Kinderwens enorme twijfel

Merel90 schreef: ↑

31-01-2025 07:41

Ik heb ook vrij lang getwijfeld. De vrijheid hebben zonder kinderen is erg fijn. Alleen leek het mij op een bepaalde leeftijd dat je daar dan ook wel weer klaar mee bent.
Ik vind kinderen hebben erg leuk, maar het is ook zwaarder dan ik had verwacht. Kinderen zijn niet alleen van jou en je partner maar is ook van iedereen. Het contact wordt ook anders met anderen, eerst waren het ook veel gesprekken over wat je bezighoudt, nu gaat het dan ook vaak weer over kinderen. Van de vriendinnen die ik heb is het merendeel moeder. Met de kinderloze merk ik dat ik daar nu wat minder een klik mee heb die ik eerst wel had omdat beide levens zo erg veranderd zijn.

Dat herken ik dan weer totaal niet. Ook niet in de gesprekken die we hebben met elkaar.

nerdopviva schreef: ↑

31-01-2025 07:56

Dat merk ik ook en ik vind het heel jammer. Ik ben vriendinnen hierdoor kwijtgeraakt of het contact staat op een laag pitje (ze wilde dan liever samen met kind en een andere moeder met kind wat doen). En ik snap het niet. Ben je dan alleen nog maar moeder? Je bent toch ook nog partner en je hebt een baan of hobby's? En die vriendin heeft ook zo haar sores. Ben je daar dan opeens niet meer in geïnteresseerd?

Dat herken ik ook wel. Ik heb bijna alleen maar vriendinnen zonder kinderen maar een vriendin heeft er wel twee. En het gaat alleen maar over haar zoons. Alle gesprekken komen weer uit op haar kinderen. Heel iriritant. Ze zijn inmiddels pubers maar het blijft zo..

nerdopviva schreef: ↑

31-01-2025 08:38

Dit is hoe ik het ervaar in de praktijk. En mijn ervaring is ook dat het niet verandert na de baby-fase. Pas ergens in de tienerjaren verandert het, als de kinderen wat zelfstandiger worden. Terwijl ik zie dat hun mannen wel regelmatig met vrienden afspreken.

Zo’n man heb ik ook en daardoor staat ons huwelijk op omvallen, omdat hij zijn leven net zo leeft als voordat we kinderen kregen qua afspreken en dergelijke en ik dus opdraai voor de rest. Niet erg leuk. Kinderen kosten nou eenmaal ál je tijd de eerste jaren.

Ik denk dat wat het voor mij negatief maakt in je berichten is je toon. Als jij vindt dat ik als vriendin er nog precies hetzelfde voor je moet zijn als voordat ik kinderen kreeg, dan ga je hoe dan ook teleurgesteld raken, want ik ben moe, hormonaal veranderd en ik heb gewoon veel minder tijd. De vriendinnen die dat niet kunnen accepteren, die raak je kwijt. Maar ik heb ook genoeg kinderloze vrienden waarmee dat geen enkel probleem is omdat zij me snappen dat de kids nu even het belangrijkste zijn en niet geïrriteerd raken als ik over ze praat. En ik houd nog net zo veel van mijn vrienden en de interesse voor elkaar werkt wederzijds.

Het is niet goed te vergelijken maar stel jij hebt een nieuwe baan voor 60 uur in de week, die echt heel heftig is maar ook helemaal te gek. Al je tijd en energie zit in die baan, je maakt allerlei dingen mee die jij super interessant vindt maar die voor een buitenstaander wat minder boeiend klinken. Je maakt tijd vrij voor een avondje met een vriendin en je bent echt best wel moe van alles maar je wilt ook graag die vriendin weer zien en vertellen over wat je bezig houdt. Maar die vriendin laat duidelijk merken dat ze graag met je wil praten, maar dan niet over jouw werk. Of alleen even kort dat het goed gaat. Je kunt toch praten over hobby’s en je partner??

Maar ja, je partner heb je amper gesproken de afgelopen weken omdat je zo druk was met je werk. En hobby’s heb je geen tijd meer voor. En het nieuws heb je ook niet bijgehouden. Eigenlijk is jouw wereld nu even die nieuwe baan, maar dat deel wil die vriendin niet met je delen want zij heeft een parttime baan en wil niet zo’n drukke baan als jij.

