Kinderen
alle pijlers
Geen emotionele band met je kind
vrijdag 10 januari 2025 om 14:04
Een gevoelig onderwerp…. wil niet te veel informatie kwijt ivm herkenning maar zit er zo mee dat ik toch wil weten of anderen dit gedrag herkennen. Niet quoten aub.
Onze 17 jarige dochter laat van kinds af aan niet merken dat ze geeft om ons als ouders. Zegt nooit eens dat ze van ons houdt, vraagt nooit hoe het gaat als er iemand ziek is of zelfs geopereerd moet worden, heeft nooit empathie voor ons en wil nooit tijd met ons spenderen.
Gisteren heeft zij na een woordenwisseling heel koel gezegd dat zij niet van ons houd en niks voor ons voelt en dat ook nooit gedaan heeft. Ach het is een puber, ze meent het niet zullen jullie zeggen maar dat is dus niet zo. Zij meent dit wel en dit gedrag zien wij al sinds zij op de basisschool zat. Wij merken aan alles dat ze dat gewoon niet voelt.
Herkent iemand dit? Komt dit ooit nog goed of moeten we accepteren dat het is zoals het is en we haar waarschijnlijk nooit meer zullen zien als ze uit huis is (waar ik heel bang voor ben want ik hou ontzettend veel van haar)
Onze 17 jarige dochter laat van kinds af aan niet merken dat ze geeft om ons als ouders. Zegt nooit eens dat ze van ons houdt, vraagt nooit hoe het gaat als er iemand ziek is of zelfs geopereerd moet worden, heeft nooit empathie voor ons en wil nooit tijd met ons spenderen.
Gisteren heeft zij na een woordenwisseling heel koel gezegd dat zij niet van ons houd en niks voor ons voelt en dat ook nooit gedaan heeft. Ach het is een puber, ze meent het niet zullen jullie zeggen maar dat is dus niet zo. Zij meent dit wel en dit gedrag zien wij al sinds zij op de basisschool zat. Wij merken aan alles dat ze dat gewoon niet voelt.
Herkent iemand dit? Komt dit ooit nog goed of moeten we accepteren dat het is zoals het is en we haar waarschijnlijk nooit meer zullen zien als ze uit huis is (waar ik heel bang voor ben want ik hou ontzettend veel van haar)
maandag 13 januari 2025 om 09:30
Dat gevoel van eeuwig teleurstellend te zijn in hoe je als dochter bent herken ik wel van beide ouders.
Ik wilde voornamelijk met rust gelaten worden en boeken lezen en dat werd ook maar ingewikkeld gevonden en ik had een broertje dood aan knuffelen, hadden ze het heel moeilijk mee.
Nu nog.
Mijn moeder ging niet zo goed en ik had een keer haar wat laten begaan met haar grijpgrage handjes. Ik ben 50 en al 50 jaar aan het ontwijken.
Maargoed, soms is er iets en dan laat je het.
De keer erop moet ik dan weer fysiek afstand nemen want toen ik op de plek ging zitten die mij werd aangewezen zat ze binnen no time 'eindelijk!' murmelend half bij me op schoot. Ze had dus bedacht dat omdat ik het een beetje had laten begaan, het nu voor haar als 'normaal' zou zijn.
Zit je als vijftigjarige met je bejaarde moeder te worstelen, zij weer verdrietig, heel zielig.
Ik heb er serieus, geen overdrijven, nachtmerries van gehad.
Vader idem. Die zie ik amper maar ik weet al dat als ik niet direct afweer ik in een soortgelijke situatie zit.
Heel onplezierig en heel erg vanuit wat zij normaal vinden en nodig hebben en missen.
Ik wilde voornamelijk met rust gelaten worden en boeken lezen en dat werd ook maar ingewikkeld gevonden en ik had een broertje dood aan knuffelen, hadden ze het heel moeilijk mee.
Nu nog.
Mijn moeder ging niet zo goed en ik had een keer haar wat laten begaan met haar grijpgrage handjes. Ik ben 50 en al 50 jaar aan het ontwijken.
Maargoed, soms is er iets en dan laat je het.
De keer erop moet ik dan weer fysiek afstand nemen want toen ik op de plek ging zitten die mij werd aangewezen zat ze binnen no time 'eindelijk!' murmelend half bij me op schoot. Ze had dus bedacht dat omdat ik het een beetje had laten begaan, het nu voor haar als 'normaal' zou zijn.
Zit je als vijftigjarige met je bejaarde moeder te worstelen, zij weer verdrietig, heel zielig.
Ik heb er serieus, geen overdrijven, nachtmerries van gehad.
Vader idem. Die zie ik amper maar ik weet al dat als ik niet direct afweer ik in een soortgelijke situatie zit.
Heel onplezierig en heel erg vanuit wat zij normaal vinden en nodig hebben en missen.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
maandag 13 januari 2025 om 11:20
Wij zien graag dat mensen "gezellig" en "sociaal" zijn. Dat leren we onze kinderen vanaf jonge leeftijd aan. Maar sommige mensen zijn dat niet. Dat zit niet in hun karakter. En je kunt het ze deels aanleren. Maar dan doen ze iets zonder dat het vanuit hun zelf komt. Dat jouw andere kinderen dit niet hebben en er verder geen aanwijsbare redenen zijn van grote problemen met haar binnen het gezin geeft dat wel aan. Grote kans dat zij ergens binnen het spectrum zit. Of gewoon weinig empatisch is. Dit is immers altijd zo geweest. Ze lijkt jullie ook niet te vertrouwen (of haar siblings waar ze ook niets mee heeft).
Wij hebben iemand in de familiekring gehad die ook volledig op zichzelf was. Niemand wist precies wat hij deed en hoe hij leefde. Was ook regelmatig op reis. Wilde geen gezin. Hij wilde geen aansluiting en contact moest altijd vanuit anderen komen. Zijn moeder belde hem maandelijks om even bij te praten. Maar dat kwam vanuit haar. Uiteindelijk moet je dat accepteren. Mensen kiezen hun eigen leven.
Wij hebben iemand in de familiekring gehad die ook volledig op zichzelf was. Niemand wist precies wat hij deed en hoe hij leefde. Was ook regelmatig op reis. Wilde geen gezin. Hij wilde geen aansluiting en contact moest altijd vanuit anderen komen. Zijn moeder belde hem maandelijks om even bij te praten. Maar dat kwam vanuit haar. Uiteindelijk moet je dat accepteren. Mensen kiezen hun eigen leven.
maandag 13 januari 2025 om 11:25
Jemig, ik krijg al nachtmerries als ik er aan denk.
Mijn moeder had altijd kritiek op mij maar hangt wel emotioneel aan mij, dat verdraag ik ook totaal niet.
Mensen vonden mij altijd autistisch, maar de laatste jaren zien meer mensen hoe mijn moeder echt is. Daardoor begint het toch een ander beeld te worden voor ze, dat ik misschien helemaal niet zo "raar" ben.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
