Kinderen
alle pijlers
Goede voornemens: eerste hulp bij opvoeden!
dinsdag 1 januari 2008 om 11:59
Allereerst natuurlijk: een heel gelukkig nieuwjaar aan iedereen die dit leest.
Een nieuw jaar, een nieuw begin, en aangezien ik als een van mijn goede voornemens heb om een aantal zaken in de opvoeding eens aan te pakken, leek het me wel goed om daar een topic over te openen. Deels als steun in de rug voor mezelf, maar ook omdat het me leuk lijkt om met andere ouders te praten over de moeilijke dingen waar je tegenaan loopt en die je wil veranderen.
Zodat we elkaar kunnen motiveren om vol te houden als je het eigenlijk niet meer ziet zitten, elkaar de hemel in kunnen prijzen als het lukt, of lekker ongenuanceerd stoom kunnen afblazen zodat we thuis wél die supergeduldige en educatief verantwoorde moeder zijn.
Een soort afvaltopic dus, maar dan voor het opvoeden. Wie doet er mee?
Een nieuw jaar, een nieuw begin, en aangezien ik als een van mijn goede voornemens heb om een aantal zaken in de opvoeding eens aan te pakken, leek het me wel goed om daar een topic over te openen. Deels als steun in de rug voor mezelf, maar ook omdat het me leuk lijkt om met andere ouders te praten over de moeilijke dingen waar je tegenaan loopt en die je wil veranderen.
Zodat we elkaar kunnen motiveren om vol te houden als je het eigenlijk niet meer ziet zitten, elkaar de hemel in kunnen prijzen als het lukt, of lekker ongenuanceerd stoom kunnen afblazen zodat we thuis wél die supergeduldige en educatief verantwoorde moeder zijn.
Een soort afvaltopic dus, maar dan voor het opvoeden. Wie doet er mee?
Am Yisrael Chai!
woensdag 2 januari 2008 om 23:26
Mijn oudste dacht ik hem uitgepoept had....dát vond ik een zielig idee voor hem dus ik vertellen ; "je weet toch dat mama's en meisje geen piemel hebben ? En dat we een gaatje hebben om te plassen ? Nou , onder dat gaatje zit nóg een gaatje en dáár kwam jij uit " Zoon sprong uit bed "zohé , dát ga ik aan papa vertellen ! "
Van dat héél erg lief vinden en héél dicht tegen elkaar aan gaan liggen ; herkenbaar
Ik voegde toe ; maar dat past dan niet want die piemel he , die zit dan in de weg
Fash ; moeilijk , wat WIL je vertellen ?
Hij is in ieder geval door een papa gemaakt , maar sommige papa's blijven niet , sommige papa's gaan ergens anders wonen , sommige kinderen hebben zelfs twee moeders .......... zoiets ?
Van dat héél erg lief vinden en héél dicht tegen elkaar aan gaan liggen ; herkenbaar
Ik voegde toe ; maar dat past dan niet want die piemel he , die zit dan in de weg Fash ; moeilijk , wat WIL je vertellen ?
Hij is in ieder geval door een papa gemaakt , maar sommige papa's blijven niet , sommige papa's gaan ergens anders wonen , sommige kinderen hebben zelfs twee moeders .......... zoiets ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 2 januari 2008 om 23:27
woensdag 2 januari 2008 om 23:32
woensdag 2 januari 2008 om 23:51
Fashion, ja dat is lastig, want vader is helemaal uit beeld he?
Chica's vader zien we heel erg veel, dus dat zal hier niet spelen. Papa heeft zijn eigen huisje en dat is gewoon zo, ze weet niet beter. Vraag zal vast nog wel ooit komen, waarom we niet bij elkaar zijn. Dat is dan denk ik de klassieker..(papa en mama konden niet zo goed meer met elkaar zijn, maar ze houden nog wel heel veel van jou allebei). Maar als papa echt uit beeld is kan dat misschien ook niet echt, want waarom komt hij dan niet langs. Ik kan nog niets bedenken, hoop dat iemand een hele goede tip heeft.
Chica heeft vandaag op kdv ontdekt dat het kennelijk niet helemaal kies is om dingen als piemel en plasser te roepen. Toen ik haar op kwam halen was ze aan het kleien er kregen alle kleisels 'pino's' en 'plassers' onder luid gescandeer van de onderdelen
Daar had ik gelukkig van zus en vriendin van zus al advies voor gekregen: gewoon net doen alsof dat geen big deal is en er niet op reageren. Dan is de lol van het mag niet het mag niet er vanaf, dus ik zei gewoon: mooi hoor
Chica's vader zien we heel erg veel, dus dat zal hier niet spelen. Papa heeft zijn eigen huisje en dat is gewoon zo, ze weet niet beter. Vraag zal vast nog wel ooit komen, waarom we niet bij elkaar zijn. Dat is dan denk ik de klassieker..(papa en mama konden niet zo goed meer met elkaar zijn, maar ze houden nog wel heel veel van jou allebei). Maar als papa echt uit beeld is kan dat misschien ook niet echt, want waarom komt hij dan niet langs. Ik kan nog niets bedenken, hoop dat iemand een hele goede tip heeft.
