Kinderen
alle pijlers
Gescheiden/uit elkaar ouders
vrijdag 12 februari 2021 om 22:38
Hee,
Mijn partner en ik hebben een week geleden besloten uit elkaar te gaan. Wij hebben een zoon van bijna 2 jaar.
Ondanks dat ik vind dat een kind beter 2 gelukkige ouders apart kan hebben ipv 2 ongelukkig samen met veel spanning, merk ik dat ik wel kamp met schuldgevoelens naar zoon.
Ik zal vast niet de eerste en zeker ook niet de laatste zijn in deze. Ik zou het fijn vinden om ervaringen van andere gescheiden ouders te lezen mbt je kindje(s). Hoe gingen de kinderen ermee om en hoe gaat dit nu?
Mijn partner en ik hebben een week geleden besloten uit elkaar te gaan. Wij hebben een zoon van bijna 2 jaar.
Ondanks dat ik vind dat een kind beter 2 gelukkige ouders apart kan hebben ipv 2 ongelukkig samen met veel spanning, merk ik dat ik wel kamp met schuldgevoelens naar zoon.
Ik zal vast niet de eerste en zeker ook niet de laatste zijn in deze. Ik zou het fijn vinden om ervaringen van andere gescheiden ouders te lezen mbt je kindje(s). Hoe gingen de kinderen ermee om en hoe gaat dit nu?
zaterdag 13 februari 2021 om 05:42
Tot wanneer moet ik doorbijten als het een ongezonde relatie is. Je weet de inhoud niet maar oordeelt wel?
Nogmaals, spanningen in huis is ook niet goed voor een kind. Daarbij wil ik mijn zoon meegeven dat hij altijd moet gaan voor geluk, welke keuze hij ook maakt. Dan moet ik zelf wel dat voorbeeld geven. Ons kind heeft niks aan ouders die ongelukkig zijn.
Daarbij hebben wij al relatietherapie, meerdere time-outs etc. geprobeerd. Dus is het niet dat dit zomaar even besloten werd.
zaterdag 13 februari 2021 om 05:43
Klinkt heftig en herkenbaar. Ik ben zelf ook een kind van ouders die té lang samen zijn gebleven... Ben daardoor echt beschadigd. Helaas.Starkid schreef: ↑12-02-2021 23:33Geen ervaring vanuit jouw rol, wel vanuit het oogpunt van het kind. Mijn ouders zijn bij elkaar gebleven 'voor de kinderen'. Zij hadden veel beter direct uit elkaar kunnen gaan, in plaats van het jaren en jaren vol te houden, want wanneer doe je het dan? Tot ze uit huis zijn? Hier hebben ze het zolang volgehouden dat wij als kinderen compleet in tranen het nieuws aanhoorden toen ze eindelijk uit elkaar gingen. Tranen van vreugde, welteverstaan.
zaterdag 13 februari 2021 om 05:46
Fijn om te lezen.Apatura schreef: ↑12-02-2021 23:49Ik ben gescheiden toen mn dochter 2 was.
We hebben een goede coouderschap regeling en geen ruzie of zoiets. Ook geldzaken goed geregeld.
Ik vind t alleen ouder zijn loodzwaar maar ben met vlagen zo blij dat ik gescheiden ben. De relatie die wij hadden was zo geen voorbeeld voor een gezonde relatie. Relatietherapie en hele zooi is voorbij gekomen maar het was gewoon klaar.
En dan liever met 2jr een goede regeling opbouwen dan met 5jr een vechtscheiding met geldgezeik en vreemdgaan en weet ik veel wat er gebeurd zou zijn.
Dit is hier ook het geval. Ook relatietherapie gevolgd etc. Maar het is ook echt klaar, maar we hebben echt alles geprobeerd om er uit te kunnen komen.
Nu kunnen we nog goed praten, als vrienden verder. Maar als we door gingen was dit misschien wel anders... We willen voor onze zoon ook het beste regelen.
zaterdag 13 februari 2021 om 05:49
Dank je wel. Ik vraag hier inderdaad ook niet om een oordeel of ik wel of niet uitelkaar mag gaan, maar over ervaring.LīlyRose schreef: ↑13-02-2021 00:09Waarom is vreemdgaan legitiemer (neem aan dat je dat bedoelt) dan geen zin meer hebben?
