wanneer begint het opvoeden

Mijn oudste was 1,5 jaar toen de jongste geboren werd en hoewel ze het niet altijd leuk vond, wist ze donders goed dat haar kleinere broertje even voorging als het huilde. Niet altijd, dat geef ik toe, want dat zou voor haar niet goedvoelen, maar zoveel mogelijk pakte ik hem er gewoon bij. Wil best, verdeel je je aandacht.



Dus.. wat iemand hierboven zei, pas te wachten met de 2e totdat de oudste 3 of 4 is, is helemaal niet nodig. Met 1,5 wist mijn kleine meid (die ineens niet klein meer was maar enorm groot, naast zo'n baby :D) wat 'even wachten' betekende. En besefte ze ook dat ik ook voor háár koos, wanneer haar broertje huilde. Toch huilde haar broertje nooit 15 minuten achter elkaar, voordat ik naar 'm toeging. Ik gaf dan eerst mijn kleine meid nog even haar aandacht door (zo'n halve tot hele minuut) en legde dan uit dat ik nu even naar haar broertje moest kijken. Vaak wilde ze dan gewoon mee en hem laten huilen vond zij eigenlijk ook niets.



En ja, beide kinderen hebben hun huiluurtje (2 uurtjes) om de dag te verwerken gehad. En dat deden ze bij mij op schoot, 's avonds. Duurde een week of 2-3 en het was weer over.



Wat ik in het andere (ge-upte) topic ook al aangaf: soms denk je dat je alles gedaan hebt voor het kind, en zit er bijvoorbeeld tóch nog een boertje dwars. Soms voelt een kind zich gewoon niet zo lekker en wil het aandacht. Daar bén je toch voor?

vlinderbloem, je schrijft vaak zo ongenuanceerd over ria blom (als ritme goeroe) en noemt dat dan in 1 zin met ouderd die bang zijn hun kind te verwennen en tussen de regels door, geen zin hebben om aandacht te geven als hun kind dat vraagt. Ja, dan voel ik me aangesproken en bovendien vind ik het ook een hele vervelende conclusie. Jouw kind is er waarschijnlijk niet bij gebaat en voor jullie werkt het niet, maar ik heb het al eerder geschreven, bij ons wel. Ik ben zelf helemaal niet van ritme, regelmaat en structuur, en na 5 weken had ik een baby die uren per dag krijste en niet sliep. Na een dag ria en inbakeren had ik een totaal ander kind, wat niet huilde, sliep en rustig was. En dat had alles te maken met telkens oppakken als ze huilde, niet laten slapen in haar eigen bedje, bij elke kik aan de borst leggen etc, Het feit dat ik mijn kind af en toe laat huilen omdat ze dat nodig heeft om in slaap te vallen, en dat is echt zo, haar eruit huilen en troosten werkt averechts, totaal overstuur wordt ze dan, ze heeft dat huilen, eventjes, nodig, heeft niks te maken met dat ik bang ben om haar te verwennen, geen aandacht wil geven, geloof dat ze manipuleert of wat dan ook. Het zou zo fijn zijn hier op viva, als er eens een keer begrepen wordt dat alle babies anders zijn en dat de ene gebaat is bij rondlopen en knuffelen bij huilen en dat de andere baby dat helemaal niet wil en gewoon wil slapen, in haar eentje, in haar eigen bedje. Ze slaapt nooit op schoot, nooit tegen ons aan, nooit gedaan, kan ze niet, hoe jammer ik dat ook vind eigenlijk.

en even voor de duidelijkheid, ik laat haar geen uren huilen, 5-10 minuten misschien en dan ga ik kijken en als ze heeft geslapen en ze begint dan te huilen, ga ik altijd meteen kijken, ook snachts, en mijn kind van ruim 9 maanden, weet heel goed wat ze wel en wat ze niet wil en die begint echt wel door te krijgen hoe ze dingen voor elkaar moet krijgen en dat is geen manipultief gedrag, dat is gewone ontwikkeling, ze gaat gewoon snappen wat dingen betekenen, en snappen wat ze wel en niet leuk vindt, en wil. En dat is alleen maar goed, alleen dat betekent niet dat ik daar altijd in mee ga.

