Kinderen
alle pijlers
Kinderwens en relatietwijfels
dinsdag 27 april 2021 om 14:40
Hi meiden,
Ik heb hier net een account aangemaakt omdat ik niet meer weet wat ik moet. Ik heb al jaren een sterke kinderwens, mijn vriend was daar wat terughoudend in. Nu is hij overstag; wat hem betreft gooi ik mijn pilstrip nu weg. Goed nieuws zou je denken, alleen slaan nu bij mij de twijfels toe. Het fantaseren over.... is toch anders dan er daadwerkelijk mee bezig zijn. Opeens zijn de verschillen die er in het dagelijks leven niet echt toe deden, grote verschillen. Zo komt hij uit de stad, ik uit een dorp. We hebben het prima in zijn appartement in Amsterdam, maar toch...als ik denk aan later denk ik aan het dorp in Brabant waar ik ben opgegroeid. Daar moet hij dan weer niet aan denken. Hoe langer we het over onze kinderwens en toekomst hebben, hoe verder onze meningen uit elkaar blijken te liggen. Zo vindt hij bijvoorbeeld dat ik mijn vier dagen per week moet blijven werken. Dat doet hij ook en zijn ouders passen de andere dagen graag op. Maar ik heb nooit de ambitie gehad om carrière te maken en vind drie dagen per week wel zat. Ik zie overal moeders die uitgeput achter de kinderwagen sjokken, vriendinnen die blij zijn als ze hun kleine achter de iPad kunnen parkeren. Dat leven wil ik gewoon niet. Ik ga liever minder vaak op vakantie, woon liever in een minder mooi huis, met het idee dat mijn leven, en dat van het gezin, niet te stressvol is. Het is ook niet dat we dan niet rond zouden komen...maar hij vindt mijn instelling lui en niet van deze tijd. Bovendien wil hij niet inleveren op vakanties of mooie spullen. We hebben er al meerdere gesprekken over gevoerd en ik vind het onzin onze relatie van zes jaar hierop te laten klappen...maar we komen er gewoon echt niet uit. Doordat de spanningen de laatste maanden hier zo hoog over oplopen denk ik er zelfs over de stekker eruit te trekken. Ik snap het zelf niet meer: dit is toch alles wat ik wilde? Hij vindt mijn plotselinge twijfels erg vervelend: ik was toch zeker degene die er jaren en jaren over doorging? En nu ben ik degene die het toch niet zeker weet. Voordat het hier over ging, hadden we een hele fijne relatie. Nu hebben we constant ruzie over de kleinste dingen. Ik vraag me af: is dat zo, omdat we in de kern toch zo anders zijn, maar dat al die jaren niet wilden zien? Of is het ook een beetje koudwatervrees? Ik heb namelijk de neiging alles te overdenken. En hebben jullie hier ook last van gehad, net voor het maken van zo'n grote beslissing?
