Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
zaterdag 3 maart 2007 om 23:12
Lieve Zonnebloem, ik heb op je topic gereageerd. Sorry dat ik zo laat ben. Onze computer thuis is al weken aan het rommelen en vriendlief studeert alle avonden en ik ben blij dat ik af en toe kan schrijven, zoals nu. Ben blij dat je me gevonden hebt, je kunt hier altijd schrijven.
Blindje: wat superlief dat je een topic voor zonnebloem hebt geopend. Het is keer op keer hartverscheurend te lezen als er een babytje is overleden of zoals nu, gaat overlijden.
Op mijn werk is de rust wedergekeerd. Mijn collega heeft aangegeven werk en prive ernstig gescheiden te houden en erg last te hebben van het feit dat ik op 'haar sportschool' ben gaan sporten. Ze dacht dat ik om 'leuk nog meer privetijd met mijn collega door te brengen' speciaal om haar ook daar lid was geworden. Who the fuck does she think she is.....Ik had allang info ingewonnen op die sportschool en begon toevallig toen ik bij mijn bedrijf ging werken. En ja, dat er 2 collega's rondlopen, best leuk, maar ik doe toch mijn eigen ding. Ben notabene vanaf het begin met koptelefoon op en muziek op mijn eigen ding gaan doen. Knik alleen hallo als ik hen zag. Laat me met rust. Maar goed. De situatie is nu als volgt: we zeggen goedemorgen en goedeavond en fijn weekend en vragen elkaar: wil je koffie of thee. Echt precies zoals ik ben dus, NOT!!! Ik heb gelukkig erg leuke andere collega's en ga in de komende weken kijken of ik het echt leuk blijf vinden en zo niet: dan verkas ik gewoon. Ik ga niet zitten wegkwijnen op een baan, ik lijk wel gek. Lief zegt elke keer weer: ze zou excuses moeten maken voor haar gedrag van de afgelopen weken, dat ze zo'n sfeer weet neer te zetten. Ze weet vanaf het eerste soll. gesprek wat er bij ons thuis gebeurd is en dan ga je niet zo met iemand om.......Maar goed. Ik ben zo kwaad geweest...en nog eigenlijk wel.
Ik ben vrijdag naar Philip geweest, met een digidinnetje. Echt bijzonder: heel erg bedankt. Het is bizar hoe je iets kunt delen en dat iemand heel goed weet wat het is om daar te staan. Er hangt nu een mooie vlinder bij Philip.
Liefs Parelhoen
NB: wéér niet zwanger deze maand, maar we worden wel relaxter....
Blindje: wat superlief dat je een topic voor zonnebloem hebt geopend. Het is keer op keer hartverscheurend te lezen als er een babytje is overleden of zoals nu, gaat overlijden.
Op mijn werk is de rust wedergekeerd. Mijn collega heeft aangegeven werk en prive ernstig gescheiden te houden en erg last te hebben van het feit dat ik op 'haar sportschool' ben gaan sporten. Ze dacht dat ik om 'leuk nog meer privetijd met mijn collega door te brengen' speciaal om haar ook daar lid was geworden. Who the fuck does she think she is.....Ik had allang info ingewonnen op die sportschool en begon toevallig toen ik bij mijn bedrijf ging werken. En ja, dat er 2 collega's rondlopen, best leuk, maar ik doe toch mijn eigen ding. Ben notabene vanaf het begin met koptelefoon op en muziek op mijn eigen ding gaan doen. Knik alleen hallo als ik hen zag. Laat me met rust. Maar goed. De situatie is nu als volgt: we zeggen goedemorgen en goedeavond en fijn weekend en vragen elkaar: wil je koffie of thee. Echt precies zoals ik ben dus, NOT!!! Ik heb gelukkig erg leuke andere collega's en ga in de komende weken kijken of ik het echt leuk blijf vinden en zo niet: dan verkas ik gewoon. Ik ga niet zitten wegkwijnen op een baan, ik lijk wel gek. Lief zegt elke keer weer: ze zou excuses moeten maken voor haar gedrag van de afgelopen weken, dat ze zo'n sfeer weet neer te zetten. Ze weet vanaf het eerste soll. gesprek wat er bij ons thuis gebeurd is en dan ga je niet zo met iemand om.......Maar goed. Ik ben zo kwaad geweest...en nog eigenlijk wel.
Ik ben vrijdag naar Philip geweest, met een digidinnetje. Echt bijzonder: heel erg bedankt. Het is bizar hoe je iets kunt delen en dat iemand heel goed weet wat het is om daar te staan. Er hangt nu een mooie vlinder bij Philip.
Liefs Parelhoen
NB: wéér niet zwanger deze maand, maar we worden wel relaxter....
zondag 4 maart 2007 om 10:32
Lieve Parelhoen.,
Klinkt niet echt als een fijne werkomgeving. Ik vind het wel vreemd dat er opeens zo n grens wordt getrokken, er is toch ook wel een soort van middenweg zou je zeggen......Volg zeker je gevoel, er is genoeg werk op het moment! Het laaste wat jij kan gebruiken is stress op je werk, je hebt wel andere dingen aan je hoofd toch?
Jammer dat je ongesteld bent geworden, maar het komt vast goed! In ieder geval fijn dat je er relaxt onder bent, dat is een hele stap.
Liefs Merel
Klinkt niet echt als een fijne werkomgeving. Ik vind het wel vreemd dat er opeens zo n grens wordt getrokken, er is toch ook wel een soort van middenweg zou je zeggen......Volg zeker je gevoel, er is genoeg werk op het moment! Het laaste wat jij kan gebruiken is stress op je werk, je hebt wel andere dingen aan je hoofd toch?
Jammer dat je ongesteld bent geworden, maar het komt vast goed! In ieder geval fijn dat je er relaxt onder bent, dat is een hele stap.
Liefs Merel
zondag 4 maart 2007 om 12:53
Parelhoen: ik lees dat je probeert weer zwanger te raken, dat is positief. Wij hebben het er ook al over gehad dat als we er lichamelijk en psychisch weer aan toe zijn dat we het zeker weer willen proberen.
Na hoeveel tijd zijn jullie het weer bewust gaan proberen? Na hoeveel tijd werd je ongesteld na de bevalling? Ik denk dat het goed is dat je er een beetje relaxed onder bent anders gaat het je leven zo beheersen,knap hoor.
Vannacht heb ik weer veel wakker gelegen zowel psychisch omdatik mijn gedachte niet kon verzetten en lichamelijk, ik had een paar keer erge buikpijn en normaal kan ik wel onderscheiden of het mijn darmen of baarmoeder is maar dfit keer niet. Misschien waren het wel oefenweeen. Het rare was dat ik me er niet heel erg druk over maakte.
