Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
vrijdag 9 februari 2007 om 16:42
Parelhoen, ik vind het zo moeilijk om het precies te verwoorden, maar ik heb oprechte bewondering voor jouw levenshouding. Jouw doorzettingsvermogen, jouw grote hart dat open staat voor anderen ondanks jouw eigen verdriet om Philip. Je bent een prachtmens en een geweldige moeder!
Lieve Whitley, wat een pachtige naam. Noa. Sterkte meis!
Lieve Whitley, wat een pachtige naam. Noa. Sterkte meis!
vrijdag 9 februari 2007 om 16:47
lieve whitley,
Wat heeft je dochter een prachtige naam, Noa......ik heb me haar in gedachte een gezicht gegeven, zo mooi klein, met van die prachtige handjes en een mooi mondje. Zo'n lief zacht meisje....
wat lief dat je hier even hebt gelezen: zal wel heftig zijn. Het is nog maar zo kort geleden voor je. Ik vind het een vreemde gewaarwording dat ik soms gewoon de woorden niet kan vinden om je te troost te bieden, behalve dat ik je kan antwoorden hoe ik sommige dingen heb beleefd.
Wel heftig lijkt me dat je vannacht voor het eerst alleen geweest bent...hoe is het gegaan? Heb je uberhaupt wel kunnen slapen? En nogmaals: wil je misschien wat meer prive met ons schrijven, dan zit ik met nog een paar vrouwen die soortgelijke ervaringen hebben op een msn groep. Je bent van harte welkom......
Ben je al een keer teruggeweest naar Noa's grafje? Ligt ze op een mooi plekje, waar je je veilig en vertrouwd voelt om haar te bezoeken?
En ik las op je onderwer[ dat je over 2 maanden gaat praten over de resultaten van de onderzoeken die ze hebben gedaan. Hoe raar ook, het is wel fijn te lezen dat ze een gezond meisje was, goed longen, goed hart en zo....(en zo verschrikkelijk oneerlijk dat juist zo'n mooi meisje je wordt ontnomen....)....Het is sowieso fijn dat je nu even kunt 'rusten' en dan over 2 maanden je vragen op een rijtje kunt hebben. En als je na 1 sessie met de arts nog vragen over hebt, gewoon nog een keer gaan om alle vragen beantwoord te krijgen...
Noa, wat een prachtige naam. Ik ben blij dat ik de naam van je dochtertje weet...Een niewe ster, een nieuw engeltje en bij elke vlinder zien we haar, of Philip of een ander kleintje wat voorbij fladdert.
LIefs Parelhoen
Wat heeft je dochter een prachtige naam, Noa......ik heb me haar in gedachte een gezicht gegeven, zo mooi klein, met van die prachtige handjes en een mooi mondje. Zo'n lief zacht meisje....
wat lief dat je hier even hebt gelezen: zal wel heftig zijn. Het is nog maar zo kort geleden voor je. Ik vind het een vreemde gewaarwording dat ik soms gewoon de woorden niet kan vinden om je te troost te bieden, behalve dat ik je kan antwoorden hoe ik sommige dingen heb beleefd.
Wel heftig lijkt me dat je vannacht voor het eerst alleen geweest bent...hoe is het gegaan? Heb je uberhaupt wel kunnen slapen? En nogmaals: wil je misschien wat meer prive met ons schrijven, dan zit ik met nog een paar vrouwen die soortgelijke ervaringen hebben op een msn groep. Je bent van harte welkom......
Ben je al een keer teruggeweest naar Noa's grafje? Ligt ze op een mooi plekje, waar je je veilig en vertrouwd voelt om haar te bezoeken?
En ik las op je onderwer[ dat je over 2 maanden gaat praten over de resultaten van de onderzoeken die ze hebben gedaan. Hoe raar ook, het is wel fijn te lezen dat ze een gezond meisje was, goed longen, goed hart en zo....(en zo verschrikkelijk oneerlijk dat juist zo'n mooi meisje je wordt ontnomen....)....Het is sowieso fijn dat je nu even kunt 'rusten' en dan over 2 maanden je vragen op een rijtje kunt hebben. En als je na 1 sessie met de arts nog vragen over hebt, gewoon nog een keer gaan om alle vragen beantwoord te krijgen...
Noa, wat een prachtige naam. Ik ben blij dat ik de naam van je dochtertje weet...Een niewe ster, een nieuw engeltje en bij elke vlinder zien we haar, of Philip of een ander kleintje wat voorbij fladdert.
LIefs Parelhoen
vrijdag 9 februari 2007 om 16:58
Ik was vandaag bij de gyn omdat ik 2 weken geleden pijn had gehad rond mijn baarmoeder streek. En tja, als je zwanger wilt worden is elk pijntje in die buurt te veel en reden om het na te laten kijken. Alles ziet er gelukkig goed uit, zou endemetriose kunnen zijn, daar krijg ik nog een echo voor eind maart. ze kon in ieder geval niets zien of voelen en de gyn gaf aan dat er geen reden is om ons zorgen te maken, zwanger worden kan gewoon. we wachten dus af.
