Kinderen
alle pijlers
baby overleden.....
zaterdag 10 juni 2006 om 18:13
Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van onze eerste zoon Philip. Helaas wisten mijn vriend en ik al sinds vrijdag dat onze lieverd niet meer in leven was. Ik was zaterdag 3 juni 42 weken en op vrijdag al in het ziekenhuis voor de 42 weken afspraak. Op de ctg (hartfilmpje) en de opvolgende echo, die plaatsvonden tussen 12.30 en 14.00 uur was onze Philip nog in leven. We hebben zijn hartje nog een uur lang gehoord (je ligt naast de ctg...) en op de echo zien kloppen. Wel werd ik door verminderd vruchtwater in het ziekenhuis opgenomen. Om 20.00 uur die avond volgde een routine ctg: geen hartje meer, direct een echo, geen hartje meer. We gaan kapot van verdriet, ik heb de bevalling via de natuurlijke weg, met alle mogelijke pijnbestrijding zelf gedaan, zondags begonnen en dinsdagmiddag is Philip geboren. Sinds gisteren zijn we thuis.
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
We zijn zo blij thuis te zijn, maar het verdriet komt en gaat als het wil. Een babyfoto van een van ons beide doet ons kijken naar de fotos die gemaakt zijn van onze lieverd op dinsdag vlak na de bevalling. En de constatering van bijvoorbeeld dat het neusje van mij is en de handjes van mijn vriend doet de tranen alweer opwellen. Maanag begraven we onze kleine Philip.
We hebben het geluk met zijn tweeen zo intens gelukkig te zijn en onze band hierdoor nog meer versterkt zien en we zien ons omringd door zoveel liefde van ouders, broers, zussen, familie en vrienden, dat we ook zeker weten dat het allemaal beter wordt, maar door deze dagen moeten we heen. Na maandag zal een leegte ontstaan die voorlopig niet in te vullen is, alle dingen die we nu doen zijn met een doffe laag bedekt. Ik voel genoeg, maar...
Zijn er mensen met dezelfde ervaring, die inmiddels weer opnieuw zwanger zijn of inmiddels al een tweede kindje hebben gekregen of meerdere?
Hebben jullie goede ervaring met verenigingen die ons zouden kunnen ondersteunen? (we hebben al info, maar meer is welkom).
Zijn er mensen die in de afgelopen periode hetzelfde mee hebben gemaakt?
Parelhoen
donderdag 27 juli 2006 om 21:55
fee, wat lief dat je zo uitgebreid reageert en wat fijn dat je zo'n gezonde dochter hebt. ik begrijp van mijn yogavriendinnetje dat het in je handen hebben van je kindje, hem/haar zien groeien en dan het horen van mijn verhaal, je extra doet realiseren hoe kwetsbaar de zwangerschap, maar vooral ook het leventje eigenlijk is en dat je inderdaad dankbaar moet zijn als alles goed gaat. Hoe vanzelfsprekend het ook eigenlijk is. Ik moet zelf nog steeds gaan kijken op de vlindertjessite.
Een ding omschrijf je anders dan ikzelf en mijn vriend het voelen: we zijn niet gebroken. We zijn immens verdrietig, maar door onze liefde voor elkaar en onze positiviteit en stabiele leven, kunnen we het, hoe gek dat ook klinkt, dragen. Het maakt dat we vooruit kijken, het verdriet laten komen als het komt, maar ook absoluut gaan voor een volgende zwangerschap.
Vandaag bij de gyn geweest. Een gesprek van bijna 2 uur. Het was zeer intensief en ik zal in het kort omschrijven wat de uitkomst is van de onderzoeken die al 'af' waren. Er zijn nog uitslagen die nog moeten komen.
Het prettigst was dat al onze vragen zijn beantwoord, we serieus genomen worden, dat we zeer goed zijn opgevangen door deze hele fijne gyn. De prof kwam ook nog even een hand schudden, met hem hebben we volgende week nog een gesprek. Op elk moment dat we nog vragen hebben, kunnen we gewoon weer een extra gesprek krijgen.
Welnu: Philip was volledig gezond. 52,7 cm lang, 3300 gram. Hij was lang en dun, net als zijn vader bij de geboorte. Ik ben ook helemaal gezond. Het is zeer waarschijnlijk dat Philip zich op de bewuste dag van zijn overlijden (tussen 12.00 en 14.30 uur hebben we hem nog zien leven op de echo, ctg en door zelf voelen, daarna heb ik er niet zo op gelet, was bezig met opgenomen te worden door verminderd vruchtwater wat geen nood signaal is), zelf de navelstreng heeft afgeklemd en hierdoor zuurstoggebrek heeft gekregen en is overleden. We hebben gewoon echt botte pech gehad.
Ik heb nogmaals gevraagd of ik natuurlijk kan bevallen, maar men neemt het risico niet meer bij een volgende baby, dat de schoudertjes toch te groot zijn voor mijn bekken. Zeker niet na mijn bevalling van 3 dagen. Dus ik zal de volgende keer een keizersnede krijgen, en de keer daarna ook en de keer daarna ook, haha, erg positief, ik wil nog een paar kinderen als het me gegeven is.
Ik ben nu doodop, kan nog vast meer vertellen, maar dat doe ik dan nog wel.
Liefs Parelhoen
Een ding omschrijf je anders dan ikzelf en mijn vriend het voelen: we zijn niet gebroken. We zijn immens verdrietig, maar door onze liefde voor elkaar en onze positiviteit en stabiele leven, kunnen we het, hoe gek dat ook klinkt, dragen. Het maakt dat we vooruit kijken, het verdriet laten komen als het komt, maar ook absoluut gaan voor een volgende zwangerschap.
Vandaag bij de gyn geweest. Een gesprek van bijna 2 uur. Het was zeer intensief en ik zal in het kort omschrijven wat de uitkomst is van de onderzoeken die al 'af' waren. Er zijn nog uitslagen die nog moeten komen.
Het prettigst was dat al onze vragen zijn beantwoord, we serieus genomen worden, dat we zeer goed zijn opgevangen door deze hele fijne gyn. De prof kwam ook nog even een hand schudden, met hem hebben we volgende week nog een gesprek. Op elk moment dat we nog vragen hebben, kunnen we gewoon weer een extra gesprek krijgen.
