wanneer begint het opvoeden

Zonder iemand gelijk of ongelijk te geven denk ik dat een moeder meestal wel aanvoelt of ze haar kind op een bepaald moment moet laten huilen of niet. Elk kind en elke situatie is anders.

quote: Pammie reageerde



Dan moet je het bij één kind laten want zodra er een tweede komt moet er gedeeld worden. Op het moment dat er eentje aandacht krijgt 'schiet' de andere daar bij in.



Nee, dat bedoelde ik niet. Ik ga nog even nadenken over hoe ik het op moet schrijven.

Ben je er al uit? Ben wel nieuwsgierig eigenlijk.

ja hoor, heel stuk geschreven en poef, weg. :(



even geen puf om opnieuw te beginnen, maar wil me ook niet zonder-een-woord terugtrekken. heb het eigenlijk te druk om de discussie goed te kunnen volgen, een van de redenen dat ik hier niet zoveel meer ben (op viva dan). ik laat het hier even bij, want mijn bedje roeeeept. en ja, als max dan ook nog eens mijn tekst opeet (en ik na-tuuuuur-lijk niet aan copy paste deed).... boehoehoe zullen we dan maar zeggen ;)

en nog een kleine aanvulling, ik merk vaak dat ritme en regelmaat als star en enorm op de klok leven gezien wordt, maar niets is minder waar. Dochter dronk (toen ze nog bv kreeg) ene keer 8 keer op een dag, dan weer 5 keer, dan weer 10 keer en zo ook met slapen, dan weer 4 korte slaapjes, dan weer 2 lange, geen touw aan vast te knopen. Enige regelmatige aan de structuur was, slapen als ze moe was, pas eruit als zij wakker werd, slapen in eigen bedje en afspraken zoveel mogelijk losjes plannen zodat zij haar ritme kan bepalen. Verder was het ritme ook slapen en bij wakker worden voeden en niet voeden om haar in slaap te krijgen, knuffelen en aandacht na het wakker worden en niet voor het slapen etc, dat was ons ritme, kwam verder geen starre klok aan te pas. INmiddels is ze wat groter en gaan dingen wel wat meer op de klok, omdat ze zelf gewoon een vaster ritme heeft, maar slapen bepaalt ze nog steeds helemaal zelf en dat verschilt toch wel van dag tot dag.

Er zijn gewoon meer wegen die naar rome leiden en ik vind het heel vervelend dat ik, omdat ik een voorstander ben (bij dit kind) van regelmaat, structuur en af en toe de noodzaak heb haar te laten huilen voor het slapen, dat ik in het hokje starre, bang voor een manipulatief kind, bang om te verwennen, geen aandacht gevende moeder geplaatst wordt. Dat zijn gewoon geen leuke opmerkingen die in dit soort discussies geplaatst worden.

Arwen, dat is jouw versie van de 3 R'en. Niets mis mee lijkt me. Maar ik lees hier vaak genoeg topics van moeders die zich afvragen 'baby móet nog een uur slapen, maar is nú al wakker, wat moet ik doen?' Of die hun kleine baby rustig een half uur laten huilen omdat het nog geen tijd is volgens het schema voor een voeding. Of in paniek raken omdat baby al 30 minuten geleden wakker had moeten worden voor een voeding en dat zo het hele schema in de war loopt. Of die zich na 6 weken afvragen of ze misschien rijstebloem moeten gebruiken omdat hij 'nog steeds' niet doorslaapt. Of zoals een vriendin van mij, die haar kind van nog geen 3 maanden gewoon liet krijsen 's nachts, omdat het CB had gezegd dat de nachtvoeding eraf moest.



Wat jij hier beschrijft dat doen de meeste moeders automatisch lijkt me. Welke moeder stopt haar kind nou níet in bed wanneer het moe is en de meeste moeders doen dingen ook een vaste volgorde, al dan niet automatisch.

Daar is ook niets mis mee. Met het hele schema gebeuren wél. Dat zo'n kind persé om de 3 uur moet drinken en niet eerder, en persé 2 uur in zijn bedje moet liggen tussen 2 voedingen. Huilt hij eerder en heeft hij geen vieze luiers, nou, mooi laten liggen dan.

Arwen, zoals jij het omschrijft gaat het hier ook hoor. Zoon ging/gaat meteen naar bed als ik de eerste tekenen zag en ging eruit als ik hoorde dat hij echt wakker was. Soms ligt hij ook wat te kraaien en spelen en valt hij daarna weer in slaap, dat hoor je wel via de babyfoon. Maar de ene keer slaapt hij 1 uurtje, de andere dag 3 uur. Prima toch? Ik had hier een keer een WVK die zei dat ik wel af en toe moest afwijken want ze dacht dat als ik dat niet deed we onwijs problemen zouden krijgen, dat hij niet flexibel genoeg zou zijn. Maar mijn zoon slaapt overal waar we zijn, als hij maar een rustig kamertje heeft, in een slaapzakje ligt met zijn vaste knuffel. Hij ligt ook vaak voor het slapen gaan heel lang te tutten en knuffelen met dat beestje. Als hij huilt in zijn bedje is hij meestal zijn knuffel kwijt en als ik die teruggeef gaat hij meteen weer spelen/slapen.



