Kinderen
alle pijlers
Is het allemaal veel zwaarder nu dan 5/10/15 jaar geleden??
zondag 3 september 2023 om 12:37
Denken jullie dat het moederschap de laatste pakweg 5 jaar als zwaarder wordt ervaren, of zwaarder is dan een jaar of 5/10/15 jaar geleden?
En dan heb ik het over de fase waarin je in het kleine spul zit. Dreumesen, peuters, kleuters.
Als ik om mij heen kijk dan zie ik collega's het enorm zwaar hebben met hun jongere kinderen. Op de socials zijn de huilende moeders en het eerlijke verhaal vertellen, die het allemaal even teveel vinden in zwang en populair. Als ik de reacties lees dan lijkt half moederend instagram bijna overspannen. Op het forum laatst ook een topic van iemand die het, in mijn ogen iig, prima voor elkaar heeft. De buurvrouw die regelmatig zucht hoe zwaar het is, dat ze meer me-time nodig heeft en de kinderen graag even hier parkeert voor een uurtje rust.
Dit topic is niet generatiebashend bedoeld. Ik ben oprecht benieuwd of het nu zwaarder is. Spelen er zaken die ik (met al wat oudere kinderen) niet meer zie? Ben ik vergeten hoe zwaar het was? Wij stuurden elkaar flauwe memes over wijn, en monsters. Ik heb echt wel eens gejankt van vermoeidheid. Had ik dan steun gehad aan een andere moeder op het internet met heel veel volgelingen die mij betraand toesprak? Of zorgt dit er juist voor dat je het moederschap door een te zware bril gaat zien? Was die bril door instaperfect vooraf juist te roze?
Was me-time 10 jaar terug heus ook een ding, maar werd er minder over gesproken? Voelde men zich 15 jaar terug erg alleen in die fase, en was het fijn geweest als die generatie ook in de pauze even lekker stoom had kunnen afblazen, ipv relativerende grappen over wallen en je krijgt er zoveel voor terug.
Ik ben heel benieuwd wat jullie gedachten hierover zijn. Of je het herkent, of juist helemaal niet.
En dan heb ik het over de fase waarin je in het kleine spul zit. Dreumesen, peuters, kleuters.
Als ik om mij heen kijk dan zie ik collega's het enorm zwaar hebben met hun jongere kinderen. Op de socials zijn de huilende moeders en het eerlijke verhaal vertellen, die het allemaal even teveel vinden in zwang en populair. Als ik de reacties lees dan lijkt half moederend instagram bijna overspannen. Op het forum laatst ook een topic van iemand die het, in mijn ogen iig, prima voor elkaar heeft. De buurvrouw die regelmatig zucht hoe zwaar het is, dat ze meer me-time nodig heeft en de kinderen graag even hier parkeert voor een uurtje rust.
Dit topic is niet generatiebashend bedoeld. Ik ben oprecht benieuwd of het nu zwaarder is. Spelen er zaken die ik (met al wat oudere kinderen) niet meer zie? Ben ik vergeten hoe zwaar het was? Wij stuurden elkaar flauwe memes over wijn, en monsters. Ik heb echt wel eens gejankt van vermoeidheid. Had ik dan steun gehad aan een andere moeder op het internet met heel veel volgelingen die mij betraand toesprak? Of zorgt dit er juist voor dat je het moederschap door een te zware bril gaat zien? Was die bril door instaperfect vooraf juist te roze?
Was me-time 10 jaar terug heus ook een ding, maar werd er minder over gesproken? Voelde men zich 15 jaar terug erg alleen in die fase, en was het fijn geweest als die generatie ook in de pauze even lekker stoom had kunnen afblazen, ipv relativerende grappen over wallen en je krijgt er zoveel voor terug.
Ik ben heel benieuwd wat jullie gedachten hierover zijn. Of je het herkent, of juist helemaal niet.
