Kinderen
alle pijlers
Kinderwens enorme twijfel
woensdag 29 januari 2025 om 21:37
De titel zegt het al ik heb enorme twijfels of ik wel of niet voor een kind wil gaan.
Ik heb altijd gedacht wel moeder te zullen worden. Het laatste jaar ben ik enorm gaan twijfelen of het wel echt bij me past. Is het niet meer iets wat de maatschappij van mij verwacht? Wil ik het om niet buiten de boot te vallen? Omdat mijn broers en zussen ook kinderen hebben? Ik heb het idee dat ik dit jaar wel echt moet gaan beslissen ivm mijn leeftijd (eind dertig).
Wat mij niet leuk lijkt aan het hebben van kinderen is de vrijheid die je kwijt bent. Altijd aan staan. Weinig tot geen tijd voor jezelf. Altijd rekening moeten houden met een ander. Daarnaast lijkt het dagelijks leven met een kind mij op een aantal vlakken niet echt leuk. Elke dag vroeg op. Je kind naar school brengen. Weer halen. Kinderen moeten vermaken. Naar sport en clubjes moeten rijden. Naar kinderfilms, Monkeytown etc. Op vakantie je volledig moeten aanpassen aan je kind. Überhaupt altijd alleen in schoolvakanties weg kunnen wanneer het overal superdruk en duur is. Ik ben iemand die snel overprikkeld kan raken en heb zo nu en dan echt tijd voor mezelf nodig. Als ik geen kinderen krijg uiteindelijk zou ik mij willen laten omscholen. Kleiner gaan wonen. Veel reizen samen en genieten van onze vrijheid en hobby’s.
Tegelijkertijd zie ik mijn broers en zussen met hun kinderen en hoe mooi het ook kan zijn. Dan niet de dagelijkse beslommeringen maar hoe trots je op je kind kan zijn en hoe je kan smelten van ze. Dit heb ik zelf natuurlijk ook bij mijn neefjes en nichtjes. Ik ben dol op ze en houd van ze alsof ze van mezelf zijn.
Ik ben ergens ook bang dat ik spijt ga krijgen als ik ze niet heb. Zwanger zijn lijkt me fantastisch. Een kindje dat in je buik groeit. Ik ben gek op baby’s. Het lijkt mij supermooi dat er een wezentje is dat gemaakt is door jou en je man waar je superveel van houdt samen, die je ziet opgroeien en waar je misschien dingen van jezelf in terug ziet.
De hele dag ga ik van ik wil wel kinderen naar ik wil geen kinderen. Mijn man geeft aan de beslissing bij mij te laten. Wil er graag samen helemaal voor gaan maar kan er ook leven mee leven als we geen kinderen krijgen en met zijn tweeën blijven.
Mijn plan is nu om het een half jaar tot een jaar op zijn beloop te laten. Het te laten beslissen door de natuur of ik wel of niet zwanger wordt. Tegelijkertijd word ik onrustig hiervan en neem ik liever gewoon zelf overwogen de beslissing.
Wat ik zoek in dit topic is herkenning. Zijn er vrouwen die in dezelfde situatie hebben gezeten. Waar heb je uiteindelijk voor gekozen? Wat maakt dat je daar uiteindelijk voor gekozen hebt? Ben je blij met die keuze of heb je toch spijt achteraf?
Ik heb altijd gedacht wel moeder te zullen worden. Het laatste jaar ben ik enorm gaan twijfelen of het wel echt bij me past. Is het niet meer iets wat de maatschappij van mij verwacht? Wil ik het om niet buiten de boot te vallen? Omdat mijn broers en zussen ook kinderen hebben? Ik heb het idee dat ik dit jaar wel echt moet gaan beslissen ivm mijn leeftijd (eind dertig).
Wat mij niet leuk lijkt aan het hebben van kinderen is de vrijheid die je kwijt bent. Altijd aan staan. Weinig tot geen tijd voor jezelf. Altijd rekening moeten houden met een ander. Daarnaast lijkt het dagelijks leven met een kind mij op een aantal vlakken niet echt leuk. Elke dag vroeg op. Je kind naar school brengen. Weer halen. Kinderen moeten vermaken. Naar sport en clubjes moeten rijden. Naar kinderfilms, Monkeytown etc. Op vakantie je volledig moeten aanpassen aan je kind. Überhaupt altijd alleen in schoolvakanties weg kunnen wanneer het overal superdruk en duur is. Ik ben iemand die snel overprikkeld kan raken en heb zo nu en dan echt tijd voor mezelf nodig. Als ik geen kinderen krijg uiteindelijk zou ik mij willen laten omscholen. Kleiner gaan wonen. Veel reizen samen en genieten van onze vrijheid en hobby’s.