Arwen, ik schrijf even mee om jou een  onder de riem te steken want wat jij schrijft is ook mijn ervaring. Ik had de eerste 3 maanden een erg onrustig mannetje. Het begon al toen hij reflexen kreeg in zijn armpjes. Hij sliep niet of amper. Toen zagen we dat hij zichzelf wakker maaide vlak voor hij in slaap viel. Dus begonnen met inbakeren. Dat scheelde al een slok op een borrel qua uren slapen. Ook heb ik een hele vaste structuur aangehouden bij hem. Ik denk ook echt dat elk kindje een andere aanpak nodig heeft want de een doet het goed hierop en de ander niet. Mijn zoontje sliep trouwens ook nooit bij mij op schoot, en nog steeds niet. De keren dat hij bij mij op schoot/in bed in slaap is gevallen is echt op 2 handen te tellen en hij is nu 17 maanden. Jammer, ik vind het altijd zo lief/schattig en gezellig maar hij kan het blijkbaar niet. Is erg van zijn eigen bedje blijkbaar. Ook huilde hij de eerste 3 maanden elke dag een uur of 2/3, en waarom snap ik nog steeds niet. Ik kon doen wat ik wilde, vasthouden, knuffelen, troosten, niks hielp. Ik ging babymassage doen en zij vertelde mij dat mijn zoontje een verhuiler is. Dwz dat hij zich niet overal veilig voelde om te huilen. Op babymassage zag ik ook wel eens dat hij iets niet leuk vond en mee wilde huilen met de andere kindjes maar dat hij zich inhield. Kwamen we thuis, dan gingen alle registers open :D. Zij vertelde me dat sommige baby's echt huilbuien nodig hebben om eea te verwerken en als hij zich niet laat troosten dat het er gewoon uit moet. Ik vond het echt zweverig klinken, maar ze zei tegen mij dat ik hem beter kon laten huilen in zijn bedje en dat ik liet merken dat ik bij hem was, dus niet oppakken maar troosten terwijl hij ingebakerd in bedje lag. En het hielp echt!!! Na 3 maanden huilde hij amper meer. En is tot op de dag van vandaag een heerlijk lief en tevreden mannetje. En het is een onwijse knuffelkont met mij en mijn man die het heerlijk vindt om op schoot te zitten kroelen. Ik denk dus wel dat je het per kind moet bekijken wat je aanpak is. In ons geval werkte het dus averechts als ik hem constant ging troosten en op ging pakken. Hij ging ook niet lachen als hij mij zag ofzo. Maar ik was wel altijd bij hem in de buurt dat hij wist dat ik er was en dat hij niet alleen aan het huilen was.

Met twee (jongere) kinderen is het serieus aanpoten (plannen, uitleggen, hopen, gokken en mazzel hebben) om bij je principe van niet (zo min mogelijk!) laten huilen te blijven. Maar het lukt, en dat voelt goed. 

Dat vind ik echt heel knap. Ik heb één dag in de week de kinderen samen alleen en hier lukt dat dus echt ook vaak niet. Bij oudste bezig met luier verschonen (die niet wil meewerken) en jongste wil niet slapen en is hard aan het huilen. Ik voel dan stress en vind het heel vervelend dat ik niet gelijk kan reageren, maar kan mezelf echt niet in tweeën hakken.



Maar, ik ben ook echt van mening dat je ook echt te veel aandacht kan geven. Ik heb bij mijn dochter inderdaad altijd gereageerd als ze huilde/piepte en veel aandacht gegeven. Resultaat, ze kan zich nu moeilijk alleen vermaken als ik erbij ben. Man was vanaf het begin iets makkelijker en reageerde niet altijd meteen (wel bij honger, moe, vieze luier). Dochter kan nu bij hem in de buurt ook zelf spelen en even boekje lezen of zo. En nee, ze is gek op hem en voelt zicht fijn en niet onveilig (ze wordt bijna 2).