"I'd like a coke". " Is Pepsi ok?" " Is Monopolymoney ok?"
vrijdag 8 september 2023 om 11:34
dat is toch niet zo moeilijk? je accepteert toch ook alle dingen die je niet kunt doen omdat je ze bijvoorbeeld niet kunt betalen, of dingen die je niet kunt doen omdat je nou eenmaal aan het werk bent? Niemand zegt dat je niks mag doen, maar er zijn gewoon dingen die moeilijker gaan met kinderen. Dan doe je ze wat minder, of gewoon niet allemaal evenveel. Het gaat er niet om dat je alle ambitie maar overboord moet gooien en al je behoeftes opzij moet zetten. Maar het hebben van kinderen impliceert nou eenmaal dat je minder tijd hebt voor alle dingen die je deed toen je er geen had. Je hebt er een taak bij gekregen (die heel leuk is in mijn optiek) maar de dag heeft niet meer uren gekregen.Pinaco schreef: ↑08-09-2023 11:21Hoe doe je dat, simpelweg accepteren? Hoe zet je ambitie op pauze? Hoe zet je je eigen behoeften opzij? Wat doe je tegen dat onrustige gevoel? Hoe zorg je dat je een blij mens bent (en dus een blije moeder), als je de dingen waar je blij van wordt (naast je kinderen) niet mag uitoefenen omdat je simpelweg moet accepteren?
vrijdag 8 september 2023 om 11:59
Ja dit dus.florence13 schreef: ↑08-09-2023 11:34dat is toch niet zo moeilijk? je accepteert toch ook alle dingen die je niet kunt doen omdat je ze bijvoorbeeld niet kunt betalen, of dingen die je niet kunt doen omdat je nou eenmaal aan het werk bent? Niemand zegt dat je niks mag doen, maar er zijn gewoon dingen die moeilijker gaan met kinderen. Dan doe je ze wat minder, of gewoon niet allemaal evenveel. Het gaat er niet om dat je alle ambitie maar overboord moet gooien en al je behoeftes opzij moet zetten. Maar het hebben van kinderen impliceert nou eenmaal dat je minder tijd hebt voor alle dingen die je deed toen je er geen had. Je hebt er een taak bij gekregen (die heel leuk is in mijn optiek) maar de dag heeft niet meer uren gekregen.
vrijdag 8 september 2023 om 12:18
Ik vond de combinatie juist heel fijn. Werken en moederen en stappen en sporten72Jelle schreef: ↑08-09-2023 09:27Maar dit is dus wel waar het over gaat. De één heeft veel meer tijd voor zichzelf nodig dan de ander.
En als je veel tijd nodig hebt voor carrière, hobby's en een sociaal leven, zul je vaak het moederschap ook zwaar vinden, want dat zit het allemaal nogal in de weg.
Ik had al een wild uitgaansverleden, dus dat was wel klaar, sporten doe ik niet aan en een carrière hoef ik ook niet.
Beetje koffie drinken met vriendinnen kan ook met de kinderen. Verder zit ik graag met een boek op de bank. Daardoor was fulltime alleenstaand moederschap dus een stuk makkelijker.
Zoals ik ergens las, omarm de muts in je.
Maar dan moet die wel in je zitten.
En mijn man ook.
Zolang mannen dit probleem niet hebben, praten vrouwen het zichzelf aan
Omarm je innerlijke muts... doet de vader van jouw kinderen dat?
vrijdag 8 september 2023 om 12:23
En daar vliegen de waardeoordelen weer over het forum.Enchine schreef: ↑08-09-2023 10:27Eerlijk gezegd denk ik dat het veel nuttiger is om tijd met je kinderen ook te (leren) beschouwen als tijd voor jezelf.
Eindeloos in een speeltuin op een bankje zitten is niets voor mij, dus ik speelde en klom gewoon mee. Wandelen met een onrustige baby in de draagdoek was ook me-time voor mij.
Ik ben geen binnenzitter, maar meespelen met de Duplo en verhalen verzinnen vond ik wel leuk.
Houdt toch op
Tijd met kleine kinderen is leuk, maar niet vergelijkbaar met tijd voor jezelf
Uit mezelf ga ik niet met duplo spelen hoor.
vrijdag 8 september 2023 om 12:32
Wat een domme initiële reactie. Er zijn heel veel gezinnen die het allemaal proberen te doen. Daaruit blijkt toch al dat het wel moeilijk te accepteren is? En als ik persoonlijk het niet zo moeilijk zou vinden, waarom zou ik dan de vraag stellen?florence13 schreef: ↑08-09-2023 11:34dat is toch niet zo moeilijk? je accepteert toch ook alle dingen die je niet kunt doen omdat je ze bijvoorbeeld niet kunt betalen, of dingen die je niet kunt doen omdat je nou eenmaal aan het werk bent? Niemand zegt dat je niks mag doen, maar er zijn gewoon dingen die moeilijker gaan met kinderen. Dan doe je ze wat minder, of gewoon niet allemaal evenveel. Het gaat er niet om dat je alle ambitie maar overboord moet gooien en al je behoeftes opzij moet zetten.
