Kinderen
alle pijlers
Twijfel over kinderwens
woensdag 3 maart 2021 om 13:29
Ik ben 30, mijn vriend is 37. We hebben allebei op dit moment geen actieve kinderwens, en verzuchten regelmatig als we op een plek met veel schreeuwende kinderen zijn tegen elkaar ‘zo blij dat wij ze niet hebben!’.
Maar er kriebelt wat. Ik weet niet eens wat precies, maar om me heen zijn er veel zwangeren en babies, en het laat me niet koud. Ik heb het gevoel dat ik misschien ook wel een baby zou willen, zwanger zou willen zijn.. maar anderzijds heb ik dat gevoel totaal niet bij een basisschoolkind hebben. Sowieso, als ik meer nadenk dan voel, wil ik helemaal geen kind: ik woon in de bergen en ben elk weekend daar te vinden, ruige kampeertrips, skiën, intensieve wandelingen, dat soort dingen. Dingen die je niet met kinderen doet.
En zo word ik heen en weer geslingerd. Ik weet dat ik nog tijd zat heb en dat ik nu niet hoef te kiezen. Het gaat me ook niet eens echt zo om het concrete, over nu actie ondernemen, maar meer over het piekeren. Dat ik over zoiets onwijs belangrijks en levensbepalends als kinderen krijgen niet weet wat ik wil.
Zijn er hier nog andere twijfelaars? Of misschien mensen die eerder twijfelden maar nu de knoop door hebben gehakt, naar welke kant dan ook?
Maar er kriebelt wat. Ik weet niet eens wat precies, maar om me heen zijn er veel zwangeren en babies, en het laat me niet koud. Ik heb het gevoel dat ik misschien ook wel een baby zou willen, zwanger zou willen zijn.. maar anderzijds heb ik dat gevoel totaal niet bij een basisschoolkind hebben. Sowieso, als ik meer nadenk dan voel, wil ik helemaal geen kind: ik woon in de bergen en ben elk weekend daar te vinden, ruige kampeertrips, skiën, intensieve wandelingen, dat soort dingen. Dingen die je niet met kinderen doet.
En zo word ik heen en weer geslingerd. Ik weet dat ik nog tijd zat heb en dat ik nu niet hoef te kiezen. Het gaat me ook niet eens echt zo om het concrete, over nu actie ondernemen, maar meer over het piekeren. Dat ik over zoiets onwijs belangrijks en levensbepalends als kinderen krijgen niet weet wat ik wil.
Zijn er hier nog andere twijfelaars? Of misschien mensen die eerder twijfelden maar nu de knoop door hebben gehakt, naar welke kant dan ook?
woensdag 3 maart 2021 om 14:26
Hey, ik herken dit gevoel zo erg! Ik ben bijna 27 jaar. Wilde altijd al kinderen, maar zie er ook enerzijds tegenop. Een aantal jaren geleden dacht ik echt dat ik op deze leeftijd al minstens 1 kind zou hebben, en dat ik er vanzelf wel 'aan toe' zou zijn. Natuurlijk, we hebben nog genoeg tijd om er ook pas over een aantal jaren mee te beginnen. Maar soms denk ik ook, komt er ooit een moment dat ik er aan toe ben? En er spookt steeds door mijn hoofd: zodra er een kind komt, draait je leven om het kind. Mijn beste vriendin is 26 en heeft al een kind van 1 jaar oud. Het lijkt mij vreselijk om op zo'n jonge leeftijd al je leven in het teken te hebben staan van het kind. Ik wil liever straks, als ik 10 jaar verder ben, terug kunnen kijken op mooie avonturen die ik heb meegemaakt dan op de hoeveelheid luiers die ik heb verschoond en hoe het kind zich ontwikkeld heeft.
