Kinderen
alle pijlers
Te ' oud' voor haar leeftijd?
maandag 19 mei 2008 om 20:45
Ik ben benieuwd naar jullie tips, ervaringen, opmerkingen, visie op mijn zorgen rondom mijn dochter. In het kort:
Mijn dochter doet het vanaf haar geboorte op het eerste gezicht eigenlijk geweldig. Groeit goed, eet goed, slaapt prima. Het was een makkelijke baby en is moeiteloos door de peuterpuberteit geschoten. Inmiddels is ze 3,5, maar een kind is ze nooit echt geweest. Ze is altijd ver in haar ontwikkeling geweest en ik vermoed dat daar een groot deel van het 'probleem' ligt.
Ze is altijd dat serieuze meisje gebleven dat continu in gedachten is, de meest waanzinnige ideeen heeft, gevoelig is, maar gelukkig bij vlagen ook heel open. Maar ook: faalangstig, streng voor zichzelf. Op de creche viel ze daarmee op en ze hebben, in mijn ogen, altijd prima gereageerd op haar vragen, gevoelens, etc. Maar de aansluting bij andere kinderen blijft lastig. De kinderen die jonger zijn vindt ze even schattig, maar daarna maar ' druk'. De oudere kinderen vindt ze ook niet bijster uitdagend. 'Spelen' lijkt voor haar synoniem te zijn voor 'praten, met elkaar oplossingen bedenken en daarover weer met elkaar praten'. De andere kinderen willen best even naar haar luisteren en antwoord geven op haar vragen, maar daarna is de bouwhoek interessanter. En gelijk hebben ze. Dat is ook waar ze mee bezig horen te zijn. Ik hoopte dat het op de peuterspeelzaal anders zou zijn omdat ze dan met meer leeftijdsgenoten in een klasje zit, maar helaas. De aansluiting was weer een probleem.
Ze is het liefst de hele dag bij de leidsters. Ook thuis heeft ze een geweldige middag als er vrienden van ons over de vloer komen en zij erbij kan zitten om te luisteren. De opmerkingen die ze dan maakt zijn op volwassen niveau. Omdat ze zo volwassen overkomt (en ik weet dat dat geen aangenomen houding is) maak ik soms de fout om ook op volwassen manier met haar te praten. Of ruzie te maken. Soms vergeet ik dat ze kind is. Maar vaker nog ben ik me bewust van het feit dat ze een kind van 3,5 is dat overkomt als een mini-volwassene. Maar wel één die nooit zo blij is als een kind van die leeftijd hoort te zijn, nooit onbezorgd lijkt en die er, ondanks al haar verwoede pogingen, niet in slaagt om net zo onbekommerd kind te zijn als de kindjes waar ze toch ook zo graag bij wil horen.
Ik begrijp dat dit voor jullie waarschijnlijk niet een heel helder verhaal is, maar hoop op reacties.
Mijn dochter doet het vanaf haar geboorte op het eerste gezicht eigenlijk geweldig. Groeit goed, eet goed, slaapt prima. Het was een makkelijke baby en is moeiteloos door de peuterpuberteit geschoten. Inmiddels is ze 3,5, maar een kind is ze nooit echt geweest. Ze is altijd ver in haar ontwikkeling geweest en ik vermoed dat daar een groot deel van het 'probleem' ligt.
Ze is altijd dat serieuze meisje gebleven dat continu in gedachten is, de meest waanzinnige ideeen heeft, gevoelig is, maar gelukkig bij vlagen ook heel open. Maar ook: faalangstig, streng voor zichzelf. Op de creche viel ze daarmee op en ze hebben, in mijn ogen, altijd prima gereageerd op haar vragen, gevoelens, etc. Maar de aansluting bij andere kinderen blijft lastig. De kinderen die jonger zijn vindt ze even schattig, maar daarna maar ' druk'. De oudere kinderen vindt ze ook niet bijster uitdagend. 'Spelen' lijkt voor haar synoniem te zijn voor 'praten, met elkaar oplossingen bedenken en daarover weer met elkaar praten'. De andere kinderen willen best even naar haar luisteren en antwoord geven op haar vragen, maar daarna is de bouwhoek interessanter. En gelijk hebben ze. Dat is ook waar ze mee bezig horen te zijn. Ik hoopte dat het op de peuterspeelzaal anders zou zijn omdat ze dan met meer leeftijdsgenoten in een klasje zit, maar helaas. De aansluiting was weer een probleem.
