Kinderen
alle pijlers
Te ' oud' voor haar leeftijd?
maandag 19 mei 2008 om 20:45
Ik ben benieuwd naar jullie tips, ervaringen, opmerkingen, visie op mijn zorgen rondom mijn dochter. In het kort:
Mijn dochter doet het vanaf haar geboorte op het eerste gezicht eigenlijk geweldig. Groeit goed, eet goed, slaapt prima. Het was een makkelijke baby en is moeiteloos door de peuterpuberteit geschoten. Inmiddels is ze 3,5, maar een kind is ze nooit echt geweest. Ze is altijd ver in haar ontwikkeling geweest en ik vermoed dat daar een groot deel van het 'probleem' ligt.
Ze is altijd dat serieuze meisje gebleven dat continu in gedachten is, de meest waanzinnige ideeen heeft, gevoelig is, maar gelukkig bij vlagen ook heel open. Maar ook: faalangstig, streng voor zichzelf. Op de creche viel ze daarmee op en ze hebben, in mijn ogen, altijd prima gereageerd op haar vragen, gevoelens, etc. Maar de aansluting bij andere kinderen blijft lastig. De kinderen die jonger zijn vindt ze even schattig, maar daarna maar ' druk'. De oudere kinderen vindt ze ook niet bijster uitdagend. 'Spelen' lijkt voor haar synoniem te zijn voor 'praten, met elkaar oplossingen bedenken en daarover weer met elkaar praten'. De andere kinderen willen best even naar haar luisteren en antwoord geven op haar vragen, maar daarna is de bouwhoek interessanter. En gelijk hebben ze. Dat is ook waar ze mee bezig horen te zijn. Ik hoopte dat het op de peuterspeelzaal anders zou zijn omdat ze dan met meer leeftijdsgenoten in een klasje zit, maar helaas. De aansluiting was weer een probleem.
Ze is het liefst de hele dag bij de leidsters. Ook thuis heeft ze een geweldige middag als er vrienden van ons over de vloer komen en zij erbij kan zitten om te luisteren. De opmerkingen die ze dan maakt zijn op volwassen niveau. Omdat ze zo volwassen overkomt (en ik weet dat dat geen aangenomen houding is) maak ik soms de fout om ook op volwassen manier met haar te praten. Of ruzie te maken. Soms vergeet ik dat ze kind is. Maar vaker nog ben ik me bewust van het feit dat ze een kind van 3,5 is dat overkomt als een mini-volwassene. Maar wel één die nooit zo blij is als een kind van die leeftijd hoort te zijn, nooit onbezorgd lijkt en die er, ondanks al haar verwoede pogingen, niet in slaagt om net zo onbekommerd kind te zijn als de kindjes waar ze toch ook zo graag bij wil horen.
Ik begrijp dat dit voor jullie waarschijnlijk niet een heel helder verhaal is, maar hoop op reacties.
Mijn dochter doet het vanaf haar geboorte op het eerste gezicht eigenlijk geweldig. Groeit goed, eet goed, slaapt prima. Het was een makkelijke baby en is moeiteloos door de peuterpuberteit geschoten. Inmiddels is ze 3,5, maar een kind is ze nooit echt geweest. Ze is altijd ver in haar ontwikkeling geweest en ik vermoed dat daar een groot deel van het 'probleem' ligt.
Ze is altijd dat serieuze meisje gebleven dat continu in gedachten is, de meest waanzinnige ideeen heeft, gevoelig is, maar gelukkig bij vlagen ook heel open. Maar ook: faalangstig, streng voor zichzelf. Op de creche viel ze daarmee op en ze hebben, in mijn ogen, altijd prima gereageerd op haar vragen, gevoelens, etc. Maar de aansluting bij andere kinderen blijft lastig. De kinderen die jonger zijn vindt ze even schattig, maar daarna maar ' druk'. De oudere kinderen vindt ze ook niet bijster uitdagend. 'Spelen' lijkt voor haar synoniem te zijn voor 'praten, met elkaar oplossingen bedenken en daarover weer met elkaar praten'. De andere kinderen willen best even naar haar luisteren en antwoord geven op haar vragen, maar daarna is de bouwhoek interessanter. En gelijk hebben ze. Dat is ook waar ze mee bezig horen te zijn. Ik hoopte dat het op de peuterspeelzaal anders zou zijn omdat ze dan met meer leeftijdsgenoten in een klasje zit, maar helaas. De aansluiting was weer een probleem.