Ik schreef altijd mee met het april topic maar ik heb net gezegd dat ik daar even niet meer kom en schrijf want het is toch te confronterend voor me, zeker nu binnenkort de eerste gaat bevalen.
Na hoeveel tijd zijn jullie het weer bewust gaan proberen? Na hoeveel tijd werd je ongesteld na de bevalling? Ik denk dat het goed is dat je er een beetje relaxed onder bent anders gaat het je leven zo beheersen,knap hoor.
Vannacht heb ik weer veel wakker gelegen zowel psychisch omdatik mijn gedachte niet kon verzetten en lichamelijk, ik had een paar keer erge buikpijn en normaal kan ik wel onderscheiden of het mijn darmen of baarmoeder is maar dfit keer niet. Misschien waren het wel oefenweeen. Het rare was dat ik me er niet heel erg druk over maakte.
Ik schreef altijd mee met het april topic maar ik heb net gezegd dat ik daar even niet meer kom en schrijf want het is toch te confronterend voor me, zeker nu binnenkort de eerste gaat bevalen.
zondag 4 maart 2007 om 12:57
Parelhoen: als je het niet erg vind heb ik nog wat meer vragen aan je:
Jouw kindje is dus levenloos ter wereld gekomen, heb je het daarna nog vast gehouden of iets anders gewassen ofzo, dat lijkt mij namelijk zo erg. Ik lees ook dat je pijnbestrijding hebt gehad, welke en was hierdoor de bevalling aardig te doen (lichamelijk bedoel ik dan he)? Ik heb gelezen over de pijnbestrijdingen maar dan wordt ik alweer een beetje bang als ik de bijwerking lees. Hebben jullie de kleine mee naar huis genomen na de bevalling of hoe anders? Sorry voor alle vragen.
Liefs
Jouw kindje is dus levenloos ter wereld gekomen, heb je het daarna nog vast gehouden of iets anders gewassen ofzo, dat lijkt mij namelijk zo erg. Ik lees ook dat je pijnbestrijding hebt gehad, welke en was hierdoor de bevalling aardig te doen (lichamelijk bedoel ik dan he)? Ik heb gelezen over de pijnbestrijdingen maar dan wordt ik alweer een beetje bang als ik de bijwerking lees. Hebben jullie de kleine mee naar huis genomen na de bevalling of hoe anders? Sorry voor alle vragen.
Liefs
maandag 5 maart 2007 om 16:48
Even een berichtje voor
Zonnebloem
ik kan jouw topic niet vinden? ligt dat aan mij? of is het verdwenen? Was nieuwsgierig hoe het met je ging.
Wat ik nog even wilde zeggen is dat vrouwen schijnen na de bevalling super vruchtbaar te zijn. Mijn collega had voor een paar jaar terug een doodgeboren kindje. Ze is toen na een maand of 3 meteen weer zwanger geraakt. Dat is een gezond zoontje geworden! Een paar maand na die geboorte is ze weer zwanger geraakt, en dat werd een gezond dochtertje!
Klinkt een beetje gek nu, en je hoofd staat er natuurlijk totaal niet naar, maar ik hoop dat je hier aan terug denkt als jullie er straks wel aan toe zijn...*;
Ook voor alle andere meiden hier een dikke *;
Zonnebloem
ik kan jouw topic niet vinden? ligt dat aan mij? of is het verdwenen? Was nieuwsgierig hoe het met je ging.
Wat ik nog even wilde zeggen is dat vrouwen schijnen na de bevalling super vruchtbaar te zijn. Mijn collega had voor een paar jaar terug een doodgeboren kindje. Ze is toen na een maand of 3 meteen weer zwanger geraakt. Dat is een gezond zoontje geworden! Een paar maand na die geboorte is ze weer zwanger geraakt, en dat werd een gezond dochtertje!
Klinkt een beetje gek nu, en je hoofd staat er natuurlijk totaal niet naar, maar ik hoop dat je hier aan terug denkt als jullie er straks wel aan toe zijn...*;
Ook voor alle andere meiden hier een dikke *;
maandag 5 maart 2007 om 17:29
maandag 5 maart 2007 om 18:43
Zonnebloem Ik
vind dat helemaal niet raar om snel weer zwanger te willen worden! Ik denk ook eigenlijk dat dit het beste is om het verdriet te kunnen verwerken....En het betekend natuurlijk niet dat jij Thijs zomaar vergeet, dat staat er los van!
Het is in ieder geval waar van die sterke vruchtbaarheid na een bevalling. Maar goed, dit is is latere zorg! Ik heb inmiddels jouw eigen topic alweer gevonden. Kan ik weer volgens hoe het je verder vergaat!:R
vind dat helemaal niet raar om snel weer zwanger te willen worden! Ik denk ook eigenlijk dat dit het beste is om het verdriet te kunnen verwerken....En het betekend natuurlijk niet dat jij Thijs zomaar vergeet, dat staat er los van!
Het is in ieder geval waar van die sterke vruchtbaarheid na een bevalling. Maar goed, dit is is latere zorg! Ik heb inmiddels jouw eigen topic alweer gevonden. Kan ik weer volgens hoe het je verder vergaat!:R
maandag 5 maart 2007 om 20:24
Lieve Zonnebloem, wat naar voor je. Ik las laatst je topic en hoopte nog dat het goed zou komen.
Je stelde wat vragen aan parelhoen. Mag ik zo brutaal zijn om je te vertellen wat mijn vriendin me vertelede? Ze is bevallen met 36 weken van een levenloos kindje. Je mag gewoon pijnbestrijding, aangezien het voor het kindje niet veel uitmaakt dat het wat langer duurt om geboren te worden. Ze heeft na de geboorte ook nog gewoon het kindje in handen gehad, gewassen en gekuffeld. Je wordt namelijk ouders, en het blijft je kindje. Ze was ook heel erg trots en vond hem zo mooi! Toen ik er was, vond ik dat ook...helemaal niet eng. Wel raar, ik ging fluisteren, omdat je denkt dat het elk moment wakker kan worden.
Ik weet niet hoe het echt is, maar ik heb van haar gehoord dat het intens verdrietig, maar ook zo mooi is. Jouw kindje wordt geboren, al zal het niet bij je blijven. Ik wil je heel veel sterkte wensen voor de komende tijd.