Ik heb hier net een account aangemaakt omdat ik niet meer weet wat ik moet. Ik heb al jaren een sterke kinderwens, mijn vriend was daar wat terughoudend in. Nu is hij overstag; wat hem betreft gooi ik mijn pilstrip nu weg. Goed nieuws zou je denken, alleen slaan nu bij mij de twijfels toe. Het fantaseren over.... is toch anders dan er daadwerkelijk mee bezig zijn. Opeens zijn de verschillen die er in het dagelijks leven niet echt toe deden, grote verschillen. Zo komt hij uit de stad, ik uit een dorp. We hebben het prima in zijn appartement in Amsterdam, maar toch...als ik denk aan later denk ik aan het dorp in Brabant waar ik ben opgegroeid. Daar moet hij dan weer niet aan denken. Hoe langer we het over onze kinderwens en toekomst hebben, hoe verder onze meningen uit elkaar blijken te liggen. Zo vindt hij bijvoorbeeld dat ik mijn vier dagen per week moet blijven werken. Dat doet hij ook en zijn ouders passen de andere dagen graag op. Maar ik heb nooit de ambitie gehad om carrière te maken en vind drie dagen per week wel zat. Ik zie overal moeders die uitgeput achter de kinderwagen sjokken, vriendinnen die blij zijn als ze hun kleine achter de iPad kunnen parkeren. Dat leven wil ik gewoon niet. Ik ga liever minder vaak op vakantie, woon liever in een minder mooi huis, met het idee dat mijn leven, en dat van het gezin, niet te stressvol is. Het is ook niet dat we dan niet rond zouden komen...maar hij vindt mijn instelling lui en niet van deze tijd. Bovendien wil hij niet inleveren op vakanties of mooie spullen. We hebben er al meerdere gesprekken over gevoerd en ik vind het onzin onze relatie van zes jaar hierop te laten klappen...maar we komen er gewoon echt niet uit. Doordat de spanningen de laatste maanden hier zo hoog over oplopen denk ik er zelfs over de stekker eruit te trekken. Ik snap het zelf niet meer: dit is toch alles wat ik wilde? Hij vindt mijn plotselinge twijfels erg vervelend: ik was toch zeker degene die er jaren en jaren over doorging? En nu ben ik degene die het toch niet zeker weet. Voordat het hier over ging, hadden we een hele fijne relatie. Nu hebben we constant ruzie over de kleinste dingen. Ik vraag me af: is dat zo, omdat we in de kern toch zo anders zijn, maar dat al die jaren niet wilden zien? Of is het ook een beetje koudwatervrees? Ik heb namelijk de neiging alles te overdenken. En hebben jullie hier ook last van gehad, net voor het maken van zo'n grote beslissing?
donderdag 29 april 2021 om 10:47
Jullie passen niet bij elkaar. Wees blij dat je daar nu achter komt.
Je vriend klinkt trouwens heerlijk bekrompen. Volgens mij is het juist 'van deze tijd' dat vaders daadwerkelijk vader zijn en ook met gemak minder uren kunnen werken om de zorgtaken op zich te nemen. De vaders die dit doen die ik ken zullen anderen uit ervaring dan ook nooit lui noemen. Ze weten wel beter.
Je vriend klinkt trouwens heerlijk bekrompen. Volgens mij is het juist 'van deze tijd' dat vaders daadwerkelijk vader zijn en ook met gemak minder uren kunnen werken om de zorgtaken op zich te nemen. De vaders die dit doen die ik ken zullen anderen uit ervaring dan ook nooit lui noemen. Ze weten wel beter.
donderdag 29 april 2021 om 10:49
.
donderdag 29 april 2021 om 10:53
Wat een raar wereldbeeld heeft die moeder. En zielig voor die kinderen ook dat hun moeder nu al opkijkt tegen een bepaald deel van hun jeugd, omdat zij haar kinderen dan niet 'aan zou kunnen'boekenlegger0 schreef: ↑29-04-2021 10:29Hier ben ik het wel mee eens. Toch kan het voor deze moeder een goede afspraak zijn omdat zij heeft uitgesproken er tegen op te zien als de kinderen ouder worden. Ze denkt dat een strenge vader die vaker thuis is met de kinderen zal helpen om de kinderen in het gareel te houden.
En hoe weet ze nou dat hij een strenge vader zal zijn. Hij ís nog helemaal geen vader van oudere kinderen. Gaat ze dan vanaf haar werk zitten regiseren hoe hij het thuis moet doen?
Heel raar verhaal dit. Ga lekker allebei 4 dagen werken en neem je verantwoordelijkheid en verschuil je niet achter je vent dat hij moet zorgen dat jouw kinderen niet ontsporen.
Bij het ouderschap is het net als een gedeelde hypotheek: iedere ouder is 100% hoofdelijk aansprakelijk voor het welzijn van de kinderen.
donderdag 29 april 2021 om 11:02
To, wat goed dat je hier nu over nadenkt.