Eenzijdige gespreksonderwerpen zijn nooit leuk. Of dat nou gaat over mensen die alleen maar over hun kinderen, hun werk of hun date-ervaringen kunnen praten.

Claire45 schreef: ↑

30-01-2025 18:45

Dat heeft misschien te maken met jouw en mijn ‘bubbel’. Ik kan me voorstellen dat jij veel omgaat met mensen zonder kinderen, dat past qua levensstijl en -visie waarschijnlijk goed, terwijl ik hoofdzakelijk mensen mét kinderen ken omdat dat nu eenmaal zo loopt. Ik heb in mijn vriendenkring wel een paar mensen zonder kinderen, twee uit mijn hoofd, maar daar staan tientallen mensen met kinderen tegenover. Dus in mijn beleving is het uitzonderlijk, maar ik snap dat die beleving gekleurd is.

Ik heb het andersom en denk dat dat heel veel uitmaakt inderdaad. Drie van mijn beste vriendinnen zijn gesteriliseerd en weinig vrienden met kinderen. Allemaal begin/midden dertig. Heb nooit een kinderwens gehad en betwijfel of het komt. Vind kinderen niet vreselijk maar voor mij hoeft het niet. Mijn zusje heeft een dochter van 5 en er is een hele babyboom gaande in haar vriendengroep. Zijn paar jaar jonger maar dat is haar kring.

Overigens heb ik in mijn nabije omgeving twee mensen die inderdaad nooit ophouden over hun kinderen, ook niet als ze groter worden. Eentje die dus niet werkt dus kinderen zijn haar leven, op zich begrijpelijk, maar met haar staat contact nu echt op een heel laag pitje, omdat ze alleen nog maar kan praten over hoe je kinderen het allerbest kunt opvoeden (en dat is dus absoluut niet door daarnaast te werken in haar optiek)….

De ander fietst in elk gesprek kind erin. En als je vraagt hoe het met haar gaat, krijg je eerst een verhaal over hoe het met kind gaat om daar dan vervolgens een conclusie aan te verbinden hoe het met haar gaat.

Dat vind ik ook vermoeiend en ik heb zelf drie jonge kinderen. Dus het moet ook echt wel ergens in balans zijn.

Maar ik vind het niet verwonderlijk dat een moeder met een jong kind graag afspreekt met een andere moeder met een jong kind, omdat die kids elkaar dan bezig houden en je nou eenmaal in dezelfde fase zit. Dat wil echt niet zeggen dat de kinderloze vriendin dan niet meer boeiend is maar als kinderloze vriendin het heel vervelend vindt als kind erbij is of als het over kind gaat, wordt het wel minder makkelijk om met diegene af te spreken.

Olea schreef: ↑

31-01-2025 09:11

Eenzijdige gespreksonderwerpen zijn nooit leuk. Of dat nou gaat over mensen die alleen maar over hun kinderen, hun werk of hun date-ervaringen kunnen praten.

Klopt maar er zijn fases in je leven dat het niet raar is. Een kind krijgen is zo intens dat het niet raar is dat het eventjes daarom draait.

En stel je kinderloze vriendin wordt ernstig ziek en je bezoekt haar, dan ga je ook niet verongelijkt zitten zijn als ze niet eens over iets anders kan praten of geen vraag stelt hoe het bij jou op je werk gaat. Ook geen goede vergelijking natuurlijk maar het gaat erom dat iets je een periode compleet kan beheersen.

Dat afspreken met andere moeders die een kind in dezelfde levensfase hebben, heb ik nooit gedaan. De meeste van mijn vriendinnen hebben wat eerder kinderen gekregen en ik had geen behoefte aan nieuwe vriendinnen om samen mee te gaan wandelen of naar een voorleesochtend ofzo te gaan. Dus meestal gebeurde en gebeurt dat afspreken met vriendinnnen buiten de kinderen om. Ik ken en zie de meesten eigenlijk ook niet heel vaak.

