Kinderen
alle pijlers
Twijfel over kinderwens
woensdag 3 maart 2021 om 13:29
Ik ben 30, mijn vriend is 37. We hebben allebei op dit moment geen actieve kinderwens, en verzuchten regelmatig als we op een plek met veel schreeuwende kinderen zijn tegen elkaar ‘zo blij dat wij ze niet hebben!’.
Maar er kriebelt wat. Ik weet niet eens wat precies, maar om me heen zijn er veel zwangeren en babies, en het laat me niet koud. Ik heb het gevoel dat ik misschien ook wel een baby zou willen, zwanger zou willen zijn.. maar anderzijds heb ik dat gevoel totaal niet bij een basisschoolkind hebben. Sowieso, als ik meer nadenk dan voel, wil ik helemaal geen kind: ik woon in de bergen en ben elk weekend daar te vinden, ruige kampeertrips, skiën, intensieve wandelingen, dat soort dingen. Dingen die je niet met kinderen doet.
En zo word ik heen en weer geslingerd. Ik weet dat ik nog tijd zat heb en dat ik nu niet hoef te kiezen. Het gaat me ook niet eens echt zo om het concrete, over nu actie ondernemen, maar meer over het piekeren. Dat ik over zoiets onwijs belangrijks en levensbepalends als kinderen krijgen niet weet wat ik wil.
Zijn er hier nog andere twijfelaars? Of misschien mensen die eerder twijfelden maar nu de knoop door hebben gehakt, naar welke kant dan ook?
Maar er kriebelt wat. Ik weet niet eens wat precies, maar om me heen zijn er veel zwangeren en babies, en het laat me niet koud. Ik heb het gevoel dat ik misschien ook wel een baby zou willen, zwanger zou willen zijn.. maar anderzijds heb ik dat gevoel totaal niet bij een basisschoolkind hebben. Sowieso, als ik meer nadenk dan voel, wil ik helemaal geen kind: ik woon in de bergen en ben elk weekend daar te vinden, ruige kampeertrips, skiën, intensieve wandelingen, dat soort dingen. Dingen die je niet met kinderen doet.
En zo word ik heen en weer geslingerd. Ik weet dat ik nog tijd zat heb en dat ik nu niet hoef te kiezen. Het gaat me ook niet eens echt zo om het concrete, over nu actie ondernemen, maar meer over het piekeren. Dat ik over zoiets onwijs belangrijks en levensbepalends als kinderen krijgen niet weet wat ik wil.
Zijn er hier nog andere twijfelaars? Of misschien mensen die eerder twijfelden maar nu de knoop door hebben gehakt, naar welke kant dan ook?
woensdag 3 maart 2021 om 16:21
Haha, nee joh : super - Hollands - boers .feow schreef: ↑03-03-2021 16:15Ik wíst wel dat jij vurig bloed hebt!
https://www.bol.com/nl/f/rode-rozen-en- ... /30007100/
Als we nog eens zin hebben in een goeie discussie : https://www.trouw.nl/nieuws/als-ouders- ... ~b5c012c3/. Mooie onderwerpen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 3 maart 2021 om 16:34
Bedankt dat jullie allemaal zo open zijn in jullie reacties.
Angst om later alleen over te blijven is gelukkig geen drijfveer voor mij. Ik heb een oudtante die al heel lang weduwe is en kinderloos, en zij heeft het rijkste sociaal leven van alle 70+ers die ik ken eigenlijk.
Iemand zei dat het bij haar hielp haar leven over 10 of 20 jaar voor te stellen, of daar kinderen in dat plaatje zijn. Maar ik heb eigenlijk helemaal geen houvast over hoe mijn leven over 10 of 20 jaar is, in welk land ik dan woon, in welke branche ik dan werk. Ik woon nu buiten Nederland, maar waarschijnlijk maar voor een paar jaar, daarna gaan we weer ergens anders heen, NL of een ander land. Dat soort keuzes hangen natuurlijk wel ook weer af van of ik kinderen zou hebben. En andersom ook, als ik heel graag naar een bepaalde plek zou willen passen kinderen daar misschien weer minder goed bij. Maar ik heb daarover nog geen idee, als ik nu op mijn plek zit ben ik al snel tevreden.