Ze is het liefst de hele dag bij de leidsters. Ook thuis heeft ze een geweldige middag als er vrienden van ons over de vloer komen en zij erbij kan zitten om te luisteren. De opmerkingen die ze dan maakt zijn op volwassen niveau. Omdat ze zo volwassen overkomt (en ik weet dat dat geen aangenomen houding is) maak ik soms de fout om ook op volwassen manier met haar te praten. Of ruzie te maken. Soms vergeet ik dat ze kind is. Maar vaker nog ben ik me bewust van het feit dat ze een kind van 3,5 is dat overkomt als een mini-volwassene. Maar wel één die nooit zo blij is als een kind van die leeftijd hoort te zijn, nooit onbezorgd lijkt en die er, ondanks al haar verwoede pogingen, niet in slaagt om net zo onbekommerd kind te zijn als de kindjes waar ze toch ook zo graag bij wil horen.
Ik begrijp dat dit voor jullie waarschijnlijk niet een heel helder verhaal is, maar hoop op reacties.
maandag 19 mei 2008 om 23:34
Achteraf denk ik dat ik op de middelbare school wel een echt goede leerling had kunnen zijn maar (ja ik heb me er in verdiept) onderpresteerde, wat bij veel begaafde mensen voor schijnt te komen. Erg jammer achteraf, maar m'n ouders waren totaaal niet op de hoogte van de mogelijkheden en komen nou niet uit families waar het normaal was om te studeren (allebei mbo gedaan).
maandag 19 mei 2008 om 23:37
Oh neele ik ben volgens mij niet hoogbegaafd, maar heb het nooit getest. Wel kwam ik bij de standaard IQ-testen (tv, inet) vroeger altijd rond de 130 uit, maarja... wat moet je daar nou mee he 
Ik vind mezelf iig niet hoogbegaafd, maar wie weet... als ik meer was uitgedaagd en ook thuis was geprikkeld, had het denk ik wel anders kunnen uitpakken. Er is iig niet erg tactisch met m'n talenten omgegaan zeg maar
Hmm interessant topic :-) Vooral de kindertijd die TO beschrijft herken ik.
Ik vind mezelf iig niet hoogbegaafd, maar wie weet... als ik meer was uitgedaagd en ook thuis was geprikkeld, had het denk ik wel anders kunnen uitpakken. Er is iig niet erg tactisch met m'n talenten omgegaan zeg maar Hmm interessant topic :-) Vooral de kindertijd die TO beschrijft herken ik.
maandag 19 mei 2008 om 23:47
Met een iq van 130 ben je (gelukkig) niet hoogbegaafd hoor!
Gewoon een slimme meid.
Je hebt het over uitgedaagd en geprikkeld worden maar realiseer je je wel dat hoogbegaafdheid een hele vervelende afwijking is?
Er wordt op het forum scheutig met de term omgesprongen en meestal (gelukkig) onterecht, maar als je kind hoogbegaafd is heb je echt een groot probleem. En niet eens in de jongste jaren.
Dat wordt alleen maar moeilijker en moeilijker.
Hoogbegaafden komen vaak niet aan het werk en worden erg geisoleerde mensen.
Zeker niet iets om je kind toe te wensen.
Maar tussen hoog en zwakbegaafd zit een scala aan karakters en eigenschappen die een kind als prettig en als onprettig kunnen ervaren.
En als een kind ongelukkig is moet je daar iets aan proberen te doen lijkt me.
Ben dus nog steeds benieuwd wat de arts te melden had.
Gewoon een slimme meid.
Je hebt het over uitgedaagd en geprikkeld worden maar realiseer je je wel dat hoogbegaafdheid een hele vervelende afwijking is?
Er wordt op het forum scheutig met de term omgesprongen en meestal (gelukkig) onterecht, maar als je kind hoogbegaafd is heb je echt een groot probleem. En niet eens in de jongste jaren.
Dat wordt alleen maar moeilijker en moeilijker.
Hoogbegaafden komen vaak niet aan het werk en worden erg geisoleerde mensen.
Zeker niet iets om je kind toe te wensen.
Maar tussen hoog en zwakbegaafd zit een scala aan karakters en eigenschappen die een kind als prettig en als onprettig kunnen ervaren.
En als een kind ongelukkig is moet je daar iets aan proberen te doen lijkt me.
Ben dus nog steeds benieuwd wat de arts te melden had.
maandag 19 mei 2008 om 23:53
Sprankelender, fijn dat je iets hebt aan de reacties. En tja, al voordat Neele erover begon, had ik ook al een beetje het idee dat je dochter misschien wel eens zou kunnen worstelen met depressieve gevoelens (let wel: geen diagnose/label, maar gevoelens benoemen). Ik vind het idee van een kinderpsycholoog dan ook heel goed.
Daarbij verdienen jullie als ouders een compliment: blijkbaar voelt je dochter zich veilig, gezien en gehoord bij jullie, anders zou ze haar 'moeilijke' gevoelens wel voor zich houden. Hou dat contact vast! Dan kun je er voor haar zijn, nu en in de toekomst!