Punt is dat er iets veranderd ja waardoor je niet meer samen wil zijn. Ook een in harmonie besloten scheiding kan ik een vechtscheiding eindigen. Ze willen niet meer samen en daar vraagt ze ervaringen over. Geen oordeel.
TO, mijn ex en ik zijn definitief uit elkaar sinds kind 1,5 was. Nu 18, het schuldgevoel blijft wel, alleen niet zo heftig en de hele tijd. Co-ouderschap vanaf een jaar of 4, voor die tijd 2 nachtjes per week bij vader en de rest bij mij.
Ik vind het heerlijk om af en toe echt tijd voor mezelf te hebben, maar het missen is nooit minder geworden.
Ja dat schuldgevoel zal altijd blijven want je had het liever anders gezien.
Mijn hart breekt als ik hem moet missen maar ik heb nu wel echt rust doordat ik niet meer hoef te vechten tegen mijn intuïtie.
Hem op laten groeien in spanningen over en weer wilde ik ook absoluut niet.
Zie je je kind nu dan x aantal dagen per week? We willen ook voor co-ouderschap gaan, maar gaan eerst naar een mediator om ons te laten helpen en voorlichten.
zaterdag 13 februari 2021 om 05:51
Los van dat ik vind dat niemand hier een oordeel over hoeft te vellen: wij hebben zeker gevochten. Relatietherapie gevolgd, meerdere time-outs gehad om even tot rust te komen in de hoop dat dat hielp enz.
We hebben hier zólang over nagedacht en zoveel over gepraat. Ik ben zelfs medicatie gaan slikken omdat het onderhand dwangmatig werd.
Ik ging er zelf aan onder door en partner ook.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 13-02-2021 14:42
Reden: quote aangepast
Reden: quote aangepast
4.19% gewijzigd
zaterdag 13 februari 2021 om 06:58
Maar snap je de verbazing van mensen hier? Jullie hebben een kindje van 2. Wat ging er dan mis in 2 jaar? In 2019 was je nog verliefd, was een kind een goed idee en nu hebben jullie er al voor gevochten? Dat past amper in die korte tijdCarpe-diiem schreef: ↑13-02-2021 05:51Los van dat ik vind dat niemand hier een oordeel over hoeft te vellen: wij hebben zeker gevochten. Relatietherapie gevolgd, meerdere time-outs gehad om even tot rust te komen in de hoop dat dat hielp enz.
We hebben hier zólang over nagedacht en zoveel over gepraat. Ik ben zelfs medicatie gaan slikken omdat het onderhand dwangmatig werd.
Ik ging er zelf aan onder door en partner ook.
Natuurlijk kun je gerust bij je man weg, maar leer van wat er fout ging. Welke signalen heb jij gemist?
zaterdag 13 februari 2021 om 07:11
Hoi to,Carpe-diiem schreef: ↑13-02-2021 05:42Tot wanneer moet ik doorbijten als het een ongezonde relatie is. Je weet de inhoud niet maar oordeelt wel?
Nogmaals, spanningen in huis is ook niet goed voor een kind. Daarbij wil ik mijn zoon meegeven dat hij altijd moet gaan voor geluk, welke keuze hij ook maakt. Dan moet ik zelf wel dat voorbeeld geven. Ons kind heeft niks aan ouders die ongelukkig zijn.
Daarbij hebben wij al relatietherapie, meerdere time-outs etc. geprobeerd. Dus is het niet dat dit zomaar even besloten werd.
Even hierop inhakend: 'leren altijd gaan voor geluk'. Misschien is het te kort door de bocht opgeschreven maar de les die ik pas met 30 heb geleerd is dat 'ongeluk' ook erbij hoort. Dat er soms dingen gebeuren die verdriet geven en dat je daar doorheen moet en vooral niet de andere kant op moet rennen voor geluk. Ik merk dat heel erg aan sommige leerlingen, die worden opgevoed met 'wij hebben vooral veel recht op alles, als we maar gelukkig zijn'.
Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Want los daarvan zal het mij worst wezen hoe oud een kind is wanneer de ouders gaan scheiden. Dat is niet aan anderen. Ik was 11 toen mijn ouders gingen scheiden. Mijn ouders waren beiden psychisch behoorlijk koekoek dus het had in dit geval niets uitgemaakt.
Wel had ik graag gezien dat ze mij betere emotionele steun hadden gegeven. Dat ik verdrietig mag zijn en het niet hoefde te verbloemen.
Succes met alles to.
zaterdag 13 februari 2021 om 07:19
Ik ben ruim een jaar geleden gescheiden, de kinderen waren 1 en 3.