Waarom ik dan nu toch piekerpaniek ervaar over mijn kinderwens weet ik niet zo goed.. misschien omdat het zo ontzettend veel invloed heeft. En omdat ik me afwijkend voel ten opzicht van de omgeving, toch ook wel denk ik.
Hadden jullie, toen jullie besloten voor kinderen te gaan, al een duidelijk beeld van je komende 10 jaar qua wonen, werken etc.?
Angst om later alleen over te blijven is gelukkig geen drijfveer voor mij. Ik heb een oudtante die al heel lang weduwe is en kinderloos, en zij heeft het rijkste sociaal leven van alle 70+ers die ik ken eigenlijk.
Misschien moet ik dit gewoon even horen, dat het normaal is om erover na te denken, te dubben en te twijfelen. Dat dat juist ook goed is om uiteindelijk tot een keuze te komen. En geen piekerpaniek, mooi gezegd
Iemand zei dat het bij haar hielp haar leven over 10 of 20 jaar voor te stellen, of daar kinderen in dat plaatje zijn. Maar ik heb eigenlijk helemaal geen houvast over hoe mijn leven over 10 of 20 jaar is, in welk land ik dan woon, in welke branche ik dan werk. Ik woon nu buiten Nederland, maar waarschijnlijk maar voor een paar jaar, daarna gaan we weer ergens anders heen, NL of een ander land. Dat soort keuzes hangen natuurlijk wel ook weer af van of ik kinderen zou hebben. En andersom ook, als ik heel graag naar een bepaalde plek zou willen passen kinderen daar misschien weer minder goed bij. Maar ik heb daarover nog geen idee, als ik nu op mijn plek zit ben ik al snel tevreden.
Waarom ik dan nu toch piekerpaniek ervaar over mijn kinderwens weet ik niet zo goed.. misschien omdat het zo ontzettend veel invloed heeft. En omdat ik me afwijkend voel ten opzicht van de omgeving, toch ook wel denk ik.
Hadden jullie, toen jullie besloten voor kinderen te gaan, al een duidelijk beeld van je komende 10 jaar qua wonen, werken etc.?
woensdag 3 maart 2021 om 16:37
Kinderen willen om later niet alleen te zijn vind ik een beetje raar. Veel vrienden van mijn ouders hebben meerdere kinderen, maar deze kinderen wonen aan de andere kant van de wereld. Daar heb je weinig aan als bezoek als je in een verpleeghuis in NL woont. Mijn buurvrouw heeft 2 kinderen en meerdere kleinkinderen. Ze ziet haar kinderen en kleinkinderen met haar verjaardag en rond 1 januari maar niet vaker. Zij is altijd actief geweest bij de kerk en heeft een heel uitgebreid sociaal netwerk. Voor corona kreeg ze elke dag bezoek van mensen uit haar sociale netwerk. Er zijn veel kinderen die haar als moeder of oma beschouwen.
woensdag 3 maart 2021 om 16:41
To, ik heb zelf nooit de keuze gemaakt voor wel of niet kinderen. Bij mij ontbreekt gewoon de wens om ze wel te hebben. Natuurlijk heb ik er wel eens over nagedacht. Zelfs nu mijn leven vrij eenvoudig is en ik met bijna niemand rekening hoef te houden (geen relatie of kinderen), heb ik niet echt een beeld bij hoe mijn leven over tien jaar zal zijn.
Maar genoeg mensen die wel een beeld hebben over wat voor leven ze ongeveer willen. Het is natuurlijk wel, als je een doel hebt, dan weet je waar je naartoe moet werken. Ik heb geen echt doel, behalve gewoon nu leuk leven, maar bij bepaalde keuzes denk ik na over wat de gevolgen kunnen zijn.