Daarbij verdienen jullie als ouders een compliment: blijkbaar voelt je dochter zich veilig, gezien en gehoord bij jullie, anders zou ze haar 'moeilijke' gevoelens wel voor zich houden. Hou dat contact vast! Dan kun je er voor haar zijn, nu en in de toekomst!
maandag 19 mei 2008 om 23:58
Helemaal eens met Miss Mara!
Prijs jezelf gelukkig dat je dochter haar gevoelens met je deelt.
Hoe vaak (ikzelf was een goed voorbeeld) uiten kinderen niet wat ze voelen en is het voor ouders maar gissen wat er is.
Ze voelt zich duidelijk veilig bij jullie. Dat is echt een geluk bij een ongeluk in deze!
Prijs jezelf gelukkig dat je dochter haar gevoelens met je deelt.
Hoe vaak (ikzelf was een goed voorbeeld) uiten kinderen niet wat ze voelen en is het voor ouders maar gissen wat er is.
Ze voelt zich duidelijk veilig bij jullie. Dat is echt een geluk bij een ongeluk in deze!
dinsdag 20 mei 2008 om 10:44
Ik begrijp de afkeer van labelen wel maar het kan heel belangrijk zijn voor een kind gezien te worden voor wie hij is -door iedereen- . Ik ken toevallig twee mensen die zo'n 25 jaar uitgespuwt zijn door de omgeving, beiden werkloos -daar willen we toch ook niet voor betalen?- beiden sociaal onderaan de ladder. En waarom? omdat labelen 'vroeger' niet gedaan werd. Als ik hun gevechten zie dan ben ik blij dat er nu wat meer gelabeld word. Dat er dan veel ruis optreed vind ik ergerlijk en jammer maar ontkennen is wat mij betreft het meest erge wat je een mens aan kunt doen.
TO: Sterkte met dit hele gedoe. Zelf zou ik denken dat het aanreiken van verschillende uitdagingen hier op z'n plek is. Zowel boeken als dansen, om het zo maar uit te drukken. En misschien huisdieren? En is het uit te leggen dat mensen meerdere facetten in zich hebben? misschien helpt het als je toch zo af en toe op dat nivo met haar praat. En daarna lekker dansen en gek doen
TO: Sterkte met dit hele gedoe. Zelf zou ik denken dat het aanreiken van verschillende uitdagingen hier op z'n plek is. Zowel boeken als dansen, om het zo maar uit te drukken. En misschien huisdieren? En is het uit te leggen dat mensen meerdere facetten in zich hebben? misschien helpt het als je toch zo af en toe op dat nivo met haar praat. En daarna lekker dansen en gek doen
dinsdag 20 mei 2008 om 12:44
Dit stoort me nog meer dan al die labels. Hoezo zou het automatisch een probleem zijn om hoogbegaafd te zijn? Er zijn legio mensen die hoogbegaafd zijn en daardoor uitstekende studies afronden en prima meekomen, en ook op sociaal vlak. Als je naast hoogbegaafdheid wat lastige karaktertrekken hebt, wordt het een ander verhaal, maar dan had je misschien ook wel last gehad an die karaktertrekken als je laagbegaafd was. Hoogbegaafden kunnen juist alles worden wat ze willen, en waarom zouden ze automatisch sociaal geisoleerd zijn? Ze hebben meestal prettigere sociale omgevingen voor het uitkiezen dan minder begaafden. Laten we alles toch niet problematiseren zeg, hoogdbegaafdheid heeft vooral voordelen. Zeker als je volwassen bent.
dinsdag 20 mei 2008 om 12:48
pff wat een pittig onderwerp voor die leeftijd..
Ik zou haar toch voorzichtig laten testen denk ik;
-Je ziet dat ze onder haar problemen lijdt.
-Ze heeft (buiten redeneren) geen vaardigheden om zichzelf te 'redden'. (dus heel slim maar ook sociaal zoals iemand hier dat zei)
-Het is je niet duidelijk het in welke hoek te zoeken, waardoor je nog niet goed in kunt spelen op haar gedrag. Je bent volgens mij nog in de orienterende fase.
Ik ben zelf ook wars van labeltjes, testen en alle ongein die er mee te maken heeft. Maar boven staande punten zouden het voor mij wel zinnig maken er toch iets mee te doen.
Wat je vervolgens met het labeltje doet is namelijk aan JOU. Je hoeft niet een moeder te worden die overal verkondigt dat haar kind zo bijzonder is en wekelijks gespekken met de juf wil. (daar komt mijn allegie vadaan in ieder geval) Je kunt daar ook heel nuchter mee omgaan, en dingen zoeken die ze nodig heeft om vaardigheden te ontwikkelen die haar zouden kunnen helpen.