Welnu: Philip was volledig gezond. 52,7 cm lang, 3300 gram. Hij was lang en dun, net als zijn vader bij de geboorte. Ik ben ook helemaal gezond. Het is zeer waarschijnlijk dat Philip zich op de bewuste dag van zijn overlijden (tussen 12.00 en 14.30 uur hebben we hem nog zien leven op de echo, ctg en door zelf voelen, daarna heb ik er niet zo op gelet, was bezig met opgenomen te worden door verminderd vruchtwater wat geen nood signaal is), zelf de navelstreng heeft afgeklemd en hierdoor zuurstoggebrek heeft gekregen en is overleden. We hebben gewoon echt botte pech gehad.
Ik heb nogmaals gevraagd of ik natuurlijk kan bevallen, maar men neemt het risico niet meer bij een volgende baby, dat de schoudertjes toch te groot zijn voor mijn bekken. Zeker niet na mijn bevalling van 3 dagen. Dus ik zal de volgende keer een keizersnede krijgen, en de keer daarna ook en de keer daarna ook, haha, erg positief, ik wil nog een paar kinderen als het me gegeven is.
Ik ben nu doodop, kan nog vast meer vertellen, maar dat doe ik dan nog wel.
Liefs Parelhoen
woensdag 2 augustus 2006 om 22:52
Beste Parelhoen,
Ik ben geabonneerd op de VARA gids. Elke week schrijft Youp van ´t Hek een stukje naar aanleiding van een foto. Deze week heeft hij een gedichtje geschreven over het graf van Annie M.G. Schmidt. Toen ik het las, moest ik geliijk aan jou denken. Ik ben zo vrij om dat gedichtje hieronder voor je op te schrijven. Ik hoop dat je er iets aan hebt.
Het leukste graf van Zorgvliet
is dat van annie m.g. schmidt
het heeft niets te maken met de dood
het is niet grijs, maar vrolijk rood
een graf waar steeds een vogel fluit
het ziet er als een keuken uit
je lacht meteen als je het ziet
het is een graf zonder verdriet
je mag er spelen, hard en wild
ze vindt het prima als je gilt
of als je een mooi liedje zingt
als het maar wel een beetje swingt
je mag er ook een versje doen
van kleine beertje pippeloen
vertel een mop, verzin een grap
van abeltje, dikkertje dap
of plant een mooie fuchsia
zing iets van zuster clivia
vertel iets geks over een poes
maar noem haar op zijn minst minoes
doe het met een mooie lach
en voel je vrij als zaterdag
je mag ook kijken, lief en stil
of fluister maar heel zachtjes ´bil´
het raarste graf van zorgvliet
is dat van annie m.g. schmidt
daar voelt eenieder, klein en groot
annie is nog lang niet dood
Youp van ´t Hek, Vara gids no. 5 11 augustus 2006
Ik ben geabonneerd op de VARA gids. Elke week schrijft Youp van ´t Hek een stukje naar aanleiding van een foto. Deze week heeft hij een gedichtje geschreven over het graf van Annie M.G. Schmidt. Toen ik het las, moest ik geliijk aan jou denken. Ik ben zo vrij om dat gedichtje hieronder voor je op te schrijven. Ik hoop dat je er iets aan hebt.
Het leukste graf van Zorgvliet
is dat van annie m.g. schmidt
het heeft niets te maken met de dood
het is niet grijs, maar vrolijk rood
een graf waar steeds een vogel fluit
het ziet er als een keuken uit
je lacht meteen als je het ziet
het is een graf zonder verdriet
je mag er spelen, hard en wild
ze vindt het prima als je gilt
of als je een mooi liedje zingt
als het maar wel een beetje swingt
je mag er ook een versje doen
van kleine beertje pippeloen
vertel een mop, verzin een grap
van abeltje, dikkertje dap
of plant een mooie fuchsia
zing iets van zuster clivia
vertel iets geks over een poes
maar noem haar op zijn minst minoes
doe het met een mooie lach
en voel je vrij als zaterdag
je mag ook kijken, lief en stil
of fluister maar heel zachtjes ´bil´
het raarste graf van zorgvliet
is dat van annie m.g. schmidt
daar voelt eenieder, klein en groot
annie is nog lang niet dood
Youp van ´t Hek, Vara gids no. 5 11 augustus 2006
donderdag 3 augustus 2006 om 10:08
Lieve Louisa,
Wat superlief dat je aan me dacht en je nog kon herinneren dat onze Philip ligt op Zorgvlied, inderdaad bij A.M.G. Schmidt. Ik heb onze VARA gids meteen gepakt en de foto en het gedicht eruit gehaald. Gaat mooi in mijn van de week gemaakte plakboek voor/over Philip. Mooi gedicht van Youp. En zo lief dat je het toestuurde. Wekelijks loop je langs dat graf en het brengt altijd een glimlach op je gezicht en stiekem denk je dan dingen als: lees maar mooie verhaaltjes voor Annie, daar houdt Philip wel van.
Gisteren was ik nog met mijn moeder bij Philip. Naast hem liggen ook twee jongens. Is er toch weer een gat gegraven.....echt ongelooflijk. Vandaag is waarschijnlijk de begrafenis. Echt onwerkelijk. Ik leef mee met de ouders. Het is echt onbegrijpelijk dat kleine baby's doodgaan of kinderen sterven.
Vandaag gaan we naar de prof in het ziekenhuis. Wat ons betreft vooral praten over de toekomst en wat te doen bij een volgende zwangerschap. Staan wij dan meer onder controle of volgen we hetzelfde traject als de vorige keer.
Dat zijn zaken die wij nu willen weten.
Later meer.
Liefs Parelhoen
Wat superlief dat je aan me dacht en je nog kon herinneren dat onze Philip ligt op Zorgvlied, inderdaad bij A.M.G. Schmidt. Ik heb onze VARA gids meteen gepakt en de foto en het gedicht eruit gehaald. Gaat mooi in mijn van de week gemaakte plakboek voor/over Philip. Mooi gedicht van Youp. En zo lief dat je het toestuurde. Wekelijks loop je langs dat graf en het brengt altijd een glimlach op je gezicht en stiekem denk je dan dingen als: lees maar mooie verhaaltjes voor Annie, daar houdt Philip wel van.