Het schuldgevoel wat je noemt is heel herkenbaar. Veel hangt af van hoe jij en je ex gaan communiceren.
Mijn insteek is: voor de kinderen is papa superman, en ik ga dus nooit iets negatief over hem zeggen waar ze bij zijn. Ook niet als ze lekker aan het spelen zijn en je een kopje thee drinkt met een vriendin. Ze pikken alles op namelijk.
De kinderen doen het nu goed, maar ik merkte het eerste jaar echt extra nood aan aandacht, duidelijkheid, grenzen en vooral veel liefde. Het wordt een zware periode dus laat je goed omringen. Je kind heeft jou nu extra nodig en jij krijgt straks heel wat op je bordje (verhuis, verkoop woning, nieuwe gastouder, rouwproces, lastige communicatie, veranderende relatie met je schoonfamilie, ...).
Zelfzorg is nu extra belangrijk, zodat je de noden van je kindje kan blijven opvangen.
Veel succes
Het schuldgevoel wat je noemt is heel herkenbaar. Veel hangt af van hoe jij en je ex gaan communiceren.
Mijn insteek is: voor de kinderen is papa superman, en ik ga dus nooit iets negatief over hem zeggen waar ze bij zijn. Ook niet als ze lekker aan het spelen zijn en je een kopje thee drinkt met een vriendin. Ze pikken alles op namelijk.
De kinderen doen het nu goed, maar ik merkte het eerste jaar echt extra nood aan aandacht, duidelijkheid, grenzen en vooral veel liefde. Het wordt een zware periode dus laat je goed omringen. Je kind heeft jou nu extra nodig en jij krijgt straks heel wat op je bordje (verhuis, verkoop woning, nieuwe gastouder, rouwproces, lastige communicatie, veranderende relatie met je schoonfamilie, ...).
Zelfzorg is nu extra belangrijk, zodat je de noden van je kindje kan blijven opvangen.
Veel succes
zaterdag 13 februari 2021 om 07:24
Ik was 13 toen mijn ouders uit elkaar gingen, en mijn broer 16. Het was een vechtscheiding (lees: bedreigingen, stalken, auto’s bekrassen). Ik heb een paar jaar geen contact gehad met mijn vader en mijn broer bijna 8 jaar geen contact met mijn moeder.
Toch gaat het sinds een aantal jaar weer goed. We kunnen allemaal weer door 1 deur en ik moet eerlijk zeggen dat ik niet erg veel last heb gehad van de scheiding. Sterker nog: ik heb er ook heel veel van geleerd. Dat is uiteraard ook afhankelijk van factoren zoals je karakter want mijn broer vond het wel lastiger.
Mijn moeder had gelijk na de scheiding een nieuwe vriend. Eentje waar ik goed mee op kon (en nog steeds kan) schieten. Dat zorgde wel voor stabiliteit.
Ik heb het nooit als erg ervaren en ben blij dat mijn ouders voor hun eigen geluk kozen. Ze zijn nu allebei echt gelukkig.
Moraal van het verhaal; elke scheiding is anders. Elk kind reageert anders. Maar 1 advies; blijf gewoon normaal met elkaar omgaan.
Toch gaat het sinds een aantal jaar weer goed. We kunnen allemaal weer door 1 deur en ik moet eerlijk zeggen dat ik niet erg veel last heb gehad van de scheiding. Sterker nog: ik heb er ook heel veel van geleerd. Dat is uiteraard ook afhankelijk van factoren zoals je karakter want mijn broer vond het wel lastiger.
Mijn moeder had gelijk na de scheiding een nieuwe vriend. Eentje waar ik goed mee op kon (en nog steeds kan) schieten. Dat zorgde wel voor stabiliteit.
Ik heb het nooit als erg ervaren en ben blij dat mijn ouders voor hun eigen geluk kozen. Ze zijn nu allebei echt gelukkig.