Je stelde wat vragen aan parelhoen. Mag ik zo brutaal zijn om je te vertellen wat mijn vriendin me vertelede? Ze is bevallen met 36 weken van een levenloos kindje. Je mag gewoon pijnbestrijding, aangezien het voor het kindje niet veel uitmaakt dat het wat langer duurt om geboren te worden. Ze heeft na de geboorte ook nog gewoon het kindje in handen gehad, gewassen en gekuffeld. Je wordt namelijk ouders, en het blijft je kindje. Ze was ook heel erg trots en vond hem zo mooi! Toen ik er was, vond ik dat ook...helemaal niet eng. Wel raar, ik ging fluisteren, omdat je denkt dat het elk moment wakker kan worden.
Ik weet niet hoe het echt is, maar ik heb van haar gehoord dat het intens verdrietig, maar ook zo mooi is. Jouw kindje wordt geboren, al zal het niet bij je blijven. Ik wil je heel veel sterkte wensen voor de komende tijd.
maandag 5 maart 2007 om 20:28
parelhoen, wat een trut op je werk zeg, jeemig, ronduit bot. Waarom doen mensen toch zo? Ik snap dat niet, als ik een collega zou zien op de sportschool zou ik daar echt geen problemen mee hebben, ook niet als het een nieuwe collega is of wat dan ook. Laat je niet gek maken hoor, en inderdaad, een andere baan is ook altijd een optie.
Fijn dat jullie wat relaxter worden, dat zal alleen maar helpen denk ik om een beetje rust te krijgen, alhoewel ik ook snap dat elke maand telt.
Wat ben je toch weer lief voor zonnebloem, ik vind jou zo bijzonder hoe je je verdriet deelt met anderen en hoe sterk je bent en hoeveel troostende woorden je altijd weet te vinden. Liefs, arwen
Fijn dat jullie wat relaxter worden, dat zal alleen maar helpen denk ik om een beetje rust te krijgen, alhoewel ik ook snap dat elke maand telt.
Wat ben je toch weer lief voor zonnebloem, ik vind jou zo bijzonder hoe je je verdriet deelt met anderen en hoe sterk je bent en hoeveel troostende woorden je altijd weet te vinden. Liefs, arwen
dinsdag 6 maart 2007 om 12:25
Ik wil iedereen die net als ik te maken hebben gehad of krijgen met het overlijden van een kind heel erg veel sterkte wensen. Het is afschuwelijk en zo oneerlijk.
Ik ben zelf 10 oktober bevallen van Max ( na 38 weken zwangerschap ) Max werd geboren met de ziekte epidermolysis bullosa, een zeer zeldzame en erg pijnlijke huidziekte. Max overleed op 12 december. Het is en blijft enorm moeilijk, soms zijn er goede dagen en denk ik dat ik al een eind ben met verwerken en dan komt er gelijk achter aan een dag dat ik alleen maar kan janken en alles zo oneerlijk vind.
Hoop binnenkort weer zwanger te zijn, zal moeilijk zijn. Ik denk dat het mij ook kan helpen in het verwerken. We zullen het hele traject van prenatale diagnostiek door gaan.
Nogmaals ik wens iedereen heel veel sterkte en verder alles wat je nodig hebt om hier doorheen te komen.
Ik ben zelf 10 oktober bevallen van Max ( na 38 weken zwangerschap ) Max werd geboren met de ziekte epidermolysis bullosa, een zeer zeldzame en erg pijnlijke huidziekte. Max overleed op 12 december. Het is en blijft enorm moeilijk, soms zijn er goede dagen en denk ik dat ik al een eind ben met verwerken en dan komt er gelijk achter aan een dag dat ik alleen maar kan janken en alles zo oneerlijk vind.
Hoop binnenkort weer zwanger te zijn, zal moeilijk zijn. Ik denk dat het mij ook kan helpen in het verwerken. We zullen het hele traject van prenatale diagnostiek door gaan.
Nogmaals ik wens iedereen heel veel sterkte en verder alles wat je nodig hebt om hier doorheen te komen.
dinsdag 6 maart 2007 om 13:56
Hallo dames,
Allereerst heel veel sterkte toegewenst voor Parelhoen en voor Zonnebloem.
Ik hoop dat ik hier ook af en toe mee mag gaan schrijven? Ik ben 9 januari bevallen van onze zoon Bjarne en hij is 16 januari overleden bij ons in de armen.
Ik ben bevallen na een zwangerschap van 26 weken en 3 dagen. In eerste instantie deed ons mooie ventje het heel goed. Alleen de laatste maandag gingen we weg van de afdeling waar hij lag met hij heeft wel wat onder de leden. 's Avonds om 21.30 uur werden we gebeld of we wilden komen want het ging niet goed met ons ventje.
Uiteindelijk is hij de dag erna rond 15.15 uur overleden in onze armen.
Ik heb hem zelf gewassen en aangekleed. Daarna in het wiegje gelegd. 's Avonds zijn we met onze dochter van 6 wezen kijken samen met mijn ouders en broer en zus.
Mijn dochtertje heeft haar broertje niet meer opgebaard in zijn kistje gezien.
We hebben er voor haar dan ook voor gekozen om Bjarne niet bij ons thuis te laten komen. Klinkt heel hard wat ik nu ga zeggen maar, Bjarne was er al niet meer en konden we op dat moment niets meer voor doen. Maar voor onze dochter moeten we verder, moeten we voor zorgen en er zeker voor zorgen dat zij ermee verder kan leven.
Bjarne is dus naar een andere locatie gegaan vanuit het ziekenhuis en daar was ook gelegenheid voor het afscheidnemen. Wij kregen hem namelijk een dag later omdat wij toestemming voor obductie hebben gegeven.
De uitvaartverzorgers hebben hem met zijn drietjes opgehaald en waren al zwaar aangeslagen. Dit konden we zelf niet opbrengen.
Maar we hebben zeker nog met hem geknuffeld. Ook mijn ouders en twee zussen van mijn man hebben hem nog vastgehad en geknuffeld.
Ik weet ook nog dat ik hem in badje deed en dacht hij mag niet met zijn hoofdje onder water komen, dan krijgt hij water in zijn gezichtje.
Als je nog vragen hebt of wat dan ook. Stel ze gerust. Ik wil ook wel antwoorden als het van Parelhoen mag.
Alle sterkte en liefs toegewenst voor iedereen die het nodig heeft.
Liefs Bone
Allereerst heel veel sterkte toegewenst voor Parelhoen en voor Zonnebloem.
Ik hoop dat ik hier ook af en toe mee mag gaan schrijven? Ik ben 9 januari bevallen van onze zoon Bjarne en hij is 16 januari overleden bij ons in de armen.