Gisteren was ik nog met mijn moeder bij Philip. Naast hem liggen ook twee jongens. Is er toch weer een gat gegraven.....echt ongelooflijk. Vandaag is waarschijnlijk de begrafenis. Echt onwerkelijk. Ik leef mee met de ouders. Het is echt onbegrijpelijk dat kleine baby's doodgaan of kinderen sterven.
Vandaag gaan we naar de prof in het ziekenhuis. Wat ons betreft vooral praten over de toekomst en wat te doen bij een volgende zwangerschap. Staan wij dan meer onder controle of volgen we hetzelfde traject als de vorige keer.
Dat zijn zaken die wij nu willen weten.
Later meer.
Liefs Parelhoen
vrijdag 4 augustus 2006 om 13:53
gisteren naar prof. gynaecologie geweest die bij de geboorte van Philip was. we hadden eigenlijk alle antwoorden omtrent het overlijden en de geboorte al, hebben vooral veel toekomstgerichte vragen gesteld. Over weer zwanger worden, hoe de controle in de toekomst gaat, wanneer we ons moeten melden, wat we kunnen verwachten.
de prof is een bijzonder kundig man en bovendien een hele aardige man die zeer met ons mee heeft geleefd. we kunnen hem overal, zelfs thuis bereiken, mochten we vragen hebben. ongelooflijk.
hij heeft ons ook gemeld dat als ik weer zwanger ben, dat we bij hem zelf en de gynaecologe waar we de andere gesprekken mee hadden, onder controle komen te staan. En dat zij met zijn tweeen ons gaan begeleiden en het vertrouwen geven dat we dit keer wel met een levende baby naar huis gaan. Het gesprek heeft ons een heel goed gevoel gegeven.
Er staat een verhuizing op de planning, maar ik ga zeker naar dit ziekenhuis terug voor de bevalling, wat een geplande keizersnede zal worden (tenzij e.e.a. te vroeg op gang gaat komen...). Dat is heel geruststellend.
Voorlopig hebben we geen testjes meer, geen gesprekken en we kunnen ons vanaf nu concentreren op het maken van een nieuwe baby. De eerstvolgende testjes die ik wil doen zijn ovulatietestjes en zwangerschapstestjes, hahaha.
Ik kan niet wachten zeg maar. Het idee van weer zwanger zijn maakt me erg blij en gelukkig, pas daarna denk ik na over de spanning die het met zich mee zal brengen, al denk ik dat ik daar best mee om kan gaan. Maar goed, eerst maar eens kijken!
Zondag is het de 6e, alweer 2 maanden zou Philip dan geworden zijn. Dat maakt me wel weer verdrietig, Hij zou dan bijna 9 weken zijn. Kan me niet voorstellen hoe dat geweest zou zijn, nu, dat vind ik raar. Die gedachten laat ik toe en dan huil ik er soms om, soms ook niet.
de prof is een bijzonder kundig man en bovendien een hele aardige man die zeer met ons mee heeft geleefd. we kunnen hem overal, zelfs thuis bereiken, mochten we vragen hebben. ongelooflijk.
hij heeft ons ook gemeld dat als ik weer zwanger ben, dat we bij hem zelf en de gynaecologe waar we de andere gesprekken mee hadden, onder controle komen te staan. En dat zij met zijn tweeen ons gaan begeleiden en het vertrouwen geven dat we dit keer wel met een levende baby naar huis gaan. Het gesprek heeft ons een heel goed gevoel gegeven.
Er staat een verhuizing op de planning, maar ik ga zeker naar dit ziekenhuis terug voor de bevalling, wat een geplande keizersnede zal worden (tenzij e.e.a. te vroeg op gang gaat komen...). Dat is heel geruststellend.
Voorlopig hebben we geen testjes meer, geen gesprekken en we kunnen ons vanaf nu concentreren op het maken van een nieuwe baby. De eerstvolgende testjes die ik wil doen zijn ovulatietestjes en zwangerschapstestjes, hahaha.
Ik kan niet wachten zeg maar. Het idee van weer zwanger zijn maakt me erg blij en gelukkig, pas daarna denk ik na over de spanning die het met zich mee zal brengen, al denk ik dat ik daar best mee om kan gaan. Maar goed, eerst maar eens kijken!
Zondag is het de 6e, alweer 2 maanden zou Philip dan geworden zijn. Dat maakt me wel weer verdrietig, Hij zou dan bijna 9 weken zijn. Kan me niet voorstellen hoe dat geweest zou zijn, nu, dat vind ik raar. Die gedachten laat ik toe en dan huil ik er soms om, soms ook niet.
vrijdag 4 augustus 2006 om 14:20
Hey, fijn dat het gesprek positief was en dat je je zo prettig voelt in dit ziekenhuis en met deze gyn. Wel fijn ook denk ik dat het nu even klaar is met de gesprekken en bezoekjes aan het zieken huis.
Heel veel sterkte dit weekend meid, ik had ook al even op de kalender gekeken en gezien dat het zondag 2 mnd geleden is...
Is je cyclus trouwens al weer op gang of had je dat al egens geschreven? Ik hoop echt met heel mijn hart dat je snel weer zwanger mag zijn....
Heel veel sterkte dit weekend meid, ik had ook al even op de kalender gekeken en gezien dat het zondag 2 mnd geleden is...
Is je cyclus trouwens al weer op gang of had je dat al egens geschreven? Ik hoop echt met heel mijn hart dat je snel weer zwanger mag zijn....
zaterdag 5 augustus 2006 om 10:39
lieve toetje en fee:
dank voor jullie lieve woorden weer.
fee: inderdaad is het zondag alweer 2 maanden geleden dat Philip geboren is. De tijd vliegt. Het gaat echt veel te snel. Soms ben ik daar blij mee omdat het verdriet zachter wordt en het leven weer meer normaal is en dat is prettig, soms schrik ik met een gevoel alsof het bijna niet gebeurd is omdat het al zo ver weg voelt, terwijl het toch nog pas zo kort geleden is. Ik ga morgen hopelijk even met lief naar het grafje. Of misschien vandaag.
Nu komt er ook weer een spannende tijd aan: ik heb mijn ovulatie afgelopen week gevoeld: we hebben flink geoefend en dus is het de komende week afwachten.....
