Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
woensdag 4 oktober 2006 om 22:27
Dag lieve Parelhoen,
Moest een paar pagina's af maar ik wilde je even laten weten dat ik nog steeds aan jullie denk. Ik vind je een held, zoals jij probeert je leven weer op de rails te krijgen en het verdriet een plek te geven.
Je kind verliezen is van iedere moeder hier denk ik wel de ergste nachtmerrie. Mijn zoontje heeft een paar weken geleden een koortsstuip gehad. En hoewel het vrij onschuldig is allemaal, ziet het er vreselijk eng uit. Ik dacht écht dat hij dood zou gaan. De paniek van dat moment, de angst dat hij er in zou blijven, dat vind ik nu nog steeds erg moeilijk.
Ik weet eigenlijk niet precies wat ik daar mee wil vertellen, misschien dat ik een fractie van een fractie begrijp hoe het moet zijn.
Ik hoop dat jullie snel een prachtig broertje of zusje van Philip in jullie armen mogen houden. Jullie zullen geweldige ouders zijn, maak je daar maar geen zorgen over
.
Liefs
Pam
Trouwens, die vriendin waar jij mijn vrienden weleens ziet, heeft die toevallig net (een paar maanden) een dochter? Dan ken ik haar namelijk ook.
Moest een paar pagina's af maar ik wilde je even laten weten dat ik nog steeds aan jullie denk. Ik vind je een held, zoals jij probeert je leven weer op de rails te krijgen en het verdriet een plek te geven.
Je kind verliezen is van iedere moeder hier denk ik wel de ergste nachtmerrie. Mijn zoontje heeft een paar weken geleden een koortsstuip gehad. En hoewel het vrij onschuldig is allemaal, ziet het er vreselijk eng uit. Ik dacht écht dat hij dood zou gaan. De paniek van dat moment, de angst dat hij er in zou blijven, dat vind ik nu nog steeds erg moeilijk.
Ik weet eigenlijk niet precies wat ik daar mee wil vertellen, misschien dat ik een fractie van een fractie begrijp hoe het moet zijn.
Ik hoop dat jullie snel een prachtig broertje of zusje van Philip in jullie armen mogen houden. Jullie zullen geweldige ouders zijn, maak je daar maar geen zorgen over
.Liefs
Pam
Trouwens, die vriendin waar jij mijn vrienden weleens ziet, heeft die toevallig net (een paar maanden) een dochter? Dan ken ik haar namelijk ook.
donderdag 5 oktober 2006 om 09:50
Lieve Parelhoen, ik denk ook nog steeds aan je hoor! Hoe gaat het nu? Verder sluit ik me helemaal bij de woorden van Pammie aan. Mooi gezegd.:(
Off-topic
Pammie, vreselijk hè zo'n koortsstuip, ik kan je vertellen dat als je al een zoon hebt verloren en de ander krijgt een stuip dat je echt denkt daar gaat nummer 2. Helemaal toen hij met een ambulance werd afgevoerd, maar gelukkig is het meestal iets onschuldigs.
Off-topic
Pammie, vreselijk hè zo'n koortsstuip, ik kan je vertellen dat als je al een zoon hebt verloren en de ander krijgt een stuip dat je echt denkt daar gaat nummer 2. Helemaal toen hij met een ambulance werd afgevoerd, maar gelukkig is het meestal iets onschuldigs.
dinsdag 10 oktober 2006 om 14:36
hoi pammie,
tjemig, ik was even niet hier geweest en natuurlijk begrijp ik dat de koortsstuip van jouw kindje echt verschrikkelijk moet zijn om aan te zien en te doorleven. Mijn nicht heeft het ook meegemaakt. Zij is verpleegkundige en zelfs zij zei dat het eerste wat je doet is al je 'kunde' vergeten en alleen maar in paniek raken en moeder zijn. Zo erg schrik je van wat er gebeurt. Het is niet nix.
De mensen waar wij het telkens over hebben, M+S, die werden mijn onderburen, toen zij ongeveer 13-14 jaar geleden in B kwamen (samen)wonen, hun directe buurvrouw B (ikzelf ben ook B, maar die buurvrouw is ook een B maar dan andere naam, haaha, snpa jij het nog....)daar zijn zij nog steeds bevriend mee. Ik ken geen mensen die zojuist een meisje van een paar maanden hebben....
Ik voel me vandaag echt klote en ben het maar meteen overal aan het opschrijven. Ik voel me ongelukkig en dat is echt raar om toe te geven dat dat het gevoel is wat ik nu heb. Ik wil graag werken, maar dat kan nog niet omdat ik wacht tot we in R-dam wonen. Het heeft geen zin om hier nu te solliciteren, dus ben ik het leven van een fulltime huisvrouw aan het leven en alle dingen in en rondom het huis aan het regelen. De boodschappen, de was, alles....En dat terwijl ik elke maandag een werkster heb. Ongelooflijk, ik hoef dus ook nog eens niets te doen....Maandag komt ze voor het laats, dan ga ik het weer zelf doen. Maar ook daar baal ik van, want het is weer het huishouden. Ik baal er echt van niet mee te draaien in het werkproces. Goed om daar achter te komen.
Verder ben ik erg verdrietig omdat ik weer ongesteld ben geworden, dus weer niet zwanger. En hoewel het pas de 3e keer is, of 4e, ik weet het al niet eens meer. Ik wil gewoon NU zwanger zijn.
Donderdag word ik gebeld door de prof, want ik maak me zorgen over mijn cyclus. Las daar hier laatst een discussie over, dat je minstens 10 dagen nodig hebt na de eisprong, tot je menstruatie en ik kom soms amper aan de 9-10 dagen. De verpleegkundige vond het nodig om toch een belafspraak te maken. Hij schatte in dat het inderdaad niet 'normaal' is. Toch ben ik zo vorig jaar natuurlijk ook zwanger geraakt. Dus wie weet maak ik me om niets zorgen. Maar het idee dat ik nooit meer een kind zou kunnen krijgen, nooit meer zwanger zou kunnen worden, dat vreet aan me en daar word ik intens verdrietig van. Ik huil dan ook al de hele dag af en aan. Het is weer zo'n dag.
Verder moet ik donderdag naar de UWV arts. Echt ook helemaal niet tof. Ik ben blij als ik in Rotterdam zit.....kan ik tenminste weer voor mezelf zorgen en ben ik niet meer zo afhankelijk.
NOu, ik ga op de bank liggen, soaps en trutdingen kijken. Morgen wil ik gewoon weer 'normaal' opstaan. Een normale dag hebben.
Parelhoen
tjemig, ik was even niet hier geweest en natuurlijk begrijp ik dat de koortsstuip van jouw kindje echt verschrikkelijk moet zijn om aan te zien en te doorleven. Mijn nicht heeft het ook meegemaakt. Zij is verpleegkundige en zelfs zij zei dat het eerste wat je doet is al je 'kunde' vergeten en alleen maar in paniek raken en moeder zijn. Zo erg schrik je van wat er gebeurt. Het is niet nix.
De mensen waar wij het telkens over hebben, M+S, die werden mijn onderburen, toen zij ongeveer 13-14 jaar geleden in B kwamen (samen)wonen, hun directe buurvrouw B (ikzelf ben ook B, maar die buurvrouw is ook een B maar dan andere naam, haaha, snpa jij het nog....)daar zijn zij nog steeds bevriend mee. Ik ken geen mensen die zojuist een meisje van een paar maanden hebben....