Tegelijkertijd zie ik mijn broers en zussen met hun kinderen en hoe mooi het ook kan zijn. Dan niet de dagelijkse beslommeringen maar hoe trots je op je kind kan zijn en hoe je kan smelten van ze. Dit heb ik zelf natuurlijk ook bij mijn neefjes en nichtjes. Ik ben dol op ze en houd van ze alsof ze van mezelf zijn.
Ik ben ergens ook bang dat ik spijt ga krijgen als ik ze niet heb. Zwanger zijn lijkt me fantastisch. Een kindje dat in je buik groeit. Ik ben gek op baby’s. Het lijkt mij supermooi dat er een wezentje is dat gemaakt is door jou en je man waar je superveel van houdt samen, die je ziet opgroeien en waar je misschien dingen van jezelf in terug ziet.
De hele dag ga ik van ik wil wel kinderen naar ik wil geen kinderen. Mijn man geeft aan de beslissing bij mij te laten. Wil er graag samen helemaal voor gaan maar kan er ook leven mee leven als we geen kinderen krijgen en met zijn tweeën blijven.
Mijn plan is nu om het een half jaar tot een jaar op zijn beloop te laten. Het te laten beslissen door de natuur of ik wel of niet zwanger wordt. Tegelijkertijd word ik onrustig hiervan en neem ik liever gewoon zelf overwogen de beslissing.
Wat ik zoek in dit topic is herkenning. Zijn er vrouwen die in dezelfde situatie hebben gezeten. Waar heb je uiteindelijk voor gekozen? Wat maakt dat je daar uiteindelijk voor gekozen hebt? Ben je blij met die keuze of heb je toch spijt achteraf?
donderdag 30 januari 2025 om 17:49
Vanaf mijn 15e wist ik stellig dat ik geen kinderen wilde. Nu eind veertig denk ik er net zo over, ik voel het simpelweg niet. Geen hekel aan kinderen maar ik ben verknocht aan rust. In de tussentijd heb ik mezelf wel allerlei vragen gesteld maar het leidde niet tot twijfel. Dan zal het zo wel goed zijn.
donderdag 30 januari 2025 om 17:50
Mij lijkt inderdaad ook dat dat behoorlijk kan knagen.
Andersom denk ik dat het niet snel zal knagen maar eerder dat je je bewust wordt van dingen die je (behoorlijk of een beetje) onderschat hebt, zoals ik bijv in de dingen waar je niet op één lijn ligt. Of een ander die misschien de zorgen of het slaaptekort minder heftig had verwacht dan de praktijk blijkt uit te wijzen.
olea wijzigde dit bericht op 30-01-2025 17:51
0.46% gewijzigd
donderdag 30 januari 2025 om 17:50
Beter dan spijt hebben van kinderen die wel zijn gekomen en die daar ook niet om hebben gevraagd.
'Denk nou niet: "Ik ben te min, mijn leven heeft geen zin."
Want de kerst-klok luidt ook voor zo'n ei als jij.'
(Herman Finkers)
Want de kerst-klok luidt ook voor zo'n ei als jij.'
(Herman Finkers)
donderdag 30 januari 2025 om 17:53
Zeker, maar dan is die knagende twijfel er ook niet.
Ik kan me persoonlijk niet goed voorstellen dat geliefden geen intense nieuwsgierigheid voelen naar hoe een kind van hen tweeën eruit zal zien, wie het zal zijn, hoe het zich zal ontwikkelen en sowieso hoe het is om gehoor te geven aan dat diep-menselijke verlangen naar een kind (want dat is het toch, uitzonderingen daargelaten?) Dat geldt ook voor alleenstaande moeders natuurlijk, niet alleen voor stellen. Terwijl ik toch helemaal geen moeder-type ben. En toch.
ik heb de knoop na lang twijfelen doorgehakt vanuit de simpele gedachte dat mensen helemaal niet zoveel van elkaar verschillen als ze soms willen denken, en dat ik dus maar beter kon doen wat (bijna) iedereen doet. Beetje dom klinkt het wel, maar voor mij was dat het doorslaggevende argument
donderdag 30 januari 2025 om 18:04
Nogmaals: veruit de meeste mensen die achteraf een andere keuze hadden gemaakt, houden gewoon ontzettend veel van de kinderen die er nu eenmaal wel zijn gekomen. Ik ken wel mensen die terugkijkend niet aan kinderen waren begonnen, maar geen van hen zou ze nu nog willen missen.Lady*Voldemort schreef: ↑30-01-2025 17:50Beter dan spijt hebben van kinderen die wel zijn gekomen en die daar ook niet om hebben gevraagd.
donderdag 30 januari 2025 om 18:07
Claire45 schreef: ↑30-01-2025 17:53Zeker, maar dan is die knagende twijfel er ook niet.
