Kinderen
alle pijlers
Mijn eenzame zoon
donderdag 18 maart 2021 om 21:54
Lieve dames,
Ik lees al erg lang mee, maar heb nog nooit zelf een topic gestart. Maar nu kan ik toch echt wel wat goed advies gebruiken...
Even kort wat voorgeschiedenis: Ik ben midden 40 en ben nu ruim 20 jaar samen met mijn partner. Beiden een goede baan en we wonen in een fijn huis. Samen hebben we 2 kinderen gekregen, een zoon en een dochter. Helaas is onze dochter kort na haar geboorte overleden en konden we daarna geen kinderen meer krijgen. Dat was wel even pittig, maar als gezin hebben we het een plekje kunnen geven. We namens ons voor om er met z'n drieën iets moois van te maken.
Toch loopt het nu al een tijdje moeizaam. Er zijn namelijk veel zorgen om onze zoon, die inmiddels een puber is in de middenbouw van de middelbare school. Onze zoon ontwikkelt zich al vanaf zijn geboorte erg traag. Al op de kleuterschool viel dat op en na wat tests bleek dat hij zeer moeilijk lerend was en een laag IQ had. Op dat moment was dat naar, maar voor ons geen grote ramp. Hij was een blij mannetje, lief en gezellig en nadat hij overgeplaatst was naar het speciaal basisonderwijs ontwikkelde hij zich op zijn eigen manier redelijk. Wij vonden het vooral belangrijk dat hij gelukkig was, wat hij ook zou gaan doen in het leven.
Maar de laatste jaren gaat het niet goed. Onze zoon heeft het lijf van een puber, maar mentaal is het nog steeds een kind. Nog altijd heeft hij vooral belangstelling voor kinderfilms, heeft hij een plank vol Playmobil en Spidermanspullen en kijkt hij nog steeds naar K3. Interesse voor serieuzere zaken heeft hij niet, hobby's of interesses evenmin. Alleen scouting vindt hij leuk om te doen, maar dat is maar een paar uur per week.
Op zich hoeft dit alles geen probleem te zijn, maar dat wordt het wel omdat hij geen aansluiting meer vindt bij zijn leeftijdsgenoten. Hij heeft nooit veel echte vrienden gehad, maar sprak wel regelmatig met andere kinderen af. Maar deze kinderen zijn inmiddels allemaal afgehaakt en er is al een tijd niemand meer over. Waar andere kinderen appen, online met elkaar optrekken of afspreken zit mijn zoon alleen thuis filmpjes te kijken op zijn telefoon. Als ik er met hem over praat, dan zegt hij dat hij zich alleen voelt en graag vrienden wil. En hij probeert ook nog steeds af te spreken met kinderen die hij aardig vindt. Maar hij wordt steeds afgewezen, ook door de kinderen uit zijn speciale onderwijsklas.
Het gevolg van de situatie is dat hij alleen maar bij ons op de bank zit en met ons wil spelen. Want er is ook geen broer of zus in huis om mee op te trekken. En dat zorgt thuis ook voor spanning. Mijn man kan het echt niet handelen, die grote puber met zijn kinderliedjes op de bank. Hij sluit zich steeds vaker af en reageert niet of kortaf. Ikzelf probeer de moed erin te houden, dingen met zoon samen te doen en hem te helpen. Want het is zo'n lieverd. Maar ik moet ook nog (thuis) werken, een huishouden draaiend houden en zorgen voor mijn zieke moeder. En ook ik word niet vrolijk van filmpjes van verklede volwassen Spidermannen en K3. Maar andere dingen boeien hem gewoon echt niet.
De laatste tijd groeit het ons boven het hoofd. We willen hem zo graag helpen, gelukkig zien. Maar we weten niet meer hoe. Er is al zoveel geprobeerd: sociale vaardigheidstrainingen, stichting MEE, een coach, scouting, verschillende sporten. Maar het lijkt alsof er voor hem eigenlijk niets mogelijk is. Om het hard te zeggen: hij is niet beperkt genoeg voor intensievere begeleiding, maar kan ook niet in het reguliere leven mee komen. Het frustreert, heel erg.
En dus ben ik op zoek naar tips, ervaringen, oplossingen of een hart onder de riem. Is er iemand die even wil meedenken met mij?
Liefs,
Abmis
Ik lees al erg lang mee, maar heb nog nooit zelf een topic gestart. Maar nu kan ik toch echt wel wat goed advies gebruiken...
Even kort wat voorgeschiedenis: Ik ben midden 40 en ben nu ruim 20 jaar samen met mijn partner. Beiden een goede baan en we wonen in een fijn huis. Samen hebben we 2 kinderen gekregen, een zoon en een dochter. Helaas is onze dochter kort na haar geboorte overleden en konden we daarna geen kinderen meer krijgen. Dat was wel even pittig, maar als gezin hebben we het een plekje kunnen geven. We namens ons voor om er met z'n drieën iets moois van te maken.
