Kinderen
alle pijlers
Kinderwens enorme twijfel
woensdag 29 januari 2025 om 21:37
De titel zegt het al ik heb enorme twijfels of ik wel of niet voor een kind wil gaan.
Ik heb altijd gedacht wel moeder te zullen worden. Het laatste jaar ben ik enorm gaan twijfelen of het wel echt bij me past. Is het niet meer iets wat de maatschappij van mij verwacht? Wil ik het om niet buiten de boot te vallen? Omdat mijn broers en zussen ook kinderen hebben? Ik heb het idee dat ik dit jaar wel echt moet gaan beslissen ivm mijn leeftijd (eind dertig).
Wat mij niet leuk lijkt aan het hebben van kinderen is de vrijheid die je kwijt bent. Altijd aan staan. Weinig tot geen tijd voor jezelf. Altijd rekening moeten houden met een ander. Daarnaast lijkt het dagelijks leven met een kind mij op een aantal vlakken niet echt leuk. Elke dag vroeg op. Je kind naar school brengen. Weer halen. Kinderen moeten vermaken. Naar sport en clubjes moeten rijden. Naar kinderfilms, Monkeytown etc. Op vakantie je volledig moeten aanpassen aan je kind. Überhaupt altijd alleen in schoolvakanties weg kunnen wanneer het overal superdruk en duur is. Ik ben iemand die snel overprikkeld kan raken en heb zo nu en dan echt tijd voor mezelf nodig. Als ik geen kinderen krijg uiteindelijk zou ik mij willen laten omscholen. Kleiner gaan wonen. Veel reizen samen en genieten van onze vrijheid en hobby’s.
Tegelijkertijd zie ik mijn broers en zussen met hun kinderen en hoe mooi het ook kan zijn. Dan niet de dagelijkse beslommeringen maar hoe trots je op je kind kan zijn en hoe je kan smelten van ze. Dit heb ik zelf natuurlijk ook bij mijn neefjes en nichtjes. Ik ben dol op ze en houd van ze alsof ze van mezelf zijn.
Ik ben ergens ook bang dat ik spijt ga krijgen als ik ze niet heb. Zwanger zijn lijkt me fantastisch. Een kindje dat in je buik groeit. Ik ben gek op baby’s. Het lijkt mij supermooi dat er een wezentje is dat gemaakt is door jou en je man waar je superveel van houdt samen, die je ziet opgroeien en waar je misschien dingen van jezelf in terug ziet.
De hele dag ga ik van ik wil wel kinderen naar ik wil geen kinderen. Mijn man geeft aan de beslissing bij mij te laten. Wil er graag samen helemaal voor gaan maar kan er ook leven mee leven als we geen kinderen krijgen en met zijn tweeën blijven.
Mijn plan is nu om het een half jaar tot een jaar op zijn beloop te laten. Het te laten beslissen door de natuur of ik wel of niet zwanger wordt. Tegelijkertijd word ik onrustig hiervan en neem ik liever gewoon zelf overwogen de beslissing.
Wat ik zoek in dit topic is herkenning. Zijn er vrouwen die in dezelfde situatie hebben gezeten. Waar heb je uiteindelijk voor gekozen? Wat maakt dat je daar uiteindelijk voor gekozen hebt? Ben je blij met die keuze of heb je toch spijt achteraf?
Ik heb altijd gedacht wel moeder te zullen worden. Het laatste jaar ben ik enorm gaan twijfelen of het wel echt bij me past. Is het niet meer iets wat de maatschappij van mij verwacht? Wil ik het om niet buiten de boot te vallen? Omdat mijn broers en zussen ook kinderen hebben? Ik heb het idee dat ik dit jaar wel echt moet gaan beslissen ivm mijn leeftijd (eind dertig).
Wat mij niet leuk lijkt aan het hebben van kinderen is de vrijheid die je kwijt bent. Altijd aan staan. Weinig tot geen tijd voor jezelf. Altijd rekening moeten houden met een ander. Daarnaast lijkt het dagelijks leven met een kind mij op een aantal vlakken niet echt leuk. Elke dag vroeg op. Je kind naar school brengen. Weer halen. Kinderen moeten vermaken. Naar sport en clubjes moeten rijden. Naar kinderfilms, Monkeytown etc. Op vakantie je volledig moeten aanpassen aan je kind. Überhaupt altijd alleen in schoolvakanties weg kunnen wanneer het overal superdruk en duur is. Ik ben iemand die snel overprikkeld kan raken en heb zo nu en dan echt tijd voor mezelf nodig. Als ik geen kinderen krijg uiteindelijk zou ik mij willen laten omscholen. Kleiner gaan wonen. Veel reizen samen en genieten van onze vrijheid en hobby’s.
