Kinderen
alle pijlers
kleinkinderen van zoon of dochter: is er verschil?
zondag 13 januari 2008 om 11:25
Dat vraag ik me nu ineens af. Nog nooit eerder bij stilgestaan maar mijn zusje en ik hebben alletwee een zoon van zes en ik ook nog 1 van twee. Mijn moeder is een echte superoma en de band tussen ons en haar kleinkinderen is heel hecht. Mijn broer is afgelopen donderdag voor de eerste keer vader geworden en mijn moeder denkt dat het gevoel toch wel iets anders zal zijn?!
Donderdag morgen zijn mijn moeder en ik meteen langsgegaan in het ziekenhuis en vrijdagochtend weer. De moeder van mijn schoonzusje was er toen ook weer. Na een tijdje werden mijn moeder en ik verzocht om weg te gaan omdat het te druk voor haar was. Haar eigen moeder bleef toen wel. Mijn moeder snapte het op zich wel want zo zei ze: "als ik net bevallen was met een keizersnee zou ik mijn schoonmoeder ook niet rond mijn bed willen hebben", Maar even later in de auto moest ze toch een beetje huilen en zei ze: "bij mijn eigen dochters zou ik nooit weggestuurd worden" en dat klopt. voor de duidelijkheid: normaal hebben mijn schoonzus en mijn moeder ook een hele goede band.
Wat zijn jullie ervaringen?
Donderdag morgen zijn mijn moeder en ik meteen langsgegaan in het ziekenhuis en vrijdagochtend weer. De moeder van mijn schoonzusje was er toen ook weer. Na een tijdje werden mijn moeder en ik verzocht om weg te gaan omdat het te druk voor haar was. Haar eigen moeder bleef toen wel. Mijn moeder snapte het op zich wel want zo zei ze: "als ik net bevallen was met een keizersnee zou ik mijn schoonmoeder ook niet rond mijn bed willen hebben", Maar even later in de auto moest ze toch een beetje huilen en zei ze: "bij mijn eigen dochters zou ik nooit weggestuurd worden" en dat klopt. voor de duidelijkheid: normaal hebben mijn schoonzus en mijn moeder ook een hele goede band.
Wat zijn jullie ervaringen?
maandag 14 januari 2008 om 11:00
Oma van moeders kant favoriet bij kinderen
Kinderen blijken een betere band te hebben met de opa's en oma's van moeders kant, dan van vaders kant.
oma_kleindochter
Oma van moeders kant favoriet bij kinderen
Uit onderzoek onder achthonderd Nederlandse gezinnen blijkt dat ouders van moeders kant vaker face-to-face contact hebben met hun kleinkinderen. Hierdoor hechten de kinderen zich over het algemeen sneller aan deze opa en oma, dan aan de opa en oma van vaders kant.
Zelfs bij gescheiden ouders bleek dat grootouders van moeders kant vaker en hechter contact hadden met de kleinkinderen. Volgens de onderzoekers komt dit door een ouderwets, onbewust ingeslepen psychologisch mechanisme: moeders zijn er altijd zeker van dat het kind echt van hun is. De ouders van moeder ervaren dat ook zo en voelen dan ook een hechtere band met de kleinkinderen.
In het onderzoek is ook gekeken naar de afstand van de opa's en oma's tot de kleinkinderen. In een straal van dertig kilomter bezocht ruim 30 procent van de oma's van moeders kant de kleinkinderen een paar keer per week. Van vaders kant was, binnen dezelfde straal, slechts 15 procent een paar keer per week bij het kind te vinden.
Door: Redactie
Bron: BBC - 19-12-2007
maandag 14 januari 2008 om 11:20
Toevallig had ik het er met iemand over, vlak voordat dit bericht op nu.nl geloof ik stond. We hadden beide een betere band met de familie van moederskant.
Het is ook wel gek, maar ik ging vroeger vaak met mijn moeder mee als ze mijn opa ging helpen dus die 'kant' zag ik ook meer.
Mijn vader ziet zijn ouders minder en dan is het ook meer 'visite.'