Ik ben bevallen na een zwangerschap van 26 weken en 3 dagen. In eerste instantie deed ons mooie ventje het heel goed. Alleen de laatste maandag gingen we weg van de afdeling waar hij lag met hij heeft wel wat onder de leden. 's Avonds om 21.30 uur werden we gebeld of we wilden komen want het ging niet goed met ons ventje.
Uiteindelijk is hij de dag erna rond 15.15 uur overleden in onze armen.
Ik heb hem zelf gewassen en aangekleed. Daarna in het wiegje gelegd. 's Avonds zijn we met onze dochter van 6 wezen kijken samen met mijn ouders en broer en zus.
Mijn dochtertje heeft haar broertje niet meer opgebaard in zijn kistje gezien.
We hebben er voor haar dan ook voor gekozen om Bjarne niet bij ons thuis te laten komen. Klinkt heel hard wat ik nu ga zeggen maar, Bjarne was er al niet meer en konden we op dat moment niets meer voor doen. Maar voor onze dochter moeten we verder, moeten we voor zorgen en er zeker voor zorgen dat zij ermee verder kan leven.
Bjarne is dus naar een andere locatie gegaan vanuit het ziekenhuis en daar was ook gelegenheid voor het afscheidnemen. Wij kregen hem namelijk een dag later omdat wij toestemming voor obductie hebben gegeven.
De uitvaartverzorgers hebben hem met zijn drietjes opgehaald en waren al zwaar aangeslagen. Dit konden we zelf niet opbrengen.
Maar we hebben zeker nog met hem geknuffeld. Ook mijn ouders en twee zussen van mijn man hebben hem nog vastgehad en geknuffeld.
Ik weet ook nog dat ik hem in badje deed en dacht hij mag niet met zijn hoofdje onder water komen, dan krijgt hij water in zijn gezichtje.
Als je nog vragen hebt of wat dan ook. Stel ze gerust. Ik wil ook wel antwoorden als het van Parelhoen mag.
Alle sterkte en liefs toegewenst voor iedereen die het nodig heeft.
Liefs Bone
vrijdag 9 maart 2007 om 11:24
Lieve Bone en Nelleke1010: verschrikkelijk wat jullie hebben moeten doormaken....als jullie behoefte hebben aan schrijven, dan vraag ik mijn digidinnetje van onze msn groep jullie even uit te nodigen. We zijn inmiddels met 4 vrouwen, die soms een tijdje wel, soms een tijdje niet komen schrijven. Precies wat je nodig hebt als je even met lotgenoten wilt praten over je verdriet. Want het is niet nix wat we meemaken. En ook al wordt het beter na de eerste dagen, weken, maanden, het diepste verdriet is dagelijks bij je, ook al ziet de buitenwereld het niet. Hier schrijven, Bone, kan natuurlijk ook.
Ik herken veel van het niet mee naar huis willen nemen van je baby. Wij hadden ook niet de behoefte onze Philip in het ziekenhuis bij ons te hebben. We wisten dat hij prachtig aangekleed in het mortuarium vlak bij ons was, wij lagen overigens tot vlak voor de begrafenis nog in het ziekenhuis. Ik heb Philip 2 keer gezien: nadat ik bij kwam uit narcose op 'onze' kamer, hij was toen naakt en een halfuurtje later nog een keer aangekleed. In een prachtig mooi knalgroen pakje van prenatal, met mutsje en al (later ben ik nog een exemplaar gaan kopen en deze ligt nu in een kast, die ik regelmatig openmaak en zo is Philip op een of andere manier altijd dichtbij). Ikzelf heb Philip niet in mijn armen gehouden, ik heb hem wel aangeraakt en later in de week nog aangeraakt/vastgehouden toen hij in het wiegje lag. Dat is voor mij, al die tijd voldoende geweest. Hij was nou eenmaal enorm groot en ontveld en net als Zonnebloem vorige week denk ik een beetje schreef: het is voordat je een dood persoontje/babytje hebt gezien gewoon eng om erover na te denken. Ikzelf had nog nooit een dood persoon gezien. Ook al was het mijn eigen kind, vooraf vond ik het doodeng (rare woordspeling...). Achteraf ben ik blij dat ik hem gezien en aangeraakt heb, maar ik ben totaal blij me hoe wij het hebben gedaan. De begrafenisondernemer heeft voor ons Philip uit het ziekenhuis opgehaald en naar Zorgvlied gebracht. Daar hebben lief en ik het kistje met Philip erin voor het eerst gezien en heeft lief zelf het kistje gedragen. Erg mooi en moedig.
Ik moet zeggen dat als ik nu aan zonnebloem denk, ik me niet kan voorstellen wat ze nu moet doormaken. Het (nog) niet weten wat haar te wachten staat, mooie Thijsje.....ik las het verhaal van een andere moeder die hetzelfde meemaakte....je hoopt gewoon dat Thijsje geboren wordt, het gewoon goed gaat doen met wat hulp en gewoon...dat het gewoon goed komt....dat de verwachting uitkomt. Zonnebloem: je bent in mijn gedachte, ook al schrijf ik niet zo veel...
Liefs Parelhoen
Ik herken veel van het niet mee naar huis willen nemen van je baby. Wij hadden ook niet de behoefte onze Philip in het ziekenhuis bij ons te hebben. We wisten dat hij prachtig aangekleed in het mortuarium vlak bij ons was, wij lagen overigens tot vlak voor de begrafenis nog in het ziekenhuis. Ik heb Philip 2 keer gezien: nadat ik bij kwam uit narcose op 'onze' kamer, hij was toen naakt en een halfuurtje later nog een keer aangekleed. In een prachtig mooi knalgroen pakje van prenatal, met mutsje en al (later ben ik nog een exemplaar gaan kopen en deze ligt nu in een kast, die ik regelmatig openmaak en zo is Philip op een of andere manier altijd dichtbij). Ikzelf heb Philip niet in mijn armen gehouden, ik heb hem wel aangeraakt en later in de week nog aangeraakt/vastgehouden toen hij in het wiegje lag. Dat is voor mij, al die tijd voldoende geweest. Hij was nou eenmaal enorm groot en ontveld en net als Zonnebloem vorige week denk ik een beetje schreef: het is voordat je een dood persoontje/babytje hebt gezien gewoon eng om erover na te denken. Ikzelf had nog nooit een dood persoon gezien. Ook al was het mijn eigen kind, vooraf vond ik het doodeng (rare woordspeling...). Achteraf ben ik blij dat ik hem gezien en aangeraakt heb, maar ik ben totaal blij me hoe wij het hebben gedaan. De begrafenisondernemer heeft voor ons Philip uit het ziekenhuis opgehaald en naar Zorgvlied gebracht. Daar hebben lief en ik het kistje met Philip erin voor het eerst gezien en heeft lief zelf het kistje gedragen. Erg mooi en moedig.