Minik schreef: ↑

31-01-2025 09:09

Ik denk dat wat het voor mij negatief maakt in je berichten is je toon. Als jij vindt dat ik als vriendin er nog precies hetzelfde voor je moet zijn als voordat ik kinderen kreeg, dan ga je hoe dan ook teleurgesteld raken, want ik ben moe, hormonaal veranderd en ik heb gewoon veel minder tijd. De vriendinnen die dat niet kunnen accepteren, die raak je kwijt. Maar ik heb ook genoeg kinderloze vrienden waarmee dat geen enkel probleem is omdat zij me snappen dat de kids nu even het belangrijkste zijn en niet geïrriteerd raken als ik over ze praat. En ik houd nog net zo veel van mijn vrienden en de interesse voor elkaar werkt wederzijds.

Dat vind ik helemaal niet en volgens mij heb ik dat nergens geschreven. Natuurlijk is een kind een belangrijk onderdeel van het leven en natuurlijk mag daar over gesproken worden, maar liever niet de hele tijd. De afspraken zijn al sporadisch (of niet) en als ze dan ook alleen maar gaan over kinderen, wat heb ik er dan nog aan? Een vriendschap moet toch van twee kanten komen?

Zou het kunnen zijn dat je altijd de wens hebt gehad en dat mooi/fijn/juist voelde, maar er nooit echt concreet over na hebt gedacht en dat nu het moment daar is dat de wens in vervulling zou kunnen gaan, je pas echt concreet nadenkt over hoe het zou zijn en nu pas alle minder positieve kanten bedenkt?
Want dat is opzich niet gek, zolang het niet concreet is droom je er vaak wat romantischer over, althans, ik wel (en dat kan over verschillende dromen gaan, van een verre reis, nieuw soort werk tot een huisdier).
En dan moet je nu met een realistische kijk alles afwegen en voelen hoe diep die wens is en of je het er voor over hebt.

Ik ben bewust kindvrij en heb nooit een wens gehad, dus dat is vrij makkelijk.

In dit topic las ik iets over dat mensen zonder kinderen als ze oud zijn wel spijt hebben, ik weet niet of dat echt zo is, maar wat ik wel hoorde is dat als je hele netwerk kleinkinderen krijgt en het daar weer alleen maar over gaat, je je wel buiten gesloten kan voelen, wat onprettig is. En dat het dan simpeler is als je wel mee kan praten over kleinkinderen. Maar dat is iets anders dan spijt.

Btw mij is ook meerdere keren overkomen dat mensen die ik niet goed ken, nadat ze hadden uitgevraagd dat ik bewust geen kinderen heb, ze ongeveer gelijk zeggen dat als ze geweten hadden hoe het zou zijn, ze niet aan kinderen waren begonnen. Dus dat komt echt vaker voor dan je wellicht denkt.

.

.

Minik schreef: ↑

31-01-2025 09:18

Klopt maar er zijn fases in je leven dat het niet raar is. Een kind krijgen is zo intens dat het niet raar is dat het eventjes daarom draait.

En stel je kinderloze vriendin wordt ernstig ziek en je bezoekt haar, dan ga je ook niet verongelijkt zitten zijn als ze niet eens over iets anders kan praten of geen vraag stelt hoe het bij jou op je werk gaat. Ook geen goede vergelijking natuurlijk maar het gaat erom dat iets je een periode compleet kan beheersen.

Dat is waar. Ik vind het praten over de kinderen overigens ook niet raar of vervelend maar het leukst vind ik het praten over diverse onderwerpen: kinderen, werk, relatieperikelen, daten van degenen die single zijn, reisplannen, ziekte (niet leuk maar bij vrijwel allemaal ook een issue), de manier waarop de omgang met je ouders en siblings aan het veranderen is, herinneringen ophalen, het komt allemaal voorbij.

Minik schreef: ↑

31-01-2025 09:18

Klopt maar er zijn fases in je leven dat het niet raar is. Een kind krijgen is zo intens dat het niet raar is dat het eventjes daarom draait.

