Kinderen
alle pijlers
Kinderwens enorme twijfel
woensdag 29 januari 2025 om 21:37
De titel zegt het al ik heb enorme twijfels of ik wel of niet voor een kind wil gaan.
Ik heb altijd gedacht wel moeder te zullen worden. Het laatste jaar ben ik enorm gaan twijfelen of het wel echt bij me past. Is het niet meer iets wat de maatschappij van mij verwacht? Wil ik het om niet buiten de boot te vallen? Omdat mijn broers en zussen ook kinderen hebben? Ik heb het idee dat ik dit jaar wel echt moet gaan beslissen ivm mijn leeftijd (eind dertig).
Wat mij niet leuk lijkt aan het hebben van kinderen is de vrijheid die je kwijt bent. Altijd aan staan. Weinig tot geen tijd voor jezelf. Altijd rekening moeten houden met een ander. Daarnaast lijkt het dagelijks leven met een kind mij op een aantal vlakken niet echt leuk. Elke dag vroeg op. Je kind naar school brengen. Weer halen. Kinderen moeten vermaken. Naar sport en clubjes moeten rijden. Naar kinderfilms, Monkeytown etc. Op vakantie je volledig moeten aanpassen aan je kind. Überhaupt altijd alleen in schoolvakanties weg kunnen wanneer het overal superdruk en duur is. Ik ben iemand die snel overprikkeld kan raken en heb zo nu en dan echt tijd voor mezelf nodig. Als ik geen kinderen krijg uiteindelijk zou ik mij willen laten omscholen. Kleiner gaan wonen. Veel reizen samen en genieten van onze vrijheid en hobby’s.
Tegelijkertijd zie ik mijn broers en zussen met hun kinderen en hoe mooi het ook kan zijn. Dan niet de dagelijkse beslommeringen maar hoe trots je op je kind kan zijn en hoe je kan smelten van ze. Dit heb ik zelf natuurlijk ook bij mijn neefjes en nichtjes. Ik ben dol op ze en houd van ze alsof ze van mezelf zijn.
Ik ben ergens ook bang dat ik spijt ga krijgen als ik ze niet heb. Zwanger zijn lijkt me fantastisch. Een kindje dat in je buik groeit. Ik ben gek op baby’s. Het lijkt mij supermooi dat er een wezentje is dat gemaakt is door jou en je man waar je superveel van houdt samen, die je ziet opgroeien en waar je misschien dingen van jezelf in terug ziet.
De hele dag ga ik van ik wil wel kinderen naar ik wil geen kinderen. Mijn man geeft aan de beslissing bij mij te laten. Wil er graag samen helemaal voor gaan maar kan er ook leven mee leven als we geen kinderen krijgen en met zijn tweeën blijven.
Mijn plan is nu om het een half jaar tot een jaar op zijn beloop te laten. Het te laten beslissen door de natuur of ik wel of niet zwanger wordt. Tegelijkertijd word ik onrustig hiervan en neem ik liever gewoon zelf overwogen de beslissing.
Wat ik zoek in dit topic is herkenning. Zijn er vrouwen die in dezelfde situatie hebben gezeten. Waar heb je uiteindelijk voor gekozen? Wat maakt dat je daar uiteindelijk voor gekozen hebt? Ben je blij met die keuze of heb je toch spijt achteraf?
Ik heb altijd gedacht wel moeder te zullen worden. Het laatste jaar ben ik enorm gaan twijfelen of het wel echt bij me past. Is het niet meer iets wat de maatschappij van mij verwacht? Wil ik het om niet buiten de boot te vallen? Omdat mijn broers en zussen ook kinderen hebben? Ik heb het idee dat ik dit jaar wel echt moet gaan beslissen ivm mijn leeftijd (eind dertig).