Ik accepteer niet “simpelweg” dat ik bepaalde dingen niet kan betalen. Als ik daar tegenaan loop neem ik mijn uitgavenpatroon onder handen (geld schuiven) of ga ik kijken hoe ik meer geld kan verdienen. Dat kan je op alle vlakken betrekken: je jaagt toch groei na om ervoor te zorgen dat je wel krijgt wat je wil? In je relatie, vakanties, hobbies, noem maar op. Het idee dat het een kwestie is van “simpelweg accepteren” is een illusie. Dat jij dat kan betekent niet dat een ander het kan, of dat het de heilige graal is.
vrijdag 8 september 2023 om 12:44
Zo dan, een reactie dom noemen omdat de betreffende forummer iets schrijft waar jij je totaal niet in kunt vinden/verplaatsen. En vervolgens diegene het dikgedrukte naar het hoofd slingeren. Volgens mij doe jij nu precies hetzelfde.Pinaco schreef: ↑08-09-2023 12:32Wat een domme initiële reactie. Er zijn heel veel gezinnen die het allemaal proberen te doen. Daaruit blijkt toch al dat het wel moeilijk te accepteren is? En als ik persoonlijk het niet zo moeilijk zou vinden, waarom zou ik dan de vraag stellen?
Ik accepteer niet “simpelweg” dat ik bepaalde dingen niet kan betalen. Als ik daar tegenaan loop neem ik mijn uitgavenpatroon onder handen (geld schuiven) of ga ik kijken hoe ik meer geld kan verdienen. Dat kan je op alle vlakken betrekken: je jaagt toch groei na om ervoor te zorgen dat je wel krijgt wat je wil? In je relatie, vakanties, hobbies, noem maar op. Het idee dat het een kwestie is van “simpelweg accepteren” is een illusie. Dat jij dat kan betekent niet dat een ander het kan, of dat het de heilige graal is.
vrijdag 8 september 2023 om 12:52
je mag natuurlijk dom vinden wat je zelf wil. Ik denk dat iedereen, dus jij ook, een hele hoop dingen accepteert in je leven. Wellicht onbewust, maar sommige dingen zijn gewoon niet anders.Pinaco schreef: ↑08-09-2023 12:32Wat een domme initiële reactie. Er zijn heel veel gezinnen die het allemaal proberen te doen. Daaruit blijkt toch al dat het wel moeilijk te accepteren is? En als ik persoonlijk het niet zo moeilijk zou vinden, waarom zou ik dan de vraag stellen?
Ik accepteer niet “simpelweg” dat ik bepaalde dingen niet kan betalen. Als ik daar tegenaan loop neem ik mijn uitgavenpatroon onder handen (geld schuiven) of ga ik kijken hoe ik meer geld kan verdienen. Dat kan je op alle vlakken betrekken: je jaagt toch groei na om ervoor te zorgen dat je wel krijgt wat je wil? In je relatie, vakanties, hobbies, noem maar op. Het idee dat het een kwestie is van “simpelweg accepteren” is een illusie. Dat jij dat kan betekent niet dat een ander het kan, of dat het de heilige graal is.
Natuurlijk mag je best bij sommige dingen die prioriteit voor je hebben het liever anders zien en daar naar handelen maar niemand doet dat met alles. In het voorbeeld dat je geeft over het uitgaven patroon, je kunt schuiven zo veel als je wil, maar je zult (naar ik aanneem) toch moeten accepteren dat er een grens zit aan wat je uit kan geven, je hebt niet ongelimiteerde middelen. Zo werkt het ook met tijd, je kunt accepteren dat een dag 24 uur heeft of niet, en als je dat niet accepteert kun je doen wat je wil, maar daar gaat de dag niet langer van worden.