Ze is het liefst de hele dag bij de leidsters. Ook thuis heeft ze een geweldige middag als er vrienden van ons over de vloer komen en zij erbij kan zitten om te luisteren. De opmerkingen die ze dan maakt zijn op volwassen niveau. Omdat ze zo volwassen overkomt (en ik weet dat dat geen aangenomen houding is) maak ik soms de fout om ook op volwassen manier met haar te praten. Of ruzie te maken. Soms vergeet ik dat ze kind is. Maar vaker nog ben ik me bewust van het feit dat ze een kind van 3,5 is dat overkomt als een mini-volwassene. Maar wel één die nooit zo blij is als een kind van die leeftijd hoort te zijn, nooit onbezorgd lijkt en die er, ondanks al haar verwoede pogingen, niet in slaagt om net zo onbekommerd kind te zijn als de kindjes waar ze toch ook zo graag bij wil horen.
Ik begrijp dat dit voor jullie waarschijnlijk niet een heel helder verhaal is, maar hoop op reacties.
maandag 19 mei 2008 om 22:19
Nee Zaza, je gaat niet zelf tot die conclusie komen (en via een obscure internetapotheek wat ritalinnetjes scoren), maar wel algemene tips uitproberen/toepassen die voor jouw kind goed zouden kunnen werken. Om bij mijn eerdere voorbeeld te blijven; een drukke chaoot meer structuur bieden kan echt geen kwaad hoor. En een faalangstig kind positief benaderen en niet teveel nadruk op presteren leggen ook niet.
Je hoeft niet altijd overal een oorzaak voor te vinden -dat ben ik dan weer wel met Dhelia eens
Dhelia, ik ga mijn verlies maar eens rustig verwerken vannacht
Welterusten allemaal
Je hoeft niet altijd overal een oorzaak voor te vinden -dat ben ik dan weer wel met Dhelia eens
Dhelia, ik ga mijn verlies maar eens rustig verwerken vannacht
Welterusten allemaal
maandag 19 mei 2008 om 22:20
Ik heb het mezelf ook aangeleerd, tot grote frustratie van mijn juffrouw 
Ik mocht niet lezen in de kleuterklas, ik moest puzzeltjes maken Maar da's een ander verhaal. Ik ben gewoon benieuwd of TO's dochter ook daar interesse in heeft. Ik wil niet zeggen dat ik hoogbegaafd ben (nouja ook niet laagbegaafd ) Maar het is wel frusterend als je omgeving je anders behandelt als jij wilt (zoals TO ook wel een beetje benoemt). Kan het nu niet zo goed omschrijven volgens mij, en de leermiddelen van tegenwoordig zijn natuurlijk ook wel aangepast aan snelle kinderen.
Naja al met al een lulverhaal
Maar als je kind hoogbegaafd is vind ik wel dat je moet ingrijpen, omdat het op school anders echt problemen kan krijgen!
Ik mocht niet lezen in de kleuterklas, ik moest puzzeltjes maken Maar da's een ander verhaal. Ik ben gewoon benieuwd of TO's dochter ook daar interesse in heeft. Ik wil niet zeggen dat ik hoogbegaafd ben (nouja ook niet laagbegaafd ) Maar het is wel frusterend als je omgeving je anders behandelt als jij wilt (zoals TO ook wel een beetje benoemt). Kan het nu niet zo goed omschrijven volgens mij, en de leermiddelen van tegenwoordig zijn natuurlijk ook wel aangepast aan snelle kinderen. Naja al met al een lulverhaal
Maar als je kind hoogbegaafd is vind ik wel dat je moet ingrijpen, omdat het op school anders echt problemen kan krijgen!
maandag 19 mei 2008 om 22:20
Ik kan me wel voorstellen dat je er een topic over opent, is je kind druk of serieus of slim of wat dan ook dan weet je meestal niet meteen, is dit normaal of is dit uitzonderlijk, en is het uitzonderlijk, dan weet je nog niet, is het zo uitzonderlijk dat we er iets mee moeten of laten we het bij de constatering dat het een druk/slim/serieus of weet ik veel wat kind is. Ik vind het niet zo raar om daarover van gedachten te wisselen op een forum voordat je naar een huisarts stapt. Dat is weer net een stap verder.
