Kinderen
alle pijlers
Je kind op het speciaal onderwijs
donderdag 11 juni 2020 om 13:49
Ik heb niet echt een speciale vraag, maar door een situatie vandaag werd ik even pijnlijk op de feiten gedrukt dat mijn kind op het speciaal onderwijs zit.
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
Mijn zoontje is nu net 5 en zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Daarvoor reguliere kinderopvang met al de nodige problemen en 3 weken regulier onderwijs wat helemaal niet goed ging.
Op zijn school nu is hij ontzettend opgeleefd en heb ik mijn blije kind weer terug en thuis ook veel positieve veranderingen.
Dus overall voelt het heel goed.
Maar merk de laatste maanden dat ik toch nog best wel een acceptatieronde moet maken.
De huidige school is een orientatieplek, hier wordt bepaald op welke school hij het beste tot zijn recht komt en dat had ook nog regulier onderwijs kunnen zijn. Maar inmiddels is wel duidelijk dat dat sowieso niet gaat gebeuren. Omdat school ook nog niet helemaal hun vinger erop kan leggen en er nog verder onderzoek gaat plaatsvinden mag hij na de zomer nog wel terugkomen op zijn huidige school en dan zal er in de loop van dat schooljaar meer duidelijkheid komen ga ik vanuit en een advies.
Maar goed, wat ik al zei, ik heb nog wel wat acceptatie te ondergaan, ondanks dat ik heel blij ben met hoe het nu gaat. En de situatie van vandaag maakte dat dan ook weer pijnlijk duidelijk.
Daarom lijkt het me fijn om met andere ouders te kletsen over hoe het gaat, wat gaat goed, wat is moeilijk, tips en tricks voor elkaar. Lachen om de leuke dingen en verdriet delen.
Dus wees welkom, ik hoor jullie graag!
dinsdag 12 januari 2021 om 15:17
Misschien kun je wat ADL-doelen stellen. ADL is alle dagelijkse dingen die een kind zelfstandig moet leren doen. Schoenen aan- en uittrekken, jas aan/uit, rits dicht, eten met bestek, tanden poetsen. Er zijn op dat gebied heel veel doelen, dus als je daarmee hulp kunt krijgen via de gemeente dan kun je even vooruit!
De behandelgroep kan vast wel wat doelen bedenken die bij jouw zoon passen.
De behandelgroep kan vast wel wat doelen bedenken die bij jouw zoon passen.
vrijdag 5 februari 2021 om 07:13
Hoe is het gegaan met de kinderen tijdens deze lockdown?
Mijn zoontje mocht 4 dagen naar school, heel fijn. En waar het voor de kerstvakantie echt heel moeilijk ging op school, met veel boze buien, een gespannen jongetje en geen plezier in school, is dat nu na de kerstvakantie 180 graden gedraaid.
Ik ben zo blij, hij wordt weer blij wakker, komt blij uit school en geen boze buien meer op school. Dit zal verschillende oorzaken hebben, break van vakantie is denk fijn geweest om de flow te doorbreken, zij hebben de aanpak naar hem veranderd, maar de klas was ook iets kleiner, omdat de kinderen geen 5 dagen in de week naar school gingen. Dat laatste punt is dus wel spannend, nu ze vanaf volgende week weer alle dagen mogen, maar heb er nog vertrouwen in.
Hoe is het met jullie?
Mijn zoontje mocht 4 dagen naar school, heel fijn. En waar het voor de kerstvakantie echt heel moeilijk ging op school, met veel boze buien, een gespannen jongetje en geen plezier in school, is dat nu na de kerstvakantie 180 graden gedraaid.
Ik ben zo blij, hij wordt weer blij wakker, komt blij uit school en geen boze buien meer op school. Dit zal verschillende oorzaken hebben, break van vakantie is denk fijn geweest om de flow te doorbreken, zij hebben de aanpak naar hem veranderd, maar de klas was ook iets kleiner, omdat de kinderen geen 5 dagen in de week naar school gingen. Dat laatste punt is dus wel spannend, nu ze vanaf volgende week weer alle dagen mogen, maar heb er nog vertrouwen in.
Hoe is het met jullie?
vrijdag 5 februari 2021 om 09:35
Bij ons gaat het ook best goed. School van dochter ging na 1 week gelukkig weer open. En ondanks dat de rest van het gezin dus nog gewoon thuis 'mocht blijven, was dochter blij dat ze weer mocht gaan.
Voor haar heel fijn dat er hierdoor weer een duidelijke scheiding tussen school en thuis is.
En voor ons fijn tijd te hebben om de andere kinderen voldoende aandacht te geven.
Voor haar heel fijn dat er hierdoor weer een duidelijke scheiding tussen school en thuis is.
En voor ons fijn tijd te hebben om de andere kinderen voldoende aandacht te geven.
vrijdag 5 februari 2021 om 09:43
Wat fijn, Soumis! Hopelijk zet deze lijn door. En anders kun je misschien overwegen om hem 4 dagen te laten gaan ipv 5. Mijn zoon gaat al jaren 4 dagen naar school. Dat werkt voor hem heel goed.
De school van mijn zoon ging na de kerstvakantie gelukkig weer open, dus hij is steeds naar school geweest. Afgelopen week (digitaal) oudergesprek en de juffen zijn heel tevreden over hem. Hij doet meestal goed mee in de klas en valt geen kinderen lastig (dat deed hij voorheen nog wel eens als het hem te veel werd). Ze vinden ook dat hij gevoel voor humor heeft. Dat is leuk om te horen!
