Kinderen
alle pijlers
Te ' oud' voor haar leeftijd?
maandag 19 mei 2008 om 20:45
Ik ben benieuwd naar jullie tips, ervaringen, opmerkingen, visie op mijn zorgen rondom mijn dochter. In het kort:
Mijn dochter doet het vanaf haar geboorte op het eerste gezicht eigenlijk geweldig. Groeit goed, eet goed, slaapt prima. Het was een makkelijke baby en is moeiteloos door de peuterpuberteit geschoten. Inmiddels is ze 3,5, maar een kind is ze nooit echt geweest. Ze is altijd ver in haar ontwikkeling geweest en ik vermoed dat daar een groot deel van het 'probleem' ligt.
Ze is altijd dat serieuze meisje gebleven dat continu in gedachten is, de meest waanzinnige ideeen heeft, gevoelig is, maar gelukkig bij vlagen ook heel open. Maar ook: faalangstig, streng voor zichzelf. Op de creche viel ze daarmee op en ze hebben, in mijn ogen, altijd prima gereageerd op haar vragen, gevoelens, etc. Maar de aansluting bij andere kinderen blijft lastig. De kinderen die jonger zijn vindt ze even schattig, maar daarna maar ' druk'. De oudere kinderen vindt ze ook niet bijster uitdagend. 'Spelen' lijkt voor haar synoniem te zijn voor 'praten, met elkaar oplossingen bedenken en daarover weer met elkaar praten'. De andere kinderen willen best even naar haar luisteren en antwoord geven op haar vragen, maar daarna is de bouwhoek interessanter. En gelijk hebben ze. Dat is ook waar ze mee bezig horen te zijn. Ik hoopte dat het op de peuterspeelzaal anders zou zijn omdat ze dan met meer leeftijdsgenoten in een klasje zit, maar helaas. De aansluiting was weer een probleem.
Ze is het liefst de hele dag bij de leidsters. Ook thuis heeft ze een geweldige middag als er vrienden van ons over de vloer komen en zij erbij kan zitten om te luisteren. De opmerkingen die ze dan maakt zijn op volwassen niveau. Omdat ze zo volwassen overkomt (en ik weet dat dat geen aangenomen houding is) maak ik soms de fout om ook op volwassen manier met haar te praten. Of ruzie te maken. Soms vergeet ik dat ze kind is. Maar vaker nog ben ik me bewust van het feit dat ze een kind van 3,5 is dat overkomt als een mini-volwassene. Maar wel één die nooit zo blij is als een kind van die leeftijd hoort te zijn, nooit onbezorgd lijkt en die er, ondanks al haar verwoede pogingen, niet in slaagt om net zo onbekommerd kind te zijn als de kindjes waar ze toch ook zo graag bij wil horen.
Ik begrijp dat dit voor jullie waarschijnlijk niet een heel helder verhaal is, maar hoop op reacties.
Mijn dochter doet het vanaf haar geboorte op het eerste gezicht eigenlijk geweldig. Groeit goed, eet goed, slaapt prima. Het was een makkelijke baby en is moeiteloos door de peuterpuberteit geschoten. Inmiddels is ze 3,5, maar een kind is ze nooit echt geweest. Ze is altijd ver in haar ontwikkeling geweest en ik vermoed dat daar een groot deel van het 'probleem' ligt.
Ze is altijd dat serieuze meisje gebleven dat continu in gedachten is, de meest waanzinnige ideeen heeft, gevoelig is, maar gelukkig bij vlagen ook heel open. Maar ook: faalangstig, streng voor zichzelf. Op de creche viel ze daarmee op en ze hebben, in mijn ogen, altijd prima gereageerd op haar vragen, gevoelens, etc. Maar de aansluting bij andere kinderen blijft lastig. De kinderen die jonger zijn vindt ze even schattig, maar daarna maar ' druk'. De oudere kinderen vindt ze ook niet bijster uitdagend. 'Spelen' lijkt voor haar synoniem te zijn voor 'praten, met elkaar oplossingen bedenken en daarover weer met elkaar praten'. De andere kinderen willen best even naar haar luisteren en antwoord geven op haar vragen, maar daarna is de bouwhoek interessanter. En gelijk hebben ze. Dat is ook waar ze mee bezig horen te zijn. Ik hoopte dat het op de peuterspeelzaal anders zou zijn omdat ze dan met meer leeftijdsgenoten in een klasje zit, maar helaas. De aansluiting was weer een probleem.
Ze is het liefst de hele dag bij de leidsters. Ook thuis heeft ze een geweldige middag als er vrienden van ons over de vloer komen en zij erbij kan zitten om te luisteren. De opmerkingen die ze dan maakt zijn op volwassen niveau. Omdat ze zo volwassen overkomt (en ik weet dat dat geen aangenomen houding is) maak ik soms de fout om ook op volwassen manier met haar te praten. Of ruzie te maken. Soms vergeet ik dat ze kind is. Maar vaker nog ben ik me bewust van het feit dat ze een kind van 3,5 is dat overkomt als een mini-volwassene. Maar wel één die nooit zo blij is als een kind van die leeftijd hoort te zijn, nooit onbezorgd lijkt en die er, ondanks al haar verwoede pogingen, niet in slaagt om net zo onbekommerd kind te zijn als de kindjes waar ze toch ook zo graag bij wil horen.
