Kinderen
alle pijlers
Onterecht jaloers
maandag 17 maart 2008 om 11:39
Mijn allerallerliefste vriendin is vrijdag moeder geworden. Helemaal leuk en ik gun het haar uit het diepst van m'n tenen, maar.........ik ben zo vreselijk jaloers.... Haar zwangerschap was er een uit het boekje en de bevalling idem: geen hechting, geen schrammetje in een paar uurtjes gepiept. Ze gaat zo voor nummer 2, riep ze zaterdag alweer!
Totaal tegengesteld aan mijn verhaal (Mijn zwangerschap eindigde in een pre-eclampsie en na 20 uur een vacuumverlossing). Ik kan er niks aan doen, maar ik zie er gewoon tegenop om op bezoek te gaan.
Herkent iemand dit? Ik schaam me helemaal suf ervoor....
Totaal tegengesteld aan mijn verhaal (Mijn zwangerschap eindigde in een pre-eclampsie en na 20 uur een vacuumverlossing). Ik kan er niks aan doen, maar ik zie er gewoon tegenop om op bezoek te gaan.
Herkent iemand dit? Ik schaam me helemaal suf ervoor....
dinsdag 18 maart 2008 om 07:46
quote:Eowynn_ schreef op 17 maart 2008 @ 23:49:
Ik vind eigenlijk niet dat ze problemen maakt die er niet zijn.
Ik ben dan wel niet jaloers geweest op vriendinnen, maar ik denk dat jaloers hier ook niet het goede woord is.
Als ik het goed heb, is dat wat Floep bedoeld. En niet dat ze niet op bezoek wil omdat ze het stom vindt dat het bij haar vriendin wél goedging.
Inderdaad, en dat heeft Floep ook al meerdere keren aangegeven.
Dus dat ze hier wordt afgebrand en dat er wordt beweerd dat ze niet zo moet zeuren, haar vriendin niet het beste gunt, en dat ze een schop onder haar kont verdient is helemaal niet aan de orde.
Ik vind eigenlijk niet dat ze problemen maakt die er niet zijn.
Ik ben dan wel niet jaloers geweest op vriendinnen, maar ik denk dat jaloers hier ook niet het goede woord is.
Als ik het goed heb, is dat wat Floep bedoeld. En niet dat ze niet op bezoek wil omdat ze het stom vindt dat het bij haar vriendin wél goedging.
Inderdaad, en dat heeft Floep ook al meerdere keren aangegeven.
Dus dat ze hier wordt afgebrand en dat er wordt beweerd dat ze niet zo moet zeuren, haar vriendin niet het beste gunt, en dat ze een schop onder haar kont verdient is helemaal niet aan de orde.
dinsdag 18 maart 2008 om 13:26
Geen zin om alles te lezen, wellicht dus al genoemd wat ik schrijf. Bij mij komt op: laat je gevoel een poosje toe, laat maar komen hoe raar of beschamend ook. Niemand kan in je hoofd kijken. Laat het een half uurtje flink razen van binnen. Even niet onderdrukken. Ik denk dat het dan al een heel stuk minder zal zijn, die jaloezie, misschien zelfs helemaal verdwenen.
Er kan natuurlijk vanalles spelen waardoor je dit zo nu voelt. De wellicht traumatische ervaring van je eigen bevalling, verder misschien ook andere gevoelens naar je vriendin toe (is er meer dat haar makkelijk afgaat waar jij moeite voor moet doen misschien, etc).
Maakt allemaal nu niet zoveel uit, wees je ervan bewust dat het meer over jezelf zegt dan over haar en sta jezelf voor even alle gevoel toe. Probeer maar, je zult zien dat het helpt.
xx lisa.
Er kan natuurlijk vanalles spelen waardoor je dit zo nu voelt. De wellicht traumatische ervaring van je eigen bevalling, verder misschien ook andere gevoelens naar je vriendin toe (is er meer dat haar makkelijk afgaat waar jij moeite voor moet doen misschien, etc).