maandag 19 mei 2008 om 22:22
Maar tuurlijk ligt er nog een heleboel tussen Mille, maar je kan niet alles noemen. Ik ga er van uit dat je de dingen die jij noemt sowieso wel probeert als je merkt dat dat beter werkt. Alleen, er zijn zoveel ouders die zelf aan het diagnostiseren gaan.. en dat kan ook nadelig uitpakken. Dat wilde ik alleen even noemen.
maandag 19 mei 2008 om 22:22
ik ben zelf hoogbegaafd (officieel gelabeld en wel), man nooit officieel gelabeld maar komt een eind in de richting en in mijn kinderen herken ik bepaalde trekjes. Aangezien er een erfelijke component in hoogbegaafdheid zit, is de kans wat groter dan normaal dat mijn kinderen "het" ook hebben. Gewoon een mogelijke "erfelijke belasting" dus. En op het cb constateerden ze daarnaast nog wat verschijnselen die duiden op mogelijke hoogbegaafdheid, vandaar hun advies om te testen.
Maar omdat ik weet waar ik op moet letten en wat de valkuilen en (on)mogelijkheden zijn, heb ik daar vanaf gezien en houd ik het gewoon bij alert zijn.
maandag 19 mei 2008 om 22:26
Ik denk, maar dan denk ik voor TO en kan ik het dus ook fout hebben, dat dat de insteek van dit topic was.
Zoals Citronella ook net zegt: stap naar huisarts is misschien nog te ver, aftasten wat er zou kunnen zijn/wat je zou kunnen proberen/of anderen het ook als probleem zouden zien of misschien het wel voor je relativeren vind ik dan vrij logisch.
Los van het zelf diagnoses gaan stellen dus, want dat is idd. niet altijd handig.
Laatste keer dat ik zelf een diagnose stelde dacht ik dat zoonlief zesde ziekte had en toen was het achteraf mooi rondvonk
maandag 19 mei 2008 om 22:29
Dhelia, ik had je ook al gelabeld vanachter mijn computer
Maar als je die achtergrond niet hebt en wel gedrag ziet wat je zorgelijk vind, vind ik het nogmaals niet raar of overdreven bezorgd om daar wat mee te doen.
Ik bedoelde dat TO m.i. gewoon net als jij alert is op wat wel en niet goed gaat bij haar dochter, en dus niet per se overdreven bezorgd of op zoek naar dingen.
Maar als je die achtergrond niet hebt en wel gedrag ziet wat je zorgelijk vind, vind ik het nogmaals niet raar of overdreven bezorgd om daar wat mee te doen.
Ik bedoelde dat TO m.i. gewoon net als jij alert is op wat wel en niet goed gaat bij haar dochter, en dus niet per se overdreven bezorgd of op zoek naar dingen.
maandag 19 mei 2008 om 22:30
Kijk, das niet handig..
Klopt ook wel wat je zegt, maar ik reageerde ook vooral omdat er alleen maar reacties met het woordje "hoogbegaafd" kwamen. Niet dat iedereen zegt dat dat het is, maar ik wilde duidelijk maken dat het zo ontzettend veel kan zijn. En met je kind nemen zoals het is, vind ik ook niet dat je vervolgens niets moet doen. Ik bedoel daar juist mee, kijken naar wat passt en goed is voor JOUW kind. Ongeacht het labeltje.
Klopt ook wel wat je zegt, maar ik reageerde ook vooral omdat er alleen maar reacties met het woordje "hoogbegaafd" kwamen. Niet dat iedereen zegt dat dat het is, maar ik wilde duidelijk maken dat het zo ontzettend veel kan zijn. En met je kind nemen zoals het is, vind ik ook niet dat je vervolgens niets moet doen. Ik bedoel daar juist mee, kijken naar wat passt en goed is voor JOUW kind. Ongeacht het labeltje.
maandag 19 mei 2008 om 22:52
Zonder fel te willen zijn herken ik in grote mate mijzelf maar ook mijn dochter van net drie in de openingspost.
