Kinderwens enorme twijfel

De titel zegt het al ik heb enorme twijfels of ik wel of niet voor een kind wil gaan.
Ik heb altijd gedacht wel moeder te zullen worden. Het laatste jaar ben ik enorm gaan twijfelen of het wel echt bij me past. Is het niet meer iets wat de maatschappij van mij verwacht? Wil ik het om niet buiten de boot te vallen? Omdat mijn broers en zussen ook kinderen hebben? Ik heb het idee dat ik dit jaar wel echt moet gaan beslissen ivm mijn leeftijd (eind dertig).

Wat mij niet leuk lijkt aan het hebben van kinderen is de vrijheid die je kwijt bent. Altijd aan staan. Weinig tot geen tijd voor jezelf. Altijd rekening moeten houden met een ander. Daarnaast lijkt het dagelijks leven met een kind mij op een aantal vlakken niet echt leuk. Elke dag vroeg op. Je kind naar school brengen. Weer halen. Kinderen moeten vermaken. Naar sport en clubjes moeten rijden. Naar kinderfilms, Monkeytown etc. Op vakantie je volledig moeten aanpassen aan je kind. Überhaupt altijd alleen in schoolvakanties weg kunnen wanneer het overal superdruk en duur is. Ik ben iemand die snel overprikkeld kan raken en heb zo nu en dan echt tijd voor mezelf nodig. Als ik geen kinderen krijg uiteindelijk zou ik mij willen laten omscholen. Kleiner gaan wonen. Veel reizen samen en genieten van onze vrijheid en hobby’s.

Tegelijkertijd zie ik mijn broers en zussen met hun kinderen en hoe mooi het ook kan zijn. Dan niet de dagelijkse beslommeringen maar hoe trots je op je kind kan zijn en hoe je kan smelten van ze. Dit heb ik zelf natuurlijk ook bij mijn neefjes en nichtjes. Ik ben dol op ze en houd van ze alsof ze van mezelf zijn.
Ik ben ergens ook bang dat ik spijt ga krijgen als ik ze niet heb. Zwanger zijn lijkt me fantastisch. Een kindje dat in je buik groeit. Ik ben gek op baby’s. Het lijkt mij supermooi dat er een wezentje is dat gemaakt is door jou en je man waar je superveel van houdt samen, die je ziet opgroeien en waar je misschien dingen van jezelf in terug ziet.

De hele dag ga ik van ik wil wel kinderen naar ik wil geen kinderen. Mijn man geeft aan de beslissing bij mij te laten. Wil er graag samen helemaal voor gaan maar kan er ook leven mee leven als we geen kinderen krijgen en met zijn tweeën blijven.

Mijn plan is nu om het een half jaar tot een jaar op zijn beloop te laten. Het te laten beslissen door de natuur of ik wel of niet zwanger wordt. Tegelijkertijd word ik onrustig hiervan en neem ik liever gewoon zelf overwogen de beslissing.

Wat ik zoek in dit topic is herkenning. Zijn er vrouwen die in dezelfde situatie hebben gezeten. Waar heb je uiteindelijk voor gekozen? Wat maakt dat je daar uiteindelijk voor gekozen hebt? Ben je blij met die keuze of heb je toch spijt achteraf?