Chica heeft vandaag op kdv ontdekt dat het kennelijk niet helemaal kies is om dingen als piemel en plasser te roepen. Toen ik haar op kwam halen was ze aan het kleien er kregen alle kleisels 'pino's' en 'plassers' onder luid gescandeer van de onderdelen
Daar had ik gelukkig van zus en vriendin van zus al advies voor gekregen: gewoon net doen alsof dat geen big deal is en er niet op reageren. Dan is de lol van het mag niet het mag niet er vanaf, dus ik zei gewoon: mooi hoor
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
donderdag 3 januari 2008 om 00:29
Misschien een handige site ; http://opvoedendoejezo.kr...011_aandachtverdelen.aspx
http://opvoedendoejezo.kr.../actueleopvoedvragen.aspx
test over omgaan met boosheid : http://opvoedendoejezo.kro.nl/spelentests/opvoedertest.aspx
Nou ja , surf zelf maar
http://opvoedendoejezo.kr.../actueleopvoedvragen.aspx
test over omgaan met boosheid : http://opvoedendoejezo.kro.nl/spelentests/opvoedertest.aspx
Nou ja , surf zelf maar
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 3 januari 2008 om 07:58
donderdag 3 januari 2008 om 08:10
Ik heb het zelf niet, maar hoor erg goede verhalen over het boekje 'Ik vind jou lief', in het kader van seksuele voorlichting aan kleuters enzo...
link
link
anoniem_654038f62dff5 wijzigde dit bericht op 03-01-2008 08:12
Reden: link toegevoegd
Reden: link toegevoegd
% gewijzigd
donderdag 3 januari 2008 om 09:21
Ik ben inderdaad bang dat ie dan te weinig binnenkrijgt. Vanmorgen heeft ie toevallig dan wel weer goed gegeten. Dan inderdaad toch maar proberen consequent te zijn met eten en als ie niet wil: jammer dan, maar inderdaad ook niks anders geven. En het ellendige is: het is niet eens een kwestie van niet-lusten, maar gewoon zinnigheid, want als ik dan vraag wat ie dan zoals op het kdv krijgt dan staan mijn oren te klapperen. Daar eet ie dus echt dingen (bijv kaas of appelstroop als beleg) die ik hem thuis niet voor hoef te zetten want dan lust ie het ineens niet.
donderdag 3 januari 2008 om 11:21
Heerlijk topic dit. Op sommige punten ook ontzettend herkenbaar. Dochter is hier 2 jaar en 9 maanden (ook een maartkindje maar dan een jaa later dus) en zoon is bijna 4 maanden. Beide heerlijke kids, waar bij zoon natuurlijk nog weinig sprake is van opvoeding. Bij dochter wel uiteraard en hoewel dat over het algemeen redelijk gaat, ze weet zich in gezelschap voorbeeldig te gedragen is ze hier thuis bij tijd en wijle een draak. En ook ik moet toegeven dat dat meer aan mama dan aan dochter ligt. Als ik moe ben (vaak met niet doorslapende baby) heb ik vaak te weinig zin. Hier gaat maandag het ehcte leven weer beginnen na een halfjaar zwangerschaps- en bevallingsverlof ga ik maandag weer aan de slag en dat was voor mij ook aanleiding er echt weer goed mee aan de slag te gaan. Ik blijf dus ook graag mee lezen/leven.
Afgelopen dagen hard m'n best gedaan en eigenlijk gaat het dan heel goed. Maar 1 driftbui van dochter gehad en die was veroorzaakt door papa en nu eens niet door mij.
Grootste verbeterpunten hier:
1. Dochter niet te groot maken, ook ik praat nogal eens te volwassen tegen d'r en vind d'r al behoorlijk groot (ook omdat ze erg groot voor dr leeftijd is en al erg goed praat) waardoor ik nog weleens vergeet dat ze eigenlijk nog maar een heel klein meisje is.
2. Niet terugschreeuwen, ook boos worden. Maakt het alleen maar erger en dat weet je wel, maar is soms zo moeilijk vol te houden.
3. Haar meer kind laten zijn. Ik wil vaak alles veel te strak gepland/geregeld hebben en merk regelmatig te dat ik daardoor weinig foutmarge inbouw voor haar normale kindzijn.
Eten en slapen zijn hier gelukkig nooit een probleem geweest, het is vooral een verhaal van grenzen stellen (en in mijn geval dan nog voornamelijk van ze wat minder rigide bewaken), eigen emoties en botsende karakters.
Afgelopen dagen hard m'n best gedaan en eigenlijk gaat het dan heel goed. Maar 1 driftbui van dochter gehad en die was veroorzaakt door papa en nu eens niet door mij.
Grootste verbeterpunten hier:
1. Dochter niet te groot maken, ook ik praat nogal eens te volwassen tegen d'r en vind d'r al behoorlijk groot (ook omdat ze erg groot voor dr leeftijd is en al erg goed praat) waardoor ik nog weleens vergeet dat ze eigenlijk nog maar een heel klein meisje is.
2. Niet terugschreeuwen, ook boos worden. Maakt het alleen maar erger en dat weet je wel, maar is soms zo moeilijk vol te houden.
3. Haar meer kind laten zijn. Ik wil vaak alles veel te strak gepland/geregeld hebben en merk regelmatig te dat ik daardoor weinig foutmarge inbouw voor haar normale kindzijn.