Ik moet zeggen dat als ik nu aan zonnebloem denk, ik me niet kan voorstellen wat ze nu moet doormaken. Het (nog) niet weten wat haar te wachten staat, mooie Thijsje.....ik las het verhaal van een andere moeder die hetzelfde meemaakte....je hoopt gewoon dat Thijsje geboren wordt, het gewoon goed gaat doen met wat hulp en gewoon...dat het gewoon goed komt....dat de verwachting uitkomt. Zonnebloem: je bent in mijn gedachte, ook al schrijf ik niet zo veel...
Liefs Parelhoen
vrijdag 9 maart 2007 om 11:32
Parelhoen: ik lees dat je probeert weer zwanger te raken, dat is positief. Wij hebben het er ook al over gehad dat als we er lichamelijk en psychisch weer aan toe zijn dat we het zeker weer willen proberen.
Na hoeveel tijd zijn jullie het weer bewust gaan proberen? Na hoeveel tijd werd je ongesteld na de bevalling? Ik denk dat het goed is dat je er een beetje relaxed onder bent anders gaat het je leven zo beheersen,knap hoor.
Vannacht heb ik weer veel wakker gelegen zowel psychisch omdatik mijn gedachte niet kon verzetten en lichamelijk, ik had een paar keer erge buikpijn en normaal kan ik wel onderscheiden of het mijn darmen of baarmoeder is maar dfit keer niet. Misschien waren het wel oefenweeen. Het rare was dat ik me er niet heel erg druk over maakte.
Ik schreef altijd mee met het april topic maar ik heb net gezegd dat ik daar even niet meer kom en schrijf want het is toch te confronterend voor me, zeker nu binnenkort de eerste gaat bevalen.
Lieve Zonnebloem,
Wij hebben nooit opgehouden met zwanger willen worden. Ik zeg het altijd maar zo: als je zwanger bent, dan vult zich een potje met liefde, aandacht en zorg voor je nieuwe baby. Die verwachting wordt anders als je baby, zoals bij lief en mij, niet meer leeft. Je potje zit vol, maar je kunt er nix mee. Het verlangen wat je had is niet weg, wordt alleen nog maar groter. Ik merk aan hoe jij schrijft dat je ook zal zoveel liefde en zorg hebt klaarstaan, je bent zo begaan met Thijs, het is zeg maar al begonnen. Ook al weet je nu nog niet wat er gaat gebeuren.
Ik was ongeveer 10-11 weken na de bevalling voor het 1st ongesteld. ERgens in augustus. En vanaf toen zijn we al weer 'bezig'. Je lijf moet er echter ook klaar voor zijn en ja, dat je graag wilt is geen garantie voor zwanger worden. En wij zijn nu exact 9 maanden verder en we vinden het wel tijd worden voor de volgende zwangerschap, maar die is nu nog wel uitgebleven. En waarom: dat weet je nooit. Sommige mensen worden na 1 keer zwanger en anderen doen er veel langer over. Wij worden wat relaxter nu, al was het eind vorig jaar elke keer een teleurstelling als ik niet zwanger bleek. Nu zijn we wat makkelijker.
En Zonnenbloem: ik schreef ook mee op een topic wat me enorm geholpen heeft: miskraam en weer zwanger willen worden. Alle dames werden 1 voor 1 zwanger en de eerste is inmiddels geboren, en daar kon ik ineens ook niet meer tegen. IK heb toen eerlijk geschreven dat het me even te veel was en dat was ook goed. daar is gewoon begrip voor. En af en toe reageren de meiden gewoon hier op dit topic.
NOu, ik ben erg benieuwd naar je uitslag van gisteren, wat er uitgekomen is.
Liefs Parelhoen
Na hoeveel tijd zijn jullie het weer bewust gaan proberen? Na hoeveel tijd werd je ongesteld na de bevalling? Ik denk dat het goed is dat je er een beetje relaxed onder bent anders gaat het je leven zo beheersen,knap hoor.
Vannacht heb ik weer veel wakker gelegen zowel psychisch omdatik mijn gedachte niet kon verzetten en lichamelijk, ik had een paar keer erge buikpijn en normaal kan ik wel onderscheiden of het mijn darmen of baarmoeder is maar dfit keer niet. Misschien waren het wel oefenweeen. Het rare was dat ik me er niet heel erg druk over maakte.
Ik schreef altijd mee met het april topic maar ik heb net gezegd dat ik daar even niet meer kom en schrijf want het is toch te confronterend voor me, zeker nu binnenkort de eerste gaat bevalen.
Lieve Zonnebloem,
Wij hebben nooit opgehouden met zwanger willen worden. Ik zeg het altijd maar zo: als je zwanger bent, dan vult zich een potje met liefde, aandacht en zorg voor je nieuwe baby. Die verwachting wordt anders als je baby, zoals bij lief en mij, niet meer leeft. Je potje zit vol, maar je kunt er nix mee. Het verlangen wat je had is niet weg, wordt alleen nog maar groter. Ik merk aan hoe jij schrijft dat je ook zal zoveel liefde en zorg hebt klaarstaan, je bent zo begaan met Thijs, het is zeg maar al begonnen. Ook al weet je nu nog niet wat er gaat gebeuren.
Ik was ongeveer 10-11 weken na de bevalling voor het 1st ongesteld. ERgens in augustus. En vanaf toen zijn we al weer 'bezig'. Je lijf moet er echter ook klaar voor zijn en ja, dat je graag wilt is geen garantie voor zwanger worden. En wij zijn nu exact 9 maanden verder en we vinden het wel tijd worden voor de volgende zwangerschap, maar die is nu nog wel uitgebleven. En waarom: dat weet je nooit. Sommige mensen worden na 1 keer zwanger en anderen doen er veel langer over. Wij worden wat relaxter nu, al was het eind vorig jaar elke keer een teleurstelling als ik niet zwanger bleek. Nu zijn we wat makkelijker.
En Zonnenbloem: ik schreef ook mee op een topic wat me enorm geholpen heeft: miskraam en weer zwanger willen worden. Alle dames werden 1 voor 1 zwanger en de eerste is inmiddels geboren, en daar kon ik ineens ook niet meer tegen. IK heb toen eerlijk geschreven dat het me even te veel was en dat was ook goed. daar is gewoon begrip voor. En af en toe reageren de meiden gewoon hier op dit topic.