Ik voel me vandaag echt klote en ben het maar meteen overal aan het opschrijven. Ik voel me ongelukkig en dat is echt raar om toe te geven dat dat het gevoel is wat ik nu heb. Ik wil graag werken, maar dat kan nog niet omdat ik wacht tot we in R-dam wonen. Het heeft geen zin om hier nu te solliciteren, dus ben ik het leven van een fulltime huisvrouw aan het leven en alle dingen in en rondom het huis aan het regelen. De boodschappen, de was, alles....En dat terwijl ik elke maandag een werkster heb. Ongelooflijk, ik hoef dus ook nog eens niets te doen....Maandag komt ze voor het laats, dan ga ik het weer zelf doen. Maar ook daar baal ik van, want het is weer het huishouden. Ik baal er echt van niet mee te draaien in het werkproces. Goed om daar achter te komen.
Verder ben ik erg verdrietig omdat ik weer ongesteld ben geworden, dus weer niet zwanger. En hoewel het pas de 3e keer is, of 4e, ik weet het al niet eens meer. Ik wil gewoon NU zwanger zijn.
Donderdag word ik gebeld door de prof, want ik maak me zorgen over mijn cyclus. Las daar hier laatst een discussie over, dat je minstens 10 dagen nodig hebt na de eisprong, tot je menstruatie en ik kom soms amper aan de 9-10 dagen. De verpleegkundige vond het nodig om toch een belafspraak te maken. Hij schatte in dat het inderdaad niet 'normaal' is. Toch ben ik zo vorig jaar natuurlijk ook zwanger geraakt. Dus wie weet maak ik me om niets zorgen. Maar het idee dat ik nooit meer een kind zou kunnen krijgen, nooit meer zwanger zou kunnen worden, dat vreet aan me en daar word ik intens verdrietig van. Ik huil dan ook al de hele dag af en aan. Het is weer zo'n dag.
Verder moet ik donderdag naar de UWV arts. Echt ook helemaal niet tof. Ik ben blij als ik in Rotterdam zit.....kan ik tenminste weer voor mezelf zorgen en ben ik niet meer zo afhankelijk.
NOu, ik ga op de bank liggen, soaps en trutdingen kijken. Morgen wil ik gewoon weer 'normaal' opstaan. Een normale dag hebben.
Parelhoen
dinsdag 10 oktober 2006 om 14:40
Ach lieve Parelhoen, het valt ook allemaal niet mee hoor!! Pfff het lijkt me fijn voor je dat je nu gene werk hebt, omdat je niks hoeft en lekker rustig kan herstellen. Aan de andere kant heb je nu dus ook helemaal geen afleiding. Afleiding die je juist op dit soort dagen wel goed zou kunnen helpen. Wanneer gaan jullie naar Rotterdam verhuizen?
Balen zeg dat je weer ongesteld bent geworden! Pff het lijkt me vreselijk om weer lang op een zwangerschap te moeten wachten! Probeer je niet al te veel zorgen te maken hoor, je bent al een keer zwanger geworden en dat gaat heus nog wel een keer gebeuren!
Dikke*;
Frans
Balen zeg dat je weer ongesteld bent geworden! Pff het lijkt me vreselijk om weer lang op een zwangerschap te moeten wachten! Probeer je niet al te veel zorgen te maken hoor, je bent al een keer zwanger geworden en dat gaat heus nog wel een keer gebeuren!
Dikke*;
Frans
woensdag 11 oktober 2006 om 09:34
hoi lieve frans, dank je voor je lieve woorden.
het probleem is dat ik niet helemaal weet wanneer we gaan verhuizen. ons huis moet eerst verhuurd zijn, dan zoeken wij snel een woning (gemeubileerd) in Rotterdam en dan kan dus alles heel snel gaan. Maar het is gewoon onrustig, dat je je hele boeltje hier laat staan, in een totaal nieuwe omgeving weer gaat wonen in een al ingericht huis. Tja, ik weet dat het nu de beste oplossing is, maar dat neemt niet weg dat ik daar echt de tijd voor nodig heb om aan te wennen. Dat had ik ook gehad als Philip was blijven leven. Die onrust. We nemen wel al onze persoonlijke spullen mee, maar de meubels die we samen sinds we 3 jaar geleden gingen samenwonen hebben opgebouwd, gekocht laten we hier achter. Ook als is het bijna allemaal IKEA spul, er zitten ook echt mooie dingen bij die we met liefde hebben uitgezocht. En eigenlijk is het allemaal niets waard, nu voelt het alsof het emotionele waarde heeft. Het is maar materiaal, maar met liefde uitgezocht, zoiets....Gewoon dat we het samen hebben opgebouwd uit niets. Dat is voor mij bijzonder. En daar moet ik rustig afscheid van nemen. Alleen heb ik geen eind- of begindatum en dat is onrustig.....en met het verdriet wat ik al heb, word ik daar soms niet gelukkig van.
vandaag gaat het iets beter. ik ga naar mijn schoonzusje, samen een winterjas kijken, maar vooral even bij haar zijn en bij haar dochtertje, dat is feest.
liefs Parelhoen.
het probleem is dat ik niet helemaal weet wanneer we gaan verhuizen. ons huis moet eerst verhuurd zijn, dan zoeken wij snel een woning (gemeubileerd) in Rotterdam en dan kan dus alles heel snel gaan. Maar het is gewoon onrustig, dat je je hele boeltje hier laat staan, in een totaal nieuwe omgeving weer gaat wonen in een al ingericht huis. Tja, ik weet dat het nu de beste oplossing is, maar dat neemt niet weg dat ik daar echt de tijd voor nodig heb om aan te wennen. Dat had ik ook gehad als Philip was blijven leven. Die onrust. We nemen wel al onze persoonlijke spullen mee, maar de meubels die we samen sinds we 3 jaar geleden gingen samenwonen hebben opgebouwd, gekocht laten we hier achter. Ook als is het bijna allemaal IKEA spul, er zitten ook echt mooie dingen bij die we met liefde hebben uitgezocht. En eigenlijk is het allemaal niets waard, nu voelt het alsof het emotionele waarde heeft. Het is maar materiaal, maar met liefde uitgezocht, zoiets....Gewoon dat we het samen hebben opgebouwd uit niets. Dat is voor mij bijzonder. En daar moet ik rustig afscheid van nemen. Alleen heb ik geen eind- of begindatum en dat is onrustig.....en met het verdriet wat ik al heb, word ik daar soms niet gelukkig van.
vandaag gaat het iets beter. ik ga naar mijn schoonzusje, samen een winterjas kijken, maar vooral even bij haar zijn en bij haar dochtertje, dat is feest.
liefs Parelhoen.
woensdag 11 oktober 2006 om 10:01
Hoi Parelhoen,
Ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt over het thuiszitten, heb vorig jaar ook zelf thuisgezeten een maand of 3 je voelt jezelf nutteloos de meeste mensen zijn aan werk etc.
Verder als je je ongelukkig voelt zet het hier gewoon neer, er lezen veel mensen hier mee.