Ik ga ervan uit dat ik gewoon ga menstrueren natuurlijk, maar diep van binnen hoop ik natuurlijk dat het in 1 keer raak is. Naast het verdriet om Philip zijn we zo gelukkig geweest afgelopen week dat we weer kunnen beginnen met tellen en rekenen. Dan richten we ons dus echt duidelijk op de toekomst, op ons tweede kindje. Ik denk ook echt dat mijn lichaam zelf aangeeft wanneer het er klaar voor is. Mijn geest zegt heel hard NU, maar als mijn lijf nog niet klaar is, dan moet ik geduld hebben. Ik schrijf ook alweer mee op een ander topic, met meiden die een miskraam hebben gehad. Dat geeft me zo'n blij gevoel, dat ik met hen samen met iets vrolijks bezig ben en kan delen, terwijl zij ook dondersgoed begrijpen dat er een waas over een zwangerschap zal liggen, een angst, dat het niet meer onbevangen is. Maar dat is fijn om te delen.
Vanmiddag ga ik met lief een baantje lopen op de golfbaan, lekker buiten, ontspannen. Van de week ook al met mijn moeder geweest. Ik was blij dat ik het vol kon houden. Mijn conditie wordt al beter.
Ik volg een opleiding. Deze mocht ik vorig jaar ivm zwangerschap en vermoeidheid daardoor en het feit dat ik toen nog 5 dagen werkte een jaar uitstellen. Erg coulant. Ik moet in september weer beginnen, maar daar had ik in eerste instantie totaal geen zin in. Dit heb ik gemeld en gevraagd of ik mijn geld gedeeltelijk (niet gevolgde vakken, niet ontvangen boeken) kon terugkrijgen. Dit is dus niet mogelijk. Ik kreeg op een gegeven moment een mail van een dame waar ik nooit contact mee had gehad, die mij schreef dat ze coulant waren dat ze me het boekengeld gedeeltelijk zouden teruggeven als ik nu stop. Deze dame kent de betekenis van het woord coulant niet. Ik heb inmiddels excuses van de opleiding gekregen...Nu willen ze, omdat ze in het verleden echt bedrogen zijn, bewijs hebben dan Philip is overleden, dat mijn verhaal echt is.....ik begrijp het echt wel, maar het is toch echt te zot voor woorden dat ik een overlijdensakte naar zo'n instantie moet sturen....De man die het mij vroeg durfde na de mailwisseling met het woord coulant, bijna niet te vragen om het 'bewijs'. Ik voelde op mijn water aan wat hij ging vragen en werd zoniet nog bozer, hij weer excuses e.d. Maar goed. Financieel gezien is het beter als ik de opleiding vervolg en ook een goed iets om me op te kunnen richten, dus ga ik de opleiding toch maar vervolgen. Zit ik ook nog 1 klasje in de cursus bij mijn oude klasmaatje, dat vind ik wel tof.
dank voor jullie lieve woorden weer.
fee: inderdaad is het zondag alweer 2 maanden geleden dat Philip geboren is. De tijd vliegt. Het gaat echt veel te snel. Soms ben ik daar blij mee omdat het verdriet zachter wordt en het leven weer meer normaal is en dat is prettig, soms schrik ik met een gevoel alsof het bijna niet gebeurd is omdat het al zo ver weg voelt, terwijl het toch nog pas zo kort geleden is. Ik ga morgen hopelijk even met lief naar het grafje. Of misschien vandaag.
Nu komt er ook weer een spannende tijd aan: ik heb mijn ovulatie afgelopen week gevoeld: we hebben flink geoefend en dus is het de komende week afwachten.....
Ik ga ervan uit dat ik gewoon ga menstrueren natuurlijk, maar diep van binnen hoop ik natuurlijk dat het in 1 keer raak is. Naast het verdriet om Philip zijn we zo gelukkig geweest afgelopen week dat we weer kunnen beginnen met tellen en rekenen. Dan richten we ons dus echt duidelijk op de toekomst, op ons tweede kindje. Ik denk ook echt dat mijn lichaam zelf aangeeft wanneer het er klaar voor is. Mijn geest zegt heel hard NU, maar als mijn lijf nog niet klaar is, dan moet ik geduld hebben. Ik schrijf ook alweer mee op een ander topic, met meiden die een miskraam hebben gehad. Dat geeft me zo'n blij gevoel, dat ik met hen samen met iets vrolijks bezig ben en kan delen, terwijl zij ook dondersgoed begrijpen dat er een waas over een zwangerschap zal liggen, een angst, dat het niet meer onbevangen is. Maar dat is fijn om te delen.
Vanmiddag ga ik met lief een baantje lopen op de golfbaan, lekker buiten, ontspannen. Van de week ook al met mijn moeder geweest. Ik was blij dat ik het vol kon houden. Mijn conditie wordt al beter.
Ik volg een opleiding. Deze mocht ik vorig jaar ivm zwangerschap en vermoeidheid daardoor en het feit dat ik toen nog 5 dagen werkte een jaar uitstellen. Erg coulant. Ik moet in september weer beginnen, maar daar had ik in eerste instantie totaal geen zin in. Dit heb ik gemeld en gevraagd of ik mijn geld gedeeltelijk (niet gevolgde vakken, niet ontvangen boeken) kon terugkrijgen. Dit is dus niet mogelijk. Ik kreeg op een gegeven moment een mail van een dame waar ik nooit contact mee had gehad, die mij schreef dat ze coulant waren dat ze me het boekengeld gedeeltelijk zouden teruggeven als ik nu stop. Deze dame kent de betekenis van het woord coulant niet. Ik heb inmiddels excuses van de opleiding gekregen...Nu willen ze, omdat ze in het verleden echt bedrogen zijn, bewijs hebben dan Philip is overleden, dat mijn verhaal echt is.....ik begrijp het echt wel, maar het is toch echt te zot voor woorden dat ik een overlijdensakte naar zo'n instantie moet sturen....De man die het mij vroeg durfde na de mailwisseling met het woord coulant, bijna niet te vragen om het 'bewijs'. Ik voelde op mijn water aan wat hij ging vragen en werd zoniet nog bozer, hij weer excuses e.d. Maar goed. Financieel gezien is het beter als ik de opleiding vervolg en ook een goed iets om me op te kunnen richten, dus ga ik de opleiding toch maar vervolgen. Zit ik ook nog 1 klasje in de cursus bij mijn oude klasmaatje, dat vind ik wel tof.
zaterdag 5 augustus 2006 om 12:28
He Parelhoen: Jeetje zeg... Ongelofelijk dat mensen je zo durven te behandelen. Alsof je zo'n verdrietige gebeurtenis uit je duim zou kunnen zuigen!!!