Toch loopt het nu al een tijdje moeizaam. Er zijn namelijk veel zorgen om onze zoon, die inmiddels een puber is in de middenbouw van de middelbare school. Onze zoon ontwikkelt zich al vanaf zijn geboorte erg traag. Al op de kleuterschool viel dat op en na wat tests bleek dat hij zeer moeilijk lerend was en een laag IQ had. Op dat moment was dat naar, maar voor ons geen grote ramp. Hij was een blij mannetje, lief en gezellig en nadat hij overgeplaatst was naar het speciaal basisonderwijs ontwikkelde hij zich op zijn eigen manier redelijk. Wij vonden het vooral belangrijk dat hij gelukkig was, wat hij ook zou gaan doen in het leven.
Maar de laatste jaren gaat het niet goed. Onze zoon heeft het lijf van een puber, maar mentaal is het nog steeds een kind. Nog altijd heeft hij vooral belangstelling voor kinderfilms, heeft hij een plank vol Playmobil en Spidermanspullen en kijkt hij nog steeds naar K3. Interesse voor serieuzere zaken heeft hij niet, hobby's of interesses evenmin. Alleen scouting vindt hij leuk om te doen, maar dat is maar een paar uur per week.
Op zich hoeft dit alles geen probleem te zijn, maar dat wordt het wel omdat hij geen aansluiting meer vindt bij zijn leeftijdsgenoten. Hij heeft nooit veel echte vrienden gehad, maar sprak wel regelmatig met andere kinderen af. Maar deze kinderen zijn inmiddels allemaal afgehaakt en er is al een tijd niemand meer over. Waar andere kinderen appen, online met elkaar optrekken of afspreken zit mijn zoon alleen thuis filmpjes te kijken op zijn telefoon. Als ik er met hem over praat, dan zegt hij dat hij zich alleen voelt en graag vrienden wil. En hij probeert ook nog steeds af te spreken met kinderen die hij aardig vindt. Maar hij wordt steeds afgewezen, ook door de kinderen uit zijn speciale onderwijsklas.
Het gevolg van de situatie is dat hij alleen maar bij ons op de bank zit en met ons wil spelen. Want er is ook geen broer of zus in huis om mee op te trekken. En dat zorgt thuis ook voor spanning. Mijn man kan het echt niet handelen, die grote puber met zijn kinderliedjes op de bank. Hij sluit zich steeds vaker af en reageert niet of kortaf. Ikzelf probeer de moed erin te houden, dingen met zoon samen te doen en hem te helpen. Want het is zo'n lieverd. Maar ik moet ook nog (thuis) werken, een huishouden draaiend houden en zorgen voor mijn zieke moeder. En ook ik word niet vrolijk van filmpjes van verklede volwassen Spidermannen en K3. Maar andere dingen boeien hem gewoon echt niet.
De laatste tijd groeit het ons boven het hoofd. We willen hem zo graag helpen, gelukkig zien. Maar we weten niet meer hoe. Er is al zoveel geprobeerd: sociale vaardigheidstrainingen, stichting MEE, een coach, scouting, verschillende sporten. Maar het lijkt alsof er voor hem eigenlijk niets mogelijk is. Om het hard te zeggen: hij is niet beperkt genoeg voor intensievere begeleiding, maar kan ook niet in het reguliere leven mee komen. Het frustreert, heel erg.
En dus ben ik op zoek naar tips, ervaringen, oplossingen of een hart onder de riem. Is er iemand die even wil meedenken met mij?
Liefs,
Abmis
vrijdag 19 maart 2021 om 19:02
Zo te lezen ben jij veel verder in het acceptatieproces dan jouw man. Jullie zoon lijkt een (lichte) verstandelijke beperking te hebben. Dat hij op een iq test 70 scoort, wil niets zeggen over zijn emotionele niveau. Misschien kijkt hij als hij 40 is nog steeds dit soort filmpjes. Het is een kwestie van verwachtingen bijstellen. En dat is een moeilijk en verdrietig proces. Ik denk dat jouw man hier echt stappen in moet gaan maken, want de overvraging wat hij nu doet is voor niemand fijn.
Mijn zoon gaat naar een logeerhuis en daar komen kinderen met allerlei beperkingen. Van zeer zwaar verstandelijk beperkt, zoals mijn zoon, tot licht. Ook kinderen zonder beperking waarvan de ouders ontlast moeten worden. Misschien zou je deze optie eens kunnen ontdekken? Logeerhuis, zorgboerderij, dagbesteding in het weekend... Wie weet vind je een plek wat passend is en waar hij aansluiting kan vinden met jongeren met hetzelfde niveau en interesses. Daarnaast is het een stukje ontlasting voor jullie zelf.