Maakt allemaal nu niet zoveel uit, wees je ervan bewust dat het meer over jezelf zegt dan over haar en sta jezelf voor even alle gevoel toe. Probeer maar, je zult zien dat het helpt.
xx lisa.
dinsdag 18 maart 2008 om 13:31
Heb inmiddels toch even langs wat reacties hier gescand. Ongelofelijk vind ik hoe snel mensen kunnen oordelen over nota bene iemands GEVOEL. Waarbij TO ook nog eens aangeeft daar zelf ook niet zo goed mee uit de voeten te kunnen.
Wat kunnen mensen toch kortzichtig zijn. Als je een ander niet direct begrijpt. wil dat niet zeggen dat je zomaar kunt oordelen. Gatver!
xx lisa.
Wat kunnen mensen toch kortzichtig zijn. Als je een ander niet direct begrijpt. wil dat niet zeggen dat je zomaar kunt oordelen. Gatver!
xx lisa.
dinsdag 18 maart 2008 om 14:15
Wel Lisa, nou doe je het toch zelf ook. Omdat jij die reacties niet begrijpt, wil dat toch niet zeggen dat je kunt reageren met "gatver"?
Je kunt best oordelen over iemands gevoel, dat doe jij net zo hard. Alleen heb jij een warm bad van begrip klaarstaan en dan is oordelen opeens wel toegestaan.
Ik vind het dieptriest dat mensen hun eigen negatieve gevoelens projecteren op iemands geluk. En dat mag jij gatver vinden. Klaar.
Je kunt best oordelen over iemands gevoel, dat doe jij net zo hard. Alleen heb jij een warm bad van begrip klaarstaan en dan is oordelen opeens wel toegestaan.
Ik vind het dieptriest dat mensen hun eigen negatieve gevoelens projecteren op iemands geluk. En dat mag jij gatver vinden. Klaar.
dinsdag 18 maart 2008 om 14:18
waarom moet je maar alles begrijpen? voor sommige gevoelens hoef je toch niet altijd maar begrip te hebben? Ik heb notabene in dezelfde situatie gezeten als floep, maar dan als die beste vriendin zijnde. Heeft niks met kortzichtig te maken dat ik het niet begrijp. En heeft ook niks te maken met dat ik niet begrijp dat zij haar eigen zwangerschap of bevalling nog niet verwerkt heeft.
dinsdag 18 maart 2008 om 14:34
Kortzichtig? Ik begrijp niet helemaal wat er kortzichtig aan is om iemand niet te begrijpen die jaloers is op de snelle bevalling van haar vriendin. Ik begrijp het gewoon niet en ik vind het lullig voor die beste vriendin.
Hoe kun je spreken over een trauma na een bevalling terwijl deze goed is afgelopen? Hoeveel vrouwen zijn er wel niet voor ons gegaan? Is het niet de natuur, deze pijn?
Ik vind het tenenkrommend wanneer iemand loopt te zeuren om zoiets moois... Goed, je hebt een paar benauwde, pijnlijke uren achter de rug. Even zeuren over je hechtingen en pijn en je laten vertroetelen in je kraamtijd en daarna is het klaar. Niet eindeloos door lopen zeuren.
Als ik denk aan de moeders en vaders die een kindje hebben verloren .. Of vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen en alle pijn van de wereld over hebben om te kunnen bevallen van hun kindje. Vind je zelf dan ook niet dat je gezegend bent floepje? Probeer het eens zo te bekijken en laat die jaloerse gevoelens varen... Er zal altijd iemand zijn die ergens mazzel mee heeft gehad, die ergens beter in is... Probeer eens naar de mensen te kijken die het rotter hebben dan jij.... en sta daar eens bij stil. En kijk naar wat je WEL hebt: een gezond kindje. Dit is al een wonder. Wees trots op je lijf, jouw lijf heeft een kindje gedragen en je hebt hard werk geleverd. Toch iets om trots op te zijn?
Hoe kun je spreken over een trauma na een bevalling terwijl deze goed is afgelopen? Hoeveel vrouwen zijn er wel niet voor ons gegaan? Is het niet de natuur, deze pijn?
Ik vind het tenenkrommend wanneer iemand loopt te zeuren om zoiets moois... Goed, je hebt een paar benauwde, pijnlijke uren achter de rug. Even zeuren over je hechtingen en pijn en je laten vertroetelen in je kraamtijd en daarna is het klaar. Niet eindeloos door lopen zeuren.