Dat ze depri is zou goed kunnen, maar kan ook voorkomen uit de situatie. Ook voor haar, met haar begrip enzo, zou het hadig kunnen zijn te weten dat ze anders is. (vertel haar er dan ook bij dat ze dat beter niet overal kan verkondigen )
Ik ben zelf na een moeilijk jeugd weer eens getest toen ik ik 21 was en door stress van mijn afstuderen erg leek af te glijden. Ik heb mezelf altijd een stom varken gevoeld, en was inmiddels er van overtuigd dat ik gek aan het worden was. Toen de psych sugereerde dat ik hb zou kunnen zijn heb ik haar hard uitgelachen. (behoorlijk onbeleefd) Toch bleek het zo te zijn. Nadat ik er wat over gelezen had viel er een last van me af. Mijn sociaal gemankeerd zijn, niet begrepen worden, 'rare' manier van denken kwamen ergens uit voort. Gewoon een iets andere aanleg. Daarmee was voor mij veel opgelost. Wat ik er nu nog mee doe; niets!
Maar om aan te geven dat het ook voor haar ook fijn kan zijn te weten wat er is. Ik had persoonlijk best wel een sova traininkje willen hebben hier of daar, of gewoon een schop onder mijn kont, zodat ik buiten zou zijn gaan spelen bv.
Ik zou haar toch voorzichtig laten testen denk ik;
-Je ziet dat ze onder haar problemen lijdt.
-Ze heeft (buiten redeneren) geen vaardigheden om zichzelf te 'redden'. (dus heel slim maar ook sociaal zoals iemand hier dat zei)
-Het is je niet duidelijk het in welke hoek te zoeken, waardoor je nog niet goed in kunt spelen op haar gedrag. Je bent volgens mij nog in de orienterende fase.
Ik ben zelf ook wars van labeltjes, testen en alle ongein die er mee te maken heeft. Maar boven staande punten zouden het voor mij wel zinnig maken er toch iets mee te doen.
Wat je vervolgens met het labeltje doet is namelijk aan JOU. Je hoeft niet een moeder te worden die overal verkondigt dat haar kind zo bijzonder is en wekelijks gespekken met de juf wil. (daar komt mijn allegie vadaan in ieder geval) Je kunt daar ook heel nuchter mee omgaan, en dingen zoeken die ze nodig heeft om vaardigheden te ontwikkelen die haar zouden kunnen helpen.
Dat ze depri is zou goed kunnen, maar kan ook voorkomen uit de situatie. Ook voor haar, met haar begrip enzo, zou het hadig kunnen zijn te weten dat ze anders is. (vertel haar er dan ook bij dat ze dat beter niet overal kan verkondigen
)Ik ben zelf na een moeilijk jeugd weer eens getest toen ik ik 21 was en door stress van mijn afstuderen erg leek af te glijden. Ik heb mezelf altijd een stom varken gevoeld, en was inmiddels er van overtuigd dat ik gek aan het worden was. Toen de psych sugereerde dat ik hb zou kunnen zijn heb ik haar hard uitgelachen. (behoorlijk onbeleefd) Toch bleek het zo te zijn. Nadat ik er wat over gelezen had viel er een last van me af. Mijn sociaal gemankeerd zijn, niet begrepen worden, 'rare' manier van denken kwamen ergens uit voort. Gewoon een iets andere aanleg. Daarmee was voor mij veel opgelost. Wat ik er nu nog mee doe; niets!
Maar om aan te geven dat het ook voor haar ook fijn kan zijn te weten wat er is. Ik had persoonlijk best wel een sova traininkje willen hebben hier of daar, of gewoon een schop onder mijn kont, zodat ik buiten zou zijn gaan spelen bv.
dinsdag 20 mei 2008 om 13:13
bij mijn weten is er meer nodig dan een hoog iq, om het stempeltje hb te krijgen. In ieder geval door psychologen.
Bij bijvoorbeeld de mensa kijken ze alleen naar het cijfertje.
De bijbehorende eigenschappen die in de psych worden 'gevraagd' maken vaak dat het voor een persoon wel vaak als een probleem wordt ervaren. Bijv overgevoeligheid. Dan zijn die 'lastige karaketertrekken' dus een gevolg van...
En in dat geval is het dus vaak lastig om een baan te houden, vriendschappen op te bouwen etc.
Alleen het hoge cijfertje lijkt me heerlijk...
Bij bijvoorbeeld de mensa kijken ze alleen naar het cijfertje.
De bijbehorende eigenschappen die in de psych worden 'gevraagd' maken vaak dat het voor een persoon wel vaak als een probleem wordt ervaren. Bijv overgevoeligheid. Dan zijn die 'lastige karaketertrekken' dus een gevolg van...