Ik merk dat nu zelf ook, mijn ouders komen snel even uit hun werk kijken naar hun kleinkind mijn schoonouders komen altijd samen op visite, dan ga je er zelf ook anders mee om. Op de bank zitten, koffie drinken en als mijn moeder er bijvoorbeeld is dan moet ik koken ofzo en dan kan zij makkelijk even verschonen en de fles geven. En ja, ik ga met haar ook eerder langs mijn ouders dan langs mijn schoonouders.
Zij hebben zelf al een dochter en ik zie het bij haar net zo gaan. Mijn vriend gaat niet gezellig met zijn moeder winkelen of boodschappen doen, mijn moeder en ik doen dat wel en vaak met kleinkind erbij. Mijn schoonzusje doet dat ook vaak met haar moeder (mijn schoonmoeder) en niet met haar eigen schoonmoeder.
Volgens mij is het ook gewoon een vrouwenkwestie en vrouwen zitten nog altijd meer thuis met de kids dan mannen en hebben dus meer tijd om naar evt. ouders te gaan. Mijn schoonouders zijn van harte welkom als ze wat vaker willen komen, maar ze komen toch eigenlijk alleen als mijn vriend ook thuis is.
Nouja genoeg analyse voor vandaag
maandag 14 januari 2008 om 11:30
Ik kan het me wel voorstellen, maar ik vind dat moeders/schoondochters er echt voor moeten oppassen om dit gevoel niet de overhand te laten krijgen.
Mijn schoonouders waren op vakantie toen mijn zoontje geboren werd en ze kwamen pas een week later terug. Toen mochten ze hem van mij vasthouden wat ze wilden, ze hadden al zoveel gemist. Dat hadden ze trouwens ook gemogen als ze gelijk na de geboorte er waren geweest.
En ik heb echt geen goede band met mijn schoonouders, eigenlijk verdragen we elkaar alleen maar. Maar het is wel hun eerste kleinkind en niet alleen maar mijn zoontje, ook die van hun eigen zoon.
Ik wil later ook echt heel erg mijn best doen om voor mijn zoontje zijn 2 opa's en oma's gelijk te laten zijn. Dus bij allebei op bezoek en later misschien logeren. Ook past mijn schoonmoeder wel eens op, niet zo vaak, omdat ze 2 uur rijden bij ons vandaan wonen, maar als het ff zo uitkomt doen ze het wel heel graag. Ook al ben ik dan niet zo blij, omdat ze dan gelijk 2 nachten blijven logeren, ik vind het heel belangrijk dat zij en mijn zoontje een band krijgen.
Maar ik zou ze niet bij de bevalling willen hebben hoor, net als mijn eigen moeder. Die stond me ook al bijna te snel op de stoep, omdat ze puur toevallig net opbelde, toen ik zoonlief 1 minuut in mijn armen had.
Ik denk dat dat verhaal van nu.nl wel wat waarheid heeft, maar volgens mij komt het ook gewoon vaak doordat de moeders hun kinderen liever bij hun eigen ouders brengen en ze die dus simpelweg beter kennen. Bij ons thuis was het overigens net andersom, bedenk ik net, maar dat kwam ook omdat mijn opa en oma van moeders kant ver weg woonden en gewoon niet zulke leuke mensen met kinderen waren. Nu zou ik veel beter met mijn oma kunnen opschieten, als ze inmiddels niet helemaal dement was, jammer genoeg.
Mijn schoonouders waren op vakantie toen mijn zoontje geboren werd en ze kwamen pas een week later terug. Toen mochten ze hem van mij vasthouden wat ze wilden, ze hadden al zoveel gemist. Dat hadden ze trouwens ook gemogen als ze gelijk na de geboorte er waren geweest.
En ik heb echt geen goede band met mijn schoonouders, eigenlijk verdragen we elkaar alleen maar. Maar het is wel hun eerste kleinkind en niet alleen maar mijn zoontje, ook die van hun eigen zoon.
Ik wil later ook echt heel erg mijn best doen om voor mijn zoontje zijn 2 opa's en oma's gelijk te laten zijn. Dus bij allebei op bezoek en later misschien logeren. Ook past mijn schoonmoeder wel eens op, niet zo vaak, omdat ze 2 uur rijden bij ons vandaan wonen, maar als het ff zo uitkomt doen ze het wel heel graag. Ook al ben ik dan niet zo blij, omdat ze dan gelijk 2 nachten blijven logeren, ik vind het heel belangrijk dat zij en mijn zoontje een band krijgen.