Dus ja, ik vind dat je met één kind makkelijk praten hebt. en ik ben het ook eens met blindje (al handel ik daar zelf niet naar of noodgedwongen)

Maar, ik ben ook echt van mening dat je ook echt te veel aandacht kan geven. Ik heb bij mijn dochter inderdaad altijd gereageerd als ze huilde/piepte en veel aandacht gegeven. Resultaat, ze kan zich nu moeilijk alleen vermaken als ik erbij ben. Man was vanaf het begin iets makkelijker en reageerde niet altijd meteen (wel bij honger, moe, vieze luier). Dochter kan nu bij hem in de buurt ook zelf spelen en even boekje lezen of zo. En nee, ze is gek op hem en voelt zicht fijn en niet onveilig (ze wordt bijna 2).

Niet om je verhaal te ontkrachten, maar gewoon om er voorbeeld tegenover te zetten, mijn dochter is ook bijna twee, ook 'veel aandacht gehad' en die speelt uitstekend alleen. Ze gaat soms zelfs naar andere kamer als we samen thuis zijn. Ze heeft dat bij papa en mama even sterk en we hebben allebei altijd gereageerd op haar huilen.

fijn je berichtje! van mij zou ze de hele dag in de draagzak tegen me aan mogen slapen, hele dag op schoot liggen, snachts naast me in bed, etc etc, maar helaas, ze wil en kan het niet, zit nog geen seconde stil op schoot en slaapt niet zodra ze ook maar merkt dat er iemand in haar kamer is. Ik vind het vaak zo vervelend dat er hier met een negatieve ondertoon gereageerd wordt als je schrijft dat je kind het af en toe nodig heeft om te huilen. Ik ben door schade en schande wijs geworden en weet nu gewoon dat het zo is. Hoe drukker onze dag, hoe harder zij savonds huilt, en soms hebben we nou eenmaal een drukke dag. en troosten, savonds mee wandelen, in bad doen, in bed nemen, het werkt allemaal niet, enige wat werkt is alleen in haar bedje, regelmatig kijken, even aaien, en weer weg gaan. Dit is al zo vanaf dag 1 ongeveer. en gelukkig is ons kind geen huilbaby geworden, maar daar was ze met 5 weken oud, hard op weg naar toe. En ik ben ervan overtuigd dat dat door onze aanpak kwam (zowel dat ze zoveel huilde, als dat het veranderde). Ik ben benieuwd hoe het bij nr 2 zal gaan, wie weet wil deze wel lekker de hele dag bij me op schoot slapen....

precies inad, dat is precies mijn punt, elk kind is anders, en elk kind heeft een andere benadering nodig, en er is niet een benadering de beste, dat hangt helemaal van het kind af (en een beetje van de ouders, alhoewel dat in ons geval dus lijnrecht tegenover elkaar staat)

Is ook zo Arwen. Ook goed om jouw verhaal te lezen, want kende nog niets soortgelijks. Lijkt me moeilijk, zeker voor je weet hoe het zit, om te willen troosten, maar niet te kunnen.

Ik denk inderdaad dat het per kind verschilt, hoe je er het beste op kan reageren en hoe jouw kind weer op jouw gedrag/handelen reageert. En aangezien we geen handleiding krijgen bij de geboorte moet je door proberen je kind leren kennen en daar je gedrag richting je kind(eren) op moet aanpassen. En omgeving (meer kinderen in huis etc) spelen daar ook een grote rol bij. (en dan zijn je mooie idealen (helaas) niet altijd uitvoerbaar)

ze laat zich wel troosten als ze gevallen is hoor,of als ze niet lekker is en ze kan ook lekker samen spelen, maar dat heerlijke lome op schoot liggen of lekker tegen je aan in bed, heeft ze nooit gehad, het is een heel onrustig en ongeduldig kind. En zeker als ze moe is wil ze niks weten van troosten en dat is inderdaad soms heel moeilijk, ik heb vaak genoeg zoiets van, ach meisje, kom toch lekker bij me liggen en val maar in slaap, maar dat werkt niet, ze raust dan het hele bed door, wordt boos en bezweet en gaat alleen maar harder huilen. Lekker samen stoeien of keten, dat vindt ze leuk, maar samen knuffelen, helaas helaas..

