Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
donderdag 31 augustus 2006 om 22:57
Lieve Parelhoen,
Dat lijkt me heel moeilijk, om Philips' plekje achter te moeten laten. Natuurlijk draag je hem in je hart maar zijn kamertje is nog wel tastbaar. En ik kan me erg goed voorstellen dat je dat nu ook nog erg nodig hebt. Net als zijn grafje.
Fijn dat jullie er nog even tussenuit gaan. Zo te lezen heb je erg veel steun aan je familie. Dan is het alleen maar prettig om je daar een weekje mee te omringen.
En ik hang hier niet voor niets rond nee :) Ik heb 2 kindjes; een meisje van net 3 jaar en een jongetje van ruim 10 maanden.
Liefs
Pam
maandag 4 september 2006 om 10:29
Ik voel me diep van binnen klote. Het gaat eigenlijk zonder huilen of zo, maar ik merk dat ongemerkt de vormen van verdriet de revue passeren. Dus eerst was het gewoon huilen, vlak na het overlijden, ik heb even gehuild om wat niet was en niet zou komen, toen huilde ik weer om iets anders en op dit moment voel ik een akelig soort jaloezie en gemis. Wat ik absoluut niet ken van me zelf. Voor jaloezie ken ik niet zo.
Ik kan hoogzwangere vrouwen nu gewoon bijna niet zien, heel raar en naar. Als ik ze zie wil ik ze vertellen dat ze voorzichtig moeten zijn en ze meteen ook behoeden voor een soort van gevaar....en dat allemaal terwijl ik zelf niets had kunnen doen om te voorkomen dat Philip overleed. Ook vrouwen met baby's van de leeftijd die Philip nu gehad zou hebben, zeg maar geboren in de laatste 3 maanden. Ik vind ze prachtig, maar het is zo verschrikkelijk pijnlijk. Ik vind het vooral zo rot om toe te moeten geven dat Philip er niet is. Toegeven dat ik hem mis en dat ik er enorm verdrietig om ben. Ik bedoel: ik geef het wel toe en ik praat er veel over en ik huil af en toe echt mijn longen uit mijn lijf, maar het gaat natuurlijk ook een groot gedeelte van de tijd WEL goed, dus....
Gisteren was ik op een verjaardag van een kennisje en ik wist eigenlijk wel dat een vriendin van haar een kleine zou krijgen/had gehad. Ik wilde het nog vragen vooraf, maar vergat het. Ik was al 1,5 uur op die verjaardag toen die vrouw met man en vers babytje op die verjaardag aankwamen. Natuurlijk moest ik even kijken, maar ik ben zsm weggegaan. Ik wilde het gewoon niet zien, niet weten. Vervelend voor mijn vriendinnetje, de mensen die er al waren. Ze zullen allemaal wel geweten hebben dat ik ging omdat er een babytje was, maar dat is dan echt jammer dan.
Vooral mensen die ik niet ken, waar ik niets mee heb, die mensen die zwanger zijn, kinderen hebben, daar word ik jaloers op en loop ik voor weg. Ik merk dat ik het godzijdank niet heb bij mijn lieve vriendin. Daar deel ik nu juist de 10-laatste-weken-zwanger-en-wat-wordt-het-zwaar me. Dat vind ik heerlijk en zij gelukkig ook.
Ik zoek nu het positieve in mezelf op en zorg dat ik me bezig houd met 'leuke' dingen of gewoon dingen blijf doen. Ik verveel me gelukkig niet en ik voel me ook niet depressief of zo, maar dat diepe gevoel van binnen van gemis is knagend en ik wil niet dat dat de overhand krijgt.
O ja, een dochter van een vriendin van mijn moeder (zij zouden samen voor het eerst oma worden....) is afgelopen vrijdag bevallen van een dochterje. Ik ga zo eens vragen hoe het met mijn moeder is.....ben benieuwd.
Ik kan hoogzwangere vrouwen nu gewoon bijna niet zien, heel raar en naar. Als ik ze zie wil ik ze vertellen dat ze voorzichtig moeten zijn en ze meteen ook behoeden voor een soort van gevaar....en dat allemaal terwijl ik zelf niets had kunnen doen om te voorkomen dat Philip overleed. Ook vrouwen met baby's van de leeftijd die Philip nu gehad zou hebben, zeg maar geboren in de laatste 3 maanden. Ik vind ze prachtig, maar het is zo verschrikkelijk pijnlijk. Ik vind het vooral zo rot om toe te moeten geven dat Philip er niet is. Toegeven dat ik hem mis en dat ik er enorm verdrietig om ben. Ik bedoel: ik geef het wel toe en ik praat er veel over en ik huil af en toe echt mijn longen uit mijn lijf, maar het gaat natuurlijk ook een groot gedeelte van de tijd WEL goed, dus....