Als ik denk aan de moeders en vaders die een kindje hebben verloren .. Of vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen en alle pijn van de wereld over hebben om te kunnen bevallen van hun kindje. Vind je zelf dan ook niet dat je gezegend bent floepje? Probeer het eens zo te bekijken en laat die jaloerse gevoelens varen... Er zal altijd iemand zijn die ergens mazzel mee heeft gehad, die ergens beter in is... Probeer eens naar de mensen te kijken die het rotter hebben dan jij.... en sta daar eens bij stil. En kijk naar wat je WEL hebt: een gezond kindje. Dit is al een wonder. Wees trots op je lijf, jouw lijf heeft een kindje gedragen en je hebt hard werk geleverd. Toch iets om trots op te zijn?
dinsdag 18 maart 2008 om 14:37
quote:Scorpion80 schreef op 18 maart 2008 @ 14:34:
Kortzichtig? Ik begrijp niet helemaal wat er kortzichtig aan is om iemand niet te begrijpen die jaloers is op de snelle bevalling van haar vriendin. Ik begrijp het gewoon niet en ik vind het lullig voor die beste vriendin.
Hoe kun je spreken over een trauma na een bevalling terwijl deze goed is afgelopen? Hoeveel vrouwen zijn er wel niet voor ons gegaan? Is het niet de natuur, deze pijn?
Ik vind het tenenkrommend wanneer iemand loopt te zeuren om zoiets moois... Goed, je hebt een paar benauwde, pijnlijke uren achter de rug. Even zeuren over je hechtingen en pijn en je laten vertroetelen in je kraamtijd en daarna is het klaar. Niet eindeloos door lopen zeuren.
Als ik denk aan de moeders en vaders die een kindje hebben verloren .. Of vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen en alle pijn van de wereld over hebben om te kunnen bevallen van hun kindje. Vind je zelf dan ook niet dat je gezegend bent floepje? Probeer het eens zo te bekijken en laat die jaloerse gevoelens varen... Er zal altijd iemand zijn die ergens mazzel mee heeft gehad, die ergens beter in is... Probeer eens naar de mensen te kijken die het rotter hebben dan jij.... en sta daar eens bij stil. En kijk naar wat je WEL hebt: een gezond kindje. Dit is al een wonder. Wees trots op je lijf, jouw lijf heeft een kindje gedragen en je hebt hard werk geleverd. Toch iets om trots op te zijn?
Ik sluit me hier volledig bij aan!
Wat ik zelf al eerder zei was mijn bevalling een makkie, maar ons kindje niet helemaal gezond. Als ik mocht kiezen had ik toch liever een pittige bevalling gehad en een gezonde meid hoor!
Kortzichtig? Ik begrijp niet helemaal wat er kortzichtig aan is om iemand niet te begrijpen die jaloers is op de snelle bevalling van haar vriendin. Ik begrijp het gewoon niet en ik vind het lullig voor die beste vriendin.
Hoe kun je spreken over een trauma na een bevalling terwijl deze goed is afgelopen? Hoeveel vrouwen zijn er wel niet voor ons gegaan? Is het niet de natuur, deze pijn?
Ik vind het tenenkrommend wanneer iemand loopt te zeuren om zoiets moois... Goed, je hebt een paar benauwde, pijnlijke uren achter de rug. Even zeuren over je hechtingen en pijn en je laten vertroetelen in je kraamtijd en daarna is het klaar. Niet eindeloos door lopen zeuren.
Als ik denk aan de moeders en vaders die een kindje hebben verloren .. Of vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen en alle pijn van de wereld over hebben om te kunnen bevallen van hun kindje. Vind je zelf dan ook niet dat je gezegend bent floepje? Probeer het eens zo te bekijken en laat die jaloerse gevoelens varen... Er zal altijd iemand zijn die ergens mazzel mee heeft gehad, die ergens beter in is... Probeer eens naar de mensen te kijken die het rotter hebben dan jij.... en sta daar eens bij stil. En kijk naar wat je WEL hebt: een gezond kindje. Dit is al een wonder. Wees trots op je lijf, jouw lijf heeft een kindje gedragen en je hebt hard werk geleverd. Toch iets om trots op te zijn?