De school van mijn zoon ging na de kerstvakantie gelukkig weer open, dus hij is steeds naar school geweest. Afgelopen week (digitaal) oudergesprek en de juffen zijn heel tevreden over hem. Hij doet meestal goed mee in de klas en valt geen kinderen lastig (dat deed hij voorheen nog wel eens als het hem te veel werd). Ze vinden ook dat hij gevoel voor humor heeft. Dat is leuk om te horen!
zaterdag 6 februari 2021 om 07:36
Wat een goed nieuws Soumis en Nansie!
Hier is zoon de afgelopen periode twee dagen per week naar school gegaan (ik heb een cruciaal beroep). Dat was heel fijn, ook om feeling te houden met school en tegelijkertijd wat een-op-een-tijd met zijn zusje te kunnen hebben.
Verder merk ik dat er een hoop verwerking in m’n hoofd gaande is. Ik ben dol op zoon en het gaat goed, maar het is loodzwaar geweest. Ik bedacht me gisteravond nog bijvoorbeeld dat toen hij 2,5 was, ik een nacht naast hem heb geslapen toen hij buikgriep had en bang was. Heb hem de hele nacht over z’n hoofd geaaid en geholpen met spugen in een emmer. De volgende ochtend wekte hij me door me boos een enorme klap in m’n gezicht te geven. En zo zijn er nog wel wat voorbeelden die echt pijn deden en waarbij er emotioneel echt iets stuk is gegaan. En dat ik echt wel eens getwijfeld heb of ik wel onvoorwaardelijk van hem kon houden, met z’n gedrag en continue boosheid. Gelukkig moesten m’n man en ik het steeds ontgelden, en niet z’n zusje of de hond. En tegelijkertijd denk ik: hoezo ben je gekwetst door een peuter, stel je niet aan.
Ik vind het ook heel confronterend om foto’s terug te kijken. Tot aan 1,5 jaar zie ik er heel erg gelukkig uit. Daarna niet meer. Dat kwam pas weer een beetje rond 3,5 jaar, toen de buien enorm afnamen en we eindelijk voor het eerst een beetje met hem konden communiceren (en begrijpelijk voor hem konden maken wat we gingen doen, wat hij kon verwachten, etc.)
Hier is zoon de afgelopen periode twee dagen per week naar school gegaan (ik heb een cruciaal beroep). Dat was heel fijn, ook om feeling te houden met school en tegelijkertijd wat een-op-een-tijd met zijn zusje te kunnen hebben.
Verder merk ik dat er een hoop verwerking in m’n hoofd gaande is. Ik ben dol op zoon en het gaat goed, maar het is loodzwaar geweest. Ik bedacht me gisteravond nog bijvoorbeeld dat toen hij 2,5 was, ik een nacht naast hem heb geslapen toen hij buikgriep had en bang was. Heb hem de hele nacht over z’n hoofd geaaid en geholpen met spugen in een emmer. De volgende ochtend wekte hij me door me boos een enorme klap in m’n gezicht te geven. En zo zijn er nog wel wat voorbeelden die echt pijn deden en waarbij er emotioneel echt iets stuk is gegaan. En dat ik echt wel eens getwijfeld heb of ik wel onvoorwaardelijk van hem kon houden, met z’n gedrag en continue boosheid. Gelukkig moesten m’n man en ik het steeds ontgelden, en niet z’n zusje of de hond. En tegelijkertijd denk ik: hoezo ben je gekwetst door een peuter, stel je niet aan.
Ik vind het ook heel confronterend om foto’s terug te kijken. Tot aan 1,5 jaar zie ik er heel erg gelukkig uit. Daarna niet meer. Dat kwam pas weer een beetje rond 3,5 jaar, toen de buien enorm afnamen en we eindelijk voor het eerst een beetje met hem konden communiceren (en begrijpelijk voor hem konden maken wat we gingen doen, wat hij kon verwachten, etc.)
zaterdag 6 februari 2021 om 08:44
Gevoelens kun je niet dwingen, Laura. Je voelt wat je voelt. Je hoeft jezelf niet op je kop te geven voor wat je voelt. Misschien kun je bij jezelf juist eens doorvragen wat er dan precies kwetsend is, wat het qua gevoel zo zwaar maakte.
En ook al weet je - denk ik - dat je zoon zich niet zo gedroeg om jou te kwetsen, toch kun je je gekwetst voelen. Het is heel naar als je kind je pijn doet, dat past niet in het plaatje.
Mijn zoon heeft me vroeger vaak gebeten, meestal in mijn hals, en een tijdlang heel veel geknepen, vooral in mijn wangen, waardoor ik continu rode plekjes had. Hij was ook vaak 'agressief' tegen zijn broertjes. Hij trok ze als baby aan 1 been door de kamer, duwde ze van de bank of duwde ze om als ze liepen. Dat was soms echt gevaarlijk, dus ik nam in die tijd altijd de twee kleintjes mee als ik naar het toilet ging, of ik nam juist de oudste mee. Ik durfde hem echt niet alleen te laten met ze, want zelfs als ik erbij was deed hij van alles. Dat is nu gelukkig niet meer zo.
En ook al weet je - denk ik - dat je zoon zich niet zo gedroeg om jou te kwetsen, toch kun je je gekwetst voelen. Het is heel naar als je kind je pijn doet, dat past niet in het plaatje.