Gisteren was ik op een verjaardag van een kennisje en ik wist eigenlijk wel dat een vriendin van haar een kleine zou krijgen/had gehad. Ik wilde het nog vragen vooraf, maar vergat het. Ik was al 1,5 uur op die verjaardag toen die vrouw met man en vers babytje op die verjaardag aankwamen. Natuurlijk moest ik even kijken, maar ik ben zsm weggegaan. Ik wilde het gewoon niet zien, niet weten. Vervelend voor mijn vriendinnetje, de mensen die er al waren. Ze zullen allemaal wel geweten hebben dat ik ging omdat er een babytje was, maar dat is dan echt jammer dan.
Vooral mensen die ik niet ken, waar ik niets mee heb, die mensen die zwanger zijn, kinderen hebben, daar word ik jaloers op en loop ik voor weg. Ik merk dat ik het godzijdank niet heb bij mijn lieve vriendin. Daar deel ik nu juist de 10-laatste-weken-zwanger-en-wat-wordt-het-zwaar me. Dat vind ik heerlijk en zij gelukkig ook.
Ik zoek nu het positieve in mezelf op en zorg dat ik me bezig houd met 'leuke' dingen of gewoon dingen blijf doen. Ik verveel me gelukkig niet en ik voel me ook niet depressief of zo, maar dat diepe gevoel van binnen van gemis is knagend en ik wil niet dat dat de overhand krijgt.
O ja, een dochter van een vriendin van mijn moeder (zij zouden samen voor het eerst oma worden....) is afgelopen vrijdag bevallen van een dochterje. Ik ga zo eens vragen hoe het met mijn moeder is.....ben benieuwd.
maandag 4 september 2006 om 10:40
maandag 4 september 2006 om 10:48
OOOh Parelhoen: een heleboel dikke *;*;*;*;*;*;*;*;*;*;*;*; voor jou!! Ik weet niet zo goed wat te zeggen, maar blijf vooral lekker schrijven hier. Ik denk dat je gevoelens heel natuurlijk zijn en dat het belangrijk is dat je ze ook toelaat en dat je de tijd neemt om lekker als van je af te schrijven en te delen met anderen. Het is natuurlijk allemaal onderdeel van het rouwproces en als ik je verhalen lees vind ik dat je het allemaal wel heel knap weet te verwoorden.
Ik kan me voorstellen dat het voor jou voelt alsof je jaloers bent, maar ik denk niet dat dat iets is wat je naar de buitenwereld uitstraalt. Je omgeving weet verrekkes goed wat je mee hebt gemaakt.... En je komt op mij over als een heel zelfbewuste vrouw die sterk in haar schoenen staat,maar ook haar verdriet een eigen plekje weet te geven.
Ik kan me voorstellen dat het voor jou voelt alsof je jaloers bent, maar ik denk niet dat dat iets is wat je naar de buitenwereld uitstraalt. Je omgeving weet verrekkes goed wat je mee hebt gemaakt.... En je komt op mij over als een heel zelfbewuste vrouw die sterk in haar schoenen staat,maar ook haar verdriet een eigen plekje weet te geven.
maandag 4 september 2006 om 11:21
Lieve Parelhoen,
Het is zo oneerlijk dat Philip niet bij jullie mocht blijven. Natuurlijk ben je dan boos en verdrietig en jaloers op al die mensen die het wel hebben. Niet dat je hun hetzelfde wenst maar je had het zo graag voor jezelf ook gehad. Ook al ken je die kant niet van jezelf, het lijkt me heel normaal om jaloers te zijn als je er zelf zo naar verlangd hebt om een kindje te hebben. Geef er aan toe, mijdt even de mensen die je niet kan hebben. Ze zullen het begrijpen, echt waar. En ook al snappen ze het niet, het is jullie verdriet en jullie moeten dat op je eigen manier een plaats geven. Als je het nu niet aankunt, dan gewoon even niet. Dat komt wel weer een keer.
Dikke knuffel voor jou *;
Liefs
Pam
Het is zo oneerlijk dat Philip niet bij jullie mocht blijven. Natuurlijk ben je dan boos en verdrietig en jaloers op al die mensen die het wel hebben. Niet dat je hun hetzelfde wenst maar je had het zo graag voor jezelf ook gehad. Ook al ken je die kant niet van jezelf, het lijkt me heel normaal om jaloers te zijn als je er zelf zo naar verlangd hebt om een kindje te hebben. Geef er aan toe, mijdt even de mensen die je niet kan hebben. Ze zullen het begrijpen, echt waar. En ook al snappen ze het niet, het is jullie verdriet en jullie moeten dat op je eigen manier een plaats geven. Als je het nu niet aankunt, dan gewoon even niet. Dat komt wel weer een keer.