Tegelijkertijd zie ik mijn broers en zussen met hun kinderen en hoe mooi het ook kan zijn. Dan niet de dagelijkse beslommeringen maar hoe trots je op je kind kan zijn en hoe je kan smelten van ze. Dit heb ik zelf natuurlijk ook bij mijn neefjes en nichtjes. Ik ben dol op ze en houd van ze alsof ze van mezelf zijn.
Ik ben ergens ook bang dat ik spijt ga krijgen als ik ze niet heb. Zwanger zijn lijkt me fantastisch. Een kindje dat in je buik groeit. Ik ben gek op baby’s. Het lijkt mij supermooi dat er een wezentje is dat gemaakt is door jou en je man waar je superveel van houdt samen, die je ziet opgroeien en waar je misschien dingen van jezelf in terug ziet.
De hele dag ga ik van ik wil wel kinderen naar ik wil geen kinderen. Mijn man geeft aan de beslissing bij mij te laten. Wil er graag samen helemaal voor gaan maar kan er ook leven mee leven als we geen kinderen krijgen en met zijn tweeën blijven.
Mijn plan is nu om het een half jaar tot een jaar op zijn beloop te laten. Het te laten beslissen door de natuur of ik wel of niet zwanger wordt. Tegelijkertijd word ik onrustig hiervan en neem ik liever gewoon zelf overwogen de beslissing.
Wat ik zoek in dit topic is herkenning. Zijn er vrouwen die in dezelfde situatie hebben gezeten. Waar heb je uiteindelijk voor gekozen? Wat maakt dat je daar uiteindelijk voor gekozen hebt? Ben je blij met die keuze of heb je toch spijt achteraf?
donderdag 30 januari 2025 om 09:19
Je kunt elk scenario wel benoemen : van gezellig winkelen met een dochter tot een zichzelf prostituerende junk van een dochter hebben.Zomersweertje schreef: ↑30-01-2025 09:16Klopt, maar ze benoemen is niets mis mee. Ze schrijft ook dat het haar geweldig lijkt om zwanger te zijn en dat er een baby in haar groeit. Zoiets (kan even niet terugscrollen). Ik had (achteraf heel naïef) een heel romantisch beeld bij zwanger zijn. Mijn zwangerschappen waren dramatisch. Eerste drie maanden kotsmisselijk, daarna de zorgen over mijn bloeddruk en daarna vroeggeboortes.
Op beide scenario’s heb je geen garantie.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 30 januari 2025 om 09:19
wellicht is dat een wat naieve gedachten gang van mij, ik heb in mijn wel-of-niet kinder twijfel er juist heel erg lang over getwijfeld omdat ik rekening heb gehouden met de mogelijkheid van het krijgen van een kind dat niet gezond was (niet dat daar enige aantoonbare reden voor zou zijn). Ik heb daar eigenlijk veel te lang bij stil gestaan en als ik dat niet gedaan had was ik een stuk eerder gaan proberen een kind te krijgen. Achteraf vind ik dat ik er te lang bij stil heb gestaan en dat ik me daar te veel door heb laten leiden. Ik ging er wellicht te gemakkelijk vanuit dat iedereen daar wel over na zou denken.lonelycat schreef: ↑30-01-2025 09:11Ze geeft zelf aan rust nodig te hebben, prikkelgevoelig te zijn. Ik heb jaren gehad waarin ik letterlijk 24 uur per dag voor mijn zorgenkind klaarstond. In mijn eentje want mijn toen nog man trok het niet.
Ja het kan het ideale plaatje zijn, het kan leuk zijn. Je krijgt absoluut veel liefde terug. Ik zou mijn kinderen voor geen goud willen missen en ik heb geen spijt van mijn beslissing maar toen ik de beslissing kinderen ja of nee nam heb ik niet stil gestaan bij het feit dat ik ook een kind zou kunnen krijgen waar niet alles soepel bij gaat
Nu heb ik een gezond kind, en ik kan me indenken (wellicht niet voorstellen) dat dat heel zwaar is. Nog steeds denk ik wel dat besluiten om geen kind te krijgen omdat je bang bent voor een kind dat niet gezond is, ook niet helemaal realistisch is, dan zou de mensheid uitsterven. (wel is het natuurlijk slim om te kijken of je dat kan dragen, in zover je dat uberhaupt kan voorspellen, of realistische keuzes te maken als je naar alle redelijkheid kunt verwachten dat je een kind dat niet gezond is zou kunnen krijgen)
donderdag 30 januari 2025 om 09:30
Waar ik vooral over na heb gedacht is, waarom zou ik zelf kinderen willen.