Mijn zoon heeft me vroeger vaak gebeten, meestal in mijn hals, en een tijdlang heel veel geknepen, vooral in mijn wangen, waardoor ik continu rode plekjes had. Hij was ook vaak 'agressief' tegen zijn broertjes. Hij trok ze als baby aan 1 been door de kamer, duwde ze van de bank of duwde ze om als ze liepen. Dat was soms echt gevaarlijk, dus ik nam in die tijd altijd de twee kleintjes mee als ik naar het toilet ging, of ik nam juist de oudste mee. Ik durfde hem echt niet alleen te laten met ze, want zelfs als ik erbij was deed hij van alles. Dat is nu gelukkig niet meer zo.
zaterdag 6 februari 2021 om 09:23
Ik vind het heel herkenbaar Lauren. Schaam je er niet voor, ik denk dat veel ouders met een kind met een ernstige beperking hier tegenaan lopen.LauraRoar schreef: ↑06-02-2021 07:36Wat een goed nieuws Soumis en Nansie!
Hier is zoon de afgelopen periode twee dagen per week naar school gegaan (ik heb een cruciaal beroep). Dat was heel fijn, ook om feeling te houden met school en tegelijkertijd wat een-op-een-tijd met zijn zusje te kunnen hebben.
Verder merk ik dat er een hoop verwerking in m’n hoofd gaande is. Ik ben dol op zoon en het gaat goed, maar het is loodzwaar geweest. Ik bedacht me gisteravond nog bijvoorbeeld dat toen hij 2,5 was, ik een nacht naast hem heb geslapen toen hij buikgriep had en bang was. Heb hem de hele nacht over z’n hoofd geaaid en geholpen met spugen in een emmer. De volgende ochtend wekte hij me door me boos een enorme klap in m’n gezicht te geven. En zo zijn er nog wel wat voorbeelden die echt pijn deden en waarbij er emotioneel echt iets stuk is gegaan. En dat ik echt wel eens getwijfeld heb of ik wel onvoorwaardelijk van hem kon houden, met z’n gedrag en continue boosheid. Gelukkig moesten m’n man en ik het steeds ontgelden, en niet z’n zusje of de hond. En tegelijkertijd denk ik: hoezo ben je gekwetst door een peuter, stel je niet aan.
Ik vind het ook heel confronterend om foto’s terug te kijken. Tot aan 1,5 jaar zie ik er heel erg gelukkig uit. Daarna niet meer. Dat kwam pas weer een beetje rond 3,5 jaar, toen de buien enorm afnamen en we eindelijk voor het eerst een beetje met hem konden communiceren (en begrijpelijk voor hem konden maken wat we gingen doen, wat hij kon verwachten, etc.)
Ik weet nog goed dat mijn zoon een eerste dag had op een moc toen hij 2,5 jaar oud was. Ik vond het enorm spannend en was zo blij om hem te zien in de middag. Ik stond hem met open armen op te wachten. Hij rende me straal voorbij, direct naar de auto. Stond ik daar alleen met open armen. Ik kon wel door de grond zakken, was zo verdrietig.
Het zijn de momenten waarop je beseft dat je van je kind nooit de aandacht en genegenheid gaat krijgen waar je als ouder zo naar verlangt. En dat doet pijn.
Houden van kan verschillende vormen aannemen denk ik. Als er iets met mijn zoon is, of iemand behandeld hem niet correct, dan word ik een leeuwin. Ik heb een enorme beschermingsdrang als het om mijn oudste gaat. Ik houd anders van hem dan van de andere 2. Omdat er heel ander contact is. Maar ik houd wel zielsveel van hem. Dat dit op een andere manier is doet daar niets aan af.
dinsdag 9 februari 2021 om 08:44
Ik heb dat ook, Herfst, dat ik van mijn oudste anders houd dan van de andere twee. Soms lijkt het alsof ik meer van hem houd, maar dat heeft er denk ik mee te maken dat hij zo afhankelijk is. Ik ben veel meer afgestemd op hem. Hij kan zelf niet vertellen wat er gebeurt/gebeurd is of hoe hij zich voelt, dus ik moet dat zelf afleiden uit zijn lichaamstaal en gedrag.
Mijn oudste knuffelt gelukkig wel heel graag, al gebeurt dat wel alleen op zijn initiatief. Maar hij komt nog steeds op schoot zitten en kruipt 's ochtends meestal even naast me in bed. Het lijkt me heel moeilijk, als je kind niet wil knuffelen, niet aangeraakt wil worden. Ik hoop dat er andere manieren zijn waarop hij zijn genegenheid uit.
Mijn oudste is nu trouwens thuis. Taxi's rijden niet en school is dicht, gisteren en vandaag. Ik hoef gelukkig geen schoolwerk met hem te doen! En hij vindt het leuk om te wandelen, ook nu er sneeuw ligt.
Mijn oudste knuffelt gelukkig wel heel graag, al gebeurt dat wel alleen op zijn initiatief. Maar hij komt nog steeds op schoot zitten en kruipt 's ochtends meestal even naast me in bed. Het lijkt me heel moeilijk, als je kind niet wil knuffelen, niet aangeraakt wil worden. Ik hoop dat er andere manieren zijn waarop hij zijn genegenheid uit.