Dikke knuffel voor jou *;
Liefs
Pam
donderdag 7 september 2006 om 17:21
lieve Pam, dropneusje en Fransje,
Wat een lieve woorden en wat fijn dat jullie me begrijpen of in ieder geval aangeven wat je zou doen als iemand dichtbij jullie in de buurt het zou overkomen. Wat voor een begrip jullie zouden opbrengen. Dat helpt enorm.
Ik heb sinds gisteren het gevoel alsof het negatieve gevoel wat ik bij me droeg grotendeels verdwenen is en dat is zó fijn. Ik kan weer meer hebben, ik heb beter geslapen, ik voel me gewoon beter.
Verder heb ik mijn koffer gepakt, morgenochtend gaan lief en ik heerlijk naar Zuid-Frankrijk, via een heerlijk hotelletje onderweg. Zaterdag treffen wij mijn moeder en mijn stiefvader met alle broers en zussen en aanhang. Met zijn achten zijn we dan. Heerlijk huis met groot zwembad. Beetje luieren, lekker eten, golfen, zwemmen, lezen, slapen (helaas ook menstrueren....grrrr, maar ja dat kan je niet plannen). Er is best veel gebeurd de afgelopen weken en ik vergeet soms dat dat behoorlijke impact gaat hebben op mijn leven de komende tijd. Daar moest ik echt even doorheen.
Gisteren heb ik nog even afscheid voor een week genomen van Philip. Ben met een vriendinnetje naar het grafje geweest. Wij waren er vrij laat, tegen 8 uur. Om 8 uur sluit de poort naar binnen. Wij waren dus vrijwel alleen. Het begon te schemeren onder die hoge bomen met enorme bladerdaken. Hier en daar zagen we dan een kaarsje, echt zo prachtig en zo vredig. Ik ben blij dat ik nog even ben geweest.
Nou, dag allemaal, tot over 1,5 week.
Liefs Parelhoen
Wat een lieve woorden en wat fijn dat jullie me begrijpen of in ieder geval aangeven wat je zou doen als iemand dichtbij jullie in de buurt het zou overkomen. Wat voor een begrip jullie zouden opbrengen. Dat helpt enorm.
Ik heb sinds gisteren het gevoel alsof het negatieve gevoel wat ik bij me droeg grotendeels verdwenen is en dat is zó fijn. Ik kan weer meer hebben, ik heb beter geslapen, ik voel me gewoon beter.
Verder heb ik mijn koffer gepakt, morgenochtend gaan lief en ik heerlijk naar Zuid-Frankrijk, via een heerlijk hotelletje onderweg. Zaterdag treffen wij mijn moeder en mijn stiefvader met alle broers en zussen en aanhang. Met zijn achten zijn we dan. Heerlijk huis met groot zwembad. Beetje luieren, lekker eten, golfen, zwemmen, lezen, slapen (helaas ook menstrueren....grrrr, maar ja dat kan je niet plannen). Er is best veel gebeurd de afgelopen weken en ik vergeet soms dat dat behoorlijke impact gaat hebben op mijn leven de komende tijd. Daar moest ik echt even doorheen.
Gisteren heb ik nog even afscheid voor een week genomen van Philip. Ben met een vriendinnetje naar het grafje geweest. Wij waren er vrij laat, tegen 8 uur. Om 8 uur sluit de poort naar binnen. Wij waren dus vrijwel alleen. Het begon te schemeren onder die hoge bomen met enorme bladerdaken. Hier en daar zagen we dan een kaarsje, echt zo prachtig en zo vredig. Ik ben blij dat ik nog even ben geweest.
Nou, dag allemaal, tot over 1,5 week.
Liefs Parelhoen
maandag 18 september 2006 om 10:05
Parelhoen, het is voor het eerst dat ik reageer hier. Ik heb wel altijd meegelezen hier en moet even kwijt dat ik het geweldig vind dat je hier zo open en vrij over je gevoelens en verdriet spreekt.
Ík hoop dat je een hele fijne vakantie hebt gehad samen met je familie.
Ik heb niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt en kan me dus alleen maar een (fractie van een ) voorstelling maken van wat jij en jouw dierbaren voelen, maar ik herken wel een deel van de dingen die je beschrijft, met name wat betreft jaloezie naar andere zwangere vrouwen en mensen met een jonge baby. Ik ken mezelf absoluut niet als een jaloers type, maar weet nog dat ik vlak na een miskraam echt jaloerse gevoelens had naar andere zwangere vrouwen. Ik zag ook ineens alleen maar zwangere vrouwen op straat enzo. Ik vond dat toen heel vervelend van mezelf, net of ik die anonieme vrouwen het geluk niet gunde ofzo. Gelukkig zwakte bij mij het gevoel na een tijdje weer af en kende ik toen mezelf weer terug. Ik denk dat het een soort van emoties zijn die je gewoon niet kunt voorkomen en die deels ook bij de verwerking van het verdriet horen.
Ík hoop dat je een hele fijne vakantie hebt gehad samen met je familie.