Met mijn dochter moesten we niet teveel slepen anders was het 's avonds feest, krijsde ze de hele boel bij elkaar. Mijn zoontje heeft dat nooit gedaan maar huilde toen hij klein was wel een paar minuutjes voor hij in slaap viel. Blijkbaar had hij dat dus eventjes nodig.

Mijn dochter heeft altijd veel aandacht gekregen en kan prima alleen spelen. Mijn zoontje heeft altijd veel aandacht gehad (misschien nog wel meer omdat hij zijn eerste anderhalf jaar veel ziek is geweest) en ook hij kan prima alleen spelen.



Een volgend kind uitstellen zodat je de eerste langer exclusieve aandacht kan geven zou niet mijn keuze zijn. Ik kom uit een gezin van 4 (waarbij ik er een van een tweeling ben) en ik heb geen aandachttekort ervaren. Mijn dochter heeft wel moeten leren dat broertje soms voor ging, dat was in het begin wel moelijk voor haar. Zoon kan erg kan genieten als zijn zus er niet is en hij even de exclusieve aandacht krijgt. Al met al heb ik hele blije en gelukkige kinderen en denk ik dat we ons goed hebben aangepast aan wat zij nodig hadden. Bovendien, twee kinderen geven elkaar óók aandacht, dat hoeft niet altijd mama te zijn. Hier zijn ze bijna 4 en 20 maanden en ze zij nu heerlijk samen aan het keutelen in het keukentje

Net zoals elk mens verschillend is, is elke baby dat ook. Als ik verdrietig ben ben ik ook liever even alleen zijn, terwijl een ander graag een arm om de schouder wil. Het ging ook tegen mijn natuur in om hem te laten huilen (ik liet hem gedoseerd 'alleen' huilen) maar in ons geval was het de juiste manier. En nu heeft ons zoontje in 1 maand tijd in 3 verschillende ziekenhuizen gelegen en in alle dossiers stond dat ze zelden zo'n evenwichtig kind hadden meegemaakt. Alle onderzoeken heeft hij zonder angstige brulbuien ondergaan, hij sliep ook overal alsof hij thuis was (ik ben overal bijgeweest, sliep op zijn kamertje erbij 's nachts, hij kreeg een slokje BV als hij zich naar voelde, en dat maakte hem zo zeker denk ik). Het was fijn om te horen dat de artsen hem zo'n fijn kind vonden en dat ze zagen dat hij een goede basis heeft.

fijn je berichtje! van mij zou ze de hele dag in de draagzak tegen me aan mogen slapen, hele dag op schoot liggen, snachts naast me in bed, etc etc, maar helaas, ze wil en kan het niet, zit nog geen seconde stil op schoot en slaapt niet zodra ze ook maar merkt dat er iemand in haar kamer is. Ik vind het vaak zo vervelend dat er hier met een negatieve ondertoon gereageerd wordt als je schrijft dat je kind het af en toe nodig heeft om te huilen. Ik ben door schade en schande wijs geworden en weet nu gewoon dat het zo is. Hoe drukker onze dag, hoe harder zij savonds huilt, en soms hebben we nou eenmaal een drukke dag. en troosten, savonds mee wandelen, in bad doen, in bed nemen, het werkt allemaal niet, enige wat werkt is alleen in haar bedje, regelmatig kijken, even aaien, en weer weg gaan. Dit is al zo vanaf dag 1 ongeveer. en gelukkig is ons kind geen huilbaby geworden, maar daar was ze met 5 weken oud, hard op weg naar toe. En ik ben ervan overtuigd dat dat door onze aanpak kwam (zowel dat ze zoveel huilde, als dat het veranderde). Ik ben benieuwd hoe het bij nr 2 zal gaan, wie weet wil deze wel lekker de hele dag bij me op schoot slapen....

Ik herken me helemaal in het verhaal van Arwen, ook mijn meisje heeft baat bij structuur, rust en regelmaat (net als haar mama ).

Hoewel ik het eigenlijk niet zo moeten doen, verbaas ik me enorm over de emoties en reacties die loskomen bij zo'n onderwerp. Lijkt wel alsof als het om baby's en kinderen gaat, de mama's niet snel genoeg met een vingertje kunnen wijzen. Vraag me dan af waarom dat is.....