Er is denk ik veel meer mogelijk dan je denkt. Het is alleen een lange weg voordat je gevonden hebt wat passend is. Ik zou me zeker niet zo snel laten wegwuiven door MEE. Misschien kun je een gesprek bij de gemeente aanvragen?
Hoe oud is jullie zoon? Wellicht past mbo niveau 1 of 2 beter. Dan kun je ook enigszins een richting kiezen waar meer zijn doelgroep op afkomt. Bijvoorbeeld de zorgrichting of iets met tuinieren of dieren.
Mijn zoon gaat naar een logeerhuis en daar komen kinderen met allerlei beperkingen. Van zeer zwaar verstandelijk beperkt, zoals mijn zoon, tot licht. Ook kinderen zonder beperking waarvan de ouders ontlast moeten worden. Misschien zou je deze optie eens kunnen ontdekken? Logeerhuis, zorgboerderij, dagbesteding in het weekend... Wie weet vind je een plek wat passend is en waar hij aansluiting kan vinden met jongeren met hetzelfde niveau en interesses. Daarnaast is het een stukje ontlasting voor jullie zelf.
Er is denk ik veel meer mogelijk dan je denkt. Het is alleen een lange weg voordat je gevonden hebt wat passend is. Ik zou me zeker niet zo snel laten wegwuiven door MEE. Misschien kun je een gesprek bij de gemeente aanvragen?
Hoe oud is jullie zoon? Wellicht past mbo niveau 1 of 2 beter. Dan kun je ook enigszins een richting kiezen waar meer zijn doelgroep op afkomt. Bijvoorbeeld de zorgrichting of iets met tuinieren of dieren.
vrijdag 19 maart 2021 om 19:52
Jouw man met zijn teamsport... Zo'n pa had ik dus. Met als resultaat dat het weinige zelfvertrouwen wat ik nog bezat finaal naar de bliksem ging want die kinderen op sport hebben me de grond in gepest want ik was veel te onhandig voor team sport omdat mijn interesse daar niet lag. Echt het maakt je zelfbeeld kapot als je ouders met dit soort dingen aankomen om je 'weerbaar' te maken.abmis007 schreef: ↑19-03-2021 16:26Ik heb jullie reacties nog even rustig gelezen en om te beginnen: bedankt voor alle lieve woorden en het begrip. Het doet me heel goed en ik realiseer me nu pas dat ik hier eigenlijk bijna nooit zo open over heb gesproken.
Een deel van de discussie die ik hier lees is eigenlijk ook bij ons thuis gaande. Mijn man heeft zelf een harde opvoeding gehad en zou graag zien dat we hem iets meer pushen. Hij wil bijvoorbeeld graag dat zoon aan teamsport zou gaan doen, omdat dat goed is voor zijn sociale vaardigheden. Ook zit hij bovenop zijn schoolwerk en probeert met hem te pokeren en te praten over bv. politiek.
Ikzelf vind het lastig. Natuurlijk wil ik hem aangehaakt houden bij de samenleving, maar ik zie aan zijn gezicht dat hij veel dingen niet begrijpt en dan haakt hij af. Ook bij het sporten zag ik hem vastlopen, omdat hij niet het vermogen heeft om op een voetbalveld alle handelingen tegelijkertijd goed uit te voeren. Ook niet na 2 jaar oefenen. En kinderen zijn hard, ze merken dat op en lachen hem dan uit. Op die weg verder zie ik niet zitten, dan houdt hij geen zelfvertrouwen meer over. Tegelijkertijd moeten we natuurlijk wel proberen hem te blijven stimuleren. Maar hoe vind je een goede balans?
vrijdag 19 maart 2021 om 20:31
Lastig. Je komt over als een hele betrokken, fijne moeder trouwens 
Ik zou toch kijken of professionele hulpverlening mee kan kijken naar het sociale aspect. Een buddy-project of dagbesteding waar jullie zoon zich thuis voelt (als uitje).
Team sport kan leuk zijn voor “het sociale”, maar kan ook pittig zijn. Kan mij in dit geval voorstellen dat het juist averechts gaat werken. Wat misschien voor juist meer onzekerheid bij zoon gaat zorgen.
Juist zich zekerder voelen tijdens sociale settings, lijkt mij uitgangspunt.
Ik zou toch kijken of professionele hulpverlening mee kan kijken naar het sociale aspect. Een buddy-project of dagbesteding waar jullie zoon zich thuis voelt (als uitje).
Team sport kan leuk zijn voor “het sociale”, maar kan ook pittig zijn. Kan mij in dit geval voorstellen dat het juist averechts gaat werken. Wat misschien voor juist meer onzekerheid bij zoon gaat zorgen.