Wat mij niet leuk lijkt aan het hebben van kinderen is de vrijheid die je kwijt bent. Altijd aan staan. Weinig tot geen tijd voor jezelf. Altijd rekening moeten houden met een ander. Daarnaast lijkt het dagelijks leven met een kind mij op een aantal vlakken niet echt leuk. Elke dag vroeg op. Je kind naar school brengen. Weer halen. Kinderen moeten vermaken. Naar sport en clubjes moeten rijden. Naar kinderfilms, Monkeytown etc. Op vakantie je volledig moeten aanpassen aan je kind. Überhaupt altijd alleen in schoolvakanties weg kunnen wanneer het overal superdruk en duur is. Ik ben iemand die snel overprikkeld kan raken en heb zo nu en dan echt tijd voor mezelf nodig. Als ik geen kinderen krijg uiteindelijk zou ik mij willen laten omscholen. Kleiner gaan wonen. Veel reizen samen en genieten van onze vrijheid en hobby’s.
Tegelijkertijd zie ik mijn broers en zussen met hun kinderen en hoe mooi het ook kan zijn. Dan niet de dagelijkse beslommeringen maar hoe trots je op je kind kan zijn en hoe je kan smelten van ze. Dit heb ik zelf natuurlijk ook bij mijn neefjes en nichtjes. Ik ben dol op ze en houd van ze alsof ze van mezelf zijn.
Ik ben ergens ook bang dat ik spijt ga krijgen als ik ze niet heb. Zwanger zijn lijkt me fantastisch. Een kindje dat in je buik groeit. Ik ben gek op baby’s. Het lijkt mij supermooi dat er een wezentje is dat gemaakt is door jou en je man waar je superveel van houdt samen, die je ziet opgroeien en waar je misschien dingen van jezelf in terug ziet.
De hele dag ga ik van ik wil wel kinderen naar ik wil geen kinderen. Mijn man geeft aan de beslissing bij mij te laten. Wil er graag samen helemaal voor gaan maar kan er ook leven mee leven als we geen kinderen krijgen en met zijn tweeën blijven.
Mijn plan is nu om het een half jaar tot een jaar op zijn beloop te laten. Het te laten beslissen door de natuur of ik wel of niet zwanger wordt. Tegelijkertijd word ik onrustig hiervan en neem ik liever gewoon zelf overwogen de beslissing.
Wat ik zoek in dit topic is herkenning. Zijn er vrouwen die in dezelfde situatie hebben gezeten. Waar heb je uiteindelijk voor gekozen? Wat maakt dat je daar uiteindelijk voor gekozen hebt? Ben je blij met die keuze of heb je toch spijt achteraf?
donderdag 30 januari 2025 om 13:01
Slecht, zeer slecht advies.Procne schreef: ↑30-01-2025 07:52Ik vind in dit geval juist: bij twijfel doen.
Je kunt je kinderwens wel helemaal kapot gaan redeneren, maar wel of geen kinderen willen is eigenlijk niet rationeel.
Ik was helemaal niet 100% zeker toen wij de stap zetten. En het bleek uiteindelijk zo leuk, dat we er inmiddels drie hebben. Ook heel vermoeiend en intens zoals je beschrijft, maar ook heel erg fantastisch leuk.
Als ze er eenmaal zijn, kun je niet meer terug.
Ik heb 2 geweldige jongen (16 en 12) maar beiden met medische problemen (albinisme en ASS) en het is loodzwaar.
Frankly my dear, I don"t give a damn
donderdag 30 januari 2025 om 13:14
Mijn dochter wordt over een paar maanden 3, maar ik heb helemaal niet het gevoel dat ik geleefd word. Dat was misschien de eerste paar maanden zo, maar toen ons ritme erin kwam, vond ik juist meer rust in de structuur die we hadden gevonden.Schrijf_wijzer schreef: ↑30-01-2025 07:55De dingen die je niet leuk lijken aan een kind maken 90% uit van het hebben van een kind. De mooie momenten wegen ook zwaar, maar je kunt je afvragen of het genoeg is als wens niet supergroot is. Vooral de eerste jaren sta je voortdurend aan en word je geleefd.
donderdag 30 januari 2025 om 13:16
Ik ben het met je eens dat het geen goed advies is hoor, maar even eerlijk… had je dit scenario van tevoren helemaal rationeel bedacht en geaccepteerd?