Maar ik zou ze niet bij de bevalling willen hebben hoor, net als mijn eigen moeder. Die stond me ook al bijna te snel op de stoep, omdat ze puur toevallig net opbelde, toen ik zoonlief 1 minuut in mijn armen had.
Ik denk dat dat verhaal van nu.nl wel wat waarheid heeft, maar volgens mij komt het ook gewoon vaak doordat de moeders hun kinderen liever bij hun eigen ouders brengen en ze die dus simpelweg beter kennen. Bij ons thuis was het overigens net andersom, bedenk ik net, maar dat kwam ook omdat mijn opa en oma van moeders kant ver weg woonden en gewoon niet zulke leuke mensen met kinderen waren. Nu zou ik veel beter met mijn oma kunnen opschieten, als ze inmiddels niet helemaal dement was, jammer genoeg.
..
maandag 14 januari 2008 om 11:39
Bij mij is er echt een verschil met ouders en schoonouders. Mijn schoonouders hebben alleen 2 zoons, zullen het dus nooit meemaken van de andere kant. Ook al voelde het raar, heb echt mijn schoonmoeder geprobeerd overal bij te betrekken, juist omdat ik me dat realiseerde. Heb zelfs haar eerder verteld dat ik zwanger was dan aan mijn eigen moeder, niet alleen omdat het haar eerste kleinkind was en mijn moeder al oma was, maar meer omdat ik haar het gevoel wilde geven er ook echt bij betrokken te zijn.
Wat een spijt heb ik daarvan gehad. We hadden van te voren aangegeven het niet te laten weten wanneer de bevalling begonnen was, wilden het echt met zijn tweetjes doen. Vanaf een week voor de uitgerekende datum begon ze me meerdere keren per dag te bellen of het al begonnen was, meerdere malen gezegd dat als het zo zou zijn, ze dat niet zou weten. Als ik niet thuis was als ze belde ging ze berichten achterlaten, zo van: Ik weet niet wat er aan de hand is, maar begin me een beetje zorgen te maken, bel snel terug! Het begon gewoon heel beklemmend te voelen, steeds maar weer moeten uitleggen dat ik gewoon even naar de bakker was ofzo.
Natuurlijk begrijp ik dat het voor haar ook heel spannend was, en dat ze betrokken wilde zijn, maar vond zelf een keer bellen per dag wel genoeg! Als het geboren is zal ze de eerste zijn die het hoort. En haar verhalen over dat ze er een soort zesde zintuig voor had wanneer iemand aan het bevallen was, bijna bij iedereen die ze kent had ze wel gebeld toen ze aan het bevallen waren. Logisch, als je 8 keer per dag belt, dacht ik achteraf.
Helaas was ze doof voor mijn argumenten waarom ik het niet heel prettig vond, al dat bellen, en bleef ze het doen. Op een gegeven moment heb ik het maar laten gaan, met het idee dat dat ook haar spanningen waren.
Toen de bevalling echt begonnen was heb ik mijn telefoon ook uitgezet, had ik er echt genoeg van. Resultaat was 9 voicemailberichten in 2 uur tijd, die ik achteraf pas hoorde, toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis.
Toen ze op bezoek kwam in het ziekenhuis, ze was inderdaad de eerste die ik gebeld had, ook omdat ze het verst weg woonde, was het in eerste instantie leuk. Mijn moeder was er al op dat moment (die werkte in hetzelfde ziekenhuis, dus die kon er logischerwijs eerder zijn) en die ging na 30 minuten weg, zo van ik kom nog wel even voor ik naar huis ga, en vanavond op het bezoekuur. Toen kwam al de opmerking, ja, dat is wel makkelijk voor jullie. Verder hier niet bij stilgestaan, dat kwam achteraf pas.