En in dat geval is het dus vaak lastig om een baan te houden, vriendschappen op te bouwen etc.
Alleen het hoge cijfertje lijkt me heerlijk...
dinsdag 20 mei 2008 om 13:18
Hoogebegaafdheid is gedefinieerd als een hoog IQ. Mensen met problemen komen bij psychologen, en dat zijn de mensen met de lastige karaktertrekken. Misschien waren die anders ook wel bij psychologen terecht gekomen. De meeste hoogbegaafde mensen functioneren gewoon prima en hebben veelal glanzende carrieres en mooie studieresultaten. Laten we het alsjeblieft niet zo problematisch maken, hoogbegaafdheid op zich is een hele handige eigenschap.
dinsdag 20 mei 2008 om 14:59
Typisch een reactie van iemand die zich niet heeft verdiept in het onderwerp. Als de meeste hoogbegaafden zouden studeren en glansrijke carrieres zouden hebben dan zou er weinig aan mankeren. Het probleem is juist dat door het huidige schoolsysteem velen gaan onderpresteren en eindigen op het VMBO zoniet drop-outs worden. Slechts 16 procent eindigt op de uni hoor. Niks glansrijke carrieres en goede studies, dat is namelijk alleen maar als het goed gaat. En het gaat zo weinig goed omdat ze niet herkent worden....daarom pleit men voor cursussen op scholen zodat ze ook hb-ers gaan herkennen. Want als je kind een achterstand heeft dan komen er drie kasten met opties en subsidies en mogelijkheden tevoorschijn, is je kind hb dan is het smeken om enige aanpassing in het werk etc.
dinsdag 20 mei 2008 om 15:10
Hoogbegaafdheid kan handig zijn als je nog wel jezelf kunt zijn en iets kunt vinden waarin je jezelf kwijt kunt. Maar dat gaat voor veel hoogbegaafden helaas niet op. Doordat het niet herkend wordt voornamelijk of doordat een hoogbegaafd kind allang geleerd heeft zichzelf aan te passen aan wat de omgeving als 'normaal' definieerd. Niks erg om een bijdehand, slim enz. kind te hebben, maar voor veel hoogbegaafde kinderen is het toch echt minder leuk. Veel kinderen worden door hun omgeving niet begrepen, worden vreemd gevonden door hun interesses (vaak fixatie op een bepaald onderwerp) en passen zich aan. Dat aanpassen wordt vaak onderpresteren uiteindelijk en dat is iets waar een kind ook later als volwassene nog altijd (heel veel) last van kan hebben.
dinsdag 20 mei 2008 om 16:55
Zwieber, ik vraag me af of dat klopt. Ik ontken niet dat er hoogbegaafden zijn met problemen, maar ik denk dat met met de meesten gewoon goed gaat. Ik kan niet geloven dat de meerderheid onderpresteert. Uit welk onderzoek komt dat? Als je dit echt wil weten, zou je een heel grote groep een IQ-test af moeten nemen, en ze dan jarenlang volgen om te zien hoe ze terecht komen. Bestaat er inderdaad zo'n onderzoek? Het lastige hierbij is dat hoogbegaafden zonder verdere problemen nauwelijks getest zullen worden, waardoor problemen geasocieerd met hoogbegaafdheid overschat kunnen worden.
dinsdag 20 mei 2008 om 17:04
Ook al is het waar dat veel kinderen die als hoogbegaafd uit de test komen problemen hebben, heeft Nippo een punt. Als ik om mij heenkijk op de universiteit zijn er veel mensen van wie ik denk dat ze hoogbegaafd zijn. Deze hebben echter allemaal een mooie carriere gemaakt, en de meesten ook een leuk gezin/sociaal leven, ook al zijn ze dan excentriek misschien. In sociale omgevingen die vrijwel helemaal uit nerds bestaan is het percentage hoogbegaafden ook heel erg hoog (ik denk even aan de beta-aio's die ik ken), maar deze mensen functioneren ook allemaal goed, ondanks of zelfs dankzij hun hoogbegaafdheid. Alleen zij zijn vaak niet getest, en dus is het beeld - zeer begrijpelijk - verkleurd door mensen die met problemen kampen.
dinsdag 20 mei 2008 om 17:05
Helemaal geen correcte uitleg Neele, net als jouw beweringen dat het een groot probleem is. De cijfers die ik zo snel kan vinden (maar corrigeer me gerust) laten zien dat 20-30% van de hoogbegaafden problemen heeft (en hoe hoog zou dat zijn bij gemiddeld begaafden?). Verder wijst onderzoek uit dat hoogbegaafden vergeleken met mensen met lagere IQs zowel op het persoonlijke als het maatschappelijke vlak succesvoller zijn.