Ik kan me persoonlijk niet goed voorstellen dat geliefden geen intense nieuwsgierigheid voelen naar hoe een kind van hen tweeën eruit zal zien, wie het zal zijn, hoe het zich zal ontwikkelen en sowieso hoe het is om gehoor te geven aan dat diep-menselijke verlangen naar een kind (want dat is het toch, uitzonderingen daargelaten?) Dat geldt ook voor alleenstaande moeders natuurlijk, niet alleen voor stellen. Terwijl ik toch helemaal geen moeder-type ben. En toch.
ik heb de knoop na lang twijfelen doorgehakt vanuit de simpele gedachte dat mensen helemaal niet zoveel van elkaar verschillen als ze soms willen denken, en dat ik dus maar beter kon doen wat (bijna) iedereen doet. Beetje dom klinkt het wel, maar voor mij was dat het doorslaggevende argument
Oh ik kan me dat wel voorstellen. Wat ik zelf dan weer moeilijker te begrijpen vind is dat je geen behoefte hebt aan familiegebeuren en -tradities. Hoewel sommige mensen die zelfs intens haten als ik enkele topics mag geloven.
Maar ik wil daar dus sterk deel vanuit maken en niet alleen als opdaag-poppetje maar dat ik ook echt het gevoel heb: ja dit is mijn geheel. Of zoiets. Ironisch genoeg lijkt het thuis ook vaak niet op een geheel en blijkt mijn eigen gezin al even individualistisch als mijn gezin van herkomst (en voelt dat gek genoeg ook niet alleen teleurstellend maar ook vertrouwd) maar zonder de kinderen had ik waarschijnlijk vrij intense fantasieën daarover gehad.
donderdag 30 januari 2025 om 18:12
Dat jij ze niet kent wil niet zeggen dat ze er niet zijn natuurlijk. Zo ken ik bijvoorbeeld geen meervoudige moordenaars, maar we weten allemaal dat die wel degelijk bestaan. Waarmee ik iemand die spijt heeft van zijn kind natuurlijk niet gelijk wil schakelen met een meervoudige moordenaar, voor we dat weer krijgen. Het ging even om het idee dus.apppie schreef: ↑30-01-2025 18:04Nogmaals: veruit de meeste mensen die achteraf een andere keuze hadden gemaakt, houden gewoon ontzettend veel van de kinderen die er nu eenmaal wel zijn gekomen. Ik ken wel mensen die terugkijkend niet aan kinderen waren begonnen, maar geen van hen zou ze nu nog willen missen.
'Denk nou niet: "Ik ben te min, mijn leven heeft geen zin."
Want de kerst-klok luidt ook voor zo'n ei als jij.'
(Herman Finkers)
Want de kerst-klok luidt ook voor zo'n ei als jij.'
(Herman Finkers)
donderdag 30 januari 2025 om 18:18
donderdag 30 januari 2025 om 18:25
Waar baseer jij deze stelligheid dan op? Want ik denk dat de drempel nogal hoog is om aan apppie te gaan vertellen dat je je kind liever niet had gehad. Dat lijkt me iets dat misschien na veel vijven en zessen bij een zorgverlener ter sprake komt, maar ik denk dat er maar bar weinig mensen zijn die iets dergelijks met hun initimi zullen delen.apppie schreef: ↑30-01-2025 18:04Nogmaals: veruit de meeste mensen die achteraf een andere keuze hadden gemaakt, houden gewoon ontzettend veel van de kinderen die er nu eenmaal wel zijn gekomen. Ik ken wel mensen die terugkijkend niet aan kinderen waren begonnen, maar geen van hen zou ze nu nog willen missen.
donderdag 30 januari 2025 om 18:38
Claire45 schreef: ↑30-01-2025 17:53Zeker, maar dan is die knagende twijfel er ook niet.