Juist zich zekerder voelen tijdens sociale settings, lijkt mij uitgangspunt.
vrijdag 19 maart 2021 om 20:56
Praktijkonderwijs las ik. Maar wat jij zegt over een G team wilde ik ook posten!
Hoe kan het dat zoveel mensen ontevreden zijn over hun lijf en zo weinig mensen tevreden zijn over hun verstand? - EB
vrijdag 19 maart 2021 om 21:31
@TO: is er ooit onderzoek gedaan naar de emotionele ontwikkeling en de zelfredzaamheid van je zoon? Als die beduidend lager is dan zijn cognitieve ontwikkelng, komt hij mogelijk ook voor extra ondersteuning in aanmerking. Dergelijke onderzoeken worden door de GGZ uitgevoerd.
Ik heb eerder wel in het SBO gewerkt en daar hadden we soms leerlingen die waren zoals jij je zoon beschrijft, die heel gelukkig werden in een 'op maat' traject binnen het voortgezet onderwijs van het ZML (VSO-ZML). Een kleinere, veiligere setting, maar cognitief wel meer uitdaging. Daar vonden de kinderen aansluiting bij elkaar. Het Pro is toch mee klassikaal onderwijs, terwijl VSO-ZML meer individuele leerlijnen, op maat kunnen bieden,
Ik kan de leeftijd van je zoon niet teruglezen om na te gaan of een schoolwisseling nog zin heeft.
En G-sport zou een goede optie voor je zoon kunnen zijn.
Maar voor beide opties zal je man mogelijk nog een hele acceptatieslag moeten doormaken.
Ik hoop voor jou/jullie dat dit topic je/jullie verder kan brengen.
Ik heb eerder wel in het SBO gewerkt en daar hadden we soms leerlingen die waren zoals jij je zoon beschrijft, die heel gelukkig werden in een 'op maat' traject binnen het voortgezet onderwijs van het ZML (VSO-ZML). Een kleinere, veiligere setting, maar cognitief wel meer uitdaging. Daar vonden de kinderen aansluiting bij elkaar. Het Pro is toch mee klassikaal onderwijs, terwijl VSO-ZML meer individuele leerlijnen, op maat kunnen bieden,
Ik kan de leeftijd van je zoon niet teruglezen om na te gaan of een schoolwisseling nog zin heeft.
En G-sport zou een goede optie voor je zoon kunnen zijn.
Maar voor beide opties zal je man mogelijk nog een hele acceptatieslag moeten doormaken.
Ik hoop voor jou/jullie dat dit topic je/jullie verder kan brengen.
vrijdag 19 maart 2021 om 22:14
Zoon is nu halverwege de praktijkschool, maar wil inderdaad daarna graag een MBO opleiding gaan doen. Ik blijf maar hopen dat hij dan uiteindelijk zijn plekje wel zal vinden. VSO-ZML heb ik destijds ook gesproken, maar daar kwam hij niet voor in aanmerking vanwege zijn iets te hoge IQ in combinatie met een veilig, ondersteunend gezin en de afwezigheid van gedragsproblemen. Soms denk ik wel eens dat hij beter geholpen zou zijn als we hem aan zijn lot over hadden gelaten.
Verder zie ik hier toch aardig wat dingen voorbij komen waar ik iets mee kan. Een gesprek met de gemeente of het buurtteam heb ik nog nooit geprobeerd. En aan een zorgboerderij, logeerhuis en maatjesproject heb ik ook nooit gedacht. Goede tips allemaal!
Het G-sporten hebben we wel bekeken, maar dat waren vooral gehandicapte jongeren en dat sprak hem minder aan. Hoewel hij daarin misschien ook werd beïnvloed door mijn man. Want jullie hebben gelijk: hij heeft nog grote stappen te zetten in zijn acceptatie. Dat is een van de dingen die het niet makkelijker maakt. Hij ziet het als opgeven, de makkelijke weg kiezen.
Verder zie ik hier toch aardig wat dingen voorbij komen waar ik iets mee kan. Een gesprek met de gemeente of het buurtteam heb ik nog nooit geprobeerd. En aan een zorgboerderij, logeerhuis en maatjesproject heb ik ook nooit gedacht. Goede tips allemaal!
Het G-sporten hebben we wel bekeken, maar dat waren vooral gehandicapte jongeren en dat sprak hem minder aan. Hoewel hij daarin misschien ook werd beïnvloed door mijn man. Want jullie hebben gelijk: hij heeft nog grote stappen te zetten in zijn acceptatie. Dat is een van de dingen die het niet makkelijker maakt. Hij ziet het als opgeven, de makkelijke weg kiezen.
vrijdag 19 maart 2021 om 22:26
Wat naar voor jullie zoon!