En stel je kinderloze vriendin wordt ernstig ziek en je bezoekt haar, dan ga je ook niet verongelijkt zitten zijn als ze niet eens over iets anders kan praten of geen vraag stelt hoe het bij jou op je werk gaat. Ook geen goede vergelijking natuurlijk maar het gaat erom dat iets je een periode compleet kan beheersen.

Ik ben chronisch ziek en ik heb periodes gehad dat het daarmee niet heel goed ging. Maar dan nog gingen niet alle gesprekken altijd daarover. En dan heb ik nog iets met mijn darmen, een onderwerp waar mensen sowieso niet teveel over willen horen.

Een paar jaar geleden heb ik iets meegemaakt waar inderdaad mijn leven compleet om draaide (ik ben daar een halfjaar heel intensief mee bezig geweest). Maar ook toen ging het binnen een paar weken alweer over heel andere dingen. En ik vond het ook wel fijn, even iets anders.

nerdopviva schreef: ↑

31-01-2025 09:20

Dat vind ik helemaal niet en volgens mij heb ik dat nergens geschreven. Natuurlijk is een kind een belangrijk onderdeel van het leven en natuurlijk mag daar over gesproken worden, maar liever niet de hele tijd. De afspraken zijn al sporadisch (of niet) en als ze dan ook alleen maar gaan over kinderen, wat heb ik er dan nog aan? Een vriendschap moet toch van twee kanten komen?

Als dit in het eerste jaar na de geboorte is, zou ik het echt even laten gaan. Blijft het zo, dan zou je het voorzichtig eens bespreekbaar kunnen maken. Ik meet mijn vriendschappen overigens nooit aan ‘wat ik eraan heb’. Zeker sinds ik moeder ben, ben ik gewoon blij als het een avondje gezellig is, zelfs als we zo goed als nergens over praten. Een spelletje doen kan ook al voldoende zijn. Het is gewoon fijn om bij vriendinnen te zijn waarbij je weet dat je om elkaar geeft en dat er geen druk op ligt.

Maar dit is ook een ding wat je gewend bent of qua karakter misschien. In mijn familie zijn we ook gewoon prima happy met elkaar door in elkaars nabijheid te zijn. Bizar voorbeeld: mijn broer ontdekte pas kort geleden dat ik al ruim 2 jaar met een studie bezig was. Nou is dat ook weer niet ideaal hoor, en we praten ook wel over allerlei dingen maar sommige dingen glippen blijkbaar tussendoor.

Bij schoonfamilie is elk bezoek een soort uitvragen waar iedereen precies mee bezig is, waar je tegenaan loopt, waar je blij van wordt, etc. Het is gewoon een andere vorm van communicatie en zij hebben ook een andere ervaring wanneer ze zich gezien en gewaardeerd voelen.

nerdopviva schreef: ↑

31-01-2025 09:26

Ik ben chronisch ziek en ik heb periodes gehad dat het daarmee niet heel goed ging. Maar dan nog gingen niet alle gesprekken altijd daarover. En dan heb ik nog iets met mijn darmen, een onderwerp waar mensen sowieso niet teveel over willen horen.

Een paar jaar geleden heb ik iets meegemaakt waar inderdaad mijn leven compleet om draaide (ik ben daar een halfjaar heel intensief mee bezig geweest). Maar ook toen ging het binnen een paar weken alweer over heel andere dingen. En ik vond het ook wel fijn, even iets anders.

Wat heftig voor je. Je laatste alinea zegt ook iets over wie jij bent. Jij vond die afleiding fijn, en zo zijn er ook echt moeders die die afleiding fijn vinden. Maar ook moeders die dat niet fijn vinden omdat het hen nog te veel in beslag neemt.

Aan jou de keuze of je je vriendinnen daarmee kunt accepteren of dat dat voor jou toch een brug te ver gaat.

Minik schreef: ↑

31-01-2025 09:28

Als dit in het eerste jaar na de geboorte is, zou ik het echt even laten gaan. Blijft het zo, dan zou je het voorzichtig eens bespreekbaar kunnen maken. Ik meet mijn vriendschappen overigens nooit aan ‘wat ik eraan heb’. Zeker sinds ik moeder ben, ben ik gewoon blij als het een avondje gezellig is, zelfs als we zo goed als nergens over praten. Een spelletje doen kan ook al voldoende zijn. Het is gewoon fijn om bij vriendinnen te zijn waarbij je weet dat je om elkaar geeft en dat er geen druk op ligt.