Moraal van het verhaal; elke scheiding is anders. Elk kind reageert anders. Maar 1 advies; blijf gewoon normaal met elkaar omgaan.
zaterdag 13 februari 2021 om 08:19
Ik snap wat je bedoeld. Misschien had ik het kort door de bocht geschreven. Maar ik bedoel ermee dat ik alle (uitzondering daargelaten) keuzes die mijn zoon maakt zal accepteren, als dit hem gelukkig maakt. Hij moet vooral doen wat hem gelukkig maakt. En natuurlijk hoort verdriet etc erbij. Dat moet hij ook zeker niet verbloemen omdat geluk 'moet'. Maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.apestaartje30 schreef: ↑13-02-2021 07:11Hoi to,
Even hierop inhakend: 'leren altijd gaan voor geluk'. Misschien is het te kort door de bocht opgeschreven maar de les die ik pas met 30 heb geleerd is dat 'ongeluk' ook erbij hoort. Dat er soms dingen gebeuren die verdriet geven en dat je daar doorheen moet en vooral niet de andere kant op moet rennen voor geluk. Ik merk dat heel erg aan sommige leerlingen, die worden opgevoed met 'wij hebben vooral veel recht op alles, als we maar gelukkig zijn'.
Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Want los daarvan zal het mij worst wezen hoe oud een kind is wanneer de ouders gaan scheiden. Dat is niet aan anderen. Ik was 11 toen mijn ouders gingen scheiden. Mijn ouders waren beiden psychisch behoorlijk koekoek dus het had in dit geval niets uitgemaakt.
Wel had ik graag gezien dat ze mij betere emotionele steun hadden gegeven. Dat ik verdrietig mag zijn en het niet hoefde te verbloemen.
Succes met alles to.
Ik geef een slecht voorbeeld als partner en ik samen blijven terwijl we er zelf aan onder doorgaan. Hier is een periode van 'ongeluk' aan voorafgegaan en dat is toen geaccepteerd, we hebben ervoor willen werken maar het was op.
zaterdag 13 februari 2021 om 08:23
Ik snap de verbazing.lilalinda schreef: ↑13-02-2021 06:58Maar snap je de verbazing van mensen hier? Jullie hebben een kindje van 2. Wat ging er dan mis in 2 jaar? In 2019 was je nog verliefd, was een kind een goed idee en nu hebben jullie er al voor gevochten? Dat past amper in die korte tijd
Natuurlijk kun je gerust bij je man weg, maar leer van wat er fout ging. Welke signalen heb jij gemist?
Achteraf gezien was onze relatie misschien toen al niet goed. Daarentegen was ons kindje ongepland, wel gewenst hoor.
We hebben heel veel voor onze kiezen gehad en zijn daardoor uitelkaar gegroeid. We hebben relatietherapie gevolgd en meerdere pauzes ingelast. We hebben er over gepraat maar je kan elkaar niet veranderen en dat willen we ook niet.
Op een gegeven moment leefde we zo apart van elkaar, en ontstonden er frustraties.
Ik wist vanaf oktober dat het niet goed zat en dat ik ermee moest stoppen (intuïtie). Maar dacht dat dit aan mezelf lag en ging er zelfs voor aan medicatie. Ik heb nog een keer relatietherapie willen volgen maar partner wilde dit niet meer. Ik heb nog alles op alles willen zetten maar achteraf gezien was het niet meer te redden, denk ik.
We gingen er zelf aan onderdoor.
zaterdag 13 februari 2021 om 08:24
DankjewelIdrisindra schreef: ↑13-02-2021 07:19Ik ben ruim een jaar geleden gescheiden, de kinderen waren 1 en 3.
Het schuldgevoel wat je noemt is heel herkenbaar. Veel hangt af van hoe jij en je ex gaan communiceren.
Mijn insteek is: voor de kinderen is papa superman, en ik ga dus nooit iets negatief over hem zeggen waar ze bij zijn. Ook niet als ze lekker aan het spelen zijn en je een kopje thee drinkt met een vriendin. Ze pikken alles op namelijk.
De kinderen doen het nu goed, maar ik merkte het eerste jaar echt extra nood aan aandacht, duidelijkheid, grenzen en vooral veel liefde. Het wordt een zware periode dus laat je goed omringen. Je kind heeft jou nu extra nodig en jij krijgt straks heel wat op je bordje (verhuis, verkoop woning, nieuwe gastouder, rouwproces, lastige communicatie, veranderende relatie met je schoonfamilie, ...).
Zelfzorg is nu extra belangrijk, zodat je de noden van je kindje kan blijven opvangen.
Veel succes
Ik voel nu vooral écht de rust waar ik naar zocht. Er valt echt iets van mijn schouders af.