De hoeveelheid dingen die je in die 24 uur kunt doen zijn nou eenmaal begrenst, dat kun je echt niet veranderen door het gewoon niet te accepteren.
vrijdag 8 september 2023 om 12:58
Als ik dan een tegenvraag mag stellen: waarom zou je niet met Duplo meespelen met je kind? Ik speel zelf niet (meer)uit mijzelf met Duplo, maar samen met mijn kind en fantasieverhalen vond ik het wel leuk. Of liever gezegd: ik maakte het voor mijzelf leuk, anders werden de dagen thuis met slecht weer wel heel erg lang.Lila-Linda schreef: ↑08-09-2023 12:23En daar vliegen de waardeoordelen weer over het forum.
Houdt toch op
Tijd met kleine kinderen is leuk, maar niet vergelijkbaar met tijd voor jezelf
Uit mezelf ga ik niet met duplo spelen hoor.
Uiteindelijk gaat het er om dat je als ouder ook een weg zoekt naar ontspannen samen met je kinderen. En dan moet je soms omdenken. Kinderen vreten gewoon veel van je tijd op, ze houden zich niet aan slaaptijden, dus dat boek voor het slapengaan lukt ook niet altijd, je partner zit altijd weer voor een spoedklus in het buitenland als jij er doorheen zit en de grootouders vinden de kinderen ook erg druk en hebben ze liever niet te logeren. Het trainen voor de halve marathon lukte mij ook niet altijd (soms was slaap belangrijker).
vrijdag 8 september 2023 om 13:00
Mijn man en ik hebben overigens gewoon beiden een stapje terug gedaan in veel dingen in de tropentijd. Het zou wat mij betreft tamelijk idioot zijn als alleen de vrouw dat zou doen. Man is ook gewoon gestopt met topsport, was ook onze afspraak van te voren.Lila-Linda schreef: ↑08-09-2023 12:18Ik vond de combinatie juist heel fijn. Werken en moederen en stappen en sporten
En mijn man ook.
Zolang mannen dit probleem niet hebben, praten vrouwen het zichzelf aan
Omarm je innerlijke muts... doet de vader van jouw kinderen dat?
vrijdag 8 september 2023 om 13:01
ik zie dat om me heen eigenlijk weinig, ik zie alleen mensen die bijvoorbeeld carriere op een wat lager pitje zetten als de kinderen klein zijn, of een gewenste opleiding een paar jaar uitstellen. Of die carriere of opleiding wel willen en dus bepaalde hobbies wat beperken. Of willen sparen voor een ander huis en daardoor beknibbelen op een vakantie.
De mensen die ik zie die niet accepteren zijn (in mijn omgeving) meestal mensen die moeite hebben met plannen op lange termijn, die willen alles nu, dus willen nu op vakantie en zijn dan gefrustreerd dat ze niet gespaard hebben voor dat huis wat ze nu willen kopen, of willen nu kinderen en schrijven zich tijdens de zwangerschap van een tweeling in voor een voltijd opleiding en zijn gefrustreerd dat dat niet heel soepel samen gaat.
Het gaat er mij dus niet om dat je dingen voor de rest van je leven zou moeten accepteren, meeste mensen willen groei (op welk vlak dan ook) maar meer om in welke volgorde je dingen accepteert. Het lijkt meer een planningsprobleem dat een acceptatieprobleem eigenlijk.
hiermee wil ik niet zeggen dat zolang je maar accepteert het makkelijk is, want dat is het natuurlijk niet, iedereen heeft het wel eens gehad en iedereen wil wel eens dat het anders gaat. Maar puur het accepteren (waarbij je ook uitgepuft mag zijn tegelijkertijd) lijkt me wel iets wat voor een groot deel planbaar is.
florence13 wijzigde dit bericht op 08-09-2023 13:05
11.05% gewijzigd
vrijdag 8 september 2023 om 13:04
Dan is in dat proces nog een hoop te winnen. Het is maar tijdelijk hè, je kinderen blijven niet eeuwig klein en hulpbehoevend.
En op het moment dat de kinderen zelfstandig zijn worden je ouders hulpbehoevend. Vind ik niet handig/prettig/fijn, maar ja. Dat is leven.
