bent.
Lieve Parelhoen, ik lees (f) met je mee, of je nu door lompe agenten op de vingers getikt wordt, buitenlandse mensen hutspot voorzet of vreselijk verdrietig bent om Philip. Daar stop ik zeker nog niet mee!
Liefs Frans
Wat ben jij toch een prachtig mens. Het is zo gek, want ik ken je verder helemaal niet. Maar jij schrijft zo mooi en liefdevol over jezelf, Philip, je lief en over anderen.
Het verhaal van Whitley is ook echt vreselijk. Steeds als ik haar wanhopige eerste berichtje lees, dan moet ik huilen. Dat gebeurt ook als ik jouw eerste berichtje lees. Zoveel verdriet. En dan ben ik zo blij en zo dankbaar voor mijn eigen prachtige dochter. En ook wel eens een beetje bang dat haar iets overkomt. Ik weet niet of ik dan zo sterk zou zijn als jij bent.
Lieve Parelhoen, ik lees (f) met je mee, of je nu door lompe agenten op de vingers getikt wordt, buitenlandse mensen hutspot voorzet of vreselijk verdrietig bent om Philip. Daar stop ik zeker nog niet mee!
Liefs Frans
vrijdag 26 januari 2007 om 16:28
Lieve Parelhoen!
Wat ben jij toch een prachtig mens. Het is zo gek, want ik ken je verder helemaal niet. Maar jij schrijft zo mooi en liefdevol over jezelf, Philip, je lief en over anderen.
Het verhaal van Whitley is ook echt vreselijk. Steeds als ik haar wanhopige eerste berichtje lees, dan moet ik huilen. Dat gebeurt ook als ik jouw eerste berichtje lees. Zoveel verdriet. En dan ben ik zo blij en zo dankbaar voor mijn eigen prachtige dochter. En ook wel eens een beetje bang dat haar iets overkomt. Ik weet niet of ik dan zo sterk zou zijn als jij bent.
Lieve Parelhoen, ik lees (f) met je mee, of je nu door lompe agenten op de vingers getikt wordt, buitenlandse mensen hutspot voorzet of vreselijk verdrietig bent om Philip. Daar stop ik zeker nog niet mee!
Liefs Frans
Wat ben jij toch een prachtig mens. Het is zo gek, want ik ken je verder helemaal niet. Maar jij schrijft zo mooi en liefdevol over jezelf, Philip, je lief en over anderen.
Het verhaal van Whitley is ook echt vreselijk. Steeds als ik haar wanhopige eerste berichtje lees, dan moet ik huilen. Dat gebeurt ook als ik jouw eerste berichtje lees. Zoveel verdriet. En dan ben ik zo blij en zo dankbaar voor mijn eigen prachtige dochter. En ook wel eens een beetje bang dat haar iets overkomt. Ik weet niet of ik dan zo sterk zou zijn als jij bent.
Lieve Parelhoen, ik lees (f) met je mee, of je nu door lompe agenten op de vingers getikt wordt, buitenlandse mensen hutspot voorzet of vreselijk verdrietig bent om Philip. Daar stop ik zeker nog niet mee!
Liefs Frans
vrijdag 26 januari 2007 om 16:28
Lieve Parelhoen!
Wat ben jij toch een prachtig mens. Het is zo gek, want ik ken je verder helemaal niet. Maar jij schrijft zo mooi en liefdevol over jezelf, Philip, je lief en over anderen.
Het verhaal van Whitley is ook echt vreselijk. Steeds als ik haar wanhopige eerste berichtje lees, dan moet ik huilen. Dat gebeurt ook als ik jouw eerste berichtje lees. Zoveel verdriet. En dan ben ik zo blij en zo dankbaar voor mijn eigen prachtige dochter. En ook wel eens een beetje bang dat haar iets overkomt. Ik weet niet of ik dan zo sterk zou zijn als jij bent.