Voor mij was de conclusie dat ik het vooral wilde omdat het toch in de verwachting van de maatschappij ligt en omdat ik mijn ouders niet teleur wilde stellen (ze hebben maar 1 kleinkind die ze bijna niet hebben zien opgroeien door slechte relatie met schoonzoon), ik wilde hen het kleinkind geven waar ze zo naar uitkeken.
Natuurlijk leek het me heerlijk om een kleintje rond te hebben rennen, lekker knuffelen, voorlezen in de avond, in de pubertijd met een kop thee op de bank te zitten met mijn zoon/dochter en vragen hoe hun dag was, zelf oma worden, etc.
Maar dat woog voor mij uiteindelijk niet op tegen de (voor mij persoonlijk) nadelen, o.a. snel overprikkeld, last van angstaanvallen, graag op mezelf zijn. En ik had ook nagedacht over het stukje dat ik het voor mijn ouders wilde doen, stel ik heb een kind en er gebeurt iets met mijn ouders of ze verhuizen naar de andere kant van de wereld, dan zit ik met een kind (waar ik uiteraard heel erg van zou houden) voor hen en zij zijn er niet meer.
En in mijn geval ook niet gelukkig genoeg met mijn partner om dit samen met hem aan te gaan.
Ik ben nu 47 en heb nog af en toe een steek in mijn maag als ik zie hoe fijn anderen het hebben met kinderen, maar dan bedenk ik me dat het ook momentopnames zijn en het vaak niet zo rooskleurig is. En als ik thuis weer op de bank zit, ik dit gemis niet voel.
Ik ben nog met dezelfde partner, maar wel bezig om mezelf financieel en mentaal voor te bereiden om bij hem weg te gaan en dus heel blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Wie weet ontmoet ik in de toekomst iemand die zelf al kinderen heeft en ik dan toch een stukje mee kan krijgen
Wat ik daarbij ook nog wilde zeggen is dat mijn partner de keuze ook bij mij liet, dat hij het goed zou vinden om wel of geen kinderen te krijgen, de keuze was aan mij. Waardoor ik mezelf nog meer druk ging opleggen dat ik een beslissing moest maken. Dat maakte het ook echt niet makkelijker en heeft me veel slapeloze nachten opgeleverd.
Voor mij was de conclusie dat ik het vooral wilde omdat het toch in de verwachting van de maatschappij ligt en omdat ik mijn ouders niet teleur wilde stellen (ze hebben maar 1 kleinkind die ze bijna niet hebben zien opgroeien door slechte relatie met schoonzoon), ik wilde hen het kleinkind geven waar ze zo naar uitkeken.
Natuurlijk leek het me heerlijk om een kleintje rond te hebben rennen, lekker knuffelen, voorlezen in de avond, in de pubertijd met een kop thee op de bank te zitten met mijn zoon/dochter en vragen hoe hun dag was, zelf oma worden, etc.
Maar dat woog voor mij uiteindelijk niet op tegen de (voor mij persoonlijk) nadelen, o.a. snel overprikkeld, last van angstaanvallen, graag op mezelf zijn. En ik had ook nagedacht over het stukje dat ik het voor mijn ouders wilde doen, stel ik heb een kind en er gebeurt iets met mijn ouders of ze verhuizen naar de andere kant van de wereld, dan zit ik met een kind (waar ik uiteraard heel erg van zou houden) voor hen en zij zijn er niet meer.
En in mijn geval ook niet gelukkig genoeg met mijn partner om dit samen met hem aan te gaan.
Ik ben nu 47 en heb nog af en toe een steek in mijn maag als ik zie hoe fijn anderen het hebben met kinderen, maar dan bedenk ik me dat het ook momentopnames zijn en het vaak niet zo rooskleurig is. En als ik thuis weer op de bank zit, ik dit gemis niet voel.
Ik ben nog met dezelfde partner, maar wel bezig om mezelf financieel en mentaal voor te bereiden om bij hem weg te gaan en dus heel blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Wie weet ontmoet ik in de toekomst iemand die zelf al kinderen heeft en ik dan toch een stukje mee kan krijgen
Wat ik daarbij ook nog wilde zeggen is dat mijn partner de keuze ook bij mij liet, dat hij het goed zou vinden om wel of geen kinderen te krijgen, de keuze was aan mij. Waardoor ik mezelf nog meer druk ging opleggen dat ik een beslissing moest maken. Dat maakte het ook echt niet makkelijker en heeft me veel slapeloze nachten opgeleverd.
donderdag 30 januari 2025 om 09:40
In mijn omgeving heb ik alleen maar voorbeelden van vrouwen die blij zijn dat ze de stap gezet hebben (ondanks hun twijfel) en een paar die spijt hebben dat ze het niet aangedurfd hebben.nerdopviva schreef: ↑30-01-2025 08:06Absoluut niet. Gelukkig is het bij jou goed uitgepakt, maar je zal er maar achter komen dat je eigenlijk geen kind had gewild. Dan zit dat kind met ouders die hem/haar niet willen.