Eten en slapen zijn hier gelukkig nooit een probleem geweest, het is vooral een verhaal van grenzen stellen (en in mijn geval dan nog voornamelijk van ze wat minder rigide bewaken), eigen emoties en botsende karakters.
vrijdag 4 januari 2008 om 02:08
Hier ligt eten helaas wat moeilijker. Voorheen was het inderdaad 'Wil je niet eten?? Dan maar niet!' en klaar. Helaas... nu moet ik hem al wat insuline van tevoren geven, en als mijnheer dan tóch maar besluit wat minder te eten, zit ik dus met een probleem. Want hij móet dan dat binnenkrijgen waarvoor hij insuline heeft gehad. Compenseren kan (appelsap, brood, chocola...), maar ik denk dat ik pas écht een groot probleem heb als ik daar aan ga beginnen. Dus ik probeer toch maar z'n eten naar binnen te krijgen, en dan accepteer ik eigenlijk meer dan ik zou willen. Oftewel: ik probeer meer, en heb véél meer woorden (en geduld, en tijd) nodig. Ik mag nog van geluk spreken dat hij een heel behoorlijke eter is.
vrijdag 4 januari 2008 om 15:30
Volgens mij is dit nu HET topic voor mij, want ik en mijn zoon botsen de hele dag door. Hij is vier jaar oud. Ik heb ook nog een dochter van bijna twee. Waar loop ik nu tegen aan?
1. het niet willen luisteren, van elk klein dingetje een strijd maken. 'Wil je je even aankleden' duurt met gemak een half uur en kost een goede ruzie.
2. Hij is ronduit brutaal. Wij krijgen regelmatig 'hou je kop' of andere woorden naar ons hoofd geslingerd. ook dedingen die wij tegen hem zeggen komen terug, zoals:' als je nu niet luistert, kun je op de trap gaan zitten', 'ik heb nu even genoeg van je gedrag', 'ik wil gewoon dat je nu even je mond houdt'. Hij vind het vaak nog best grappig ook, dat wij boos zijn!
3. slapen. Pff, sinds hij zijn bed uit kon, komt hij 's nachts bij ons gekropen. Terugleggen levert ons een grote huilbui op, hij slaat in het rond, hij wil NU buiten spelen of een ijsje eten, hij gaat niet slapen. Eerder lieten we hem even tieren, maar tegewooordig hebben we de jongste dan ook wakker...
Hij kruipt meestal aan vriend zijn kant, die er niet wakker van wordt. 's Morgens worden wioj dan wakker in de pijnlijkste houdingen, terwijl meneer prinsheerlijk in bed ligt. Vanmorgen stuurde hij zelfs zijn vader weg, want hij had niet genoeg ruimte!
Wat doen we eraan? Voor het slapen hadden we een wekker, maar dat doet hem niet. Ik wil nu maar een tijdschakelaar op zijn lampje: als het lampje uit is, mag hij bij ons komen. ik ben alleen bang, dat hij dit ook maar gewoon naast zich neerlegt.
Ik moet ook hand in eigen boezem steken: ben vaak moe, wordt ongeduldig door zijn gedrag. ik laat me ook verlokken tot boze buien. Maar het wordt nu steeds heviger. Hij gooit met spullen, slaat zichzelf uit onmacht voor zijn hoofd als hij boos is.
Ik wil geen boos kind, ik wil dat hij en wij zich fijn kunnen voelen, maar hoe? Ik zit al serieus aan edukinesiologie te denken, omdat ik het gevoel heb dat hij vol spanningen zit. HGij is heel gevoelig. Soms helpt het om hem even rustig vast te houden, maar momenteel maken wij elkaar vaak niet blij...
1. het niet willen luisteren, van elk klein dingetje een strijd maken. 'Wil je je even aankleden' duurt met gemak een half uur en kost een goede ruzie.
2. Hij is ronduit brutaal. Wij krijgen regelmatig 'hou je kop' of andere woorden naar ons hoofd geslingerd. ook dedingen die wij tegen hem zeggen komen terug, zoals:' als je nu niet luistert, kun je op de trap gaan zitten', 'ik heb nu even genoeg van je gedrag', 'ik wil gewoon dat je nu even je mond houdt'. Hij vind het vaak nog best grappig ook, dat wij boos zijn!
3. slapen. Pff, sinds hij zijn bed uit kon, komt hij 's nachts bij ons gekropen. Terugleggen levert ons een grote huilbui op, hij slaat in het rond, hij wil NU buiten spelen of een ijsje eten, hij gaat niet slapen. Eerder lieten we hem even tieren, maar tegewooordig hebben we de jongste dan ook wakker...
Hij kruipt meestal aan vriend zijn kant, die er niet wakker van wordt. 's Morgens worden wioj dan wakker in de pijnlijkste houdingen, terwijl meneer prinsheerlijk in bed ligt. Vanmorgen stuurde hij zelfs zijn vader weg, want hij had niet genoeg ruimte!
Wat doen we eraan? Voor het slapen hadden we een wekker, maar dat doet hem niet. Ik wil nu maar een tijdschakelaar op zijn lampje: als het lampje uit is, mag hij bij ons komen. ik ben alleen bang, dat hij dit ook maar gewoon naast zich neerlegt.
Ik moet ook hand in eigen boezem steken: ben vaak moe, wordt ongeduldig door zijn gedrag. ik laat me ook verlokken tot boze buien. Maar het wordt nu steeds heviger. Hij gooit met spullen, slaat zichzelf uit onmacht voor zijn hoofd als hij boos is.
Ik wil geen boos kind, ik wil dat hij en wij zich fijn kunnen voelen, maar hoe? Ik zit al serieus aan edukinesiologie te denken, omdat ik het gevoel heb dat hij vol spanningen zit. HGij is heel gevoelig. Soms helpt het om hem even rustig vast te houden, maar momenteel maken wij elkaar vaak niet blij...
vrijdag 4 januari 2008 om 17:35
Afhankelijk van de leeftijd vertel ik mijn kinderen hoe babies gemaakt worden. Toen ze heel klein waren, volstond ik ook met "dicht tegen elkaar aan liggen". Als ze wat ouder worden, nemen kinderen daar geen genoegen meer mee, en dus vertel ik het dan gewoon zoals het is, maar wel in kindertaal. Dus: papa heeft zaadjes in zijn piemel, en mama heeft eicellen in haar buik. En als papa en mama elkaar heeeeeeel lief vinden, dan doet papa zijn piemel in mama's vagina, en dan gaan papa's zaadjes op zoek naar mama's eicelletje, en als die elkaar gevonden hebben, mengen ze zich met elkaar en groeit er een baby in mama's buik.