Mijn oudste is nu trouwens thuis. Taxi's rijden niet en school is dicht, gisteren en vandaag. Ik hoef gelukkig geen schoolwerk met hem te doen! En hij vindt het leuk om te wandelen, ook nu er sneeuw ligt.
donderdag 11 februari 2021 om 10:11
Laura ik herken dat wel, ik was vorige winter begonnen met EMDR Therapie om allerlei dingen te verwerken, is een beetje gestopt door Corona enzo maar dat heeft echt een goede werking gehad.
En gek genoeg door de lockdowns die we hier hadden en home office en dat Kind vanaf September op de nieuwe school het zo goed doet. In de kerstvakantie voor het eerst in weet ik hoeveel tijd (jaren) bij een sneeuwballengevecht zo heerlijk kunnen lachen, ik viel er gewoon stil van, ik had mezelf zo lang niet meer zo gevoeld en zo "vrij" lachen ik kan het me niet herinneren.
Tijd heelt veel wonden, maar soms helpt hulp van buitenaf bij de verwerking en daar kan ik EMDR dus aanraden
dikke knuffel!
En gek genoeg door de lockdowns die we hier hadden en home office en dat Kind vanaf September op de nieuwe school het zo goed doet. In de kerstvakantie voor het eerst in weet ik hoeveel tijd (jaren) bij een sneeuwballengevecht zo heerlijk kunnen lachen, ik viel er gewoon stil van, ik had mezelf zo lang niet meer zo gevoeld en zo "vrij" lachen ik kan het me niet herinneren.
Tijd heelt veel wonden, maar soms helpt hulp van buitenaf bij de verwerking en daar kan ik EMDR dus aanraden
dikke knuffel!
vrijdag 12 februari 2021 om 17:27
Ik herken zoveel van wat jullie hier schrijven. Ik hou zielsveel van mijn zoon maar er is minder wederkerigheid dan bij mij dochter (zonder etiketjes). Al knuffelt hij wel, maar contact met hem is gewoon veel moeilijker. Dochter deelt alles en ziet ook mijn emoties. Dat ziet zoon niet. Die wil liever gamen, skaten of buiten spelen dan met mij praten. Praten is functioneel.
Over EMDR. Ik denk soms ook wel eens dat ik een soort mini-trauma heb. Als ik terugdenk aan wat we de afgelopen 11 jaar hebben meegemaakt met zoon, dan moet ik vrijwel altijd huilen. Nog steeds raak ik supersnel in paniek als het om hem gaat (doet hij dat sociaal wel goed, hoe gaat het op sport, hoe gaat het op school, zal hij op vakantie wel aansluiting vinden etc) en ik heb ook veel angsten. Ik kan er ‘s nachts echt wakker van liggen. Enerzijds wil ik heel graag eens met iemand praten over alles wat we hebben meegemaakt. Aan de andere kant merk ik dat als ik erover praat, dat ik dan juist veel emotioneler word en blijf hangen in dat gevoel van verdriet over wat er allemaal is gebeurd. En daar heb ik gewoon geen tijd voor. En als ik wel eens iets vertel aan iemand, dan is de reactie vaak vrij heftig, geschrokken of verdrietig, over mijn verhaal.
Nu zijn we bezig met een middelbare school vinden. Jeetje, ik hoop dat jullie daar voorlopig joh niet aan hoeven te denken, want wat een drama is dat... Je hebt te maken met samenwerkingsverbanden vanuit de gemeente, met screening vanuit middelbare scholen, gezeik over geld, binnen of buiten de regio, eventueel taxivervoer. Vreselijk! Ben nu al maanden echt druk daarmee en we weten nog steeds niet of hij zal worden toegelaten op de school waarop we hem willen. Het duurde al maanden voordat we überhaupt toestemming hadden om hem daar aan te melden, want buiten ons samenwerkingsverband. Maar ja, binnen ons samenwerkingsverband zit geen school die kleinschalige klassen aanbiedt met extra begeleiding op VWO-niveau.
Over EMDR. Ik denk soms ook wel eens dat ik een soort mini-trauma heb. Als ik terugdenk aan wat we de afgelopen 11 jaar hebben meegemaakt met zoon, dan moet ik vrijwel altijd huilen. Nog steeds raak ik supersnel in paniek als het om hem gaat (doet hij dat sociaal wel goed, hoe gaat het op sport, hoe gaat het op school, zal hij op vakantie wel aansluiting vinden etc) en ik heb ook veel angsten. Ik kan er ‘s nachts echt wakker van liggen. Enerzijds wil ik heel graag eens met iemand praten over alles wat we hebben meegemaakt. Aan de andere kant merk ik dat als ik erover praat, dat ik dan juist veel emotioneler word en blijf hangen in dat gevoel van verdriet over wat er allemaal is gebeurd. En daar heb ik gewoon geen tijd voor. En als ik wel eens iets vertel aan iemand, dan is de reactie vaak vrij heftig, geschrokken of verdrietig, over mijn verhaal.
Nu zijn we bezig met een middelbare school vinden. Jeetje, ik hoop dat jullie daar voorlopig joh niet aan hoeven te denken, want wat een drama is dat... Je hebt te maken met samenwerkingsverbanden vanuit de gemeente, met screening vanuit middelbare scholen, gezeik over geld, binnen of buiten de regio, eventueel taxivervoer. Vreselijk! Ben nu al maanden echt druk daarmee en we weten nog steeds niet of hij zal worden toegelaten op de school waarop we hem willen. Het duurde al maanden voordat we überhaupt toestemming hadden om hem daar aan te melden, want buiten ons samenwerkingsverband. Maar ja, binnen ons samenwerkingsverband zit geen school die kleinschalige klassen aanbiedt met extra begeleiding op VWO-niveau.
vrijdag 12 februari 2021 om 18:20
Ik had hier een middagje met zoon alleen. Dat was heel leuk, tot hij vroeg of ik boven wat speelgoed kon halen. Ik stelde voor om het samen te halen (want anders ben je ook een soort bediende) en toen heeft hij 30 minuten staan gillen dat ik het moest doen.