Hoewel er hier op Viva altijd enorm stampij gemaakt wordt over de kans dat je spijt krijgt van je kind, komt dat in de praktijk gelukkig niet heel vaak voor.
Zeker in het geval van TO die eigenlijk altijd wel kinderen wilde en nu al heeft besloten geen anticonceptie meer te gebruiken.
En ja, een kind krijgen is een enorme verantwoordelijkheid. Maar als het is onrealistisch om iemand aan te praten dat je het 100% zeker moet weten voordat je eraan kunt beginnen.
donderdag 30 januari 2025 om 09:58
Of je moet 6 keer per jaar (of meer) toch naar die saaie schoonfamilie omdat ze kind anders niet vaak genoeg zien.Quincy2 schreef: ↑30-01-2025 08:58Ja, je moet misschien 6 keer in je leven naar Monkeytown, maar wel jarenlang 6 keer per jaar naar saaie (schoon)familie of kennissen omdat je niet het excuus hebt van een kind dat niet mee kan
In beide varianten van een leven heb je dingen die je 'moet' en niet meer kan. Bij zo'n eenzijdige opsomming denk ik eigenlijk dat iemand het gewoon niet wil, een kind.
Terwijl je anders gewoon je snor kunt drukken.
Of mensen spijt hebben daar kun je alleen maar naar gissen omdat veel mensen het ook niet zullen zeggen. Als je zegt dat je het moeilijk hebt, dan hoor je gelijk: maar je krijgt er zoveel voor terug. Eigenlijk mag je niet klagen. Het onderwerp is vaak gewoon nog taboe, nou ja, zeggen dat het tegenvalt.
Ik heb in mijn omgeving veel vrouwen die geen kinderen hebben. Ik heb zelf geen kinderen en ik vind het makkelijker om af te spreken met vrouwen die ook geen kinderen hebben. Een paar zijn niet zo blij met dat ze geen kinderen hebben, maar in geen van deze gevallen was het een keuze, maar de omstandigheden zoals geen partner of ziekten.
Van degenen met kinderen weet ik maar van eentje dat ze wel spijt heeft. Dit lijkt geen invloed te hebben om haar moederschap als zijnde zorgen en houden voor haar kind. Maar mentaal heeft ze het wel heel zwaar en had dit van te voren niet zo ingeschat.
Van de rest weet ik het niet, want we hebben het er niet over.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 30 januari 2025 om 10:07
Haha, ja, dat kan ook nog!
Of je wil zelf dolgraag naar Monkeytown (of knutselen, gezellig tutten, naar de dierentuin), maar je kind wil nooit.
Kortom, je weet van tevoren eigenlijk niet wat er allemaal gaat gebeuren met of zonder kind, dus focussen op wat je dan allemaal wel of niet kan of moet is vrij nutteloos.
donderdag 30 januari 2025 om 10:09
In een recent topic geven veel mensen aan niet opnieuw voor kinderen te kiezen als ze de optie hadden. Ik was verbaasd over de hoeveelheid mensen die dat zeiden.
donderdag 30 januari 2025 om 10:30
Is het niet gewoon koudwatervrees nu het zo dichtbij komt? Je had altijd een kinderwens maar nu wordt het echt en voelt het ineens heel intens. Logisch, want dat is het ook!
Al je argumenten tegen kloppen met de werkelijkheid. Je argumenten voor zouden voor mij de grootste argumenten tegen zijn (zwangerschappen vond ik hels, baby’s zijn heel schattig maar 24/7 een baby vond ik heel vermoeiend en heel saai!), maar dat kan voor jou anders werken.
Als de twijfel voortkomt uit koudwatervrees, zou ik zeggen, doen. Er zijn namelijk geen rationele redenen om voor kinderen te kiezen, het is echt een gevoelskwestie.
Als je twijfel reëel is omdat je dit leven met kinderen gewoon echt niet wilt of wat dan ook, zeker niet aan beginnen.