Ik denk dat jullie baat kunnen hebben bij iemand die jullie gesprekken over de toekomst begeleidt: bijvoorbeeld een relatietherapeut ofzo.
Momenteel maken jullie alleen maar ruzie en luisteren jullie geen van beiden naar onderliggende behoeftes en verlangens van de ander. Misschien kunnen jullie verlangens op een andere manier ingevuld worden.
Pas als dat helder is kunnen jullie een geïnformeerd besluit nemen of een toekomst samen verstandig is.
6 jaar is niet niks, je mag best wat tijd en geld investeren voordat je dat weggooit.
Ik denk dat jullie baat kunnen hebben bij iemand die jullie gesprekken over de toekomst begeleidt: bijvoorbeeld een relatietherapeut ofzo.
Momenteel maken jullie alleen maar ruzie en luisteren jullie geen van beiden naar onderliggende behoeftes en verlangens van de ander. Misschien kunnen jullie verlangens op een andere manier ingevuld worden.
Pas als dat helder is kunnen jullie een geïnformeerd besluit nemen of een toekomst samen verstandig is.
6 jaar is niet niks, je mag best wat tijd en geld investeren voordat je dat weggooit.
donderdag 29 april 2021 om 11:10
Die felheid vul jij zelf in hoor. Jij springt als een havik nu bovenop mij he, niet andersom.Positivevibes schreef: ↑29-04-2021 10:18Wat bijzonder dat je zo fel reageert op dat jij met de auto vanuit je dorp heus zo bij het theater bent maar zelf ook zo’n beperkt beeld hebt van wat een stad in houdt.
Maar nee, alles wat je suggereert klopt niet. Er komt geen bus of bakfiets aan te pas, het zit naast elkaar. De BSO werkt ook nog samen met de (kinder)boerderij ernaast dus de grotere kinderen mogen helpen met schapen, konijnen, koeien, herten, etc. De moestuin is gigantisch, met alles van pompoenen tot aardbeien tot een appelboomgaard dus nóg groter kan altijd maar zie ik voor de kindjes geen meerwaarde in.
Ik woon in een stad in het oosten van het land en dan enigszins aan de rand. De suggestie dat het stiekem een park is vind ik best grappig. We zijn hier omringd met meerdere grote natuurgebieden, ik heb het heus niet over het Vondelpark hoorMijn huidige wijk in de stad heeft vele malen meer natuur en groen dan het dorp waar ik ben opgegroeid. Het is lang niet zo zwart wit allemaal
Hoe dan ook, het Oosten van het land kun je natuurlijk niet vergelijken met de stad zoals in de OP, dan heb ik het over Amsterdam, of Rotterdam, of Utrecht ofzo. De grootste stad in het Oosten is Enschede, met ong 160K inwoners, die staat pas op nr 13. Waar ik nu woon heeft er maar 3K minder dan dat.
Ik ben zelf net terug verhuisd na 12 jaar Utrecht dus beetje raar dat jij schrijft dat ik niet zou weten wat een stad inhoudt.
phloxx wijzigde dit bericht op 29-04-2021 15:05
6.48% gewijzigd
-
donderdag 29 april 2021 om 13:17
Nogmaals... práát met elkaar of de (Normen en ) waarden die je beiden hebt. Juist met de komst van kinderen of de beslissing je meer te binden komen dit soort verschillen bovendrijven. Sommige praten daar niet over en blijken gaandeweg mijlenver uit elkaar te liggen.
En laat je niet leiden wat het Viva forum daarvan vindt. Je moet er sámen uitkomen. Er zijn genoeg families waar het niet 100% 50/50 is verdeeld.
Mijn man en ik verschillen op veel gebieden maar waarom ik wist jij bent ‘het’ is dat onze basis waarden heel erg op één lijn liggen.