Uiteindelijk was het tijd om zijn zusje te gaan halen (m’n man was ook nog thuis) terwijl hij nog stond te krijsen. Toen ik thuis kwam, zei hij wel meteen “sorry mama” en zijn we alsnog samen het speelgoed gaan halen. Hij zit nu lekker in bad, maar dit was wel weer zo’n episode dat ik echt dacht: waarom?
Maar ik word ook wel eens moe van alle gekkigheid die erin sluipt, waaronder de verwachting dat we met alles komen aanrennen waar hij om vraagt. Het is alleen: als de stoppen bij hem doorslaan, dan slaan ze ook goed door...
Uiteindelijk was het tijd om zijn zusje te gaan halen (m’n man was ook nog thuis) terwijl hij nog stond te krijsen. Toen ik thuis kwam, zei hij wel meteen “sorry mama” en zijn we alsnog samen het speelgoed gaan halen. Hij zit nu lekker in bad, maar dit was wel weer zo’n episode dat ik echt dacht: waarom?
Maar ik word ook wel eens moe van alle gekkigheid die erin sluipt, waaronder de verwachting dat we met alles komen aanrennen waar hij om vraagt. Het is alleen: als de stoppen bij hem doorslaan, dan slaan ze ook goed door...
zaterdag 13 februari 2021 om 12:03
Lente, mijn ervaring is toch dat het helpt om er met iemand (professional of iemand die je situatie begrijpt) over te praten. In eerste instantie kan er inderdaad van alles getriggerd worden, maar na verloop van tijd worden veel dingen dan juist wat minder emotioneel beladen en kun je er veel beter mee omgaan. Ik ben een paar jaar geleden een tijdje naar een therapeut geweest die zelf ook een kind met een beperking had en dat was heel prettig. Voor mij voegde dat nog iets extra's toe, al denk ik dat elke goede therapeut je kan helpen. Je hebt ook zelf iets te zeggen over de frequentie van de afspraken met een therapeut, het hoeft echt niet elke week. Mijn gevoeligheid en verdriet zijn in elk geval veel hanteerbaarder geworden, al zijn er nog steeds momenten waarop ik volschiet.
EMDR is voor veel mensen ook heel helpend, maar ik heb daar zelf geen ervaring mee. Het werkt vooral heel snel, heb ik begrepen, dus als je denkt dat je er wat aan kunt hebben, zou ik het vooral proberen. Het is fijn als je de (chronische) stress wat kunt verminderen en beter slaapt, minder piekert.
EMDR is voor veel mensen ook heel helpend, maar ik heb daar zelf geen ervaring mee. Het werkt vooral heel snel, heb ik begrepen, dus als je denkt dat je er wat aan kunt hebben, zou ik het vooral proberen. Het is fijn als je de (chronische) stress wat kunt verminderen en beter slaapt, minder piekert.
zaterdag 13 februari 2021 om 22:46
Ik breek even i
(Ik werk op het so en lees daarom dit topic zo nu en dan mee)
@Lente: heb je hier al eens naar gekeken?
https://www.onderwijsconsulenten.nl/
Wellicht kunnen zij helpen bij t vinden van passend onderwijs?
(Ik werk op het so en lees daarom dit topic zo nu en dan mee)
@Lente: heb je hier al eens naar gekeken?
https://www.onderwijsconsulenten.nl/
Wellicht kunnen zij helpen bij t vinden van passend onderwijs?
zondag 14 februari 2021 om 08:09
Nansie dank je wel voor je reactie. Ik ga het toch eens overwegen. Merk nu ik zoveel thuis ben door Corona dat ik veel meer nadenk over alles wat we al hebben meegemaakt. Er is zo weinig afleiding en dan merk je toch dat dingen nog erg hoog zitten.
Hokus Pokus dank je wel voor de tip. Ik heb op zich wel een goede school gevonden maar die ligt buiten onze regio en dan krijg je te maken met allerlei regels, procedures en instanties die allemaal heeeeeeeel langzaam werken. Ik zie dat zij inderdaad doen wat ik nu aan het doen ben, met samenwerkingsverband, basisschool, middelbare school schakelen.
Hokus Pokus dank je wel voor de tip. Ik heb op zich wel een goede school gevonden maar die ligt buiten onze regio en dan krijg je te maken met allerlei regels, procedures en instanties die allemaal heeeeeeeel langzaam werken. Ik zie dat zij inderdaad doen wat ik nu aan het doen ben, met samenwerkingsverband, basisschool, middelbare school schakelen.
zondag 14 februari 2021 om 13:26
Heftig, Laura, als je zoon zo reageert. Dat put uit... Ik weet niet wat het niveau van je zoon is, maar misschien kun je eens op een rustig moment een of een paar afspraken maken over bepaalde dingen. Eventueel opschrijven of tekenen. En dan moeten jullie je er natuurlijk allemaal consequent aan houden! Ik weet niet of je dat kunt?
