Kinderen
alle pijlers
Te ' oud' voor haar leeftijd?
maandag 19 mei 2008 om 20:45
Ik ben benieuwd naar jullie tips, ervaringen, opmerkingen, visie op mijn zorgen rondom mijn dochter. In het kort:
Mijn dochter doet het vanaf haar geboorte op het eerste gezicht eigenlijk geweldig. Groeit goed, eet goed, slaapt prima. Het was een makkelijke baby en is moeiteloos door de peuterpuberteit geschoten. Inmiddels is ze 3,5, maar een kind is ze nooit echt geweest. Ze is altijd ver in haar ontwikkeling geweest en ik vermoed dat daar een groot deel van het 'probleem' ligt.
Ze is altijd dat serieuze meisje gebleven dat continu in gedachten is, de meest waanzinnige ideeen heeft, gevoelig is, maar gelukkig bij vlagen ook heel open. Maar ook: faalangstig, streng voor zichzelf. Op de creche viel ze daarmee op en ze hebben, in mijn ogen, altijd prima gereageerd op haar vragen, gevoelens, etc. Maar de aansluting bij andere kinderen blijft lastig. De kinderen die jonger zijn vindt ze even schattig, maar daarna maar ' druk'. De oudere kinderen vindt ze ook niet bijster uitdagend. 'Spelen' lijkt voor haar synoniem te zijn voor 'praten, met elkaar oplossingen bedenken en daarover weer met elkaar praten'. De andere kinderen willen best even naar haar luisteren en antwoord geven op haar vragen, maar daarna is de bouwhoek interessanter. En gelijk hebben ze. Dat is ook waar ze mee bezig horen te zijn. Ik hoopte dat het op de peuterspeelzaal anders zou zijn omdat ze dan met meer leeftijdsgenoten in een klasje zit, maar helaas. De aansluiting was weer een probleem.
Ze is het liefst de hele dag bij de leidsters. Ook thuis heeft ze een geweldige middag als er vrienden van ons over de vloer komen en zij erbij kan zitten om te luisteren. De opmerkingen die ze dan maakt zijn op volwassen niveau. Omdat ze zo volwassen overkomt (en ik weet dat dat geen aangenomen houding is) maak ik soms de fout om ook op volwassen manier met haar te praten. Of ruzie te maken. Soms vergeet ik dat ze kind is. Maar vaker nog ben ik me bewust van het feit dat ze een kind van 3,5 is dat overkomt als een mini-volwassene. Maar wel één die nooit zo blij is als een kind van die leeftijd hoort te zijn, nooit onbezorgd lijkt en die er, ondanks al haar verwoede pogingen, niet in slaagt om net zo onbekommerd kind te zijn als de kindjes waar ze toch ook zo graag bij wil horen.
Ik begrijp dat dit voor jullie waarschijnlijk niet een heel helder verhaal is, maar hoop op reacties.
Mijn dochter doet het vanaf haar geboorte op het eerste gezicht eigenlijk geweldig. Groeit goed, eet goed, slaapt prima. Het was een makkelijke baby en is moeiteloos door de peuterpuberteit geschoten. Inmiddels is ze 3,5, maar een kind is ze nooit echt geweest. Ze is altijd ver in haar ontwikkeling geweest en ik vermoed dat daar een groot deel van het 'probleem' ligt.
Ze is altijd dat serieuze meisje gebleven dat continu in gedachten is, de meest waanzinnige ideeen heeft, gevoelig is, maar gelukkig bij vlagen ook heel open. Maar ook: faalangstig, streng voor zichzelf. Op de creche viel ze daarmee op en ze hebben, in mijn ogen, altijd prima gereageerd op haar vragen, gevoelens, etc. Maar de aansluting bij andere kinderen blijft lastig. De kinderen die jonger zijn vindt ze even schattig, maar daarna maar ' druk'. De oudere kinderen vindt ze ook niet bijster uitdagend. 'Spelen' lijkt voor haar synoniem te zijn voor 'praten, met elkaar oplossingen bedenken en daarover weer met elkaar praten'. De andere kinderen willen best even naar haar luisteren en antwoord geven op haar vragen, maar daarna is de bouwhoek interessanter. En gelijk hebben ze. Dat is ook waar ze mee bezig horen te zijn. Ik hoopte dat het op de peuterspeelzaal anders zou zijn omdat ze dan met meer leeftijdsgenoten in een klasje zit, maar helaas. De aansluiting was weer een probleem.