Ik ga er voor het gemak maar even vanuit van niet, want of je nou een kerngezond kind krijgt of een kind met medische problemen, rationeel heeft het alleen maar nadelen om kinderen te krijgen. Je lijf verandert, het kost geld, het is slecht voor het milieu, het kost verschrikkelijk veel tijd en energie, je bent je vrijheid kwijt, etc etc etc. En met een kind met medische problemen is dat allemaal nog meer.
Maar of het overkomt je door een ‘ongelukje’ en je accepteert dat je kinderen krijgt, of je kiest ervoor omdat je een bepaald gevoel hebt dat je het heel graag zou willen, en dat gevoel overheerst alle negatieve rationele gevolgen. Als TO dat gevoel altijd had, maar nu het echt wordt niet meer, is het misschien koudwatervrees. Maar als TO dat gevoel niet heeft, moet ze er niet aan beginnen.
Want juist dat niet te beschrijven gevoel maakt dat je het alle nadelen waard vindt. Dat is niet rationeel, dat is puur emotioneel.
donderdag 30 januari 2025 om 13:19
Dit is inderdaad heel persoonlijk. Ik vond één kind wel best heftig maar zodra de tweede erbij kwam, voelde ik me veel relaxter en blijer dan ervoor. Nog steeds elke dag blij dat ik meer dan één kind heb gekregen, omdat ze elkaar vermaken.
donderdag 30 januari 2025 om 13:24
Ja, als je echt écht twijfelt, dan is dat inderdaad een slecht advies. En ik denk dat TO wel écht oprecht twijfelt idd.
Maar ik snap ook wel waar de reactie “bij twijfel wél doen” vandaan komt; de beslissing voor een kind te gaan is nu eenmaal een gigantische beslissing waarbij de meeste mensen, zeker de wat meer piekerende/controle-houdende types, wel over kunnen blijven twijfelen. Dan betekent twijfel niet meteen “niet doen”.
donderdag 30 januari 2025 om 13:25
Hoe is je gevoel erbij als je bedenkt dat het niet lukt binnen de 6 maanden dat je het op z'n beloop laat?
Vind je dat prima of zou je toch heel teleurgesteld zijn? Dan heb je daar je antwoord..
Ik had vroeger ook nooit rammelende eierstokken, leek me vreselijk om kinderen te hebben. En ineens werd ik in een dierentuin jaloers op die gezinnetjes en tadaa, daar was de kinderwens.
Je zou het denk ik het beste kunnen omschrijven als het mooiste en zwaarste tegelijk. De echt onvoorwaardelijke liefde die je niet eerder gevoeld hebt maar daarbij ook de zorgen. En dan zijn die 3 van mij nog maar basisschoolleeftijd.
Maar zou het absoluut niet meer anders willen.
Vind je dat prima of zou je toch heel teleurgesteld zijn? Dan heb je daar je antwoord..
Ik had vroeger ook nooit rammelende eierstokken, leek me vreselijk om kinderen te hebben. En ineens werd ik in een dierentuin jaloers op die gezinnetjes en tadaa, daar was de kinderwens.
Je zou het denk ik het beste kunnen omschrijven als het mooiste en zwaarste tegelijk. De echt onvoorwaardelijke liefde die je niet eerder gevoeld hebt maar daarbij ook de zorgen. En dan zijn die 3 van mij nog maar basisschoolleeftijd.
Maar zou het absoluut niet meer anders willen.
donderdag 30 januari 2025 om 13:28
Ik denk dat er ook wel mensen zijn die "de natuur laten beslissen" uit een soort zelfbescherming. Zelf uitgesproken zeggen: 'ja, ik wil een kind', kan er ook voor zorgen dat je eindigt met verdriet en teleurstelling. Als je het zogenaamd aan de natuur over laat, kan je jezelf, als het niet lukt, misschien nog verkopen dat het niet zo heeft moeten zijn. Dat is voor sommigen prettiger dan: shit, ik wilde iets, het lukte niet.
donderdag 30 januari 2025 om 13:39
Wat men de tropenjaren noemt heb ik ervaren als jaren op een tropisch eiland. En dan het plaatje van een zandstrand, hangmat tussen twee palmbomen in en een cocktail met een rietje in een lege kokosnoot. Geweldig, fantastisch, zorgeloos en makkelijk.