Man en ik zijn daar niet zo goed in, terwijl we wel weten dat onze zoon bepaalde dingen kan leren als we het heel consequent volhouden. Met onze zoon kunnen we zulke dingen niet afspreken, dus wij moeten dan echt zelf bedenken waar we op in gaan zetten en hoe we het gaan aanpakken. Best moeilijk, vind ik.
Hier ook veel gekkigheid... We zitten hem nu bijvoorbeeld al maanden te voeren bij het avondeten, anders eet hij nauwelijks iets. En 's middags uit school wil hij op zijn vaste plekje zitten met zijn iPad en mogen zijn broertjes niet in de buurt komen. Dat soort dingen. Er is ongetwijfeld nog veel meer, maar we zijn zo gewend aan al die gekke dingen dat het me helemaal niet meer opvalt. We doen vooral heel erg vaak wat hij wil/fijn vindt, om de confrontatie en al het gedoe uit de weg te gaan.
Man en ik zijn daar niet zo goed in, terwijl we wel weten dat onze zoon bepaalde dingen kan leren als we het heel consequent volhouden. Met onze zoon kunnen we zulke dingen niet afspreken, dus wij moeten dan echt zelf bedenken waar we op in gaan zetten en hoe we het gaan aanpakken. Best moeilijk, vind ik.
Hier ook veel gekkigheid... We zitten hem nu bijvoorbeeld al maanden te voeren bij het avondeten, anders eet hij nauwelijks iets. En 's middags uit school wil hij op zijn vaste plekje zitten met zijn iPad en mogen zijn broertjes niet in de buurt komen. Dat soort dingen. Er is ongetwijfeld nog veel meer, maar we zijn zo gewend aan al die gekke dingen dat het me helemaal niet meer opvalt. We doen vooral heel erg vaak wat hij wil/fijn vindt, om de confrontatie en al het gedoe uit de weg te gaan.
zondag 14 februari 2021 om 19:59
Hoe gaan jullie om met die gekkigheden m.b.t. broertjes en zusjes? Ik merk dat oudere broer toch vaak rekening moet houden met en soms kan hij dat goed, maar soms is hij het ook zo zat.
De keuze om het soms ook maar te laten gebeuren is ook omdat er dan een boze bui wordt voorkomen, maarja door er telkens in mee te gaan worden de boze buien ook ingezet.
Enerzijds zie ik soms echt dat dingen moeilijk zijn, anderzijds denk ik ook wel eens dat hij het uitspeelt. Dus ik probeer er wel meer voor te waken, maar soms sluipt het er toch weer langzaamaan in op bepaalde gebieden.
De keuze om het soms ook maar te laten gebeuren is ook omdat er dan een boze bui wordt voorkomen, maarja door er telkens in mee te gaan worden de boze buien ook ingezet.
Enerzijds zie ik soms echt dat dingen moeilijk zijn, anderzijds denk ik ook wel eens dat hij het uitspeelt. Dus ik probeer er wel meer voor te waken, maar soms sluipt het er toch weer langzaamaan in op bepaalde gebieden.
zondag 14 februari 2021 om 20:11
Wij zijn daar altijd vrij duidelijk in geweest, er zijn 2 kinderen die allebei zichzelf moeten kunnen zijn thuis. Allebei houden ze rekening met de ander, maar als de oudste (kind met etiketjes) last heeft van zijn zusje, dan moet hij uit de situatie. En heeft zusje last van hem, dan moet zusje een andere plek zoeken. Nu is dat bij ons niet heel erg ingewikkeld meer, omdat ze hier al 9 en 11 zijn en qua intelligentie ook op ‘normaal’ niveau (klinkt zo lullig zo, maar dat bedoel ik niet, ik bedoel meer dat er geen verstandelijke beperking is). Maar toen ze kleiner waren heb ik ook altijd geprobeerd dit zo te doen.Soumis schreef: ↑14-02-2021 19:59Hoe gaan jullie om met die gekkigheden m.b.t. broertjes en zusjes? Ik merk dat oudere broer toch vaak rekening moet houden met en soms kan hij dat goed, maar soms is hij het ook zo zat.
De keuze om het soms ook maar te laten gebeuren is ook omdat er dan een boze bui wordt voorkomen, maarja door er telkens in mee te gaan worden de boze buien ook ingezet.
Enerzijds zie ik soms echt dat dingen moeilijk zijn, anderzijds denk ik ook wel eens dat hij het uitspeelt. Dus ik probeer er wel meer voor te waken, maar soms sluipt het er toch weer langzaamaan in op bepaalde gebieden.
Bijvoorbeeld zoon kon er niet tegen als zijn zusje hard zong. En zijn zusje leefde zowat in een musical en zong en danste het liefst de hele dag. En hard. Dus soms vroeg ik haar of het wat minder hard kon, anders kreeg de oudste oorkleppen op. En als hij het dan nog niet trok, dan zocht hij een rustig plekje, met mijn hulp. Dus zijn eigen kamer bijvoorbeeld.
En nu heeft zoon een obsessie voor gamen dus tijdens het eten kan hij alleen maar daarover praten. Dat vindt zusje irritant. Ik probeer het gesprek natuurlijk soms bij te sturen en haar ook aan bod te laten komen. Maar als hij iets over een game wil vertellen mag dat ook gewoon. Ook al vindt zijn zusje dat irritant. En dat bespreken we ook met haar.
Verder doen we veel dingen 1 op 1 met de kinderen. De oudste kan absoluut niet naar een pretpark of concert. Jongste is daar gek op. Dus dat doe ik dan met haar alleen. We gaan eens per jaar allebei met 1 kind een nachtje weg. En dan doen we iets wat dat kind echt superleuk vindt.