Tja. Als ik het zo opschrijf, vind ik het ook een stom verhaal, maar het is redelijk dichtbij de realiteit en begrijpelijk voor kinderen.
(Alhoewel. Mijn oudste zoon had dit verhaal zo aangehoord, maar was nauwelijks geinteresseerd. Toen ik hem later vroeg of hij er iets van begrepen had, zei hij: Ja, papa doet een ei in jouw buik en jij gaat 'm dan uitbroeden!")
Tja. Als ik het zo opschrijf, vind ik het ook een stom verhaal, maar het is redelijk dichtbij de realiteit en begrijpelijk voor kinderen.
(Alhoewel. Mijn oudste zoon had dit verhaal zo aangehoord, maar was nauwelijks geinteresseerd. Toen ik hem later vroeg of hij er iets van begrepen had, zei hij: Ja, papa doet een ei in jouw buik en jij gaat 'm dan uitbroeden!")
.
vrijdag 4 januari 2008 om 17:50
June, je verhaal klinkt heftig. Denk dat het op dit moment het belangrijkst is dat jullie zoveel mogelijk positieve momenten met elkaar krijgen, knuffelen dus, of de kieteldood, of samen een boekje lezen, spelen etc. ... als het goed is krijg je hem daar vrij snel in mee.
Pick your battles: als jullie continu tegenover elkaar staan is het wijs om tijdelijk alleen de heel erge dingen aan te pakken, en de rest maar even te laten voor wat het is. Of op een zachte manier afleiden.
Verder heel duidelijk en strak zijn over die dingen waarvan je besluit ze door te voeren c.q. te handhaven. Als 'ie een scene wil trappen deze in de kiem smoren -niet heel erg anno nu maar fysiek contact, stevig vastpakken of zo, wil wel eens helpen om je punt te stellen-. Omdat ik het zeg is dan echt genoeg en scheelt een hoop oeverloze discussies.
Slapen: je kunt al winst boeken door hem op een matrasje naast je bed te laten plaatsnemen. Ja, je mag bij papa en mama op de kamer, maar nee, niet in bed. Volhouden is dan wel belangrijk.
De mijnen slapen zelfs zonder matrasje bij mij op de kamer. Best wel vaak de laatste tijd, de laatste twee nachten zelfs twee tegelijk. Maar nooit in bed.
Ach, ik ben alleen, zo'n ramp is dat dan ook weer niet.
Die brutaliteit: probeer hem eens letterlijk zijn mond te laten spoelen. Hilarisch, vooral als je daar nou niet direct een halszaak van maakt. Werkt natuurlijk beter als je dat eens een keer, of twee, per dag opdraagt, en niet twintig keer.
Pick your battles: als jullie continu tegenover elkaar staan is het wijs om tijdelijk alleen de heel erge dingen aan te pakken, en de rest maar even te laten voor wat het is. Of op een zachte manier afleiden.
Verder heel duidelijk en strak zijn over die dingen waarvan je besluit ze door te voeren c.q. te handhaven. Als 'ie een scene wil trappen deze in de kiem smoren -niet heel erg anno nu maar fysiek contact, stevig vastpakken of zo, wil wel eens helpen om je punt te stellen-. Omdat ik het zeg is dan echt genoeg en scheelt een hoop oeverloze discussies.
Slapen: je kunt al winst boeken door hem op een matrasje naast je bed te laten plaatsnemen. Ja, je mag bij papa en mama op de kamer, maar nee, niet in bed. Volhouden is dan wel belangrijk.
De mijnen slapen zelfs zonder matrasje bij mij op de kamer. Best wel vaak de laatste tijd, de laatste twee nachten zelfs twee tegelijk. Maar nooit in bed.
Ach, ik ben alleen, zo'n ramp is dat dan ook weer niet.
Die brutaliteit: probeer hem eens letterlijk zijn mond te laten spoelen. Hilarisch, vooral als je daar nou niet direct een halszaak van maakt. Werkt natuurlijk beter als je dat eens een keer, of twee, per dag opdraagt, en niet twintig keer.
vrijdag 4 januari 2008 om 18:05
Het is ook best heftig. het stomme is: het is geen stoer rotkind. Juist niet! Hij is vrij soft, gevoelig en heel knuffelig. Ik krijg de indruk dat hij rebelleert tegen zijn eigen onmacht en frustratie. Hij zit nu twee maanden op school en maakt daar veel nieuws mee. Hij had een beste vriend, maar die smoorde hij zo erg met zijn affectie, dat deze jongen een nieuwe beste vriend heeft gezocht. Dat zit hem ook vreselijk dwars. Hij denkt nu dat hij net zo druk moet doen als deze jongen, om weer in de goede gratie te komen. Ik heb al gezegd, dat er nog veel meer kindjes zijn om mee te spelen, maar hij blijft heel erg aan dat kind hangen. Heel sneu, je ziet gewoon dat het hem verdriet doet!
Thuis vind hij het ook moeilijk als het niet zo gaat als hij zich had bedacht. Als hij bijv. niet op zijn eigen fiets mee mag ergens naar toe, dan kan hij wel een half uur kwaad zijn, huilen, schelden. Een kwartier daarna is hij weer hardstikke lief!