Dus ik blijf bij mijn stelling dat het met de meeste hoogbegaafden gewoon goed gaat, zelfs aanzienlijk beter dan met lager begaafden.
Dus ik blijf bij mijn stelling dat het met de meeste hoogbegaafden gewoon goed gaat, zelfs aanzienlijk beter dan met lager begaafden.
dinsdag 20 mei 2008 om 17:06
Misschien is het zo (bedenk ik nu) dat het juist voor hoogbegaafde kinderen, die aansluiting proberen te vinden bij leeftijdsgenoten, heel moeilijk is om hoogbegaafd te zijn, maar als ze eenmaal een club gelijkgestemden vinden (middelbare school, universiteit, werk) het veel makkelijker is en idd ook de voordelen heeft die nippo noemt. Dat we dus een beetje langs elkaar heen praten: de een heeft het over kinderen, de ander over volwassenen?
dinsdag 20 mei 2008 om 17:08
Lees bijvoorbeeld dit eens:
Opinie 22: ‘Je moet hoogbegaafden geen bijzondere behandeling geven’
Wie goed rondvraagt komt er zeker eentje tegen; een hoogbegaafd kind. Dat ze er zijn is niet nieuw, maar de manier waarop de samenleving met hoogbegaafden omgaat is wél veranderd. Moeten superslimme kinderen extra gestimuleerd worden op school, ook al zijn ze hun klas ver vooruit? En wat te doen bij sociale problemen? Volgens onderzoeker Henk Guldemond van het Gronings instituut voor onderzoek van onderwijs, opvoeding en ontwikkeling (GION) wordt het ‘probleem’ van hoogbegaafdheid overdreven: ‘Je moet hoogbegaafden geen bijzondere behandeling geven.’
Vroeger waren hoogbegaafden mensen die uitzonderlijke prestaties leverden. Ze konden schaken als de beste, deden baanbrekend werk in de wiskunde of componeerden op hun tiende al de mooiste symfonieën. ‘Je herkende deze mensen makkelijk: ze waren bijzonder gemotiveerd, de hele dag bezig met hun passie en natuurlijk erg intellectueel.’ Tegenwoordig is de aandacht verschoven naar kinderen die mogelijk hoogbegaafd zouden kunnen worden. En daarmee is hoogbegaafdheid niet langer een constatering, maar een ontwikkelingskwestie.
Problemen
Twee nieuwe vraagstukken dienen zich aan. Enerzijds de vraag of de samenleving, het onderwijs in het bijzonder, hoogbegaafde kinderen moet stimuleren. Met uitdagende leerstof en interessante puzzels zou het kind zijn intellect immers meer tot ontwikkeling kunnen brengen. Anderzijds of deze kinderen een speciale behandeling nodig hebben bij ontwikkelingsproblemen, bijvoorbeeld als ze geen aansluiting vinden bij leeftijdgenootjes.
In het eerste geval is Guldemond overtuigd tegenstander van kunstmatige ‘stimuli’. Géén speciale opdrachten of leergroepjes en zéker geen speciaal onderwijs. In de jaren tachtig zei RUG-hoogleraar A.D. de Groot het al: je hoeft deze mensen niet te stimuleren. Juist door hun hoogbegaafdheid zijn ze zélf in staat zijn om problemen te construeren en vragen te stellen. ‘Met andere woorden: hoogbegaafd is er en komt er vanzelf uit. Daarvoor heb je geen speciale scholen of opleidingen nodig.’
Symmetrisch denken
Over de evetuele problemen van hoogbegaafdheid is Guldemond eveneens stellig: ‘Heel veel van de gesignaleerde problemen hebben helemaal niets met hoogbegaafdheid te maken. Ze zijn ontstaan doordat mensen symmetrisch denken. Als er aan de onderkant van het onderwijs problemen zijn, dan zal dat voor de bovenkant ook wel gelden.’ Naar aanleiding van vragen in de Tweede Kamer kreeg Guldemond in 2003 de opdracht voor het onderzoek ‘Hoogbegaafden in het voortgezet onderwijs’. Het moest in kaart brengen wat de problemen zijn en of ze iets met hoogbegaafdheid te maken hebben.
In verschillende onderzoeken werd de complete schoolloopbaan van twintigduizend scholieren onder de loep genomen. Hierbij keek Guldemond behalve naar de hoogbegaafden (qua IQ de top 2,5 procent) ook naar de categorieën begaafd en bovengemiddeld. In elke conclusie kwam het zelfde beeld naar voren: hoe slimmer het kind, hoe optimaler de schoolloopbaan. Maar nog belangrijker: in de sociaal-emotionele sfeer bleek er geen enkele aanleiding te zijn om de noodklok te luiden. Hoogbegaafde kinderen bleken niet bovengemiddeld te kampen met eenzaamheid of de aansluiting met leeftijdgenootjes te missen. ‘Bij een gewoon kind zeggen mensen: dat is een kind met een probleem. Als het kind toevallig hoogbegaafd is, dan verwacht iedereen dat het probleem daarmee samenhangt, terwijl het misschien heel simpel te wijten is aan rood haar of overgewicht en er dus helemaal geen causaal verband is.’