Ik wil je even heel veel sterkte wensen*;, heb veel bewonering voor je hoe jij met alles omgaat. Het is logisch dat je nog veel verdriet hebt laat dat gewoon blijken.
groetjes missmarm
Ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt over het thuiszitten, heb vorig jaar ook zelf thuisgezeten een maand of 3 je voelt jezelf nutteloos de meeste mensen zijn aan werk etc.
Verder als je je ongelukkig voelt zet het hier gewoon neer, er lezen veel mensen hier mee.
Ik wil je even heel veel sterkte wensen*;, heb veel bewonering voor je hoe jij met alles omgaat. Het is logisch dat je nog veel verdriet hebt laat dat gewoon blijken.
groetjes missmarm
woensdag 11 oktober 2006 om 12:01
Hi Parelhoen,
Lees en leef nog steeds met je mee! Hopelijk gaat het vandaag al een beetje beter met je. Kan me goed voorstellen dat in deze moeilijke tijd je het liefst gewoon in je huis wilt blijven, dat is toch je veilige plekje.
Heel herkaanbaar wat jij meemaakt, ik heb zelf ooit lang geleden een dierbare verloren (geen kind) maar op sommige dagen denk je dat je de wereld aan kan en andere dagen is alles mis.....Dit gaat echt slijten, maar het kosten tijd. Eigenlijk is het ook nog maar zo kort dat je Philip verloren bent, het is al een wonder met hoe jij ermee omgaat!
Hopelijk kan die professor je gerust stellen mbt je cyclus, want jij hebt jouw portie wel gehad aan ellende.
Sterkte en een*;
Merel
Lees en leef nog steeds met je mee! Hopelijk gaat het vandaag al een beetje beter met je. Kan me goed voorstellen dat in deze moeilijke tijd je het liefst gewoon in je huis wilt blijven, dat is toch je veilige plekje.
Heel herkaanbaar wat jij meemaakt, ik heb zelf ooit lang geleden een dierbare verloren (geen kind) maar op sommige dagen denk je dat je de wereld aan kan en andere dagen is alles mis.....Dit gaat echt slijten, maar het kosten tijd. Eigenlijk is het ook nog maar zo kort dat je Philip verloren bent, het is al een wonder met hoe jij ermee omgaat!
Hopelijk kan die professor je gerust stellen mbt je cyclus, want jij hebt jouw portie wel gehad aan ellende.
Sterkte en een*;
Merel
woensdag 11 oktober 2006 om 23:29
Lieve Parelhoen,
Gister is een goede vriendin van ons bevallen. Hun vorige kindje is net als Philip doodgeboren. En nu hebben ze een prachtig mooi gezond kindje. Zo angstig en gespannen als de laatste weken van de zwangerschap waren, zo blij en gelukkig zijn ze nu. Prachtig om te zien. Ik heb het al eerder gezegd maar ik hoop dat jullie dit ook snel mogen ervaren.
E die klotedagen.. zolang het verdriet nog zo vers is zul je de ene dag sterker zijn dan de andere. En ik heb bewondering voor hoe sterk je hier overkomt, hoe je over je verdriet kunt schrijven maar óók over de leuke dingetjes. Dat jullie je leven weer oppakken en met frisse moed naar de toekomst kijken. Dat getuigt van een enorme veerkracht. Maar om te veren moet je ook weleens terug. Dat is dan zo'n dag. En die komt, maar die gaat ook weer.
Liefs
Pam
Gister is een goede vriendin van ons bevallen. Hun vorige kindje is net als Philip doodgeboren. En nu hebben ze een prachtig mooi gezond kindje. Zo angstig en gespannen als de laatste weken van de zwangerschap waren, zo blij en gelukkig zijn ze nu. Prachtig om te zien. Ik heb het al eerder gezegd maar ik hoop dat jullie dit ook snel mogen ervaren.
E die klotedagen.. zolang het verdriet nog zo vers is zul je de ene dag sterker zijn dan de andere. En ik heb bewondering voor hoe sterk je hier overkomt, hoe je over je verdriet kunt schrijven maar óók over de leuke dingetjes. Dat jullie je leven weer oppakken en met frisse moed naar de toekomst kijken. Dat getuigt van een enorme veerkracht. Maar om te veren moet je ook weleens terug. Dat is dan zo'n dag. En die komt, maar die gaat ook weer.
Liefs
Pam
donderdag 12 oktober 2006 om 07:37
Lieve Pam,
Wat ontzettend fijn voor jullie vrienden en ik hoop ook dat wij onszelf snel ook zo gelukkig mogen noemen. Waren zij snel weer zwanger? Wat was bij hun de oorzaak, weet je dat misschien?
Lief is net de deur uit en ik voel me nog steeds zwaar klote. Al lijkt het beter te worden, nu ben ik ontzettend moe. Heb gisterenavond laat bij lief uitgehuild en veel gepraat. Op een of andere manier wil ik hem beschermen en niet lastig vallen met mijn gevoel en gehuil, daar is het nu te druk voor, maar dat beangstigd me ook meteen, want het zou betekenen dat ik niet bij hem terecht kan en dat is het hem juist: dat kan wel. Maar het is natuurlijk ook allemaal nieuw: met zijn studie en de lange dagen die hij maakt. Ik wil hem daar gewoon niet van afleiden. Maar met dat gewoon wel doen natuurlijk, daar is het veel te belangrijk voor. En natuurlijk snapt hij niet alles en is hij gefrustreerd of verdrietig als hij mij zo verdrietig ziet en vooral dat hij er niks aan kan veranderen. Ik weet dat ik hier even doorheen moet, het voelt alleen nog zwaarder als de vorige keer en niet makkelijker. Vanmiddag moet ik naar de arboarts, pffff. Kijken wat daar uit komt. Of ik ziek of beter wordt verklaard....
Nou, liefs Parelhoen
Wat ontzettend fijn voor jullie vrienden en ik hoop ook dat wij onszelf snel ook zo gelukkig mogen noemen. Waren zij snel weer zwanger? Wat was bij hun de oorzaak, weet je dat misschien?
Lief is net de deur uit en ik voel me nog steeds zwaar klote. Al lijkt het beter te worden, nu ben ik ontzettend moe. Heb gisterenavond laat bij lief uitgehuild en veel gepraat. Op een of andere manier wil ik hem beschermen en niet lastig vallen met mijn gevoel en gehuil, daar is het nu te druk voor, maar dat beangstigd me ook meteen, want het zou betekenen dat ik niet bij hem terecht kan en dat is het hem juist: dat kan wel. Maar het is natuurlijk ook allemaal nieuw: met zijn studie en de lange dagen die hij maakt. Ik wil hem daar gewoon niet van afleiden. Maar met dat gewoon wel doen natuurlijk, daar is het veel te belangrijk voor. En natuurlijk snapt hij niet alles en is hij gefrustreerd of verdrietig als hij mij zo verdrietig ziet en vooral dat hij er niks aan kan veranderen. Ik weet dat ik hier even doorheen moet, het voelt alleen nog zwaarder als de vorige keer en niet makkelijker. Vanmiddag moet ik naar de arboarts, pffff. Kijken wat daar uit komt. Of ik ziek of beter wordt verklaard....
Nou, liefs Parelhoen
donderdag 12 oktober 2006 om 21:15
Lieve Parelhoen,
Bij die vriendin was er iets mis met de placenta. Kindje is daardoor overleden bij een voldragen zwangerschap. Het heeft een tijd geduurd voordat ze allebei zo ver waren dat ze een volgende wilden en toen was ze meteen zwanger.