Ik heb niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt en kan me dus alleen maar een (fractie van een ) voorstelling maken van wat jij en jouw dierbaren voelen, maar ik herken wel een deel van de dingen die je beschrijft, met name wat betreft jaloezie naar andere zwangere vrouwen en mensen met een jonge baby. Ik ken mezelf absoluut niet als een jaloers type, maar weet nog dat ik vlak na een miskraam echt jaloerse gevoelens had naar andere zwangere vrouwen. Ik zag ook ineens alleen maar zwangere vrouwen op straat enzo. Ik vond dat toen heel vervelend van mezelf, net of ik die anonieme vrouwen het geluk niet gunde ofzo. Gelukkig zwakte bij mij het gevoel na een tijdje weer af en kende ik toen mezelf weer terug. Ik denk dat het een soort van emoties zijn die je gewoon niet kunt voorkomen en die deels ook bij de verwerking van het verdriet horen.
maandag 18 september 2006 om 11:15
Hoi Pammie, Anky,
@Anky, dank voor je reactie en fijn dat je af en toe meeleest. Ik ben blij dat ik inmiddels weet dat ik niet de enige jaloerse vrouw ben die kort na miskraam of verlies van een baby/kind die gevoelens heeft. Je wordt er alleen soms zo machteloos of erg boos van, vooral voor jezelf.
@pammie, onze vakantie was zo-zo. Tja, ik kom uit een gezin van gescheiden ouders en het nieuw door mijn moeder gevormde gezin zeg maar, tja, wij functioneren al jaren in een bepaalde routine met elkaar. Toen mijn lief daar een aantal jaren geleden bij kwam en dus nieuw licht op dit functioneren met elkaar wierp, moest ik voor mezelf gaan nadenken of ik zo wilde blijven functioneren zeg maar. In dat groepje. En langzamerhand koim ik erachter dat ik dat niet wil. Zo'n proces duurt lang, maar ik merk wel dat het bij intern spanning oplevert als ik dan langer een paar dagen bij hen ben. Ook mijn broer gaat door hetzelfde proces en daar kan ik het prima mee bespreken. We zijn er achtergekomen dat wij zo'n vakantie dan ook voorlopig niet meer willen.
We hebben verder wel enorm genoten hoor, van het huis, het zwembad, de rit ernaar toe en het eten. Verder hebben we wat gegolfd, zijn op bezoek geweest bij familie van lief wat erg leuk was en vooral met de kinderen onderling (we zijn allemaal volwassen trouwens) is het altijd erg gezellig. Een leuk clubje bij elkaar.
Maar ik ben blij dat ik weer thuis ben. Zo even weg van thuis is goed om te bekijken waar ik me weer op kan focussen. Niet op mijn opleiding, die gaat toch niet door: het IPD heeft toch uiteindelijk besloten mijn tegoed aan les- en boekengeld terug te betalen. Dat is fijn, dan kan ik zelf op een door mij uitgekozen tijdstip weer beginnen. Verder ga ik al verhuisdozen inpakken, een nieuw bed bestellen bij IKEA en zoveel mogelijk voorbereiden voor een snelle verhuis. Dat zou echt prettig zijn. We hebben nog geen nieuwe huurder, maar hopelijk gaat dit snel gebeuren.
Nou, groet,
Parelhoen
@Anky, dank voor je reactie en fijn dat je af en toe meeleest. Ik ben blij dat ik inmiddels weet dat ik niet de enige jaloerse vrouw ben die kort na miskraam of verlies van een baby/kind die gevoelens heeft. Je wordt er alleen soms zo machteloos of erg boos van, vooral voor jezelf.
@pammie, onze vakantie was zo-zo. Tja, ik kom uit een gezin van gescheiden ouders en het nieuw door mijn moeder gevormde gezin zeg maar, tja, wij functioneren al jaren in een bepaalde routine met elkaar. Toen mijn lief daar een aantal jaren geleden bij kwam en dus nieuw licht op dit functioneren met elkaar wierp, moest ik voor mezelf gaan nadenken of ik zo wilde blijven functioneren zeg maar. In dat groepje. En langzamerhand koim ik erachter dat ik dat niet wil. Zo'n proces duurt lang, maar ik merk wel dat het bij intern spanning oplevert als ik dan langer een paar dagen bij hen ben. Ook mijn broer gaat door hetzelfde proces en daar kan ik het prima mee bespreken. We zijn er achtergekomen dat wij zo'n vakantie dan ook voorlopig niet meer willen.
We hebben verder wel enorm genoten hoor, van het huis, het zwembad, de rit ernaar toe en het eten. Verder hebben we wat gegolfd, zijn op bezoek geweest bij familie van lief wat erg leuk was en vooral met de kinderen onderling (we zijn allemaal volwassen trouwens) is het altijd erg gezellig. Een leuk clubje bij elkaar.
