Kinderen
alle pijlers
Mijn eenzame zoon
donderdag 18 maart 2021 om 21:54
Lieve dames,
Ik lees al erg lang mee, maar heb nog nooit zelf een topic gestart. Maar nu kan ik toch echt wel wat goed advies gebruiken...
Even kort wat voorgeschiedenis: Ik ben midden 40 en ben nu ruim 20 jaar samen met mijn partner. Beiden een goede baan en we wonen in een fijn huis. Samen hebben we 2 kinderen gekregen, een zoon en een dochter. Helaas is onze dochter kort na haar geboorte overleden en konden we daarna geen kinderen meer krijgen. Dat was wel even pittig, maar als gezin hebben we het een plekje kunnen geven. We namens ons voor om er met z'n drieën iets moois van te maken.
Toch loopt het nu al een tijdje moeizaam. Er zijn namelijk veel zorgen om onze zoon, die inmiddels een puber is in de middenbouw van de middelbare school. Onze zoon ontwikkelt zich al vanaf zijn geboorte erg traag. Al op de kleuterschool viel dat op en na wat tests bleek dat hij zeer moeilijk lerend was en een laag IQ had. Op dat moment was dat naar, maar voor ons geen grote ramp. Hij was een blij mannetje, lief en gezellig en nadat hij overgeplaatst was naar het speciaal basisonderwijs ontwikkelde hij zich op zijn eigen manier redelijk. Wij vonden het vooral belangrijk dat hij gelukkig was, wat hij ook zou gaan doen in het leven.
Maar de laatste jaren gaat het niet goed. Onze zoon heeft het lijf van een puber, maar mentaal is het nog steeds een kind. Nog altijd heeft hij vooral belangstelling voor kinderfilms, heeft hij een plank vol Playmobil en Spidermanspullen en kijkt hij nog steeds naar K3. Interesse voor serieuzere zaken heeft hij niet, hobby's of interesses evenmin. Alleen scouting vindt hij leuk om te doen, maar dat is maar een paar uur per week.
Op zich hoeft dit alles geen probleem te zijn, maar dat wordt het wel omdat hij geen aansluiting meer vindt bij zijn leeftijdsgenoten. Hij heeft nooit veel echte vrienden gehad, maar sprak wel regelmatig met andere kinderen af. Maar deze kinderen zijn inmiddels allemaal afgehaakt en er is al een tijd niemand meer over. Waar andere kinderen appen, online met elkaar optrekken of afspreken zit mijn zoon alleen thuis filmpjes te kijken op zijn telefoon. Als ik er met hem over praat, dan zegt hij dat hij zich alleen voelt en graag vrienden wil. En hij probeert ook nog steeds af te spreken met kinderen die hij aardig vindt. Maar hij wordt steeds afgewezen, ook door de kinderen uit zijn speciale onderwijsklas.
Het gevolg van de situatie is dat hij alleen maar bij ons op de bank zit en met ons wil spelen. Want er is ook geen broer of zus in huis om mee op te trekken. En dat zorgt thuis ook voor spanning. Mijn man kan het echt niet handelen, die grote puber met zijn kinderliedjes op de bank. Hij sluit zich steeds vaker af en reageert niet of kortaf. Ikzelf probeer de moed erin te houden, dingen met zoon samen te doen en hem te helpen. Want het is zo'n lieverd. Maar ik moet ook nog (thuis) werken, een huishouden draaiend houden en zorgen voor mijn zieke moeder. En ook ik word niet vrolijk van filmpjes van verklede volwassen Spidermannen en K3. Maar andere dingen boeien hem gewoon echt niet.
De laatste tijd groeit het ons boven het hoofd. We willen hem zo graag helpen, gelukkig zien. Maar we weten niet meer hoe. Er is al zoveel geprobeerd: sociale vaardigheidstrainingen, stichting MEE, een coach, scouting, verschillende sporten. Maar het lijkt alsof er voor hem eigenlijk niets mogelijk is. Om het hard te zeggen: hij is niet beperkt genoeg voor intensievere begeleiding, maar kan ook niet in het reguliere leven mee komen. Het frustreert, heel erg.
En dus ben ik op zoek naar tips, ervaringen, oplossingen of een hart onder de riem. Is er iemand die even wil meedenken met mij?
Liefs,
Abmis
Ik lees al erg lang mee, maar heb nog nooit zelf een topic gestart. Maar nu kan ik toch echt wel wat goed advies gebruiken...
Even kort wat voorgeschiedenis: Ik ben midden 40 en ben nu ruim 20 jaar samen met mijn partner. Beiden een goede baan en we wonen in een fijn huis. Samen hebben we 2 kinderen gekregen, een zoon en een dochter. Helaas is onze dochter kort na haar geboorte overleden en konden we daarna geen kinderen meer krijgen. Dat was wel even pittig, maar als gezin hebben we het een plekje kunnen geven. We namens ons voor om er met z'n drieën iets moois van te maken.
Toch loopt het nu al een tijdje moeizaam. Er zijn namelijk veel zorgen om onze zoon, die inmiddels een puber is in de middenbouw van de middelbare school. Onze zoon ontwikkelt zich al vanaf zijn geboorte erg traag. Al op de kleuterschool viel dat op en na wat tests bleek dat hij zeer moeilijk lerend was en een laag IQ had. Op dat moment was dat naar, maar voor ons geen grote ramp. Hij was een blij mannetje, lief en gezellig en nadat hij overgeplaatst was naar het speciaal basisonderwijs ontwikkelde hij zich op zijn eigen manier redelijk. Wij vonden het vooral belangrijk dat hij gelukkig was, wat hij ook zou gaan doen in het leven.