Al je argumenten tegen kloppen met de werkelijkheid. Je argumenten voor zouden voor mij de grootste argumenten tegen zijn (zwangerschappen vond ik hels, baby’s zijn heel schattig maar 24/7 een baby vond ik heel vermoeiend en heel saai!), maar dat kan voor jou anders werken.
Als de twijfel voortkomt uit koudwatervrees, zou ik zeggen, doen. Er zijn namelijk geen rationele redenen om voor kinderen te kiezen, het is echt een gevoelskwestie.
Als je twijfel reëel is omdat je dit leven met kinderen gewoon echt niet wilt of wat dan ook, zeker niet aan beginnen.
donderdag 30 januari 2025 om 10:45
blijfgewoonbianca schreef: ↑30-01-2025 09:19Je kunt elk scenario wel benoemen : van gezellig winkelen met een dochter tot een zichzelf prostituerende junk van een dochter hebben.
Op beide scenario’s heb je geen garantie.
True.
donderdag 30 januari 2025 om 10:46
Bestaan deze mensen?Quincy2 schreef: ↑30-01-2025 10:07Haha, ja, dat kan ook nog!
Of je wil zelf dolgraag naar Monkeytown(of knutselen, gezellig tutten, naar de dierentuin), maar je kind wil nooit.
Kortom, je weet van tevoren eigenlijk niet wat er allemaal gaat gebeuren met of zonder kind, dus focussen op wat je dan allemaal wel of niet kan of moet is vrij nutteloos.
donderdag 30 januari 2025 om 10:53
Ik vond het heel pittig toen mijn kinderen echt klein waren, dus tot ze naar school gingen. En vanaf de pubertijd, dat vind ik zelfs eigenlijk nog zwaarder. Het trekt absoluut een wissel op mijn relatie 
, iets wat ik echt van tevoren niet had kunnen weten.
Wel vind ik het hebben van kinderen een absolute aanvulling op het verbreden van je wereld, hoe je tegen de wereld aankijkt, het leren van dat de wereld heel veel nuances kent en het kunnen aanbrengen van prioriteiten. Het scheiden van hoofd- en bijzaken.
, iets wat ik echt van tevoren niet had kunnen weten. Wel vind ik het hebben van kinderen een absolute aanvulling op het verbreden van je wereld, hoe je tegen de wereld aankijkt, het leren van dat de wereld heel veel nuances kent en het kunnen aanbrengen van prioriteiten. Het scheiden van hoofd- en bijzaken.
donderdag 30 januari 2025 om 10:54
Dit. Er zit een enorm taboe op achteraf liever toch geen kinderen gehad willen hebben. Ik denk dat veel mensen dat zelfs anoniem nog niet eens durven toe te geven.Bonte_specht schreef: ↑30-01-2025 10:09In een recent topic geven veel mensen aan niet opnieuw voor kinderen te kiezen als ze de optie hadden. Ik was verbaasd over de hoeveelheid mensen die dat zeiden.
donderdag 30 januari 2025 om 11:02
Ik las eens op een paardenforum: fokken is gokken. Natuurlijk geldt dat ook voor mensen, je weet niet wat je krijgt.Quincy2 schreef: ↑30-01-2025 10:07Haha, ja, dat kan ook nog!
Of je wil zelf dolgraag naar Monkeytown (of knutselen, gezellig tutten, naar de dierentuin), maar je kind wil nooit.
Kortom, je weet van tevoren eigenlijk niet wat er allemaal gaat gebeuren met of zonder kind, dus focussen op wat je dan allemaal wel of niet kan of moet is vrij nutteloos.
Daarom vind ik (!!) dat je echt bewust moet kiezen voor kinderen omdat je ze wilt.
'We laten de natuur zijn gang gaan', dat is gewoon een keuze voor een kind. Eigenlijk vind ik dit lastiger dan een duidelijke 'ja' of 'nee', want er wordt vaak net gedaan of het niet uitmaakt. Terwijl het eigenlijk gewoon een excuus is om er niet over na te hoeven denken en er bewust voor te kiezen. En dat vind ik wel kwalijk, want het is gewoon de keus voor een kind. Heb een beetje ballen en weer daar eerlijk over.
dianaf wijzigde dit bericht op 30-01-2025 11:05
2.48% gewijzigd
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 30 januari 2025 om 11:04
Zoals de meeste mensen heb ik ook getwijfeld, omdat mijn/ons leven eigenlijk al zo goed en leuk was zónder kinderen. Dus dan is het besluit om zoiets drastisch te doen echt heel moeilijk. Een kind dat je nog niet hebt of kent, kun je ook niet missen tenslotte. In mijn gedachten was een kind een overbodige aanvulling, bovendien voelde het als een risico: wat als het leven straks mínder leuk werd?