Mag je soms best van balen. Doe ik net zo goed.
vrijdag 8 september 2023 om 13:26
@Florence: Jij noemt het moeite met plannen, ik noem het moeite met accepteren. In mijn omgeving zijn dit namelijk geen mensen die moeite hebben met agenda management, maar mensen die geen rust vinden in de acceptatie dat die opleiding een paar jaar moet wachten. Of dat dit niet het moment is om promotie te maken. Of dat de staat van hun lijf een paar jaar moet wachten omdat de kindjes tijd behoeven. Ik ken eigenlijk best wel aardig wat ouders die op papier alles goed doen (qua planning), maar daar niet gelukkig mee zijn. Omdat ze geen rust en voldoening vinden in de acceptatie van het uitstellen.
@Enchine: Ik denk ook dat er een hoop te winnen is op dit vlak, maar daarmee zijn mijn vragen des te relevanter: Hoe accepteer je het simpelweg?
@Enchine: Ik denk ook dat er een hoop te winnen is op dit vlak, maar daarmee zijn mijn vragen des te relevanter: Hoe accepteer je het simpelweg?
vrijdag 8 september 2023 om 13:33
Dan hebben zij de impact van het ouderschap behoorlijk onderschat denk ik; het idee gehad dat alles ongeveer op dezelfde manier door kon gaan, of dat je bepaalde dingen alleen de eerste zoveel jaar even niet kunt doen ofzo. Dat blijkt dan enorm tegen te vallen en daar moet je dan inderdaad wat mee, als je daar zoveel last van hebt. Professionele hulp?Pinaco schreef: ↑08-09-2023 13:26@Florence: Jij noemt het moeite met plannen, ik noem het moeite met accepteren. In mijn omgeving zijn dit namelijk geen mensen die moeite hebben met agenda management, maar mensen die geen rust vinden in de acceptatie dat die opleiding een paar jaar moet wachten. Of dat dit niet het moment is om promotie te maken. Of dat de staat van hun lijf een paar jaar moet wachten omdat de kindjes tijd behoeven. Ik ken eigenlijk best wel aardig wat ouders die op papier alles goed doen (qua planning), maar daar niet gelukkig mee zijn. Omdat ze geen rust en voldoening vinden in de acceptatie van het uitstellen.
@Enchine: Ik denk ook dat er een hoop te winnen is op dit vlak, maar daarmee zijn mijn vragen des te relevanter: Hoe accepteer je het simpelweg?
vrijdag 8 september 2023 om 13:37
Ach ja, can you blame them? Als je van dichtbij geen baby's meemaakt weet je toch helemaal niet wat het inhoudt... Dat lees je hier in het topic al. De een is te bang gemaakt en heeft daardoor (achteraf) te lang gewacht. De ander had er zin in en krijgt de deksel op zijn neus. Welke ouder weet nou wel waar hij/zij aan begint... Uiteindelijk zullen veel ouders gebaat zijn bij wat professionele hulp. Maar ja, dat is weer een utopie.
vrijdag 8 september 2023 om 13:58
ik denk dat dat inderdaad zo is, eigenlijk weet je helemaal niet waar je aan begint met kinderen, je kunt het nog allemaal zo bedenken maar dan blijkt het toch anders. Ik was een van de laatste in mijn sociale kring en was compleet voorbereid op allerlei narigheid, had nou net ik een super simpele baby (slapen volgens schema, groeien volgens de lijn etc).Pinaco schreef: ↑08-09-2023 13:37Ach ja, can you blame them? Als je van dichtbij geen baby's meemaakt weet je toch helemaal niet wat het inhoudt... Dat lees je hier in het topic al. De een is te bang gemaakt en heeft daardoor (achteraf) te lang gewacht. De ander had er zin in en krijgt de deksel op zijn neus. Welke ouder weet nou wel waar hij/zij aan begint... Uiteindelijk zullen veel ouders gebaat zijn bij wat professionele hulp. Maar ja, dat is weer een utopie.
Wat je in je vorige post noemde over agenda management, dat is allemaal korte termijn, wat vandaag niet past, past morgen. Lange termijn plannen is heel anders en gaat ook niet over dagelijkse dingen, afspraken en vergaderingen maar meer over life management (waar ik geen goed nederlands woord voor weet). Ik denk echt dat daar voor mensen ook gewoon een probleem zit.