Ik sluit me hier volledig bij aan!
Wat ik zelf al eerder zei was mijn bevalling een makkie, maar ons kindje niet helemaal gezond. Als ik mocht kiezen had ik toch liever een pittige bevalling gehad en een gezonde meid hoor!
dinsdag 18 maart 2008 om 15:40
Nou, ik snap het wel...
Ik heb hetzelfde gehad. Het enige verschil was dat ik stik en stik jaloers was op mijn schoonzus met wie ik sowieso al niet zo lekker lig, zeg maar...(niet alleen ik niet, maar haar hele familie niet). Ik heb ook hetzelfde gehad als jij (pre-eclampsie/eclamsie/hellp-syndroom).
Mijn kindje was net gehaald en het ging heel slecht met hem toen ze vertelde dat ze zwanger was. Ze heeft er heel lang over gedaan om zwanger te worden dus ik was wel blij voor haar. Ik heb haar toen een tijdje niet gezien (had het even te druk met mijn eigen kind), en toen haar buik nog niet zo groot was, ging het nog wel, maar toen ik haar ineens tegenkwam met een buik die al veel groter was dan dat de mijne ooit geweest was terwijl ze nog niet over de helft was (mijn zoontje had een groeiachterstand dus ik had maar een klein bolletje terwijl ik 7 maanden was) schrok ik daar heel erg van. Het was heel confronterend: Zo had het dus moeten zijn...en ik was al heel teleurgesteld in mijn lijf, het grote waarom: waarom stoot mijn lichaam iets af wat zo natuurlijk is? Wat heb ik gedaan waarom mijn lichaam deed zoals het deed? e.d.
Daarbij kwam dus dat ik haar al helemaal niet mocht, dus ik had er heel veel moeite mee om het haar te gunnen, terwijl ik het zelf niet had gehad, en zeker al omdat ik het zo'n kreng vind...
Ik probeerde bewust zoveel mogelijk haar te ontlopen, om maar niet geconfronteerd te worden met die dikke toeter, omdat ik het gewoon niet kon aanzien (dat gold trouwens ook voor vreemden op straat; waarom zij wel, en ik niet?) Tuurlijk besefte ik wel dat dit niet klopte, maar daar ging het niet mee weg. Het was gewoon nog te vers en te pijnlijk voor me.
Daarnaast liep ze ook nog lekker te klagen over kwaaltjes, terwijl ik alleen maar kon denken: wat zeik je nou? Alles gaat goed met jou en de kleine groeit goed, hou eens lekker op, zeg! Ze heeft een goede zwangerschap gehad, een verlof waarbij je je dus écht kunt voorbereiden op de komst van de kleine, een voorbeeldige bevalling, borstvoeding geven ging prima...verder nog wensen?
Ik wist natuurlijk ook diep van binnen wel dat ik het haar niet mocht misgunnen, maar het heeft heel lang geduurd voordat ik het los kon laten. Dat kon pas, toen ik mijn eigen ervaring grotendeels had verwerkt.
Bij vriendinnen die ook zwanger zijn/waren, had ik er ook wel moeite mee, maar lang niet zoveel als bij haar. Ik heb best wel even zitten huilen toen ik pas een bijna uitgerekende aanstaande moeder (een vriendin van ons) zag met een toeter, maar zij begreep het ook van mij, en dan is de druk er ook af. Ik probeerde me in allerlei bochten te wringen om het bij mijn schoonzus zo min mogelijk te laten zien, maar dat lukte niet altijd even goed.
Ik weet niet hoe lang geleden het bij jou gebeurde, maar misschien kun jij het ook beter loslaten als je je eigen ervaring hebt verwerkt. Het heeft gewoon een ontzettende impact op je.
Heel veel succes, en ik hoop voor je dat het de eventuele volgende keer een stuk beter met je gaat!