NOu, ik ben erg benieuwd naar je uitslag van gisteren, wat er uitgekomen is.
Liefs Parelhoen
zondag 18 maart 2007 om 21:00
Zo, na een paar dagen uitrusten/nietsdoen, morgen weer tijd om aan het werk te gaan. Bleeeeehhhhh.. afgelopen donderdag gesprek met de baas gehad, zelfs hij gaf toe wel te merken dat de sfeer op mijn kamer met mijn collega, zijn secretaresse, veranderd was. En zo, dat hij er ook last van heeft: er wordt niet meer gelachen, hij kan niet even geinen bij ons op de kamer. DAt is juist wat hij nodig heeft! Maar goed. Hij heeft aangegeven morgen meer werk voor me te gaan vragen, dus ik kijk hoe dat gaat uitpakken. En hij gaat ook nadenken over hoe de situatie met mijn collega aangepakt kan worden. Ze is echt niet aardig voor me, maar dat heb ik nog niet gezegd. De goede man moet wel een kans krijgen om te laten zien of hij daadwerkelijk iets gaat doen. Hij kan niet veel: zij is een topsecretaresse. Een ding is wel apart: zij hebben nooit gesproken over mij en waarom ik een paar weken geleden van mijn stuk was.....typisch toch. Zij heeft heeft echt last van iets waar hij, noch ik vanaf weten. Hij zei zelfs; jullie zijn goed van start gegaan, maar wat is er toch gebeurd? Daar kon ik dus ook geen antwoord op geven, behalve zeggen, dat ik ernaar gevraagd heb en een antwoord heb gekregen waarmee ik probeer om te gaan. En dat het de situatie niet verbeterd heeft. Maar goed.
Ik ben hier begonnen omdat ik over Philip wilde schrijven en nu schrijf ik over een collega, een vrouw van 38, die me het leven zuur maakt. Ik geloof dat dat nou precies is wat ik niet ga pikken, dat dat nu is waar ik verdrietig van word. Dat klopt toch niet? We zijn bijna alweer in april. Op 7 april, mijn verjaardag, had ik vorig jaar mijn laatste werkdag. Ik werkte nu al 2 uur per dag minder, omdat mijn toenmalige baan megazwaar was en ik nog 5 dagen werkte. Ik had een superleuk afscheid, meteen ook afscheid van die baan. Ik kan het me nog allemaal zo goed heugen. In dat weekend erna, het was vrijdag 7 april, heb ik mijn verjaardag gevierd. Lekker gegeten met wat familie. Ik was toen zo mega gelukkig.......ik hoop dat ik dat gevoel weer helemaal terug krijg. Dat ik me, naast me zorgen maken over de zwangerschap, ook weer net zo trots zal voelen en net zo zal genieten van mijn buik en het nieuwe leven wat daarin zit.
Ik was vrijdag aan het sporten, eindigde de taebo les met een soort van yoga achtige muziek. Net zoals mijn zwangerschapsyoga zeg maar....ik moest toen ook weer echt terugdenken aan die tijd.
En op 1 april ben ik vorig jaar op Schier ten huwelijk gevraagd. Heb ik nog in het boekje van het huisje geschreven dat ik was gevraagd en dat er een kleine op komst was. Ik herinner me nog dat een stel voor ons ook had geschreven dat zij een kleine op komst hadden.....
Herinneringen, ze zijn zo mooi....
Liefs Parelhoen
Ik ben hier begonnen omdat ik over Philip wilde schrijven en nu schrijf ik over een collega, een vrouw van 38, die me het leven zuur maakt. Ik geloof dat dat nou precies is wat ik niet ga pikken, dat dat nu is waar ik verdrietig van word. Dat klopt toch niet? We zijn bijna alweer in april. Op 7 april, mijn verjaardag, had ik vorig jaar mijn laatste werkdag. Ik werkte nu al 2 uur per dag minder, omdat mijn toenmalige baan megazwaar was en ik nog 5 dagen werkte. Ik had een superleuk afscheid, meteen ook afscheid van die baan. Ik kan het me nog allemaal zo goed heugen. In dat weekend erna, het was vrijdag 7 april, heb ik mijn verjaardag gevierd. Lekker gegeten met wat familie. Ik was toen zo mega gelukkig.......ik hoop dat ik dat gevoel weer helemaal terug krijg. Dat ik me, naast me zorgen maken over de zwangerschap, ook weer net zo trots zal voelen en net zo zal genieten van mijn buik en het nieuwe leven wat daarin zit.
Ik was vrijdag aan het sporten, eindigde de taebo les met een soort van yoga achtige muziek. Net zoals mijn zwangerschapsyoga zeg maar....ik moest toen ook weer echt terugdenken aan die tijd.
En op 1 april ben ik vorig jaar op Schier ten huwelijk gevraagd. Heb ik nog in het boekje van het huisje geschreven dat ik was gevraagd en dat er een kleine op komst was. Ik herinner me nog dat een stel voor ons ook had geschreven dat zij een kleine op komst hadden.....
Herinneringen, ze zijn zo mooi....
Liefs Parelhoen
zondag 18 maart 2007 om 21:12
Lieve Parelhoen,
Laat je door zo'n type het leven niet zuur maken, er zijn leukere en belangrijkere dingen om je energie in te steken. Ik hoop dat je baas iets voor je kan doen.
Philip's eerste verjaardag duurt niet lang meer, dat lijkt me een hele moeilijke periode. Je omschrijft het zelf al heel mooi, de verwachtingen en dromen die je toen had, toen je nog niet wist hoe verdrietig het allemaal zou eindigen.
*; voor jou.
Liefs Pam
Laat je door zo'n type het leven niet zuur maken, er zijn leukere en belangrijkere dingen om je energie in te steken. Ik hoop dat je baas iets voor je kan doen.
Philip's eerste verjaardag duurt niet lang meer, dat lijkt me een hele moeilijke periode. Je omschrijft het zelf al heel mooi, de verwachtingen en dromen die je toen had, toen je nog niet wist hoe verdrietig het allemaal zou eindigen.
*; voor jou.
Liefs Pam
zondag 18 maart 2007 om 21:19
Nou, ik hoop ook dat je baas wat aan dat zure mens kan doen. Vervelend hoor.