Maar toch voor de bijl gegaan
Achteraf denk ik dat de periode van serieuze twijfel gewoon een belangrijke stap is in het ouderschap. Niemand gaat over één nacht ijs als het om zoiets groots gaat. Je hebt die periode van reflectie en bezinning gewoon nodig om mentaal naar die beslissing toe te groeien. En op een dag hak je de knoop door, omdat het Grote Verlossende Antwoord nooit komt. Je moet zélf de moed opbrengen om ervoor te gaan, of om er niet voor te gaan.
Het zou fijn zijn als je dit soort levensveranderende keuzes aan iemand ánders kon overlaten; dan hoefde je zelf niet verantwoordelijk te zijn. En aangezien jij hebt besloten om de natuur zijn gang te laten gaan, is dat eigenlijk precies wat je doet.
Maar toch voor de bijl gegaan
Achteraf denk ik dat de periode van serieuze twijfel gewoon een belangrijke stap is in het ouderschap. Niemand gaat over één nacht ijs als het om zoiets groots gaat. Je hebt die periode van reflectie en bezinning gewoon nodig om mentaal naar die beslissing toe te groeien. En op een dag hak je de knoop door, omdat het Grote Verlossende Antwoord nooit komt. Je moet zélf de moed opbrengen om ervoor te gaan, of om er niet voor te gaan. Het zou fijn zijn als je dit soort levensveranderende keuzes aan iemand ánders kon overlaten; dan hoefde je zelf niet verantwoordelijk te zijn. En aangezien jij hebt besloten om de natuur zijn gang te laten gaan, is dat eigenlijk precies wat je doet.
donderdag 30 januari 2025 om 11:12
Ik ben hierna gestopt met lezen. Dit zijn zóveel redenen voor jezelf om het niet te doen, dat ik het ook echt niet zou doen.skara schreef: ↑29-01-2025 21:37Wat mij niet leuk lijkt aan het hebben van kinderen is de vrijheid die je kwijt bent. Altijd aan staan. Weinig tot geen tijd voor jezelf. Altijd rekening moeten houden met een ander. Daarnaast lijkt het dagelijks leven met een kind mij op een aantal vlakken niet echt leuk. Elke dag vroeg op. Je kind naar school brengen. Weer halen. Kinderen moeten vermaken. Naar sport en clubjes moeten rijden. Naar kinderfilms, Monkeytown etc. Op vakantie je volledig moeten aanpassen aan je kind. Überhaupt altijd alleen in schoolvakanties weg kunnen wanneer het overal superdruk en duur is.
Want ja, je bent je vrijheid kwijt en de eerste jaren lever je een hoop in. Ja je moet je kind (waarschijnlijk) naar de opvang brengen, als ie eenmaal peuter is regelmatig vermaken. Er komen drift en huilbuien langs. Maar…. Je hebt een mini mensje van jezelf, ik voel liefde waarvan ik niet eens wist dat het bestond. Knetter gek ben ik op mijn kind.
Maar als ik jou zo hoor.. dan denk ik echt dat je spijt gaat krijgen als je voor kinderen gaat.
donderdag 30 januari 2025 om 11:15
Rationeel bekeken valt het met kinderen altijd negatief uit. Kinderen krijgen is een gevoelsding.
Ik vind het opvoeden van een kind wel zwaar en een grote verantwoordelijkheid. Je wil het zo goed mogelijk doen, maar je gaat het niet allemaal goed doen. De zorgen die je erbij krijgt, drukken soms zwaar op mij en tegelijk kom ik volledig tot rust als ik naar mn kind kijk.
Ik vind niet dat ik weinig tijd voor mezelf heb. Dat heeft ook grotendeels met keuzes te maken. Wij kiezen bewust voor 1 kind en 1 kind, zeker als hij/zij ouder wordt, geeft meer dan genoeg ruimte om ook invulling te geven aan je eigen leven (mits je dat ook wil). Natuurlijk ga je je een paar jaar aanpassen op vakantie. Maar je kan ook genoeg wel met je kind doen. Draagzak op de rug en de bergen in bijv. Het is ook maar net wat je wil. Ik ervaar ook dat mijn behoeftes veranderen door mn kind en heb niet het idee dat ik nu van alles moet laten voor mn kind. Toen ik geen kind had, kon ij mij niet voorstellen dat ik zo'n moeder zou zijn die mee zou gaan op schoolreis. Terwijl nu de periode nadert dat mn kind naar school gaat, ik dat wel zou doen omdat mn kind dat leuk zou vinden.