Thuis vind hij het ook moeilijk als het niet zo gaat als hij zich had bedacht. Als hij bijv. niet op zijn eigen fiets mee mag ergens naar toe, dan kan hij wel een half uur kwaad zijn, huilen, schelden. Een kwartier daarna is hij weer hardstikke lief!
vrijdag 4 januari 2008 om 18:15
Nieuw op school mag je ook nog wel wat maanden voor uittrekken hoor...
Hoe was'ie toen hij nog niet naar school ging?
Wat betreft zijn vriendje: heb je hem wel erkend in zijn verdriet, gewoon gezegd dat je snapt dat hij het vervelend vindt dat .. niet meer met hem speelt?
Wat betreft de kwaadheid: heb je er grenzen aan gesteld? Dus vijf minuten laten razen -vind ik persoonlijk al heel veel, maar dan heeft 'ie in elk geval de tijd gehad-, aankondigen dat je nu wel vindt dat het genoeg is, zeggen dat het nú afgelopen is, dat 'ie het best met een rustige stem kan vertellen, hem nog wel een aai over de bol doen.
Ik hoor je niet meer als je zo hard schreeuwt, en dan als 'ie doorgaat gewoon herhalen 'ik hoor je toch niet' werkt nog prima bij die kleintjes. Dat geloven ze gewoon.
Wel luisteren naar zijn verhaal maar niet als hij zo lelijk doet. Zeggen dat je best wel snapt dat 'ie boos is, maar helaas, het is niet anders.
In hoeverre houdt hij het een half uur vol omdat 'ie zich niet gehoord voelt?
Hoe was'ie toen hij nog niet naar school ging?
Wat betreft zijn vriendje: heb je hem wel erkend in zijn verdriet, gewoon gezegd dat je snapt dat hij het vervelend vindt dat .. niet meer met hem speelt?
Wat betreft de kwaadheid: heb je er grenzen aan gesteld? Dus vijf minuten laten razen -vind ik persoonlijk al heel veel, maar dan heeft 'ie in elk geval de tijd gehad-, aankondigen dat je nu wel vindt dat het genoeg is, zeggen dat het nú afgelopen is, dat 'ie het best met een rustige stem kan vertellen, hem nog wel een aai over de bol doen.
Ik hoor je niet meer als je zo hard schreeuwt, en dan als 'ie doorgaat gewoon herhalen 'ik hoor je toch niet' werkt nog prima bij die kleintjes. Dat geloven ze gewoon.
Wel luisteren naar zijn verhaal maar niet als hij zo lelijk doet. Zeggen dat je best wel snapt dat 'ie boos is, maar helaas, het is niet anders.
In hoeverre houdt hij het een half uur vol omdat 'ie zich niet gehoord voelt?
vrijdag 4 januari 2008 om 19:55
pfffff, wat een moeilijke dingen zeg!
Te weten dat dat mijn voorland is!
Hier is sinds een week ongeveer de 'zelf'-fase aangebroken. Mannetje (net 2) wil alles zelf doen, ook het onmogelijke wat vervolgens hysterische buien oplevert als ik hem bijv. een hand geef met oversteken/ de trap af.
Maar ook hysterische buien als ik het verkeerde doekje gebruik om zijn neus mee schoon te maken, ik ergens zit waar hij wil zitten en niet voor hem op wil staan, omdat hij niet de HEMA in wil en als we klaar zijn omdat hij niet de HEMA uit wil....AAAAAARGGGGHHHHHH!!!!!
Ik hoop dat deze extreme periode snel voorbij is en hij de balans (ook in zichzelf) weer een beetje terug vindt! heb de afgelopen week al meerdere keren met een hysterisch ventje wild schoppend onder mijn arm over straat gelopen.
Ow, en jammeren... Piepen om de meest onnozele dingen.... dààr kan ik heel slecht tegen heb ik gemerkt! Huilen is ok als er iets aan de hand is, maar niet omdat je even op je beurt moet wachten/ je je schoenen aan moet naar buiten of omdat je vindt dat ik op de fiets moet zitten in plaats van er naast te lopen...
Hoe maak hier korte metten mee? Vaak zeg ik: 'jij bent niet de baas over mij!' en dat lijkt hij enigzins te begrijpen, hij houdt vaak na wat sputteren in elk geval op met dreinen. Voor de keus stellen werkt ook wel maar is alleen mogelijk voordat hij helemaal hysterisch is (wat van het ene op het andere moment kan gebeuren, mannetje lacht - mannetje krijst)
Kan ik hem in de hoek zetten voor onnodig dreinen en huilen? Wel na poging van afleiden, keuze stellen en waarschuwen, of ben ik dan te streng voor een kereltje van net 2?
Te weten dat dat mijn voorland is!
Hier is sinds een week ongeveer de 'zelf'-fase aangebroken. Mannetje (net 2) wil alles zelf doen, ook het onmogelijke wat vervolgens hysterische buien oplevert als ik hem bijv. een hand geef met oversteken/ de trap af.
Maar ook hysterische buien als ik het verkeerde doekje gebruik om zijn neus mee schoon te maken, ik ergens zit waar hij wil zitten en niet voor hem op wil staan, omdat hij niet de HEMA in wil en als we klaar zijn omdat hij niet de HEMA uit wil....AAAAAARGGGGHHHHHH!!!!!
Ik hoop dat deze extreme periode snel voorbij is en hij de balans (ook in zichzelf) weer een beetje terug vindt! heb de afgelopen week al meerdere keren met een hysterisch ventje wild schoppend onder mijn arm over straat gelopen.