Het was wel weer spannend om in het ziekenhuis te zijn. mensen kijken raar op dat we vanuit r'dam naar adam rijden alleen voor zo'n controle, maar wij willen daar gewoon blijven. dicht bij de mensen die ons zo goed begeleid hebben. en vandaag hadden we weer een fijne gyn. ik had specifiek gevraagd geen arts-ass. te krijgen, ik wilde een echte gyn. hele aardige vrouw, zeer kordaat en to the point. we zijn gerust gesteld in ieder geval en dat het op zich nog niet gek is dat ik nog niet zwanger ben. we zijn verhoudingsgewijs nog maar kort bezig zwanger te raken. Dat gaf ons weer moed!
het was wel emotioneel in het ziekenhuis te zijn, we zaten in een wachtkamer zonder al te veel zwangeren, maar tegen dat wij aan de beurt kwamen, kwam een dame met baby binnen, toen schoten de tranen in mijn ogen. baby lag lekker te slapen, moeder pakte baby helemaal uit, baby wakker, huilen, aan de borst. midden in de wachtkamer. op zo'n moment wil het wel uitschreeuwen hoor. Maar goed, baby zag er prachtig uit, en moeder weet natuurlijk ook niet waarom wij daar zitten. Ook lief had het moeilijk. Kijk, ik krijg tranen in mijn ogen en vecht tegen huilen en tranen die in stromen over mijn wangen gaan lopne. Lief heeft een bepaalde uitdrukking in zijn gezicht en dan weet ik genoeg: hij huilt van binnen. En dat zei ik vandaag tegen me en toen lachte hij zo van: goed dat je het ziet....en hij zei: ja dat is waar.
Op mijn werk gaat het lekker, ik heb het naar mijn zin en zit tussen fijne mensen. IK heb net niet de eindverantwoordelijkheid waardoor ik niet zoveel druk voel en daar vaar ik nu goed op. Sporten gaat ook heerlijk, zo'n 2-3 keer per week hang ik in de beugels, aan de gewichten, loop ik op een appparaat dat doet alsof ik in de duinen loop (????). Het weight watcheren gaat ook goed, sinds ik begin januari begonnen ben, ben ik zo'n 2 kilo kwijt. NOg 3,5 a 4 kg. te gaan voor ik op mijn oude gewicht zit. Ik prop mezelf dan ook gewillig in mijn oude kleding zo af en toe. Andere kleding raakt nu echt te groot.
Morgen ga ik met vrouwen van allerlei nationaliteiten naar de zaanse schans en een boottochtje maken, heerlijk eten daarna, heb er zin in!
Allemaal fijn weekend en veel liefs aan een ieder die meelees(f)t!
Parelhoen
Het was wel weer spannend om in het ziekenhuis te zijn. mensen kijken raar op dat we vanuit r'dam naar adam rijden alleen voor zo'n controle, maar wij willen daar gewoon blijven. dicht bij de mensen die ons zo goed begeleid hebben. en vandaag hadden we weer een fijne gyn. ik had specifiek gevraagd geen arts-ass. te krijgen, ik wilde een echte gyn. hele aardige vrouw, zeer kordaat en to the point. we zijn gerust gesteld in ieder geval en dat het op zich nog niet gek is dat ik nog niet zwanger ben. we zijn verhoudingsgewijs nog maar kort bezig zwanger te raken. Dat gaf ons weer moed!
het was wel emotioneel in het ziekenhuis te zijn, we zaten in een wachtkamer zonder al te veel zwangeren, maar tegen dat wij aan de beurt kwamen, kwam een dame met baby binnen, toen schoten de tranen in mijn ogen. baby lag lekker te slapen, moeder pakte baby helemaal uit, baby wakker, huilen, aan de borst. midden in de wachtkamer. op zo'n moment wil het wel uitschreeuwen hoor. Maar goed, baby zag er prachtig uit, en moeder weet natuurlijk ook niet waarom wij daar zitten. Ook lief had het moeilijk. Kijk, ik krijg tranen in mijn ogen en vecht tegen huilen en tranen die in stromen over mijn wangen gaan lopne. Lief heeft een bepaalde uitdrukking in zijn gezicht en dan weet ik genoeg: hij huilt van binnen. En dat zei ik vandaag tegen me en toen lachte hij zo van: goed dat je het ziet....en hij zei: ja dat is waar.
Op mijn werk gaat het lekker, ik heb het naar mijn zin en zit tussen fijne mensen. IK heb net niet de eindverantwoordelijkheid waardoor ik niet zoveel druk voel en daar vaar ik nu goed op. Sporten gaat ook heerlijk, zo'n 2-3 keer per week hang ik in de beugels, aan de gewichten, loop ik op een appparaat dat doet alsof ik in de duinen loop (????). Het weight watcheren gaat ook goed, sinds ik begin januari begonnen ben, ben ik zo'n 2 kilo kwijt. NOg 3,5 a 4 kg. te gaan voor ik op mijn oude gewicht zit. Ik prop mezelf dan ook gewillig in mijn oude kleding zo af en toe. Andere kleding raakt nu echt te groot.
Morgen ga ik met vrouwen van allerlei nationaliteiten naar de zaanse schans en een boottochtje maken, heerlijk eten daarna, heb er zin in!
Allemaal fijn weekend en veel liefs aan een ieder die meelees(f)t!
Parelhoen
vrijdag 9 februari 2007 om 17:34
Dank je voor je lieve woorden...........
Het is net of ik nu pas besef in wat voor een nachtmerrie ik zit. De muren komen op me af. De tranen zitten hoog en mijn hart schreeuwt.
De dagen met haar blijven door mijn hoofd spoken. Maar ook het moment dat de verplegers met haar bezig waren en me meteen vertelden dat ze geen hoop meer voor haar hadden. Een kinderarts die gelijk zakelijke vragen ging stellen....
Op dit moment voel ik me alleen maar schuldig en vraag me af of ik het had kunnen voorkomen? Zou het mijn schuld zijn dat ze een engeltje is geworden? Waarom ben ik toch in slaap gevallen? Misschien had ze nog wel geleefd als ze gewoon in haar wiegje had gelegen of als ik toch maar gewoon was opgestaan zoals ik eigenlijk van plan was geweest.
Maar ik was zo moe en had nog steeds 38,6 graden koorts. En kon maar amper op mijn benen staan.
Weet je wat ik niet begrijp, dat er zo weinig verteld word over wiegedood. Want het kan altijd gebeuren en sinds ik na haar dood ben gaan surfen op het internet besef ik pas wat het inhoudt. EN dat je gewoon de risico's moet proberen uit te bannen.