Ik kan me persoonlijk niet goed voorstellen dat geliefden geen intense nieuwsgierigheid voelen naar hoe een kind van hen tweeën eruit zal zien, wie het zal zijn, hoe het zich zal ontwikkelen en sowieso hoe het is om gehoor te geven aan dat diep-menselijke verlangen naar een kind (want dat is het toch, uitzonderingen daargelaten?) Dat geldt ook voor alleenstaande moeders natuurlijk, niet alleen voor stellen. Terwijl ik toch helemaal geen moeder-type ben. En toch.
Nee, nooit gehad, die nieuwsgierigheid.
En dat diep menselijk verlangen valt best mee. Ik ken veel mensen die dat verlangen niet hebben gehad en dan heb ik het over mensen die rond de 40-50 zijn. Ik vind mezelf niet een sterke uitzondering, gezien de vele mensen die er niet behoefte aan hebben.
donderdag 30 januari 2025 om 18:45
Dat heeft misschien te maken met jouw en mijn ‘bubbel’. Ik kan me voorstellen dat jij veel omgaat met mensen zonder kinderen, dat past qua levensstijl en -visie waarschijnlijk goed, terwijl ik hoofdzakelijk mensen mét kinderen ken omdat dat nu eenmaal zo loopt. Ik heb in mijn vriendenkring wel een paar mensen zonder kinderen, twee uit mijn hoofd, maar daar staan tientallen mensen met kinderen tegenover. Dus in mijn beleving is het uitzonderlijk, maar ik snap dat die beleving gekleurd is.Sierlijk schreef: ↑30-01-2025 18:38Nee, nooit gehad, die nieuwsgierigheid.
En dat diep menselijk verlangen valt best mee. Ik ken veel mensen die dat verlangen niet hebben gehad en dan heb ik het over mensen die rond de 40-50 zijn. Ik vind mezelf niet een sterke uitzondering, gezien de vele mensen die er niet behoefte aan hebben.
donderdag 30 januari 2025 om 18:57
Mijn omgeving bestaat ook vooral uit mensen met kinderen (al dan niet al uitwonend) maar ik had mij dat helemaal nooit gerealiseerd dat dit iets is wat voor velen (mogelijk) meespeelt. Ik heb het daar ook nooit zo heel erg uitgebreid over gehad moet ik zeggen.Claire45 schreef: ↑30-01-2025 18:45Dat heeft misschien te maken met jouw en mijn ‘bubbel’. Ik kan me voorstellen dat jij veel omgaat met mensen zonder kinderen, dat past qua levensstijl en -visie waarschijnlijk goed, terwijl ik hoofdzakelijk mensen mét kinderen ken omdat dat nu eenmaal zo loopt. Ik heb in mijn vriendenkring wel een paar mensen zonder kinderen, twee uit mijn hoofd, maar daar staan tientallen mensen met kinderen tegenover. Dus in mijn beleving is het uitzonderlijk, maar ik snap dat die beleving gekleurd is.
donderdag 30 januari 2025 om 18:59
Ik heb kinderen en een hoop vrienden met kinderen.
Maar heb echt alleen in de ‘mijn geheim’ in de wachtkamer van de tandarts gelezen over de nieuwsgierigheid naar hoe het kind van twee mensen er uit zou gaan zien.En dat ging over een vrouw die het met de glazenwasser of melkboer gedaan had.
In mijn bubbel krijg je kinderen omdat je dat wil en maak je er daarna met je stinkende best het beste van. En dat is dan leuk, en mooi en fijn en soms met zorgen. Maar vooral leuk. “Een kind kan je d’r altijd bij hebben”, dat werk.
Maar heb echt alleen in de ‘mijn geheim’ in de wachtkamer van de tandarts gelezen over de nieuwsgierigheid naar hoe het kind van twee mensen er uit zou gaan zien.En dat ging over een vrouw die het met de glazenwasser of melkboer gedaan had.
In mijn bubbel krijg je kinderen omdat je dat wil en maak je er daarna met je stinkende best het beste van. En dat is dan leuk, en mooi en fijn en soms met zorgen. Maar vooral leuk. “Een kind kan je d’r altijd bij hebben”, dat werk.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 30 januari 2025 om 19:02
Ik zie in elk geval dat ze heel gek op hun kinderen zijn en heel goed voor hen zorgen. Dan heeft een kind er dus helemaal geen last van dat hun ouders achteraf misschien een andere keuze hadden gemaakt.meisje85 schreef: ↑30-01-2025 18:25Waar baseer jij deze stelligheid dan op? Want ik denk dat de drempel nogal hoog is om aan apppie te gaan vertellen dat je je kind liever niet had gehad. Dat lijkt me iets dat misschien na veel vijven en zessen bij een zorgverlener ter sprake komt, maar ik denk dat er maar bar weinig mensen zijn die iets dergelijks met hun initimi zullen delen.