Tsjaa, we leven in een raar land hoor!
Het is een beetje stil op het andere topic he!! Ik zou dit weekend eigenlijk niet schrijven, maar ben bang dat ik een beetje verslaafd ben:$
Tsjaa, we leven in een raar land hoor!
Het is een beetje stil op het andere topic he!! Ik zou dit weekend eigenlijk niet schrijven, maar ben bang dat ik een beetje verslaafd ben:$
donderdag 10 augustus 2006 om 18:24
hoi dropneusje,
ik moet ook elke dag even kijken hoor. En al merk ik dat het steeds beter met me gaat, ook op deze posting wil ik gewoon af en toe over Philip blijven vertellen.
Vandaag heb ik het plakboek afgemaakt. Waar de 9 maanden zwangerschap en alle goeds en later slecht afloop in verwerkt is. Dus ook de mooie zwangerschapsfoto's staan er in, de echo's, de kaarten die ik kreeg tijdens mijn zwangerschap, het hele verhaal staat er ook in. Ik heb ook een fotoboek gebruikt om alle kaarten die we nav het versturen van het rouwkaartje hebben gekregen. Echt fijn om hier in te kunnen bladeren. De boeken liggen nu nog even op de kinderkamer, die ook kleed-, logeer- en kastenkamer is. Kom ik elke dag een paar keer, kan er altijd inkijken.
We gaan over een paar weken hopelijk het grafsteentje uitzoeken.
Ik heb ook een mal laten maken van de afdruk van Philips nageltje. Zodat we op een later moment zelf kunnen bepalen wat we ervan willen laten maken. Ik wil graag een armband met een bedeltje.
Het gaat momenteel best goed met ons. We zijn allebei fitter aan het worden en dat merk je ook in je beleving rondom het overlijden van Philip. Het doet nog steeds pijn, maar niet meer de hele dag. Het wordt zachter. Ik kijk nu echt uit naar een volgende zwangerschap.
ik moet ook elke dag even kijken hoor. En al merk ik dat het steeds beter met me gaat, ook op deze posting wil ik gewoon af en toe over Philip blijven vertellen.
Vandaag heb ik het plakboek afgemaakt. Waar de 9 maanden zwangerschap en alle goeds en later slecht afloop in verwerkt is. Dus ook de mooie zwangerschapsfoto's staan er in, de echo's, de kaarten die ik kreeg tijdens mijn zwangerschap, het hele verhaal staat er ook in. Ik heb ook een fotoboek gebruikt om alle kaarten die we nav het versturen van het rouwkaartje hebben gekregen. Echt fijn om hier in te kunnen bladeren. De boeken liggen nu nog even op de kinderkamer, die ook kleed-, logeer- en kastenkamer is. Kom ik elke dag een paar keer, kan er altijd inkijken.
We gaan over een paar weken hopelijk het grafsteentje uitzoeken.
Ik heb ook een mal laten maken van de afdruk van Philips nageltje. Zodat we op een later moment zelf kunnen bepalen wat we ervan willen laten maken. Ik wil graag een armband met een bedeltje.
Het gaat momenteel best goed met ons. We zijn allebei fitter aan het worden en dat merk je ook in je beleving rondom het overlijden van Philip. Het doet nog steeds pijn, maar niet meer de hele dag. Het wordt zachter. Ik kijk nu echt uit naar een volgende zwangerschap.
zaterdag 26 augustus 2006 om 11:25
gisteren hebben lief en ik een grafsteentje uitgezocht. we hadden al een steensoort in gedachten, maar bij vergelijking ging onze voorkeur toch uit naar een strak, heel licht soort kalksteen. Er komt een rechthoekig, rechtopstaand, strak steentje, met een soort van 'omheining' in dezelfde steen. Binnen die omheining kunnen we dan onze plantjes en kaarsjes blijven plaatsen. Het wordt dan een verzorgd grafje, mooi afgebakend, zodat wij het gevoel hebben dat Philip er mooi bijligt. Op dit moment moet ik elke keer erg lachen als we bij hem zijn: de plantjes die wij neer hebben gezet groeien zo hard, dat het bijna een volkstuintje is. Echt heel erg mooi en vrolijk. Als ik er kom steek ik een kaarsje op. We hebben een tijdje geleden eindelijk een lantaarntje neergezet zodat we een kaarsje kunnen branden.
De laatse 2 weken voelde ik me behoorlijk klote, al ging het na een flinke huilbui vaak wel weer. Maar ik ben zo moe van het huilen. En dan moet ik echt een paar dagen 'herstellen', ik ben gewoon niet fit. Mijn menstruatie helpt dan ook niet. Ik was erg blij dat deze 2,5 week geleden weer op gang was gekomen, bijna gejuicht hebben we, maar op dag 3 leek het wel of ik een miskraam had, ik zat helemaal onder. We zijn toen ook naar het ziekenhuis gegaan, 's avonds om 23.00 uur, omdat we zo geschrokken waren van de heftigheid die er ineens was. Gelukkig bleek na inwendig onderzoek en inwendige echo dat alles er juist heel erg goed en normaal uit ziet, maar dat een eerste menstruatie na een bevalling heel heftig kan zijn en gepaard kan gaan met veel stolsels (en stolselverlies). Het is gelukkig allemaal snel over gegaan, maar het kost wel heel veel energie. Ik heb heel wat afgehuild de afgelopen 2 weken. Gelukkig hebben mensen om mij heen heel fijn gereageerd. Flink getroost dus. En dat is keer op keer fijn om te merken, dat al die mensen er voor ons zijn.