Lieve Parelhoen, ik lees (f) met je mee, of je nu door lompe agenten op de vingers getikt wordt, buitenlandse mensen hutspot voorzet of vreselijk verdrietig bent om Philip. Daar stop ik zeker nog niet mee!
Liefs Frans
Wat ben jij toch een prachtig mens. Het is zo gek, want ik ken je verder helemaal niet. Maar jij schrijft zo mooi en liefdevol over jezelf, Philip, je lief en over anderen.
Het verhaal van Whitley is ook echt vreselijk. Steeds als ik haar wanhopige eerste berichtje lees, dan moet ik huilen. Dat gebeurt ook als ik jouw eerste berichtje lees. Zoveel verdriet. En dan ben ik zo blij en zo dankbaar voor mijn eigen prachtige dochter. En ook wel eens een beetje bang dat haar iets overkomt. Ik weet niet of ik dan zo sterk zou zijn als jij bent.
Lieve Parelhoen, ik lees (f) met je mee, of je nu door lompe agenten op de vingers getikt wordt, buitenlandse mensen hutspot voorzet of vreselijk verdrietig bent om Philip. Daar stop ik zeker nog niet mee!
Liefs Frans
vrijdag 26 januari 2007 om 16:35
lieve parelhoen,
het is toch alleen maar prachtig en mooi dat ook jij weer kan lachen en je gelukkig kan voelen op momenten? dat je ondanks je verdriet en je afschuwelijke gemis nog een steun kan zijn en kan genieten van bepaalde dingen op een dag of die je meemaakt? En natuurlijk denk je nog elke dag aan philip en zal je dat de rest van je leven blijven doen, hij hoort bij jullie en wat er ook gebeurt, hij is jullie eerste zoon. Ik vind je zo bijzonder, dat je meteen reageert op whitley en iets liefs voor haar schrijft. En verdriet is niet te vergelijken hoor, jouw verdriet is niet minder erg of erger dan dat van whitley omdat haar mooie meisje nog wel geleefd heeft. Het is allebei even afschuwelijk en oneerlijk. Verdriet kent geen hoeveelheid, en liefde trouwens ook niet. (geen eindige hoeveelheid bedoel ik). Liefs, arwen
het is toch alleen maar prachtig en mooi dat ook jij weer kan lachen en je gelukkig kan voelen op momenten? dat je ondanks je verdriet en je afschuwelijke gemis nog een steun kan zijn en kan genieten van bepaalde dingen op een dag of die je meemaakt? En natuurlijk denk je nog elke dag aan philip en zal je dat de rest van je leven blijven doen, hij hoort bij jullie en wat er ook gebeurt, hij is jullie eerste zoon. Ik vind je zo bijzonder, dat je meteen reageert op whitley en iets liefs voor haar schrijft. En verdriet is niet te vergelijken hoor, jouw verdriet is niet minder erg of erger dan dat van whitley omdat haar mooie meisje nog wel geleefd heeft. Het is allebei even afschuwelijk en oneerlijk. Verdriet kent geen hoeveelheid, en liefde trouwens ook niet. (geen eindige hoeveelheid bedoel ik). Liefs, arwen
vrijdag 26 januari 2007 om 16:35
lieve parelhoen,
het is toch alleen maar prachtig en mooi dat ook jij weer kan lachen en je gelukkig kan voelen op momenten? dat je ondanks je verdriet en je afschuwelijke gemis nog een steun kan zijn en kan genieten van bepaalde dingen op een dag of die je meemaakt? En natuurlijk denk je nog elke dag aan philip en zal je dat de rest van je leven blijven doen, hij hoort bij jullie en wat er ook gebeurt, hij is jullie eerste zoon. Ik vind je zo bijzonder, dat je meteen reageert op whitley en iets liefs voor haar schrijft. En verdriet is niet te vergelijken hoor, jouw verdriet is niet minder erg of erger dan dat van whitley omdat haar mooie meisje nog wel geleefd heeft. Het is allebei even afschuwelijk en oneerlijk. Verdriet kent geen hoeveelheid, en liefde trouwens ook niet. (geen eindige hoeveelheid bedoel ik). Liefs, arwen