Hoe was het bij de Arbo-arts?
Ik snap wel dat je je Lief probeert te ontzien maar wat je zelf al zegt, als er iemand is waarbij je je ei kwijt moet kunnen dan is het wel bij hem. Ook al snapt hij misschien niet alles en vindt hij het moeilijk. Zo te lezen is hij er gewoon voor jou. Het zal toch ook weleens andersom zijn? Dat jij sterk genoeg bent om hém op te vangen?
Je bent zo sterk Parelhoen, twijfel er niet aan dat je hier doorheen gaat komen, hoe zwart het gisteren leek en vandaag lijkt en misschien morgen ook nog wel. Maar er komt een dag dat je je weer beter voelt.
Dikke zoen voor jou.
Pam
Bij die vriendin was er iets mis met de placenta. Kindje is daardoor overleden bij een voldragen zwangerschap. Het heeft een tijd geduurd voordat ze allebei zo ver waren dat ze een volgende wilden en toen was ze meteen zwanger.
Hoe was het bij de Arbo-arts?
Ik snap wel dat je je Lief probeert te ontzien maar wat je zelf al zegt, als er iemand is waarbij je je ei kwijt moet kunnen dan is het wel bij hem. Ook al snapt hij misschien niet alles en vindt hij het moeilijk. Zo te lezen is hij er gewoon voor jou. Het zal toch ook weleens andersom zijn? Dat jij sterk genoeg bent om hém op te vangen?
Je bent zo sterk Parelhoen, twijfel er niet aan dat je hier doorheen gaat komen, hoe zwart het gisteren leek en vandaag lijkt en misschien morgen ook nog wel. Maar er komt een dag dat je je weer beter voelt.
Dikke zoen voor jou.
Pam
donderdag 12 oktober 2006 om 22:14
Lieve parelhoen,
Ik volg je topic al een poos, maar nooit een berichtje geplaatst.
Ik ben ook mijn eerste kindje verloren na een zwangerschap van 32 weken. Hij is ook dood geboren en was ook een zoontje.
Ik herken je angsten en je verdriet heel goed... Ik vond het vreslijk moeilijk om zwangere vrouwen te zien, en als ik ze zag wou ik ze het liefst vertellen dat ze moesten genieten! Maar ja dat doe je niet zo snel...
Ook was ik heel bang om nooit meer een levend kindje te krijgen. Ik had alle spulletje al opgeruimd, alles in dozen gepakt het kamertje was weer leeg...
Tot ik ineens een positieve test had! Wat waren we blij! Eindelijk weer een kamertje afmaken. En 39 weken later was ik bevallen van een levende, gezonde dochter die nu alweer bijna 1 jaar word. De zwangerschap van mijn dochtertje vond ik vreselijk spannend, maar het is het allemaal waard geweest.
Ik hoop dat jij ook snel weer zwanger zult zijn, en daarna zult bevallen van een levend broertje of zusje van Philip.
Ik heb erg veel bewondering voor jou, in je verhalen kom je zo sterk over.
liefs daantje mama van een engeltje en een bengeltje
Ik volg je topic al een poos, maar nooit een berichtje geplaatst.
Ik ben ook mijn eerste kindje verloren na een zwangerschap van 32 weken. Hij is ook dood geboren en was ook een zoontje.
Ik herken je angsten en je verdriet heel goed... Ik vond het vreslijk moeilijk om zwangere vrouwen te zien, en als ik ze zag wou ik ze het liefst vertellen dat ze moesten genieten! Maar ja dat doe je niet zo snel...
Ook was ik heel bang om nooit meer een levend kindje te krijgen. Ik had alle spulletje al opgeruimd, alles in dozen gepakt het kamertje was weer leeg...
Tot ik ineens een positieve test had! Wat waren we blij! Eindelijk weer een kamertje afmaken. En 39 weken later was ik bevallen van een levende, gezonde dochter die nu alweer bijna 1 jaar word. De zwangerschap van mijn dochtertje vond ik vreselijk spannend, maar het is het allemaal waard geweest.
Ik hoop dat jij ook snel weer zwanger zult zijn, en daarna zult bevallen van een levend broertje of zusje van Philip.
Ik heb erg veel bewondering voor jou, in je verhalen kom je zo sterk over.
liefs daantje mama van een engeltje en een bengeltje
zaterdag 14 oktober 2006 om 12:21
lieve pam,
je hebt helemaal gelijk hoor: juist bij mijn lief kan ik altijd terecht en hij ook bij mij. het is gek, op een of andere manier wil ik hem blij/gelukkig zien, terwijl ik weet dat het hem verdriet doet als hij mij verdrietig/ongelukkig ziet. Dus is het onzin om het te verbergen. Blijdschap laat je tenslotte ook zien.
lieve daantje, wat lief en fijn dat je mijn verhaal herkent en ja, ik hoop ook zo op een volgende zwangerschap. Misschien wel iets te veel, maar dat is logisch, het verlangen is enorm groot. ik neem aan dat de zwangerschap spannend zal zijn, maar ik heb de vorige keer zo genoten, dat ik hoop dat het de voglende keer toch ook een beetje zo gaat. Het is altijd zo fijn om te horen dat mensen na een eerstgeborene die overleed, gewoon toch weer een nieuw kleintje hebben kunnen krijgen. Dat geluk, daar kijk ik naar uit.
het bezoek bij de arboarts was ronduit dramatisch. Wat een organisatie, het uwv....ik nam aan dat er een dossier zou zijn als ik bij die arts kwam. Nee hoor, deze man moest alleen beoordelen dat ik ziek door zwangerschap ziek was en dus melde hij bij binnenkomst dat hij dat ging beoordelen en vroeg daarop doodleuk: én, wat is het geworden, een jongetje of een meisje....;(...ik brak meteen in tranen uit, ik was nl. erg nerveus voor de afspraak en kon alleen nog maar uitbrengen: wat zegt u? dit meent u niet....ongehoord....vervolgens heb ik hem dus zelf moeten vertellen dat Philip overleden was en dat ik het echt te gek voor woorden vind dat na mijn talloze telefoontjes, waarin ik aan elke suffe muts van zo'n telefoonteam moet uitleggen wáarom ik thuiszit, er dus blijkbaar niemand is, die een dossier maakt of een opmerking plaatst in de computer dat ik thuis zit na de bevalling omdat mijn zoontje is overleden....echt te gek voor woorden. Ik voelde me al 2 dagen klote en dit kon er nog wel bij. Die man wist trouwens niet waar hij moest kijken. Ik hoef me nu pas weer over 6 weken te melden..dat is dan wel weer fijn.
gelukkig gaat het nu wel weer hoor.
gisteren huizen in Rotterdam gaan kijken. was wel erg leuk, beetje kijken waar ik het liefst wil gaan kijken.