Ik denk dat het aantal ouders dat niet van hun kinderen houdt omdat ze tóch liever kinderloos waren gebleven, echt verwaarloosbaar is.
donderdag 30 januari 2025 om 19:30
https://www.npodoc.nl/verdieping/artike ... -smit.html
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 30 januari 2025 om 19:32
Het is denk ik goed om iets dieper in te gaan op het begrip “vrijheid” wil je überhaupt altijd vrijheid hebben? Is het leven dan daadwerkelijk leuker/waardevoller? Ben je sowiso niet al aan een structuur verbonden?
Heb zelf rond mijn 30e kinderen gekregen, daarvoor alleen maar vrijheid gehad. Vind het niet persee “leuker” en hoef ook niet alle tijd aan mezelf te besteden. Vind het heerlijk om voor een ander te zorgen. En tuurlijk er zijn er verplichtingen die minder leuk zijn, maar het leven is niet een aaneenschakeling van euforische dagen/belevenissen.
Ook kan je prima momenten voor jezelf vrij maken als daar je behoefte ligt. Ik ga vaak genoeg een avondje uit eten met vriendinnen en sport regelmatig.
En tuurlijk is het daarnaast aanpoten, heb je daar geen zin in en lig je liever elke avond met een boek op de bank zou ik het zeker niet doen.
Heb zelf rond mijn 30e kinderen gekregen, daarvoor alleen maar vrijheid gehad. Vind het niet persee “leuker” en hoef ook niet alle tijd aan mezelf te besteden. Vind het heerlijk om voor een ander te zorgen. En tuurlijk er zijn er verplichtingen die minder leuk zijn, maar het leven is niet een aaneenschakeling van euforische dagen/belevenissen.
Ook kan je prima momenten voor jezelf vrij maken als daar je behoefte ligt. Ik ga vaak genoeg een avondje uit eten met vriendinnen en sport regelmatig.
En tuurlijk is het daarnaast aanpoten, heb je daar geen zin in en lig je liever elke avond met een boek op de bank zou ik het zeker niet doen.
donderdag 30 januari 2025 om 20:10
Bedankt allemaal voor de reacties, het delen van jullie ervaringen, boeken- en documentaire tips.
Even voor de duidelijkheid ik ben nu gewoon nog aan de anticonceptie en ik slik al een tijdje foliumzuur.
Waarom ik niet eerder aan kinderen begonnen ben, terwijl ik wel altijd een kinderwens heb gehad, is omdat ik niet in de juiste relatie zat, geen geschikt huis had en geen vastigheid had wat betreft werk. Nu ik dit wel allemaal heb komt dus de twijfel over de kinderwens.
Ik heb veel aan alle reacties en heb weer extra stof om over na te denken.
Wat mij vooral aan het denken zet is de tip van 1 van jullie over hoe ik mijn leven over 10,20,30 jaar voor stel. Of hoe ik mij nu zou voelen als ik overtijd zou zijn en nu een zwangerschapstest moet doen en hoe ik mij daarbij voel. Hier ga ik echt over nadenken
Ik twijfel ook niet over mijzelf als eventuele moeder. Ik weet zeker dat ik er alles aan zou doen om mijn kind gelukkig te maken. Ook al zou ik het zwaar vinden of het moederschap tegen vinden vallen.
Even voor de duidelijkheid ik ben nu gewoon nog aan de anticonceptie en ik slik al een tijdje foliumzuur.
Waarom ik niet eerder aan kinderen begonnen ben, terwijl ik wel altijd een kinderwens heb gehad, is omdat ik niet in de juiste relatie zat, geen geschikt huis had en geen vastigheid had wat betreft werk. Nu ik dit wel allemaal heb komt dus de twijfel over de kinderwens.
Ik heb veel aan alle reacties en heb weer extra stof om over na te denken.
Wat mij vooral aan het denken zet is de tip van 1 van jullie over hoe ik mijn leven over 10,20,30 jaar voor stel. Of hoe ik mij nu zou voelen als ik overtijd zou zijn en nu een zwangerschapstest moet doen en hoe ik mij daarbij voel. Hier ga ik echt over nadenken
Ik twijfel ook niet over mijzelf als eventuele moeder. Ik weet zeker dat ik er alles aan zou doen om mijn kind gelukkig te maken. Ook al zou ik het zwaar vinden of het moederschap tegen vinden vallen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