het is toch alleen maar prachtig en mooi dat ook jij weer kan lachen en je gelukkig kan voelen op momenten? dat je ondanks je verdriet en je afschuwelijke gemis nog een steun kan zijn en kan genieten van bepaalde dingen op een dag of die je meemaakt? En natuurlijk denk je nog elke dag aan philip en zal je dat de rest van je leven blijven doen, hij hoort bij jullie en wat er ook gebeurt, hij is jullie eerste zoon. Ik vind je zo bijzonder, dat je meteen reageert op whitley en iets liefs voor haar schrijft. En verdriet is niet te vergelijken hoor, jouw verdriet is niet minder erg of erger dan dat van whitley omdat haar mooie meisje nog wel geleefd heeft. Het is allebei even afschuwelijk en oneerlijk. Verdriet kent geen hoeveelheid, en liefde trouwens ook niet. (geen eindige hoeveelheid bedoel ik). Liefs, arwen
zaterdag 27 januari 2007 om 20:46
Parelhoen,
Vol trots verwijs ik meiden als Whitley naar jou. Zo dapper en moedig en zo vol liefde hoe jij over jouw verlies van Philip praat, daar kan jij haar misschien bij helpen. Elke keer lees ik even op je topic en of alles goed met jou gaat. Elke keer weer ben ik getroffen hoe mooi en vol liefde jij over je zoon praat. Niet elke keer zet ik wat neer op je topic, maar ik denk wel aan je en spiek vaak even hoe het met je is. Meid, wat ben jij een dappere dodo *;
Vol trots verwijs ik meiden als Whitley naar jou. Zo dapper en moedig en zo vol liefde hoe jij over jouw verlies van Philip praat, daar kan jij haar misschien bij helpen. Elke keer lees ik even op je topic en of alles goed met jou gaat. Elke keer weer ben ik getroffen hoe mooi en vol liefde jij over je zoon praat. Niet elke keer zet ik wat neer op je topic, maar ik denk wel aan je en spiek vaak even hoe het met je is. Meid, wat ben jij een dappere dodo *;
zondag 28 januari 2007 om 15:45
Parelhoen, het is voor jou ook anders als voor Whitley. Jij hebt Phillip nooit mogen leren kennen. Je weet niet hoe hij gelachen had, gehuild. Hoe hij je aangekeken had. Pijn valt niet te vergelijken. Ik denk dat wat jij meemaakte op een iets andere manier ook zo'n pijn heeft gedaan. En na die prachtige eerste kenismaking alsnog je kindje verliezen, dat is zo treurig.
maandag 29 januari 2007 om 20:32
oh wat een heerlijke dag:
lief en ik hebben elkaar 5 jaar geleden, na via zijn zus aan elkaar te zijn gekoppeld, voor het eerst gezien in Rotterdam, vlak bij zijn huis. Ik had lief zaterdag in een kaart uitgenodigd me in die straat vandaag om 18.00 uur te ontmoeten.
vAnochtend al verwend met een luchtje en van mijn favo luchtje de douchecreme...heerlijk.
Lief kwam keurig naar mijn auto lopen in de bewuste straat: had hij helemaal, net als 5 jaar geleden, zijn pak aangedaan, de jas die hij toen aan had. We stonden echt uitbundig met elkaar te lachen en elkaar te omhelzen midden op straat. Het was echt heel erg leuk om het zo te doen. Uiteraard ook gaan eten in het restaurant waar we toen waren.
En ik had, net als toen, een grote bos bloemen voor lief meegenomen. Hij moest daar ook erg om lachen.