Ik weet dat me nog een hoop te wachten staat en ik zie hier ook echt tegen op.
zaterdag 13 februari 2021 om 08:26
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar was. Ik heb dat nooit als een probleem ervaren. Ik ging wel pas logeren bij m’n vader toen ik vier ofzo was, daarvoor was m’n ‘stamplek’ altijd m’n moeder.
Ze zijn niet eens heel goed uit elkaar gegaan, maar het was nou eenmaal zo. Ik had en heb met beide ouders een heel goede band. Ik heb niet de indruk dat ze zich ooit schuldig hebben gevoeld, en dat is terecht naar mijn idee. Ze pasten gewoon niet bij elkaar.
Kortom: geen centje pijn hier hoor.
Ze zijn niet eens heel goed uit elkaar gegaan, maar het was nou eenmaal zo. Ik had en heb met beide ouders een heel goede band. Ik heb niet de indruk dat ze zich ooit schuldig hebben gevoeld, en dat is terecht naar mijn idee. Ze pasten gewoon niet bij elkaar.
Kortom: geen centje pijn hier hoor.
zaterdag 13 februari 2021 om 08:28
Wat herken ik me in jouw verhaal.Dopperfles schreef: ↑13-02-2021 07:24Ik was 13 toen mijn ouders uit elkaar gingen, en mijn broer 16. Het was een vechtscheiding (lees: bedreigingen, stalken, auto’s bekrassen). Ik heb een paar jaar geen contact gehad met mijn vader en mijn broer bijna 8 jaar geen contact met mijn moeder.
Toch gaat het sinds een aantal jaar weer goed. We kunnen allemaal weer door 1 deur en ik moet eerlijk zeggen dat ik niet erg veel last heb gehad van de scheiding. Sterker nog: ik heb er ook heel veel van geleerd. Dat is uiteraard ook afhankelijk van factoren zoals je karakter want mijn broer vond het wel lastiger.
Mijn moeder had gelijk na de scheiding een nieuwe vriend. Eentje waar ik goed mee op kon (en nog steeds kan) schieten. Dat zorgde wel voor stabiliteit.
Ik heb het nooit als erg ervaren en ben blij dat mijn ouders voor hun eigen geluk kozen. Ze zijn nu allebei echt gelukkig.
Moraal van het verhaal; elke scheiding is anders. Elk kind reageert anders. Maar 1 advies; blijf gewoon normaal met elkaar omgaan.
Ik ben opgegroeid met huiselijk geweld (vader naar moeder). Mijn moeder is voor ons bij mijn vader gebleven. Toen ik 18 was is ze weggegaan en er volgde ook een vechtscheiding met stalking, bedreigingen etc. etc.
Nu is die situatie niet vergelijkbaar met die van mij. Maar ik had gewild dat mijn moeder voor haar eigen geluk koos. Het was een verademing dat ze uitelkaar gingen.
Ik ben door mijn jeugd beschadigd en kamp daardoor met psychische klachten.
Hierom wil ik mijn zoon liefde geven. Ik wil niet dat hij ziet, dat partner en ik niet meer van elkaar houden en er geen genegenheid is en juist alleen maar ergernissen en spanningen. Dat voorbeeld wil ik niet meegeven.
Soms betekent dit, hoe spijtig ook, dat hij zijn ouders niet samen als geliefden zal zien. Wel als goede vrienden die met elkaar door een deur kunnen en waarmee hij samen grote mijlpalen zoals verjaardagen etc kan vieren.
Gelukkige ouders is een gelukkig kind, of dat apart of samen is. Een kind heeft niets aan ouders die ongelukkig zijn samen.
zaterdag 13 februari 2021 om 08:33
Wat fijn dat je je ervaring deelt en goed om te horen dat je er geen pijn van hebt ervaren.mybestfriend schreef: ↑13-02-2021 08:26Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar was. Ik heb dat nooit als een probleem ervaren. Ik ging wel pas logeren bij m’n vader toen ik vier ofzo was, daarvoor was m’n ‘stamplek’ altijd m’n moeder.
Ze zijn niet eens heel goed uit elkaar gegaan, maar het was nou eenmaal zo. Ik had en heb met beide ouders een heel goede band. Ik heb niet de indruk dat ze zich ooit schuldig hebben gevoeld, en dat is terecht naar mijn idee. Ze pasten gewoon niet bij elkaar.
Kortom: geen centje pijn hier hoor.
Heb je het ook nooit als vervelend ervaren dat je feestdagen niet met beide ouders samen kan vieren en beide ouders apart moest bezoeken?