Toen mijn moeder weg was, die mijn zoon niet eens had vastgehouden, ze was al heel blij om hem te zien, pakte mijn schoonmoeder hem uit zijn wiegje. Ik heb gevraagd dat niet te doen, hij was met de vacuumpomp geboren, 6 keer getrokken, 5 keer de pomp eraf geschoten, 3 bulten, veel pijn, kreeg ik de reactie dat ze vond dat ze daar het recht toe had, aangezien ze hem niet eens als eerste gezien had, en mijn moeder hem later die dag nog zou zien, en zij die kans niet had. Ik lag met mijn mond vol tanden, was nog niet genoeg bij mijn positieven om erop in te gaan, aangezien de bevalling best traumatisch was. Partner was met zijn hoofd heel ergens anders nog, dus drong ook niet geheel tot hem door.
Meteen daarna de opmerking: Goh, hij lijkt echt op zijn vader! Dat is maar goed ook he, dan weten we dat tenminste zeker!
Dat deed pijn, veel pijn. Ik in tranen, liep net een verpleegster langs, die me vroeg of het een beetje ging. Kon niet eens antwoord geven, deed schoonmama wel voor me. Tuurlijk gaat het met haar! Gewoon kraamtranen he?!
Was gewoon opgelucht toen ze wegging.
Mijn voornemen bij een eventuele tweede zwangerschap is haar toch wat minder overal bij te betrekken, had deze keer zo mijn best gedaan, maar ze heeft het verbruid voor zichzelf.
Wat een spijt heb ik daarvan gehad. We hadden van te voren aangegeven het niet te laten weten wanneer de bevalling begonnen was, wilden het echt met zijn tweetjes doen. Vanaf een week voor de uitgerekende datum begon ze me meerdere keren per dag te bellen of het al begonnen was, meerdere malen gezegd dat als het zo zou zijn, ze dat niet zou weten. Als ik niet thuis was als ze belde ging ze berichten achterlaten, zo van: Ik weet niet wat er aan de hand is, maar begin me een beetje zorgen te maken, bel snel terug! Het begon gewoon heel beklemmend te voelen, steeds maar weer moeten uitleggen dat ik gewoon even naar de bakker was ofzo.
Natuurlijk begrijp ik dat het voor haar ook heel spannend was, en dat ze betrokken wilde zijn, maar vond zelf een keer bellen per dag wel genoeg! Als het geboren is zal ze de eerste zijn die het hoort. En haar verhalen over dat ze er een soort zesde zintuig voor had wanneer iemand aan het bevallen was, bijna bij iedereen die ze kent had ze wel gebeld toen ze aan het bevallen waren. Logisch, als je 8 keer per dag belt, dacht ik achteraf.
Helaas was ze doof voor mijn argumenten waarom ik het niet heel prettig vond, al dat bellen, en bleef ze het doen. Op een gegeven moment heb ik het maar laten gaan, met het idee dat dat ook haar spanningen waren.
Toen de bevalling echt begonnen was heb ik mijn telefoon ook uitgezet, had ik er echt genoeg van. Resultaat was 9 voicemailberichten in 2 uur tijd, die ik achteraf pas hoorde, toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis.
Toen ze op bezoek kwam in het ziekenhuis, ze was inderdaad de eerste die ik gebeld had, ook omdat ze het verst weg woonde, was het in eerste instantie leuk. Mijn moeder was er al op dat moment (die werkte in hetzelfde ziekenhuis, dus die kon er logischerwijs eerder zijn) en die ging na 30 minuten weg, zo van ik kom nog wel even voor ik naar huis ga, en vanavond op het bezoekuur. Toen kwam al de opmerking, ja, dat is wel makkelijk voor jullie. Verder hier niet bij stilgestaan, dat kwam achteraf pas.
Toen mijn moeder weg was, die mijn zoon niet eens had vastgehouden, ze was al heel blij om hem te zien, pakte mijn schoonmoeder hem uit zijn wiegje. Ik heb gevraagd dat niet te doen, hij was met de vacuumpomp geboren, 6 keer getrokken, 5 keer de pomp eraf geschoten, 3 bulten, veel pijn, kreeg ik de reactie dat ze vond dat ze daar het recht toe had, aangezien ze hem niet eens als eerste gezien had, en mijn moeder hem later die dag nog zou zien, en zij die kans niet had. Ik lag met mijn mond vol tanden, was nog niet genoeg bij mijn positieven om erop in te gaan, aangezien de bevalling best traumatisch was. Partner was met zijn hoofd heel ergens anders nog, dus drong ook niet geheel tot hem door.