(Heb je een pb gestuurd)
Toevoeging: die 'rammelende eierstokken' heb ik wél gehad. Al denk ik dat dat ook grotendeels komt door bepaalde verwachtingen in de maatschappij/omgeving. Al vanaf mijn 16e een relatie met een jongen. Na 5 jaar gingen we al samenwonen en op een gegeven moment krijg je het gevoel dat er een volgende stap aan 'moet' komen. Tuurlijk, niks moet.. maar onbewust voelde ik dat wel. Toen ik daadwerkelijk stopte met de pil kreeg ik stress en begon ik te twijfelen, want door het stoppen met anti conceptie kon ik 'zomaar ineens' zwanger zijn. Dat was een heftige gedachte en toen pas twijfelde ik of ik wel al toe was aan een kind. Weer aan de anti conceptie, wachtend tot die twijfel weg zou gaan. Maar de twijfel is sterker geworden en heb nu nog sterker het gevoel dat ik de komende 5 jaar (voor mijn 32e) geen kind ga krijgen. Nadeel: mijn vriend wil nog wel net zo graag een kind. Vóór zijn 30e (hij is 28). We zijn inmiddels 10 jaar samen maar mede om deze reden gaan we uit elkaar.
(Heb je een pb gestuurd)
Toevoeging: die 'rammelende eierstokken' heb ik wél gehad. Al denk ik dat dat ook grotendeels komt door bepaalde verwachtingen in de maatschappij/omgeving. Al vanaf mijn 16e een relatie met een jongen. Na 5 jaar gingen we al samenwonen en op een gegeven moment krijg je het gevoel dat er een volgende stap aan 'moet' komen. Tuurlijk, niks moet.. maar onbewust voelde ik dat wel. Toen ik daadwerkelijk stopte met de pil kreeg ik stress en begon ik te twijfelen, want door het stoppen met anti conceptie kon ik 'zomaar ineens' zwanger zijn. Dat was een heftige gedachte en toen pas twijfelde ik of ik wel al toe was aan een kind. Weer aan de anti conceptie, wachtend tot die twijfel weg zou gaan. Maar de twijfel is sterker geworden en heb nu nog sterker het gevoel dat ik de komende 5 jaar (voor mijn 32e) geen kind ga krijgen. Nadeel: mijn vriend wil nog wel net zo graag een kind. Vóór zijn 30e (hij is 28). We zijn inmiddels 10 jaar samen maar mede om deze reden gaan we uit elkaar.
anoniem_64cfe301a7422 wijzigde dit bericht op 03-03-2021 14:37
43.98% gewijzigd
woensdag 3 maart 2021 om 14:29
Ik ben iets ouder dan jij, maar herken het twijfelen wel. Het lijkt mij fijn en vooral heel bijzonder om een kind te mogen krijgen en te zien opgroeien. Maar ik heb niet die sterke kinderwens, of dat "oergevoel" dat andere (voornamelijk) vrouwen wel schijnen te hebben. Dat bezorgt mij twijfels. Is wat ik denk en voel wel normaal? En is het wel voldoende om aan een kind te beginnen? Zou ik niet een veel sterkere overtuiging moeten hebben, of zoiets?
Dat is anders dan jouw twijfel. Ik twijfel niet echt over de plaats die het kind in mijn leven zou innemen.
Dat is anders dan jouw twijfel. Ik twijfel niet echt over de plaats die het kind in mijn leven zou innemen.
woensdag 3 maart 2021 om 14:32
Ik heb ook nooit dat sterke rammelende eierstokken gevoel gehad wat veel (?) vrouwen wel hebben. En inderdaad, andermans kinderen zijn altijd superirritant 
Wij werden opeens voor de keus gesteld ivm een medische situatie en het is ja geworden. Het bevalt/past mij zoveel beter dan gedacht. Die levensstijl die je noemt zou wel een enorme aanpassing krijgen ja. Nu zijn er genoeg ouders die wel hun kind heel makkelijk daarin meenemen en ik had gedacht/gehoopt ook zo te zijn, maar als slapen eenmaal een probleem word, pas je je toch heel snel aan naar je kind. Als ik heel eerlijk ben zou ik nu ook niet moeten denken aan een reis met een bestemming met een groot tijdsverschil
maar hopelijk kom ik daar snel weer overheen als dingen weer mogen.