Maar ik ben blij dat ik weer thuis ben. Zo even weg van thuis is goed om te bekijken waar ik me weer op kan focussen. Niet op mijn opleiding, die gaat toch niet door: het IPD heeft toch uiteindelijk besloten mijn tegoed aan les- en boekengeld terug te betalen. Dat is fijn, dan kan ik zelf op een door mij uitgekozen tijdstip weer beginnen. Verder ga ik al verhuisdozen inpakken, een nieuw bed bestellen bij IKEA en zoveel mogelijk voorbereiden voor een snelle verhuis. Dat zou echt prettig zijn. We hebben nog geen nieuwe huurder, maar hopelijk gaat dit snel gebeuren.
Nou, groet,
Parelhoen
maandag 18 september 2006 om 16:34
Hoi Nona,
LIef dat je reageert. Ik hoop niet dat mijn verhaal je tegenhoudt zwanger te worden. Het is juist bedoeld geweest je te laten weten dat het nog veel mooier is dan je je nu kunt voorstellen. Ook al weet ik nog steeds niet hoe het is een kind daadwerkelijk op te voeden, te knuffelen. De liefde die mijn lief en ik voor elkaar en daarmee voor Philip voelde is zo oneindig mooi en fijn, dat verlangen wat we daardoor extra hebben gekregen bovenop het verlangen naar ons eerste kindje is onbeschrijfbaar zo groot. Ik vind het suf om te zeggen, maar alle cliches blijken waar: je houdt er meteen van. De band groeit in die 9 maanden. Dat is waarom wij graag weer zwanger zouden zijn. We oefenen gewoon door hoor.
Ik vind het toch wel prettig te lezen dat jij langzaam naar ja neigt. En dat je zelf aangeeft dat jouw manier van denken veel lijkt op die van je moeder. Dus eerst negatief denken tot het tegendeel bewezen is. Je kunt ook proberen positief te gaan denken toch? Het zal niet makkelijk zijn. Ik ben benieuwd of en wanneer jullie er voor gaan en of je al zo ver bent met het bespreken. Houd me op de hoogte!
Liefs en nogmaals dank voor je lieve woorden. Juíst na 3 maanden is dat fijn om te horen. Het wordt nl. steeds stiller.....is geen klacht, maar de werkelijkheid. Zo werkt het.
Parelhoen
LIef dat je reageert. Ik hoop niet dat mijn verhaal je tegenhoudt zwanger te worden. Het is juist bedoeld geweest je te laten weten dat het nog veel mooier is dan je je nu kunt voorstellen. Ook al weet ik nog steeds niet hoe het is een kind daadwerkelijk op te voeden, te knuffelen. De liefde die mijn lief en ik voor elkaar en daarmee voor Philip voelde is zo oneindig mooi en fijn, dat verlangen wat we daardoor extra hebben gekregen bovenop het verlangen naar ons eerste kindje is onbeschrijfbaar zo groot. Ik vind het suf om te zeggen, maar alle cliches blijken waar: je houdt er meteen van. De band groeit in die 9 maanden. Dat is waarom wij graag weer zwanger zouden zijn. We oefenen gewoon door hoor.
Ik vind het toch wel prettig te lezen dat jij langzaam naar ja neigt. En dat je zelf aangeeft dat jouw manier van denken veel lijkt op die van je moeder. Dus eerst negatief denken tot het tegendeel bewezen is. Je kunt ook proberen positief te gaan denken toch? Het zal niet makkelijk zijn. Ik ben benieuwd of en wanneer jullie er voor gaan en of je al zo ver bent met het bespreken. Houd me op de hoogte!
Liefs en nogmaals dank voor je lieve woorden. Juíst na 3 maanden is dat fijn om te horen. Het wordt nl. steeds stiller.....is geen klacht, maar de werkelijkheid. Zo werkt het.
Parelhoen
maandag 18 september 2006 om 17:10
Lieve Parelhoen,
Ikzelf volg je al vanaf het moment dat dit topic geopend werd. En ik denk vele met mij. Dus zolang het goed voelt blijven schrijven, ik vind het vooral mooi hoe je het verwerkt met vallen en opstaan maar altijd positief blijft.
Zelf ben ik nu 1,5 maand zwanger een spannende tijd, door jou besef je dat het mis kan gaan, maar dat je ook zeker moet genieten.
Hoe is het verder met je?
groetjes missmarm
dinsdag 19 september 2006 om 13:45
Hoi parelhoen
Ook ik met tranen in mijn ogen je verhaal en alle reacties gelezen.
Op dit soort momenten besef ik heel goed dat het ook anders kan aflopen, die roze wolk. Terwijl je daar niet bij nadenkt als je weer tandpasta van de vloer afveegt en de kaugom uit de broekzakken moet pulken en coplte zandbakken uit je woonkamer moet stofzuigen. Nu ik dit weer gelezen heb doe ik het weer met liefde.
Heel veel sterkte voor jullie beiden.