Ze is het liefst de hele dag bij de leidsters. Ook thuis heeft ze een geweldige middag als er vrienden van ons over de vloer komen en zij erbij kan zitten om te luisteren. De opmerkingen die ze dan maakt zijn op volwassen niveau. Omdat ze zo volwassen overkomt (en ik weet dat dat geen aangenomen houding is) maak ik soms de fout om ook op volwassen manier met haar te praten. Of ruzie te maken. Soms vergeet ik dat ze kind is. Maar vaker nog ben ik me bewust van het feit dat ze een kind van 3,5 is dat overkomt als een mini-volwassene. Maar wel één die nooit zo blij is als een kind van die leeftijd hoort te zijn, nooit onbezorgd lijkt en die er, ondanks al haar verwoede pogingen, niet in slaagt om net zo onbekommerd kind te zijn als de kindjes waar ze toch ook zo graag bij wil horen.
Ik begrijp dat dit voor jullie waarschijnlijk niet een heel helder verhaal is, maar hoop op reacties.
maandag 19 mei 2008 om 21:50
Dat het de interpretatie van de moeder is vind ik logisch. De meeste kinderen van die leeftijd komen daar niet zelf mee. Pubers ook niet trouwens: bij mijn twaalfjarige moet ik ook regelmatig zelf nog haar gedrag interpreteren als 'er is iets aan de hand waar ze niet blij van wordt' en het er dan uit zien te krijgen.
Overigens heeft TO het zelf over haar 'zorgen' en noemt ze het woord 'probleem' alleen tussen aanhalingstekens.
Maar terecht dat je het opmerkt hoor, vind ik.
Ik zat me ook al af te vragen of er nog andere ideeen zouden komen nu het zo overduidelijk in de richting van 'hoogbegaafdheidstopic' gaat.
Overigens heeft TO het zelf over haar 'zorgen' en noemt ze het woord 'probleem' alleen tussen aanhalingstekens.
Maar terecht dat je het opmerkt hoor, vind ik.
Ik zat me ook al af te vragen of er nog andere ideeen zouden komen nu het zo overduidelijk in de richting van 'hoogbegaafdheidstopic' gaat.
maandag 19 mei 2008 om 21:54
Even een beetje googelen leert dat zo'n 15% van de kleuters last heeft van een vorm van faalangst. Geen uitzondering dus.
Het citaat dat Mille aanhaalt `nooit zo blij als een kind hoort te zijn´ is precies wat ik bedoel: "hoort". Hoezo hoort? Het ene kind is het andere niet. Mijn ene kind is een blije eikel die niets serieus neemt, de ander neemt alles serieus. Is de ene nou normaler dan de ander? Wie gedraagt zich "zoals het hoort"?
En als zo'n kind het nou leuk vindt om met volwassenen te praten en het niet zo leuk vindt om met kinderen te praten, so what? Laat haar lekker met volwassenen praten, straks op school zit ze de hele dag tussen leeftijdsgenootjes en heeft ze er dus sowieso wel contact mee.
Het citaat dat Mille aanhaalt `nooit zo blij als een kind hoort te zijn´ is precies wat ik bedoel: "hoort". Hoezo hoort? Het ene kind is het andere niet. Mijn ene kind is een blije eikel die niets serieus neemt, de ander neemt alles serieus. Is de ene nou normaler dan de ander? Wie gedraagt zich "zoals het hoort"?
En als zo'n kind het nou leuk vindt om met volwassenen te praten en het niet zo leuk vindt om met kinderen te praten, so what? Laat haar lekker met volwassenen praten, straks op school zit ze de hele dag tussen leeftijdsgenootjes en heeft ze er dus sowieso wel contact mee.
maandag 19 mei 2008 om 21:56
Ik zelf heb het woord hoogbegaafd niet gebruikt, omdat ik het niet altijd een bruikbare diagnose vind. Ik geloof eerder dat sommige kinderen heel gevoelig zijn voor hun omgeving en andere minder, en dat van die eerste groep weer sommige kinderen enorm aan het denken en malen slaan om vat te krijgen op al die prikkels... veel hoogbegaafden hebben dat ook ongetwijfeld, maar het gaat mij er in dit geval meer om de angsten die onder het gedrag zitten. TO's dochter lijkt zich niet vrij te voelen om mee te doen met het spel/sociale interactie van anderen. Ook mijn zoon heeft een enorme faalangst als het gaat om nieuwe dingen leren, terwijl hij juist heel slim is. Door steeds maar te roepen dat hij hoogbegaafd is help ik hem niet, wel door hem aan te moedigen en vertrouwen te geven in zichzelf.
maandag 19 mei 2008 om 21:56
Testen, via huisarts en dan kijken waar je eindigt is waarschijnlijk het enige. Je kan denken aan hoogbegaafdheid, maar er zijn ook andere antwoorden te bedenken die zouden passen.