Ik vind het heel vreemd dat iedereen hier met een stelligheid haar eigen 'werkwijze' verdedigt zonder spoortje twijfel. Is dat dan om je eigen onzekerheid de kop in te drukken? Of een missie om andere mama's het licht te laten zien? Ik zeg eerlijk dat ik helemaal niet zo zeker weet of mijn aanpak wel de beste is. Maar aan mijn meisje te zien is het in ieder geval beter dan hoe we de eerste weken aan de gang waren, zonder vast ritme. Maar ik heb wel moeten zoeken naar haar 'gebruiksaanwijzing'.

Ik snap écht niet waarom er zo aanvallend gedaan moet worden richting moeders die het net even wat anders aanpakken, lijkt me handiger om elkaar een hart onder de riem te steken en solidair te zijn. Want ik denk dat iedereen hier het beste met haar kindje voor heeft.

@Krokusje: mooie naam, Roan!

Ik wil het niet bij een kind laten, op dit moment zou ik er wel drie willen. Maar als bij de tweede blijkt dat ik een derde niet evenveel aandacht kan geven dan de eerste twee kregen/krijgen, dan zou ik het niet doen.

Dan moet je het bij één kind laten want zodra er een tweede komt moet er gedeeld worden. Op het moment dat er eentje aandacht krijgt 'schiet' de andere daar bij in. Kinderen in verschillende leeftijden vragen wel op een andere manier aandacht. Mijn dochter wil en kan nu heerlijk alleen spelen terwijl mijn zoontje geen seconde uit het oog verloren kan worden omdat hij dan weer wat uithaalt. Niet dat mijn dochter geen aandacht meer krijgt maar zij speelt toch ook veel met vriendjes en vriendinnetjes uit de buurt.

Ik heb niet alles gelezen, maar ik ben zelf in ieder geval van mening dat het voor een gemiddelde baby het allerfijnste is om vaak bij de moeder te zijn en haar lijfelijk te ervaren. Mijn dochtertje van 5 maanden doet het daar in ieder geval goed op. Ze is heel vaak in onze armen, krijgt vaak tussendoor slokjes borstvoeding en slaapt ook wel eens een uurtje bij mij in bed als dat zo uitkomt. 's Avonds is ze vaak onrustig en valt ze niet makkelijk in slaap. Als ze bij ons op schoot zit, is het wel goed. En ik ben geen moment bang dat ik haar hiermee "verwen" of dat ze er zelfs maar aan went. Inmiddels slaapt ze in haar ledikantje een meter of 2 van ons af (en met een dun wandje met schuifdeurtje ertussen) en ze doet het prima daarin. Ze wordt 's nachts ook eigenlijk nooit wakker voor een voeding (en indien wel, dan voed ik haar natuurlijk gewoon, ook al zullen er vast wel mensen zijn die vinden dat dit helemaal niet "nodig" is, omdat ze normaalgesproken ook zonder kan). Toen ze nog naast me sliep in haar hangwiegje, werd ik al wakker als ze wilde drinken voordat ze echt begon te huilen. Dus bij het eerste kuchtje lag ze al aan de borst. Als we aan tafel zitten met zijn drieën (wij en grote broer van 9), hebben we haar heel vaak op schoot. En sinds het weekend zit ze soms ook helemaal gestut in haar Tripp-Trapp gedurende een paar minuten. Ze vindt het zichtbaar fijn om omringd te zijn door drie vertrouwde gezichten. Het is een heel relaxed meisje en ik vind het heerlijk om haar heel veel aandacht te geven en haar ontzettend veel bij me te hebben. Als ik de wasmachine vul, zit ze op schoot en kijkt ze geinteresseerd (zonder, geen puntjes op de i) toe. Als ik zit te forummen, ligt ze soms aan de borst of op mijn benen. En ze ligt ook wel gewoon lekker in de box te spelen. Als ze gaat huilen, pak ik haar snel. Deze manier van koesteren past heel goed bij mij/ons en dochter vaart er wèl bij: ze is heel ontspannen en vriendelijk. Het enige "nadeel" (voor de buitenwereld vooral) is dat ik nooit zo goed weet wanneer ze moet slapen of eten (in het geval iemand anders voor haar zorgt); ze zit nu eenmaal niet in een strak tijdschema. En hoeveel voedingen ze krijgt? Ik zou het niet precies kunnen zeggen. Ik denk vijf "echte" en een stuk of vijf keer een slokje tussendoor. Eigenlijk doe ik maar wat dus:P. Ik voed ook overal: wel discreet, maar het kan dus ook gebeuren dat ik staand bij het schoolplein, even voed. Grote broer krijgt zeker ook zijn aandacht. Als we een spelletje rummikub spelen, ligt dochterlief soms in de box of zit ze er (weer..) op schoot bij.