Nou, liefs Parelhoen
je hebt helemaal gelijk hoor: juist bij mijn lief kan ik altijd terecht en hij ook bij mij. het is gek, op een of andere manier wil ik hem blij/gelukkig zien, terwijl ik weet dat het hem verdriet doet als hij mij verdrietig/ongelukkig ziet. Dus is het onzin om het te verbergen. Blijdschap laat je tenslotte ook zien.
lieve daantje, wat lief en fijn dat je mijn verhaal herkent en ja, ik hoop ook zo op een volgende zwangerschap. Misschien wel iets te veel, maar dat is logisch, het verlangen is enorm groot. ik neem aan dat de zwangerschap spannend zal zijn, maar ik heb de vorige keer zo genoten, dat ik hoop dat het de voglende keer toch ook een beetje zo gaat. Het is altijd zo fijn om te horen dat mensen na een eerstgeborene die overleed, gewoon toch weer een nieuw kleintje hebben kunnen krijgen. Dat geluk, daar kijk ik naar uit.
het bezoek bij de arboarts was ronduit dramatisch. Wat een organisatie, het uwv....ik nam aan dat er een dossier zou zijn als ik bij die arts kwam. Nee hoor, deze man moest alleen beoordelen dat ik ziek door zwangerschap ziek was en dus melde hij bij binnenkomst dat hij dat ging beoordelen en vroeg daarop doodleuk: én, wat is het geworden, een jongetje of een meisje....;(...ik brak meteen in tranen uit, ik was nl. erg nerveus voor de afspraak en kon alleen nog maar uitbrengen: wat zegt u? dit meent u niet....ongehoord....vervolgens heb ik hem dus zelf moeten vertellen dat Philip overleden was en dat ik het echt te gek voor woorden vind dat na mijn talloze telefoontjes, waarin ik aan elke suffe muts van zo'n telefoonteam moet uitleggen wáarom ik thuiszit, er dus blijkbaar niemand is, die een dossier maakt of een opmerking plaatst in de computer dat ik thuis zit na de bevalling omdat mijn zoontje is overleden....echt te gek voor woorden. Ik voelde me al 2 dagen klote en dit kon er nog wel bij. Die man wist trouwens niet waar hij moest kijken. Ik hoef me nu pas weer over 6 weken te melden..dat is dan wel weer fijn.
gelukkig gaat het nu wel weer hoor.
gisteren huizen in Rotterdam gaan kijken. was wel erg leuk, beetje kijken waar ik het liefst wil gaan kijken.
Nou, liefs Parelhoen
zaterdag 14 oktober 2006 om 13:36
Lieve Parelhoen,
Nog steeds lees ik met je mee (ik ben degene van dat gedichtje uit de Vara gids).
Wat een ontzettende eikel zeg die Arbo arts (gebruik nooit scheldwoorden, maar vind het hier wel op zijn plaats). Ik heb al eens eerder gezegd dat verloskundigenen gynaecologen en nu dus ook arbo- artsen regelmatig eens op het viva forum moeten kijken om te lezen hoe het nu echt is om óf zwanger te zijn óf zo ontzettend te verlangen naar een eigen kindje. Niet alle artsen zijn zo gelukkig (kijk maar naar je prof), maar het zou iig geen kwaad kunnen als ze af en toe een kijkje zouden nemen....
Ik hoop dat jullie een mooi huis/appartement in Rotterdam kunnen vinden. Is het geen optie om jullie eigen spulletjes mee te nemen, dan heb je toch nog iets voor jezelf.
Net als zovelen hier duim ik voor jullie en hoop ik vurig voor jullie.
Een dikke *; Louisa
Nog steeds lees ik met je mee (ik ben degene van dat gedichtje uit de Vara gids).
Wat een ontzettende eikel zeg die Arbo arts (gebruik nooit scheldwoorden, maar vind het hier wel op zijn plaats). Ik heb al eens eerder gezegd dat verloskundigenen gynaecologen en nu dus ook arbo- artsen regelmatig eens op het viva forum moeten kijken om te lezen hoe het nu echt is om óf zwanger te zijn óf zo ontzettend te verlangen naar een eigen kindje. Niet alle artsen zijn zo gelukkig (kijk maar naar je prof), maar het zou iig geen kwaad kunnen als ze af en toe een kijkje zouden nemen....
Ik hoop dat jullie een mooi huis/appartement in Rotterdam kunnen vinden. Is het geen optie om jullie eigen spulletjes mee te nemen, dan heb je toch nog iets voor jezelf.
Net als zovelen hier duim ik voor jullie en hoop ik vurig voor jullie.
Een dikke *; Louisa
zaterdag 14 oktober 2006 om 15:25
Lieve Parelhoen. Op de dag dat jij hier je verhaal begon over je lief zoontje, beviel ik van mijn dochtertje. Ik las zo nu en dan mee, en soms opende ik een topic -over doorgaans simpele kwesties- en je reageerde daar soms op. Ik vond je reacties altijd erg sympathiek. Wat ik eigenlijk wil zeggen: volgens mij ben je ook een heel sympathieke vrouw. Het is gek dat je alleen maar het verhaal en de emoties van iemand leest, maar dat je iemand niet in werkelijkheid treft. Ik ben eigenlijk niet zo van het virtuele, maar ik voel wel sterk de behoefte om jou te zeggen dat ik je een hele dappere en oprechte vrouw vindt. Ik kan me zó goed voorstellen dat een verhuizing lastig is, de plek van je zoontje laat je 'achter', ik kan me goed voorstellen dat je in z'n buurt wilt blijven. Daarom wens ik je ook veel sterkte met de verhuzing. En ik kan me heel goed voorstellen dat verjaardagsfeestjes lastig zijn. Laat alles gewoon op je af komen en veroordeel jezelf niet om die gevoelens. Ik hoop dat je snel weer zwanger zult zijn! Veel liefs van mij!
zaterdag 14 oktober 2006 om 16:22
Lieve Parelhoen,
Wat een klotesituatie zeg van die Arboarts. En wat teleurstellend dat gewoon niemand even de moeite heeft genomen om in jouw dossier neer te zetten waarom je thuis zit! Wat een eikels.
Ik denk dat er niemand nu is die jouw verdriet zo goed zal begrijpen als je lief. Natuurlijk wil jij hem vrolijk en gelukkig zijn en hij jou ongetwijfeld ook. Maar als dat niet gaat, dan denk ik dat hij er alleen mar voor jou wil zijn. Ook als je verdrietig bent, juist als je verdrietig bent! Dat wil je toch voor hem? Ook al heeft hij het druk, hoe jij je voelt is echt wel belangrijker voor hem hoor!
*; Frans
Wat een klotesituatie zeg van die Arboarts. En wat teleurstellend dat gewoon niemand even de moeite heeft genomen om in jouw dossier neer te zetten waarom je thuis zit! Wat een eikels.
Ik denk dat er niemand nu is die jouw verdriet zo goed zal begrijpen als je lief. Natuurlijk wil jij hem vrolijk en gelukkig zijn en hij jou ongetwijfeld ook. Maar als dat niet gaat, dan denk ik dat hij er alleen mar voor jou wil zijn. Ook als je verdrietig bent, juist als je verdrietig bent! Dat wil je toch voor hem? Ook al heeft hij het druk, hoe jij je voelt is echt wel belangrijker voor hem hoor!