Verder gaat ons huis de verhuur in, zodat wij zelf in een andere stad ook weer een huis kunnen huren. Dit omdat lief per oktober fulltime gaat studeren voor 15 maanden. Ook dat is natuurlijk een ontzettend heftige situatie: we gaan ons huis verlaten, ook al is het maar tijdelijk. Het is NU mijn veilige cocoon, vanwaaruit ik overal heen kan, maar waar ik altijd weer terug kan komen. En dat is best raar, ik regel nu alles, dus van die vlotte jongens die ons huis komen bekijken, die leid ik rond, probeer ons huis te 'verkopen'. Ik probeer me er zo goed en zo kwaad als ik kan op voor te bereiden, maar soms vind ik het natuurlijk erg verdrietig. Het is voor lief ook veel te belangrijk nu door te gaan, hij heeft er jaren op voorbereid, ook financieel om dit te gaan doen. Voor hem is het ook megazwaar. We hebben gewoon ons oude energielevel niet terug en dan gaat hij studeren....ik ben wel enorm trots op hem, dat hij toch doorzet nu. En daar steun ik hem in. Gelukkig verhuizen we naar een stad die we allebei geod kennen en waar ook nog vrienden en familie woont, dat is erg fijn.
Liefs Parelhoen
De laatse 2 weken voelde ik me behoorlijk klote, al ging het na een flinke huilbui vaak wel weer. Maar ik ben zo moe van het huilen. En dan moet ik echt een paar dagen 'herstellen', ik ben gewoon niet fit. Mijn menstruatie helpt dan ook niet. Ik was erg blij dat deze 2,5 week geleden weer op gang was gekomen, bijna gejuicht hebben we, maar op dag 3 leek het wel of ik een miskraam had, ik zat helemaal onder. We zijn toen ook naar het ziekenhuis gegaan, 's avonds om 23.00 uur, omdat we zo geschrokken waren van de heftigheid die er ineens was. Gelukkig bleek na inwendig onderzoek en inwendige echo dat alles er juist heel erg goed en normaal uit ziet, maar dat een eerste menstruatie na een bevalling heel heftig kan zijn en gepaard kan gaan met veel stolsels (en stolselverlies). Het is gelukkig allemaal snel over gegaan, maar het kost wel heel veel energie. Ik heb heel wat afgehuild de afgelopen 2 weken. Gelukkig hebben mensen om mij heen heel fijn gereageerd. Flink getroost dus. En dat is keer op keer fijn om te merken, dat al die mensen er voor ons zijn.
Verder gaat ons huis de verhuur in, zodat wij zelf in een andere stad ook weer een huis kunnen huren. Dit omdat lief per oktober fulltime gaat studeren voor 15 maanden. Ook dat is natuurlijk een ontzettend heftige situatie: we gaan ons huis verlaten, ook al is het maar tijdelijk. Het is NU mijn veilige cocoon, vanwaaruit ik overal heen kan, maar waar ik altijd weer terug kan komen. En dat is best raar, ik regel nu alles, dus van die vlotte jongens die ons huis komen bekijken, die leid ik rond, probeer ons huis te 'verkopen'. Ik probeer me er zo goed en zo kwaad als ik kan op voor te bereiden, maar soms vind ik het natuurlijk erg verdrietig. Het is voor lief ook veel te belangrijk nu door te gaan, hij heeft er jaren op voorbereid, ook financieel om dit te gaan doen. Voor hem is het ook megazwaar. We hebben gewoon ons oude energielevel niet terug en dan gaat hij studeren....ik ben wel enorm trots op hem, dat hij toch doorzet nu. En daar steun ik hem in. Gelukkig verhuizen we naar een stad die we allebei geod kennen en waar ook nog vrienden en familie woont, dat is erg fijn.
Liefs Parelhoen
zaterdag 26 augustus 2006 om 12:06
zaterdag 26 augustus 2006 om 12:58
Lieve Parelhoen,
Ik lees nu pas de uitslag vanhet onderzoek, dat Philip een normale gezonde jongen was met heel veel pech. Wat verdrietig zeg!
Ik ben blij dat je je lichamelijk weer beter gaat voelen. Mijn eerste menstruatie na de bevalling was ook heel heftig, de 2e en 3e ook. Dat schijnt inderdaad normaal te zijn! Het lijkt me heel moeilijk om zo het "gewone leven" weer op te pakken nu. Ook om je zo te realiseren hoeveel weken geleden Philip geboren is. Hoe oud hij nu geweest zou zijn en wat voor baby!
Echt het zo bewonderenswaardig hoe jij de gebeurtenissen in je leven en je gevoelens omschrijft. Ik kreeg echt kippe(n?? mag die nu wel of juist niet?)vel toen ik las over het zwangere depressieve meisje op je galerij. Dat je dan geen zin krijgt om die eens even flink door elkaar te schudden!
Echt jij bent enorm flink zeg!*;
Liefs Frans
Ik lees nu pas de uitslag vanhet onderzoek, dat Philip een normale gezonde jongen was met heel veel pech. Wat verdrietig zeg!
Ik ben blij dat je je lichamelijk weer beter gaat voelen. Mijn eerste menstruatie na de bevalling was ook heel heftig, de 2e en 3e ook. Dat schijnt inderdaad normaal te zijn! Het lijkt me heel moeilijk om zo het "gewone leven" weer op te pakken nu. Ook om je zo te realiseren hoeveel weken geleden Philip geboren is. Hoe oud hij nu geweest zou zijn en wat voor baby!
Echt het zo bewonderenswaardig hoe jij de gebeurtenissen in je leven en je gevoelens omschrijft. Ik kreeg echt kippe(n?? mag die nu wel of juist niet?)vel toen ik las over het zwangere depressieve meisje op je galerij. Dat je dan geen zin krijgt om die eens even flink door elkaar te schudden!