Maar genoeg mensen die wel een beeld hebben over wat voor leven ze ongeveer willen. Het is natuurlijk wel, als je een doel hebt, dan weet je waar je naartoe moet werken. Ik heb geen echt doel, behalve gewoon nu leuk leven, maar bij bepaalde keuzes denk ik na over wat de gevolgen kunnen zijn.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 3 maart 2021 om 16:41
Lastig TO.
Ik heb ook nooit rammelende eierstokken gehad. Ben ook niet bewust zwanger geraakt.
Hou zielsveel van kind
, maar verder nooit behoefte gehad om nog meer kinderen “te nemen”. Het is gewoon, heel eerlijk, best een verantwoording en mijn leven werd er compleet anders door.
Mensen in mijn omgeving die aangeven “dat ze alles nog kunnen” en dat hun leven hetzelfde is gebleven, geloof ik nooit zo:) Ik vond het een hele aanpassing. Vooral de eerste 2 jaren.
Wel vind ik het steeds “makkelijker” worden. Juist nu tijdens de basisschool-leeftijd. En leuk om te zien hoe je eigen kind zich ontwikkelt. Daar kan ik heel trots op zijn. Het is oprecht een leuk kind. Ex en ik zeggen ook vaak tegen elkaar “hoe goed hij gelukt is”
Wat ik er eigenlijk mee wil zeggen is, dat het gewoon een lastige keuze blijft. Bewust had ik denk ik nooit voor kinderen gekozen (en was ik ook gelukkig geweest), maar ben heel blij dat ik nu toch moeder ben geworden en zo’n mooi kind heb.
Ik heb ook nooit rammelende eierstokken gehad. Ben ook niet bewust zwanger geraakt.
Hou zielsveel van kind
, maar verder nooit behoefte gehad om nog meer kinderen “te nemen”. Het is gewoon, heel eerlijk, best een verantwoording en mijn leven werd er compleet anders door.Mensen in mijn omgeving die aangeven “dat ze alles nog kunnen” en dat hun leven hetzelfde is gebleven, geloof ik nooit zo:) Ik vond het een hele aanpassing. Vooral de eerste 2 jaren.
Wel vind ik het steeds “makkelijker” worden. Juist nu tijdens de basisschool-leeftijd. En leuk om te zien hoe je eigen kind zich ontwikkelt. Daar kan ik heel trots op zijn. Het is oprecht een leuk kind. Ex en ik zeggen ook vaak tegen elkaar “hoe goed hij gelukt is”
Wat ik er eigenlijk mee wil zeggen is, dat het gewoon een lastige keuze blijft. Bewust had ik denk ik nooit voor kinderen gekozen (en was ik ook gelukkig geweest), maar ben heel blij dat ik nu toch moeder ben geworden en zo’n mooi kind heb.
woensdag 3 maart 2021 om 16:42
Heb je het gevoel nu een definitieve keuze te moeten maken? Want je kunt ook gewoon kiezen voor "Nu niet", dat kan dus nog wijzigen. En als het de komende 10 jaar niet wijzigd dan wil je het dus echt niet.AnneSanneAnne schreef: ↑03-03-2021 16:34Bedankt dat jullie allemaal zo open zijn in jullie reacties.
Angst om later alleen over te blijven is gelukkig geen drijfveer voor mij. Ik heb een oudtante die al heel lang weduwe is en kinderloos, en zij heeft het rijkste sociaal leven van alle 70+ers die ik ken eigenlijk.
Misschien moet ik dit gewoon even horen, dat het normaal is om erover na te denken, te dubben en te twijfelen. Dat dat juist ook goed is om uiteindelijk tot een keuze te komen. En geen piekerpaniek, mooi gezegd
Iemand zei dat het bij haar hielp haar leven over 10 of 20 jaar voor te stellen, of daar kinderen in dat plaatje zijn. Maar ik heb eigenlijk helemaal geen houvast over hoe mijn leven over 10 of 20 jaar is, in welk land ik dan woon, in welke branche ik dan werk. Ik woon nu buiten Nederland, maar waarschijnlijk maar voor een paar jaar, daarna gaan we weer ergens anders heen, NL of een ander land. Dat soort keuzes hangen natuurlijk wel ook weer af van of ik kinderen zou hebben. En andersom ook, als ik heel graag naar een bepaalde plek zou willen passen kinderen daar misschien weer minder goed bij. Maar ik heb daarover nog geen idee, als ik nu op mijn plek zit ben ik al snel tevreden.