Ook ik met tranen in mijn ogen je verhaal en alle reacties gelezen.
Op dit soort momenten besef ik heel goed dat het ook anders kan aflopen, die roze wolk. Terwijl je daar niet bij nadenkt als je weer tandpasta van de vloer afveegt en de kaugom uit de broekzakken moet pulken en coplte zandbakken uit je woonkamer moet stofzuigen. Nu ik dit weer gelezen heb doe ik het weer met liefde.
Heel veel sterkte voor jullie beiden.
woensdag 20 september 2006 om 09:52
hoi missmarm en moppie,
dank je voor jullie schrijven.
het leven is broos en door wat ik mee heb gemaakt realiseer je dit inderdaad nog eens extra. een zwangerschap zal waarschijnlijk voor mij niet meer onbezorgd zijn, ook na het baren van een volgende kindje zal de zorg ook waarschijnlijk niet zomaar onbezorgd zijn. wie weet word ik wel zo'n overbezorgde moeder (O NEEEEE........), hahahha. Ik had een prachtige onbezorgde zwangerschap en zo denk ik er ook aan terug. Als ik nu aan zwanger zijn denk, denk ik dan ook weer: o ja, eerst een paar maanden verschrikkelijk moe maar trots, dan alleen maar trotser en trotser op die prachtige buik. Tjemig, wat heb ik genoten zeg, ook van alle aandacht er om heen. De kleding die ik kocht, de spulletjes, het voorbereiden. Echt supergenieten. Dat moet jij ook maar echt doen hoor missmarm. Kijk, we weten allemaal dat het wel eens fout kan gaan, maar kijk om je heen: het gaat ook heel vaak gewoon goed. Het is gewoon een wonder!
Met mij gaat het wel goed eigenlijk, behalve dat ik in Frankrijk een buikgriepje heb opgelopen en nog aan de dunne ben.....:$. Helpt me wel in het afslanken trouwens, ik was toch van plan afgelopen maandag met de WW te beginnen, nu hoef ik ipv 8,5, nog maar 7 kilo's te gaan. Elk nadeel heb se voordeel, zullen we maar zeggen.
Mijn goede gevoel is natuurlijk wel broos, maar het wordt wel met de week/maand beter, ik word weer sterker, heb meer zin in de dingen. Op vakantie hebben lief en ik vreselijk samen gehuild op de heenweg toen ik een prachtig nummer van Nelly Fortado van haar vorige CD opzette. Ik was de CD meer dan een jaar kwijt geweest en in de auto zei ik nog tegen lief: het laatste nummer is zo mooi, prachtige melodie, komen echte kerkorgels in voor, bijna een klassiek nummer. Dus dat nummer komt, was ik toch helemaal vergeten dat dat nummer gaat over haar toen pasgeboren zoontje. Huilen, huilen, en lief ging helemaal mee, zei dat hij het zo moeilijk vond dat hij mij zag huilen, en dat het bij hem al een tijdje dwarszat. Lief huilt eigenlijk nooit, dus het was goed zo. Het enige 'lastige' was dat we ongeveer 140 km per uur reden, lief dan, op de Peage. Wat ik hiermee wil zeggen. Lief en ik functioneren 'normaal', maar er is een broos laagje over dat normaal heen en er kan soms iets gebeuren waardoor ik vooral even heel hard moet huilen. Dan wordt het intense verdriet van het overlijden van Philip of bijvoorbeeld het gemis van hem nu niet hier hebben ineens zo overweldigend, dan kan het niet anders dan dat ik vreselijk moet huilen. Dat duurt dan een paar minuten en dan gaat het 'normaal' zijn weer over. Het kost dan uiteraard heel veel energie en ik ben dan wel moe zeg maar, maar toch, het gaat. En het is niet meer dagelijks, soms huil ik dagen niet. En het rare is, dat is ongemerkt zo gegaan. Dat sluipt erin. Het wordt dus inderdaad zachter en makkelijker. Ik ben me er wel van bewust dat het zo weer om kan keren, dus dat ik me ook weer zo een dag echt kut kan voelen. Dat probeer ik te accepteren, dat moet wel.
Nou, ik ga weer door met de dag.
Liefs Parelhoen
dank je voor jullie schrijven.
het leven is broos en door wat ik mee heb gemaakt realiseer je dit inderdaad nog eens extra. een zwangerschap zal waarschijnlijk voor mij niet meer onbezorgd zijn, ook na het baren van een volgende kindje zal de zorg ook waarschijnlijk niet zomaar onbezorgd zijn. wie weet word ik wel zo'n overbezorgde moeder (O NEEEEE........), hahahha. Ik had een prachtige onbezorgde zwangerschap en zo denk ik er ook aan terug. Als ik nu aan zwanger zijn denk, denk ik dan ook weer: o ja, eerst een paar maanden verschrikkelijk moe maar trots, dan alleen maar trotser en trotser op die prachtige buik. Tjemig, wat heb ik genoten zeg, ook van alle aandacht er om heen. De kleding die ik kocht, de spulletjes, het voorbereiden. Echt supergenieten. Dat moet jij ook maar echt doen hoor missmarm. Kijk, we weten allemaal dat het wel eens fout kan gaan, maar kijk om je heen: het gaat ook heel vaak gewoon goed. Het is gewoon een wonder!