Ow, en jammeren... Piepen om de meest onnozele dingen.... dààr kan ik heel slecht tegen heb ik gemerkt! Huilen is ok als er iets aan de hand is, maar niet omdat je even op je beurt moet wachten/ je je schoenen aan moet naar buiten of omdat je vindt dat ik op de fiets moet zitten in plaats van er naast te lopen...
Hoe maak hier korte metten mee? Vaak zeg ik: 'jij bent niet de baas over mij!' en dat lijkt hij enigzins te begrijpen, hij houdt vaak na wat sputteren in elk geval op met dreinen. Voor de keus stellen werkt ook wel maar is alleen mogelijk voordat hij helemaal hysterisch is (wat van het ene op het andere moment kan gebeuren, mannetje lacht - mannetje krijst)
Kan ik hem in de hoek zetten voor onnodig dreinen en huilen? Wel na poging van afleiden, keuze stellen en waarschuwen, of ben ik dan te streng voor een kereltje van net 2?
vrijdag 4 januari 2008 om 20:14
June, wat je schrijft is zo herkenbaar. Een soft en gevoelig kindje wat zo stoer doet. Mijn oudste wordt over 2 maanden 4 en hij heeft het niet meer naar zijn zin op het kinderdagverblijf. Vriendjes zijn vertrokken en ook zijn lievelingsleidster. Ik kan maar niet goed ontdekken wat het precies is en hij wil er niet over praten. Volgende week begint een er een nieuwe leidster in zijn groep en ik hoop dat hij het daar goed mee kan vinden. Het is een hele lieve meid die tot deze week in de groep van mijn jongste werkte. Jongste gaat haar vreselijk missen.
Ik heb van de week na een boze bui geprobeerd om het na te spelen met poppetjes. Ik kreeg nog niet veel uit mijn zoon, maar hij vond het wel grappig en het biedt een opening in een boze bui.
Foxymama, lastig he die kleintjes die alles zelf willen. Probeer te kijken waar je hem ruimte kan geven om dingen zelf te doen. Bij mijn jongste is het bijvoorbeeld schoenen aan doen. Ik laat haar lekker proberen en vraag dan of ik haar moet helpen. En dat wil ze dan wel.
Het is belangrijk dat je duidelijke regels voor hem hebt. Bij ons is het bijvoorbeeld met oversteken: Jongste moet een hand geven en oudste de kinderwagen vasthouden. Als de jongste niet luistert gaat ze in de kinderwagen en anders op een vast punt in onze wandeling naar de supermarkt. Ik wil nl niet met twee rondlopende kinderen de supermarkt in.
Kinderen van die leeftijd willen alles regelen, jongste verteld ons waar we moeten zitten aan tafel, wat we op brood moeten doen, enz. Gelukkig zonder driftbuien. Ik vind het een hele gezellige leeftijd, het zijn van die bezige bijtjes.
En ja, als mijn dochter iets echt niet wel en ik wel, dan gebeurd er wat ik wil. En dan gaat ze maar gillend onder mijn arm mee. Dat hebben ze snel genoeg in de gaten en dan is het weer over. Als mijn dochter niet mee wil, dan loop ik gewoon aan. Ze wordt dan ineens razendsnel.
Ik merk wel dat het met een tweede stukken makkelijker gaat. Bij de eerste ben je nog zoekende naar de juiste manier. Of zou het aan het kind liggen? Oudste is veel vasthoudender dan jongste.
Ik heb van de week na een boze bui geprobeerd om het na te spelen met poppetjes. Ik kreeg nog niet veel uit mijn zoon, maar hij vond het wel grappig en het biedt een opening in een boze bui.
Foxymama, lastig he die kleintjes die alles zelf willen. Probeer te kijken waar je hem ruimte kan geven om dingen zelf te doen. Bij mijn jongste is het bijvoorbeeld schoenen aan doen. Ik laat haar lekker proberen en vraag dan of ik haar moet helpen. En dat wil ze dan wel.
Het is belangrijk dat je duidelijke regels voor hem hebt. Bij ons is het bijvoorbeeld met oversteken: Jongste moet een hand geven en oudste de kinderwagen vasthouden. Als de jongste niet luistert gaat ze in de kinderwagen en anders op een vast punt in onze wandeling naar de supermarkt. Ik wil nl niet met twee rondlopende kinderen de supermarkt in.
Kinderen van die leeftijd willen alles regelen, jongste verteld ons waar we moeten zitten aan tafel, wat we op brood moeten doen, enz. Gelukkig zonder driftbuien. Ik vind het een hele gezellige leeftijd, het zijn van die bezige bijtjes.
En ja, als mijn dochter iets echt niet wel en ik wel, dan gebeurd er wat ik wil. En dan gaat ze maar gillend onder mijn arm mee. Dat hebben ze snel genoeg in de gaten en dan is het weer over. Als mijn dochter niet mee wil, dan loop ik gewoon aan. Ze wordt dan ineens razendsnel.
Ik merk wel dat het met een tweede stukken makkelijker gaat. Bij de eerste ben je nog zoekende naar de juiste manier. Of zou het aan het kind liggen? Oudste is veel vasthoudender dan jongste.
vrijdag 4 januari 2008 om 20:24
foxymama, ik vind het niet te streng voor een kind van 2 om korte metten te maken met dreinbuien en driftaanvallen, hoor. Het ligt er natuurlijk ook net aan hoe je het brengt.