Zoiets als wonen in een stad of dorp of waar je vandaan komt... tja... in mijn ogen is dat een praktische... als je geen werk hebt in Brabant of kunt vinden, is het geen optie. Praat wel of ideale plaatjes en droom samen. Als die dromen mijlenver uit elkaar liggen... gaat het met het leven van alle dagen en alle uitdagingen die daarbij komen kijken alleen maar lastiger worden.
En laat je niet leiden wat het Viva forum daarvan vindt. Je moet er sámen uitkomen. Er zijn genoeg families waar het niet 100% 50/50 is verdeeld.
Mijn man en ik verschillen op veel gebieden maar waarom ik wist jij bent ‘het’ is dat onze basis waarden heel erg op één lijn liggen.
Zoiets als wonen in een stad of dorp of waar je vandaan komt... tja... in mijn ogen is dat een praktische... als je geen werk hebt in Brabant of kunt vinden, is het geen optie. Praat wel of ideale plaatjes en droom samen. Als die dromen mijlenver uit elkaar liggen... gaat het met het leven van alle dagen en alle uitdagingen die daarbij komen kijken alleen maar lastiger worden.
donderdag 29 april 2021 om 13:55
De partner van TO lijkt gewoon zijn leven te willen leven. En een kind boor erbij. Omdat het zo hoort en toch ook wel leuk is. In Amsterdam barst het van de opvang locaties dus daar ksn kind toch gewoon heen? En waarschuwde denkt hij voldoende tijd te hebben om door te gaan met het stadse leven, vakanties en andere dure hobby's.
To ziet een kind als een daadwerkelijke verandering van haar leven. Want als er 1 is wil ze vast een 2e. En dat lukt niet langer in een klein en gehorig appartement. En huizen met tuin zijn daar onbetaalbaar dus moet to veel blijven werken en iedere keer met kind naar het park of de speeltuin. Want alleen buiten spelen is daar geen optie.
To ik zou eens een goed gesprek aangaan en weer beginnen met de pil.
To ziet een kind als een daadwerkelijke verandering van haar leven. Want als er 1 is wil ze vast een 2e. En dat lukt niet langer in een klein en gehorig appartement. En huizen met tuin zijn daar onbetaalbaar dus moet to veel blijven werken en iedere keer met kind naar het park of de speeltuin. Want alleen buiten spelen is daar geen optie.
To ik zou eens een goed gesprek aangaan en weer beginnen met de pil.
donderdag 29 april 2021 om 13:58
Ik vind het ook niet zo raar dat je een beeld hebt dat je, als er kinderen komen, graag in een dorp zou willen wonen. Volgens mij zijn er genoeg mensen die dat doen. Dat je in de stad wil blijven snap ik ook. Hetzelfde voor het werken, er zijn hele volksstammen die een dag minder gaan werken, maar ook heel veel mensen die dat niet doen. Ik vind haar beeld helemaal niet zo raar, alleen staat hij er helaas niet hetzelfde in. De opmerking dat ze eens volwassen moet worden vind ik niet zo terecht.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 29 april 2021 om 18:14
evelien2010 schreef: ↑29-04-2021 13:55De partner van TO lijkt gewoon zijn leven te willen leven. En een kind boor erbij. Omdat het zo hoort en toch ook wel leuk is. In Amsterdam barst het van de opvang locaties dus daar ksn kind toch gewoon heen? En waarschuwde denkt hij voldoende tijd te hebben om door te gaan met het stadse leven, vakanties en andere dure hobby's.
To ziet een kind als een daadwerkelijke verandering van haar leven. Want als er 1 is wil ze vast een 2e. En dat lukt niet langer in een klein en gehorig appartement. En huizen met tuin zijn daar onbetaalbaar dus moet to veel blijven werken en iedere keer met kind naar het park of de speeltuin. Want alleen buiten spelen is daar geen optie.