Mijn dochter houdt van analyseren, denken over het leven en de dood, fantaseren over verre landen, wil leren lezen en schrijven, rekent tot 10, telt tot 30, kent zeker 50 liedjes uit haar hoofd, wil engels leren en oefent daarin, telde in het grieks toen ze 2 was, kan enorm melangolisch zijn en niet weten waarom, voelt verdriet van anderen aan en is het liefste in gezelschap van volwassenen of zorgt graag voor kleine babies.
Maar ze speelt ook met blokken, zit op ballet en zwemles, speelt in de zandbak, tekent rare poppetjes, is snachts nog steeds niet zindelijk, kan zich nog steeds niet helemaal aankleden en zo nog 1000 voorbeelden van een typische net driejarige.
Zijn kinderen niet net zo verschillend als volwassenen en gaat het niet wat ver om zulke jonge kinderen te laten testen?
Ik wil echt niemand tegen de haren instrijken maar er wordt zo snel een stempel gedrukt tegenwoordig..............
Mijn dochter houdt van analyseren, denken over het leven en de dood, fantaseren over verre landen, wil leren lezen en schrijven, rekent tot 10, telt tot 30, kent zeker 50 liedjes uit haar hoofd, wil engels leren en oefent daarin, telde in het grieks toen ze 2 was, kan enorm melangolisch zijn en niet weten waarom, voelt verdriet van anderen aan en is het liefste in gezelschap van volwassenen of zorgt graag voor kleine babies.
Maar ze speelt ook met blokken, zit op ballet en zwemles, speelt in de zandbak, tekent rare poppetjes, is snachts nog steeds niet zindelijk, kan zich nog steeds niet helemaal aankleden en zo nog 1000 voorbeelden van een typische net driejarige.
Zijn kinderen niet net zo verschillend als volwassenen en gaat het niet wat ver om zulke jonge kinderen te laten testen?
Ik wil echt niemand tegen de haren instrijken maar er wordt zo snel een stempel gedrukt tegenwoordig..............
maandag 19 mei 2008 om 23:03
Bedankt voor jullie reacties. Ik snap de verwarring die hier en daar opgetreden is. Mijn OP was een opmaat voor aanvullende info die naar aanleiding van de reacties waar ik op hoopte zou volgen. Bij deze dus, wederom in het kort:
Ik maak me geen zorgen met de hoofdletter Z. Ik had 'zorgen', zoals iemand hier al opmerkte, niet voor niets tussen aanhalingstekens gezet. Wel ben ik benieuwd of anderen mijn verhaal herkennen. Een diagnose stellen via internet was zeker niet de insteek. Ik was op ziek naar reacties, herkenbaarheid, ideeen.
Niet eens voor mezelf, want ik heb het leuk met haar. Het is een heerlijk kind. Ze vormt sporadisch voor 'problemen', is gemakkelijk te sturen, een ideaal kind om op te voeden. In tegenstelling tot haar zusje. En hoewel zij het me moeilijker maakt, qua opvoeding, maak ik me over haar geen zorgen. Zij redt zich wel. Mijn oudste dochter ongetwijfeld ook (of misschien nog wel beter), maar ze neemt het leven erg serieus en zwaar. En dat doet mij pijn, maar nog erger: het doet haarzelf pijn. Dat spreekt ze uit, ze beredeneert het op een volwassen wijze en heeft er verdriet om. Ze wil lachen, vrolijk zijn, net als de rest. Ze doet haar best, maar het is niet oprecht. Ik zie dat, maar zij voelt het ook haarfijn aan: " Mam, ik was ook zo vrolijk vandaag, ik moest zo lachen! Maar mam, eigenlijk was het niet écht. Maar de andere kindjes hadden dat niet door, dat zag ik wel. Maar ze vonden het wel leuk dat ik dat deed, dat zag ik ook. Zou jij dat ook doen? Vrolijk doen omdat iedereen dat doet? Ik wil dat niet, maar anders zit ik ook maar alleen tegen mezelf te praten. Dat vinden ze dan ook wel weer raar, denk ik. Maar ja, ik mag toch mezelf zijn? Dat mogen de andere kindjes toch ook?".