Maar de laatste jaren gaat het niet goed. Onze zoon heeft het lijf van een puber, maar mentaal is het nog steeds een kind. Nog altijd heeft hij vooral belangstelling voor kinderfilms, heeft hij een plank vol Playmobil en Spidermanspullen en kijkt hij nog steeds naar K3. Interesse voor serieuzere zaken heeft hij niet, hobby's of interesses evenmin. Alleen scouting vindt hij leuk om te doen, maar dat is maar een paar uur per week.
Op zich hoeft dit alles geen probleem te zijn, maar dat wordt het wel omdat hij geen aansluiting meer vindt bij zijn leeftijdsgenoten. Hij heeft nooit veel echte vrienden gehad, maar sprak wel regelmatig met andere kinderen af. Maar deze kinderen zijn inmiddels allemaal afgehaakt en er is al een tijd niemand meer over. Waar andere kinderen appen, online met elkaar optrekken of afspreken zit mijn zoon alleen thuis filmpjes te kijken op zijn telefoon. Als ik er met hem over praat, dan zegt hij dat hij zich alleen voelt en graag vrienden wil. En hij probeert ook nog steeds af te spreken met kinderen die hij aardig vindt. Maar hij wordt steeds afgewezen, ook door de kinderen uit zijn speciale onderwijsklas.
Het gevolg van de situatie is dat hij alleen maar bij ons op de bank zit en met ons wil spelen. Want er is ook geen broer of zus in huis om mee op te trekken. En dat zorgt thuis ook voor spanning. Mijn man kan het echt niet handelen, die grote puber met zijn kinderliedjes op de bank. Hij sluit zich steeds vaker af en reageert niet of kortaf. Ikzelf probeer de moed erin te houden, dingen met zoon samen te doen en hem te helpen. Want het is zo'n lieverd. Maar ik moet ook nog (thuis) werken, een huishouden draaiend houden en zorgen voor mijn zieke moeder. En ook ik word niet vrolijk van filmpjes van verklede volwassen Spidermannen en K3. Maar andere dingen boeien hem gewoon echt niet.
De laatste tijd groeit het ons boven het hoofd. We willen hem zo graag helpen, gelukkig zien. Maar we weten niet meer hoe. Er is al zoveel geprobeerd: sociale vaardigheidstrainingen, stichting MEE, een coach, scouting, verschillende sporten. Maar het lijkt alsof er voor hem eigenlijk niets mogelijk is. Om het hard te zeggen: hij is niet beperkt genoeg voor intensievere begeleiding, maar kan ook niet in het reguliere leven mee komen. Het frustreert, heel erg.
En dus ben ik op zoek naar tips, ervaringen, oplossingen of een hart onder de riem. Is er iemand die even wil meedenken met mij?
Liefs,
Abmis
zaterdag 20 maart 2021 om 22:57
Kunnen ze bij het praktijkonderwijs niet klasoverstijgend kijken naar jongens en meiden die bij hem passen?
Ik ben helemaal niet thuis in de live acting role playing scene. En gospel. Wellicht kun je daar nog een aparte oproep voor doen en zo evt een groep voor hem opsporen.
Iq alleen maar een getal ophangen mag niet meer. En MEE is tegenwoordig voor iedereen.
Ik ben helemaal niet thuis in de live acting role playing scene. En gospel. Wellicht kun je daar nog een aparte oproep voor doen en zo evt een groep voor hem opsporen.
Iq alleen maar een getal ophangen mag niet meer. En MEE is tegenwoordig voor iedereen.
zondag 21 maart 2021 om 22:56
TO, je vroeg me hoe ik ermee omga, dat mijn dochter tussen de wal en het schip valt qua hulp en zorg:
het frustreert me en doet me verdriet, want ik zie dagelijks waar mijn dochter tegenaan loopt en wat ze nodigt heeft. Ik probeer naar haar verdriet en twijfel te luisteren en haar positieve aandacht te geven, haar te stimuleren ook. Ik hou van haar en zal haar helpen, ook als er geen verdere hulp is. Maar dit kost me veel tijd en energie en omdat haar vader het contact met zijn kinderen al jaren geleden verbroken heeft, sta ik er voor mijn gevoel alleen voor. Ze kan alleen mij bellen als ze in de war of in paniek is of hulp of aandacht nodig heeft.
En ook als ze wat gezelligheid wil of even wil kletsen, belt ze mij, want ze heeft geen vriendinnen. Dat doet me zeer. Ik gun haar een paar lieve vriendinnen!
Kortom, het vraagt best veel van me, maar ze is het waard.
Wat ik ook moeilijk vind, is dat er voor mijn dochter geen plekje in de Wajong was, ondanks de op een MRI aangetoonde hersenbeschadiging.
het frustreert me en doet me verdriet, want ik zie dagelijks waar mijn dochter tegenaan loopt en wat ze nodigt heeft. Ik probeer naar haar verdriet en twijfel te luisteren en haar positieve aandacht te geven, haar te stimuleren ook. Ik hou van haar en zal haar helpen, ook als er geen verdere hulp is. Maar dit kost me veel tijd en energie en omdat haar vader het contact met zijn kinderen al jaren geleden verbroken heeft, sta ik er voor mijn gevoel alleen voor. Ze kan alleen mij bellen als ze in de war of in paniek is of hulp of aandacht nodig heeft.
En ook als ze wat gezelligheid wil of even wil kletsen, belt ze mij, want ze heeft geen vriendinnen. Dat doet me zeer. Ik gun haar een paar lieve vriendinnen!
Kortom, het vraagt best veel van me, maar ze is het waard.
Wat ik ook moeilijk vind, is dat er voor mijn dochter geen plekje in de Wajong was, ondanks de op een MRI aangetoonde hersenbeschadiging.