To ik zou eens een goed gesprek aangaan en weer beginnen met de pil.
Ik ken veel mannen die er zo over dachten toen ze eraan begonnen. En ook veel vrouwen die wél verder nadachten. Voor beiden is wat te zeggen en we zouden allemaal van het andere geslacht iets kunnen leren.
Daarom: práát met elkaar, ga de diepte in, een kind verbindt je voor altijd aan elkaar
donderdag 29 april 2021 om 18:21
Ja? Wat dan? Zorgen voor het kind als optie zien in plaats van als plicht?
donderdag 29 april 2021 om 18:36
Nee maar ik bedoel... zo vreemd of niet voorkomend is het niet.
En zorgen voor is te allen tijden een plicht.
Maar je leven leven zonder bij voorbaat al allerlei opties en mogelijkheden uit te sluiten zoals moeders vaker doen, hoeft óók niet. Je kunt prima kinderen opvoeden in een stad, je kunt óók full time blijven werken, je kunt ook veel blijven reizen.
En Sommige mannen mogen beter nadenken wat die plicht inhoudt en hoe ze die vorm willen geven.
jonesboro wijzigde dit bericht op 29-04-2021 18:40
48.60% gewijzigd
donderdag 29 april 2021 om 18:42
Jonesboro schreef: ↑29-04-2021 18:36Nee maar ik bedoel... zo vreemd of niet voorkomend is het niet.
En zorgen voor is te alle tijden een plicht.
Maar je leven leven zonder bij voorbaat al allerlei opties en mogelijkheden uit te sluiten zoals moeders vaker doen, hoeft óók niet. Je kunt prima kinderen opvoeden in een stad, je kunt óók full time blijven werken, je kunt ook veel blijven reizen.
En Sommige mannen mogen beter nadenken wat die plicht inhoudt en hoe ze die vorm willen geven.
Je kunt die dingen alleen als je de zorg met iemand deelt. Als die iemand de zorg voor het kind bij voorbaat al als optie ziet, iets om de loze uurtjes mee te vullen, is het geen wonder dat kinderen voor vrouwen vooral beperkend zijn.
donderdag 29 april 2021 om 18:52
Eh, niks andersom. Mijn eerste post was gewoon luchtig en met een smiley dat wij grappig genoeg eenzelfde soort kdv hebben.Phloxx schreef: ↑29-04-2021 11:10Die felheid vul jij zelf in hoor. Jij springt als een havik nu bovenop mij he, niet andersom.
Hoe dan ook, het Oosten van het land kun je natuurlijk niet vergelijken met de stad zoals in de OP, dan heb ik het over Amsterdam, of Rotterdam, of Utrecht ofzo. De grootste stad in het Oosten is Enschede, met ong 160K inwoners, die staat pas op nr 13. Waar ik nu woon heeft er maar 3K minder dan dat.
Ik ben zelf net terug verhuisd na 12 jaar Utrecht dus beetje raar dat jij schrijft dat ik niet zou weten wat een stad inhoudt.
Jij reageerde juist zelf nogal onaardig daarop met allerlei aannames.
Mijn enige punt is dat het allemaal niet zo zwart wit is.
donderdag 29 april 2021 om 18:55
donderdag 29 april 2021 om 19:47
Susan schreef: ↑29-04-2021 13:58Ik vind het ook niet zo raar dat je een beeld hebt dat je, als er kinderen komen, graag in een dorp zou willen wonen. Volgens mij zijn er genoeg mensen die dat doen. Dat je in de stad wil blijven snap ik ook. Hetzelfde voor het werken, er zijn hele volksstammen die een dag minder gaan werken, maar ook heel veel mensen die dat niet doen. Ik vind haar beeld helemaal niet zo raar, alleen staat hij er helaas niet hetzelfde in. De opmerking dat ze eens volwassen moet worden vind ik niet zo terecht.