Wij werden opeens voor de keus gesteld ivm een medische situatie en het is ja geworden. Het bevalt/past mij zoveel beter dan gedacht. Die levensstijl die je noemt zou wel een enorme aanpassing krijgen ja. Nu zijn er genoeg ouders die wel hun kind heel makkelijk daarin meenemen en ik had gedacht/gehoopt ook zo te zijn, maar als slapen eenmaal een probleem word, pas je je toch heel snel aan naar je kind. Als ik heel eerlijk ben zou ik nu ook niet moeten denken aan een reis met een bestemming met een groot tijdsverschil
maar hopelijk kom ik daar snel weer overheen als dingen weer mogen.
woensdag 3 maart 2021 om 14:38
woensdag 3 maart 2021 om 14:40
Ik had wel een sterke wens maar daarnaast ook veel behoefte om mijn eigen ding te doen. Nu is het zo bij ons dat opa & stiefoma en stiefopa & oma nog jong zijn en het fantastisch vinden om kleinzoon over de vloer te hebben en te logeren.
Dat zorgt er bij mij voor dat ik ruimte heb (ben alleenstaand maar samen is dat natuurlijk ook nog meer zo) om mijn eigen ding te kunnen doen wat ik ook nodig heb.
Natuurlijk is het dan nog een max, je kan niet elk weekend je kind wegbrengen om te gaan hiken. Maar het geeft wel mogelijkheden om, wel in mindere mate, bepaalde hobby's en wensen nog uit te kunnen voeren. Bijvoorbeeld een weekendje weg wandelen met vrienden.
Een vriendin van mij heeft een kleiner netwerk waardoor ze vaak weinig mogelijkheden hebben om oppas te hebben. Ze willen niet iemand inhuren wat ik heel goed snap maar ze voelt zich wel eens beklemd. Vriend werkt vaak avonden waardoor ze veel zorg moeten afwisselen.
Daarnaast denk ik hoe je er in staat veel uitmaakt, ik ben geen echte moeke maar gek op mijn kind maar ook gek op mijn werk en mij eigen-tijd. Dat moet maar net passen binnen je relatie om elkaar die ruimte te geven/gunnen en in je leven.
Maar moet ik wel zeggen, ik vond het idee van een kind krijgen het meest benauwende ooit. Een van de weinige dingen waar je niet op terug kan komen als het tegenvalt of niet bij je past.
Succes met je keuze TO!
Dat zorgt er bij mij voor dat ik ruimte heb (ben alleenstaand maar samen is dat natuurlijk ook nog meer zo) om mijn eigen ding te kunnen doen wat ik ook nodig heb.
Natuurlijk is het dan nog een max, je kan niet elk weekend je kind wegbrengen om te gaan hiken. Maar het geeft wel mogelijkheden om, wel in mindere mate, bepaalde hobby's en wensen nog uit te kunnen voeren. Bijvoorbeeld een weekendje weg wandelen met vrienden.
Een vriendin van mij heeft een kleiner netwerk waardoor ze vaak weinig mogelijkheden hebben om oppas te hebben. Ze willen niet iemand inhuren wat ik heel goed snap maar ze voelt zich wel eens beklemd. Vriend werkt vaak avonden waardoor ze veel zorg moeten afwisselen.
Daarnaast denk ik hoe je er in staat veel uitmaakt, ik ben geen echte moeke maar gek op mijn kind maar ook gek op mijn werk en mij eigen-tijd. Dat moet maar net passen binnen je relatie om elkaar die ruimte te geven/gunnen en in je leven.
Maar moet ik wel zeggen, ik vond het idee van een kind krijgen het meest benauwende ooit. Een van de weinige dingen waar je niet op terug kan komen als het tegenvalt of niet bij je past.