Ze wil zich aanpassen aan de rest, maar raakt daarmee van zichzelf verwijderd. Daar zit ze mee. En dus: krast ze net als de andere kindjes, lacht ze mee met de anderen, terwijl ze met de leidsters wil praten, speelt ze in de bouwhoek, terwijl ze wil 'schrijven'. En is ze verdrietig als ze thuis komt. En blijft ze eindeloos in strijd met zichzelf. En toch is ze sociaal behoorlijk vaardig en verbaal heel sterk. Ze redt zich wel, zolang ze maar het gevoel heeft zich zelf te kunnen zjn. En blijkbaar kan ze dat het beste met volwassenen in de buurt. Maar ik weet hoe graag ze kind wil zijn. En toegegeven: ook ik zie dat het liefst. Niet voor mezelf, maar voor haar. Laat dat in godsnaam duidelijk zijn.
Ik maak me geen zorgen met de hoofdletter Z. Ik had 'zorgen', zoals iemand hier al opmerkte, niet voor niets tussen aanhalingstekens gezet. Wel ben ik benieuwd of anderen mijn verhaal herkennen. Een diagnose stellen via internet was zeker niet de insteek. Ik was op ziek naar reacties, herkenbaarheid, ideeen.
Niet eens voor mezelf, want ik heb het leuk met haar. Het is een heerlijk kind. Ze vormt sporadisch voor 'problemen', is gemakkelijk te sturen, een ideaal kind om op te voeden. In tegenstelling tot haar zusje. En hoewel zij het me moeilijker maakt, qua opvoeding, maak ik me over haar geen zorgen. Zij redt zich wel. Mijn oudste dochter ongetwijfeld ook (of misschien nog wel beter), maar ze neemt het leven erg serieus en zwaar. En dat doet mij pijn, maar nog erger: het doet haarzelf pijn. Dat spreekt ze uit, ze beredeneert het op een volwassen wijze en heeft er verdriet om. Ze wil lachen, vrolijk zijn, net als de rest. Ze doet haar best, maar het is niet oprecht. Ik zie dat, maar zij voelt het ook haarfijn aan: " Mam, ik was ook zo vrolijk vandaag, ik moest zo lachen! Maar mam, eigenlijk was het niet écht. Maar de andere kindjes hadden dat niet door, dat zag ik wel. Maar ze vonden het wel leuk dat ik dat deed, dat zag ik ook. Zou jij dat ook doen? Vrolijk doen omdat iedereen dat doet? Ik wil dat niet, maar anders zit ik ook maar alleen tegen mezelf te praten. Dat vinden ze dan ook wel weer raar, denk ik. Maar ja, ik mag toch mezelf zijn? Dat mogen de andere kindjes toch ook?".
Ze wil zich aanpassen aan de rest, maar raakt daarmee van zichzelf verwijderd. Daar zit ze mee. En dus: krast ze net als de andere kindjes, lacht ze mee met de anderen, terwijl ze met de leidsters wil praten, speelt ze in de bouwhoek, terwijl ze wil 'schrijven'. En is ze verdrietig als ze thuis komt. En blijft ze eindeloos in strijd met zichzelf. En toch is ze sociaal behoorlijk vaardig en verbaal heel sterk. Ze redt zich wel, zolang ze maar het gevoel heeft zich zelf te kunnen zjn. En blijkbaar kan ze dat het beste met volwassenen in de buurt. Maar ik weet hoe graag ze kind wil zijn. En toegegeven: ook ik zie dat het liefst. Niet voor mezelf, maar voor haar. Laat dat in godsnaam duidelijk zijn.
maandag 19 mei 2008 om 23:07
Vind jij dat ze zo gelukkig is? Denk je dat ze gelukkiger kán zijn met therapie? Dan zou ik naar een psycholoog/weet ik veel wat gaan die haar kan laten in zien dat ze kind mág zijn. Ik denk dat dat voor haar veel rust geeft. Misschien wil ze het zelf ook wel, denk dat je haar dat wel kan vragen.
Herken trouwens wel veel van mezelf in haar verhaal, maar ik heb het nooit tegen mn ouders verteld.
Herken trouwens wel veel van mezelf in haar verhaal, maar ik heb het nooit tegen mn ouders verteld.
maandag 19 mei 2008 om 23:15
@MissMara: Ja, ik heb veel aan de reacties. Het zet me even op een ander spoor, denk ik. Hoop ik. Ik ben huiverig voor stempels en labels, maar zie dat mijn omgeving haar toch al gelabeld heeft. Hoogbegaafd, slim ding, adrem, bijdehand, etc. Maar niemand ziet de rest: de worsteling die ze dagelijks doormaakt. Verder dan: Goh, wat is ze toch slim, en wat is ze heerlijk serieus, die gaat het later ver schoppen, komen ze niet. Terwijl ik het niet interessant vind of ze bevengemiddeld slim is of niet. Ik wil dat ze een kind is dat lekker in haar vel zit. Dat happy is en onbezorgd.