Maar ja, ik deed niks anders dan in het kraamhotel waar ik 5 dagen gelegen heb. En waar dan ook 24 uur per dag zorg is voor jou en je kindje.
De kraamverzorgster had bij mij thuis, haar waskussenhoes bij mij in bed gelegd en me verteld dat ik haar die nacht gewoon bij me in bed kon leggen. EN dan het dekbed over haar heen te leggen... Alleen na de allerlaatste borstvoeding lag ze nog naast me op haar zij.
Noa ligt inderdaad op een heel mooi plekje. Haar vader en ik hebben dit zelf uitgezocht. We zijn zelfs naar 2 begraafplaatsen gaan kijken en wilden weten waar ze eventueel zou komen te liggen. Wel heel raar en heel erg moeilijk om dit te doen. Maar ik ben blij dat we dit zelf hebben uitgezocht.
Nu liggen er nog allemaal bloemen e.d. op haar grafje. Maar binnenkort zullen we toch echt moeten gaan kijken naar iets moois voor op het grafje.
vrijdag 9 februari 2007 om 17:46
lieve lieve whitley, voel je alsjeblieft niet schuldig, er is geen moeder hier die niet eens een keer samen met haar kind in bed in slaap is gevallen en heel veel babies slapen zelfs standaard bij hun ouders in bed. Natuurlijk lees je dat een risico factor is, maar dat zijn er zoveel en dat moet je echt van je af proberen te zetten. En natuurlijk was jij moe die week, je was net bevallen, en dan nog koorts ook, en natuurlijk lag je lekker te genieten van je meisje samen in bed, dat is absoluut helemaal niet gek en niet iets om je schudig over te voelen. Mijn baby heeft de eerste weken van haar leven elke nacht bij ons in bed geslapen, en ook ik ken de voorschriften en de regels, maar zo sliepen we alledrie en van slaap gebrek kunnen ook ongelukken komen, wat als, wat als, wat als, dat zal je nooit weten en dat is ook onmogelijk. Probeer jezelf niet gek te maken, je hebt gewoon afschuwelijke pech gehad, net als parelhoen en net als iedereen die een kindje verliest. *;
vrijdag 9 februari 2007 om 20:24
Lieve Whitley,
Hoe goed ik ook begrijp dat je 'schuld' bij jezelf zoekt, hier kun je echt niets aan doen! Wat Arwen al zegt, zoveel mensen liggen met hun verse babietje in bed. En maar héél weinig kindjes overlijden aan wiegendood. En dat maakt het heel wrang en zuur en oneerlijk maar dat maakt nog niet dat jij er schuld aan hebt!
Ik wil je heel veel kracht wensen om die eerste hele zware periode zonder je mooie meisje Noa door te komen. Je bent sterker dan je denkt!
*; voor jou.
Liefs
Pam
Lieve Parelhoen,
Ik lees nog steeds mee. Knuffel voor jou, heb diep respect voor je moed en doorzettingsvermogen.
Fijn dat de gyn jullie gerust heeft kunnen stellen. Er branden nu 2 kaarsjes hier, misschien helpt het een beetje
Liefs
Pam
Hoe goed ik ook begrijp dat je 'schuld' bij jezelf zoekt, hier kun je echt niets aan doen! Wat Arwen al zegt, zoveel mensen liggen met hun verse babietje in bed. En maar héél weinig kindjes overlijden aan wiegendood. En dat maakt het heel wrang en zuur en oneerlijk maar dat maakt nog niet dat jij er schuld aan hebt!
Ik wil je heel veel kracht wensen om die eerste hele zware periode zonder je mooie meisje Noa door te komen. Je bent sterker dan je denkt!
*; voor jou.
Liefs
Pam
Lieve Parelhoen,
Ik lees nog steeds mee. Knuffel voor jou, heb diep respect voor je moed en doorzettingsvermogen.
Fijn dat de gyn jullie gerust heeft kunnen stellen. Er branden nu 2 kaarsjes hier, misschien helpt het een beetje
Liefs
Pam
vrijdag 9 februari 2007 om 21:12
Och Whitley, meisje toch. Mijn kindjes hebben ook altijd bij ons in bed geslapen. Dat Noa er niet meer is, is niet jouw schuld. Ik denk niet dat er iets is wat jij anders had kunnen doen.
Ik zou zo graag willen dat ik jullie pijn kan verzachten, iets kan zeggen om het dragelijk te maken, maar dat kan helemaal niet.
*;
Parelhoen, fijn dat je zo goed wordt geholpen in het ziekenhuis. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk was om die moeder met baby te zien. Ik heb mijn kinderen eigenlijk ook altijd en overal gevoed, ik heb er eigenlijk nog nooit bij stilgestaan dat dat voor anderen moeilijk kan zijn omdat ze een kindje hebben verloren. Ik vind je dapper. *;
Ik zou zo graag willen dat ik jullie pijn kan verzachten, iets kan zeggen om het dragelijk te maken, maar dat kan helemaal niet.
*;
Parelhoen, fijn dat je zo goed wordt geholpen in het ziekenhuis. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk was om die moeder met baby te zien. Ik heb mijn kinderen eigenlijk ook altijd en overal gevoed, ik heb er eigenlijk nog nooit bij stilgestaan dat dat voor anderen moeilijk kan zijn omdat ze een kindje hebben verloren. Ik vind je dapper. *;
zaterdag 10 februari 2007 om 11:46
Ik denk veel aan je Witley, alhoewel je daar niet veel aan hebt.
Het is absoluut niet jouw schuld dat Noa is overleden. Mijn kindjes hebben de eerste weken ook bij mij in bed gelegen, op dezelfde manier als Noa bij jou.