Succes met je keuze TO!
woensdag 3 maart 2021 om 14:41
Fijn al jullie begripvolle reacties! Ik praat er in mijn omgeving niet echt over, omdat het toch een beladen en heel persoonlijk onderwerp is. Dus wel lekker om het hier eens 'hardop' te kunnen zeggen.
Patatje, ik probeer inderdaad niet teveel te denken dat we ons kind wel hoppa, op de rug mee zouden nemen bij het wandelen enzo (al smelt ik wel een beetje als ik zulke gezinnetjes zie..) omdat ik weet dat het niet perse realistisch is. Het is makkelijk op die manier praktische bezwaren weg te poetsen maar als we gaan voor een kind, moet ik ook kunnen accepteren dat die dingen dan niet zomaar meer kunnen, vind ik. Als ik dat niet kan accepteren, moet ik (nog) niet aan kinderen beginnen.
Met 1 kind zijn een hoop dingen wel wat makkelijker denk ik dan met meer, dus daar denk ik ook wel eens over na. Maar nog steeds een mega verandering natuurlijk.
Patatje, ik probeer inderdaad niet teveel te denken dat we ons kind wel hoppa, op de rug mee zouden nemen bij het wandelen enzo (al smelt ik wel een beetje als ik zulke gezinnetjes zie..) omdat ik weet dat het niet perse realistisch is. Het is makkelijk op die manier praktische bezwaren weg te poetsen maar als we gaan voor een kind, moet ik ook kunnen accepteren dat die dingen dan niet zomaar meer kunnen, vind ik. Als ik dat niet kan accepteren, moet ik (nog) niet aan kinderen beginnen.
Met 1 kind zijn een hoop dingen wel wat makkelijker denk ik dan met meer, dus daar denk ik ook wel eens over na. Maar nog steeds een mega verandering natuurlijk.
woensdag 3 maart 2021 om 14:45
Goed punt dat je aanhaalt. Ik merk dat het absoluut als de standaard gezien wordt dat je een koophuis neemt en kinderen krijgt. Maar ik ben redelijk eigengereid, en ik denk niet dat het een drijfveer voor mij is om aan dat plaatje te voldoen.Timetraveler schreef: ↑03-03-2021 14:38Kan het er misschien ook (meer?) mee te maken hebben dat je aansluiting wil blijven houden bij je vriendinnen/sociale kring (en de mijlpalen die daar voor veel mensen bijhoren/die door veel mensen gevierd worden) dan dat het om de kinderwens an sich gaat?
Wel merkte ik laatst, toen weer een vriendin aankondigde zwanger te zijn, dat ik ervan baal dat ik vrienden 'verlies' door dat verschil in kinderwens. Dat we dus niet meer zomaar samen naar festivals gaan of karaoke zingen in de kroeg tot laat. Maar mijn oplossing daarvoor is eerder nieuwe vrienden maken, dan meedoen aan het plaatje denk ik.
woensdag 3 maart 2021 om 14:48
Het klinkt alsof jij je leven heel mooi hebt weten inrichten op een manier die bij jou past!Arequipa schreef: ↑03-03-2021 14:40Ik had wel een sterke wens maar daarnaast ook veel behoefte om mijn eigen ding te doen. Nu is het zo bij ons dat opa & stiefoma en stiefopa & oma nog jong zijn en het fantastisch vinden om kleinzoon over de vloer te hebben en te logeren.
Dat zorgt er bij mij voor dat ik ruimte heb (ben alleenstaand maar samen is dat natuurlijk ook nog meer zo) om mijn eigen ding te kunnen doen wat ik ook nodig heb.
Ik woon in een ander land als mijn familie, dus zo'n familienetwerk heb ik niet. Daarbij komt dus ook dat ik niet dichtbij betrokken ben bij de kleintjes in mijn familie. Ik vraag me wel eens af of ik, als ik bijv een actieve rol als tante zou kunnen hebben, ik daarin al mijn 'kinderwens' vervult zou zien. De liefde en het zorgen voor een kind, maar dan parttime.
woensdag 3 maart 2021 om 14:49
Ongeacht leeftijd, niets zo treurig als mensen die zich niet in een ander kunnen verplaatsen.