En nu heb ik zongebruinde jongvolwassenen met een tandpastaglimlach ( dankzij -katjinggg- beugels). En mijn siblings hebben huizen in de meest prachtige natuurgebieden en ideale klimaten.
@to: het lijkt me goed dat je serieus bekijkt of je een eigen wens hebt of een maatschappelijke verwachting waar je als langzaam garende kikker in een kookpan aan gaat voldoen.
En weet dat je geen foute keuze gaat maken, maar gaat genieten van de voordelen die jouw keuze uiteindelijk gaat hebben. Het belangrijkste onderdeel van je toekomst heb je namelijk al, jij.
En nu heb ik zongebruinde jongvolwassenen met een tandpastaglimlach ( dankzij -katjinggg- beugels). En mijn siblings hebben huizen in de meest prachtige natuurgebieden en ideale klimaten.
@to: het lijkt me goed dat je serieus bekijkt of je een eigen wens hebt of een maatschappelijke verwachting waar je als langzaam garende kikker in een kookpan aan gaat voldoen.
En weet dat je geen foute keuze gaat maken, maar gaat genieten van de voordelen die jouw keuze uiteindelijk gaat hebben. Het belangrijkste onderdeel van je toekomst heb je namelijk al, jij.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 30 januari 2025 om 13:44
donderdag 30 januari 2025 om 13:45
Dat lijkt mij nog wel het allerleukste aan een kind hebben. Maar dat kan ik ook met een huisdier.Taskmaster schreef: ↑30-01-2025 11:37Ik denk dat niemand mét kind en niemand zónder kinderen gaat zeggen dat ze spijt hebben van hun keuze.
Want die keuze hebben ze gemaakt, moeten ze mee leren leven, en wordt ongetwijfeld door vanalles goed gepraat in hun hoofd.
Dat is heel normaal en menselijk. Maar er is nou eenmaal niemand die én wel kinderen én geen kinderen gehad heeft, en daardoor een objectieve vergelijking van de situaties kan maken.
Ik ben blij dat ik geen kinderen heb. In theorie kan het misschien nog (ik ben 41), maar in de praktijk moet ik er niet aan denken. Ook heb ik nog nooit een lange relatie gehad waarin het een optie was om eraan te beginnen. Dus tja. Wie zal het weten? Misschien had ik dan wel kinderen gehad. Misschien kan ik wel helemaal geen kinderen krijgen. Misschien.... nobody knows.
Het leven loopt zoals het loopt. Het is niet maakbaar. Het enige wat ik soms jammer vind, is dat ik nooit zwanger zou zijn en dat ik niemand een naam kan geven. Niet genoeg redenen om aan kinderen te beginnen.
Ik kan mij ook voorstellen dat het nogal uitmaakt of je het kind moet baren of dat je partner dat moet doen. Ik kan mij ook prima voorstellen dat het voor mannen een hele andere keuze is dan voor vrouwen. Zij hoeven die zwangerschap niet te ondergaan.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 30 januari 2025 om 13:51
Dat vind ik niet. Het advies om bij twijfel maar gewoon wel aan kinderen te beginnen vind ik veel slechter dan andersom. Wanneer je kiest voor geen kinderen en toch spijt krijgt, dan ben je zelf de enige die daar last van heeft. Wanneer je spijt krijgt van het wel hebben van een kind, dan is er een kans dat je je kind daar mee opzadelt.