Mijn expartner en ik passen achteraf ook niet bij elkaar. Vind het erg om te zeggen gezien we pas een kind van 2 hebben.
Maar ik zit momenteel in therapie traject en daardoor heb ik veel over mezelf geleerd, ik ben ook veranderd als persoon erdoor. Het voelt als dat ik groei en partner niet mee groeit daarin. Ik ben ook door therapie tot de conclusie gekomen dat we toch niet zo bij elkaar passen, als we dachten.
zaterdag 13 februari 2021 om 08:47
ik vind het fijn te lezen, dat hier mensen zijn die geen last van de scheiding van hun ouders hebben. Toch blijkt uit onderzoek, dat de meeste kinderen er wel last van hebben. Verlies je kind niet uit het oog TO.
Kinderen zijn zo loyaal, zullen ook niet snel hun ouders belasten.
Wat is jullie plan met jullie kind?
Kinderen zijn zo loyaal, zullen ook niet snel hun ouders belasten.
Wat is jullie plan met jullie kind?
zaterdag 13 februari 2021 om 09:03
We gaan maandag alles goed bespreken. Hebben deze week even rust genomen van elkaar.lilalinda schreef: ↑13-02-2021 08:47ik vind het fijn te lezen, dat hier mensen zijn die geen last van de scheiding van hun ouders hebben. Toch blijkt uit onderzoek, dat de meeste kinderen er wel last van hebben. Verlies je kind niet uit het oog TO.
Kinderen zijn zo loyaal, zullen ook niet snel hun ouders belasten.
Wat is jullie plan met jullie kind?
We willen het liefst co-ouderschap. Mijn partner blijft in ons huis wonen en ik hoop iets te kunnen vinden in hetzelfde dorp, of binnen een straal van 5 km.
Echter in deze woningmarkt zal kopen niet lukken vermoed ik.. een woning vinden is mijn grootste zorg.
Tot die tijd gaan we afwisselend in onze huidige woning waarschijnlijk.
Ik herken het, ik heb zelf mijn moeder nooit willen belasten waardoor ik een patroon ontwikkeld heb dat ik nooit hulp vraag, altijd alles zelf wil doen. Nu met therapie heb ik dit wel geleerd.
zaterdag 13 februari 2021 om 09:09
Ik zeg ook niet dat TO dat moet doen. Ik zou er zelf ook niet om te staan springen. Ik zeg alleen dat het voor hun zoontje fijn is!
En ja je eigen belang is zeker belangrijk, maar het belang van een kind is groter vind ik.
TO, ik denk dat het er vooral belangrijk is hoe jullie er mee om gaan. Zo lang jullie goed communiceren over jullie zoon en er geen vechtscheiding van maken komt het vast goed hoor! Heel veel sterkte! Het zal een moeilijke beslissing zijn geweest.
zaterdag 13 februari 2021 om 09:09
Uit onderzoek blijkt dat dat best meevalt als ouders een goede relatie houden na de scheiding. Ouders die veel ruziën na de scheiding is wèl heel schadelijk voor kinderen.lilalinda schreef: ↑13-02-2021 08:47ik vind het fijn te lezen, dat hier mensen zijn die geen last van de scheiding van hun ouders hebben. Toch blijkt uit onderzoek, dat de meeste kinderen er wel last van hebben. Verlies je kind niet uit het oog TO.
Kinderen zijn zo loyaal, zullen ook niet snel hun ouders belasten.
Wat is jullie plan met jullie kind?
zaterdag 13 februari 2021 om 09:12
Wij zijn nu 6 maanden gescheiden, jongste was 1,5jr, oudste 7,5 jr. ik denk qua leeftijd dat 2 jaar misschien wel wat overeenkomt met mijn jongste. Zij heeft volgens mij niet zoveel last gehad van de scheiding maar is de eerste periode wel onrustig geweest. We doen co ouderschap en ze heeft ons afhankelijk van elkaar echt gemist. In het begin en nu nog komen we weleens bij elkaar koffie drinken om de periodes wat minder lang te maken. Verder doet ze het heel goed en ik denk dat ze inmiddels niet meer anders weet. De oudste is een ander verhaal, zij heeft er echt last van ondanks dat we een goede scheiding hebben, goed door 1 deur kunnen en ze vrij snel deel is gaan nemen aan een kies-traject bij een coach.