Echt jij bent enorm flink zeg!*;
Liefs Frans
zondag 27 augustus 2006 om 10:57
lieve verre en frans en meave,
dank jullie voor je reaties. voor mij is het bijna natuurlijk dat ik ook weer sympathie voor anderen heb, al heb ik in mijn omgeving verhalen gehoord van mensen die na een overlijden van hun kind, man of familielid een hele lange tijd alleen maar naar zichzelf konden kijken. Ook dat vind ik volkomen begrijpelijk. Ik heb dat nu in ieder geval niet zo. Ik heb voor dat buurmeisje slechts even begrip op kunnen brengen, een paar keer met haar gesproken, maar inmiddels is zij weer naar een ver buitenland om daar te bevallen. Ik hoorde dat ze daar inmiddels weer doodongelukkig aan het zijn is. Ze is voor de zoveelste keer gevlucht. Haar moeder vertelde dat ze niet zou opkijken als haar dochter, zonder baby, in de loop van de tijd weer naar NL komt. Ik kan dan alleen maar mijn schouders laten hangen. Ik heb de moeder ook gezegd dat haar dochter een keuze had aan het begin van de zwangerschap (weg laten halen), al lijkt me dat een zeer moeilijke keuze. Zij kende de vader van de baby pas 3 maanden of zo. Nou ja, ik had een soort hoop dat ik de dochter wel zou kunnen helpen. Maar daar heb ik de energie niet voor, zeker niet als ze ook nog vertelde dat ze over adoptie had nagedacht.....en dat zij ze tegen mij, die net haar zoontje verloren was.....ze is gewoon niet helemaal bij, zeg maar.....
Ik vind het raar dat ik zo'n heftige mening over haar hier schrijf. En toch ook weer logisch. Ik zou willen haar van haar depressie af te kunnen helpen, haar het genot van de zwangerschap te kunnen tonen, het geluk van een gezonde baby, maar dat gaat niet.
tja, klote dat ik zo'n heftige menstruatie had de vorige keer. Ik ben nu in afwachting van de volgende, maar heb tussentijds alweer een paar keer een klein beetje bloedverlies gehad (zag er wat mij betreft hetzelfde uit als ik bij de vorige zwangerschap had, 3 dagen achter elkaar lichtroze bloedverlies, eenmalig per dag, de innesteling). Maar het klopt zeg maar allemaal niet met het berekenen van de cyclus, dus ga ik er van uit dat mijn menstruatie, helaas, nog even onregelmatig zal zijn. De natuur moet toch even zijn werk doen. Het zal allemaal wel goed komen.
Liefs Parelhoen
dank jullie voor je reaties. voor mij is het bijna natuurlijk dat ik ook weer sympathie voor anderen heb, al heb ik in mijn omgeving verhalen gehoord van mensen die na een overlijden van hun kind, man of familielid een hele lange tijd alleen maar naar zichzelf konden kijken. Ook dat vind ik volkomen begrijpelijk. Ik heb dat nu in ieder geval niet zo. Ik heb voor dat buurmeisje slechts even begrip op kunnen brengen, een paar keer met haar gesproken, maar inmiddels is zij weer naar een ver buitenland om daar te bevallen. Ik hoorde dat ze daar inmiddels weer doodongelukkig aan het zijn is. Ze is voor de zoveelste keer gevlucht. Haar moeder vertelde dat ze niet zou opkijken als haar dochter, zonder baby, in de loop van de tijd weer naar NL komt. Ik kan dan alleen maar mijn schouders laten hangen. Ik heb de moeder ook gezegd dat haar dochter een keuze had aan het begin van de zwangerschap (weg laten halen), al lijkt me dat een zeer moeilijke keuze. Zij kende de vader van de baby pas 3 maanden of zo. Nou ja, ik had een soort hoop dat ik de dochter wel zou kunnen helpen. Maar daar heb ik de energie niet voor, zeker niet als ze ook nog vertelde dat ze over adoptie had nagedacht.....en dat zij ze tegen mij, die net haar zoontje verloren was.....ze is gewoon niet helemaal bij, zeg maar.....
Ik vind het raar dat ik zo'n heftige mening over haar hier schrijf. En toch ook weer logisch. Ik zou willen haar van haar depressie af te kunnen helpen, haar het genot van de zwangerschap te kunnen tonen, het geluk van een gezonde baby, maar dat gaat niet.
tja, klote dat ik zo'n heftige menstruatie had de vorige keer. Ik ben nu in afwachting van de volgende, maar heb tussentijds alweer een paar keer een klein beetje bloedverlies gehad (zag er wat mij betreft hetzelfde uit als ik bij de vorige zwangerschap had, 3 dagen achter elkaar lichtroze bloedverlies, eenmalig per dag, de innesteling). Maar het klopt zeg maar allemaal niet met het berekenen van de cyclus, dus ga ik er van uit dat mijn menstruatie, helaas, nog even onregelmatig zal zijn. De natuur moet toch even zijn werk doen. Het zal allemaal wel goed komen.
Liefs Parelhoen
zondag 27 augustus 2006 om 18:55
Lieve Parelhoen.
Ik lees al vanaf het begin je verhaal mee maar heb nooit gepost. Tot vandaag. Want vandaag zag ik bij vrienden jullie geboortekaartje van Philip staan. Een prachtig kaartje maar zo verdrietig. Het was heel raar om het verhaal erachter te kennen, terwijl ik jou helemaal niet ken.
Ik wilde je laten weten dat ik je heel sterk en dapper vind. Je omschrijft je gevoel zo puur. Jullie kleine Philip is vast ontzettend trots op zulke ouders.
Veel liefs
Pam
ps: Ik hoop dat je het niet erg vind als ik niet vertel bij wie ik het heb gezien, ik heb er daar verder ook niets over gezegd.
Ik lees al vanaf het begin je verhaal mee maar heb nooit gepost. Tot vandaag. Want vandaag zag ik bij vrienden jullie geboortekaartje van Philip staan. Een prachtig kaartje maar zo verdrietig. Het was heel raar om het verhaal erachter te kennen, terwijl ik jou helemaal niet ken.
Ik wilde je laten weten dat ik je heel sterk en dapper vind. Je omschrijft je gevoel zo puur. Jullie kleine Philip is vast ontzettend trots op zulke ouders.
Veel liefs
Pam
ps: Ik hoop dat je het niet erg vind als ik niet vertel bij wie ik het heb gezien, ik heb er daar verder ook niets over gezegd.
zondag 27 augustus 2006 om 21:03
Lieve Pam,
Ik heb je stukje natuurlijk ook aan lief laten lezen, wij waren erg verrast. Allereerst je lieve woorden te lezen, maar natuurlijk breken wij onze hoofden nu bij wie jij het kaartje hebt gezien....
Maar natuurlijk respecteer ik dat je niet doorgeeft bij wie, dat is logisch...