Ik denk dat je ooit wel weer echt gelukkig zult zijn. Met natuurlijk altijd het vreselijke gemis, dat wel. Misschien geluk met een klein grijs randje. Hoewel Philip je misschien ook veel heeft gegeven. Het moederschap. Hoewel het ontzettend wrang moet zijn om moeder te zijn zonder een kindje om in je armen in slaap te wiegen.
Lieve Parelhoen, jullie dromen en verwachtingen komen heus nog uit. Niet zo mooi en onbevangen als toen je zwanger was van Philip misschien, maar toch...
Ik denk dat je ooit wel weer echt gelukkig zult zijn. Met natuurlijk altijd het vreselijke gemis, dat wel. Misschien geluk met een klein grijs randje. Hoewel Philip je misschien ook veel heeft gegeven. Het moederschap. Hoewel het ontzettend wrang moet zijn om moeder te zijn zonder een kindje om in je armen in slaap te wiegen.
Lieve Parelhoen, jullie dromen en verwachtingen komen heus nog uit. Niet zo mooi en onbevangen als toen je zwanger was van Philip misschien, maar toch...
zondag 18 maart 2007 om 21:37
lieve Parelhoen,
Wat een naar gebeuren op je werk! Ze is het niet waard om je zo druk over te maken. Misschien kan je je voelsprieten uit steken naar ander werk? Banen genoeg op het moment!
Hoop voor je dat je snel zwanger bent. Zal iedere maand weer spannend zijn voor je. Ik duim in ieder geval. Wat gaat de tijd hard he? Het is alweer voorjaar aan het worden. Zoals je beschrijft zal je inderdaad een beetje opnieuw stilstaan bij wat je een jaar geleden deed.... Zo vreemd dat alles anders liep en zo sterk hoe je er nu in staat!
Blijf vooral schrijven. Ik lees altijd even naar je laatste berichtjes en hoop op goed nieuws!
Merel
Wat een naar gebeuren op je werk! Ze is het niet waard om je zo druk over te maken. Misschien kan je je voelsprieten uit steken naar ander werk? Banen genoeg op het moment!
Hoop voor je dat je snel zwanger bent. Zal iedere maand weer spannend zijn voor je. Ik duim in ieder geval. Wat gaat de tijd hard he? Het is alweer voorjaar aan het worden. Zoals je beschrijft zal je inderdaad een beetje opnieuw stilstaan bij wat je een jaar geleden deed.... Zo vreemd dat alles anders liep en zo sterk hoe je er nu in staat!
Blijf vooral schrijven. Ik lees altijd even naar je laatste berichtjes en hoop op goed nieuws!
Merel
maandag 19 maart 2007 om 20:13
goh, ik schrijf wel erg zuur over mijn collega. Zo erg is ze nou ook weer niet hoor. Het is alleen zo anders dan eerst: eerst wel delen van hoe je weekend was of wat voor plannen je hebt of delen over gezamenlijke interesses of vertellen over familiel. Voor mij allemaal gewone zaken. Ik ga elke maandag naar kantoor met het voornemen bij het naar binnenlopen van de kamer losjes te vragen: en? hoe was je weekend? Maar het lukt me gewoon niet meer. Ik wil ook niet teleurgesteld worden natuurlijk. Naar mijn idee staat de deur nog op een kiertje, maar als ik de deur al wat verder openzet, ga ik haar grenzen misschien wel over en ik wil dat niet meer testen. Ik kan het nu niet hebben de deur op mijn neus te krijgen. Dus blijft het voorlopig bij: goedemorgen, wil je koffie/thee, vragen over werk (weinig) en fijne avond. En ik moet zeggen dat het wel gaat, maar niet mijn stijl is, niet hoe ik ben. Maar goed, mijn lieve vadertje vertelde ik vorige week wat er was gebeurd, die belde meteen op, had zich zorgen gemaakt en was trots dat ik naar mijn baas was gegaan en het besproken had.
Lief heeft ook nog eens gezorgd dat ik in de huiskamer op zijn laptop kan werken. Ideaal. Kan ik toch weer vaker op internet.
Tja, raar idee hoor. Ik ben best blij van het fijne weer, de langere dagen die licht zijn, ik word toch weer vrolijker. En meestal sta ik niet zo stil bij alles wat de komende maanden gaat komen, maar ik moet me er toch een beetje op 'voorbereiden', al kan dat natuurlijk niet. TJa, en zwanger worden, we zien wel. We blijven proberen, maar willen ons ook niet te druk maken. Werkelijk alle artsen geven ons aan dat we ons niet druk moeten maken, dat het allemaal wel goed komt. Dus dat vertrouwen moeten we ook een beetje hebben.
Nou, liefs Parelhoen
Lief heeft ook nog eens gezorgd dat ik in de huiskamer op zijn laptop kan werken. Ideaal. Kan ik toch weer vaker op internet.
Tja, raar idee hoor. Ik ben best blij van het fijne weer, de langere dagen die licht zijn, ik word toch weer vrolijker. En meestal sta ik niet zo stil bij alles wat de komende maanden gaat komen, maar ik moet me er toch een beetje op 'voorbereiden', al kan dat natuurlijk niet. TJa, en zwanger worden, we zien wel. We blijven proberen, maar willen ons ook niet te druk maken. Werkelijk alle artsen geven ons aan dat we ons niet druk moeten maken, dat het allemaal wel goed komt. Dus dat vertrouwen moeten we ook een beetje hebben.
Nou, liefs Parelhoen
woensdag 28 maart 2007 om 14:34
Hoi Parelhoen, ik heb nog nooit een bericht voor je achtergelaten, maar nu is het tijd. Ik heb onlangs je topic pas gevonden en alle pagina's verslonden. Wat ben jij een prachtig mens. Ik ben niet de eerste die het zegt, maar het mag ook gezegd worden: wat een kracht straal je uit. Ik ken je niet, maar ken niemand die ik een zwangerschap meer gun dan jou! Dat het maar snel zover mag zijn.
woensdag 28 maart 2007 om 18:15
Lieve Parelhoen,
Ik lees nog steeds mee met je topic en wil je even zeggen dat ik je zo'n lieverd vind en ik hoop dat jullie ook snel weer zwanger mogen worden. Zeker nu ik in de laatste fase van mijn zwangerschap zit moet ik steeds aan jullie en Philip denken. Ik besef steeds meer dat het zo'n wonder is om mijn kindje in mijn buik te voelen en dat gun ik jou ook weer...
Ik hoop dat de sfeer op je werk wat verbeterd is (heb je nog met je baas gesproken na je laatste gesprek?) en dat je weer net zo gelukkig mag worden als vorig jaar rond deze tijd, want je verdient het!