Mijn vriendin de kinderen slapen vanaf de geboorte tot hun 3e jaar standaard bij hun inbed en zij zijn geen uitzondering, in andere culturen is het zelfs eerder raar als baby´s een eigen bedje hebben.
Ik weet niet of je er iets aan hebt, en het is ook zeker de bedoeling om je te troosten en niet om je nog meer van slag te maken, want het is echt heel verschrikkelijk wat jou en je partner is overkomen.
Maar ik heb ooit een documantaire gezien over de term wiegedood, er was daar een specialist die met de theorie kwam dat babies de eerste weken na hun geboorte in hun slaap kunnen dromen dat ze nog in de baarmoeder zijn. Omdat ze in de baarmoeder niet ademen, stoppen ze daar in hun slaap ook mee. Dit vertel ik echt niet om mensen bang te maken, want het is alsnog erg zeldzaam en nooit bewezen, maar het geeft wel aan dat je er echt niets aan kan doen. Wiegedood is iets onverklaarbaars, hoe erg dat ook is, het is niet jouw schuld! Jij genoot gewoon van je dochter zoals bijna iedere moeder dit doet!
Heel heel veel sterkte lieve Witley, ook voor je naasten.
Het is absoluut niet jouw schuld dat Noa is overleden. Mijn kindjes hebben de eerste weken ook bij mij in bed gelegen, op dezelfde manier als Noa bij jou.
Mijn vriendin de kinderen slapen vanaf de geboorte tot hun 3e jaar standaard bij hun inbed en zij zijn geen uitzondering, in andere culturen is het zelfs eerder raar als baby´s een eigen bedje hebben.
Ik weet niet of je er iets aan hebt, en het is ook zeker de bedoeling om je te troosten en niet om je nog meer van slag te maken, want het is echt heel verschrikkelijk wat jou en je partner is overkomen.
Maar ik heb ooit een documantaire gezien over de term wiegedood, er was daar een specialist die met de theorie kwam dat babies de eerste weken na hun geboorte in hun slaap kunnen dromen dat ze nog in de baarmoeder zijn. Omdat ze in de baarmoeder niet ademen, stoppen ze daar in hun slaap ook mee. Dit vertel ik echt niet om mensen bang te maken, want het is alsnog erg zeldzaam en nooit bewezen, maar het geeft wel aan dat je er echt niets aan kan doen. Wiegedood is iets onverklaarbaars, hoe erg dat ook is, het is niet jouw schuld! Jij genoot gewoon van je dochter zoals bijna iedere moeder dit doet!
Heel heel veel sterkte lieve Witley, ook voor je naasten.
vrijdag 16 februari 2007 om 10:07
hoi Whitley,
ik reageer niet zo vaak, komt door mijn studerende vriend, die vaak 's avonds op de compu zit en er dan voor mij weinig tijd overblijft. Ik lees vaak nog wel even snel hoor.
Wat klote dat je je zo schuldig voelt, heel begrijpelijk. Mijn vriend heeft mij na een paar maanden ook gevraagd of ik de middag dat Philip is overleden in mijn buik niets gevoeld heb. En dat heb ik niet. Ik heb niets gemerkt en dat is het erge, dat ik niets heb kunnen doen, net als jij er niets hebt kunnen doen, dat je lieve Noa je is ontglipt. Het onverklaarbare is verschrikkelijk en des te pijnlijk omdat ze zo'n prachtig gezond mensje was. Net als Philip. En het is nog maar zo kort geleden voor je. Ik zou je zo graag willen omhelzen en vertellend dat het echt beter wordt, maar dat weet je wel. En wat je meemaakt is niet iets wat, zoals velen het zo mooi zeggen, 'verwerkt' kan worden. Je moet het maar laten gebeuren. En vooral toelaten dat je zo'n verdriet hebt. Het feit dat je hier al af en toe schrijft laat zien dat je een sterke, pittige vrouw bent. Die het soms heel goed zal aankunnen en soms totaal niet.
Als het goed is heeft mijn lieve vriendin je een uitnodiging gestuurd voor de msn groeop. kijk maar of je er een keer aan toe komt. En zin in hebt.
Vandaag ga ik lekker naar de kapper en niets doen. Ik heb mega spierpijn in mijn rug en dat doet zelfs pijn bij het ademen. Heeft lief een paar maanden geleden ook gehad. BEtekent dat ik echt moet oppassen met sporten. en dat terwijl ik zo rustig bezig was met opbouwen. Maar ja, zo grappen lief en ik, we zijn niet meer de jongste. Lief heeft enorme spierpijn van een potje basketbal....jut en jul in de bocht.
Liefs Parelhoen
ik reageer niet zo vaak, komt door mijn studerende vriend, die vaak 's avonds op de compu zit en er dan voor mij weinig tijd overblijft. Ik lees vaak nog wel even snel hoor.
Wat klote dat je je zo schuldig voelt, heel begrijpelijk. Mijn vriend heeft mij na een paar maanden ook gevraagd of ik de middag dat Philip is overleden in mijn buik niets gevoeld heb. En dat heb ik niet. Ik heb niets gemerkt en dat is het erge, dat ik niets heb kunnen doen, net als jij er niets hebt kunnen doen, dat je lieve Noa je is ontglipt. Het onverklaarbare is verschrikkelijk en des te pijnlijk omdat ze zo'n prachtig gezond mensje was. Net als Philip. En het is nog maar zo kort geleden voor je. Ik zou je zo graag willen omhelzen en vertellend dat het echt beter wordt, maar dat weet je wel. En wat je meemaakt is niet iets wat, zoals velen het zo mooi zeggen, 'verwerkt' kan worden. Je moet het maar laten gebeuren. En vooral toelaten dat je zo'n verdriet hebt. Het feit dat je hier al af en toe schrijft laat zien dat je een sterke, pittige vrouw bent. Die het soms heel goed zal aankunnen en soms totaal niet.