Lief en ik vinden het wel apart dat NL dus blijkbaar zo klein is dat jij door dit verhaal een link hebt met mij.....dat is toch bijzonder.
Ik ben echt supermoe, ga nu ophouden.
Liefs Parelhoen
Ik heb je stukje natuurlijk ook aan lief laten lezen, wij waren erg verrast. Allereerst je lieve woorden te lezen, maar natuurlijk breken wij onze hoofden nu bij wie jij het kaartje hebt gezien....
Maar natuurlijk respecteer ik dat je niet doorgeeft bij wie, dat is logisch...
Lief en ik vinden het wel apart dat NL dus blijkbaar zo klein is dat jij door dit verhaal een link hebt met mij.....dat is toch bijzonder.
Ik ben echt supermoe, ga nu ophouden.
Liefs Parelhoen
zondag 27 augustus 2006 om 21:47
Lieve Parelhoen,
Ik begrijp dat jullie er graag willen weten bij wie het was. Zonder er een vervelend raadseltje van te willen maken; hun achternaam begint met een v en de plaatsnaam begint met dezelfde letter als jouw echte naam. Als je het nu weet, niet verklappen hé? Niet veel mensen weten dat ik hier rondstruin en dat zou ik graag zo houden
Weltrusten,
Liefs
Pam
Ik begrijp dat jullie er graag willen weten bij wie het was. Zonder er een vervelend raadseltje van te willen maken; hun achternaam begint met een v en de plaatsnaam begint met dezelfde letter als jouw echte naam. Als je het nu weet, niet verklappen hé? Niet veel mensen weten dat ik hier rondstruin en dat zou ik graag zo houden
Weltrusten,
Liefs
Pam
donderdag 31 augustus 2006 om 16:48
Hoi Pam,
Dank je wel, ik vermoed dat degene bij wie jij het kaartje hebt zien staan een jong stel is? Ik ken helaas in die plaats meerdere mensen met een v als achternaam, waarvan een paar mensen wat ouder is, zeg maar opa en oma leeftijd. Het jongere stel mensen zijn vroegere buren van mij, eerst hij alleen, daarna zij erbij, al bijna 15 jaar geleden en ik zie hen zelf op verjaardagen bij een andere vriendin of als we daar toevallig allebei zijn. Dus wij (jij en ik) hebben elkaar ook nog nooit ontmoet. Echt raar, maar toch fijn dat jij het verhaal kent. Waarschijnlijk veel beter en uitgebreider dan de mensen bij wie het kaartje op de schouw staat. Raar he?
Nogmaals dank en ik begrijp het hoor, hier ben je toch anoniem!
Liefs Parelhoen
Dank je wel, ik vermoed dat degene bij wie jij het kaartje hebt zien staan een jong stel is? Ik ken helaas in die plaats meerdere mensen met een v als achternaam, waarvan een paar mensen wat ouder is, zeg maar opa en oma leeftijd. Het jongere stel mensen zijn vroegere buren van mij, eerst hij alleen, daarna zij erbij, al bijna 15 jaar geleden en ik zie hen zelf op verjaardagen bij een andere vriendin of als we daar toevallig allebei zijn. Dus wij (jij en ik) hebben elkaar ook nog nooit ontmoet. Echt raar, maar toch fijn dat jij het verhaal kent. Waarschijnlijk veel beter en uitgebreider dan de mensen bij wie het kaartje op de schouw staat. Raar he?
Nogmaals dank en ik begrijp het hoor, hier ben je toch anoniem!
Liefs Parelhoen
donderdag 31 augustus 2006 om 19:20
donderdag 31 augustus 2006 om 19:52
donderdag 31 augustus 2006 om 22:05
hoi pammie, we hebben het over dezelfde mensen. ik moest even nadenken, maar toen viel het kwartje.
Angel, ook dank voor de tip. Pammie als jij het fijn vind, kun je me mailen, ik vind dit kanaal ook prima hoor!
Met ons gaat het nu best ok, maar je hebt van die dagen. Verder zijn we bezig om voor de studie van mijn lief richting R'dam te gaan. Dat betekent ons huis in de verhuur, kijken of dit gaat en vervolgens dus zelf ook tijdelijk iets huren. Best emotioneel allemaal. Toch weg van Philip, al draag ik die in mijn hart bij me. Maar even snel naar het grafje zal je toch wat minder snel doen, maar goed, ik ga nu 1 x per week en zit er heel dicht bij. Als ik dat alsnog wil, moet ik daar echt voor gaan.
Dus ik ben gewoon thuis, werk voorlopig niet, zit in de ziektewet.
We gaan er volgende week nog even tussenuit, met de familie (mijn gezin zeg maar) naar Frankrijk. Da's fijn.
Verder probeer ik zoveel mogelijk rondom de verhuis al voor te bereiden. En dat is prima, ben toch een soort van aan het 'werk'.
Nou groetjes.
O en ik vergeet helemaal te vragen: jij zit hier natuurlijk niet voor niets op de babysite: heb je al kinderen, wil je ze of ben je zwanger?
Angel, ook dank voor de tip. Pammie als jij het fijn vind, kun je me mailen, ik vind dit kanaal ook prima hoor!
Met ons gaat het nu best ok, maar je hebt van die dagen. Verder zijn we bezig om voor de studie van mijn lief richting R'dam te gaan. Dat betekent ons huis in de verhuur, kijken of dit gaat en vervolgens dus zelf ook tijdelijk iets huren. Best emotioneel allemaal. Toch weg van Philip, al draag ik die in mijn hart bij me. Maar even snel naar het grafje zal je toch wat minder snel doen, maar goed, ik ga nu 1 x per week en zit er heel dicht bij. Als ik dat alsnog wil, moet ik daar echt voor gaan.
Dus ik ben gewoon thuis, werk voorlopig niet, zit in de ziektewet.
We gaan er volgende week nog even tussenuit, met de familie (mijn gezin zeg maar) naar Frankrijk. Da's fijn.
Verder probeer ik zoveel mogelijk rondom de verhuis al voor te bereiden. En dat is prima, ben toch een soort van aan het 'werk'.
Nou groetjes.
O en ik vergeet helemaal te vragen: jij zit hier natuurlijk niet voor niets op de babysite: heb je al kinderen, wil je ze of ben je zwanger?