Maar laat ik me verder maar niet laten afleiden door dit gerel.
woensdag 3 maart 2021 om 14:51
Wat een vooroordeel zeg. Ik zie juist jonge moeders in mijn omgeving, met veel ambitie maar die toch (ook al zeggen ze van te voren van niet) gaan moederen en die alleen nog maar thuis zitten. Daar moet ik niet aan denken.
woensdag 3 maart 2021 om 14:52
woensdag 3 maart 2021 om 14:53
Heel herkenbaar! Een tijdje terug heb ik op dit forum een topic geopend met de vraag 'Waarom wilde jij wel/geen kinderen?'. Daar kwamen heel veel fijne reacties op van mensen. Het belangrijkste wat ik ervan heb opgestoken dat ik niet hoef te overwegen om aan kinderen te beginnen totdat ik echt een sterke kinderwens heb. Die wens is bij mij nu afwezig, alleen in mijn achterhoofd een stemmetje van 'misschien, ooit'. Maar zolang dat geen stemmetje wordt dat zegt 'ja, nu!' begin ik er niet aan. En misschien gaat het stemmetje nooit 'ja, nu!' zeggen: ook prima. Dit klinkt nogal wiedes als ik het zo opschrijf, maar toch was het voor mij een eye-opener.
woensdag 3 maart 2021 om 14:55
Dan ben ik heel benieuwd in welke "omgeving" jij je bevindt?
Wat een vreemde uitspraak.
Gaat u anders ondertussen even wat voor u zelf doen. (Viktor)
woensdag 3 maart 2021 om 14:57
Hier kan ik me dus wel iets bij voorstellen. Ik heb dan niets met kleine kinderen, maar het lijkt me erg gezellig als je later volwassen kinderen hebt. Ik ken twee mensen (55-60) waarvan de partner is overleden aan kanker en die mensen hebben zoveel steun aan hun kinderen en kleinkinderen.
woensdag 3 maart 2021 om 14:59
Met 1 kind kan heel veel nog hoor. Van skien tot backpacken etc. Niet iedereen met kinderen valt in een gat van burgerlijkheid en poep luiers 
Ik kreeg mijn eerste kind toen ik jonger was dan jij, woonde toen al 6 jaar aan de andere kant van de wereld en wij hebben de eerste drie jaar veel gereisd. Ons "spannende" leven veranderde maar was niet ineens voorbij.
Ik kreeg mijn eerste kind toen ik jonger was dan jij, woonde toen al 6 jaar aan de andere kant van de wereld en wij hebben de eerste drie jaar veel gereisd. Ons "spannende" leven veranderde maar was niet ineens voorbij.
ivanova_87 wijzigde dit bericht op 03-03-2021 14:59
2.14% gewijzigd
woensdag 3 maart 2021 om 14:59
woensdag 3 maart 2021 om 15:00
Ik heb dit topic niet gelezen, maar ik weet niet of dit per se de juiste conclusie is. Als ik kijk naar hoe ik zelf in elkaar steek (een enorme twijfelaar die in alles beren op de weg ziet), dan gaat die enorm sterke kinderwens zonder een greintje twijfel of onzekerheid nooit komen. Kortom, dan kan ik wachten tot ik een ons weeg.ibbeltje12 schreef: ↑03-03-2021 14:53Heel herkenbaar! Een tijdje terug heb ik op dit forum een topic geopend met de vraag 'Waarom wilde jij wel/geen kinderen?'. Daar kwamen heel veel fijne reacties op van mensen. Het belangrijkste wat ik ervan heb opgestoken dat ik niet hoef te overwegen om aan kinderen te beginnen totdat ik echt een sterke kinderwens heb. Die wens is bij mij nu afwezig, alleen in mijn achterhoofd een stemmetje van 'misschien, ooit'. Maar zolang dat geen stemmetje wordt dat zegt 'ja, nu!' begin ik er niet aan. En misschien gaat het stemmetje nooit 'ja, nu!' zeggen: ook prima. Dit klinkt nogal wiedes als ik het zo opschrijf, maar toch was het voor mij een eye-opener.