Meteen daarna de opmerking: Goh, hij lijkt echt op zijn vader! Dat is maar goed ook he, dan weten we dat tenminste zeker!
Dat deed pijn, veel pijn. Ik in tranen, liep net een verpleegster langs, die me vroeg of het een beetje ging. Kon niet eens antwoord geven, deed schoonmama wel voor me. Tuurlijk gaat het met haar! Gewoon kraamtranen he?!
Was gewoon opgelucht toen ze wegging.
Mijn voornemen bij een eventuele tweede zwangerschap is haar toch wat minder overal bij te betrekken, had deze keer zo mijn best gedaan, maar ze heeft het verbruid voor zichzelf.
maandag 14 januari 2008 om 11:58
Even ook een opmerking van mij, redelijk topic gerelateerd. Ik werd voor het eerst tante bij mijn schoonzusje (dus zus van martini-mate) en was wel leuk. Toen mn zusje zwanger raakte zei ze iets in de trant van 'nu word je echt tante'. Weet nog dat ik dat toen echt vreemd vond, want was toch al tante....MAAR moet eerlijk bekennen dat idd de kinderen van mijn zusjes veel meer eigen zijn als mn andere neefje. Gewoon omdat ik mn zusjes al mn hele leven ken en pcies weet wat ik wel en niet kan doen zonder het te vragen en is er onverhoopt toch iets niet naar wens, dan kunnen we dat gewoon zeggen.
Nu weer on-topic: kan me goed voorstellen dat een kleinkind van een dochter of schoondochter wel andere gevoelens kan oproepen. Weet niet eens of ik ooit kids wil/kan enz, maar jammergenoeg heb ik zowel met mn moeder als schoonmoeder niet echt een superband..hoef ik me iig niet druk te maken over het verschil
Nu weer on-topic: kan me goed voorstellen dat een kleinkind van een dochter of schoondochter wel andere gevoelens kan oproepen. Weet niet eens of ik ooit kids wil/kan enz, maar jammergenoeg heb ik zowel met mn moeder als schoonmoeder niet echt een superband..hoef ik me iig niet druk te maken over het verschil
maandag 14 januari 2008 om 12:42
maandag 14 januari 2008 om 13:18
maandag 14 januari 2008 om 13:44
Denk ook dat het de manier is waarop het gezegd wordt en hoe de band met je schoonouders is. Als mijn schoonvader het lachend zou zeggen, zou het natuurlijk een heel ander verhaal worden en zou ik moeten lachen. Maar als die band niet heel goed is, en het wordt met een zure ondertoon gezegd... Hoed u.:
[quote]:
Meteen daarna de opmerking: Goh, hij lijkt echt op zijn vader! Dat is maar goed ook he, dan weten we dat tenminste zeker!
Dat deed pijn, veel pijn.
Ow wat erg zeg!