Waarom ik dan nu toch piekerpaniek ervaar over mijn kinderwens weet ik niet zo goed.. misschien omdat het zo ontzettend veel invloed heeft. En omdat ik me afwijkend voel ten opzicht van de omgeving, toch ook wel denk ik.
Hadden jullie, toen jullie besloten voor kinderen te gaan, al een duidelijk beeld van je komende 10 jaar qua wonen, werken etc.?
Wij hadden alles helemaal klaar voor het gezinsleven, een eensgezinswoning, vaste banen, etc. En toen lukte het niet. Toen hebben we langzaamaan ons leven terugomgegooid. Zijn gaan reizen in een camper, kochten een hutje op de hei om in te wonen. En toen kwam het kindje toch (niet spontaan, maar hadden niet meer verwacht dat het zou lukken). Dus die woont nu ook in het hutje en gaat mee in de camper. We staan er inmiddels zo anders in, zolang man en ik stabiel zijn redden we ons wel.
woensdag 3 maart 2021 om 16:52
AnneSanneAnne schreef: ↑03-03-2021 16:34B
Misschien moet ik dit gewoon even horen, dat het normaal is om erover na te denken, te dubben en te twijfelen. Dat dat juist ook goed is om uiteindelijk tot een keuze te komen. En geen piekerpaniek, mooi gezegd
Iemand zei dat het bij haar hielp haar leven over 10 of 20 jaar voor te stellen, of daar kinderen in dat plaatje zijn. Maar ik heb eigenlijk helemaal geen houvast over hoe mijn leven over 10 of 20 jaar is, in welk land ik dan woon, in welke branche ik dan werk. Ik woon nu buiten Nederland, maar waarschijnlijk maar voor een paar jaar, daarna gaan we weer ergens anders heen, NL of een ander land. Dat soort keuzes hangen natuurlijk wel ook weer af van of ik kinderen zou hebben. En andersom ook, als ik heel graag naar een bepaalde plek zou willen passen kinderen daar misschien weer minder goed bij. Maar ik heb daarover nog geen idee, als ik nu op mijn plek zit ben ik al snel tevreden.
Waarom ik dan nu toch piekerpaniek ervaar over mijn kinderwens weet ik niet zo goed.. misschien omdat het zo ontzettend veel invloed heeft. En omdat ik me afwijkend voel ten opzicht van de omgeving, toch ook wel denk ik.
Hadden jullie, toen jullie besloten voor kinderen te gaan, al een duidelijk beeld van je komende 10 jaar qua wonen, werken etc.?
Wat de piekerpaniek misschien wegneemt is dat in jullie geval (net zoals bij ons en andere twijfelaars) waarschijnlijk beide opties helemaal ok zijn. Er is geen goede of foute waarbij je later opeen terugkijkt en denkt dit was de foute beslissing. Met en zonder kun je waarschijnlijk een hele fijne draai aan je leven geven.
Op je laatste vraag, wij hebben daar absoluut geen beeld van. We zijn allebei niet heel honkvast, wonen toevallig nu wel in een koophuis maar werken allebei in een internationaal vakgebied wat alle kanten nog op kan. We moeten nu iets minder impulsief zijn, we kunnen niet morgen onze koffers pakken en voor onbepaalde termijn weer ergens anders neerstrijken, maar dat sluit niet uit dat dat nog een (paar) keer gebeurt.
woensdag 3 maart 2021 om 16:52
Ik heb toen ik net 14 was bedacht dat ik kinderen zou willen, hoe eerder, hoe beter.
Uiteindelijk ben ik na jaren geduld op mijn 19e zwanger geworden.
Ik had geen toekomstbeeld, enkel een rotsvast vertrouwen dat het hoedanook wel goed zou komen. En ik heb dus altijd gelijk, dus.