De opmerking van mij dat ze eerst volwassen moet worden slaat niet op dat ze misschienverschillende dingen willen, maar op het feit dat TO er zelf nogal door verrast lijkt en dit niet eerder heeft bedacht of besproken terwijl ze al tijden kinderen wil.
Dan ontdekt ze nu opeens dat ze 'altijd' een soort droombeeld heeft gehad van het moederschap en de plek waar dat plaats zal vinden. Dit terwijl ze al jaren investeert in een situatie die daar helemaal haaks op staat met een man die daar niet bij past. Dat vind ik niet getuigen van veel zelfkennis en realisme.
anoniem_639dcde78f69d wijzigde dit bericht op 29-04-2021 19:53
0.39% gewijzigd
donderdag 29 april 2021 om 19:54
Bekrompen? Dat hij wil dat ze allebei 4 dagen werken en niet hij meer zij minder?OhDeer schreef: ↑29-04-2021 10:47Jullie passen niet bij elkaar. Wees blij dat je daar nu achter komt.
Je vriend klinkt trouwens heerlijk bekrompen. Volgens mij is het juist 'van deze tijd' dat vaders daadwerkelijk vader zijn en ook met gemak minder uren kunnen werken om de zorgtaken op zich te nemen. De vaders die dit doen die ik ken zullen anderen uit ervaring dan ook nooit lui noemen. Ze weten wel beter.
Een zebra is geen paard met strepen
vrijdag 30 april 2021 om 08:48
Helemaal eens. Maar ik heb meer het idee dat het probleem is dat TS en haar man daar verschillende ideeen over lijken te hebben en als zij daarover wil praten, dan levert dat "wrijving" op.
Dat kan zo zijn omdat TS man een wegkijktype is, die geen langetermijnvisie heeft op zijn leven en alles maar op zijn beloop laat.
Het kan ook zijn dat TS een control freak is die alle "alsdanmaren" tot het laatste gaatje wil hebben dichtgetimmerd. En die er niet op vertrouwt dat sommige onzekerheden niet te plannen zijn en dat je die daarom moet oppakken als ze daadwerkelijk optreden.
Als je daar totaal verschillend in staat en dat niet kan oplossens moet je daar wel wat aan doen. Ik ken het overigens wel hoor. SOms moet je dan van elkaar accepteren. Maar het is ook wel geven ene nemen. Er zijn ook zaken waarin ik meer plannerig ben en alles geregeld wil zien van te voren, terwijl op andere gebieden mijn vrouw meer "manana manana" is.
vrijdag 30 april 2021 om 09:06
Hoi TO, je hebt al veel reacties gekregen, maar wil je toch mijn situatie ook meegeven. Ik heb het geluk dat ik een partner heb getroffen waarmee we op 1 lijn zitten qua opvoeding van de kinderen en ook qua werk. Dat scheelt een heleboel kopzorgen, want het opvoeden van kinderen kan echt zwaar zijn. Het lijkt zo mooi, zo'n klein babietje, maar ze verdienen al je aandacht en dan is het fijn als er niet strijd is tussen jou en je partner maar dat dit gemoedelijk gaat.
Denk aan hoe je je kind wilt opvoeden, dat verschil in opvoedstijl kan al zoveel gedoe geven.
Ik werk zelf 28 uur en mij partner 24 uur, wij kunnen dat met gemak betalen en hebben geen hoog geplaatste functies oid. We letten gewoon goed op onze uitgaven en kunnen ernaast ook nog sparen. We hebben hier bewust voor gekozen, zodat we samen 4 volle dagen met ons kind hebben. Zometeen hebben we een tweede erbij en dan zullen we het anders gaan indelen, maar hoe weten we nog niet, daar komen we in samenspraak wel uit, want onze visie is hetzelfde. Ons gezin, ons geluk en onze rust staat voorop.