Volgende week vrijdag ga ik naar de gyn. Had afgelopen weekend een akkefietje met mijn lijf en dat wil ik gecheckt hebben. Grrrrr. GElukkig kon ik dus redelijk snel, buiten dat mijn werk er last van heeft, terecht in adam. Elk nadeel heeft zijn voordeel zal ik maar zeggen: fijn dat ze daar niet flauw met je omgaan: als je terecht wilt, kun je terecht.
Fijne avond,
Liefs Parelhoen
lief en ik hebben elkaar 5 jaar geleden, na via zijn zus aan elkaar te zijn gekoppeld, voor het eerst gezien in Rotterdam, vlak bij zijn huis. Ik had lief zaterdag in een kaart uitgenodigd me in die straat vandaag om 18.00 uur te ontmoeten.
vAnochtend al verwend met een luchtje en van mijn favo luchtje de douchecreme...heerlijk.
Lief kwam keurig naar mijn auto lopen in de bewuste straat: had hij helemaal, net als 5 jaar geleden, zijn pak aangedaan, de jas die hij toen aan had. We stonden echt uitbundig met elkaar te lachen en elkaar te omhelzen midden op straat. Het was echt heel erg leuk om het zo te doen. Uiteraard ook gaan eten in het restaurant waar we toen waren.
En ik had, net als toen, een grote bos bloemen voor lief meegenomen. Hij moest daar ook erg om lachen.
Volgende week vrijdag ga ik naar de gyn. Had afgelopen weekend een akkefietje met mijn lijf en dat wil ik gecheckt hebben. Grrrrr. GElukkig kon ik dus redelijk snel, buiten dat mijn werk er last van heeft, terecht in adam. Elk nadeel heeft zijn voordeel zal ik maar zeggen: fijn dat ze daar niet flauw met je omgaan: als je terecht wilt, kun je terecht.
Fijne avond,
Liefs Parelhoen
maandag 29 januari 2007 om 21:30
dinsdag 30 januari 2007 om 11:20
parelhoen, hadden jullie elkaar voor die date nog nooit gezien? had zijn zus een goed gevoel over jullie als stel? leuk om dit na 5 jaar weer precies zo te vieren. Ik ga dat onthouden, ga ik mijn vriend uitnodigen op het centraal station van amsterdam als wij 5 jaar samen zijn (maar dat duurt nog wel even).
hoop ook dat het akkiefietje niet ernstig is en dat je vrijdag goed nieuws krijgt of in elk geval gerustgesteld wordt.
liefs, arwen
hoop ook dat het akkiefietje niet ernstig is en dat je vrijdag goed nieuws krijgt of in elk geval gerustgesteld wordt.
liefs, arwen
vrijdag 2 februari 2007 om 22:25
lief en ik hadden elkaar nog nooit 'live' gezien. ik heb wel op de foto, zijn zus en ik vlogen samen en na wat gegiechel heeft zij mijn nummer aangenomen en mij voorgesteld, nadat ik hem op een foto had gezien. ik vond het een lekker ding en zij was bijzonder aardig en ach dachten we allebei, why not...na een paar weken stond lief op mijn vm. we hebben elkaar een paar keer gesproken en dat was enorm relaxed, gezellig en lachen. Toen we elkaar eindelijk zagen was het ook gewoon meteen goed. Zo is het gekomen.....En we hebben afgesproken het over 5 jaar weer zo te doen. Het was heel erg leuk!
ik ga volgende week naar de gyn en buiten dat ik hoop dat onderzocht wordt waarom ik pijn had, hoop ik ook dat we de mm in kunnen. Ik ben vandaag weer ongi geworden en lief en ik worden nu wat ongeduldig. Al worden we met de maand relaxter in ons doen, fitter door sporten en lijnen en afvallen, het is echt tijd om weer zwanger te raken......maar goed, dat komt wel.
fijn weekend.
parelhoen
ik ga volgende week naar de gyn en buiten dat ik hoop dat onderzocht wordt waarom ik pijn had, hoop ik ook dat we de mm in kunnen. Ik ben vandaag weer ongi geworden en lief en ik worden nu wat ongeduldig. Al worden we met de maand relaxter in ons doen, fitter door sporten en lijnen en afvallen, het is echt tijd om weer zwanger te raken......maar goed, dat komt wel.
fijn weekend.
parelhoen
zaterdag 3 februari 2007 om 00:30
Lieve parelhoen!