Uiteindelijk ben ik na jaren geduld op mijn 19e zwanger geworden.
Ik had geen toekomstbeeld, enkel een rotsvast vertrouwen dat het hoedanook wel goed zou komen. En ik heb dus altijd gelijk, dus.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 3 maart 2021 om 16:55
Nee, zelfs geen vast contract. Wel een goede opleiding gehad en een rotsvast vertrouwen dat we een kind een stabiele omgeving konden bieden. En dat is ook gebleken.AnneSanneAnne schreef: ↑03-03-2021 16:34Bedankt dat jullie allemaal zo open zijn in jullie reacties.
Hadden jullie, toen jullie besloten voor kinderen te gaan, al een duidelijk beeld van je komende 10 jaar qua wonen, werken etc.?
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
woensdag 3 maart 2021 om 16:56
woensdag 3 maart 2021 om 16:57
Eens. Maar ik weet momenteel niet of ik Viva wel zo’n prettige plek voor een goede discussie vind. Da’s mijn piekerding.blijfgewoonbianca schreef: ↑03-03-2021 16:21Als we nog eens zin hebben in een goeie discussie : https://www.trouw.nl/nieuws/als-ouders- ... ~b5c012c3/. Mooie onderwerpen.
(en dat kinderen ondankbare mormels zijn die groot worden en je verlaten en nog lang&gelukkig en welopgevoed ver weg gaan wonen enzo)
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 3 maart 2021 om 17:09
Whut??
Ik heb ze altijd gewild, altijd naar toe geleefd. En ja... het is met veel pijn en moeite, veel bloed, veel zweet en nog meer tranen gelukt om er 2 op de wereld te zetten. Ik ben heel gelukkig met ze, absoluut.
Maar kan me nu pas bedenken dat een leven zonder kinderen ook best aardig en vooral comfortabel zou zijn.
En nee.... ik klaag niet en ik kan niet meer zonder ze. Maar ik kan me voorstellen dat een leven zonder kinderen ook fijn kan zijn.
Denk er goed over na. Het is geen kattenpis.
woensdag 3 maart 2021 om 17:10
Ik heb me een poosje afgevraagd of ik geschikt zou zijn als ouder en of ik spijt zou denken te krijgen als ik nooit het moederschap zou ervaren.
Uiteindelijk heb ik gekozen voor een kind en ik ben gelukkig met die beslissing, maar misschien was ik ook wel net zo gelukkig geweest zonder kind. Een ander soort geluk denk ik.
Het heeft mij wel veranderd. Ik weet niet hoe dat voor andere ouders is, maar ik heb een flinke ontwikkeling doorgemaakt door die nieuwe rol als ouder.
Uiteindelijk heb ik gekozen voor een kind en ik ben gelukkig met die beslissing, maar misschien was ik ook wel net zo gelukkig geweest zonder kind. Een ander soort geluk denk ik.
Het heeft mij wel veranderd. Ik weet niet hoe dat voor andere ouders is, maar ik heb een flinke ontwikkeling doorgemaakt door die nieuwe rol als ouder.
woensdag 3 maart 2021 om 18:17
Ja, brrrr.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 3 maart 2021 om 19:15
TO: ik denk ook belangrijk is hoe jullie in het leven staan en hoe jullie sociale netwerk is. Mijn zoontje is nu 1 en eigenlijk kan ik nog alles doen wat ik voor mijn zoontje ook deed. Wel in mindere mate, maar sport nog steeds veel, ga weekendjes weg met vrienden etc.
Je kunt alles blijven doen, maar wel minder. Want na de geboorte is er 1 prioriteit in jouw leven met kinderen en dat zijn de kinderen! En als je dat niet ziet zitten moet je het niet doen. Je bent zelf niet meer het belangrijkste.
Je kunt alles blijven doen, maar wel minder. Want na de geboorte is er 1 prioriteit in jouw leven met kinderen en dat zijn de kinderen! En als je dat niet ziet zitten moet je het niet doen. Je bent zelf niet meer het belangrijkste.
woensdag 3 maart 2021 om 19:17
Wat als het niet gelukt was?feow schreef: ↑03-03-2021 16:52Ik heb toen ik net 14 was bedacht dat ik kinderen zou willen, hoe eerder, hoe beter.