*; Frans
dinsdag 17 oktober 2006 om 10:43
lieve parelhoen, ik wil even zeggen dat ik je berichtje over je lief zo goed begrijp. Dat je hem voor jouw verdriet probeert te beschermen. Ons zoontje is een jaar geleden met een zware hartafwijking ter wereld gekomen en ik had dezelfde gevoelens ten opzichte van mijn vriend als jij beschrijft. Ik wens jou en je lief alle goeds en hopelijk snel een tweede baby!Lieve groet van Pollie
dinsdag 17 oktober 2006 om 12:01
lieve allemaal, ik vind het zo verschrikkelijk fijn dat ik deze plek heb om zo af en toe te vertellen hoe het gaat en om te kunnen beschrijven wat er in mijn hoofd omgaat. In mijn hoofd zitten duizenden zinnen die gezegd kunnen worden, maar die er niet altijd uitkomen, om wat voor reden dan ook. Gewoonweg omdat het niet nodig is, maar soms ook omdat het even niet kan. En tja, je denkt nou eenmaal meer dan je zegt. Dat ik dan zulke fijn en lieve reacties krijg is zo geweldig.
Sorry dat ik even je naam kwijt bent, maar voor de moeder die op dezelfde dag als ik moeder werd: hoe is het met jouw kindje, wat kan ze nu allemaal al? Heb je een jongen of een meisje gekregen? Was het je eerste of heb je al meerdere kindjes? Hoe is het zo gegaan de eerste paar maanden? Het is nl. zo moeilijk om me voor te stellen hoe Philip nu zou zijn, wat hij nu zou kunnen, hoe hij er uit zou zien. Meestal denk ik er niet over na, hij blijft nl. altijd die kleine grote baby voor me natuurlijk. Maar ik ben toch benieuwd. Natuurlijk weet ik wel wat baby's ongeveer kunnen, maar toch.
Vandaag is spannend: vanmiddag gaan we nogmaals een app bekijken wat ik vrijdag al zag. Als lief het mooi vindt, gaan we het misschien wel doen. Ook al is bij ons de boel nog niet verhuurd. We moeten dan maar even kijken hoe het gaat. Ik heb er wel zin in om weer te gaan kijken. Het beviel mij wel nl... Nu lief nog...
Liefs Parelhoen
Sorry dat ik even je naam kwijt bent, maar voor de moeder die op dezelfde dag als ik moeder werd: hoe is het met jouw kindje, wat kan ze nu allemaal al? Heb je een jongen of een meisje gekregen? Was het je eerste of heb je al meerdere kindjes? Hoe is het zo gegaan de eerste paar maanden? Het is nl. zo moeilijk om me voor te stellen hoe Philip nu zou zijn, wat hij nu zou kunnen, hoe hij er uit zou zien. Meestal denk ik er niet over na, hij blijft nl. altijd die kleine grote baby voor me natuurlijk. Maar ik ben toch benieuwd. Natuurlijk weet ik wel wat baby's ongeveer kunnen, maar toch.
Vandaag is spannend: vanmiddag gaan we nogmaals een app bekijken wat ik vrijdag al zag. Als lief het mooi vindt, gaan we het misschien wel doen. Ook al is bij ons de boel nog niet verhuurd. We moeten dan maar even kijken hoe het gaat. Ik heb er wel zin in om weer te gaan kijken. Het beviel mij wel nl... Nu lief nog...
Liefs Parelhoen
dinsdag 17 oktober 2006 om 12:15
Lieve Parelhoen,
Bij toeval stuitte ik op je bericht! Ik weet precies welke verschillende emoties je meemaakt. In Mei is onze mooie dochter levensloos geboren. Mijn mond, neus van mijn vriend... Op dat momet voelde ik mij op en top moeder en voelde mij nog niet echt verdrietig! We hebben haar in ons hart gesloten en daar zal zij altijd blijven! Wij hebben haar begraven op een mooie plek in het kinderhofje! Zo heeft zij veel vriendjes en vriendinnetjes.. (Ben jij ook zo ontzettend bijgelovig geworden? ) Het mooie was dat er op een gegeven moment een klavertje 4 op haar grafje bloeide...
We hebben veel verdriet gekend, al was bij ons de oorzaak Trisomie 18. Een chromosomenafwijking, niet met het leven verenigbaar en is ons verteld dat dit pure botte pech is geweest! (Niemand kon hier iets aan doen, geen medische fout o.i.d)
Net als jij zijn mijn vriend en ik zo sterk naar elkaar toe getrokken. Het zat al goed tussen ons, maar nu.... als je dit samen hebt meegemaakt is geen storm meer te sterk, geen berg te hoog etc..
Daarnaast konden en kunnen wij heel erg lachen samen. Met wat zwarte humor hier en daar, maar het helpt ons!
Kon geen zwangere zien, verschrikkelijk jaloers, maar gunde het de vrouwen enorm. Ook dacht ik dat als ik een bijna op knappen vrouw tegen kwam... Als het maar gezond is... die eerste 3 mnd zeggen immers niks!!! (Wij zijn fluitend de 1e 3 maanden doorgekomen...)
Ik ben direct op kraamvisities geweest... soort van... als je net van het paard bent gevallen, moet je er direct weer opklimmen. Merk absoluut dat ik enorm emotioneel ben, maar ik zie het nu zo als een verschrikkelijk mooi wonder. Dit is het uiteraard altijd al geweest, maar ben mij er nu veel meer van bewust.
Ik kan zo nog uuuuuuuren doortikken, voel alles wat jij doormaakt....
Over die arbo arts??? Bij mij was het gelukkig een vriendelijke dame, maar na de bevallign moest ik naar de ok om operatief de placenta te verwijderen... Vraagt iemand op ok: Gefeliciteerd, een jongen of een meisje? (Terwijl ze het dossier in haar handen heeft) Ik zei: Het is een prachtige dochter.... alleen is ze wel dood!
We zijn nu bijna 5 mnd verder en mijn wens om zwanger te raken was groot. Niet om onze dochter te vervangen. Ze blijft ons eerste kindje en zo ontzettend bijzonder voor ons. Maar de wens om ouders te worden van een mooi geschenk.....
Gister een test gedaan.... Ik ben zwanger!!! (Wil het nog tegen niemand zeggen.... eerst de medische molen in ziekenhuis door) en voelt fijn om anoniem dit te delen!!! Dacht dat ik enorm bang zou zijn. Misschien komt het nog, want kan het nog nauwelijks bevatten.(Net een dag over tijd)
Ik voel dat het dit x helemaal goed zit! Ik ga genieten.... iedere seconde!!
Weet dat ik enorm met je meeleef! Veel sterkte en kracht!
Bij toeval stuitte ik op je bericht! Ik weet precies welke verschillende emoties je meemaakt. In Mei is onze mooie dochter levensloos geboren. Mijn mond, neus van mijn vriend... Op dat momet voelde ik mij op en top moeder en voelde mij nog niet echt verdrietig! We hebben haar in ons hart gesloten en daar zal zij altijd blijven! Wij hebben haar begraven op een mooie plek in het kinderhofje! Zo heeft zij veel vriendjes en vriendinnetjes.. (Ben jij ook zo ontzettend bijgelovig geworden? ) Het mooie was dat er op een gegeven moment een klavertje 4 op haar grafje bloeide...
We hebben veel verdriet gekend, al was bij ons de oorzaak Trisomie 18. Een chromosomenafwijking, niet met het leven verenigbaar en is ons verteld dat dit pure botte pech is geweest! (Niemand kon hier iets aan doen, geen medische fout o.i.d)
Net als jij zijn mijn vriend en ik zo sterk naar elkaar toe getrokken. Het zat al goed tussen ons, maar nu.... als je dit samen hebt meegemaakt is geen storm meer te sterk, geen berg te hoog etc..