Maar het is en blijft lastig als je kinderen met zulke verschillende behoeftes hebt, en eentje die kan flippen. Dat wil je natuurlijk ook voorkomen.
maandag 15 februari 2021 om 09:34
Onze zoon functioneert op een vrij laag niveau en hij kan zich daardoor niet aanpassen aan zijn omgeving. Onze andere kinderen zijn dus gewend zich aan te passen aan hem en weten dat we 2 soorten regels hebben. Er zijn 'regels' voor onze oudste, althans, met hem doen we wat werkt. En er zijn gewone regels voor de andere twee. Ze mopperen daar weleens over, maar we praten er altijd heel open over en ze hebben er uiteindelijk wel begrip voor. Ze zien ook wat er gebeurt als onze oudste gedwongen wordt zich aan te passen, als hij bijvoorbeeld aan tafel moet blijven zitten terwijl hij klaar is met eten en weg wil, dan breekt hij echt de tent af. Daar hebben we geen van allen wat aan.
We bespreken al van kleins af aan wat er met hun oudste broer aan de hand is, wat hij wel en niet kan, wat moeilijk is voor hem maar ook wat hij leuk vindt. En voor hun (jonge) leeftijd vind ik dat ze het al heel goed begrijpen en kunnen uitleggen aan anderen. Ze hebben allebei hun broer een keertje mogen uitnodigen in de klas, een kwartiertje met fruit eten. En dat was beide keren heel erg fijn. Klasgenootjes snappen daardoor ook iets beter dat ze een broer hebben die 'anders' is, dus onze kinderen krijgen vrijwel nooit negatief commentaar.
Wat volgens mij ook helpt is dat we elk jaar in de zomer een paar weken naar een speciale camping in Frankrijk gaan. Daar komen allemaal gezinnen met een kind met een beperking, en dat is ook juist voor onze andere twee kinderen heel erg fijn. Het is daar heel relaxed, alle kinderen waarmee ze spelen hebben een gehandicapte broer of zus en daar is dat heel normaal.
We bespreken al van kleins af aan wat er met hun oudste broer aan de hand is, wat hij wel en niet kan, wat moeilijk is voor hem maar ook wat hij leuk vindt. En voor hun (jonge) leeftijd vind ik dat ze het al heel goed begrijpen en kunnen uitleggen aan anderen. Ze hebben allebei hun broer een keertje mogen uitnodigen in de klas, een kwartiertje met fruit eten. En dat was beide keren heel erg fijn. Klasgenootjes snappen daardoor ook iets beter dat ze een broer hebben die 'anders' is, dus onze kinderen krijgen vrijwel nooit negatief commentaar.
Wat volgens mij ook helpt is dat we elk jaar in de zomer een paar weken naar een speciale camping in Frankrijk gaan. Daar komen allemaal gezinnen met een kind met een beperking, en dat is ook juist voor onze andere twee kinderen heel erg fijn. Het is daar heel relaxed, alle kinderen waarmee ze spelen hebben een gehandicapte broer of zus en daar is dat heel normaal.
maandag 15 februari 2021 om 14:53
Onze zoon is de middelste van 3 kids. (2, 9 en 12 jaar) Zijn oudere broer (T) cijfert zichzelf wel eens weg, ten op zichtte van z’n broertje (G). Waar T kan wachten, kan G dat dus totaal niet. Wij proberen onze momenten samen te pakken met T, echt even 1 op 1. Naar mate ze beide ouder wordt gaat het wel steeds beter. Zo gaat manlief waar mogelijk met hem naar de bios, of samen gamen. Als G op bed ligt mag T ook geregeld nog langer wakker blijven, zeker nu met thuisonderwijs, zodat we nog even een moment met hem hebben. G eist die momenten toch wel op.Soumis schreef: ↑14-02-2021 19:59Hoe gaan jullie om met die gekkigheden m.b.t. broertjes en zusjes? Ik merk dat oudere broer toch vaak rekening moet houden met en soms kan hij dat goed, maar soms is hij het ook zo zat.
De keuze om het soms ook maar te laten gebeuren is ook omdat er dan een boze bui wordt voorkomen, maarja door er telkens in mee te gaan worden de boze buien ook ingezet.
Enerzijds zie ik soms echt dat dingen moeilijk zijn, anderzijds denk ik ook wel eens dat hij het uitspeelt. Dus ik probeer er wel meer voor te waken, maar soms sluipt het er toch weer langzaamaan in op bepaalde gebieden.
En dan hebben we onze kleine meid nog. G ligt dus echt met haar op 1 lijn. Kan een hele poos, voor zijn doen, samen spelen. Waar hij en zijn broer soms echt langs elkaar heen praten, ligt hij zo op dezelfde lijn als zijn zusje. Enerzijds heel mooi en fijn, anderzijds ook best confronterend
maandag 15 februari 2021 om 17:19
Heb nu niet veel tijd om uitgebreid te reageren, maar toch even een berichtje.
Ook al gaat het hier stukken beter dan vorig jaar om deze tijd.
De driftbuien, de zoektocht naar goede steun, mijn zorgen over de oudste die onder het gedrag van jongste lijdt.....
Elke situatie is natuurlijk weer anders, maar ik vind hier toch echt veel herkenning en dat heb ik echt soms even nodig.
Soort gedeelde smart is halve smart.