De reacties helpen me om mijn eigen beel helder te krijgen. Dat heb ik nodig en houdt me scherp.
@-xxx- Als ze gelukkiger kan worden van therapie, dan sta ik daar natuurlijk voor open. Maar welke? Dat soort ervaringen hoor ik graag natuurlijk. Hebben jouw ouders nooit iets gemerkt destijds?
De reacties helpen me om mijn eigen beel helder te krijgen. Dat heb ik nodig en houdt me scherp.
@-xxx- Als ze gelukkiger kan worden van therapie, dan sta ik daar natuurlijk voor open. Maar welke? Dat soort ervaringen hoor ik graag natuurlijk. Hebben jouw ouders nooit iets gemerkt destijds?
maandag 19 mei 2008 om 23:19
Nee... mijn ouders hebben op de kleuterschool wel gemerkt dat de technieken toen behoorlijk ouderwets waren: je doet gewoon mee met de rest, klaar. Ik werd zelfs een keer voor lul gezet in de klas omdat ik graag wilde lezen en geen puzzels wilde maken (weet ik nu nog 
). Verder deed ik wel gewoon mee met de rest, maar ik weet nog goed dat ik soms dacht 'oooh moet dit nou en waarom vinden jullie dit nou leuk?' maar wel minder erg als bij jouw dochter volgens mij. Ik had wel door dat ik anders was, nooit zomaar gek doen of het leuke kind uithangen ofzo weetjewel, en daar hebben ze en ik ook wel kritiek op gehad: ik hing altijd maar in boeken, wilde nooit leuk meedoen met rare dingen enzo... Maar ik denk dat het van mezelf te weinig uitkwam om er mee bezig te gaan voor m'n ouders.
). Verder deed ik wel gewoon mee met de rest, maar ik weet nog goed dat ik soms dacht 'oooh moet dit nou en waarom vinden jullie dit nou leuk?' maar wel minder erg als bij jouw dochter volgens mij. Ik had wel door dat ik anders was, nooit zomaar gek doen of het leuke kind uithangen ofzo weetjewel, en daar hebben ze en ik ook wel kritiek op gehad: ik hing altijd maar in boeken, wilde nooit leuk meedoen met rare dingen enzo... Maar ik denk dat het van mezelf te weinig uitkwam om er mee bezig te gaan voor m'n ouders.
maandag 19 mei 2008 om 23:29
Als ik je laatste posting lees denk ik eerder aan een depressief kind dan aan een hoogbegaafd kind.
Maar dat is mijn bescheiden mening.
Wat zegt de huisarts eigenlijk over haar somberheid?
Ik neem aan dat je daar wel mee bij artsen bent geweest?
Zelf was ik op die leeftijd ook al "schijnvrolijk".
Ik ben niet hoogbegaafd, niet uitermate slim, wel bijdehand en adrem.
Bij mij heeft het "tobben" zoals het toen werd genoemd geresulteerd in jeugdmigraine.
Waarschijnlijk was dit niet te voorkomen geweest maar aangezien jij het gedrag van je dochter al een tijd door hebt neem ik aan dat er nu beter op wordt gelet dan 34 jaar geleden.
Doorverwijzing naar een kinderpsycholoog lijkt me dan ook zinvoller dan dure testen om te kijken welk stempel het beste past....
Sprankelender, ik bedoel het echt niet lullig maar er zijn hier zo vaak van die " wat bevestigen we elkaar weer heerlijk" discussie's over of ADD of hoogbegaafdheid.
Wat betreft het aantal hoogbegaafde kinderen op het Viva forum zouden er de afgelopen jaren minimaal een aantal extra scholen bij moeten zijn gekomen voor dit soort kinderen en dat is niet het geval.
Vaak wordt een vermoeden hier dus in een bepaalde hoek gedirigeerd is mijn mening, zonder dat er proffesioneel naar is gekeken.