donderdag 30 januari 2025 om 13:52
Ben het eens met de vele reacties hierboven, maar nog een toevoegende gedachte die ik hierover had; je schrijft over de verwachtingen van de maatschappij versus je wens voor vrijheid. Ik denk dat je wens voor een gezin inderdaad een gevoelskwestie is en niet rationeel, maar zou je ook kunnen nadenken over je levensstijl als je wel voor kinderen zou gaan? Zou je bijvoorbeeld kunnen/willen verhuizen naar een plek waar al die Monkeytown-rompslomp niet is? Emigreren naar het buitenland? Weinig prikkels, meer vrijheid en toch een gezin? Genoeg gezinnen die rondreizen met jonge kinderen of een off the grid leven hebben ingericht. Misschien is dit helemaal niet passend of realistisch hoor, geen idee of dit te wild is of niet bij jullie past. Maar je kan natuurlijk je leven zo inrichten dat je wel een gezin hebt zonder de sleur van de maatschappij. Ik moest ook een beetje denken aan dat televisieprogramma 'Floortje aan het einde van de wereld'.
donderdag 30 januari 2025 om 13:54
Ja, het feit dat het hebben van een huisdier en de verantwoordelijkheid die daarbij komt kijken me al enorm benauwt, weet ik ook dat het beter is niet aan kinderen te beginnen haha.dianaf schreef: ↑30-01-2025 13:45Dat lijkt mij nog wel het allerleukste aan een kind hebben. Maar dat kan ik ook met een huisdier.
Ik kan mij ook voorstellen dat het nogal uitmaakt of je het kind moet baren of dat je partner dat moet doen. Ik kan mij ook prima voorstellen dat het voor mannen een hele andere keuze is dan voor vrouwen. Zij hoeven die zwangerschap niet te ondergaan.
donderdag 30 januari 2025 om 13:59
Jouw omgeving is niet heel erg representatief als ik dit zo lees. In de praktijk komt het meer voor dan algemeen bekend is dat mensen spijt hebben van kinderen. Daar heerst een enorm taboe op. Mensen hebben in praktijk bijna nooit spijt van de kinderen zelf, maar wel van de keuze om aan kinderen te beginnen. Ik ben zelf kinderloos en ik ken meerdere mensen die naar mij die spijt wel durven uit te spreken. Daarmee zeggen ze niet dat ze niet van hun kinderen houden of van hun kinderen af willen, maar wel dat als ze de keuze opnieuw hadden kunnen maken, ze niet voor kinderen hadden gekozen.Procne schreef: ↑30-01-2025 09:40In mijn omgeving heb ik alleen maar voorbeelden van vrouwen die blij zijn dat ze de stap gezet hebben (ondanks hun twijfel) en een paar die spijt hebben dat ze het niet aangedurfd hebben.
Hoewel er hier op Viva altijd enorm stampij gemaakt wordt over de kans dat je spijt krijgt van je kind, komt dat in de praktijk gelukkig niet heel vaak voor.
Andersom zijn er maar weinig mensen die spijt krijgen wanneer ze bewust kiezen om niet aan kinderen te beginnen.
donderdag 30 januari 2025 om 14:02
Vooropgesteld dat ik zeker geloof dat er veel mensen bestaan die geen spijt hebben van hun keuze niet aan kinderen te beginnen hoor ik ook wel veel mensen die dat wel hebben. Niet in de leeftijd 30-40 maar meer rond de leeftijd dat leeftijdsgenoten opa en oma worden.astryn schreef: ↑30-01-2025 13:59Jouw omgeving is niet heel erg representatief als ik dit zo lees. In de praktijk komt het meer voor dan algemeen bekend is dat mensen spijt hebben van kinderen. Daar heerst een enorm taboe op. Mensen hebben in praktijk bijna nooit spijt van de kinderen zelf, maar wel van de keuze om aan kinderen te beginnen. Ik ben zelf kinderloos en ik ken meerdere mensen die naar mij die spijt wel durven uit te spreken. Daarmee zeggen ze niet dat ze niet van hun kinderen houden of van hun kinderen af willen, maar wel dat als ze de keuze opnieuw hadden kunnen maken, ze niet voor kinderen hadden gekozen.
Andersom zijn er maar weinig mensen die spijt krijgen wanneer ze bewust kiezen om niet aan kinderen te beginnen.