Hoogbegaafd, nieuwetijdskind (als je daar iets mee kan..), asperger, pv kloof, zit gewoon in het karakter... je kan er niets van zeggen tot dat je er naar laat kijken..
Hoogbegaafd, nieuwetijdskind (als je daar iets mee kan..), asperger, pv kloof, zit gewoon in het karakter... je kan er niets van zeggen tot dat je er naar laat kijken..
maandag 19 mei 2008 om 21:59
Als je denkt een serieus probleem te hebben, moet je je zorgen niet op een forum delen maar naar een serieuzere bron. Een huisarts. Kinderpsycholoog voor mijn part. Maar ik heb een principiële afkeer van die digitale diagnoses die op niets anders zijn gebaseerd dan wat letters op een schermpje. Ongetwijfeld met de beste bedoelingen, maar vaak niet gehinderd door enige kennis.
(Ook trouwens een principiële afkeer van testen op hoogbegaafdheid op jonge leeftijd
CB vond dat wij dat ook maar moesten doen. Doen we dus niet. Ik weet wat de problemen kunnen zijn en ben er wel alert op. Heb niet zo de behoefte om te (laten) labelen.)
maandag 19 mei 2008 om 22:00
Dhelia, ik moet wel lachen om je stellige post in combi met je motto. Ik houd het toch op mijn eigen mening, als je het goed vind
Ben het met je eens dat je overal wel een probleem van kunt maken en dat dit lang niet altijd terecht is, maar ik vind het wel een beetje makkelijk om te vallen over het woordje 'hoort' in dit geval. Tuurlijk is de een serieuzer dan de ander, maar in combinatie met de andere dingen die genoemd worden kan ik me de zorgen voorstellen.
Ben het met je eens dat je overal wel een probleem van kunt maken en dat dit lang niet altijd terecht is, maar ik vind het wel een beetje makkelijk om te vallen over het woordje 'hoort' in dit geval. Tuurlijk is de een serieuzer dan de ander, maar in combinatie met de andere dingen die genoemd worden kan ik me de zorgen voorstellen.
maandag 19 mei 2008 om 22:00
Ja, maar Zaza, het is best een stap om je kind zo door de molen te halen hoor. Tenzij er echt grote problemen zijn, zou ik het niet doen. Want het begint niet bij bijvoorbeeld zo'n Son, eerst krijg je observaties van pedagogen op het KDV, dan eindeloze gesprekken met de leidsters, informatie zoeken op het internet wat het kan zijn, experts raadplegen en dan uiteindelijk weet je misschien wat het zou kunnen zijn en laat je het testen om de vermoedens te bevestigen. Niet iets wat je zomaar doet zeker omdat de testuitslag je misschien wel helpt een stempen en daarmee een verklaring van het gedrag te krijgen maar nog geen oplossing biedt. Helaas. Was het maar zo'n feest. Je komt natuurlijk wel makkelijker naar een oplossing als je de oorzaak weet maar voor je die achterhaald hebt moet je dus best veel doorstaan en je kind ook.
maandag 19 mei 2008 om 22:01
Dhelia, je hebt ergens wel een punt. Tuurlijk zijn er kinderen die blij en onbezorgd zijn en anderen die minder blij en onbezorgd zijn. Maar ik vind het toch niet raar om je als ouder bezorgd te maken over het laatste kind en minder bezorgd over het eerste kind. Kinderen die zich te bewust zijn van zichzelf en dus niet onbezorgd kunnen spelen dragen vaak een zware last, zijn vaak ook gespannen (geldt dat trouwens ook voor jouw kind, TO?) en als je daar als ouders wat aan kunt doen, dan doe je dat graag. Bijvoorbeeld door gewoon eens op een forum wat reacties te vragen.