Het heeft
Ik heb hetzelfde gehad. Het enige verschil was dat ik stik en stik jaloers was op mijn schoonzus met wie ik sowieso al niet zo lekker lig, zeg maar...(niet alleen ik niet, maar haar hele familie niet). Ik heb ook hetzelfde gehad als jij (pre-eclampsie/eclamsie/hellp-syndroom).
Mijn kindje was net gehaald en het ging heel slecht met hem toen ze vertelde dat ze zwanger was. Ze heeft er heel lang over gedaan om zwanger te worden dus ik was wel blij voor haar. Ik heb haar toen een tijdje niet gezien (had het even te druk met mijn eigen kind), en toen haar buik nog niet zo groot was, ging het nog wel, maar toen ik haar ineens tegenkwam met een buik die al veel groter was dan dat de mijne ooit geweest was terwijl ze nog niet over de helft was (mijn zoontje had een groeiachterstand dus ik had maar een klein bolletje terwijl ik 7 maanden was) schrok ik daar heel erg van. Het was heel confronterend: Zo had het dus moeten zijn...en ik was al heel teleurgesteld in mijn lijf, het grote waarom: waarom stoot mijn lichaam iets af wat zo natuurlijk is? Wat heb ik gedaan waarom mijn lichaam deed zoals het deed? e.d.
Daarbij kwam dus dat ik haar al helemaal niet mocht, dus ik had er heel veel moeite mee om het haar te gunnen, terwijl ik het zelf niet had gehad, en zeker al omdat ik het zo'n kreng vind...
Ik probeerde bewust zoveel mogelijk haar te ontlopen, om maar niet geconfronteerd te worden met die dikke toeter, omdat ik het gewoon niet kon aanzien (dat gold trouwens ook voor vreemden op straat; waarom zij wel, en ik niet?) Tuurlijk besefte ik wel dat dit niet klopte, maar daar ging het niet mee weg. Het was gewoon nog te vers en te pijnlijk voor me.
Daarnaast liep ze ook nog lekker te klagen over kwaaltjes, terwijl ik alleen maar kon denken: wat zeik je nou? Alles gaat goed met jou en de kleine groeit goed, hou eens lekker op, zeg! Ze heeft een goede zwangerschap gehad, een verlof waarbij je je dus écht kunt voorbereiden op de komst van de kleine, een voorbeeldige bevalling, borstvoeding geven ging prima...verder nog wensen?
Ik wist natuurlijk ook diep van binnen wel dat ik het haar niet mocht misgunnen, maar het heeft heel lang geduurd voordat ik het los kon laten. Dat kon pas, toen ik mijn eigen ervaring grotendeels had verwerkt.
Bij vriendinnen die ook zwanger zijn/waren, had ik er ook wel moeite mee, maar lang niet zoveel als bij haar. Ik heb best wel even zitten huilen toen ik pas een bijna uitgerekende aanstaande moeder (een vriendin van ons) zag met een toeter, maar zij begreep het ook van mij, en dan is de druk er ook af. Ik probeerde me in allerlei bochten te wringen om het bij mijn schoonzus zo min mogelijk te laten zien, maar dat lukte niet altijd even goed.
Ik weet niet hoe lang geleden het bij jou gebeurde, maar misschien kun jij het ook beter loslaten als je je eigen ervaring hebt verwerkt. Het heeft gewoon een ontzettende impact op je.
Heel veel succes, en ik hoop voor je dat het de eventuele volgende keer een stuk beter met je gaat!
Het heeft
dinsdag 18 maart 2008 om 15:47
Neeeee je hoeft niet iedereen altijd maar te begrijpen. Dat bedoel ik nou juist! Je kunt toch nooit alles en iedereen begrijpen.
Wat mij opvalt, is dat mensen vaak snel een oordeel vellen als ze iets niet kunnen begrijpen van een ander. Dát vind ik kortzichtig. Niet het feit dat iemand iets niet begrijpt, maar de redenering ik begrijp dit niet = afwijzing.
Wie dit dan weer niet begrijpt, haha, begrijpt niet wat ik bedoel. So be it.
xx lisa.
Wat mij opvalt, is dat mensen vaak snel een oordeel vellen als ze iets niet kunnen begrijpen van een ander. Dát vind ik kortzichtig. Niet het feit dat iemand iets niet begrijpt, maar de redenering ik begrijp dit niet = afwijzing.