Daarnaast konden en kunnen wij heel erg lachen samen. Met wat zwarte humor hier en daar, maar het helpt ons!
Kon geen zwangere zien, verschrikkelijk jaloers, maar gunde het de vrouwen enorm. Ook dacht ik dat als ik een bijna op knappen vrouw tegen kwam... Als het maar gezond is... die eerste 3 mnd zeggen immers niks!!! (Wij zijn fluitend de 1e 3 maanden doorgekomen...)
Ik ben direct op kraamvisities geweest... soort van... als je net van het paard bent gevallen, moet je er direct weer opklimmen. Merk absoluut dat ik enorm emotioneel ben, maar ik zie het nu zo als een verschrikkelijk mooi wonder. Dit is het uiteraard altijd al geweest, maar ben mij er nu veel meer van bewust.
Ik kan zo nog uuuuuuuren doortikken, voel alles wat jij doormaakt....
Over die arbo arts??? Bij mij was het gelukkig een vriendelijke dame, maar na de bevallign moest ik naar de ok om operatief de placenta te verwijderen... Vraagt iemand op ok: Gefeliciteerd, een jongen of een meisje? (Terwijl ze het dossier in haar handen heeft) Ik zei: Het is een prachtige dochter.... alleen is ze wel dood!
We zijn nu bijna 5 mnd verder en mijn wens om zwanger te raken was groot. Niet om onze dochter te vervangen. Ze blijft ons eerste kindje en zo ontzettend bijzonder voor ons. Maar de wens om ouders te worden van een mooi geschenk.....
Gister een test gedaan.... Ik ben zwanger!!! (Wil het nog tegen niemand zeggen.... eerst de medische molen in ziekenhuis door) en voelt fijn om anoniem dit te delen!!! Dacht dat ik enorm bang zou zijn. Misschien komt het nog, want kan het nog nauwelijks bevatten.(Net een dag over tijd)
Ik voel dat het dit x helemaal goed zit! Ik ga genieten.... iedere seconde!!
Weet dat ik enorm met je meeleef! Veel sterkte en kracht!
dinsdag 24 oktober 2006 om 23:00
Lieve Parelhoen,
Hoe is het nu met je? Het is hier al weer een tijdje stil. Vroeg me af hoe het nu gaat met jullie.
Zijn jullie al wat verder met de appartementenjacht?
Ik weet inmiddels wie de andere B. is :) Ik ken haar ook. Zie haar semi-regelmatig op verjaardagen en andere feesten en partijen van onze wederzijdse vrienden.
Liefs
Pam
Hoe is het nu met je? Het is hier al weer een tijdje stil. Vroeg me af hoe het nu gaat met jullie.
Zijn jullie al wat verder met de appartementenjacht?
Ik weet inmiddels wie de andere B. is :) Ik ken haar ook. Zie haar semi-regelmatig op verjaardagen en andere feesten en partijen van onze wederzijdse vrienden.
Liefs
Pam
donderdag 26 oktober 2006 om 10:51
Lieve Lief: VAN HARTE GEFELICITEERD MET JE ZWANGERSCHAP.
Ik ben jaloers en jij begrijpt precies waarom, dus schrijf ik het ook op.
Wat verschrikkelijk voor jullie dat jullie je mooie dochter hebben moeten verliezen. En wat fijn dat je weet dat het geen gevolgen heeft voor deze zwangerschap. Precies wat jij schrijft: ik herken in 3 woorden wat jij bedoelt en hoop dat je je nog wat vaker gaat melden hier. GEwoon om te delen. Hier nog geen zwangerschap, maar dat enorme verlangen......ik wil het nu uitschreeuwen!!!! dat houdt niet op. Het geeft me enorm veel moed jouw verhaal te lezen en dat je zwanger bent! Ik ben deze week enorm actief.
Net als jij vinden lief en ik lachen ontzettend belangrijk en dat doen we dan ook veel en hard. En altijd zeg ik daarbij: als hier een camera zou hangen, dan zouden mensen echt niet begrijpen wat de humor nou is van waar wij om lachen. DAt maakt het nog leuker ;).
Lief: hebben jullie je dochter begraven of gecremeerd? Hoe heb je dat ervaren? Hebben jullie een plek voor haar (behalve in je hart natuurlijk....). De psych waar ik 2 keer ben geweest zei: hij is altijd bij jullie, je neemt hem overal mee naar toe. Dit omdat wij gaan verhuizen en ik het gevoel had dat ik hem achterlaat. Dat doe ik ook, maar ik weet nu dat we Philip het mooiste plekje hebben gegeven wat er is.
Pammie: het gaat hier best aardig.
We hebben hele emotionele weken achter de rug. Het is fijn dat de kogel door de kerk is en we volgende week vrijdag alweer gaan verhuizen. Dat, terwijl ons huis nog niet verhuurd is, we houden moed. Het is voor onze rust en regelmaat (we lijken wel baby's die de drie rrr-en moeten bewaken. Moeten we ook, ik ben nu snipverkouden en heb bijna geen stem meer en heb geloof ik lief aangestoken. Het zal goed zijn vanaf over 1,5 week niet meer zo vroeg op te hoeven, iets langer slapen is gewoon fijner.
Het inpakken heeft wel zijn emoties gekend, maar ik moet zeggen, dat lief me zo enorm steunt....
Gisteren besloten we alle babyspullen, echt alles, hier op te slaan in onze kelderbox. Gisteren hebben we alles naar beneden gebracht. Ik heb kleden en beschermplastic over alles heen gedaan, met lief uiteraard. Toen het klaar was heb ik in de box een flink potje staan janken. Het is echt raar en totaal oneerlijk. En superemotioneel. Ik behoor deze spullen NIET op te ruimen. Dat klopt gewoon niet. Maar lief zei meteen dat we het alleen maar tijdelijk doen, totdat ik weer zwanger ben, dan halen we alles op. Daar doe ik het ook echt voor. Het heeft geen zin, in het kleinere app. waar we nu gaan wonen, de boel al vol te zetten. Het zal straks ook een goede reden zijn om regelmatig naar A-dam te rijden om wat op te halen, net alsof je er weer voor gaat winkelen en Philip te bezoeken.
Gisteren hebben we ook het steentje gezien en de beranding en hebben we samen bepaald hoe we de letters op de steen willen hebben. Het wordt als volgt:
Voor altijd onze eerste kleine
Philip naam naam
achternaam
6 juni 2006
Het is echt een mooie steen geworden, heel licht creme marmer, gewoon rechthoekig, geen andere prints, heel strak en licht. Binnen de omranding kunnen we dan weer plantjes zetten, alle dingetjes plaatsen die we van familie en vrienden hebben gehad. Dat weten we voor altijd dat Philip er mooi bij ligt. Het is wel echt bizar dat je dit allemaal aan het doen bent. Geen van ons beide heeft ooit zoiets hoeven uitzoeken of doen.
Het inpakwerk is gelukkig al klaar. Ik hoef alleen maar de keuken door te lopen om nog wat persoonlijke mokken enz in te pakken, volgende week de etenswaren nog en dan is het goed. Het is ook wel prettig dat als we het niet verhuren, dat we dan de komende weken gewoon nog hier op de bank kunnen blijven zitten. En thee kunnen drinken, of kunnen eten. Alles staat er dan nog.