Zo is mijn dochter zelfs nog maar anderhalf, maar ook die kan aardig haar willetje willen doordrijven. Als ze dan gaat gillen en boos worden, zet ik haar kalmpjes ergens neer en zeg ik dat ze daar maar even moet uitrazen, omdat ik geen zin heb in gekrijs, maar dat ze altijd naar me toe mag komen als ze gewoon wat wil zeggen. Dat snapt ze al heel erg goed. Had ik bij zoon eerder mee moeten beginnen![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Bij zoon trouwens, nu we het daarover hebben, heb ik dat ook op een gegeven moment ingevoerd. Niet kwaad worden, maar juist heel rustig blijven is dan wel belangrijk heb ik gemerkt. Maar goed, wanneer hij dus een driftbui kreeg zette ik hem ook kalmpjes ergens anders neer en gaf aan dat ik hem niet begreep als hij zo schreeuwde, dat ik bést met hem wilde praten, maar niet op zo'n idioot driftige manier. Dat kan grappige effecten hebben. Soms kwam hij terugrennen naar mij, maar als ik dan vroeg: "ha, ben je er weer? Ben je klaar?" zei hij nu en dan, na even nadenken: "Nee, eigenlijk niet", rende weer weg, schreeuwde nog een paar keer en kwam dan terug met de mededeling: "Nu ben ik klaar mama". Had ik al eerder gezegd dat het een wijsneus is?![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Hoe dan ook, het werkt wel, ook preventief. Want nu, als hij dreigt in een driftaanval te verzanden, vertel ik hem ook dat ik best met hem praten wil, maar dat als hij wil gaan schreeuwen dat hij dat maar mooi ergens anders moet gaan doen. Soms zet het dan alsnog door, maar ook minstens even vaak slikt hij zijn drift om in een gewone vraag.
Slaan en schoppen hebben de kinderen beide eigenlijk nooit gedaan. Maar ik moet er ook bij zeggen dat waar ik nog wel eens wat minder consequent kan zijn op schreeuw- of andere aandachtvraagvlakken, ik op het gebied van slaan en schoppen wat dat betreft nooit problemen heb gehad. Dát hebben ze een paar keer geprobeerd en dan zette ik ze ook zonder pardon bij me vandaan. Want dát doen we niet, daar is nooit twijfel over geweest. Of het daaraan ligt of aan hun karakter weet ik niet, maar het is bij die paar pogingen gebleven.
Zo is mijn dochter zelfs nog maar anderhalf, maar ook die kan aardig haar willetje willen doordrijven. Als ze dan gaat gillen en boos worden, zet ik haar kalmpjes ergens neer en zeg ik dat ze daar maar even moet uitrazen, omdat ik geen zin heb in gekrijs, maar dat ze altijd naar me toe mag komen als ze gewoon wat wil zeggen. Dat snapt ze al heel erg goed. Had ik bij zoon eerder mee moeten beginnen
Bij zoon trouwens, nu we het daarover hebben, heb ik dat ook op een gegeven moment ingevoerd. Niet kwaad worden, maar juist heel rustig blijven is dan wel belangrijk heb ik gemerkt. Maar goed, wanneer hij dus een driftbui kreeg zette ik hem ook kalmpjes ergens anders neer en gaf aan dat ik hem niet begreep als hij zo schreeuwde, dat ik bést met hem wilde praten, maar niet op zo'n idioot driftige manier. Dat kan grappige effecten hebben. Soms kwam hij terugrennen naar mij, maar als ik dan vroeg: "ha, ben je er weer? Ben je klaar?" zei hij nu en dan, na even nadenken: "Nee, eigenlijk niet", rende weer weg, schreeuwde nog een paar keer en kwam dan terug met de mededeling: "Nu ben ik klaar mama". Had ik al eerder gezegd dat het een wijsneus is?
Hoe dan ook, het werkt wel, ook preventief. Want nu, als hij dreigt in een driftaanval te verzanden, vertel ik hem ook dat ik best met hem praten wil, maar dat als hij wil gaan schreeuwen dat hij dat maar mooi ergens anders moet gaan doen. Soms zet het dan alsnog door, maar ook minstens even vaak slikt hij zijn drift om in een gewone vraag.
Slaan en schoppen hebben de kinderen beide eigenlijk nooit gedaan. Maar ik moet er ook bij zeggen dat waar ik nog wel eens wat minder consequent kan zijn op schreeuw- of andere aandachtvraagvlakken, ik op het gebied van slaan en schoppen wat dat betreft nooit problemen heb gehad. Dát hebben ze een paar keer geprobeerd en dan zette ik ze ook zonder pardon bij me vandaan. Want dát doen we niet, daar is nooit twijfel over geweest. Of het daaraan ligt of aan hun karakter weet ik niet, maar het is bij die paar pogingen gebleven.
vrijdag 4 januari 2008 om 20:45
Dank, snelle reacties, das fijn!
Gelukkig schopt hij mij niet, maar meer wild trappelen met de benen omdat hij geen kant op kan, hihihi! Moet er soms stiekem wel om lachen hoor, die hystericus!
En echt schoppen of slaan is hier ook bij een paar pogingen gebleven, door direct afstand te nemen was de boodschap al snel duidelijk!
Het is hier op en af hoor, meestal is hij een rustig lief kereltje, Maar zo af en toe zit er zo'n periode tussen van 1 a 2 weken waarin grenzen opnieuw worden gezocht en bepaald en die zijn moeilijk! Er zit een koppie op het kereltje, zoals mijn schoonmoeder doeltreffend weet te zeggen.