Ik vind overigens de opmerkingen over niet scheiden tot je kind 4 is of langer vechten soms zo naar. Ik heb er zelf ook altijd zo in gestaan maar je hebt het echt niet alleen voor het zeggen. Ik dacht dat mijn relatie prima was, blijkbaar mijn man al jaren niet maar heeft het pas gezegd toen hij over zijn oren verliefd was op iemand anders. Je hebt het niet altijd in de hand.
Maar even terug; het is zielig en ik vind het een drama voor mijn kinderen. Maar we maken er wat moois van en zetten ons daar ook echt voor in. Als je dat doet komt het hoe dan ook goed denk ik.
Ik vind overigens de opmerkingen over niet scheiden tot je kind 4 is of langer vechten soms zo naar. Ik heb er zelf ook altijd zo in gestaan maar je hebt het echt niet alleen voor het zeggen. Ik dacht dat mijn relatie prima was, blijkbaar mijn man al jaren niet maar heeft het pas gezegd toen hij over zijn oren verliefd was op iemand anders. Je hebt het niet altijd in de hand.
Maar even terug; het is zielig en ik vind het een drama voor mijn kinderen. Maar we maken er wat moois van en zetten ons daar ook echt voor in. Als je dat doet komt het hoe dan ook goed denk ik.
zaterdag 13 februari 2021 om 09:17
Het gevoel “‘ik had zo graag gewild dat dit anders gelopen was”, dat blijft. Natuurlijk had je het anders gewild, je gaat over het algemeen niet aan een kind beginnen met de gedachte het door een scheiding van de ouders heen te laten gaan. Het gaat er meer om denk ik, heb je het gevoel dat je er alles aan gedaan hebt wat je redelijkerwijs had kunnen doen, om dit te voorkomen?
Het missen van kind als hij bij de andere ouder is, blijft overigens ook hoor. Maar aan de andere kant geeft het je een stukje ruimte voor jezelf, waarvan ik zeker weet dat ik dat nooit had gehad als ik in mijn relatie was gebleven.
Uit elkaar gegaan toen kind 4 was, is nu 10. Ex heeft er alles aan gedaan om dwars te liggen, ik heb na een jaar nog maatschappelijk werk ingeschakeld voor bemiddeling. Dat heeft de communicatie wel iets verbeterd. Maar zolang hij nog in de modus zit dat het mijn schuld is dat zijn leven verziekt is, zal het nooit optimaal worden.
Het missen van kind als hij bij de andere ouder is, blijft overigens ook hoor. Maar aan de andere kant geeft het je een stukje ruimte voor jezelf, waarvan ik zeker weet dat ik dat nooit had gehad als ik in mijn relatie was gebleven.
Uit elkaar gegaan toen kind 4 was, is nu 10. Ex heeft er alles aan gedaan om dwars te liggen, ik heb na een jaar nog maatschappelijk werk ingeschakeld voor bemiddeling. Dat heeft de communicatie wel iets verbeterd. Maar zolang hij nog in de modus zit dat het mijn schuld is dat zijn leven verziekt is, zal het nooit optimaal worden.
zaterdag 13 februari 2021 om 09:19
Een bijkomend probleem is dat met name jongens na een scheiding zonder mannelijk rolmodel opgroeien. In 90% van de gevallen wonen de kinderen nog steeds bij de moeder, en gaan hooguit een paar dagen per maand "logeren" bij vader, maar hun stamhuishouden is bij de moeder. Op school is ook 90% van de leerkrachten vrouw, en komen ze in een hulpverleningstraject, ook dan is 90% van de medewerkers vrouw. Kortom, die jongens groeien op in een wereld met louter vrouwen en geen mannelijke personen in hun leven. En komen daardoor in conflict met hun identiteit. Ik heb het meegemaakt met de zoon van een vriendin. Groeide na de scheiding (hij was toen 4 of 5 jaar) op in een vrouwenwereld, met moeder en zusje, en moeder had voornamelijk vrouwelijke vrienden (veelal ook gescheiden vrouwen). Zijn opa was de enige man in zijn leven, maar die viel al snel weg door gezondheidsproblemen. Die jongen begon zich steeds meer terug te trekken, wist zich geen raad met zijn (jonge) man zijn in een omgeving waarin alleen vrouwen aanwezig waren en geen enkele man om mee om te gaan. Hij is nu 19 en zit met zichzelf in de knoop, werd doorverwezen naar een psycholoog, en hij wil er niet meer heen, want, zo zei hij zelf "Dat is wéér een vrouw".
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