maandag 19 mei 2008 om 22:02
Ja, zwieber dat klopt wel, maar nu roept iedereen "hoogbegaafd" en dat zou best kunnen, maar er zijn zoveel dingen die best zouden kunnen. Als je het wilt weten heb je geen keuze dan die molen in te gaan. En anders je kind nemen zoals het is en er verder niet over nadenken welke stempel het zou moeten zijn.
maandag 19 mei 2008 om 22:02
Nou zeg, ze kunnen er wat van tegenwoordig. Nog even en het wordt verplicht dat een kind gelabeld in groep 1 verschijnt.(Ook trouwens een principiële afkeer van testen op hoogbegaafdheid op jonge leeftijd
maandag 19 mei 2008 om 22:05
Ik weet wat je bedoelt zaza, de afweging wel of niet gaan molenen is best moeilijk. Heb dus zelf uiteindelijk wel gekozen het te doen maar ook omdat ik het gevoel had vast te zitten anders. Er zouden zulke ingrijpende dingen gebeuren in het leven van Zwiepje waarvan ik zeker wilde zijn of het wel juist was en dat kon niet zonder te weten wat de oorzaak van de problemen waren. HEt is moeilijk maar een afweging die afhankelijk is vand e ouders, kind en omstandigheden. NIemand kan het voor je doen.
maandag 19 mei 2008 om 22:06
:
Als je denkt een serieus probleem te hebben, moet je je zorgen niet op een forum delen maar naar een serieuzere bron. Een huisarts. Kinderpsycholoog voor mijn part. Maar ik heb een principiële afkeer van die digitale diagnoses die op niets anders zijn gebaseerd dan wat letters op een schermpje. Ongetwijfeld met de beste bedoelingen, maar vaak niet gehinderd door enige kennis.
(Ook trouwens een principiële afkeer van testen op hoogbegaafdheid op jonge leeftijd
Volgens mij is er gezegd door diverse mensen dat het hen doet denken aan hoogbegaafdheid en dat het misschien handig is om daar eens verder naar te laten kijken.
Ik heb niemand horen roepen dat ze ongetwijfeld hoogbegaafd is.
Wat betreft je afkeer van laten labelen, ook daar kan ik me voor een heel groot deel in vinden. Bij mijn oudste is er toen ze een jaar of 4, 5 was ook herhaaldelijk op aangedrongen om haar op hoogbegaafdheid te laten testen. Vond ik niet nodig omdat ze sociaal vaardig genoeg is, prima aansluiting bij andere kinderen vond en dan voegt een getalletje niets toe.
Niet iedereen is echter op de hoogte van mogelijke problemen en daar alert op, en dan is het toch wel heel handig om daar met een expert over te praten.
Trouwens: jij bent alert op mogelijke problemen bij je kinderen maar TO zoekt ze omdat ze bezorgd is? Mag je mij het verschil uitleggen.
maandag 19 mei 2008 om 22:11
Ik vind er nog wat wat tussen liggen, tussen de twee uitersten die je noemt (hele molen in of kind nemen zoals het is). Je kunt je ook verdiepen in wat er zou kunnen zijn en kijken of daar naar handelen wat oplevert.
Om maar een voorbeeld te noemen, als je een heel druk kind hebt kun je best tussen de twee uitersten 'kijken of er een diagnose ADHD te stellen is' of 'accepteren dat je kind zo is' eerst eens kijken of algemene tips voor dergelijke kinderen (veel structuur aanbieden, etc) iets opleveren.
maandag 19 mei 2008 om 22:12
Leest ze al/heeft ze interesse in letters en cijfers? Ik herken ook wel veel van jouw verhaal in mijn kindertijd... beetje raar om te zeggen want toen was ik natuurlijk ook kind. Maar ik las ook heel vroeg en had al vroeg interesse in wat papa en mama toch deden met de krant enzo en wat daar nou voor interessants aan was.
maandag 19 mei 2008 om 22:14
maandag 19 mei 2008 om 22:15
Mijn oudste las toen ze 4 was, heeft ze zichzelf aangeleerd. Middelste is nu ruim 3.5 en schrijft woordjes en herkent veel letters en korte woordjes.
Zijn allebei m.i. niet hoogbegaafd, wel gewoon slimme meiden met een grote interesse in taal en lezen. Maar cijfers en rekenen bijvoorbeeld boeit ze dan weer allebei voor geen meter