Met mij gaat het wel goed eigenlijk, behalve dat ik in Frankrijk een buikgriepje heb opgelopen en nog aan de dunne ben.....:$. Helpt me wel in het afslanken trouwens, ik was toch van plan afgelopen maandag met de WW te beginnen, nu hoef ik ipv 8,5, nog maar 7 kilo's te gaan. Elk nadeel heb se voordeel, zullen we maar zeggen.
Mijn goede gevoel is natuurlijk wel broos, maar het wordt wel met de week/maand beter, ik word weer sterker, heb meer zin in de dingen. Op vakantie hebben lief en ik vreselijk samen gehuild op de heenweg toen ik een prachtig nummer van Nelly Fortado van haar vorige CD opzette. Ik was de CD meer dan een jaar kwijt geweest en in de auto zei ik nog tegen lief: het laatste nummer is zo mooi, prachtige melodie, komen echte kerkorgels in voor, bijna een klassiek nummer. Dus dat nummer komt, was ik toch helemaal vergeten dat dat nummer gaat over haar toen pasgeboren zoontje. Huilen, huilen, en lief ging helemaal mee, zei dat hij het zo moeilijk vond dat hij mij zag huilen, en dat het bij hem al een tijdje dwarszat. Lief huilt eigenlijk nooit, dus het was goed zo. Het enige 'lastige' was dat we ongeveer 140 km per uur reden, lief dan, op de Peage. Wat ik hiermee wil zeggen. Lief en ik functioneren 'normaal', maar er is een broos laagje over dat normaal heen en er kan soms iets gebeuren waardoor ik vooral even heel hard moet huilen. Dan wordt het intense verdriet van het overlijden van Philip of bijvoorbeeld het gemis van hem nu niet hier hebben ineens zo overweldigend, dan kan het niet anders dan dat ik vreselijk moet huilen. Dat duurt dan een paar minuten en dan gaat het 'normaal' zijn weer over. Het kost dan uiteraard heel veel energie en ik ben dan wel moe zeg maar, maar toch, het gaat. En het is niet meer dagelijks, soms huil ik dagen niet. En het rare is, dat is ongemerkt zo gegaan. Dat sluipt erin. Het wordt dus inderdaad zachter en makkelijker. Ik ben me er wel van bewust dat het zo weer om kan keren, dus dat ik me ook weer zo een dag echt kut kan voelen. Dat probeer ik te accepteren, dat moet wel.
Nou, ik ga weer door met de dag.
Liefs Parelhoen
woensdag 20 september 2006 om 10:58
Hoi Parelhoen,
Dat af en toe het verdriet toeslaat en je even van streek raakt is toch niet meer dan normaal?
Zelf geniet ik wel, vanmiddag voor het eerst naar de VK. Ben alleen nog erg bang dat het mis zal gaan. Vooral omdat het nog niet gepland was, we hadden plannen dat we met 1 tot 2 jaar wouden gaan proberen zwanger te raken. Het is dus zeer gewenst en ervaren het als een kadootje.
Maar door bijvoorbeeld mensen die al jaren bezig zijn en bijvoorbeeld door het verhaal van jou voel ik me soms bijna schuldig. Ik hoop voor je dat je volgende zwangerschap net zo mag verlopen als dat je beschreef alleen met een kindje wat je bij je mag houden.
Heb trouwens bewondering voor je kracht waarmee je doorgaat met je leven.
groetjes missmarm
Dat af en toe het verdriet toeslaat en je even van streek raakt is toch niet meer dan normaal?
Zelf geniet ik wel, vanmiddag voor het eerst naar de VK. Ben alleen nog erg bang dat het mis zal gaan. Vooral omdat het nog niet gepland was, we hadden plannen dat we met 1 tot 2 jaar wouden gaan proberen zwanger te raken. Het is dus zeer gewenst en ervaren het als een kadootje.
Maar door bijvoorbeeld mensen die al jaren bezig zijn en bijvoorbeeld door het verhaal van jou voel ik me soms bijna schuldig. Ik hoop voor je dat je volgende zwangerschap net zo mag verlopen als dat je beschreef alleen met een kindje wat je bij je mag houden.