Opinie 22: ‘Je moet hoogbegaafden geen bijzondere behandeling geven’
Wie goed rondvraagt komt er zeker eentje tegen; een hoogbegaafd kind. Dat ze er zijn is niet nieuw, maar de manier waarop de samenleving met hoogbegaafden omgaat is wél veranderd. Moeten superslimme kinderen extra gestimuleerd worden op school, ook al zijn ze hun klas ver vooruit? En wat te doen bij sociale problemen? Volgens onderzoeker Henk Guldemond van het Gronings instituut voor onderzoek van onderwijs, opvoeding en ontwikkeling (GION) wordt het ‘probleem’ van hoogbegaafdheid overdreven: ‘Je moet hoogbegaafden geen bijzondere behandeling geven.’
Vroeger waren hoogbegaafden mensen die uitzonderlijke prestaties leverden. Ze konden schaken als de beste, deden baanbrekend werk in de wiskunde of componeerden op hun tiende al de mooiste symfonieën. ‘Je herkende deze mensen makkelijk: ze waren bijzonder gemotiveerd, de hele dag bezig met hun passie en natuurlijk erg intellectueel.’ Tegenwoordig is de aandacht verschoven naar kinderen die mogelijk hoogbegaafd zouden kunnen worden. En daarmee is hoogbegaafdheid niet langer een constatering, maar een ontwikkelingskwestie.
Problemen
Twee nieuwe vraagstukken dienen zich aan. Enerzijds de vraag of de samenleving, het onderwijs in het bijzonder, hoogbegaafde kinderen moet stimuleren. Met uitdagende leerstof en interessante puzzels zou het kind zijn intellect immers meer tot ontwikkeling kunnen brengen. Anderzijds of deze kinderen een speciale behandeling nodig hebben bij ontwikkelingsproblemen, bijvoorbeeld als ze geen aansluiting vinden bij leeftijdgenootjes.
In het eerste geval is Guldemond overtuigd tegenstander van kunstmatige ‘stimuli’. Géén speciale opdrachten of leergroepjes en zéker geen speciaal onderwijs. In de jaren tachtig zei RUG-hoogleraar A.D. de Groot het al: je hoeft deze mensen niet te stimuleren. Juist door hun hoogbegaafdheid zijn ze zélf in staat zijn om problemen te construeren en vragen te stellen. ‘Met andere woorden: hoogbegaafd is er en komt er vanzelf uit. Daarvoor heb je geen speciale scholen of opleidingen nodig.’
Symmetrisch denken
Over de evetuele problemen van hoogbegaafdheid is Guldemond eveneens stellig: ‘Heel veel van de gesignaleerde problemen hebben helemaal niets met hoogbegaafdheid te maken. Ze zijn ontstaan doordat mensen symmetrisch denken. Als er aan de onderkant van het onderwijs problemen zijn, dan zal dat voor de bovenkant ook wel gelden.’ Naar aanleiding van vragen in de Tweede Kamer kreeg Guldemond in 2003 de opdracht voor het onderzoek ‘Hoogbegaafden in het voortgezet onderwijs’. Het moest in kaart brengen wat de problemen zijn en of ze iets met hoogbegaafdheid te maken hebben.
In verschillende onderzoeken werd de complete schoolloopbaan van twintigduizend scholieren onder de loep genomen. Hierbij keek Guldemond behalve naar de hoogbegaafden (qua IQ de top 2,5 procent) ook naar de categorieën begaafd en bovengemiddeld. In elke conclusie kwam het zelfde beeld naar voren: hoe slimmer het kind, hoe optimaler de schoolloopbaan. Maar nog belangrijker: in de sociaal-emotionele sfeer bleek er geen enkele aanleiding te zijn om de noodklok te luiden. Hoogbegaafde kinderen bleken niet bovengemiddeld te kampen met eenzaamheid of de aansluiting met leeftijdgenootjes te missen. ‘Bij een gewoon kind zeggen mensen: dat is een kind met een probleem. Als het kind toevallig hoogbegaafd is, dan verwacht iedereen dat het probleem daarmee samenhangt, terwijl het misschien heel simpel te wijten is aan rood haar of overgewicht en er dus helemaal geen causaal verband is.’