vrijdag 8 september 2023 om 14:01
is dat niet eigenlijk ontevredenheid? Dus niet zozeer het niet willen/kunnen accepteren maar een basaal gevoel van ontevreden zijn? Het gaat me hier niet om de semantische discussie want dat vind ik altijd geneuzel, maar vaak zie ik dat mensen het uiteindelijk wel accepteren maar dan tegelijkertijd er toch ontevreden/ongelukkig mee zijn.Pinaco schreef: ↑08-09-2023 13:26@Florence: Jij noemt het moeite met plannen, ik noem het moeite met accepteren. In mijn omgeving zijn dit namelijk geen mensen die moeite hebben met agenda management, maar mensen die geen rust vinden in de acceptatie dat die opleiding een paar jaar moet wachten. Of dat dit niet het moment is om promotie te maken. Of dat de staat van hun lijf een paar jaar moet wachten omdat de kindjes tijd behoeven. Ik ken eigenlijk best wel aardig wat ouders die op papier alles goed doen (qua planning), maar daar niet gelukkig mee zijn. Omdat ze geen rust en voldoening vinden in de acceptatie van het uitstellen.
@Enchine: Ik denk ook dat er een hoop te winnen is op dit vlak, maar daarmee zijn mijn vragen des te relevanter: Hoe accepteer je het simpelweg?
De week of de maand gepland krijgen is meestal nog niet zo'n uitdaging, maar een 5 jaren plan is natuurlijk toch anders.
vrijdag 8 september 2023 om 14:08
Logisch ook, voor deze generatie. Eerst leer je dat de sky the limit is. Alles kan. Je moet het goed doen op school, zodat je carriere kan maken. De wereld is maar klein, je kan overal op vakantie. Niet gelukkig in je 1e huwelijk? Scheiden is geaccepteerd, probeer je het later met een ander nog eens. En dan blijkt het in de praktijk anders te lopen. Life management was, met het beperkte aanbod aan keuzes, 70 jaar geleden een stuk makkelijker denk ik. Ging je trouwen? Dan stopte je met werken. Voor de kinderen en het huis zorgen was de taak van de vrouw, de man ging aan het werk buitenshuis. Ik denk dat de de ouders met de maatschappij waarin we nu leven wat meer tijd nodig hebben om weer goed te worden in life management. En die gedachte wordt ook wel bevestigd door verschuivende prioriteiten: Je kapot werken is niet meer hip, verre reizen duurzaam niet verantwoord en geld is maar geld. Misschien kijken ouders over 30 jaar wel terug op deze tijd en denken ze dan "die waren hartstikke gek. Alles tegelijk is helemaal niet mogelijk."florence13 schreef: ↑08-09-2023 13:58Lange termijn plannen is heel anders en gaat ook niet over dagelijkse dingen, afspraken en vergaderingen maar meer over life management (waar ik geen goed nederlands woord voor weet). Ik denk echt dat daar voor mensen ook gewoon een probleem zit.
vrijdag 8 september 2023 om 14:33
Door in te zien dat het je meer rust en voldoening kan geven door je concentreren op enkele zaken, in plaats van je comtinu schuldig te voelen omdat je je niet volledig (of meer) in kan zetten voor bepaalde zaken.Pinaco schreef: ↑08-09-2023 13:26@Florence: Jij noemt het moeite met plannen, ik noem het moeite met accepteren. In mijn omgeving zijn dit namelijk geen mensen die moeite hebben met agenda management, maar mensen die geen rust vinden in de acceptatie dat die opleiding een paar jaar moet wachten. Of dat dit niet het moment is om promotie te maken. Of dat de staat van hun lijf een paar jaar moet wachten omdat de kindjes tijd behoeven. Ik ken eigenlijk best wel aardig wat ouders die op papier alles goed doen (qua planning), maar daar niet gelukkig mee zijn. Omdat ze geen rust en voldoening vinden in de acceptatie van het uitstellen.
@Enchine: Ik denk ook dat er een hoop te winnen is op dit vlak, maar daarmee zijn mijn vragen des te relevanter: Hoe accepteer je het simpelweg?
En daar is de maatschappij ook deels debet aan, want als vrouw moet je én een verantwoordelijke baan en carrière hebben, een goede ouder zijn, in een mooie opgeruimde woning wonen, vrijwilligerswerk doen, jezelf blijven ontwikkelen, gezond eten (zelf koken), sporten en het liefst ook regelmatig stappen met vriendinnen en op date met je man om je relatie goed te houden.