Ik begrijp dat dit voor jullie waarschijnlijk niet een heel helder verhaal is, maar hoop op reacties.
woensdag 21 mei 2008 om 09:56
Inhalen in de avonduren doe ik echt niet,ðan ben ik gesloopt na zo'n dag hoor. Ook fysiek is het zwaar met mijn rugklachten en feit dat ik een post-natale depressie had speelde toentertijd ook mee met de keus hem er 5 dagen op te doen. Maar goed, deze discussie heeft weinig zin want ik ga toch niet nu opeens 4 dagen werken, dat kan ook niet (is zo afgesproken bij mijn aanstelling). Manlief heeft trouwens woensdagmiddag vrij en haalt dan de kleine op maar feitelijk is die vrije middag toch heel vaak met werk volgepland omdat het zoveel werk is dat je geen vrij hebt. Krijgt hij dan ook wel voor betaald maar het laat zien dat het in theorie toch anders werkt dan de praktijk. Maar goed, terug naar TO dus.
woensdag 21 mei 2008 om 10:23
Kinderen die al vroeg wijs zijn vooral ook lekker veel 1 op 1 aandacht geven als mogelijk, zou ik denken. En ik moet stiekem wel klein beetje lachen om mensen die slim zijn maar weer niet zouden weten dat IQ erfelijk is. Dat vind ik dan weer niet zo heel slim. Wat is slim dan eigenlijk? Ik ken heel geslaagde mensen die nul algemene ontwikkeling hebben. En ook andersom, waanzinnig veel kennis van van alles en nog wat, maar zo sociaal onhandig dat dat weer een beperking is.
Kortom: hoogbegaafd of anderszins: probeer een kind een aantal vaardigheden mee te geven/te stimuleren dat kind zich in diverse situaties staande weet te houden. Als kindje alleen met leidsters optrekt juist wat meer stimuleren om ook met kindjes om te gaan en vice versa.
Kortom: hoogbegaafd of anderszins: probeer een kind een aantal vaardigheden mee te geven/te stimuleren dat kind zich in diverse situaties staande weet te houden. Als kindje alleen met leidsters optrekt juist wat meer stimuleren om ook met kindjes om te gaan en vice versa.
woensdag 21 mei 2008 om 19:19
Bedankt voor jullie reacties! Ik ben nogal druk geweest de afgelopen twee dagen, maar heb zoveel mogelijk jullie discussies gevolgd. Ik reageer vanavond nog wat uitgebreider, maar wil vast kwijt dat ik mijn dochter al in alles stimuleer als het om spelen, kind-zijn, etc. gaat. Als ik dat niet al geprobeerd had, was ik hier niet gekomen met mijn vragen. het effect van die stimulans is er gewoon niet. In elk geval: niet zichtbaar/merkbaar voor ons. Ze komt dagelijks in contact met kinderen, heeft een zusje en natuurlijk vriendjes en vriendinnetjes, dus daar ligt het mijns inziens niet aan. Later meer..
woensdag 21 mei 2008 om 19:59
Ik heb tot op heden nog geen contact gehad met een arts, psycholoog of orthopedagoog en was dat aanvankelijk ook niet van plan. Maar het stadium van 'ik zal me wel zorgen maken om niets' ben ik inmiddels wel voorbij. Ik zie haar worsteling en gun haar het zo om lekker in haar vel te zitten. Dat is ze bij vlagen ook wel, maar alleen op momenten dat ze tussen volwassen mensen of oudere kinderen zit. De kinderopvang gaat daar goed mee om, maar ziet ook haar worsteling. Op de peuterspeelzaal is het iets beter. Ik hoop dat ze, als ze straks op de basisschool zit, in die zin weer een stap vooruit gaat. Wel of niet slim, ze hebben voor beide een goed pakket, het onderwijssysteem is daarop ingericht. Daar maak ik me dus eigenlijk geen zorgen over. Hoogbegaafdheid interesseert me in die zin niet veel, daar wordt (als ze dat mocht blijken te zijn) prima mee omgegaan. Ik bied haar, in mijn optiek, ook voldoende uitdagingen. Ze is sociaal behoorlijk vaardig, maar vertoont meer sociaalwenselijk gedrag dan dat het oprecht uit haar zelf komt, heb ik het idee. Ze wil erbij horen, hoort er voor de kinderen om haar heen ook wel bij, maar zelf voelt ze zich daarbij blijkbaar niet thuis.
@Solomio, hoe kwam men tot de conclusie dat je oudste depressief zou zijn? Had jij dat zelf ook in de gaten en waardoor dan?
@Anky, ik denk dat je gelijk hebt. Iemand vanaf een afstandje naar haar laten kijken is misschien toch een goede optie. Ik neem het mee in mijn overwegingen.
Dank jullie. Allemaal!
@Solomio, hoe kwam men tot de conclusie dat je oudste depressief zou zijn? Had jij dat zelf ook in de gaten en waardoor dan?
@Anky, ik denk dat je gelijk hebt. Iemand vanaf een afstandje naar haar laten kijken is misschien toch een goede optie. Ik neem het mee in mijn overwegingen.
Dank jullie. Allemaal!