Ik denk overigens niet dat het veel uitmaakt, iedereen die lang genoeg leeft heeft wel ergens spijt van (dat hij iets wel gedaan heeft, of iets niet gedaan heeft) misschien zijn we ook wel allemaal een beetje te bang voor spijt (binnen het redelijke uiteraard)
donderdag 30 januari 2025 om 14:06
donderdag 30 januari 2025 om 14:08
Die kans lijkt me nihil. Ook mensen die achteraf een andere keuze zouden hebben gemaakt, houden ontzettend veel van hun kinderen en zouden hen nooit meer kwijt willen.astryn schreef: ↑30-01-2025 13:51Dat vind ik niet. Het advies om bij twijfel maar gewoon wel aan kinderen te beginnen vind ik veel slechter dan andersom. Wanneer je kiest voor geen kinderen en toch spijt krijgt, dan ben je zelf de enige die daar last van heeft. Wanneer je spijt krijgt van het wel hebben van een kind, dan is er een kans dat je je kind daar mee opzadelt.
apppie wijzigde dit bericht op 30-01-2025 14:32
0.26% gewijzigd
donderdag 30 januari 2025 om 14:09
Het is een advies, niet meer, niet minder. Allemaal valide dus. TO wordt nergens toe gedwongen.astryn schreef: ↑30-01-2025 13:51Dat vind ik niet. Het advies om bij twijfel maar gewoon wel aan kinderen te beginnen vind ik veel slechter dan andersom. Wanneer je kiest voor geen kinderen en toch spijt krijgt, dan ben je zelf de enige die daar last van heeft. Wanneer je spijt krijgt van het wel hebben van een kind, dan is er een kans dat je je kind daar mee opzadelt.
donderdag 30 januari 2025 om 14:10
Maar tegen een hond kun je niet zeggen "maak even zelf een tosti, want ik ben bezig". Kinderen groeien van vegrelijkbaar met een huisdier, naar vergelijkbaar met je partner. Die hond gaat meestal niet uit zichzelf naar de dierenarts als hij wat ouder is, enz.Taskmaster schreef: ↑30-01-2025 13:54Ja, het feit dat het hebben van een huisdier en de verantwoordelijkheid die daarbij komt kijken me al enorm benauwt, weet ik ook dat het beter is niet aan kinderen te beginnen haha.
Ik heb geen zin in een huisdier, maar ik heb wel 2 kinderen.
donderdag 30 januari 2025 om 14:15
Maar het zou natuurlijk ook wel enorm lullig zijn om tegen jou als kinderloze te gaan zwijmelen over hoe blij je bent dat je kinderen hebt gekregen, met eventueel alle voordelen die jij nu niet hebt. Dus dan hoor je alleen de mensen die hun verhaal misschien een beetje aandikken om jou je niet vervelend of ernietbijhorend te laten voelen.astryn schreef: ↑30-01-2025 13:59Jouw omgeving is niet heel erg representatief als ik dit zo lees. In de praktijk komt het meer voor dan algemeen bekend is dat mensen spijt hebben van kinderen. Daar heerst een enorm taboe op. Mensen hebben in praktijk bijna nooit spijt van de kinderen zelf, maar wel van de keuze om aan kinderen te beginnen. Ik ben zelf kinderloos en ik ken meerdere mensen die naar mij die spijt wel durven uit te spreken. Daarmee zeggen ze niet dat ze niet van hun kinderen houden of van hun kinderen af willen, maar wel dat als ze de keuze opnieuw hadden kunnen maken, ze niet voor kinderen hadden gekozen.
Andersom zijn er maar weinig mensen die spijt krijgen wanneer ze bewust kiezen om niet aan kinderen te beginnen.