Nou, liefs, Parelhoen
Ik ben jaloers en jij begrijpt precies waarom, dus schrijf ik het ook op.
Wat verschrikkelijk voor jullie dat jullie je mooie dochter hebben moeten verliezen. En wat fijn dat je weet dat het geen gevolgen heeft voor deze zwangerschap. Precies wat jij schrijft: ik herken in 3 woorden wat jij bedoelt en hoop dat je je nog wat vaker gaat melden hier. GEwoon om te delen. Hier nog geen zwangerschap, maar dat enorme verlangen......ik wil het nu uitschreeuwen!!!! dat houdt niet op. Het geeft me enorm veel moed jouw verhaal te lezen en dat je zwanger bent! Ik ben deze week enorm actief.
Net als jij vinden lief en ik lachen ontzettend belangrijk en dat doen we dan ook veel en hard. En altijd zeg ik daarbij: als hier een camera zou hangen, dan zouden mensen echt niet begrijpen wat de humor nou is van waar wij om lachen. DAt maakt het nog leuker ;).
Lief: hebben jullie je dochter begraven of gecremeerd? Hoe heb je dat ervaren? Hebben jullie een plek voor haar (behalve in je hart natuurlijk....). De psych waar ik 2 keer ben geweest zei: hij is altijd bij jullie, je neemt hem overal mee naar toe. Dit omdat wij gaan verhuizen en ik het gevoel had dat ik hem achterlaat. Dat doe ik ook, maar ik weet nu dat we Philip het mooiste plekje hebben gegeven wat er is.
Pammie: het gaat hier best aardig.
We hebben hele emotionele weken achter de rug. Het is fijn dat de kogel door de kerk is en we volgende week vrijdag alweer gaan verhuizen. Dat, terwijl ons huis nog niet verhuurd is, we houden moed. Het is voor onze rust en regelmaat (we lijken wel baby's die de drie rrr-en moeten bewaken. Moeten we ook, ik ben nu snipverkouden en heb bijna geen stem meer en heb geloof ik lief aangestoken. Het zal goed zijn vanaf over 1,5 week niet meer zo vroeg op te hoeven, iets langer slapen is gewoon fijner.
Het inpakken heeft wel zijn emoties gekend, maar ik moet zeggen, dat lief me zo enorm steunt....
Gisteren besloten we alle babyspullen, echt alles, hier op te slaan in onze kelderbox. Gisteren hebben we alles naar beneden gebracht. Ik heb kleden en beschermplastic over alles heen gedaan, met lief uiteraard. Toen het klaar was heb ik in de box een flink potje staan janken. Het is echt raar en totaal oneerlijk. En superemotioneel. Ik behoor deze spullen NIET op te ruimen. Dat klopt gewoon niet. Maar lief zei meteen dat we het alleen maar tijdelijk doen, totdat ik weer zwanger ben, dan halen we alles op. Daar doe ik het ook echt voor. Het heeft geen zin, in het kleinere app. waar we nu gaan wonen, de boel al vol te zetten. Het zal straks ook een goede reden zijn om regelmatig naar A-dam te rijden om wat op te halen, net alsof je er weer voor gaat winkelen en Philip te bezoeken.
Gisteren hebben we ook het steentje gezien en de beranding en hebben we samen bepaald hoe we de letters op de steen willen hebben. Het wordt als volgt:
Voor altijd onze eerste kleine
Philip naam naam
achternaam
6 juni 2006
Het is echt een mooie steen geworden, heel licht creme marmer, gewoon rechthoekig, geen andere prints, heel strak en licht. Binnen de omranding kunnen we dan weer plantjes zetten, alle dingetjes plaatsen die we van familie en vrienden hebben gehad. Dat weten we voor altijd dat Philip er mooi bij ligt. Het is wel echt bizar dat je dit allemaal aan het doen bent. Geen van ons beide heeft ooit zoiets hoeven uitzoeken of doen.
Het inpakwerk is gelukkig al klaar. Ik hoef alleen maar de keuken door te lopen om nog wat persoonlijke mokken enz in te pakken, volgende week de etenswaren nog en dan is het goed. Het is ook wel prettig dat als we het niet verhuren, dat we dan de komende weken gewoon nog hier op de bank kunnen blijven zitten. En thee kunnen drinken, of kunnen eten. Alles staat er dan nog.
Nou, liefs, Parelhoen
donderdag 26 oktober 2006 om 11:29
Parelhoen, wat ontzettend naar allemaal! Wat moeten jullie het moeilijk hebben.
Ik heb zelf mijn kindjes gezond mogen krijgen, maar mijn beste vriendin heeft haar zoontje ook verloren met 36 weken zwangerschap. Bij hem was de navelstreng zo lang, dat hij twee keer om zijn nekje zat. Daardoor is hij gestorven. Ook bij haar zijn we gaan kijken: wat een prachtig kindje. Mooi roze, net alsof het sliep. Het was wel erg moeilijk voor beide kanten, omdat ik zelf ook hoogzwanger was. Mijn vriendin kon dit los zien van haar eigen verdriet. Ook toen mijn kindje geboren werd, is ze meteen komen kijken.
Inmiddels is ze al twee keer opnieuw moeder geworden. De eerstvolgende is rond de geboortedag van de eerste geboren. Tja, wat kan ik zeggen: het gemis blijft, maar de pijn werd minder. Gingen ze eerst elke dag naar het grafje, nu nog eens in de week. Niet omdat ze hem vergeten, maar omdat de behoefte kleiner werd. aan hem denken doen we toch allemaal wel. Elk jaar als mijn zoon jarig is, denk ik aan dat jongetje, dat zijn vriendje had moeten worden.
Ik hoop voor jou dat je snel weer zwanger bent. het helpt. Niet omdat je tweede kindje de eerste kan vervangen, maar omdat je nu moeder bent, zonder het kwijt te kunnen. moeder zonder kindje. Heel veel sterkte met alles.
Ik heb zelf mijn kindjes gezond mogen krijgen, maar mijn beste vriendin heeft haar zoontje ook verloren met 36 weken zwangerschap. Bij hem was de navelstreng zo lang, dat hij twee keer om zijn nekje zat. Daardoor is hij gestorven. Ook bij haar zijn we gaan kijken: wat een prachtig kindje. Mooi roze, net alsof het sliep. Het was wel erg moeilijk voor beide kanten, omdat ik zelf ook hoogzwanger was. Mijn vriendin kon dit los zien van haar eigen verdriet. Ook toen mijn kindje geboren werd, is ze meteen komen kijken.
Inmiddels is ze al twee keer opnieuw moeder geworden. De eerstvolgende is rond de geboortedag van de eerste geboren. Tja, wat kan ik zeggen: het gemis blijft, maar de pijn werd minder. Gingen ze eerst elke dag naar het grafje, nu nog eens in de week. Niet omdat ze hem vergeten, maar omdat de behoefte kleiner werd. aan hem denken doen we toch allemaal wel. Elk jaar als mijn zoon jarig is, denk ik aan dat jongetje, dat zijn vriendje had moeten worden.
Ik hoop voor jou dat je snel weer zwanger bent. het helpt. Niet omdat je tweede kindje de eerste kan vervangen, maar omdat je nu moeder bent, zonder het kwijt te kunnen. moeder zonder kindje. Heel veel sterkte met alles.