Ik herken het eenzame gevoel in mijn puberteit. Al kon ik wel gemiddeld leren (Mavo), op sociaal emotioneel gebied was ik nog een kind. Dat kan dus ook. Op de middelbare school vond ik geen aansluiting, werd ook gepest. Klasgenoten waren bezig met verkering, stappen, uiterlijk. Ik niet, speelde nog met Lego, Polly Pocket, maakte figuren van strijkkralen en keek alleen kinderfilms. Aan serieuze dingen had ik geen behoefte. De enige vriendinnen die ik nog had waren die van de basisschool. Tot mijn 16e/17e ging ik met hen om. Het voelde niet goed meer. De gesprekken gingen haast alleen nog over jongens. Ook als we naar het zwembad gingen. Ik wilde nog van de duikplank en gewoon zwemmen. Zij stonden vaak alleen te kletsen in het water en jongens kijken. Op zomeravonden uren "hangen". Soms stelde ik voor om een stukje te fietsen, skeeleren of badmintonnen. Waar ze zelden nog zin in hadden. Tja, ik voelde me echt wel anders.
Ik herken het eenzame gevoel in mijn puberteit. Al kon ik wel gemiddeld leren (Mavo), op sociaal emotioneel gebied was ik nog een kind. Dat kan dus ook. Op de middelbare school vond ik geen aansluiting, werd ook gepest. Klasgenoten waren bezig met verkering, stappen, uiterlijk. Ik niet, speelde nog met Lego, Polly Pocket, maakte figuren van strijkkralen en keek alleen kinderfilms. Aan serieuze dingen had ik geen behoefte. De enige vriendinnen die ik nog had waren die van de basisschool. Tot mijn 16e/17e ging ik met hen om. Het voelde niet goed meer. De gesprekken gingen haast alleen nog over jongens. Ook als we naar het zwembad gingen. Ik wilde nog van de duikplank en gewoon zwemmen. Zij stonden vaak alleen te kletsen in het water en jongens kijken. Op zomeravonden uren "hangen". Soms stelde ik voor om een stukje te fietsen, skeeleren of badmintonnen. Waar ze zelden nog zin in hadden. Tja, ik voelde me echt wel anders.
vrijdag 19 maart 2021 om 22:49
Ik weet niet wanneer jullie contact met MEE hebben gehad, maar inmiddels wordt de ‘harde lijn’ qua IQ- scores niet meer vastgehouden. Gewoon, omdat het maar een cijfer is, met een fout-percentage naar boven en naar beneden. Het is echt niet meer van deze tijd om iemand af te wijzen op een IQ-score van 1 getal.
Wel om te kijken naar de range, dus bijvoorbeeld verbale intelligentie tussen de 70-80.
Dus als je eerst niet de hulp kreeg die je zocht, dan zou ik het toch overwegen om weer opnieuw aan te kloppen. Hulpverlenersland verandert continu. Er worden steeds nieuwe initiatieven ontplooit. En welke hulpverlener je krijgt kan ook maken dat je wel of niet krijgt waar je iets aan hebt.
En inderdaad, laat hem anders breder onderzoeken, op emotionele ontwikkeling en zelfredzaamheid. Dat kan je helpen om te weten wat je kunt verwachten, maar ook om toegang tot passender zorg te krijgen.
Wel om te kijken naar de range, dus bijvoorbeeld verbale intelligentie tussen de 70-80.
Dus als je eerst niet de hulp kreeg die je zocht, dan zou ik het toch overwegen om weer opnieuw aan te kloppen. Hulpverlenersland verandert continu. Er worden steeds nieuwe initiatieven ontplooit. En welke hulpverlener je krijgt kan ook maken dat je wel of niet krijgt waar je iets aan hebt.
En inderdaad, laat hem anders breder onderzoeken, op emotionele ontwikkeling en zelfredzaamheid. Dat kan je helpen om te weten wat je kunt verwachten, maar ook om toegang tot passender zorg te krijgen.
vrijdag 19 maart 2021 om 23:14
Lieve TO, je topic heet 'mijn eenzame zoon' maar het lijkt me voor jou ook best eenzaam, met een man die zich zoveel mogelijk distantieert van de relatie...ik zie gelukkig dat je heel veel bruikbare tips hebt gekregen maar denk je ook een beetje aan jezelf? Je klinkt in ieder geval als een superlieve moeder <3
vrijdag 19 maart 2021 om 23:22
Beste TO, ik herken veel in je topic.
Ik heb een 25-jarige dochter met een lichte hersenbeschadiging.
Ze heeft ook op het speciaal basisonderwijs gezeten, waar ze af en toe een speelafspraakje had.
Sinds de middelbare school, ook op haar MBO 2-opleiding, kon ze geen aansluiting vinden met leeftijdgenootjes. Ze is anders en kinderlijker, haar wereld sloot niet aan bij die van haar leeftijdsgenootjes.