Dit bedoelde ik inderdaad met "wat ik eraan heb". Gewoon gezellig met elkaar zijn. Het klonk een beetje als dat ik mijn problemen alleen maar wilde ventileren, maar ik bedoelde het meer zo.

En bespreken vind ik lastig. Het voelt alsof ik jaloers ben op de aandacht die ze hun kind geven. Ik ga er eens over nadenken waar dat gevoel nou precies vandaan komt en of ik er wat mee ga doen.

Mensen die verliefd zijn, zetten hun vrienden meestal ook een tijdje op lager pitje. Het is nu eenmaal zo dat waar je hart vol van is, je tijd ook naar uitgaat. Ik herken ook erg dat sinds ik moeder ben, mn kind boven alles gaat. Daardoor praat ik ook minder vaak over mn werk bijv omdat het gewoon allemaal niet zo belangrijk meer voelt.
Ik heb juist veel vriendinnen zinder kinderen of juist vriendinnen die de kinderen al veel ouder hebben omdat ik zelf relatief op oudere leeftijd mn kind kreeg. Ik ben ook een persoon met veel behoefte om tijd voor mezelf te hebben. Toen mn kind een paar weken was, heb ik mn vriendinnen opgetrommeld om alleen met ze te zijn. Ik moest echt het huis uit. Ik ga ook jaarlijks een week op vakantie met mn zus, zeker 2 x per jaar een nachtje weg met vriendinnen en spreekt ook met regelmaat af met mijn vriendinnen. Ook kies ik er bewust voor om soms alleen met mn familie te zijn omdat het anders allemaal direct weer over mn kind gaat. En toch is mn kind het meest belangrijk in mn leven, alleen ben ik ook gewoon erg autonoom van mezelf en maakt tijd voor mezelf mij een betere moeder.
Hoe je het ouderschap invult, ligt ook gewoon heel erg aan jezelf. Wat mannen kunnen, kunnen vrouwen ook, maar je moet het wel willen.

nerdopviva schreef: ↑

31-01-2025 09:35

En bespreken vind ik lastig. Het voelt alsof ik jaloers ben op de aandacht die ze hun kind geven. Ik ga er eens over nadenken waar dat gevoel nou precies vandaan komt en of ik er wat mee ga doen.

Ik herken het wel hoor, van vrienden met kinderen. Zelf vond ik het lastig, omdat ik ook voorbeelden in mijn omgeving zag waarbij dat niet zo was. Waarbij moeders echt nog een eigen leven hadden, met loopbaanswitches, hobby's, dagjes erop uit. Dat de kinderen dan gewoon bij papa bleven. Maar ik heb dus een paar vriendinnen die hun kinderen nauwelijks alleen achter willen laten bij hun partner, die een baan hebben die niet te veel van hen vraagt omdat ze vooral moeder zijn en wiens leven alleen nog om de kinderen draait. Dat heeft praktische implicaties: je kunt nauwelijks meer 1-op-1 afspreken, of ze reageren nauwelijks op de app (want altijd moe 's avonds). Maar ook emotionele: toen ik door een moeilijke periode ging heb ik ze nauwelijks gehoord of gezien.

Ondanks dat ik het zelf moeilijk vond dat ik geen kinderen kon krijgen, heb ik babykamers behangen, opgepast op hun kinderen, alle verhalen over alle kinderen aangehoord, kaartjes gestuurd voor alle verjaardagen, nooit gebeld tijdens 'spitsuur', geduldig gewacht of ik na een week een reactie kreeg op een appje, etc etc. Na een jaar of 6 mezelf volledig om hun schema's en gespreksonderwerpen heen vouwen, was ik daar wel een beetje klaar mee eigenlijk. Voor mij is het niet 'natuurlijk' dat je als vriendin 10 jaar op een wachtbank gezet kan worden, puur omdat de ander moeder is geworden.