Ik denk wat ik mis in jouw verhaal, is dat jouw visie van jouw leven en wat jou gelukkig maakt (of denkt te maken), nogal verschilt van die van je partner. Om continu compromissen te moeten maken, kan ook erg vermoeiend zijn, vooral als je voor je gevoel moet inleveren op iets wat jou zo natuurlijk overkomt.
Ik heb hiervoor jaren lang in de ranstad gewoont en woon nu in een stad in het oosten van het land en zou niet meer terug willen. Ik ben opgegroeid in het Noorden, dus begrijp jouw standpunt echt wel. Ook al zou het ook helemaal gelukt zijn als ik mijn parnter was tegengekomen in de randstad Zolang je maar als een team samenwerkt om dit grote en nog onbekende avontuur mee aan te gaan. Want je zal veel dingen tegenkomen, dat je er samen uit moet komen en ik weet nu echt dat ik dat met mijn (dominante) ex nooit had gekunt. Zoveel strijd en zoveel verdriet zou het uiteindelijk hebben gebroken.
Als je je zelf voorstelt over 5 jaar met bijv. 2 kinderen in Amsterdam en overgegeven aan die compromissen, ben je dan gelukkig? Voel je dan dat je je eigen leven leidt zoals jij dat wilt? Is het antwoord nee, dan kijk terug op een mooie tijd met je vriend en neem afscheid. Ook ik heb pas op mijn 32e mijn (super) partner leren kennen na een relatie van 8,5 jaar
Ik wens je heel veel succes en ik bewonder dat je er nu zo bewust over nadenkt, dat siert je alleen maar. Laat je niet anders aanpraten.
Denk aan hoe je je kind wilt opvoeden, dat verschil in opvoedstijl kan al zoveel gedoe geven.
Ik werk zelf 28 uur en mij partner 24 uur, wij kunnen dat met gemak betalen en hebben geen hoog geplaatste functies oid. We letten gewoon goed op onze uitgaven en kunnen ernaast ook nog sparen. We hebben hier bewust voor gekozen, zodat we samen 4 volle dagen met ons kind hebben. Zometeen hebben we een tweede erbij en dan zullen we het anders gaan indelen, maar hoe weten we nog niet, daar komen we in samenspraak wel uit, want onze visie is hetzelfde. Ons gezin, ons geluk en onze rust staat voorop.
Ik denk wat ik mis in jouw verhaal, is dat jouw visie van jouw leven en wat jou gelukkig maakt (of denkt te maken), nogal verschilt van die van je partner. Om continu compromissen te moeten maken, kan ook erg vermoeiend zijn, vooral als je voor je gevoel moet inleveren op iets wat jou zo natuurlijk overkomt.
Ik heb hiervoor jaren lang in de ranstad gewoont en woon nu in een stad in het oosten van het land en zou niet meer terug willen. Ik ben opgegroeid in het Noorden, dus begrijp jouw standpunt echt wel. Ook al zou het ook helemaal gelukt zijn als ik mijn parnter was tegengekomen in de randstad
Zolang je maar als een team samenwerkt om dit grote en nog onbekende avontuur mee aan te gaan. Want je zal veel dingen tegenkomen, dat je er samen uit moet komen en ik weet nu echt dat ik dat met mijn (dominante) ex nooit had gekunt. Zoveel strijd en zoveel verdriet zou het uiteindelijk hebben gebroken.Als je je zelf voorstelt over 5 jaar met bijv. 2 kinderen in Amsterdam en overgegeven aan die compromissen, ben je dan gelukkig? Voel je dan dat je je eigen leven leidt zoals jij dat wilt? Is het antwoord nee, dan kijk terug op een mooie tijd met je vriend en neem afscheid. Ook ik heb pas op mijn 32e mijn (super) partner leren kennen na een relatie van 8,5 jaar
Ik wens je heel veel succes en ik bewonder dat je er nu zo bewust over nadenkt, dat siert je alleen maar. Laat je niet anders aanpraten.