Ik ben trouwens het boek "Op zoek naar het verloren geluk" aan het lezen, van een antropologe die helemaal gefascineerd is geraakt door de (zeer koesterende) manier waarop een Latijnsamerikaanse stam/groep met zijn kinderen omgaat. Heel boeiend, en ook schokkend om te lezen. Zij schrijft dat een baby van nature in een continuüm leeft (zich niet bewust is van tijd of plaats, alleen maar op een prettige manier "is": een soort continue flow dus). En door een baby aan zijn lot over te laten door hem of haar (lang) te laten huilen, verbreek je dat continuüm met alle schadelijke gevolgen (ook voor de langere termijn) vandien. Ik wil overigens niet zeggen dat ik alles van die schrijfster naspreek, maar er staan volgens mij wel goede argumenten in haar boek.



Ik weet nog heel goed dat toen zoon bijna twee was, en 's avonds een keer heel huilerig was. Ik heb hem toen even uit zijn omgeving gehaald (uit zijn bed dus, en uit zijn kamer) en hem meegenomen naar de vertrouwde huiskamer. Een vriendin die mij belde, vond dat ik hem nu had verpest voor de rest van zijn kindertijd ("dat moet je noooooit doen"). Maar zelf wist ik heel goed dat ik hier absoluut geen gewoonte van ging maken en voelde ik aan, dat zoon het nu gewoone even nodig had om bij ons te zijn op die manier.

Als ik de wasmachine vul, zit ze op schoot en kijkt ze geinteresseerd (zonder, geen puntjes op de i) toe.

Er had moeten staan: (sorry, geen puntjes op de i)

Ik ben ook niet zo heel bang dat ik ze meteen ergens mee verpest. Tis me tot nu toe in ieder geval niet gelukt :P



Arwen, mijn dochter was ook zo'n wakker ding toen ze klein was, niks op schoot zitten, weg wilde ze, de wereld ontdekken! Nu is ze bijna 4 en een ontzettend knuffelkont. Ze vindt het héérlijk om tegen je aan te hangen, lekker op schoot te kroelen. Er is nog hoop :) Mijn zoon is overigens precies het tegenovergestelde. Die is altijd al een enorme knuffelkont geweest, die komt een paar keer per dag mama tanken (of papa).



Malificent, zoonlief heeft nog niet zo lang geleden ook plotseling in het ziekenhuis gelegen. Ik ben de hele tijd bij hem gebleven en hij was ook heel relaxed. Buiten het infuus prikken (wat niet lukte) vond hij alles best. Ook bij thuiskomst had hij maar heel even dat alles 'auw' was en dat hij een paar dagen moeite had met alleen in slaap vallen. Mijn dochter heeft er weken last van gehad dat we 'zomaar ineens' weg waren. Fijn dat je zoontje daar zo rustig onder is, het is al stressvol genoeg om in een ziekenhuis te zitten.

quote: tilalia2 reageerde



Met twee (jongere) kinderen is het serieus aanpoten (plannen, uitleggen, hopen, gokken en mazzel hebben) om bij je principe van niet (zo min mogelijk!) laten huilen te blijven. Maar het lukt, en dat voelt goed.  Dat vind ik echt heel knap. Ik heb één dag in de week de kinderen samen alleen en hier lukt dat dus echt ook vaak niet. Bij oudste bezig met luier verschonen (die niet wil meewerken) en jongste wil niet slapen en is hard aan het huilen. Ik voel dan stress en vind het heel vervelend dat ik niet gelijk kan reageren, maar kan mezelf echt niet in tweeën hakken.