wat een achterlijke opmerking
maandag 14 januari 2008 om 14:10
Mijn dochter moest gelijk naar de High care toen ze geboren was. Hier heeft ze 4 dagen gelegen en niemand heeft haar vastgehouden behalve vriend en ik. Bezoek mocht alleen even snel kijken (was beleid van het ziekenhuis). De middag voordat ik naar huis ging kwam mijn dochter bij mij op de kraamafdeling. Mijn schoonouders waren de avond vantevoren nog geweest maar mochten dus alleen even naar mijn dochter kijken. Mij ouders kwamen toen mijn dochter net bij mij was (ik wist ook pas die ochtend dat mijn dochter van de high care af mocht) en konden mijn dochter wel vasthouden. Op zaterdagochtend gingen we naar huis en omdat ik 8 dagen in het ziekenhuis had gelegen had ik er echt even behoefte aan om even met zijn drietjes thuis te komen. Mijn ouders zijn toen zaterdagavond nog wel geweest. Zaterdagnacht was een rampennacht, dochter wilde met geen mogelijkheid drinken, vriend en ik in de stress en niet geslapen. Zondagochtend heeft de kraamhulp gelukkig weer even orde in de chaos gebracht. Mijn schoonouders zouden ook zondagochtend komen, maar die waren er pas om 12:30. En toen lag dochter net vijf minuutjes heerlijk te slapen na een lekker badje en voeding. Ik was toen gesloopt en wilde ook slapen. Mijn schoonmoeder zei toen, 'ach, ze ligt zo heerlijk te slapen' en vroeg helemaal niet of ze mijn dochter vast mocht houden. Ik ben gaan slapen, vriend heeft nog koffie gedronken met mijn schoonouders en die gingen toen weer naar huis. 's Middags kwam mijn schoonbroer langs die vroeg of mijn vriend zijn ouders even wilde bellen. Schoonmoeder had de hele weg naar huis gehuild omdat ze haar kleindochter nog steeds niet had vastgehouden. Ze was echt helemaal over haar toeren, ook omdat de andere oma en opa haar al wel 2 x hadden vastgehouden. Het was dus gewoon een ongelukkige samenloop van omstandigheden, ik voelde me er heel erg rot onder, ook omdat ik niet in de gaten had gehad dat mijn schoonmoeder er zo mee zat. Uiteindelijk zijn ze maandagavond weer gekomen en hebben de schade ingehaald. Toch merk ik nu nog steeds (dochter is nu bijna 8 weken) dat er een soort concurrentie is tussen beide oma's en opa's. Ik moet me bijna verantwoorden hoeveel tijd we waar zijn en daar baal ik van.
maandag 14 januari 2008 om 14:24
Jeetje Tesstan, wat rot voor je en wat jammer dat je schoonmoeder op dat moment niet kan relativeren. Dat vind ik sowieso wel een beetje, tuurlijk opa's en oma's hebben ook gevoel maar om nou een kraamvrouw en partner lastig te vallen (zeker na zo'n hectische tijd) met van die ego-dingetjes vind ik wel jammer.
maandag 14 januari 2008 om 14:41
En hoe denkt je man/vriend er dan over? Mijn band met mijn ouders is ook anders dan die met mijn schoonouders, maar net zoals ik heel graag snel met mijn ouders wilde delen dat we een kind hadden, wilde mijn man dat ook.
Mijn schoonouders waren trouwens model-kraamvisite: kort geweest, braaf oh en ah gezegd
over zoon die diep in slaap was, en de volgende dag kwamen ze op een rustig moment voor een langer bezoek,
maandag 14 januari 2008 om 18:13
Mijn schoonouders wonen twee uur rijden verder en zien logischerwijs mijn kinderen minder vaak dan mijn moeder. Nu past mijn moeder ook nog elke week een dag op, dus dat veranderd de boel ook weer. Mijn vader spreek ik zelf nauwelijks, dus die ziet zijn kleinkinderen ook niet vaak.
Natuurlijk voelt mijn eigen moeder meer eigen. Maar schoonmoeder is een schat (al heeft ze ook haar rare dingen, net als mijn eigen moeder). We spreken elkaar regelmatig en doen ook wel leuke dingen samen. Dat scheelt wel, denk ik. En mijn kinderen zijn haar achtste en tiende kleinkinderen. Ze is al 22 jaar oma, dus die is echt wel met haar tijd meegegaan.
Wat ik wel weet: met je eerste be je stukken spastischer dan met elk volgende kind. Bij de eerste had ik echt moeite hem uit handen te geven, bij de tweede dacht ik 'pak maar, doe maar'.
Natuurlijk voelt mijn eigen moeder meer eigen. Maar schoonmoeder is een schat (al heeft ze ook haar rare dingen, net als mijn eigen moeder). We spreken elkaar regelmatig en doen ook wel leuke dingen samen. Dat scheelt wel, denk ik. En mijn kinderen zijn haar achtste en tiende kleinkinderen. Ze is al 22 jaar oma, dus die is echt wel met haar tijd meegegaan.
Wat ik wel weet: met je eerste be je stukken spastischer dan met elk volgende kind. Bij de eerste had ik echt moeite hem uit handen te geven, bij de tweede dacht ik 'pak maar, doe maar'.