Uiteindelijk ben ik na jaren geduld op mijn 19e zwanger geworden.
Ik had geen toekomstbeeld, enkel een rotsvast vertrouwen dat het hoedanook wel goed zou komen. En ik heb dus altijd gelijk, dus.
woensdag 3 maart 2021 om 19:19
Laat je niet misleiden door kriebels veroorzaakt door het feit dat iedereen het doet. Ik heb me daar niets van aan getrokken en ben bij mijn gevoel gebleven. En dat was een totale afwezigheid van een kinderwens.
Maar het is moeilijk, want je gaat wel twijfelen aan jezelf, want je wijkt ernstig af van de massa. En dan ben je bang dat je spijt krijgt, want ten slotte wil iedereen toch kinderen? Maar dat lijkt maar zo. Meer en meer komt naar boven dat niet iedereen dat heeft en dat wordt steeds meer geaccepteerd.
Ik ben inmiddels 50 en ik heb nooit spijt gehad dat ik geen kinderen heb. Ik vind het prima zo. Mijn leven is toch wel vol. En ik hoef niet aan alles mee te doen.
Maar het is moeilijk, want je gaat wel twijfelen aan jezelf, want je wijkt ernstig af van de massa. En dan ben je bang dat je spijt krijgt, want ten slotte wil iedereen toch kinderen? Maar dat lijkt maar zo. Meer en meer komt naar boven dat niet iedereen dat heeft en dat wordt steeds meer geaccepteerd.
Ik ben inmiddels 50 en ik heb nooit spijt gehad dat ik geen kinderen heb. Ik vind het prima zo. Mijn leven is toch wel vol. En ik hoef niet aan alles mee te doen.
woensdag 3 maart 2021 om 19:49
Ik ben ook niet echt een moeder moeder. Nooit echt geweten of ik kinderen wilde en of ik die verantwoordelijkheid wel wilde voor de rest van mn leven. En de buurkinderen in de straat die aan het gillen waren, vreselijk.
Bijna 4 maanden geleden ben ik moeder geworden. Ik vind het 1000x leuker dan ik dacht.
Echter erger ik me nog steeds mateloos aan het gegil en gekrijs van andere kinderen. En als ik andere baby's op straat zie denk ik nog steeds mehhh niet boeiend. Mijn eigen kind vind ik fantastisch maar de rest kan me stiekem gestolen worden.
Bijna 4 maanden geleden ben ik moeder geworden. Ik vind het 1000x leuker dan ik dacht.
Echter erger ik me nog steeds mateloos aan het gegil en gekrijs van andere kinderen. En als ik andere baby's op straat zie denk ik nog steeds mehhh niet boeiend. Mijn eigen kind vind ik fantastisch maar de rest kan me stiekem gestolen worden.
woensdag 3 maart 2021 om 19:59
Komt bij dat je van je eigen kind zoveel méér kan hebben dan van andermans kinderen.BabyGroot schreef: ↑03-03-2021 19:49Ik ben ook niet echt een moeder moeder. Nooit echt geweten of ik kinderen wilde en of ik die verantwoordelijkheid wel wilde voor de rest van mn leven. En de buurkinderen in de straat die aan het gillen waren, vreselijk.
Bijna 4 maanden geleden ben ik moeder geworden. Ik vind het 1000x leuker dan ik dacht.
Echter erger ik me nog steeds mateloos aan het gegil en gekrijs van andere kinderen. En als ik andere baby's op straat zie denk ik nog steeds mehhh niet boeiend. Mijn eigen kind vind ik fantastisch maar de rest kan me stiekem gestolen worden.
Daarom denk ik dat ouders moeten proberen te kijken naar hun kinderen door de ogen van anderen. Ik denk dat dat de opvoeding ten goede komt. Dat moeten mensen met hun honden ook. Zelfde verhaal.