Als het goed is heeft mijn lieve vriendin je een uitnodiging gestuurd voor de msn groeop. kijk maar of je er een keer aan toe komt. En zin in hebt.
Vandaag ga ik lekker naar de kapper en niets doen. Ik heb mega spierpijn in mijn rug en dat doet zelfs pijn bij het ademen. Heeft lief een paar maanden geleden ook gehad. BEtekent dat ik echt moet oppassen met sporten. en dat terwijl ik zo rustig bezig was met opbouwen. Maar ja, zo grappen lief en ik, we zijn niet meer de jongste. Lief heeft enorme spierpijn van een potje basketbal....jut en jul in de bocht.
Liefs Parelhoen
woensdag 21 februari 2007 om 10:10
hoi Parelhoen,
Heb eergister heel veel aan je moeten denken; er was in Grace anatomy(tv serie) een moeder die ging bevallen van haar overleden baby...;( Wat een drama en moest zo aan je denken hoe erg jouw bevalling moet zijn geweest....
*;.
Hoe is het met je? Ben je al weer beetje bijgekomen van de sportieve uitspatting en spierpijn?
Liefs Merel
Heb eergister heel veel aan je moeten denken; er was in Grace anatomy(tv serie) een moeder die ging bevallen van haar overleden baby...;( Wat een drama en moest zo aan je denken hoe erg jouw bevalling moet zijn geweest....
*;.
Hoe is het met je? Ben je al weer beetje bijgekomen van de sportieve uitspatting en spierpijn?
Liefs Merel
woensdag 21 februari 2007 om 14:16
Ik heb het ook gezien, gisteren in Grey's anatomy. Poeh, was heftig hoor. En inderdaad, je weet dat mensen dit echt meemaken. Ik moest zelf heel erg aan mijn vriendin denken. En dan dat bevallen. Ik weet nog dat mijn vriendin zei: het is zo raar dat je bevalt van een kindje dat helemaal slap is. Dat niet huilt. En toch zo helemaal af is. Dat vond ik gisteren heel mooi weergegeven. Ik weet het, het is maar tv, maar het kan je wel degelijk raken.
woensdag 21 februari 2007 om 15:18
Maar weetje wat het erge is hier in amerika (ik woon er) Als je kindje al is overleden voordat het geboren wordt. Is het voor de overheid als of hij/zij ook nooit heeft bestaan. Je kan hem/haar niet aan geven je krijgt geen geboorte certificaat. Je moet zelf voor de begravenis betalen. (je moet zelfs heel wat regelen om je kindje mee te krijgen meestal blijven de kindjes in het ziekenhuis achter) Ik heb een vriendin hier die haar kindje heeft veloren met 37 weken. Ze behoort nu bij een groep die ana het vechten is voor het recht dat je wel je kindje kan aangeven en dat je een geboorte certificaat krijgt. Want zoals zij het zegt...Ik ben wel een moeder en mijn man is wel een vader ook al is hij er niet meer.
woensdag 21 februari 2007 om 19:40
woensdag 21 februari 2007 om 22:19
Dat meen je niet!
Wat erg, dat terwijl erkenning juist zo belangrijk is voor rouwverwerking. Daar zijn hele theorieen over.
Whitley, iedereen is wel eens in slaap gevallen met baby in bed. Vreselijk wat jullie overkomen is, maar niet jouw schuld.*;
Parelhoen, fijn om te lezen hoe het met je gaat. Ik denk in plaatjes en zie jou en je man nu door het huis strompelen met rollators omdat jullie iets te fanatiek gesport hebben...
Wat erg, dat terwijl erkenning juist zo belangrijk is voor rouwverwerking. Daar zijn hele theorieen over.
Whitley, iedereen is wel eens in slaap gevallen met baby in bed. Vreselijk wat jullie overkomen is, maar niet jouw schuld.*;
Parelhoen, fijn om te lezen hoe het met je gaat. Ik denk in plaatjes en zie jou en je man nu door het huis strompelen met rollators omdat jullie iets te fanatiek gesport hebben...
donderdag 22 februari 2007 om 13:20
hoi allemaal,
ik heb grey niet gezien, ik zapte er langs en dacht al dat het zo iets was, maar ik kijk het nooit, dus ging ik weer door met zappen.
De miss foundation in amerika zorgt er idd voor dat mensen die een stillborn hebben gekregen op wettelijke basis een geboortecertificaat zouden kunnen krijgen. ik geloof dat het in sommige staten al wel mogelijk is, maar niet in alle. zie bijgevoegd artikel. Voor andere ouders van stillborns: www.missfoundation.com.
The M.I.S.S. Foundation’s National Legislative Liaisons go to Washington D.C.
John & Carolyn Nevels, MISS Foundation’s National Legislative Liaison volunteers, traveled to our nation’s capitol in May to speak on behalf of parents of stillborn children. In 2002, Carolyn and John’s son, Bump, was born still. Since then, they have been active in the stillbirth community by working to have Texas enact MISSing Angels legislation which will allow for the issuance of a "Certificate of Birth Resulting in Stillbirth."
The Nevels’ joined with other representatives of national organizations dedicated to reducing stillbirth in the U.S., and with the support and guidance of the Health and Medicine Counsel of Washington, participated in a full day of advocacy that comprised of a multitude of teams attending pre-arranged meetings with the aides and liaisons of members of Congress in the Capitol's Senate and House Buildings.
At each of the five meetings they attended, John and Carolyn asked for increased funding from the National Institute of Child Health and Human Development. This funding is imperative for medical research, education of first responders, and for bereavement support services. Each meeting taken with a Congress member’s aide was a positive (and hopefully productive) experience.