Inmiddels woont ze op zichzelf bij mij in de buurt en heeft een baan via het doelgroepregister. Ik ben heel trots op haar, maar....
Ze is eenzaam en dat doet haar, maar ook mij, pijn! Want ze is een doodgoede en lieve jonge vrouw. Gelukkig heeft ze een kat waar ze heerlijk mee kan kletsen en knuffelen, maar ik hoop zo dat ze in de toekomst één of meer fijne vriendinnen vindt. We hebben geprobeerd een maatje via het Oranjefonds te vinden, maar daar is veel meer vraag dan aanbod.
Kortom, ik begrijp je zorg en verdriet.
Ik heb een 25-jarige dochter met een lichte hersenbeschadiging.
Ze heeft ook op het speciaal basisonderwijs gezeten, waar ze af en toe een speelafspraakje had.
Sinds de middelbare school, ook op haar MBO 2-opleiding, kon ze geen aansluiting vinden met leeftijdgenootjes. Ze is anders en kinderlijker, haar wereld sloot niet aan bij die van haar leeftijdsgenootjes.
Inmiddels woont ze op zichzelf bij mij in de buurt en heeft een baan via het doelgroepregister. Ik ben heel trots op haar, maar....
Ze is eenzaam en dat doet haar, maar ook mij, pijn! Want ze is een doodgoede en lieve jonge vrouw. Gelukkig heeft ze een kat waar ze heerlijk mee kan kletsen en knuffelen, maar ik hoop zo dat ze in de toekomst één of meer fijne vriendinnen vindt. We hebben geprobeerd een maatje via het Oranjefonds te vinden, maar daar is veel meer vraag dan aanbod.
Kortom, ik begrijp je zorg en verdriet.
zaterdag 20 maart 2021 om 03:23
Ook van mij een hart onder de riem. En je man zal zich ook best eenzaam kunnen voelen. Ik hoop dat er met alle tips hier, wat licht en lucht gecreëerd kan worden. Hopelijk helpt het jullie als gezin ook om weer nader tot elkaar te komen. Jullie klinken allemaal als liefdevol en betrokken. Ieder op hun eigen manier.Vief74 schreef: ↑19-03-2021 23:14Lieve TO, je topic heet 'mijn eenzame zoon' maar het lijkt me voor jou ook best eenzaam, met een man die zich zoveel mogelijk distantieert van de relatie...ik zie gelukkig dat je heel veel bruikbare tips hebt gekregen maar denk je ook een beetje aan jezelf? Je klinkt in ieder geval als een superlieve moeder <3
zaterdag 20 maart 2021 om 03:51
Dit verhaal kon van de dochter van goede vriendin zijn. Die gaat nu 3 halve dagen naar een zorgboerderij om te “helpen” Ze voelt zich daardoor heel trots en komt veel in aanraking met leeftijdsgenoten in dezelfde fase. Kreeg ook geen aansluiting met klasgenoten op het speciale onderwijs. Nu heeft ze 2 goede vriendinnen via de zorgboerderij. Misschien een idee? En pas jij ook nog op jezelf? Man die zich afsluit, moeder verzorgen en zorgen om je kind. Erg veel om mee te moeten dealen. Veel liefs en sterkte.
zaterdag 20 maart 2021 om 07:30
Ik doe vrijwilligerswerk op een zorgmanege. Er zijn paardrijlessen voor kinderen en volwassenen met en zonder beperking, er worden ruiterkampen georganiseerd, logeerweekeinden en een aantal dagen per week wordt de manege bestierd door mensen met uiteenlopende beperkingen, begeleid door professionals en vrijwilligers.
Een verstandelijke beperking hebben is geen eis om deel te mogen nemen, in de praktijk is echter wel het gros verstandelijk beperkt in meer of mindere mate.
Zo heeft de verstandelijk beperkte mevrouw die ik begeleid tijdens haar paardrijles de verstandelijke vermogens van een 5/6 jarige, maar er zitten in die groep ook een paar mensen die zelfstandig kunnen rijden en hooguit een lichte verstandelijke beperking hebben en er zijn ook groepen waarin iedereen zelfstandig rijdt.
De stallen mest ik uit met twee heren, de ene is helemaal niet verstandelijk beperkt maar kan niet (meer) meekomen in de werkende maatschappij, de ander heeft een hele lichte verstandelijke beperking maar kan goed zelfstandig functioneren met enige begeleiding.
Zou zoiets iets kunnen zijn voor je zoon?