Ook al gaat het hier stukken beter dan vorig jaar om deze tijd.
De driftbuien, de zoektocht naar goede steun, mijn zorgen over de oudste die onder het gedrag van jongste lijdt.....
Elke situatie is natuurlijk weer anders, maar ik vind hier toch echt veel herkenning en dat heb ik echt soms even nodig.
Soort gedeelde smart is halve smart.
maandag 15 februari 2021 om 18:14
Fijn dat het beter gaat @staopstoel!
En hier ook inderdaad twee verschillende benaderingen voor beide kinderen @nansie. Zo moeten we met zoon heel bewust het bedritueel doorlopen en niet ongeduldig worden. Dan slaapt hij met 5-10 minuten. Tegen z’n zusje zetten we toch sneller: nu is het klaar, ga slapen. Als we dat bij zoon doend krijgen we een XL driftbui en kan het wel 2-3 uur duren voor hij dan slaapt.
Verder heb ik hier paar fijne dagen gehad wel. Ben het boek Temperamentvolle Kinderen van Eva Bronsveld aan het lezen en hoewel dat niet zozeer gaat over kinderen met een diagnose, zitten er wel aanknopingspunten in (zoals het met regelmaat geven van een bekertje water omdat kinderen bij dorst snel overprikkeld kunnen raken).
En hier ook inderdaad twee verschillende benaderingen voor beide kinderen @nansie. Zo moeten we met zoon heel bewust het bedritueel doorlopen en niet ongeduldig worden. Dan slaapt hij met 5-10 minuten. Tegen z’n zusje zetten we toch sneller: nu is het klaar, ga slapen. Als we dat bij zoon doend krijgen we een XL driftbui en kan het wel 2-3 uur duren voor hij dan slaapt.
Verder heb ik hier paar fijne dagen gehad wel. Ben het boek Temperamentvolle Kinderen van Eva Bronsveld aan het lezen en hoewel dat niet zozeer gaat over kinderen met een diagnose, zitten er wel aanknopingspunten in (zoals het met regelmaat geven van een bekertje water omdat kinderen bij dorst snel overprikkeld kunnen raken).
woensdag 17 februari 2021 om 17:14
Dank voor jullie reacties!
Ik ben er soms nog wat zoekende in, oudste voelt zich vaak achtergesteld, terwijl dat volgens mij echt niet zo is. En ik daarnaast ook al zo vaak heb uitgelegd dat de jongste soms net een andere benadering nodig heeft dan hij. Ik zie ook dat de oudste zijn gedrag maar blijft verjongen, zich gedragen als een kind van zijn broertjes leeftijd of nog jonger en ik krijg dat er maar niet uit.
De jongste wisselt ook nog wel in gedrag dus de grenzen die ik kan gebruiken wisselen ook per periode. Tuurlijk probeer ik daar wel een continuïteit in te houden, maar de ene periode kan ik hem strenger toespreken dan een andere periode.
Ik ben er soms nog wat zoekende in, oudste voelt zich vaak achtergesteld, terwijl dat volgens mij echt niet zo is. En ik daarnaast ook al zo vaak heb uitgelegd dat de jongste soms net een andere benadering nodig heeft dan hij. Ik zie ook dat de oudste zijn gedrag maar blijft verjongen, zich gedragen als een kind van zijn broertjes leeftijd of nog jonger en ik krijg dat er maar niet uit.
De jongste wisselt ook nog wel in gedrag dus de grenzen die ik kan gebruiken wisselen ook per periode. Tuurlijk probeer ik daar wel een continuïteit in te houden, maar de ene periode kan ik hem strenger toespreken dan een andere periode.
woensdag 17 februari 2021 om 22:44
Vind het ook lastig hoor. Onze oudste heeft sowieso al snel een tekort gedaan gevoel, dat er de afgelopen tijd zoveel tijd en aandacht naar de jongste ging, helpt daar niet bij.
Vind het soms echt moeilijk. Ik weet dat er ook wel groepen zijn waar “brusjes” terecht kunnen voor steun en om even hun verhaal kwijt te kunnen. Ben er alleen nog niet achter of die ook hier bij ons in de buurt zijn.
@LauraRoar, dat boek over temperamentvolle kinderen vond ik ook wel een goeie.
Vind het soms echt moeilijk. Ik weet dat er ook wel groepen zijn waar “brusjes” terecht kunnen voor steun en om even hun verhaal kwijt te kunnen. Ben er alleen nog niet achter of die ook hier bij ons in de buurt zijn.
@LauraRoar, dat boek over temperamentvolle kinderen vond ik ook wel een goeie.
woensdag 17 februari 2021 om 22:56
inderdaad een goed boek!Staopstoel schreef: ↑17-02-2021 22:44Vind het ook lastig hoor. Onze oudste heeft sowieso al snel een tekort gedaan gevoel, dat er de afgelopen tijd zoveel tijd en aandacht naar de jongste ging, helpt daar niet bij.
Vind het soms echt moeilijk. Ik weet dat er ook wel groepen zijn waar “brusjes” terecht kunnen voor steun en om even hun verhaal kwijt te kunnen. Ben er alleen nog niet achter of die ook hier bij ons in de buurt zijn.
@LauraRoar, dat boek over temperamentvolle kinderen vond ik ook wel een goeie.
hier juist voor nr 2 die soms, ook al is hij een kleuter, al best rekening moet houden met zn oudere broer.
en daarnaast een dosis temperament bezit waar je u tegen zegt...
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