It is estimated that nearly 30,000 babies die as a result of stillbirth in the U.S. each year.
~
Change doesn’t happen without your voice being heard. We are our children’s voices. For more information, please visit www.MissingAngelsBill.org
July 2004
HIer gaat alles redelijk. Ik ben aan het bekijken of ik mijn werk leuk genoeg vind om te blijven. Mijn directe collega gedraagt zich sinds een paar weken nogal anders dan in het begin en ik heb daar last van. Zonder de vinger op de zere plek te kunnen leggen, ben ik uiteindelijk vanmorgen gaan huilen en niet meer gestopt. Zij geeft heel duidelijk aan geen interesse in chitchat te hebben (wat ze eerst wel had) en dus nu de hele dag niets meer zegt. Wil idd van 9 tot 5 werken en dat kan niet als ze met mij kletst (????). Ze heeft een drukke baan en wil minder werken, maar ze deelt ook de kamer met mij. Als ik weg ben, komt een heleboel werk weer bij haar terug.....net teveel voor haar, te weinig voor mij. Nou, ja, al schrijvend wordt het ook niet echt duidelijk natuurlijk. Ik schrijf weer precies de verkeerde dingen. Maar goed, ik ben nu thuis en moet maandag weer. Ik zie niet in dat de sfeer er beter op wordt.....een voorbeeld van: klik was er eerst wel, nu niet meer....maar dat betekent in mijn boekje niet dat je dan niet meer samen kunt werken. dat je elkaars prive dan niet meer deelt is tot daar aan toe, maar je kunt best vragen hoe gaat het (toen ik dat zei, ze ze: maar je mag me best vragen hoe het gaat?.....alsof het niet belangrijk is dat ze dat ook aan mij vraagt.......). Maar goed, ik zal het wel helemaal verkeerd begrepen hebben hoe het leven in elkaar zit.....
IK heb weer een nieuwe uitdaging gevonden....
Liefs Parelhoen
ik heb grey niet gezien, ik zapte er langs en dacht al dat het zo iets was, maar ik kijk het nooit, dus ging ik weer door met zappen.
De miss foundation in amerika zorgt er idd voor dat mensen die een stillborn hebben gekregen op wettelijke basis een geboortecertificaat zouden kunnen krijgen. ik geloof dat het in sommige staten al wel mogelijk is, maar niet in alle. zie bijgevoegd artikel. Voor andere ouders van stillborns: www.missfoundation.com.
The M.I.S.S. Foundation’s National Legislative Liaisons go to Washington D.C.
John & Carolyn Nevels, MISS Foundation’s National Legislative Liaison volunteers, traveled to our nation’s capitol in May to speak on behalf of parents of stillborn children. In 2002, Carolyn and John’s son, Bump, was born still. Since then, they have been active in the stillbirth community by working to have Texas enact MISSing Angels legislation which will allow for the issuance of a "Certificate of Birth Resulting in Stillbirth."
The Nevels’ joined with other representatives of national organizations dedicated to reducing stillbirth in the U.S., and with the support and guidance of the Health and Medicine Counsel of Washington, participated in a full day of advocacy that comprised of a multitude of teams attending pre-arranged meetings with the aides and liaisons of members of Congress in the Capitol's Senate and House Buildings.
At each of the five meetings they attended, John and Carolyn asked for increased funding from the National Institute of Child Health and Human Development. This funding is imperative for medical research, education of first responders, and for bereavement support services. Each meeting taken with a Congress member’s aide was a positive (and hopefully productive) experience.
It is estimated that nearly 30,000 babies die as a result of stillbirth in the U.S. each year.
~
Change doesn’t happen without your voice being heard. We are our children’s voices. For more information, please visit www.MissingAngelsBill.org
July 2004
HIer gaat alles redelijk. Ik ben aan het bekijken of ik mijn werk leuk genoeg vind om te blijven. Mijn directe collega gedraagt zich sinds een paar weken nogal anders dan in het begin en ik heb daar last van. Zonder de vinger op de zere plek te kunnen leggen, ben ik uiteindelijk vanmorgen gaan huilen en niet meer gestopt. Zij geeft heel duidelijk aan geen interesse in chitchat te hebben (wat ze eerst wel had) en dus nu de hele dag niets meer zegt. Wil idd van 9 tot 5 werken en dat kan niet als ze met mij kletst (????). Ze heeft een drukke baan en wil minder werken, maar ze deelt ook de kamer met mij. Als ik weg ben, komt een heleboel werk weer bij haar terug.....net teveel voor haar, te weinig voor mij. Nou, ja, al schrijvend wordt het ook niet echt duidelijk natuurlijk. Ik schrijf weer precies de verkeerde dingen. Maar goed, ik ben nu thuis en moet maandag weer. Ik zie niet in dat de sfeer er beter op wordt.....een voorbeeld van: klik was er eerst wel, nu niet meer....maar dat betekent in mijn boekje niet dat je dan niet meer samen kunt werken. dat je elkaars prive dan niet meer deelt is tot daar aan toe, maar je kunt best vragen hoe gaat het (toen ik dat zei, ze ze: maar je mag me best vragen hoe het gaat?.....alsof het niet belangrijk is dat ze dat ook aan mij vraagt.......). Maar goed, ik zal het wel helemaal verkeerd begrepen hebben hoe het leven in elkaar zit.....
IK heb weer een nieuwe uitdaging gevonden....
Liefs Parelhoen
woensdag 28 februari 2007 om 21:20
Hoi!
Parelhoen, hoe is het nu op je werk? Wat jammer dat je directe collega zo bot doet ineens. Is er een reden voor? Het lijkt me heel normaal om eens aan iemand te vragen hoe het gaat ( en haar reactie is dan natuurlijk behoorlijk bizar hoor als ze dan zegt: "ja maar dat mag je best aan me vragen":?).