Ik denk dat ik misschien achteraf gezien wel aangevoeld heb dat ik bij hem een vaste structuur moest bieden met voldoende slaap want hij heeft epilepsie. In het ziekenhuis zeiden ze dat het heel goed is dat ik altijd gehoor geef aan zijn slaapbehoeftes (en die niet oversla omdat ik zelf zonodig moet winkelen ofzo). In de periode dat hij de aanvallen had (waarvan ik niet begreep wat het was) kon ik aan het huilen al horen dat ik meteen bij hem moest zijn. Als we bezoek hadden keken mensen ook wel eens raar op van, je hoeft daar toch niet meteen naartoe. Maar hij huilde dan zooo anders dat ik wist dat hij me bij zich wilde. Gelukkig kwamen we er achter wat het was en is hij nu door medicatie aanvalsvrij.



Pammie, ons zoontje was in het ziekenhuis zo voorbeeldig, bij een aantal onderzoeken waren we van te voren al gewaarschuwd dat het wel eens flink brullen kon worden, zoals bijv het bloed prikken (hij was toen 13 maanden). Maar hij ging alleen even huilen toen hij de prik voelde, daarna zat hij alweer te sjansen met de verpleegsters :D. Ook in die periode 3 EEG's gehad en 1 MRI onder narcose. Toen we weer thuis waren had hij wel even een tijdje dat hij iets meer aan mijn benen hing, maar dat lijkt me ook wel heel normaal. Vooral omdat we in 1 maand 3 ziekenhuizen hadden gezien van binnen. Waarom lag jouw kindje in het ziekenhuis?





Ik weet nog wel dat toen hij echt een klein ukje was, als ik in de winkel was en hij ging huilen dat ik dat wel meteen probeerde op te lossen. Of dat ik snel weer naar huis ging. Dat vond ik altijd zo naar. Maar ik zie wel eens moeders lopen met een krijsend kind in de wandelwagen en die staan dan rustig kleren uit te zoeken en te passen enzo en dat kindje raakt steeds meer overstuur. Ik snap dat niet hoor, vind dat altijd zo zielig. Of babies die compleet overstuur liggen te brullen van de drukte omdat ouders zo nodig naar koninginnedag oid moeten. Dat snap ik niet zo goed. Ik besta zelf ook nog wel maar met die hele kleintjes heb je je wel wat meer aan te passen aan hun vind ik.

Ik snap die strakke schema´s ook niet hoor. Max eet en slaapt wanneer hij wil. Af en toe loopt dat iets anders dan mannetje heeft bedacht omdat de oudste twee nu eenmaal wel met schema´s moeten werken. School begint nu eenmaal om half negen. Maar verder zie ik het wel. De ene keer eerste fles om half zes, de andere keer om half acht. Ik heb nooit een echt schema gehad voor de babies. Ook de o jee hij slaapt terwijl hij nu moet eten paniek heb ik nooit gehad. En een kind wakker maken voor voeding omdat er vier uur tussen moet, heb ik nog nooit gedaan. De kraamverzorgster wel. Gevolg: een krijsende, niet drinkende, stikchagerijnige baby, die uiteindelijk weer in slaap viel (zonder voeding dus) en vier uur lang bleef pitten. Dat was dus de eerste en laatste keer kind wakker maken. Maar af en toe huilen in de winkel terwijl ik sta af te rekenen gebeurd wel. Of op weg naar school. Of even in de auto. Tja, ik kan nu eenmaal niet altijd a la minuut voeding maken en geven. Soms moet hij dus ff wachten.

Maleficent, mijn zoontje spuugde heel veel en wij hoorden ook altijd aan zijn huilen of we er accuut heen moesten of niet. En omdat hij meestal ging spugen als hij huilde lieten we hem ook nooit huilen. Iedere keer een ondergekotst kind verschonen is ook niet alles (hoewel we er na anderhalf jaar ons hand niet meer voor omdraaien ;)).



Bij mijn zoontje was zijn neusamandel eruit gehaald en hield daarna helemaal niets binnen. Twee dagen erna werd hij met uitdrogingsverschijnselen opgenomen. Ze konden geen adertje vinden waardoor het infuus prikken niet leuk was maar pas bij de derde poging raakte hij echt overstuur. Verder heeft hij 2 dagen gesjanst met de verpleging (veel vrouwen ;)). Op een gegeven moment voelde ik me wel een beetje schuldig dat we een ziekenhuisbed bezet hielden, hij was zo gezellig. Ook bij prikjes op het cb, bloed prikken voor een allergietest, een slokdarm onderzoek, hij geeft geen kik. Gelukkig was het bij hem allemaal niet zo ernstig als bij jou zoontje.

Ook voor bedriegen geldt: jong geleerd, oud gedaan

Kinderen liegen veel jonger dan in het algemeen wordt aangenomen.



Zes maanden

Niet op vierjarige leeftijd, maar al vanaf zes maanden bedriegen ze hun omgeving, blijkt uit onderzoek van de Britse universiteit van Porthsmouth. Baby's leren al heel vroeg dat ze hun zin kunnen krijgen door te doen alsof ze lachen of huilen, aldus het onderzoek. Ouders kunnen makkelijk vaststellen of ze worden misleid. Bij valse huilbuien stoppen baby's na de eerste snikken even om te zien of ze aandacht krijgen.



Bluffen

Met acht maanden proberen baby's de aandacht af te leiden als ze iets doen waarvan ze weten dat het verkeerd is. Rond twee jaar leren ze te bluffen door te doen alsof het ze niets kan schelen als een straf dreigt. De universiteit onderzocht 50 kinderen en sprak met de ouders.



Is dit olie op het vuur van de discussie?



ik blijf zeggen: lekker aandacht geven, als het kind erom vraagt.