Wie dit dan weer niet begrijpt, haha, begrijpt niet wat ik bedoel. So be it.
xx lisa.
dinsdag 18 maart 2008 om 16:01
Wat misschien een beetje een probleem is met zo'n forum, is dat je toch in een relatief kort stukje moet proberen uit te leggen wat er precies aan de hand is. En dat is lastig. Je weet dus ook niet precies wat Floep heeft meegemaakt. Misschien was het hele verhaal rond haar bevalling wel veel uitgebreider/problematischer
dinsdag 18 maart 2008 om 16:09
Alles met babys ligt snel gevoelig. Het is een heel emotionele periode.
Ik kreeg na 2 jongens een meisje...en ze werd thuis geboren. Ik wist dat een vriendin van mij daar problemen mee zou krijgen. Zij heeft 2 meisjes en ze zijn beiden met een keizersnee geboren. Ze is 1 keer komen kijken en daarna heb ik haar niet meer gezien of gehoord. Vind ik erg jammer.
Waarmee ik wil zeggen dat zwangerschappen, bevallen, kindjes....je hebt er totaal geen grip op (niet helemaal waar, maar wel weinig grip op) je hebt het te accepteren dat je het krijgt zoals je het krijgt.
Als je moeite hebt met iets moet je er tijd voor nemen om erover heen te komen en daarna een keus maken. Doorgaan met de vriendschap of afkappen. Door af te kappen kun je wel eens heel alleen komen te staan, met allemaal mensen om je heen die in dezelfde situatie zitten als waar jij in zit.....Kan best saai zijn;-))) Sterkte
Ik kreeg na 2 jongens een meisje...en ze werd thuis geboren. Ik wist dat een vriendin van mij daar problemen mee zou krijgen. Zij heeft 2 meisjes en ze zijn beiden met een keizersnee geboren. Ze is 1 keer komen kijken en daarna heb ik haar niet meer gezien of gehoord. Vind ik erg jammer.
Waarmee ik wil zeggen dat zwangerschappen, bevallen, kindjes....je hebt er totaal geen grip op (niet helemaal waar, maar wel weinig grip op) je hebt het te accepteren dat je het krijgt zoals je het krijgt.
Als je moeite hebt met iets moet je er tijd voor nemen om erover heen te komen en daarna een keus maken. Doorgaan met de vriendschap of afkappen. Door af te kappen kun je wel eens heel alleen komen te staan, met allemaal mensen om je heen die in dezelfde situatie zitten als waar jij in zit.....Kan best saai zijn;-))) Sterkte
dinsdag 18 maart 2008 om 16:16
dat is toch geen vriendschap geneva? hoe kan je dat nou doen als vriendin, alleen maar omdat jij thuis bent bevallen en zij niet, de vriendschap verbreken en te moeilijk vinden (vanuit haar dus). Zo zijn er toch altijd dingen in vriendschappen die moeilijk gaan en niet gelijk lopen? Ik snap dat niet hoor, elk leven kent pieken en dalen en die van je vrienden ook, en dat ligt nooit gelijk.
dinsdag 18 maart 2008 om 16:40
Tja ik snapte haar definitieve keus ook niet zo. Maar ze kon er echt niets mee. Ook het feit dat wij jongens en een meisje hadden.
Momenteel hebben we voorzichtig contact op hyves. Dus ik hoop dat het een voorbijgaande periode is.
Wat ik vooral probeer aan te geven is dat je voor jezelf moet bedenken wat je wil. Die vriendschap of weegt het te zwaar. Ik denk dat dan veel mensen de vriendschap zwaarder laten wegen. Dat het alles wat in een ander perspectief zet.
Momenteel hebben we voorzichtig contact op hyves. Dus ik hoop dat het een voorbijgaande periode is.
Wat ik vooral probeer aan te geven is dat je voor jezelf moet bedenken wat je wil. Die vriendschap of weegt het te zwaar. Ik denk dat dan veel mensen de vriendschap zwaarder laten wegen. Dat het alles wat in een ander perspectief zet.
dinsdag 18 maart 2008 om 17:32
quote:lisa schreef op 18 maart 2008 @ 15:47:
Neeeee je hoeft niet iedereen altijd maar te begrijpen. Dat bedoel ik nou juist! Je kunt toch nooit alles en iedereen begrijpen.