Ik was eigenlijk gewoon benieuwd hoe het met je is nu.
Groetjes Frans
Parelhoen, hoe is het nu op je werk? Wat jammer dat je directe collega zo bot doet ineens. Is er een reden voor? Het lijkt me heel normaal om eens aan iemand te vragen hoe het gaat ( en haar reactie is dan natuurlijk behoorlijk bizar hoor als ze dan zegt: "ja maar dat mag je best aan me vragen":?).
Ik was eigenlijk gewoon benieuwd hoe het met je is nu.
Groetjes Frans
donderdag 1 maart 2007 om 19:46
Ons kindje is nog niet overleden maar dat zal wel gaan gebeuren vandaar dat ik hier graag mijn verhaal wil doen:
Onze zwangerschap is eigenlijk al van het begin af aan met veel onzekerheid. Wij hadden een nekplooimeting laten doen en daar kwam een verhoogd risico uit op een kindje met een down syndroom, een verhoogd risico van 1 op 27 wat dus veel is voor mijn leeftijd (31 jaar). Toen hebben we gekozen voor een vlokkentest bij 13,5 week en daar kwam gelukkig uit geen chomosomen afwijkingen. Na 16 weken uitgebreide echo om te kijken voor eventuele lichamelijke afwijkingen, maar alles zag er goed uit. Dit is herhaald bij 20 weken en ook daar was alles goed dus het ziekenhuis zag geen noodzaak ons verder te behandelen in het ziekenhuis en ik mocht weer verder bij de verloskundige. Hier leek alles bij de controles gewoon goed te zijn, want de buik en baarmoeder groeide iedere keer. Totdat we dus bij 27 weken een pretecho lieten maken en daar constateerde die vrouw dat ik wel erg weinig vruchtwater had
Dus 2 dagen later naar het ziekenhuis.
Eerst de ctg (om hartje te checken, niet dat er iets met het hartje aan de hand is maar om te kijken of de uk het nog naar zijn zin heeft in mijn buik)gemaakt en die was goed. Toen een echo en toen zag de arts dat het vruchtwater wel weinig is en dat de niertjes iets vergroot en witter zijn als normaal :? dus er werd nog een 3e arts bijgehaald en ook zei constateerde dat het er wel iets vergroot en meer wit uitzag. Er werd een afspraak gemaakt voor een structuele echo waar ze dus alles nog eens uitgebreid gingen opmeten voor 2 dagen later.
2 dagen later tijdens structuele echo: eerst het vruchtwater en dat bleek toch weer weinig, niet afgenomen maar wel weinig. Alles was verder nagekeken en alles zag er perfect uit. Maar toen gingen ze de nieren nakijken en die bleken nog steeds vergroot en witter (ben er nu achter witter betekent littekenweefsel) als normaal te zijn. We hebben daarna gesprek gehad met wel 4 artsen maar die konden geen diagnose geven. Ze zeiden dat dit van alles kan betekenen. Het kan niets betekenen, maar het kan ook een nierafwijking zijn.
In de laatste paar weken moest ik 2 keer per weer naar het ziekenhuis voor een ctg n echo om te kijken voor het vruchtwater.
Vandaag (31 weken en 4 dagen) weer naar het ziekenhuis geweest voor eigenlijk een standaard controle maar daar bleek al snel dat het vruchtwater zo is afgenomen tot bijna nihil. Ook het blaasje werd niet meer gevuld en de niertjes waren ook weer meer groter geworden. Conclusie: nieren van de baby werken niet meer. Ons kindje zal gaan overlijden want zodra het geboren wordt heeft het zijn eigen nieren nodig en aangezien die niet meer werken zal dit zichzelf vergiftigen. Mijn man en ik hebben samen de keuze gemaakt dat we de zwangerschap willen beeindigen, we zien het niet zitten om nog minimaal 8 weken verder te gaan op deze manier wetende dat je kind het niet zal overleven. Nu hebben ze aanstaande dinsdag een overleg met alle gespecialeerde artsen (uroloog, nefroloog, gyneacoloog, arts prenatale diagnostiek ect) en alle artsen moeten het dan eens zijn dat het kindje geen overlevingskans heeft en als hier een besluit is dan worden wij dinsdagavond gebeld met de uitslag. Hierna moet er goedkeuring worden gevraagd aan de officier van justitie (omdat je in NL alleen een zwangerschap mag afbreken tot 24 weken) en als deze goedkeuring geef dan kunnen we verder. Ons kindje ligt in stuit maar ze raden toch aan om een natuurlijk bevalling omdat dit minder risico's voor de moeder heeft. Ook moeten we de beslissing maken of we het kindje al in de buik laten overlijden voor de geboorte.Ik zag al op tegen de bevalling maar vind het nu helemaal vreselijk, zo veel pijn moeten lijden en dan ook nog eens moeten verwerken dat je geboorte gaat geven aan een kindje dat gaat overlijden.
Het is zo oneerlijk, ik gun het natuurlijk niemand maar ik heb mijn portie verdriet wel gehad toen mijn moeder 6 jaar geleden overleed op 48 jarige leeftijd, ze zeggen altijd iedereen krijgt zoveel leed in zijn leven!?!?!?!nou zo slecht persoon ben ik niet hoor die dit nu ook moet meemaken.