Ik kan mezelf ook niet in tweeen hakken en als ik eindelijk eens op de wc zit, dan hebben ze heel even pech. Oudste (2 jaar 8 maanden) is net zindelijk, dat scheelt een hoop, en kan sinds een maand of 2 opeens puzzelen èn gaat 4 ochtenden per week naar school. Dat scheelt, dan heb je ook nog een beetje tijd om iets huishoudelijks te doen. En de jongste heeft pech. Dat klinkt heel bot, maar 'in het ritme meegaan' zoals we bij dochter deden, dat gaat nu eenmaal niet. Dus ik moet em uit bed plukken als dochter naar of van school moet, en bepaalde huishouddingen doe ik terwijl dochter op school is. Dat wil niet zeggen dat ik em laat huilen (draagdoek doet wonderen), maar ook niet dat ik de hele tijd alles laat vallen. Als hij niet in de box wil liggen, nou, da's prima, maar dan gaat ie in dedraagdoen, zodat ik nog wel m'n handen vrij heb.



Als ik hem voed en dochter wil aandacht, wil ik een boekje ofzo met haar lezen, maar niet duplo-en. Na wat geharrewar snapt ze dat ook. Ze is niet meer het enige kind in dit huis en dat was even slikken, maar met wat streng zijn hier en daar is het gelukt om dat duidelijk te maken.



Eén voordeel: Meisje-Klein (oudtse) is rustig en redelijk braaf, en Jommetje laat zich van alles aanleunen. Goeie combi dus.

Hier schelen de oudste twee elf maanden met elkaar. Ze weten niet beter of er word gedeeld. Zijn totaal aan elkaar gewend. De oudste weet niet dat er ooit geen broertje was. Hij was te klein toen broer erbij kwam om zich te realiseren dat hij moest gaan delen. Wat mij betreft ideaal. Wel hard werken in het begin, maar toch. Ze zijn niet jaloers, spelen samen (vechten uiteraard ook samen, het blijven broers) en delen alles. Krijgt de een een plakje worst dan deelt die met de ander of vraagt er voor zijn broer ook een.



De derde scheelt zeven jaar met de tweede. Dat vind ik eigenlijk lastiger. De oudste twee moeten immers nu de aandacht met nog een broertje delen, die ook nog eens veel verzorging nodig heeft in vergelijking met die twee grote knullen. Dat levert ondanks dat de oudste twee prima in staat zijn om een en ander te begrijpen toch weleens moeilijkheden op. Dus krijgen die oudste twee nu meer een op een aandacht. Dan is de andere ouder met de andere twee bezig. Feitelijk krijgen ze nu meer aandacht dan voor nummer drie zich aandiende. (Dat is eigenlijk bets grappig, ik realiseer me dat nu pas...) Nummer vier verwachten we januari 2008. Vierde is dan net wel of net geen jaar (ben rond zijn eerste verjaardag uitgerekend). Weer een steje dus. Ik hoop dat het weer zo zal gaan als bij de oudste twee. Geen jaloezie of iets dergelijks. Gewoon niet anders kennen dan dat broertje/zusje er altijd al was. Al roept de oudste dat een zusje wel meteen de deur weer uitgaat. Die is ervan overtuigd dat meisjes de baas gaan spelen, en een meisje in huis (ik dus) de de baas is, vind hij meer dan genoeg. :D



Oké, dit is wel enigszins offtopic, maar toch. Het geeft wel aan dat aandacht delen ook iets is dat prima kan en dat kinderen echt niet altijd moeite hoeven te hebben met het delen van die aandacht. ook niet als je niet anders kan dan af en toe even laten piepen omdat je bezig bent.

Dan moet je het bij één kind laten want zodra er een tweede komt moet er gedeeld worden. Op het moment dat er eentje aandacht krijgt 'schiet' de andere daar bij in.

Nee, dat bedoelde ik niet. Ik ga nog even nadenken over hoe ik het op moet schrijven.

Eén voordeel: Meisje-Klein (oudtse) is rustig en redelijk braaf, en Jommetje laat zich van alles aanleunen. Goeie combi dus.

Nu nog wel ja. Jommetje hier slaat inmiddels aardig van zich af :P