Ik heb geen woorden voor het verdrietige wat jullie hebben meegemaakt!
Ik gun jullie als geen ander een mooie en blijde zwangerschap en een gezond kindje, en dat natuurlijk zo snel mogelijk!
Ook al worden de berichtjes minder, er zijn nog steeds mensen die met je mee leven!
Heel veel sterkte en heel veel bevruchtings-succes
Liefs!
Ik heb geen woorden voor het verdrietige wat jullie hebben meegemaakt!
Ik gun jullie als geen ander een mooie en blijde zwangerschap en een gezond kindje, en dat natuurlijk zo snel mogelijk!
Ook al worden de berichtjes minder, er zijn nog steeds mensen die met je mee leven!
Heel veel sterkte en heel veel bevruchtings-succes
Liefs!
donderdag 8 februari 2007 om 23:13
Ik heb een aantal berichtjes gelezen......... en ik weet gewoon niet wat ik nu moet zeggen.
Mijn gevoel is zo dubbel nu. Ik ben blij voor je Parelhoen dat je de moed en kracht weer hebt gevonden om verder te gaan. En dat je je zoontje een mooi plekje in je hart gegeven hebt. Hopelijk komt je wens snel uit en zal je over een tijdje een mooi gezond kindje in je armen houden........
Dit is voor mij de eerste nacht, dat ik weer alleen doorbreng sinds de begrafenis van mijn dochtertje Noa. Haar vader en ik wonen niet samen. Maar de afgelopen 2 1/2 week zijn we onafscheidelijk van mekaar geweest. En hebben samen ons verdriet gedeeld. Gelukkig waren er niet alleen treurige momenten. Want er zijn ook hele mooie momenten geweest met mijn knappe meissie...... alleen veel te kort helaas.
Mijn gevoel is zo dubbel nu. Ik ben blij voor je Parelhoen dat je de moed en kracht weer hebt gevonden om verder te gaan. En dat je je zoontje een mooi plekje in je hart gegeven hebt. Hopelijk komt je wens snel uit en zal je over een tijdje een mooi gezond kindje in je armen houden........
Dit is voor mij de eerste nacht, dat ik weer alleen doorbreng sinds de begrafenis van mijn dochtertje Noa. Haar vader en ik wonen niet samen. Maar de afgelopen 2 1/2 week zijn we onafscheidelijk van mekaar geweest. En hebben samen ons verdriet gedeeld. Gelukkig waren er niet alleen treurige momenten. Want er zijn ook hele mooie momenten geweest met mijn knappe meissie...... alleen veel te kort helaas.
donderdag 8 februari 2007 om 23:51
Whitley, dat moet moeilijk voor je zijn vannacht. Ik denk dat het fijn voor je kan zijn om hier te lezen. Hou alleen wel goed in de gaten dat Parelhoen al 7 maanden verder is in haar rouwproces. En nog veel belangrijker: iedere moeder die een kindje verliest, rouwt in haar eigen tempo en op haar eigen manier. Dus doe wat jouw hart je ingeeft. Schrijf wat je wil. Of schrijf niet, als je liever leest. Het is zeker knap van Parelhoen, hoe positief ze al weer kan zijn. Maar ook zij zal haar droeve momenten nog hebben. Pijn kan slijten, maar het gevoel van verlies blijft. Ik wens je nogmaals heel veel sterkte en kracht toe.
Mara (voorheen vlammmmetje)
Mara (voorheen vlammmmetje)