Heb trouwens bewondering voor je kracht waarmee je doorgaat met je leven.
groetjes missmarm
donderdag 21 september 2006 om 10:39
pollie, dank je
missmarm: ik ben je gewoon helemaal vergeten te feliciteren met je zwangerschap. het is prachtig dat je zo snel al zwanger bent geraakt. en wat mooi dat je het als een cadeautje ziet. ik wil het overlijden van Philip niet bagatelisseren, maar ik ga ervan uit dat ik na een volgende zwangerschap gewoon een prachtige zoon of dochter in mijn arme mee naar huis zal nemen. Voel je dus niet schuldig maar zeer gezegend dat het je zo goed gaat. Daar mag je trots op zijn. Geniet ervan (zoals iedereen zegt). Het is zo'n verrekte cliche, maar als je kan, geniet van je zwangerschap, het is zo voorbij.
Liefs Parelhoen
missmarm: ik ben je gewoon helemaal vergeten te feliciteren met je zwangerschap. het is prachtig dat je zo snel al zwanger bent geraakt. en wat mooi dat je het als een cadeautje ziet. ik wil het overlijden van Philip niet bagatelisseren, maar ik ga ervan uit dat ik na een volgende zwangerschap gewoon een prachtige zoon of dochter in mijn arme mee naar huis zal nemen. Voel je dus niet schuldig maar zeer gezegend dat het je zo goed gaat. Daar mag je trots op zijn. Geniet ervan (zoals iedereen zegt). Het is zo'n verrekte cliche, maar als je kan, geniet van je zwangerschap, het is zo voorbij.
Liefs Parelhoen
maandag 25 september 2006 om 09:45
af en toe kom ik een topic tegen waar ik op zou willen reageren, alleen al om de persoon in kwestie te willen vertellen om zo ontzettend te gaan genieten, maar dan is het enorm dubbel als ik mijn verhaal zou doen. mensen zijn onzeker, weten niet of ze wel of geen kinderen willen. Er zijn gewoon topics waar ik niet op kan reageren, gewoon om de persoon in kwestie niet te willen kwetsen. Want als je onzeker bent in je zwangerschap, of je hebt al iets raars meegemaakt, dan is het otch wel erg heftig als ik vertel, geniet er toch van, terwijl juist bij mij het op het allerlaatste moment fout is gegaan. dat is toch raar. toch heb ik op een of andere reden het gevoel dat ik het moet doen, moet zeggen, omdat ik er gewoon niet in geloof dat het nog bij anderen gaat gebeuren. gek is dat hoor.
gisterochtend was Wintertijd op tv, met Reinout Oerlemans. Op een gegeven moment kwam het over de geboorte van zijn 2e kind, die dood ter wereld kwam bij 6 maanden. En dat hij zo trots was op Danielle dat zij die bevalling toch moest doen, en voer de crematie. Toen werd het nummer Zij van Marco Borsato gedraaid. DAt hadden zij blijkbaar gedraaid toen. Pffff, lief en ik lagen in bed en allebei huilen zeg. Het is zo raar als je bij een ander ziet wat het na jaren nog met zo´n persoon doet, dat is te heftig. Ook voor mijn lief om te herkennen.....Wat mooi is aan zo´n moment is dat je je zo enorm verbonden voelt, zo dicht bij elkaar en het is zo fijn dat je elkaar kunt troosten.
liefs Parelhoen
gisterochtend was Wintertijd op tv, met Reinout Oerlemans. Op een gegeven moment kwam het over de geboorte van zijn 2e kind, die dood ter wereld kwam bij 6 maanden. En dat hij zo trots was op Danielle dat zij die bevalling toch moest doen, en voer de crematie. Toen werd het nummer Zij van Marco Borsato gedraaid. DAt hadden zij blijkbaar gedraaid toen. Pffff, lief en ik lagen in bed en allebei huilen zeg. Het is zo raar als je bij een ander ziet wat het na jaren nog met zo´n persoon doet, dat is te heftig. Ook voor mijn lief om te herkennen.....Wat mooi is aan zo´n moment is dat je je zo enorm verbonden voelt, zo dicht bij elkaar en het is zo fijn dat je elkaar kunt troosten.
liefs Parelhoen
maandag 25 september 2006 om 10:52
Lieve Parelhoen,
Iedere keer weer als ik je stukje lees, krijg ik een brok in mijn keel en soms pik ik een traantje weg. Ik heb heel veel respect voor je! Een hele dikke *;. Blijf vooral je hart hier leegstorten. Ik denk dat heel veel mensen meelezen! En als jij op een ander topic iets wil posten mag je dat gewoon doen toch? Gewoon je gevoel volgen.
Sterkte en ik leef met je mee.*;
Merel
Iedere keer weer als ik je stukje lees, krijg ik een brok in mijn keel en soms pik ik een traantje weg. Ik heb heel veel respect voor je! Een hele dikke *;. Blijf vooral je hart hier leegstorten. Ik denk dat heel veel mensen meelezen! En als jij op een ander topic iets wil posten mag je dat gewoon doen toch? Gewoon je gevoel volgen.
Sterkte en ik leef met je mee.*;
Merel