Wat mij opvalt, is dat mensen vaak snel een oordeel vellen als ze iets niet kunnen begrijpen van een ander. Dát vind ik kortzichtig. Niet het feit dat iemand iets niet begrijpt, maar de redenering ik begrijp dit niet = afwijzing.
Wie dit dan weer niet begrijpt, haha, begrijpt niet wat ik bedoel. So be it.
xx lisa.
En waarom mag je dan wél zeggen dat je met iemand meeleeft, als je haar helemaal niet begrijpt... Dan oordeel je óók over iets waar je verder niets van weet.
Bovendien kan ik me niet aan de indruk ontrekken dat jij ook wel eens oordeelt over iets waarvan je eigenlijk niets weet, of waar je niets va begrijpt.
Neeeee je hoeft niet iedereen altijd maar te begrijpen. Dat bedoel ik nou juist! Je kunt toch nooit alles en iedereen begrijpen.
Wat mij opvalt, is dat mensen vaak snel een oordeel vellen als ze iets niet kunnen begrijpen van een ander. Dát vind ik kortzichtig. Niet het feit dat iemand iets niet begrijpt, maar de redenering ik begrijp dit niet = afwijzing.
Wie dit dan weer niet begrijpt, haha, begrijpt niet wat ik bedoel. So be it.
xx lisa.
En waarom mag je dan wél zeggen dat je met iemand meeleeft, als je haar helemaal niet begrijpt... Dan oordeel je óók over iets waar je verder niets van weet.
Bovendien kan ik me niet aan de indruk ontrekken dat jij ook wel eens oordeelt over iets waarvan je eigenlijk niets weet, of waar je niets va begrijpt.
dinsdag 18 maart 2008 om 19:11
Ik snap het ook heel goed. Ik heb hetzelfde.
Ik gun het iedereen van harte maar bij supermakkelijke bevallingen van enkele uurtjes-verhalen voel ik me ook vreselijk rot.
Ik heb een groot trauma aan mijn bevalling overgehouden, ik was zelf bijna dood (gelukkig wel nog gereanimeerd op het nippertje)
Ik heb dat nog steeds niet goed verwerkt en het woord bevalling alleen al geeft me zweetaanvallen en maagoprispingen.
Dus ja ik snap je heel erg goed, hoe zeer je het een ander ook gunt, je hebt je eigen ellende nog niet genoeg verwerkt.
Net zoiets als dat je al 9 jaar in de MMM zit met IVF en alles en de een na de andere vriendin wordt per ongeluk door de pil heen zwanger, of na 1 maand proberen...
Je gunt het ze van harte, maar je eigen ellende komt ook boven en dat is dan even moeilijk....
Ik gun het iedereen van harte maar bij supermakkelijke bevallingen van enkele uurtjes-verhalen voel ik me ook vreselijk rot.
Ik heb een groot trauma aan mijn bevalling overgehouden, ik was zelf bijna dood (gelukkig wel nog gereanimeerd op het nippertje)
Ik heb dat nog steeds niet goed verwerkt en het woord bevalling alleen al geeft me zweetaanvallen en maagoprispingen.
Dus ja ik snap je heel erg goed, hoe zeer je het een ander ook gunt, je hebt je eigen ellende nog niet genoeg verwerkt.
Net zoiets als dat je al 9 jaar in de MMM zit met IVF en alles en de een na de andere vriendin wordt per ongeluk door de pil heen zwanger, of na 1 maand proberen...