woensdag 3 maart 2021 om 15:00
Jouw topic is inderdaad een fijne om door te lezen.ibbeltje12 schreef: ↑03-03-2021 14:53Die wens is bij mij nu afwezig, alleen in mijn achterhoofd een stemmetje van 'misschien, ooit'. Maar zolang dat geen stemmetje wordt dat zegt 'ja, nu!' begin ik er niet aan. En misschien gaat het stemmetje nooit 'ja, nu!' zeggen: ook prima. Dit klinkt nogal wiedes als ik het zo opschrijf, maar toch was het voor mij een eye-opener.
Wat je schrijft over het stemmetje is heel logisch, maar ik vind het moeilijk om het zo 'zen' te accepteren als jij doet
Er zijn al die mensen die dan zeggen 'we gaan eerst trouwen, dan nog op reis naar Australie, en dan aan kinderen beginnen' en dan denk ik: ja maar, moet ik ook zo'n planning hebben? Dan moet ik wel weten of ik ooit kinderen wil!
Ik ben dat eigenlijk ook niet gewend van mezelf, want ik heb nooit een langetermijnplanning gehad. Heb ook, sinds ik uit huis ben, nooit langer dan 5 jaar in dezelfde stad gewoond, ik ben nogal een dwaler wat dat betreft (wel goeie baan, maar in de wetenschap dus steeds tijdelijke contracten, dat is standaard zo). En dat vind ik ook fijn.
woensdag 3 maart 2021 om 15:02
Ik heb nooit een (sterke) kinderwens gehad. Nooit. Toch heb ik op latere leeftijd (eind 30), bewust 2 kinderen gekregen. Heb nooit iets met kinderen gehad. Begreep ze niet en de ouders al helemaal niet.ibbeltje12 schreef: ↑03-03-2021 14:53Het belangrijkste wat ik ervan heb opgestoken dat ik niet hoef te overwegen om aan kinderen te beginnen totdat ik echt een sterke kinderwens heb.
Als ik moest wachten op mijn gevoel had ik nooit kinderen gekregen en toch is het voor ons, toen op dat moment, de beste keuze geweest. Geen seconde spijt en twijfel gehad. Nu ik ze heb, vind ik het helemaal geweldig (geldt nog wel steeds voor mijn eigen kinderen) en begrijp ik kinderen én ouders ook beter.
woensdag 3 maart 2021 om 15:02
Mijn vriend en ik zitten in dezelfde situatie, hoewel ik het graag zou willen en hij meer twijfelt. Zijn zorgen zijn vooral of hij een goede ouder kan zijn (geen goed voorbeeld gehad), de kosten en vrije tijd.
Ons is laatste het boek The Baby Decision aangeraden, ik heb het nog niet gelezen maar het schijnt goed in te gaan op beide opties en je aan het denken te zetten over waarom je twijfelt. Ook die dingen als sociale druk worden genoemd.
In mijn omgeving zie ik trouwens toch wel veel vrienden die hun kind op de rug slingeren en meenemen op tochten, zo vergezocht is dat niet
Zelf houd ik ook van ruige kampeertochten in de bergen, maar kan me ook voorstellen dat ik geniet van een iets rustigere kampeertocht met kind.
Ons is laatste het boek The Baby Decision aangeraden, ik heb het nog niet gelezen maar het schijnt goed in te gaan op beide opties en je aan het denken te zetten over waarom je twijfelt. Ook die dingen als sociale druk worden genoemd.
In mijn omgeving zie ik trouwens toch wel veel vrienden die hun kind op de rug slingeren en meenemen op tochten, zo vergezocht is dat niet
Zelf houd ik ook van ruige kampeertochten in de bergen, maar kan me ook voorstellen dat ik geniet van een iets rustigere kampeertocht met kind.