Ik hoop van harte dat je meisje binnen de kortste keren een vrolijk mens mag zijn dat positief in de wereld staat!
Maar dat is mijn bescheiden mening.
Wat zegt de huisarts eigenlijk over haar somberheid?
Ik neem aan dat je daar wel mee bij artsen bent geweest?
Zelf was ik op die leeftijd ook al "schijnvrolijk".
Ik ben niet hoogbegaafd, niet uitermate slim, wel bijdehand en adrem.
Bij mij heeft het "tobben" zoals het toen werd genoemd geresulteerd in jeugdmigraine.
Waarschijnlijk was dit niet te voorkomen geweest maar aangezien jij het gedrag van je dochter al een tijd door hebt neem ik aan dat er nu beter op wordt gelet dan 34 jaar geleden.
Doorverwijzing naar een kinderpsycholoog lijkt me dan ook zinvoller dan dure testen om te kijken welk stempel het beste past....
Sprankelender, ik bedoel het echt niet lullig maar er zijn hier zo vaak van die " wat bevestigen we elkaar weer heerlijk" discussie's over of ADD of hoogbegaafdheid.
Wat betreft het aantal hoogbegaafde kinderen op het Viva forum zouden er de afgelopen jaren minimaal een aantal extra scholen bij moeten zijn gekomen voor dit soort kinderen en dat is niet het geval.
Vaak wordt een vermoeden hier dus in een bepaalde hoek gedirigeerd is mijn mening, zonder dat er proffesioneel naar is gekeken.
Ik hoop van harte dat je meisje binnen de kortste keren een vrolijk mens mag zijn dat positief in de wereld staat!
maandag 19 mei 2008 om 23:32
Jawel, toen met het 'ik wil geen puzzels maken' incident heb ik het wel verteld en naar aanleiding van dat gesprek heeft mn moeder tegen de juf gezegd dat ik dus wil lezen in de klas, blabla, maar dat mocht gewoon niet. Heel raar achteraf. Ze hebben het er ook wel over gehad om me een klas over te laten slaan, maar ik was sociaal niet ver genoeg. Nee vind je het gek als je je niet serieus genomen voelt en je je niet op je plek voelt bij de rest (niet dat ik geen vriendinnetjes had hoor, maar ik was wel errug stil en verlegen). Op de basisschool lag ik wel altijd bóeken voor op de middenmoot zeg maar, en had ik het extra reken/taal werk van een klas hoger al af, tot dat ze echt niks meer konden bedenken wat ik nog extra kon doen. Ik ben naar het gymnasium gegaan, waar ik er achter kwam dat ik niet heb 'leren leren', maar mezelf alles heb aangeleerd, door goed opletten en vragen. Ik heb het gymnasium wel gewoon in 6 jaar gehaald met 6-en (onderpresteren???), en zit nu in het tweede jaar van mn universaire studie. Nu kom ik er écht achter dat ik vakken niet haal omdat ik niet kan leren, en dat probeer ik nu op te lossen met een cursus leren leren.
Dat heb ik dus echt gemist, het leren stampen voor een overhoring, al op de basisschool. Ik kon het wel en wist het wel, dus haalde ik het wel.
Nouja, hier mijn levensverhaal tot nu toe
Dat heb ik dus echt gemist, het leren stampen voor een overhoring, al op de basisschool. Ik kon het wel en wist het wel, dus haalde ik het wel.
Nouja, hier mijn levensverhaal tot nu toe
maandag 19 mei 2008 om 23:32
By the way waren er bij mij op de kleuterschool echt meerdere kinderen die konden lezen en schrijven (sorry, grachtengordel...ouders zijn hier waarschijnlijk nogal pushy).
Geen enkele reden om aan hoogbegaafdheid te denken.
Vriendin van me leerde zichzelf lezen rond haar derde verjaardag. Heeft een gestudeerd en een goede baan maar is doodgewoon en zeker niet hoogbegaafd.
Is toch gewoon een bepaalde interesse, lezen en schrijven?
Geen enkele reden om aan hoogbegaafdheid te denken.
Vriendin van me leerde zichzelf lezen rond haar derde verjaardag. Heeft een gestudeerd en een goede baan maar is doodgewoon en zeker niet hoogbegaafd.
Is toch gewoon een bepaalde interesse, lezen en schrijven?