dinsdag 20 mei 2008 om 17:40
Persoonlijk denk ik trouwens dat kinderen tegenwoordig aan veel te veel gemiddelde maatstaven moeten voldoen. Als je kind een beetje veel huilt als baby heeft hij meteen allergieen, als hij iets te druk is op school wordt de term ADHD om je oren geslingerd en als hij sociaal niet zo vaardig is komt men met PDD-NOS. Laat kinderen nou toch lekker kind en zichzelf zijn, en probeer ze zo goed mogelijk te leren met hun beperkingen en talenten om te gaan.
dinsdag 20 mei 2008 om 17:49
Ben ik wel met je eens, Nippo. Interessant stuk ook. Ik neig ook naar niet labelen en niet anders behandelen, maar ik denk dat het anders ligt als je als ouder ziet dat het echt niet goed gaat met je kind, dat je hulp wilt zoeken en de hulpverleners alleen aan de slag willen als er een label is. Was dat niet jouw verhaal, Zwieber?
Mijn filosofie in het algemeen is (sorry als ik hiermee off-topic ga): ik stuur mijn (slimme) zoon naar een gewone school in de wijk (dus niet naar allerlei best interessante opties als: een extreem goed aangeschreven school 10 km verderop, een Vrije School, Montessori, etc.), omdat ik vooral wil dat hij op school leert hoe hij om moet gaan met gewone mensen, met situaties die lastig zijn, met een juf of met kinderen die hem misschien af en toe niet begrijpen. De reden? Hij moet het later ook rooien in de grote boze wereld, waarin ook lastige situaties zijn, en onbegrip, en vervelende mensen. Vrienden van ons vinden dat een rare redenering: je wilt toch de beste school, met de meeste uitdaging, waar ze het beste leren zichzelf ontplooien? Die doen hun kinderen om die reden op Iederwijs scholen (*shudder*). En ja, het intellectuele klimaat daar/de ruimte om jezelf te ontwikkelen spreken mij ergens wel aan, maar de kinderen die van deze, en van dergelijke scholen komen vinden heel lastig aansluiting met leeftijdsgenoten in de buurt. En dat is voor mij toch heel belangrijk. Intellectuele stimulansen kun je thuis ook bieden: wij hebben een mooie bibliotheek thuis, gaan vaak naar interessante dingen toe, praten over natuur, techniek, geschiedenis etc. Vind ik juist leuk om zelf te doen!
Mijn filosofie in het algemeen is (sorry als ik hiermee off-topic ga): ik stuur mijn (slimme) zoon naar een gewone school in de wijk (dus niet naar allerlei best interessante opties als: een extreem goed aangeschreven school 10 km verderop, een Vrije School, Montessori, etc.), omdat ik vooral wil dat hij op school leert hoe hij om moet gaan met gewone mensen, met situaties die lastig zijn, met een juf of met kinderen die hem misschien af en toe niet begrijpen. De reden? Hij moet het later ook rooien in de grote boze wereld, waarin ook lastige situaties zijn, en onbegrip, en vervelende mensen. Vrienden van ons vinden dat een rare redenering: je wilt toch de beste school, met de meeste uitdaging, waar ze het beste leren zichzelf ontplooien? Die doen hun kinderen om die reden op Iederwijs scholen (*shudder*). En ja, het intellectuele klimaat daar/de ruimte om jezelf te ontwikkelen spreken mij ergens wel aan, maar de kinderen die van deze, en van dergelijke scholen komen vinden heel lastig aansluiting met leeftijdsgenoten in de buurt. En dat is voor mij toch heel belangrijk. Intellectuele stimulansen kun je thuis ook bieden: wij hebben een mooie bibliotheek thuis, gaan vaak naar interessante dingen toe, praten over natuur, techniek, geschiedenis etc. Vind ik juist leuk om zelf te doen!
dinsdag 20 mei 2008 om 18:00
MissMara, jouw filosofie is precies de mijne. Slimme zoon zit op de dorpsschool, met gelukkig hele kleine klassen, en wordt daar hopelijk goed begeleid in al zijn hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Net als wij vroeger, en uiteraard ging dat ook niet allemaal heel soepel. Maar daar leer je ook weer van.
En voor wat betreft labelen: ik vind dat je problemen moet benoemen en waar nodig behandelen. En hoogbegaafdheid op zich is gewoon geen probleem, terwijl het hier bijna als ernstige ziekte wordt neergezet. Het zijn de dingen die een hoogbegaafd kind erbij kan hebben die het probleem zijn.
En voor wat betreft labelen: ik vind dat je problemen moet benoemen en waar nodig behandelen. En hoogbegaafdheid op zich is gewoon geen probleem, terwijl het hier bijna als ernstige ziekte wordt neergezet. Het zijn de dingen die een hoogbegaafd kind erbij kan hebben die het probleem zijn.