Het enige dat ik echt belastend vind, is het chronische slaapgebrek, maar ook dat gaat voorbij.
Kortom, ik vind dat 1 kind niet echt je vrijheden ed beperkt, maar dat dingen ook vooral keuzes zijn hoe je met ouderschap omgaat en wat je met je partner afspreekt. Ik had het moederschap echt niet willen missen. Het heeft mij een soort nieuwe dimensie gebracht in mn leven. De liefde voor je kind is met niks te vergelijken. Ouderschap heeft mij ook milder gemaakt als mens en dat vind ik een mooie verandering.
Ik vind het opvoeden van een kind wel zwaar en een grote verantwoordelijkheid. Je wil het zo goed mogelijk doen, maar je gaat het niet allemaal goed doen. De zorgen die je erbij krijgt, drukken soms zwaar op mij en tegelijk kom ik volledig tot rust als ik naar mn kind kijk.
Ik vind niet dat ik weinig tijd voor mezelf heb. Dat heeft ook grotendeels met keuzes te maken. Wij kiezen bewust voor 1 kind en 1 kind, zeker als hij/zij ouder wordt, geeft meer dan genoeg ruimte om ook invulling te geven aan je eigen leven (mits je dat ook wil). Natuurlijk ga je je een paar jaar aanpassen op vakantie. Maar je kan ook genoeg wel met je kind doen. Draagzak op de rug en de bergen in bijv. Het is ook maar net wat je wil. Ik ervaar ook dat mijn behoeftes veranderen door mn kind en heb niet het idee dat ik nu van alles moet laten voor mn kind. Toen ik geen kind had, kon ij mij niet voorstellen dat ik zo'n moeder zou zijn die mee zou gaan op schoolreis. Terwijl nu de periode nadert dat mn kind naar school gaat, ik dat wel zou doen omdat mn kind dat leuk zou vinden.
Het enige dat ik echt belastend vind, is het chronische slaapgebrek, maar ook dat gaat voorbij.
Kortom, ik vind dat 1 kind niet echt je vrijheden ed beperkt, maar dat dingen ook vooral keuzes zijn hoe je met ouderschap omgaat en wat je met je partner afspreekt. Ik had het moederschap echt niet willen missen. Het heeft mij een soort nieuwe dimensie gebracht in mn leven. De liefde voor je kind is met niks te vergelijken. Ouderschap heeft mij ook milder gemaakt als mens en dat vind ik een mooie verandering.
donderdag 30 januari 2025 om 11:27
donderdag 30 januari 2025 om 11:37
Ik denk dat niemand mét kind en niemand zónder kinderen gaat zeggen dat ze spijt hebben van hun keuze.
Want die keuze hebben ze gemaakt, moeten ze mee leren leven, en wordt ongetwijfeld door vanalles goed gepraat in hun hoofd.
Dat is heel normaal en menselijk. Maar er is nou eenmaal niemand die én wel kinderen én geen kinderen gehad heeft, en daardoor een objectieve vergelijking van de situaties kan maken.
Ik ben blij dat ik geen kinderen heb. In theorie kan het misschien nog (ik ben 41), maar in de praktijk moet ik er niet aan denken. Ook heb ik nog nooit een lange relatie gehad waarin het een optie was om eraan te beginnen. Dus tja. Wie zal het weten? Misschien had ik dan wel kinderen gehad. Misschien kan ik wel helemaal geen kinderen krijgen. Misschien.... nobody knows.
Het leven loopt zoals het loopt. Het is niet maakbaar. Het enige wat ik soms jammer vind, is dat ik nooit zwanger zou zijn en dat ik niemand een naam kan geven. Niet genoeg redenen om aan kinderen te beginnen.
Want die keuze hebben ze gemaakt, moeten ze mee leren leven, en wordt ongetwijfeld door vanalles goed gepraat in hun hoofd.
Dat is heel normaal en menselijk. Maar er is nou eenmaal niemand die én wel kinderen én geen kinderen gehad heeft, en daardoor een objectieve vergelijking van de situaties kan maken.
Ik ben blij dat ik geen kinderen heb. In theorie kan het misschien nog (ik ben 41), maar in de praktijk moet ik er niet aan denken. Ook heb ik nog nooit een lange relatie gehad waarin het een optie was om eraan te beginnen. Dus tja. Wie zal het weten? Misschien had ik dan wel kinderen gehad. Misschien kan ik wel helemaal geen kinderen krijgen. Misschien.... nobody knows.