Je gunt het ze van harte, maar je eigen ellende komt ook boven en dat is dan even moeilijk....
dinsdag 18 maart 2008 om 20:03
natuurlijk is dat moeilijk, maar daar kan je toch over praten met je beste vriendin en dat staat toch los van opzien tegen kraambezoek bij notabene je allerallerallerbeste vriedin? dat is wat ik niet begrijp. Het gaat niet om alles en iedereen die zo maar zwanger wordt en makkelijk bevalt, het gaat om je allerbeste vriendin. En ik snap gewoon niet dat je niet blij kan zijn voor haar en haar graag wil zien, terwijl je tegelijk verdrietig bent om je eigen situatie, dat kan tegelijk in mijn beleving.
dinsdag 18 maart 2008 om 20:21
Fleurtje, je kunt volgens mij echt met iemand meeleven zonder helemaal te begrijpen hoe die ander het beleeft. Hoe weet je überhaupt ooit zeker dat je iets precies begrijpt? Ook al denk jij bij iets dat je dat helemaal snapt omdat je het zelf ook zo voelt, dan nog weet je nooit in hoeverre dat gevoel overeenstemt. En wanneer is het genoeg om te kwalificeren als begrijpen? Als je er 50 % hetzelfde over denkt, of voelt, of allebei, of 60 % of 90 % of 99 %? Maakt overigens niets uit want dat is toch niet controleerbaar.
Als ik hoor dat iemand zich vreselijk voelt om iets dat gebeurt is, kan ik daarmee meeleven omdat ik het erg vind dat hij/zij zich zo voelt. Terwijl ik dat zelf misschien heel anders zou beleven bij eenzelfde gebeurtenis.
Ik merk dat mensen snel geneigd zijn gevoelens van een ander te diskwalificeren omdat zij zelf een dergelijk voorval helemaal niet erg of wat dan ook zouden vinden.
Dat bedoel ik met niet begrijpen = oordeel. Zelfs dus diskwalificatie. Als iemand ontroostbaar is omdat haar hond is overleden, dan komt het veel voor dat mensen die niets met honden hebben dat wegwerpen. Zelfs dingen zeggen als 'het was maar een hond' of 'dan neem je toch een nieuwe'.
Zoiets vind ik dus kortzichtig. Omdat iemand zelf niet zo'n verdriet zou hebben om eenzelfde voorval, dat van een ander niet serieus nemen.
Ik kan ook niet zo goed begrijpen hoe TO zich voelt, maar dat betekent volgens mij dus niet dat ik haar gevoel niet serieus hoef te nemen of te veroordelen. Ik vind het heel vervelend voor haar dat zij hiermee worstelt.
xx lisa.
Als ik hoor dat iemand zich vreselijk voelt om iets dat gebeurt is, kan ik daarmee meeleven omdat ik het erg vind dat hij/zij zich zo voelt. Terwijl ik dat zelf misschien heel anders zou beleven bij eenzelfde gebeurtenis.
Ik merk dat mensen snel geneigd zijn gevoelens van een ander te diskwalificeren omdat zij zelf een dergelijk voorval helemaal niet erg of wat dan ook zouden vinden.
Dat bedoel ik met niet begrijpen = oordeel. Zelfs dus diskwalificatie. Als iemand ontroostbaar is omdat haar hond is overleden, dan komt het veel voor dat mensen die niets met honden hebben dat wegwerpen. Zelfs dingen zeggen als 'het was maar een hond' of 'dan neem je toch een nieuwe'.
Zoiets vind ik dus kortzichtig. Omdat iemand zelf niet zo'n verdriet zou hebben om eenzelfde voorval, dat van een ander niet serieus nemen.
Ik kan ook niet zo goed begrijpen hoe TO zich voelt, maar dat betekent volgens mij dus niet dat ik haar gevoel niet serieus hoef te nemen of te veroordelen. Ik vind het heel vervelend voor haar dat zij hiermee worstelt.
xx lisa.
dinsdag 18 maart 2008 om 20:37
lisa, om bij jouw voorbeeld te blijven, ik snap heel goed dat floep zich rot voelt om haar eigen zwangerschap, en dat ze het daar moeilijk mee heeft, ook al heb ik niet die ervaring en weet ik niet wat het is om zo ziek te zijn tijdens een zwangerschap, toch begrijp ik haar. Maar wat ik dan niet begrijp is haar aversie om op bezoek te gaan bij haar, wat zij zelf zegt, allerbeste vriendin. Dat snap ik niet, en begrijp ik niet, en staat los van jouw voorbeeld.