Maar ik heb overigens wel mensen gesproken die spijt hadden van hun kinderen.
Dat houdt niet in dat ze niet van hun kinderen hielden. Ze namen hun taak als ouder op een heel verantwoordelijke manier. Maar ze vertelden me, dat als ze het opnieuw moesten doen, dat ze niet wéér aan kinderen zouden beginnen. Het vergt offers. En soms zijn de offers best pittig. Zodanig dat je jezelf een beetje moet verloochenen. Dat zou echt niks voor mij zijn.
woensdag 3 maart 2021 om 20:01
Over baby tijd vs basisschool tijd, dat is natuurlijk persoonlijk, maar ik vond juist die baby tijd helemaal niks. Leek me geweldig, maar ik vond het vrij eentonig en zwaar (onrustige reflux babys). Je moet in het begin ook een beetje rekening houden met slapen en eten/voeden enzo, het totale gebrek aan zelfstandigheid van zo'n kleintje en het altijd maar zorgen..doe mij maar een ouder kind
Ik ben een paar jaar ouder dan jij en wij zijn nu soort van aan het settelen, in een europees land niet te ver van NL. Dat voelt nu heel goed, niet beperkend of gedwongen en heeft inderdaad veel te maken met het feit dat oudste naar de basisschool gaat en ook wel dat we nu in totaal 3 exemplaren hebben rondlopen
Ik had een sterke kinderwens, ik heb veel gezien en gedaan, over de wereld gezworven. Ik vind het niet erg om nu wat rustiger aan te doen, dat kon ik me na de geboorte van eerste nog niet voorstellen.
Als wij geen kinderen hadden gekregen denk ik wel dat we nu nog steeds in het verre buitenland zouden wonen, meer zouden reizen (na corona dan). Zonder kinderen ben je gewoon vrijer, maar wij leveren graag een beetje vrijheid in voor een ander soort geluk en liefde die ze ons brengen
Ik ben een paar jaar ouder dan jij en wij zijn nu soort van aan het settelen, in een europees land niet te ver van NL. Dat voelt nu heel goed, niet beperkend of gedwongen en heeft inderdaad veel te maken met het feit dat oudste naar de basisschool gaat en ook wel dat we nu in totaal 3 exemplaren hebben rondlopen
Ik had een sterke kinderwens, ik heb veel gezien en gedaan, over de wereld gezworven. Ik vind het niet erg om nu wat rustiger aan te doen, dat kon ik me na de geboorte van eerste nog niet voorstellen.
Als wij geen kinderen hadden gekregen denk ik wel dat we nu nog steeds in het verre buitenland zouden wonen, meer zouden reizen (na corona dan). Zonder kinderen ben je gewoon vrijer, maar wij leveren graag een beetje vrijheid in voor een ander soort geluk en liefde die ze ons brengen
woensdag 3 maart 2021 om 20:20
Ik ben jong moeder geworden (26) en na 8 jaar overnieuw de luiers in gegaan met nr 2 en 3. Ik las net ergens de opmerking dat het iemand niets leek zo jong moeder te zijn.... mij lijkt het juist niets als ik richting 60 ga nog met pubers thuis te zitten hahaha.
Anyways, wat ik van m’n oudste heb geleerd: de tijd dat ze zo klein zijn dat je daardoor erg gebonden bent is maar kort. Ook ben ik erg makkelijk met t hele zooitje in de auto gooien en er lekker op uit gaan. We doen ook de vakanties die we willen. Nee ik ga niet meer vaak stappen maar ik geniet enorm van mijn kinderen. Wat ik maar wil zeggen is dat je eigenlijk niet echt van te voren kan inschatten wat een impact een kind op je heeft. Vijf jaar geleden had ik ook niet gedacht nu weer naar volle tevredenheid op de bank te zitten vanwege m’n ukjes. Mijn wensen en verlangens zijn ook anders geworden. Ik had wel de drang om me verder te ontwikkelen en heb mijn master tussen de jongste twee in gedaan en nu na m’n verlof gestart met een nieuwe baan. Ik zag daarin geen belemmering. Overigens was mijn wens erg sterk. Ik heb een vriendin gehad in jouw situatie. Zij was erg benieuwd hoe dat voelde die drang.... uiteindelijk heeft ze besloten om te wachten tot ze echt zeker wist dat ze het wilde. Uiteindelijk is er acceptatie gekomen dat de wens er niet is.