Onze zwangerschap is eigenlijk al van het begin af aan met veel onzekerheid. Wij hadden een nekplooimeting laten doen en daar kwam een verhoogd risico uit op een kindje met een down syndroom, een verhoogd risico van 1 op 27 wat dus veel is voor mijn leeftijd (31 jaar). Toen hebben we gekozen voor een vlokkentest bij 13,5 week en daar kwam gelukkig uit geen chomosomen afwijkingen. Na 16 weken uitgebreide echo om te kijken voor eventuele lichamelijke afwijkingen, maar alles zag er goed uit. Dit is herhaald bij 20 weken en ook daar was alles goed dus het ziekenhuis zag geen noodzaak ons verder te behandelen in het ziekenhuis en ik mocht weer verder bij de verloskundige. Hier leek alles bij de controles gewoon goed te zijn, want de buik en baarmoeder groeide iedere keer. Totdat we dus bij 27 weken een pretecho lieten maken en daar constateerde die vrouw dat ik wel erg weinig vruchtwater had
Dus 2 dagen later naar het ziekenhuis.
Eerst de ctg (om hartje te checken, niet dat er iets met het hartje aan de hand is maar om te kijken of de uk het nog naar zijn zin heeft in mijn buik)gemaakt en die was goed. Toen een echo en toen zag de arts dat het vruchtwater wel weinig is en dat de niertjes iets vergroot en witter zijn als normaal :? dus er werd nog een 3e arts bijgehaald en ook zei constateerde dat het er wel iets vergroot en meer wit uitzag. Er werd een afspraak gemaakt voor een structuele echo waar ze dus alles nog eens uitgebreid gingen opmeten voor 2 dagen later.
2 dagen later tijdens structuele echo: eerst het vruchtwater en dat bleek toch weer weinig, niet afgenomen maar wel weinig. Alles was verder nagekeken en alles zag er perfect uit. Maar toen gingen ze de nieren nakijken en die bleken nog steeds vergroot en witter (ben er nu achter witter betekent littekenweefsel) als normaal te zijn. We hebben daarna gesprek gehad met wel 4 artsen maar die konden geen diagnose geven. Ze zeiden dat dit van alles kan betekenen. Het kan niets betekenen, maar het kan ook een nierafwijking zijn.
In de laatste paar weken moest ik 2 keer per weer naar het ziekenhuis voor een ctg n echo om te kijken voor het vruchtwater.
Vandaag (31 weken en 4 dagen) weer naar het ziekenhuis geweest voor eigenlijk een standaard controle maar daar bleek al snel dat het vruchtwater zo is afgenomen tot bijna nihil. Ook het blaasje werd niet meer gevuld en de niertjes waren ook weer meer groter geworden. Conclusie: nieren van de baby werken niet meer. Ons kindje zal gaan overlijden want zodra het geboren wordt heeft het zijn eigen nieren nodig en aangezien die niet meer werken zal dit zichzelf vergiftigen. Mijn man en ik hebben samen de keuze gemaakt dat we de zwangerschap willen beeindigen, we zien het niet zitten om nog minimaal 8 weken verder te gaan op deze manier wetende dat je kind het niet zal overleven. Nu hebben ze aanstaande dinsdag een overleg met alle gespecialeerde artsen (uroloog, nefroloog, gyneacoloog, arts prenatale diagnostiek ect) en alle artsen moeten het dan eens zijn dat het kindje geen overlevingskans heeft en als hier een besluit is dan worden wij dinsdagavond gebeld met de uitslag. Hierna moet er goedkeuring worden gevraagd aan de officier van justitie (omdat je in NL alleen een zwangerschap mag afbreken tot 24 weken) en als deze goedkeuring geef dan kunnen we verder. Ons kindje ligt in stuit maar ze raden toch aan om een natuurlijk bevalling omdat dit minder risico's voor de moeder heeft. Ook moeten we de beslissing maken of we het kindje al in de buik laten overlijden voor de geboorte.Ik zag al op tegen de bevalling maar vind het nu helemaal vreselijk, zo veel pijn moeten lijden en dan ook nog eens moeten verwerken dat je geboorte gaat geven aan een kindje dat gaat overlijden.
Het is zo oneerlijk, ik gun het natuurlijk niemand maar ik heb mijn portie verdriet wel gehad toen mijn moeder 6 jaar geleden overleed op 48 jarige leeftijd, ze zeggen altijd iedereen krijgt zoveel leed in zijn leven!?!?!?!nou zo slecht persoon ben ik niet hoor die dit nu ook moet meemaken.
donderdag 1 maart 2007 om 20:19
Zonnebloem, zo moet je niet denken hoor meid! Ik ken meer mensen die heel veel leed meemaken en die hele lieve, goede mensen zijn. Echt, dat heeft niets met elkaar te maken, behalve dat het domme pech is. Het is nu ver van je bed en je zult moeite hebben met het te geloven maar jouw tijd van geluk(kige momenten) komt ook weer. Maar voordat je daar komt moet je je verdriet verwerken en proberen niet te verbitterd te raken, ook al heb ik van dichtbij gezien dat dat heel erg lastig is.
:R
donderdag 1 maart 2007 om 20:27
vrijdag 2 maart 2007 om 07:30
Zonnebloem, meisje, ik herinner me je topic nog over de nekplooimeting
en alle ellende die je toen over je heen kreeg. Ik heb toen nog
stilletjes gehuild dat alles goed was... en nu dit. Woorden schieten
tekort. Ik wens jou en je man heel veel sterkte lieverd en ook al heb
je er niet veel aan, ik hoop dat je een beetje kracht kunt putten uit
de gedachte dat er zoveel vrouwen met je mee zullen leven.
Sorry Parelhoen, dat ik op je topic inbrak. Ik hoop dat je de problemen met je collega op kunt lossen!!
en alle ellende die je toen over je heen kreeg. Ik heb toen nog
stilletjes gehuild dat alles goed was... en nu dit. Woorden schieten
tekort. Ik wens jou en je man heel veel sterkte lieverd en ook al heb
je er niet veel aan, ik hoop dat je een beetje kracht kunt putten uit
de gedachte dat er zoveel vrouwen met je mee zullen leven.
Sorry Parelhoen, dat ik op je topic inbrak. Ik hoop dat je de problemen met je collega op kunt lossen!!