Het leven loopt zoals het loopt. Het is niet maakbaar. Het enige wat ik soms jammer vind, is dat ik nooit zwanger zou zijn en dat ik niemand een naam kan geven. Niet genoeg redenen om aan kinderen te beginnen.
donderdag 30 januari 2025 om 11:45
Bij twijfel niet doen
Ik heb nooit de wens gehad. Mijn man maakte t niet uit.
Zoveel commentaar uit omgeving gehad. Ook mensen die zeiden dan worden ouders geen opa en oma.
Ja en is niet mijn verantwoordelijkheid.
Ik ben nu bijna 40. Mijn man is jaren geleden gesteriliseerd en wat heeft dat een rust gegeven. Ik ben altijd bang geweest dat anticonceptie zou falen.
Wij hebben en ontzettend leuk en fijn leven. Maken mooie reizen, genoeg vrienden met kinderen en familie.
Leuk om op die kinderen te passen. Ook leuk als ze komen logeren en nog leuker als ze weer vertrekken. Ondanks dat zijn wij volgens als die kinderen erg leuke oom en tante.
Ik heb nooit de wens gehad. Mijn man maakte t niet uit.
Zoveel commentaar uit omgeving gehad. Ook mensen die zeiden dan worden ouders geen opa en oma.
Ja en is niet mijn verantwoordelijkheid.
Ik ben nu bijna 40. Mijn man is jaren geleden gesteriliseerd en wat heeft dat een rust gegeven. Ik ben altijd bang geweest dat anticonceptie zou falen.
Wij hebben en ontzettend leuk en fijn leven. Maken mooie reizen, genoeg vrienden met kinderen en familie.
Leuk om op die kinderen te passen. Ook leuk als ze komen logeren en nog leuker als ze weer vertrekken. Ondanks dat zijn wij volgens als die kinderen erg leuke oom en tante.
donderdag 30 januari 2025 om 11:48
Dat gebeurt niet bij iedereen. Ik heb nooit rammelende eierstokken gehad en op een gegeven moment volledig rationeel besloten dat ik het toch ging proberen, ondanks al mijn twijfels en praktische bezwaren. Gewoon omdat de tijd begon te tikken en ik niet nog meer jaren verschil wilde tussen mijn stiefzoons en mijn biologische kind.Lila-Linda schreef: ↑30-01-2025 07:55Mijn ervaring is, dat zolang je rationeel over kinderen blijft denken, je (nog?) niet klaar bent
Op een bepaald moment vervallen al je goeie argumenten om ze niet te krijgen en Wil je ze ineens.
Als je kind er eenmaal is, is het alle nadelen waard en groeien veruit de meeste vrouwen in hun moederrol, dat is biologisch nu eenmaal zo bepaald. Ik zeg dus: bij twijfels, doen.
donderdag 30 januari 2025 om 12:11
Haha, dit is wel een kort maar krachtige samenvatting, geloof ik.SunShine35 schreef: ↑30-01-2025 11:50Ik heb kinderen en ben er (meestal) blij mee. Maar alle nadelen die jij noemt kloppen. Bij twijfel niet doen.
Het is mooi en leuk, maar soms ook niet. Dat moet je dan wel echt willen.
donderdag 30 januari 2025 om 12:24
Ik heb zelf iets van bij twijfel óf je kinderen wil zou ik het niet doen. Bij twijfel over wanneer je het zou willen dan zou ik het doen als de omstandigheden goed genoeg zijn. Het is namelijk nooit het perfecte moment.
Ik heb 2 kinderen en vind het echt leuk, maar de nadelen die je opnoemt kloppen wel. Zou het kunnen dat je nu zo twijfelt doordat je de “deadline” begint te naderen dus dat het nu of nooit is?
Ik heb 2 kinderen en vind het echt leuk, maar de nadelen die je opnoemt kloppen wel. Zou het kunnen dat je nu zo twijfelt doordat je de “deadline” begint te naderen dus dat het nu of nooit is?
donderdag 30 januari 2025 om 12:38
Als dit je beeld is, niet doen.Altijd aan staan. Weinig tot geen tijd voor jezelf. Altijd rekening moeten houden met een ander. Daarnaast lijkt het dagelijks leven met een kind mij op een aantal vlakken niet echt leuk. Elke dag vroeg op. Je kind naar school brengen. Weer halen. Kinderen moeten vermaken. Naar sport en clubjes moeten rijden. Naar kinderfilms, Monkeytown etc. Op vakantie je volledig moeten aanpassen aan je kind. Überhaupt altijd alleen in schoolvakanties weg kunnen wanneer het overal superdruk en duur is. Ik ben iemand die snel overprikkeld kan raken en heb zo nu en dan echt tijd voor mezelf nodig.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