De post van Mardejo hierboven is trouwens ook een goede. Is er zo’n test bij hem afgenomen? Ik heb een dochter met autisme, iq van 95 dus net iets onder het gemiddelde, maar uit die test bleek dat ze qua zelfredzaamheid en op sociaal emotioneel vlak jaren achter liep op haar daadwerkelijke leeftijd. Ze werd dus op dat vlak voortdurend overvraagd en dat zorgde voor een heel ongelukkig kind.
Het is echter in de jaren erna sterk verbeterd.
Een verstandelijke beperking hebben is geen eis om deel te mogen nemen, in de praktijk is echter wel het gros verstandelijk beperkt in meer of mindere mate.
Zo heeft de verstandelijk beperkte mevrouw die ik begeleid tijdens haar paardrijles de verstandelijke vermogens van een 5/6 jarige, maar er zitten in die groep ook een paar mensen die zelfstandig kunnen rijden en hooguit een lichte verstandelijke beperking hebben en er zijn ook groepen waarin iedereen zelfstandig rijdt.
De stallen mest ik uit met twee heren, de ene is helemaal niet verstandelijk beperkt maar kan niet (meer) meekomen in de werkende maatschappij, de ander heeft een hele lichte verstandelijke beperking maar kan goed zelfstandig functioneren met enige begeleiding.
Zou zoiets iets kunnen zijn voor je zoon?
De post van Mardejo hierboven is trouwens ook een goede. Is er zo’n test bij hem afgenomen? Ik heb een dochter met autisme, iq van 95 dus net iets onder het gemiddelde, maar uit die test bleek dat ze qua zelfredzaamheid en op sociaal emotioneel vlak jaren achter liep op haar daadwerkelijke leeftijd. Ze werd dus op dat vlak voortdurend overvraagd en dat zorgde voor een heel ongelukkig kind.
Het is echter in de jaren erna sterk verbeterd.
zaterdag 20 maart 2021 om 07:52
Wat sneu! Klinkt alsof jullie het fantastisch doen als ouders, maar dat het nu toch tijd is om te erkennen dat hij wel extra ondersteuning kan gebruiken. Dat moet dan georganiseerd worden. Mee is vaak wel eerste loket. Maar dan moeten jullie ook wel aangeven dat jullie vastlopen en niet alles benoemen wat wel goed gaat. Zo werkt het nu eenmaal...
zaterdag 20 maart 2021 om 07:58
Hier zijn er verschillende dingen waar mensen met een lvb samenkomen zoals: 'werken' op een kinderboerderij, een sportlessen op de atletiekbaan en bij een koffiehuis waar gebak gemaakt wordt. Ik weet niet of hij al.oud genoeg is voor een 'bijbaan' onder begeleiding maar anders wellicht een kijken of de gemeente hier iets in kan betekenen?
zaterdag 20 maart 2021 om 11:21
Beste to
Ik lees betrokken ouders die al heel veel hebben meegemaakt. Jullie hebben al zo'n verdrietig proces moeten doormaken (en dat is volgens mijn moeder nooit af).
Op zoek met je zoon naar een verbreding in zijn leven, dat is natuurlijk wel iets positiefs. Welke sport vindt hij leuk om te doen? Vindt hij zelf een teamsport wel ook leuk om te doen? Dan op zoek naar een team met kinderen met een (lichte) beperking, want daar zal hij makkelijker aansluiting vinden. De sfeer is er absoluut veel prettiger, en er is echt veel mogelijk. Voor je man misschien voor nu moeilijk (is ook logisch, je hebt als ouder ook dromen over je kind) maar als hij eenmaal heeft gezien hoe het eraan toegaat, dan zal hij er denk ik, heel anders naar kijken.
https://www.dvsu.nl
Dit is een voorbeeld van zo'n voetbalclub.
Vindt hij klimmen in de klimhal leuk? Of skiën of een ander individueel gerichte sport? Ook hier zijn echt allemaal opties voor te vinden. Paardrijden zoals anderen al schreven, ook opties voor.
Via je wijkteam kan je een begin maken om je te helpen zoeken. Soms heeft school ook nog een aantal ideeën.
Ik lees betrokken ouders die al heel veel hebben meegemaakt. Jullie hebben al zo'n verdrietig proces moeten doormaken (en dat is volgens mijn moeder nooit af).
Op zoek met je zoon naar een verbreding in zijn leven, dat is natuurlijk wel iets positiefs. Welke sport vindt hij leuk om te doen? Vindt hij zelf een teamsport wel ook leuk om te doen? Dan op zoek naar een team met kinderen met een (lichte) beperking, want daar zal hij makkelijker aansluiting vinden. De sfeer is er absoluut veel prettiger, en er is echt veel mogelijk. Voor je man misschien voor nu moeilijk (is ook logisch, je hebt als ouder ook dromen over je kind) maar als hij eenmaal heeft gezien hoe het eraan toegaat, dan zal hij er denk ik, heel anders naar kijken.
https://www.dvsu.nl
Dit is een voorbeeld van zo'n voetbalclub.