Maar dat komt dus ook omdat ik een vriendin heb waarbij dat niet het geval is geweest, en mijn siblings dat ook niet zo zie doen. Die kinderen groeien ook prima op. Het kan dus wel, nog een fatsoenlijke vriendin zijn en moeder.



On topic: ik herken je struggle. Ook ik ging van wel naar niet naar wel naar niet naar wel....enfin, je snapt het. Ik heb 10 jaar lang echt mijn best gedaan om een kind te krijgen, maar het is niet gelukt. Inmiddels ben ik halverwege de 40 en denk ik nog steeds wel eens: zal ik gewoon naar Spanje gaan voor nog een behandeling. Maar......ik denk ook héél vaak: wat fijn dat het niet is gelukt. Wat een heerlijk leven hebben man en ik. Wat houden we van de kinderen van onze siblings. Wat houden we van elkaar en wat een tijd hebben we met elkaar (zonder dat we een bedrijf hoeven te zijn). Wat heerlijk om buiten de schoolvakanties weg te kunnen. Wat heerlijk om niet zoveel zorgen te hebben. Wat heerlijk om alles te kunnen ondernemen wat je wil ondernemen. Wat heerlijk dat we er helemaal kunnen zijn voor anderen. Wat heerlijk dat mijn krakkemikkige lijf niet een zwangerschap en bevalling heeft hoeven doorstaan.

Op al die punten kan ik in mijn verdrietige momenten het tegendeel zeggen, zo is het ook. Maar mijn punt is dat je altijd wel wat van je leven maakt waar je blij mee bent, kinderen of geen kinderen. Daarom is spijt hebben ook niet zo veel voorkomend. Mensen met kinderen houden van hun kinderen, al zouden ze het in een twee kans anders hebben gedaan. Mensen zonder kinderen houden van hun leven, ook al hadden ze ook graag kinderen gehad.

Het lijkt een megabeslissing, en dat is het ook. En tegelijkertijd ook niet, want je gemiddelde geluksniveau wordt toch meer bepaald door je veerkracht en onderliggende tevredenheid met het leven. Het leven is nu eenmaal vaak gemiddeld een 7, met tijdelijke uitschieters naar 4-en en tijdelijke uitschieters naar 9-ens. Je kunt het niet zo maken dat het altijd continu een 9 is. Dat accepteren, dat het leven nu eenmaal gepaard gaat met allerlei nare gevoelens, helpt misschien in het relaxter staan in dit soort beslissingen. Wat je ook kiest, je wordt er waarschijnlijk bij vlagen én blij én ongelukkig van.

Minik schreef: ↑

31-01-2025 09:09

Zo’n man heb ik ook en daardoor staat ons huwelijk op omvallen, omdat hij zijn leven net zo leeft als voordat we kinderen kregen qua afspreken en dergelijke en ik dus opdraai voor de rest. Niet erg leuk. Kinderen kosten nou eenmaal ál je tijd de eerste jaren.

Hier wilde ik ook nog even op reageren. Dit lijkt me ook heel lastig. Mannen moeten ook hun verantwoordelijkheid nemen, zij zijn ook ouder geworden. En dan kan de tijd tussen baan, hobby's, kind en vriendschappen wat eerlijker worden verdeeld.

En daar zat ik ook nog over na te denken voor TO: haar man maakt het niet uit. Hoezo niet? Verwacht hij dat er voor hem niet zoveel verandert? Als ik TO was, zou ik dat ook meenemen in de overwegingen.

Quincy2 schreef: ↑

30-01-2025 16:34

Waarom praten jullie half Engels tegen elkaar?

En over vanzelfsprekend, als ze het vóór de kinderen wel deden, dan is het logisch dat ze dat kunnen missen. Maar als ze het nooit deden, zouden ze het nu waarschijnlijk ook niet doen als ze geen kinderen hadden gehad. Dan kunnen ze er alsnog wel eens over dromen, maar hoe realistisch is dat dan? Trouwens, als je echt iets wil, dan kan dat ook als je kinderen hebt. TV kijken, een boek lezen, zelfs reizen. De beperkingen worden echt te groot gemaakt door mensen die geen zin in kinderen hebben. Die kunnen beter zeggen 'ik heb er geen zin in en ben er niet geschikt voor'.