Anyways, wat ik van m’n oudste heb geleerd: de tijd dat ze zo klein zijn dat je daardoor erg gebonden bent is maar kort. Ook ben ik erg makkelijk met t hele zooitje in de auto gooien en er lekker op uit gaan. We doen ook de vakanties die we willen. Nee ik ga niet meer vaak stappen maar ik geniet enorm van mijn kinderen. Wat ik maar wil zeggen is dat je eigenlijk niet echt van te voren kan inschatten wat een impact een kind op je heeft. Vijf jaar geleden had ik ook niet gedacht nu weer naar volle tevredenheid op de bank te zitten vanwege m’n ukjes. Mijn wensen en verlangens zijn ook anders geworden. Ik had wel de drang om me verder te ontwikkelen en heb mijn master tussen de jongste twee in gedaan en nu na m’n verlof gestart met een nieuwe baan. Ik zag daarin geen belemmering. Overigens was mijn wens erg sterk. Ik heb een vriendin gehad in jouw situatie. Zij was erg benieuwd hoe dat voelde die drang.... uiteindelijk heeft ze besloten om te wachten tot ze echt zeker wist dat ze het wilde. Uiteindelijk is er acceptatie gekomen dat de wens er niet is.
woensdag 3 maart 2021 om 22:12
Helemaal mee eens. En ook ben ik van mening dat het opvoeden/hebben van honden en kinderen heel veel overeenkomsten heeft
Ik heb naast een bups honden ook kinderen dus dan mag ik dat wel zeggen toch 
Toch denk ik dat dat 'makkelijk' praten is als je ze eenmaal hebt maar zo denk ik er persoonlijk over. Zo'n zelfde overweging was bij mij één van de factoren die doorslag heeft gegeven om toch voor kinderen proberen te gaan. Ik zag mezelf als 50er voor me en probeerde mij voor te stellen waar ik het meeste spijt van zou hebben tegen die tijd. De angst om tegen die tijd spijt te krijgen om niet voor kinderen te hebben gekozen was groter dan er wel voor gekozen te hebben (er nog steeds vanuit gaande dat het mag lukken maar dat spreekt voor zich).iones schreef: ↑03-03-2021 19:59Maar ik heb overigens wel mensen gesproken die spijt hadden van hun kinderen.
Dat houdt niet in dat ze niet van hun kinderen hielden. Ze namen hun taak als ouder op een heel verantwoordelijke manier. Maar ze vertelden me, dat als ze het opnieuw moesten doen, dat ze niet wéér aan kinderen zouden beginnen. Het vergt offers. En soms zijn de offers best pittig. Zodanig dat je jezelf een beetje moet verloochenen. Dat zou echt niks voor mij zijn.
woensdag 3 maart 2021 om 22:19
Alles waar je voor moet zorgen vergt “ offers “ . Huisdieren ook.iones schreef: ↑03-03-2021 19:59Komt bij dat je van je eigen kind zoveel méér kan hebben dan van andermans kinderen.
Daarom denk ik dat ouders moeten proberen te kijken naar hun kinderen door de ogen van anderen. Ik denk dat dat de opvoeding ten goede komt. Dat moeten mensen met hun honden ook. Zelfde verhaal.
Maar ik heb overigens wel mensen gesproken die spijt hadden van hun kinderen.
Dat houdt niet in dat ze niet van hun kinderen hielden. Ze namen hun taak als ouder op een heel verantwoordelijke manier. Maar ze vertelden me, dat als ze het opnieuw moesten doen, dat ze niet wéér aan kinderen zouden beginnen. Het vergt offers. En soms zijn de offers best pittig. Zodanig dat je jezelf een beetje moet verloochenen. Dat zou echt niks voor mij zijn.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