Ook niet heel representatief dus.
donderdag 30 januari 2025 om 14:16
Dat komt omdat mensen het niet snel durven uit te spreken, daar heerst een taboe op. Iemand die ik zeer goed ken en weet dat ze alles kan zeggen tegen mij, daarvan weet ik dat ze - als ze het allemaal van te voren wist - niet aan kinderen was begonnen.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
donderdag 30 januari 2025 om 14:26
Ik vind het helemaal niet erg als mensen heel blij zijn met hun kinderen. Die vrienden heb ik ook. Ik heb zelf bewust geen kinderen, dus ik vind er niets lulligs aan vrienden blij zijn met hun kinderen en dat tegen mij uitspreken. Net als iemand die ontzettend blij is met een dure auto, terwijl ik de keuze heb gemaakt om in een goedkopere auto rond te rijden.Quincy2 schreef: ↑30-01-2025 14:15Maar het zou natuurlijk ook wel enorm lullig zijn om tegen jou als kinderloze te gaan zwijmelen over hoe blij je bent dat je kinderen hebt gekregen, met eventueel alle voordelen die jij nu niet hebt. Dus dan hoor je alleen de mensen die hun verhaal misschien een beetje aandikken om jou je niet vervelend of ernietbijhorend te laten voelen.
Ook niet heel representatief dus.
Daarmee zeker niet representatief, maar vooral om aan te geven dat het onzin is om te doen alsof er nooit iemand spijt heeft van de keuze voor kinderen en iedereen spijt heeft van de keuze om niet aan kinderen te beginnen. Maak een bewuste, weloverwogen keuze, en dan is de kans op spijt het kleinst.
donderdag 30 januari 2025 om 14:28
Quincy2 schreef: ↑30-01-2025 14:10Maar tegen een hond kun je niet zeggen "maak even zelf een tosti, want ik ben bezig". Kinderen groeien van vegrelijkbaar met een huisdier, naar vergelijkbaar met je partner. Die hond gaat meestal niet uit zichzelf naar de dierenarts als hij wat ouder is, enz.
Ik heb geen zin in een huisdier, maar ik heb wel 2 kinderen.
Je bent in beide gevallen wel zo'n 16-18 jaar verantwoordelijk voor een ander levend wezen. Dat ze genoeg te eten hebben, op tijd naar de dokter gaan, of ze gelukkig zijn, dat er een dak boven hun hoofd is. Plus je kunt ze niet zo maar alleen laten. Je moet elke dag thuiskomen om voor ze te zorgen. Als je alleen op vakantie wilt, moet je vanalles regelen, als je ze meeneemt kan je niet meer overal naartoe...
En dan kan je een hond nog wél een paar uur alleen thuislaten over het algemeen, en een kat al helemaal. Maar een kind de eerste 8 à 10 jaar toch echt niet.
donderdag 30 januari 2025 om 14:28
Het blijft toch grotendeels een gevoelskwestie. Omdat je ergens nooit weet waar je “ja” tegen zegt. Het is een beeld wat je hebt. Een verlangen.
Ik heb ook lang getwijfeld omdat ik snel overprikkeld ben. Ik lees in jouw OP wel nog een veel langere lijst aan dingen die je niet leuk lijkt aan een kind dan mijn eigen overwegingen. Als je weinig met je kind wil ondernemen en het voornamelijk als last ziet (niet rot bedoeld maar zo klinken jouw overpeinzingen) dan moet je het denk ik niet doen. Als het angst is voor het onbekende, sja dan zal je wellicht toch de sprong moeten wagen. Ik vind het een verrijking van mijn leven, ondanks alle nadelen die het ook wel heeft. Het blijft overigens wel bij ééntje bij ons. Want meer lijkt me dus heel zwaar en maakt mij denk ik geen leukere moeder. Succes met je keuze!
Ik heb ook lang getwijfeld omdat ik snel overprikkeld ben. Ik lees in jouw OP wel nog een veel langere lijst aan dingen die je niet leuk lijkt aan een kind dan mijn eigen overwegingen. Als je weinig met je kind wil ondernemen en het voornamelijk als last ziet (niet rot bedoeld maar zo klinken jouw overpeinzingen) dan moet je het denk ik niet doen. Als het angst is voor het onbekende, sja dan zal je wellicht toch de sprong moeten wagen. Ik vind het een verrijking van mijn leven, ondanks alle nadelen die het ook wel heeft. Het blijft overigens wel bij ééntje bij ons. Want meer lijkt me dus heel zwaar en maakt mij denk ik geen leukere moeder. Succes met je keuze!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