Tips kan ik wat mee, vaste afspraak over handje vasthouden bij het oversteken hebben we. Hierover worden nu alleen de grenzen weer opnieuw bepaald.
Verder denk ik maar als vaste regel, niet zelf de tram in klimmen, trap op/af (we hebben thuis geen trap dus nooit echt geoefend en hij is ook niet bepaald handig...) in de wagen bij klieren onderweg en een vast punt waarop hij zowiezo in de wagen moet bij boodschappen doen.
Wel het blad van zijn kinderstoel gehaald zodat hij er zelf in kan klimmen en ook al een manier gevonden zodat hij het idee heeft dat hij zelf zijn ledikant in klimt als hij gaat slapen, zelf op een trapje staan bij het aanrecht om 'zelf' zijn boterham te smeren.Maakt het al een stuk gezelliger!
Ga jullie tips en trucs ter hand nemen en hoop op een rustige dag morgen! Gelukkig is het weekend, dan sta ik er niet alleen voor!
Gelukkig schopt hij mij niet, maar meer wild trappelen met de benen omdat hij geen kant op kan, hihihi! Moet er soms stiekem wel om lachen hoor, die hystericus!
En echt schoppen of slaan is hier ook bij een paar pogingen gebleven, door direct afstand te nemen was de boodschap al snel duidelijk!
Het is hier op en af hoor, meestal is hij een rustig lief kereltje, Maar zo af en toe zit er zo'n periode tussen van 1 a 2 weken waarin grenzen opnieuw worden gezocht en bepaald en die zijn moeilijk! Er zit een koppie op het kereltje, zoals mijn schoonmoeder doeltreffend weet te zeggen.
Tips kan ik wat mee, vaste afspraak over handje vasthouden bij het oversteken hebben we. Hierover worden nu alleen de grenzen weer opnieuw bepaald.
Verder denk ik maar als vaste regel, niet zelf de tram in klimmen, trap op/af (we hebben thuis geen trap dus nooit echt geoefend en hij is ook niet bepaald handig...) in de wagen bij klieren onderweg en een vast punt waarop hij zowiezo in de wagen moet bij boodschappen doen.
Wel het blad van zijn kinderstoel gehaald zodat hij er zelf in kan klimmen en ook al een manier gevonden zodat hij het idee heeft dat hij zelf zijn ledikant in klimt als hij gaat slapen, zelf op een trapje staan bij het aanrecht om 'zelf' zijn boterham te smeren.Maakt het al een stuk gezelliger!
Ga jullie tips en trucs ter hand nemen en hoop op een rustige dag morgen! Gelukkig is het weekend, dan sta ik er niet alleen voor!
vrijdag 4 januari 2008 om 20:52
Foxymama, dat blad van de kinderstoel is inderdaad een goede! Wij hebben dat onlangs ook gedaan bij onze jongste (22 maanden). Ze zat nl de hele tijd op de tripp trapp van haar broer en kon er ook prima op en af. Nu heeft ze zelf ook een 'grote' stoel en zal er ook zelf op en af gaan.
Op deze manier bedenk je dingen waarbij ze wel vanalles kunnen doen, maar dat het toch binnen je grenzen valt.
Jongste wil zelf ook de trap opklimmen en dat mag ze ook. Duurt het te lang, dan til ik haar een stuk op en mag ze de laatste treden weer zelf doen. Ze moet twee trappen op naar haar kamer, dus het is altijd een hele klimpartij. Maar aan de andere kant komt ze zo ook aan haar beweging.
Op deze manier bedenk je dingen waarbij ze wel vanalles kunnen doen, maar dat het toch binnen je grenzen valt.
Jongste wil zelf ook de trap opklimmen en dat mag ze ook. Duurt het te lang, dan til ik haar een stuk op en mag ze de laatste treden weer zelf doen. Ze moet twee trappen op naar haar kamer, dus het is altijd een hele klimpartij. Maar aan de andere kant komt ze zo ook aan haar beweging.
vrijdag 4 januari 2008 om 20:57
Dat is het moeilijke van de trap... ik liet hem bijvoorbeeld bij oma ook zelf klimmen en dan klom hij met handen en voeten zeg maar. Nu wil hij de leuning vasthouden en als ons de trap op klimmen. Hij is best klein van stuk en heeft de kracht nog niet om zich de volgende tree op te werkenen is eigenlijk te klein om zich goed aan de leuning vanst te kunnen houden. Met een hand van mij erbij gaat het goed omdat hij zich dan een beetje kan optrekken, en hij verliest soms zijn evenwicht dus zelfdoen gaat echt niet. Ben bang dat we hier nog wel een paar buien over zullen krijgen!
Zal inderdaad eens bedenken wat ik nog meer kan aanpassen zodat hij het gevoel heeft dat hij veel zelf kan doen. Beetje creativiteit en dan moet het wel lukken!
Zal inderdaad eens bedenken wat ik nog meer kan aanpassen zodat hij het gevoel heeft dat hij veel zelf kan doen. Beetje creativiteit en dan moet het wel lukken!
vrijdag 4 januari 2008 om 21:08
vrijdag 4 januari 2008 om 22:09
Ik heb wel een dagelijks terugkerend probleem en dat is bedtijd. Geen idee hoe ik die lui volgende week weer om acht uur, half negen, slapend moet krijgen. Of in elk geval stil. Ze keten door tot ik Heel Boos word en ik ben niet leuk als ik Heel Boos ben. Maar dat interesseert ze kennelijk weinig.
Wie weet er een oplossing voor drie heren -4, 6 en8- in één kamer?
Wie weet er een oplossing voor drie heren -4, 6 en8- in één kamer?