Vindt hij klimmen in de klimhal leuk? Of skiën of een ander individueel gerichte sport? Ook hier zijn echt allemaal opties voor te vinden. Paardrijden zoals anderen al schreven, ook opties voor.
Via je wijkteam kan je een begin maken om je te helpen zoeken. Soms heeft school ook nog een aantal ideeën.
paperlantern wijzigde dit bericht op 20-03-2021 11:22
Reden: ging mis met het plaatsen van de link
Reden: ging mis met het plaatsen van de link
1.32% gewijzigd
zaterdag 20 maart 2021 om 11:32
Ik heb zelf een zoon met autisme en een verstandelijke beperking en voor mij is er een wereld voor me opengegaan toen ik lid werd van een Facebookpagina voor ouders van kinderen met autisme en een verstandelijke beperking. Eindelijk herkenning, wat me bijvoorbeeld via het Autismecafé en officiële instanties nooit is gelukt, zelfs via het kinderdagcentrum had ik weinig diepgaand contact met andere ouders.
Misschien is het voor jou een idee om te kijken of er een pagina is voor ouders van kinderen/jongeren met (licht)verstandelijke beperking zodat jij mensen vindt die je snappen en bij wie jij herkenning vindt, maar via die mensen dan hopelijk ook jongeren met wie je zoon aansluiting zou kunnen vinden.
Misschien is het voor jou een idee om te kijken of er een pagina is voor ouders van kinderen/jongeren met (licht)verstandelijke beperking zodat jij mensen vindt die je snappen en bij wie jij herkenning vindt, maar via die mensen dan hopelijk ook jongeren met wie je zoon aansluiting zou kunnen vinden.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 20 maart 2021 om 15:12
zaterdag 20 maart 2021 om 22:28
Vandaag was ik op weg naar huis na een bezoekje aan mijn moeder en de vermoeidheid viel ineens als een deken over me heen. Dit topic maakt zoveel meer bij me los dan verwacht. Zo open praten over de situatie van mijn zoon en jullie reacties lezen, het voelt alsof ik voor het eerst onder ogen zie dat mijn zoon echt een beperking heeft. Doordat hij zo tussen wal en schip valt is het altijd makkelijk geweest om te doen alsof het allemaal wel los zou lopen. Maar in mijn hart heeft dat nooit zo gevoeld en ik besef nu dat ik te weinig naar dat gevoel heb geluisterd.
Ik merk ook dat hier schrijven me met mezelf confronteert. Ik ben gewend altijd maar door te gaan. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik een dag echt aan mezelf heb besteed. En ik voel de vermoeidheid al een tijdje, kan het niet meer negeren zoals eerder.
Ik wil jullie bedanken voor alle tips, ervaringen en lieve berichten. Ik kan veel met jullie tips en begin maar bij het begin. Eerst maar een nieuwe afspraak maken bij MEE en op school Wat meer op mijn strepen staan en zorgen dat we de hulp krijgen die nodig is. Mijn zoon verdient het echt...
Ik merk ook dat hier schrijven me met mezelf confronteert. Ik ben gewend altijd maar door te gaan. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik een dag echt aan mezelf heb besteed. En ik voel de vermoeidheid al een tijdje, kan het niet meer negeren zoals eerder.
Ik wil jullie bedanken voor alle tips, ervaringen en lieve berichten. Ik kan veel met jullie tips en begin maar bij het begin. Eerst maar een nieuwe afspraak maken bij MEE en op school Wat meer op mijn strepen staan en zorgen dat we de hulp krijgen die nodig is. Mijn zoon verdient het echt...
zaterdag 20 maart 2021 om 22:30
Hier ga ik zeker even naar kijken, goed idee!Susan schreef: ↑20-03-2021 11:32Ik heb zelf een zoon met autisme en een verstandelijke beperking en voor mij is er een wereld voor me opengegaan toen ik lid werd van een Facebookpagina voor ouders van kinderen met autisme en een verstandelijke beperking. Eindelijk herkenning, wat me bijvoorbeeld via het Autismecafé en officiële instanties nooit is gelukt, zelfs via het kinderdagcentrum had ik weinig diepgaand contact met andere ouders.
Misschien is het voor jou een idee om te kijken of er een pagina is voor ouders van kinderen/jongeren met (licht)verstandelijke beperking zodat jij mensen vindt die je snappen en bij wie jij herkenning vindt, maar via die mensen dan hopelijk ook jongeren met wie je zoon aansluiting zou kunnen vinden.
zaterdag 20 maart 2021 om 22:32
Bedankt voor het delen Lexie, ik ben soms bang dat dit ook de uitkomst bij ons zal zijn. Hoe ga jij hier zelf mee om?