Die beperkingen maken juist dat ik denk 'ik heb er geen zin in' en 'ik ben er waarschijnlijk niet geschikt voor'. En van mijn vriendinnen wil de ene helft helemaal niet / nooit alleen op reis, en die moeten er niet aan denken om alleen door het leven te gaan. Maar er is een andere helft die dat allemaal wel gedaan heeft en dat nu dus niet meer doet. Ja, alles kan. Maar de praktijk werkt anders. En hun kinderwens was sterk genoeg om dat op te geven. Mijne niet.

Ik heb ook nooit een hele sterke kinderwens gehad, vaak getwijfeld, vooral de zwangerschap en eerste 2 jaar leken me vooral zwaar ipv leuk, maar ik had ook PCOS (zo'n 3 keer per jaar een menstruatie) en een man die wél een hele sterke kinderwens had. De kans dat ik spontaan zwanger zou raken was niet zo groot en daar hebben we het eigenlijk op aan laten komen. In de loop der jaren is die kinderwens eigenlijk alle kanten opgeschoten, van totale afwezigheid tot diep verdriet omdat ik dacht dat ik het ouderschap nooit zou ervaren. Om het niet te lang te maken, na 7 jaar hadden we ons er eigenlijk wel bij neergelegd dat het niet meer ging gebeuren en toen werd ik zwanger. Zelfs tijdens de zwangerschap zag ik er ergens ook nog tegen op, ik was enorm bang voor de bevalling, en ik vond babies eigenlijk helemaal niet leuk (pas vanaf een jaar of 2 als ze ook kunnen praten en lopen enzo) en ik sliep zo vast, hoe moest ik ooit een paar keer per nacht wakker worden voor de baby en ik heb veel tijd nodig voor mezelf en alle andere dingen waar ik ooit door twijfelde. Ik had dus niet zo'n rooskleurig beeld van die eerste periode, en ik was er enorm op voorbereid dat het heel zwaar zou gaan worden. In plaats daarvan kwam ik op die roze wolk waarvan ik dacht dat het een fabeltje was terecht en inmiddels ben ik moeder van 3 kinderen (8, 5 en 3) en blijk ik het helemaal niet zo als zwaar te ervaren, ook niet nu die waanzinnige euforie er wel weer af is. Natuurlijk zitten er mindere kanten aan, maar ik vind het moederschap vele malen leuker dan ik ooit had gedacht.

Als je vriendinnen hebt die alleen maar over de kinderen kunnen praten, heb je gewoon niet de juiste vriendinnen gekozen.

Het gebeurt mij maar heel zelden, als iedereen om me heen moeder is, dat ik op een gegeven moment denk van 'oké, en nu over wat anders'. Maar goed, mijn vriendinnen hebben ook allemaal hetzelfde beroep, dus daarmee gebeurt dat ook wel eens (of eigenlijk nog veel vaker). Eén op één heb ik er sowieso nooit problemen mee dat het alleen maar over kinderen gaat En anders kan ik ook best een moppie meepraten over kinderen. Oh doet jouw kind dat zo? Mijn neefje bla bla bla. Plus, ik heb ook interesse in de kinderen van mijn vriendinnen. Er komen nu ook ineens weer baby's bij, helemaal leuk. Het enige jammere is dat je dan weer zo lang moet wachten voor ze spontaan mee naar de kroeg kunnen. Maar die tijd komt ook wel weer terug.

Fijn dat we konden helpen!
Meer dingen om mee te nemen in je overweging is hoe jullie beiden denken over opvoeden. Let goed op de omgang met je schoonouders, voorzie je verschillen in mening? Kijk ook hoe het bij zijn vrienden gaat, zie je patronen waar je het over wil hebben? Hebben jullie een fijn netwerk als achtervang want opvang is niet overal vanzelfsprekend.... hoe flexibel gaat je partner zijn?
Ik wilde pas kinderen met mijn man nadat duidelijk was dat hij minder zou gaan werken, niet ik. Een stapje terug doen zelf kan altijd nog tenslotte. Ze zouden verder ook mijn
achternaam gaan dragen. Maw: Maak goede afspraken.