Onzin natuurlijk, want hoe erg is nu om bepaalde activiteiten voor bepaalde tijd op te schorten?
vrijdag 8 september 2023 om 16:34
Ik vraag mij echt af hoe een dag thuis met een dreumes en een peuter me time kan zijn. Het gaat non stop mama, de dreumes klimt weer ergens op of pakt speelgoed van de peuter af. Zelf rustig eten kan alleen als ze slapen want anders wordt het 1 grote zooi. En de peuter wil x, maar dat kan niet want dreumes moet mee. Je kunt mij opvegen na een regenachtige dagEnchine schreef: ↑08-09-2023 10:27Eerlijk gezegd denk ik dat het veel nuttiger is om tijd met je kinderen ook te (leren) beschouwen als tijd voor jezelf.
Eindeloos in een speeltuin op een bankje zitten is niets voor mij, dus ik speelde en klom gewoon mee. Wandelen met een onrustige baby in de draagdoek was ook me-time voor mij.
Ik ben geen binnenzitter, maar meespelen met de Duplo en verhalen verzinnen vond ik wel leuk.
Ik ben een introvert iemand, die tijd voor zichzelf nodig heeft, maar toen de kinderen klein waren was een dag thuis met de kinderen ook gewoon me-time. Maar het scheelt dat ik geen HSP'er ben en prima tegen prikkels kan.
Mijn jongste is nu 10 en nu nog steeds kan ik kiezen voor zelf hardlopen of met hem in de bossen wandelen of fietsen. En ik kies geheel vrijwillig vaak voor de optie om met hem iets te doen.
. Een ochtend op pad (naar park/dierentuin/plas) is leuk maar ook geen me time.
vrijdag 8 september 2023 om 16:45
Als ze wat ouder worden dan wordt het wel makkelijker om dingen te doen die leuk zijn voor zowel ouder als kind.Lila-Linda schreef: ↑08-09-2023 12:23En daar vliegen de waardeoordelen weer over het forum.
Houdt toch op
Tijd met kleine kinderen is leuk, maar niet vergelijkbaar met tijd voor jezelf
Uit mezelf ga ik niet met duplo spelen hoor.
Het is alsnog geen tijd voor mezelf.
vrijdag 8 september 2023 om 17:01
Jaaaa mijn zusje zei tegen mij toen ik haar vertelde dat ik zwanger was: Nou gefeliciteerd, je hebt vanaf nu levenslang. Klonk niet echt heel positief.Pinaco schreef: ↑06-09-2023 19:43Ik vond vooral de waarschuwingen ervoor heel vervelend.
- wacht maar, je weet nog niet wat moe zijn is!
- wacht maar, als ze straks gaan kruipen heb je geen moment rust meer!
- geniet er nog maar van dat hij nog een dutje doet, je komt er nog wel achter hoe druk het daarna wordt.
- wacht maar, tot ze straks gaan sporten, dan ben je fulltime taxi.
Maar dat komt veelal van de ouders die al 10/15 jaar kinderen hebben, niet van ouders met kinderen van mijn leeftijd.
En ja het is levenslang maar had het niet anders gewild ondanks dat het moederschap mij nu zwaarder valt nu hij 19 is dan toen hij klein was.
Ook werd een vriendin een keer woedend op mij omdat haar ex schoonvader mij vroeg of het zo zwaar was het alleenstaande moederschap. Toen ik hem antwoordde dat het wel meeviel en dat meende ik ook op dat moment. Voor haar was het de hel schijnbaar en dat had ik ook moeten antwoorden.
vrijdag 8 september 2023 om 17:20
Ik kan prima met kind met duplo spelen.
Maat ik zou het niet als tijd voor mezelf zien. Ik weet niet hoe vaak jij de duplo pakt ter vermaak van jezelf?
vrijdag 8 september 2023 om 17:23
Hoppa nog meer waardeoordelenEnchine schreef: ↑08-09-2023 14:33Door in te zien dat het je meer rust en voldoening kan geven door je concentreren op enkele zaken, in plaats van je comtinu schuldig te voelen omdat je je niet volledig (of meer) in kan zetten voor bepaalde zaken.
...
Onzin natuurlijk, want hoe erg is nu om bepaalde activiteiten voor bepaalde tijd op te schorten?
Wat zijn moeders toch lief voor andere moeders
Niks mis met jezelf af en toe op 1 zetten. Word je liever van, ook naar andere moeders
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