Dikke kus,
Layla *;
Ik lees nog steeds mee met je topic en wil je even zeggen dat ik je zo'n lieverd vind en ik hoop dat jullie ook snel weer zwanger mogen worden. Zeker nu ik in de laatste fase van mijn zwangerschap zit moet ik steeds aan jullie en Philip denken. Ik besef steeds meer dat het zo'n wonder is om mijn kindje in mijn buik te voelen en dat gun ik jou ook weer...
Ik hoop dat de sfeer op je werk wat verbeterd is (heb je nog met je baas gesproken na je laatste gesprek?) en dat je weer net zo gelukkig mag worden als vorig jaar rond deze tijd, want je verdient het!
Dikke kus,
Layla *;
donderdag 29 maart 2007 om 18:47
Zo, ik zit even te balen achter de computer hoor. Ik ben vandaag ongesteld geworden en was zo teleurgesteld. Maandag begon het al vreselijk te rommelen in mijn buik, dus meldde ik al bij lief: weer niet gelukt hoor, ik word ongi, het komt gewoon. Maar met dat zelfde zware gevoel in mijn buik liep ik mooi tot gisterenavond rond, echt zo balen, elke dag wachten, komt het niet, komt het wel......En het had volgens de 'normale gang van zaken' (voor zover je van normaal kunt spreken), eigenlijk gewoon al gisteren moet komen. 'normaal' komt het bij mij ook nog eens erg vroeg in de ochtend, zeg maar als ik op sta, of vlak voor ik naar bed ga.....echt noooooit midden op de dag. Dus ik zat echt te denken: ben ik nou gek of doet mijn lijf raar. Maar goed, het kan gewoon betekenen dat er kort een bevruchting is geweest, maar dat het niet zo mag zijn deze maand. Maar ik kan zo verdrietig worden van het niet zwanger zijn. Ik moet nu gewoon even goed balen, dan is het het snelst over. Ik sprak lief straks en vertelde het en die klonk ook even teleurgesteld, we zeiden wel meteen tegen elkaar: op naar de volgende poging en zo hoop ik me morgen ook weer te voelen. Maar nu is het ook zeker dat ik ook niet in 2007 moeder zal worden en daar word ik dan ook weer verdrietig van. Ik ben gewoon erg verdrietig nu ik even hier schrijf. Laat het maar even gebeuren...:(.....
Vandaag was mijn werk wel ok. Het gaat op dit moment wel: ik krijg langzamerhand meer werk en de man die me dat werk geeft is helemaal blij met me. Dat is nog eens fijn, het is ook een fijne kerel. Dat ik meer te doen heb en mijn dagen inmiddels best een beetje kan vullen voelt in ieder geval beter dan nix doen. Mijn collega, ach, het gaat zo up en down. Ik heb van de week nog eens geprobeerd wat prive dingen te vragen (hoe is het met dat of dat), maar daar krijg ik hooguit een ja of nee op en dan weer zwijgen.......en dat vind ik echt vreselijk. Ik voel me verzwegen, genegeerd. Het is duidelijk iets wat zij het liefst zo wil nu, maar het klopt nog steeds niet met het beeld wat ze me heeft gegeven van hoe ze met mijn voorgangster omging (zoooooo'n leuke meid, zoooooo veel gelachen.....) en hoe ze met mij omging, de eerste anderhalve maand. Maar goed. Ik merk wel dat zij, nu ze merkt dat ik haar 'met rust laat over privezaken', zij ook wat lekkerder zit. Haar grenzen zijn duidelijk en ik ga daar niet overheen. Ik heb ook geen behoefte meer iets van haar te weten of aan haar te vertellen. Ik heb behoefte aan werken op een normale manier en wel privezaken te delen en in ieder geval te kunnen vragen hoe het gaat na een weekend of zo. En daar moet ik naar streven, dus als ik merk dat die andere collega waar ik nu werk voor doe, het prettig vindt, dan moet ik daar eens mee praten, of ik niet in zijn buurt kan komen zitten. Ik hoop dat mijn gevoel van geluk dan weer gaat overheersen. Nu ben ik meer tegen het ontevreden aan en zo ben ik niet.
Maar goed.
Er staan ook nog wel leuke dingen op de planning. Er komen heel wat kleine korte weekendjes weg aan, verjaardagsfeestjes, leuke dingen met vriendinnen, dus daar moet ik me maar even op focussen.
Liefs allemaal, Parelhoen
Vandaag was mijn werk wel ok. Het gaat op dit moment wel: ik krijg langzamerhand meer werk en de man die me dat werk geeft is helemaal blij met me. Dat is nog eens fijn, het is ook een fijne kerel. Dat ik meer te doen heb en mijn dagen inmiddels best een beetje kan vullen voelt in ieder geval beter dan nix doen. Mijn collega, ach, het gaat zo up en down. Ik heb van de week nog eens geprobeerd wat prive dingen te vragen (hoe is het met dat of dat), maar daar krijg ik hooguit een ja of nee op en dan weer zwijgen.......en dat vind ik echt vreselijk. Ik voel me verzwegen, genegeerd. Het is duidelijk iets wat zij het liefst zo wil nu, maar het klopt nog steeds niet met het beeld wat ze me heeft gegeven van hoe ze met mijn voorgangster omging (zoooooo'n leuke meid, zoooooo veel gelachen.....) en hoe ze met mij omging, de eerste anderhalve maand. Maar goed. Ik merk wel dat zij, nu ze merkt dat ik haar 'met rust laat over privezaken', zij ook wat lekkerder zit. Haar grenzen zijn duidelijk en ik ga daar niet overheen. Ik heb ook geen behoefte meer iets van haar te weten of aan haar te vertellen. Ik heb behoefte aan werken op een normale manier en wel privezaken te delen en in ieder geval te kunnen vragen hoe het gaat na een weekend of zo. En daar moet ik naar streven, dus als ik merk dat die andere collega waar ik nu werk voor doe, het prettig vindt, dan moet ik daar eens mee praten, of ik niet in zijn buurt kan komen zitten. Ik hoop dat mijn gevoel van geluk dan weer gaat overheersen. Nu ben ik meer tegen het ontevreden aan en zo ben ik niet.
Maar goed.
Er staan ook nog wel leuke dingen op de planning. Er komen heel wat kleine korte weekendjes weg aan, verjaardagsfeestjes, leuke dingen met vriendinnen, dus daar moet ik me maar even op focussen.
Liefs allemaal, Parelhoen
donderdag 29 maart 2007 om 18:52
